คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
“อย่าทำนะ ถึงเธอจะทำไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก” หญิงวัย 31 ปีร้องขอชีวิตกับเพื่อนวัยเดียวกัน
“ถึงมันจะมีประโยชน์หรือไม่ ฉันก็จะฆ่าเธอ” เพื่อนวัยเดียวกันยืนยันที่จะฆาตกรรมเพื่อนของตัวเอง
“เธอลองนึกดูสิว่าเธอทำอะไรไว้กับฉันบ้าง ทั้งชีวิตของเธอชดใช้ให้ฉันไม่หมดหรอก ความตายน่ะเหมาะสมสุดแล้วล่ะ”
21 ปีก่อน
“หนูจะมีเพื่อนแล้วใช่ไหมคะคุณแม่?” เสียงเล็กๆของเด็กหญิงวัย 10 ปีถามณัฐชุตามาจากเบาะหลังของคนขับ
“ใช่จ้ะลูก ต่อจากนี้ไปลูกก็จะไม่เหงาแล้วนะคะ” ณัฐชุตาพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้ลูกสาว
“แล้วลูกอยากจะได้เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ?” รพีพงศ์ผู้เป็นพ่อถามวนิชพรลูกสาวคนเดียว
“ก็ต้องผู้หญิงสิคะคุณพ่อ เรื่องอะไรจะอยากได้เพื่อนผู้ชายล่ะคะ” วนิชพรตอบคุณพ่อ
“คุณน่ะขับรถไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุ” ณัฐชุตาบอกสามี
“ได้ครับคุณ ผมจะขับอย่างระมัดระวังที่สุดเลย” รพีพงศ์ขับรถไปอมยิ้มไป
พ่อแม่ลูกลงจากรถเบนซ์คันสีขาวหรูเมื่อถึงสถานสงเคราะห์ ตึกของสถานสงเคราะห์นั้นมีสีสันสดใสสะดุดตาและภายในสถานสงเคราะห์มีเด็กวิ่งเล่นอย่างร่าเริงเป็นสิบๆคน
“อ้าวคุณณัฐชุตาที่มาติดต่อรับเด็กไปเลี้ยงใช่ไหมคะ” พนักงานฝ่ายติดต่อและดูแลเด็กของสถานสงเคราะห์ออกมาต้อนรับ เธอไหว้พ่อและแม่ของวนิชพรอย่างสวยงาม
“พอจะมีเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบขวบไหมคะ คือดิฉันอยากจะให้ลูกมีเพื่อนเล่นน่ะค่ะ” ณัฐชุตาถามอย่างสุภาพ
“อ๋อมีหลายคนเลยล่ะค่ะ นั่นไงคะ” พนักงานชี้ไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “วัลลภามานี่มาลูก” เธอกวักมือเรียก เด็กหญิงตัวเท่าวนิชพรวิ่งเข้ามาหาพนักงาน
“มีอะไรหรอคะพี่หลิน?” เด็กหญิงถามหน้าตางงๆ
“คนนี้แหละค่ะ อายุสิบขวบ น่าตาน่ารักน่าชังเลยใช่ไหมล่ะคะ” พนักงานบอกณัฐชุตา
“ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับคุณ” รพีพงศ์บอกภรรยาแล้วเดินเข้าไปในตึก
ณัฐชุตาลงไปคุกเข่าข้างหน้าเด็กน้อยที่หน้าตามอมแมมแล้วจับคางของเธอ“ไปอยู่กับน้านะคะ” เด็กน้อยพยักหน้าก่อนที่จะสวมกอดณัฐชุตา
“เดี๋ยวรบกวนคุณณัฐชุตาไปทำเรื่องก่อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปหยิบข้าวของของน้องมาให้ค่ะ” เธอลูบหัววัลลภา “ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่กับพี่ก่อนนะคะ”
“ค่ะพี่หลิน” เธอปล่อยณัฐชุตาแล้วเดินตามพนักงานสาวเข้าไปในหอพัก
“คุณแม่คะ นี่เพื่อนใหม่หนูหรือคะ?” วนิชพรถามอย่างงงๆ
“ใช่แล้วจ้ะลูก น่ารักไหมจ๊ะ?” ณัฐชุตาลูบหัวลูก “ต่อไปนี้หนูก็จะมีเพื่อนแล้วนะคะ” เธอยิ้ม “ไปทำเรื่องกันเถอะค่ะ” เธอลุกขึ้นและจูงมือลูกเข้าไปที่ตึกสำนักงาน
“พี่หลินคะ ถ้าหนูว่างหนูจะขอให้คุณน้าเขาพากลับมาเยี่ยมนะคะ” เด็กน้อยบอกลาพี่ที่ดูแลกันมาเกือบเสี้ยวหนึ่งของครึ่งชีวิต
“จ้ะวัลลภา โชคดีนะลูก” พนักงานสาวอุ้มวัลลภาขึ้นมา “เดี๋ยวพี่ไปส่งที่รถนะคะ
“ไปกันเถอะค่ะจันทร์ทิพย์กับคุณพ่อรอในรถแล้วล่ะค่ะ” ณัฐชุตาบอกพนักงาน
พนักงานเดินตามณัฐชุตาไปที่รถ “พี่ส่งหนูได้แค่นี้นะคะ โชคดีกับครอบครัวใหม่ละกันค่ะ” พนักงานยิ้มให้ก่อนเปิดประตูหลังของรถแล้ววางวัลลภาลงบนพื้นถนน
“ขึ้นไปเลยค่ะ” ณัฐชุตาบอกวัลลภา
เมื่อวัลลภาขึ้นไปบนรถพนักงานของสถานสงเคราะห์ก็ปิดประตูรถเบาๆ แล้วก็คุยกับณัฐชุตาต่อ
“คุณครับลูกคนใหม่ของเรานี่น่ารักดีเนอะ เรียบร้อยมากเลยล่ะ” รพีพงศ์พูดกับภรรยา
“ค่ะ ก็น่ารักดีนะคะ” ณัฐชุตาพูดกับสามี
“เธอๆ เธอชื่อเล่นอะไรจ๊ะ” วนิชพรถามวัลลภา
“ฉันชื่อเยว่” วัลลภาตอบ
“เยว่แปลว่าอะไรหรอจ๊ะ?”
“เยว่เป็นภาษาจีนแปลว่าดวงจันทร์” วัลลภาตอบก่อนที่จะถามกลับ “แล้วเธอชื่อเล่นชื่อจันทร์ทิพย์ใช่ไหม?”
“ใช่จ้ะ ว่าแต่ทำไมเธอถึงไปอยู่ในสถานสงเคราะห์ได้ล่ะ?”
“เอาประวัติฉันเลยไหมล่ะ??” วนิชพรพยักหน้า ‘หงึก หงึก’ “คือแม่ฉันน่ะเป็นคนจีน แล้วตอนที่แม่ฉันอุ้มท้องฉันน่ะพ่อฉันก็ถูกรถชนตาย พอฉันออกมาจากท้องแม่ แม่ก็ตั้งชื่อให้ว่า ‘เยว่ วัลลภา’ แล้วหลังจากนั้น 5 วันแม่ก็ตาย ถ้าเธออยากรู้มากกว่านี้ก็ต้องไปถามพี่หลินเพราะว่าพี่หลินรู้ดี….พี่หลินเล่าให้ฉันฟังแค่นี้” วัลลภากอดอก
“คุณคะ ดูเด็กๆข้างหลังสิคะ คุยกันน่ารักมากเลย” ณัฐชุตาบอกสามี
“ใช่ครับ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเข้ากันได้ดีขนาดนี้” รพีพงศ์พูดกับภรรยา
“ต่อไปนี้เรียกน้าสองคนว่าพ่อกับแม่นะจ๊ะเยว่” ณัฐชุตาบอกวัลลภา
“ค่ะ คุณแม่” แล้วเด็กทั้งสองคนก็ยิ้ม
2 ชั่วโมงหลังจากนั้น
“เอาล่ะเด็กๆ ถึงบ้านแล้วนะ” รพีพงศ์บอกเด็กทั้งสองคน
“โห!! บ้านเธอใหญ่จังเลย” วัลลภาพูดกับวนิชพรนัยน์ตาเป็นประกาย
----------------------------------------------------------------------โปรดติดตามตอนต่อไป---------------------------------------------------------------------
เม้นท์ให้หน่อยนะคเพื่อเป็นกำลังใจให้แต่งต่อ
ความคิดเห็น