รักนายเจ้าชายของผม

ลำดับตอนที่ #3 : พัง

ผมนั้งฟังเจ้าชายพูดเรื่องต่างที่สำคัญตั้งแต่ยังเด็กมาเรื่อยๆ จนเรียนมาหาลัยราวๆ

สิบนานได้มั้ง

"เออเเล้วเรื่องสำคัญนายห้ามเรียกเราว่าเจ้าชายนะต้องเรียกว่า เคน นะ แล้วชื่อเล่น

ของนายล่ะ

"ชื่อเล่น? ไม่มีครับ"แค่พ่อกับแม่กำเนิดผมเเละตั้งชื่อให้ผมว่าซองจูได้จนเป็นวันนี้ก็

นับว่าบูญโขเเล้วยังจะให้ท่านลำบากตั้งชื่อเล่นให้เราอีกโอ้ย

"งั้นผมจะเรียกคุณว่า….ฟลูโน่ นะ"เฮ้ยมาตั้งชื่อให้เราเฉยเลย แถมยังกับชื่อหมาอีก

โอ้ย ม่ายได้ๆเค้าเป็นเจ้าชายๆเพื่อวงศ์ตะกูลๆ

"ครับ"ผมตบปากรับคำอย่างฝืนใจ

"ครับดีงั้นเล่าเรื่องของ ฟลูโน่มาให้เราฟังบ้างสิ"เจ้าชาย เรียกชื่อใหม่ของผมอย่าง

ร่าเริง

ปัง! ทันใดนั้น เสียงของประตูก็เปิดขึ้น เผยให้เห็นชายร่างสูงใหญ่ผมสีทองสุกแต่

ดวงตาสีดำสนิดเอกลักษณของตะกูลเค้าที่เป็นความเข้ากันอย่างน่าประหลาด

"สวัดดีครับท่านพ่อ"เคนก้มหัวโค้งคำนับต้ำซะจนหัวเกือบติดถึงพื้นผมรีบโค้งตาม

ทันใดนั้นพระราชาก็เอามือดึงหน้าผมตรงปลายคางออกมาจาการโค้ง

"คนเกาหลี เนี่ยหรอแฟนลูก"คนเกาหลีเเล้วมันทำไม

"ครับเราเจอกันตอนี่ผมไปศึกษาธุรกิจที่เกาหลี"เจ้าชายเคนรีบเอ่ย

"พ่อส่งลูกไปเรียนนะไม่ได้ส่งไปหาแฟน"พระราชาพูภาษาอังกฤษที่เรียกได้ว่าเป็น

อังกฤษที่ฟังง่ายมากเพราะว่าดู่ทาทางเเละน้ำเสียงก็รู้ว่าอารมณ์เสีย! ขนาดไหน

"แล้วเจอเคนได้ไง"พระราชาหันมาถามผมบ้าง

"เอ่อ ผะ…ผมเอ้ย เรา เจอกันเพราะว่าเจ้าชะ..เอ่อเคนมาศึกษาที่…บริสัทของพ่อผม

ครับ"เเค่โกหกก็ยากพอดูเเล้วนี่ยังจะต้องพูดอังกฤษอีกโอ้ยง่ายตายล่ะ

"เรียกชื่อเล่นของเคนรึ"พระราชากระซิบกับตัวเองแต่ก็ดังซะจนผมได้ยินผมจะซวย

ไม๊เนี่ย

"เคนเรียนนายว่าอะไร"เจ้าชายหันหน้ามาถาม

"เอ่อชื่อเล่นครับ ฟลูโน่"ผมตอบอย่างขมขื่น

"เเล้วนายเรียกเค้าว่าอะไร"เจ้าชายถามผมอย่างมีเล่นัย

"เอ่อ เคนครับ"ผมตอบ แล้วพระราชาก็เดินเข้าไปหาลูกเค้าซุบซิบอะไบางอย่าง

แล้ว……หัวเราะ?อย่างดังมา

"ฮ่าๆๆๆ"อย่างบ้านครั่ง

"เค้าเดินมาที่ผมอีกรอบจับปลายคางเบาๆเเล้วกระซิบข้างหูผม

"นี่นายน่าจะรู้อ่ะไรบางอย่างนะว่า….ลูกชายฉันนะโกหกไม่เป็นฮ่าๆ"เเล้วเค้าก็เดิน

ออกจากห้องก่อนเดินออกไปก็พูดอีกว่า

"นี่เรือนดำนะมีห้องนอนอยู่สอง-สามห้องนะแต่ว่าคนรักกันคงจะนอนห้องเดียวกันนะ
 
และ….ถ้าพ่อจับได้นะว่า พวกนายโกหกละก็ เคนลูกต้องเแต่งงานกะบเซซีเลีย

นะ"เเล้วก็ขำในลำคอเดินออกไป

   ผมหันไปมองเจ้าชายที่หน้าซีดยือเเข็งอยู่

"เอ่อเจ้า….เคนนายโกหกไม่เป็นแล้วที่นายทำอยู่มันไม่โกหกหรือ"ผมรีบถามอย่าง

สงสัย

"ความจริงเป็นความคิดของเพสโกฉันเลยถือว่าไม่ได้โกหก"เจ้าชายบอกเหงาๆเพส

โกคือองครัก

  เเล้วผมกับเจ้าชายก็เดินเข้าสู่เรือนดำ