God Presentiment Online ภาค สงครามเทียมเทพ

ตอนที่ 36 : บทที่ 9 การเล่นสนุกของโชคชะตา : อัศวินและบาทหลวง

บทที่ 9 การเล่นสนุกของโชคชะตา
ช่วงที่สอง อัศวินและบาทหลวง

“อะไรกัน ทำไมสถานะของพี่รัดเกล้าถึงได้...”สมิงสาวเสียงหวานจับจ้องมองสถานะของรัดเกล้าอนาวิลที่แสดงตัวอักษรสีแดงเข้มว่าเทวาจักรกล “พี่รัดเกล้าถึงกับเอาจริงเลยงั้นเหรอ? แล้วสู้กับใครอยู่กันแน่..ราห์เวียเหรอ? หรือว่าจะเป็นแก้วตา เด็กๆของมัทนะพาธางั้นเหรอ..ไม่สิ ถ้าเป็นเด็กๆของผู้หญิงคนนั้นคงไม่จำเป็นต้องเอาจริงขนาดนั้น”

“แม่หญิง..ท่านกังวลอันใดอยู่หรือ?”

“เอ๊ะ? อ่า..คือว่าชั้นก็แค่นึกเป็นห่วงเพื่อนๆนิดหน่อยน่ะ”สาวเจ้าคลี่ยิ้มบางๆส่งกลับไปให้แวมไพร์ผมขาวที่ยืนนิ่งคุมเชิงอยู่ไม่ห่างออกไปมากนัก ไนท์สโนว์ดรอปเอียงคอมองสมิงสาวเพียงชั่วครู่ก่อนจะกล่าวออกมา

“ท่านกังวลเรื่องอันใดกัน? มนุษย์ที่กรีฑาทัพกันมามากมายเพียงนี้ไม่มีทางถูกสังหารจนหมดได้หรอก ถึงว่าพี่น้องเราจะเก่งกาจสักเพียงไหน แต่จำนวนนั้นพวกท่านยังกินขาด”

“ฮ่าๆ ไม่ใช่ว่าที่ยกพวกมาจะเป็นพวกของฉันทั้งหมดหรอกนะ”

วอล์คถอนหายใจเบาๆ

“แล้วพวกท่านมาที่นี่ด้วยสาเหตุอันใดรึ? ล่าสังหารพวกเราหรือจะทำการล้างเผ่าพันธุ์พวกเรากันแน่? แต่ดูแล้วพวกท่านดูจะไม่ใช่คนประเภทนั้นเสียด้วย”ไนท์สาวเลิกคิ้วมองตรงมาที่เธอราวกับต้องการรู้อะไรบางอย่างและดูจากสายตานั่นแล้วเธอจะต้องรู้ให้ได้อย่างแน่นอน วอล์คมองกลับเข้าไปในนัยน์ตาคู่นั้นก่อนจะชั่งใจเลือกที่จะบอกความจริง

“ถ้าว่ากันตามจริงแล้ว ชั้น ไม่สิ.. พวกเรามาที่นี่ก็เพราะว่าอยากจะเป็นเพื่อนน่ะ คือจะว่าเพื่อนเลยมันก็ไม่ถูกซักเท่าไหร่อ่ะนะ เอาเป็นว่าเราอยากเป็นมิตรกับพวกเธอ พันธมิตรน่ะ..ประมาณนั้น”สาวน้อยวางท่าทีล่อกแล่กทำตัวไม่ถูกคล้ายว่ากลัวที่จะบอกจุดประสงค์ผิดๆไปอย่างจงใจ การวางตัวเช่นนี้จะทำให้เธอดูไร้พิษภัยสำหรับอีกฝ่ายไปในทันทีแม้ว่าพลังที่มีอยู่จะแข็งแกร่งเพียงใดก็ตาม

“พวกท่านเป็นมิตรหรอกหรือ?”

“..นี่เธอไม่ได้ถามอะไรจากพี่รันเลยงั้นเหรอ?”

วอล์คร้องแหวถามออกมาเสียงหลง

“แม่หญิงคนนั้น อา..น้องข้าไม่ได้ถามอะไรเลยเสียด้วยสิ ถ้าเรารู้ว่าท่านเป็นมิตรแต่แรกเราก็คงไม่ทำแบบนั้นกับพี่ของท่าน แต่ว่า..กลิ่นของนางก็ยากที่จะห้ามใจจริงๆ น้องข้าเพียงแค่อยากจะจิบซักคำแต่พอเลือดเข้าปากเพียงหยดเดียวก็...ยาว”หญิงสาวยิ้มเผล่ยกมือขึ้นลูบหัวแก้เก้อ นัยน์ตาเรียวคมเหล่มองปฏิกิริยาของวอล์คเล็กน้อยด้วยความที่กลัวว่าจะโกรธจัด แต่กลับกลายเป็นว่า...

“หอมใช่มะ? หอมเน้อ~ พี่รันน่ากินม๊ากมากเลยเนอะ? ฮ่าๆๆ”น้องติดพี่คนใหญ่คนโตหัวเราะลั่นยิ้มร่าทำท่าดีใจเนื้อเต้นก่อนที่จะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงกระแอมไอคุ้นหูจากทิศทางหนึ่งตรงข้ามกับด้านที่แวมไพร์สาวยืนอยู่

“น่ากินจริงหรือ? เจ้าเคยชิมแล้วหรือไง...วอล์ค?”

“ตายล่ะ ลาสโลว์?”วอล์คห่อไหล่ลู่เสตาไปมองผู้มาใหม่ที่ยืนนิ่งโบกพัดในมือไปมาด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นหลังจากที่ได้ยินบทสรรเสริญเยินยออันไม่น่าภาคภูมิใจของวอล์คที่มีให้แกคนที่เธอรักหมดใจ

“แล้วนั่น.. ศัตรู?”

“เฮ้ย..ไม่ๆๆ ไม่ใช่..ตอนนี้เป็นมิตรกันอยู่นะ จริงจริ๊ง!”หากแต่นัยน์ตาสีฟ้าครามของคนที่ถูกเรียกว่าเป็นมิตรนั้นกลับไม่ได้ทอแววที่แสดงถึงความเป็นมิตรดังที่พูดมาเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากบางเฉียบของร่างที่เคยลิ้มรสเลือดจากจอมมารกำมะลอมาแล้วเม้มแน่นเรียบสนิทเป็นเส้นตรงสะกดกลั้นคำพูดต่างๆนานาที่พร้อมจะพรั่งพรูออกมาเพียงเมื่อสัมผัสถึงการคงอยู่ของคนตรงหน้า

“ปีศาจเงา ผู้ที่หันหลังให้พระผู้เป็นเจ้า หากนางอยู่กับเจ้าแล้วล่ะก็.. พวกเจ้าไม่ใช่มิตร”น้ำเสียงที่เคยนิ่มนวลกลับกลายเป็นหยาบกระด้างจนหญิงสาวทั้งสองผู้ต่างเผ่าพันธุ์และต่างอุดมการณ์ต้องพากันสะดุ้งไปตามๆกันอย่างห้ามไม่ได้

“จากเรื่องที่พอจะรู้มาจากความรู้ที่ได้มาพร้อมกับเผ่าพันธุ์นี่.. แวมไพร์ถูกล้างบางไปจนหมดสิ้นแล้วตั้งแต่เมื่อหลายพันปีก่อน คงเหลือไว้แต่พวกที่ทรยศเผ่าพันธุ์หันหน้าเคารพบูชาพระเจ้า ดูเหมือนว่าแวมไพร์พวกที่ว่าจะเป็นพวกเจ้าสินะ? และแวมไพร์กลุ่มนั้น..รังเกียจสิ่งมีชีวิตที่อาศัยในเงามืดเป็นที่สุด ซึ่งในกรณีนี้..คือข้า เงาปีศาจ”

ลาสโลว์คลี่ยิ้มเครียดเปิดหน้าต่างทักษะของตนไล่หาสิ่งที่พอจะใช้ได้ในสถานการณ์แบบนี้ได้ในทันที หากที่เธอคาดการณ์เอาไว้ถูกจริงๆล่ะก็แวมไพร์ตรงหน้าของเธอนี่ได้กินเลือดของรันไปแล้ว และเมื่อแวมไพร์ได้ดื่มเลือดพร้อมกับจูบเพื่อดูดกลืนเศษเสี้ยวของการมีตัวตนจากเหยื่อ มันจะเป็นอมตะได้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

และแน่นอนว่ากับศัตรูแบบนี้นั้น..

“ลงมือก่อนได้เปรียบ!”

“เห็นหลังไวๆไอ้เรารึก็นึกว่าใคร.. สหายเก่ากลับมาทักทายกันอีกแล้วนะ ลินเบลล์ หวัดดีด้วยสาวน้อย.. คงไม่โกรธกันนะเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้”เจ้าของเสียงเดินออกมาจากมุมมืดห่างออกไปจากประตูทางเข้าที่ไม่เหลือเค้าเดิมไม่ไกลนัก ปักษาลิ้วล่อง ราห์เวียขยับยิ้มขยิบตาให้กับลาสโลว์เพียงชั่วครู่และเริ่มหันไปสังเกตสถานการณ์โดยรอบแล้วเบ้หน้าออกมา

“โอ๊ะ เวรกรรม...ดันเข้ามาในอาณาเขตที่ไม่ควรเข้าซะแล้วสิ ของใครเนี่ย..ไหนใครในที่นี้ชื่อแบล็คเบลล์ เธอเหรอแวมไพร์น้อย?”การกระทำที่ไม่คิดหน้าคิดหลังและลักษณะท่าทีการพูดสมกับตำแหน่งยอดฝีมือลำดับที่ 6 ของแผ่นดิน..คมกริบไม่แพ้ฝีมือที่พลิกแพลงล้อหลอก

“สามต่อหนึ่ง..ช่างยุติธรรมดีแท้ เจ้าว่างั้นไหมแม่หญิง?”

“ไม่ใช่นะ พวกฉันไม่ได้อยากสู้นะ เดี๋ยวสิ..ฟังก่อนๆ”วอล์คปรับสีหน้าแทบไม่ทัน เธอแสดงท่าทีกระวนกระวายกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆเสียด้วยซ้ำ น่ากลัวว่าต่อให้เป็นสามต่อหนึ่งหากไนท์สาวคุยสนุกคนนี้เปลี่ยนกลับไปเป็นบิชอปอีก..ทักษะยัดเยียดเผ่านั่นสร้างความเสียหายทางกายภาพโดยไม่คำนวณค่าความเสียหาย โดนเข้าล่ะเจ็บจริงแน่นอน..ถ้าเปลี่ยนกลับไปเธอไม่ซวยหรอกรึ?

“วอล์ค.. ดูเหมือนว่าราห์เวียจะพร้อมโจมตีแล้วนะ”

“ลาสโลว์ ฟังก่อนสิ!  เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? เธอเพียงต้องการที่จะช่วยเหลือพี่รันไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นอย่าสู้สิ ลาส”วอล์คทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สมิงสาวขมวดคิ้วมุ่นมองเพื่อนสาวที่ดูจะมีท่าทีแปลกไปจากเดิม ลาสโลว์ดูเหมือนทรมาน เหงื่อกาฬเจ้าหล่อนไหลซ่ก รอยยิ้มแปลกๆเหมือนดีใจจนเนื้อเต้นนั่นอีก

“ข้ารู้ แต่มันหยุดไม่ได้ นางเป็น..ศัตรูของเผ่าพันธุ์”เสียงหอบเบาๆนั่นทำให้เธอรู้ว่าลาสโลว์ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด วอล์คจนปัญญา เธอเสมองไปยังราห์เวียที่ยืนจ้องมาที่เธอก่อนจะหลบไปมองลาสโลว์ที่เขม็งตาใส่ไนท์สาวไม่เลิกรา หากแต่เมื่อเธอหันไปมองไนท์สาว สิ่งที่ได้กลับมาคือแววตาเคลือบแคลงที่ทำให้เธอปวดใจน้อยๆ

“อย่า.. อย่ามองชั้นด้วยสายตาอย่างนั้นสิ”

“ข้าจะรับฟังการตัดสินใจของท่าน..แม่หญิง เจ้านกกระจิบกับเจ้าพันทางนั่นจะเป็นเช่นไรขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่าน ขอเพียงท่านกล่าว..แม่หญิง เพียงท่านปริปาก”เมื่อครู่เรียกเจ้า ตอนนี้เรียกท่าน เธอเริ่มกังวลกับท่าทีและอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของไนท์สโนว์ดรอปขึ้นมาจับใจ

“ทำไมทีนี้ถึงมาขอความเห็นจากฉันกัน?”

“ท่านดูไม่มีเจตนาร้าย ข้ารู้สึกได้”แวมไพร์สาวยิ้มตอบกลับมาให้เธอ วอล์คเลือกที่จะเบนสายตาไปหาลาสโลว์ ถ้าหากติดต่อรันได้ก็คงจะขอให้ผนึกลาสโลว์ไปเสียเลยเพื่อตัดปัญหา จะได้ไม่ต้องมาสู้กันเองกับแวมไพร์มหาประลัยนี่

“เดี๋ยวสิ.. รอเดี๋ยวนะ”เธอคิดพลางโบกมือขึ้น หน้าต่างสีฟ้าใสปรากฏขึ้นมาตรงหน้าก่อนที่ภาพของบุคคลปริศนาใต้เงาฮู้ดจะปรากฏขึ้นตรงหน้าพร้อมเสียงโครมครามดังมาติดๆกัน

“พี่รันคะ”

//ว่า? เร็วหน่อยนะ..ตอนนี้ธุรกิจรัดตัว นั่น! มาอีกแล้ว!//ภาพในหน้าต่างสื่อสารตัดไปกลายเป็นเงาลางๆวูบหนึ่งก่อนที่ภาพของคู่สนทนาจะปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง จากภาพการสนทนานี่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้พี่ชายที่น่ารักของเธอกำลังตกเป็นเบี้ยล่างเสียเปรียบเต็มประตู

“พี่ผนึกลาสโลว์ได้ไหมคะ?”

//น่าจะได้ เพราะระยะทางไม่ได้ห่างกันแบบตอนนั้นแล้ว ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?//ปลายสายถามกลับมาอย่างเป็นห่วงเป็นใย เธอได้แต่ถอนหายใจก่อนจะตอบกลับไปเลี่ยงๆ

“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ เรื่องมันยาว..เอาไว้หลังจากนี้..”

//โอเคๆ จะผนึกให้เดี๋ยวนี้ล่ะ รอแป๊บละกัน เอาอีกแล้ว! ยายบ้าเอ๊ย!//ทั้งภาพและเสียงตัดไปหลังจากคุยได้ไม่กี่คำ หญิงสาวปิดหน้าต่างสนทนาก่อนจะหันไปมองลาสโลว์

“ฉัน..ตัดสินใจได้แล้วล่ะ”เธอพูดออกมาเมื่อเห็นว่าร่างของลาสโลว์แตกกระจายกลายเป็นละอองสีดำลอยหายไปกับอากาศธาตุ “จัดการเจ้านกกระจิบนั่นให้เดี้ยงเลย!”

นกกระจิบตาคมที่ถูกพูดถึงๆกับสะดุ้ง

ราห์เวียนิ่วหน้าก่อนจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

“ฉันไม่อยากสู้กับเธอในสภาพที่ไม่พร้อมจริงๆ ยิ่งเป็นเจ้าตุ๊กตาพวกนั้นแล้วด้วยยิ่งไม่อยากตอแยด้วยใหญ่ แต่ว่าสู้แบบที่เอาจริงไม่ได้มันก็ไม่สนุกสิ”ไนท์สโนว์ดรอปแค่นหัวเราะ เธอหันไปมองสมิงสาวราวกับต้องการสื่อความบางอย่าง แววตาทอประกายคล้ายขออนุญาตกระทำการบางอย่าง

-ทักษะทั้งหมดของไนท์สโนว์ดรอปและบิชอปแบล็คเบลล์ถูกยกเลิกค่ะ-

“โอ้ว!! อย่างนี้ก็สวยสิ”เพียงพริบตา อาวุธยาวทั้งสี่ก็โผล่ออกมาจากความว่างเปล่าลงมาปักที่ตรงหน้าเขาเรียงรายรอการหยิบใช้จากผู้เป็นนายคนใหม่ วอล์คเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะขยับยิ้มเครียดยามเมื่อตนพอจะเชื่อมเรื่องได้บ้าง

“สวยอยู่แล้ว..ไม่ต้องชม”เมื่อครู่เธอไม่ได้แสดงฝีมือจริงๆของเธอกับไนท์สาว เธอใช้อาวุธไม่ได้ เธอใช้ไอเท็มไม่ได้ และเธอจะใช้เวทมนตร์ก็ไม่ได้ผล แต่ตอนนี้เธอใช้ได้ทุกอย่างแบบที่ไม่มีอะไรมาขัดข้อง ยอดฝีมือลำดับที่ 4 ผู้นี้จะแสดงฝีมือให้ดูว่าเหตุใดเธอจึงได้ตำแหน่งเฮงซวยนี่มา

ฝ่ายแวมไพร์สาวที่รู้สึกได้ถึงรังสีฆ่าฟันจากคนทั้งสองก็ต้องลอบยิ้มออกมาก่อนจะต้องเอ่ยปาก “ข้าว่าหากข้าต้องการจะขอร่วมด้วย..คงมิวายต้องขอความเห็นจากท่าน ถูกไหมแม่หญิง?”

“จะทำอะไรก็ตามสบายเลย..เพราะฉันเองก็เบื่อขี้หน้าหมอนี่เต็มทน จะฆ่าก็ได้..ถ้าเห็นมันรกหูรกตานักก็ตามสะดวก ฝังลืมมันซะ”วอล์คแค่นยิ้มเปิดหน้าต่างทักษะเรียกเอาอาวุธคู่กายออกมาด้วยความเคยชิน แหวนสิบวงปรากฏขึ้นมาบนนิ้วเรียวทั้งสิบ แหวนเงินวงเกลี้ยงสลักลวดลายคล้ายอักษรดูแปลกตา มันส่องแสงเรืองรองเมื่อได้รับไอเวทจากผู้สวมอย่างทุกครา

“โฮ่ วันนี้จะมาเล่นปาหี่อะไรให้ดูล่ะลินเบลล์”

“ปาหี่ทีมีแกเป็นศพไง!”วอล์คกดนิ้วลงไปบนหน้าต่างสัมภาระ ไอเท็มที่เธอต้องการใช้ก็ปรากฏออกมาเบื้องหน้าทันที สาวเจ้าผนึกเวทมนตร์ลงที่ปลายนิ้วทั้งสิบก่อนจะโบกสะบัดส่งเงาสีทองจางๆเบื้องหน้าเข้าโรมรันกับราห์เวีย

แล้วมีหรือที่ปักษาลิ้วล่องจะยอมอยู่เฉย ปลายเท้าสะกิดพื้นวูบใช้ออกเป็นท่าเท้าสร้างชื่อ ท่าเท้าท่องไทไม่เพียงแต่สามารถหลอกล่อศัตรูได้อย่างดีในการต่อสู้กับคนหมู่มาก แต่มันยังทำให้เขาสามารถเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายอีกด้วย!

พริบตาที่ราห์เวียเข้าประชิดลินเบลล์ในมุมอับ ตรีแก้วมนตราและตรีเพชรสายหมอกในสองมือแทงออกพร้อมกันควบคู่ด้วยทักษะที่เรียกใช้

“บริโอแนค!”

ซูม!

“หึ! ถ้าไม่ใช่คุซานางิของลัลลาบายก็ไม่สามารถต้านมันไว้ได้ง่ายๆหรอกน่า”ราห์เวียยิ้มเยาะเพียงชั่วครู่ก่อนจะต้องนิ่วหน้าเมื่อเห็นบางอย่างแปลกไปจากที่ควรเป็น

“เบอร์เซิร์กเกอร์”เสียงเรียบคุ้นหูที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นของแวมไพร์ผมขาวทำให้เขาต้องลอบกัดฟันกรอดและถลันตัวถอยออกมาดูเชิง แต่ไม่ทันไรค่าความเสียหายก็ลอยหวือเป็นหลักหมื่นโดยที่เขาลงมานอนกองกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้

‘เงาสีทองนั่น! ตุ๊กตาของลินเบลล์!?’

เปรี้ยง!

ดวงแสงสีดำพุ่งวาดออกมาเป็นภาพติดตาตรงเข้าหาเขาจากกลุ่มควัน ราห์เวียวาดมือวูบเปิดรอยแตกขึ้นมาดูดการโจมตีจากกลุ่มควันนั่นเข้าไปอย่างง่ายดายและเปิดมันอีกครั้งที่ด้านบนของที่ๆน่าจะเป็นที่อยู่ของลินเบลล์

วู้ม~

“บ้าเอ๊ย..สองรุมหนึ่ง ไม่..มากกว่าสอง อาจจะเป็นพัน”

“แหมๆ คนที่สร้างตำนานหนึ่งต่อหมื่นในสงครามชิงอาณาเขตครั้งก่อนจะหวั่นกับการจับคู่เช่นนี้งั้นเหรอ? นกน้อย”เหมือนได้ยินเสียงขาดผึงของอะไรบางอย่างในหัว ราห์เวียฉีกยิ้มกว้างเรียกใช้ทักษะประจำอาชีพตนทันที

“ฮ่าๆๆ เอาเซ่! จะเอาให้เละไม่เหลือชิ้นดีเลย!”

โรงหลอมนอกรีต!

อาวุธมากมายผุดขึ้นจากพื้นห้องโถงที่ปริแตกปล่อยเปลวเพลิงร้อนระอุปะทุเร่าๆ ทักษะโรงหลอมนอกรีตไม่ได้เป็นทักษะอาณาเขตที่เรียกเอาอาวุธออกมาเท่านั้น ชื่อก็บอกอยู่ว่าเป็นโรงหลอม มันก็ต้องมีเอาไว้เพื่อหลอมอาวุธ!

“ตรีแก้วมนตรา ตรีเพชรสายหมอก หอกเทวะพระเพลิง หอกนิลล้อมดารา หอกคู่ทวิโลหะ ดาบกระดูกมังกรเพลิง หลอม!”อาวุธที่ถูกเอ่ยชื่ออกมาล้วนแล้วแต่ถูกส่งออกมาปักเอาไว้ตรงหน้าของช่างฉลุโลหะ นัยน์ตาคมปลาบมองดาบสีแดงเบื้องหน้าราวรำลึกความหลัง แต่มันก็เพียงชั่วครู่เพราะเปลวไฟแดงก่ำลุกท่วมมันในทันใด

“อยากจะบอกเอาไว้ก่อน..พวกแกซ่อนในควันนั่นน่ะได้ แต่หนีไม่พ้นหรอก!”มือทั้งสองพุงพรวดเข้าไปในกองไฟนั่นอย่างไม่กริ่งเกรงก่อนจะดึงเอาอาวุธแปลกตาออกมาถือไว้ ดาบฟันม้าใหญ่ยักษ์สีดำและสีขาวในมือทั้งสองประปรายไปด้วยรอยปริแตกสีแดงส่งเปลวไฟสีขาวและสีดำลุกท่วม

“หืม..ระดับตำนานซะด้วย มารคู่ทวิภพ! ชื่อนี้แหละ ฮ่าห์!”ดาบฟันม้าในมือยกขึ้นไขว้กันเป็นกากบาทก่อนจะตวัดวูบส่งคลื่นลมมหาศาลหมายจะอัดกระแทกร่างในหมอกควันให้กลายเป็นวุ้นเลือด หากแต่มันมิได้เป็นดังหวัง

“มันไม่ง่าย เจ้านกกระจิบ”เส้นผมสีขาวปลิวไสวไปพร้อมกับนิ้วมือเรียวที่ยกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ไม่ใช่เลือดของไนท์ผู้นี้เป็นแน่ เพราะการโจมตีเมื่อครู่คงจะสร้างได้เพียงรอยแผลถลอกเท่านั้นสำหรับแวมไพร์ แต่ทว่าเมื่อมองไปยังข้างกายของเจ้าหล่อนแล้ว..

ลินเบลล์กำลังยืนหอบนิ่งกุมต้นคอของตัวเองพลางส่งสายตาคาดคั้นอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แวมไพร์ได้ดื่มเลือด..นั่นไม่ใช่เรื่องดี

ไอสีดำแผ่ออกรอบๆตัวของช่างฉลุโลหะพร้อมกับการก้าวเท้าเพียงไม่กี่ก้าวเพื่อหลบเงาสีทองที่โจมตีมาจากเบื้องหลัง ราห์เวียไม่ยืนเฉย เขาตรงดิ่งเข้าโจมตีแวมไพร์สาวในชุดเกราะแปลกตาทันที

“หึ!”

พริบตาดวงแสงสีดำสว่างวูบตัดผ่านอากาศส่งเสียงราวโหงพรายหวีดร้องตรงเข้าหาราห์เวีย ชายหนุ่มจอมพลิกแพลงตวัดดาบฟันม้าฟันดวงแสงที่ไม่น่าจะฟันได้ขาดเป็นสองท่อนแหวกผ่านมันออกมาหาพวกเธอได้ง่ายๆ

มุกราตรีรวมศูนย์!

ลูกแก้วสีดำขนาดเท่ากำปั้นปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของเขาก่อนจะถูกดีดส่งออกไปด้วยแรงของดาบฟันม้าสีขาวในมือซ้าย แต่ที่ได้ไม่เพียงแรงส่งเท่านั้น เปลวไฟสีดำที่ลุกไหม้อยู่บนตัวใบดาบก็แผ่ขยายติดไปกับลูกแก้วนั่นด้วย

ฝ่ามือเรียวงามทั้งสองเบี่ยงออกไปด้านข้างประกบกันแน่นสร้างดวงแสงสีดำคุ้นตาขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะส่งมันออกไปเบื้องหน้าด้วยขนาดที่พอๆกับลูกที่แล้ว แต่ครานี้ไม่ได้มาเดี่ยว มันมากันพร้อมกับเงาสีทองของลินเบลล์ด้วย

“ย่าห์!”ราห์เวียคำรามลั่นผนึกจิตและเวทเข้าคุ้มกันทั่วร่างหยั่งปลายเท้าเหยียบอากาศบิดเอวหวดดาบฟันม้าขนาดใหญ่ทั้งสองเข้าปะทะกับเงาสีทองนั่นหมายจะเบี่ยงออกไป แต่แล้วเขากลับต้องเบิกตากว้างเมื่อทักษะเผ่าพันธุ์ภาวะรู้แจ้งแสดงภาพบางอย่างให้เขาเห็น แต่กว่าจะทันได้แก้ไขสิ่งที่ตนทำพลาดมันก็ไม่ทันเสียแล้ว ตุ๊กตาหญิงงามในชุดสตรีสูงศักดิ์ดูคล้ายฮากามะกำลังใช้กงเล็บที่เท้ารวบจับดาบทั้งสองในมือเขาเอาไว้แน่น

‘แย่แล้ว!’ เขาคิดพลางเร่งพลังเวทและจิตขึ้นสูงสุดและผนึกเอาไว้ทั่วร่างเตรียมรับแรงปะทะ

เปรี้ยง!

81,983 Damage!

“ลินเบลล์ แกแน่จริงที่ยอมเอาตุ๊กตาเป็นเหยื่อล่อ!”คนที่ได้รับคำชมถึงกับกระตุกยิ้มเผล่แสร้งหัวเราะร่าไปกับคำชมกึ่งประชดนั่น หางเสือนุ่มฟูส่ายสะบัดไปมาก่อนจะตีเพี้ยะไปที่ก้นของไนท์สาวจนอีกฝ่ายต้องสะดุ้งโหยง

“ท่าน..ตีข้าทำไมกัน? แม่หญิง”

“ก็ใครใช้ให้เธอมากัดคอฉันแถมยังชิงจูบไปโดยไม่ได้รับอนุญาตกันเล่า!”วอล์คหันไปร้องแหวกับคนฉวยโอกาสอย่างช่วยไม่ได้ ก็ในเมื่อเธอโดนจับหันไปจูบเสียจนคอแทบพลิก มิหนำซ้ำตอนที่ดูดเลือดนั่นยังจงใจพ่นลมหายใจรดต้นคอกันเลยด้วยซ้ำ

“แต่ข้าทำเพื่อปกป้องท่านนะแม่หญิง อีกอย่างเมื่อครู่มันฉุกละหุก..ด้วยก็เลย”

“แล้วมีใครหน้าไหนเขาใช้ลิ้นตอนฉุกละหุกบ้างห๊า!?”

“ไม่ไหวแล้วๆ ไม่ไหวแล้วนะ!!”ราห์เวียบ่นงึมงำกับตัวเองก่อนจะกัดฟันกรอดเมื่อตนร่ายบทเวทแสนยาวเสร็จเป็นการเรียบร้อย

“ตะวันเคียงกาย จันทราเคียงใจ..จันทรคติ!”

“เอาจริงล่ะนะ”ไนท์สาวถึงกับเลิกคิ้วด้วยคำพูดเมื่อครู่ เวทมนตร์ที่เขากล่าวออกมาไม่ได้คุ้นหูของเธอเลยแม้แต่น้อย แล้วผลของมันคืออะไรกันล่ะ? แต่เพียงแค่ออร่าสีดำรอบกายของอีกฝ่ายก็เพียงพอแล้วสำหรับคำตอบของคำถามในใจของเธอ

เปรี้ยง!

ดาบฟันม้าสีดำพุ่งตรงเข้ามาหาเธอ หากแต่ก่อนที่มันจะได้ประทุษร้ายเธอมันก็ถูกตุ๊กตาตัวจิ๋วคว้ามันเอาไว้ได้เสียก่อน ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงในชุดศึกสูงไม่ถึงเมตรยืนถือดาบหนักอึ้งนั่นเอาไว้ด้วยท่าทีโซเซเบื้องหน้าของผู้เป็นนายมัน

“ขอบใจ เหลียง”

“เอ๊ย์!”ไนท์สาวเลิกคิ้วมองตุ๊กตานั่นด้วยแววตาแปลกใจผิดกับราห์เวียที่ร้องออกมาลั่น

“จูกัดเหลียง!?”

“แม่นแล้วจ้า จะสู้กับนายถ้าไม่ใช้ระดับขุนพลก็ต้องใช้ระดับอนุราชา และขุนพลระดับจูกัดเหลียงจิ๋วตัวนี้~ เหมาะที่สุดเลยล่ะจ้า”เสือสาวเกาแก้มแก้เก้อกับคำพูดกระดากปาก “แต่อย่างน้อยก็อย่าสำคัญตัวผิดไปล่ะ..เหลียงน่ะ เป็นหนึ่งในไพ่ตายของฉันเลยนะ”

“เออๆ เหลียงน่ะเป็นไพ่ตาย..ตัวนี้โหดจริง”ตาทั้งสองข้างแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทไน้แววพร้อมด้วยรอยอักขระประหลาดรูปตา “ไพ่ตายฉันบ้างล่ะ เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์!”

“อะไรน่ะ!?”ราห์เวียวาดแขนขึ้นอย่างรวดเร็วเรียกให้อาวุธคู่มือกลับมาหาตัว ตุ๊กตากลตัวน้อยไม่คิดรั้งไว้ปล่อยดาบฟันม้าเล่มโตให้กลับไปหาเจ้าของทันที แต่เจ้าของที่ว่านั่นเพียงเมื่อคว้าอาวุธเอาไว้ได้ก็หายวับไปทันที

ซูม!

เกล็ดน้ำแข็งขาวนุ่มจำนวนมากพวยพุ่งตกลงมาจากเบื้องบนราวสายฝน ถึงแม้หิมะมันจะนุ่มเสียแค่ไหนแต่เมื่อไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าหิมะถล่มมันเป็นยังไงกัน วอล์คกัดฟันกรอดมองหิมะที่ร่วงลงมาอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ระวังตัวหน่อย..แม่หญิง”

“เอ๊ย์!”บอลสีดำกับเปลวเพลิงสีส้มสดพุ่งเข้าหาหิมะมากมายพวกนั้นทันทีราวกับว่ากำลังต้องการปกป้องใครบ้างคนที่เกิดเอ๋อขึ้นมาชั่วขณะ ไนท์สาวมองหุ่นกลตัวจิ๋วนั่นอย่างชั่งใจ เพราะว่าไม่มีใครบังคับมันอยู่แน่ๆ หรือว่าบางทีมันอาจจะเป็นปีศาจชนิดหนึ่ง..แต่เธออยู่มาหลายร้อยปียังไม่เคยได้ยินเรื่องหุ่นกลมีชีวิตเลยนะ

“เมื่อครู่ท่านดูจะ..ใจเย็นกว่านี้?”

“เอ๊ย์ๆๆ...เอ๊ย์~”หญิงสาวหน้ามุ่ยทันทีที่โดนสองเสียงต่อว่า

“มันยังไม่จบนะว้อย!”ช่างฉลุโลหะที่นั่งอยู่บนราวระเบียงบันไดต้องร้องออกมาอย่างชอบใจเมื่อตนโบกมือเปิดมิติดาราออกมาเหนือหัวพวกเธอ

“ต่อจากหิมะก็เป็นฝนอาวุธงั้นเรอะ?”

“เอ๊ย์~”เปลวไฟเช่นเดิมพุ่งออกมาจากฝ่ามือของตุ๊กตากลตัวน้อยออกไปหลอมอาวุธของราห์เวียให้กลายเป็นเศษเหล็กไปในทันตา ไนท์สโนว์ดรอปยังคงจดจ้องอยู่กับการกระทำของตุ๊กตากลเบื้องหน้าอย่างฉงนงงงวย ลินเบลล์ไม่ได้บังคับมันอยู่จริงๆ

“เออ! ไอ้หุ่นนี่มันเก่งจริงเว้ย!?”ชายหนุ่มมองดาบฟันม้าข้างตัวก่อนจะแย้มยิ้มออกมาและคว้ามันขึ้นมาถือไว้ “ได้เวลายลโฉมทักษะของอาวุธระดับตำนานนี่หน่อยซิ ถึงแม้ว่าอีกไม่กี่นาทีแกจะหายไป..ฉันก็จะไม่ลืมแก ฮ่าๆๆ”

สวรรค์ร่วงนรกบรรลัย!

เปลวเพลิงสองสีเกิดหลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างไม่น่าเป็นไปได้และพุ่งลงมาโจมตีเป้าหมายอย่างโหดร้ายไม่ไว้หน้า เสียงดังกัมปนาทดังขึ้นพลันที่เปลวไฟทั้งสองสีปะทะกับร่างของแวมไพร์สาว

“ข้าเป็นอมตะ!”บอลแสงสีดำที่ขยายขนาดใหญ่ไปกว่าเดิมมากจนเกือบคับห้องโถงแห่งนี้ถูกส่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ครานี้เขาใช้มิติดาราลักไก่ไม่ได้แล้วเป็นแน่..ถึงมันจะเก็บได้ไม่จำกัดแต่จะเปิดแต่ละทีขนาดมันก็จำกัดนะ

“ฉันล่ะเกลียดจริงๆไอ้พวกที่เป็นอมตะเนี่ย!”ดาบฟันม้าทั้งสองเปล่งแสงออกมาจางๆก่อนจะกลับกลายไปเป็นอาวุธที่รวมกันเป็นมันขึ้นมา อาวุธทั้งหมดลอยอยู่ตรงนั้นด้วยจิตของเขา ราห์เวียคว้าเอาหอกนิลเอาไว้ก่อนเป็นอันดับแรกพร้อมกับหอกทับทิม

ม่านฝันนิรันดร์! เทวะพระเพลิงสถิตหล้า!

ทักษะทั้งสองเมื่อส่งผลร่วมกันก็แสดงอำนาจเป็นสองเท่า เปลวไฟสีดำพวยพุ่งจากปลายหอกทั้งสองที่สัมผัสกันลงไปโจมตียังร่างของไนท์สโนว์ดรอปอีกครั้ง ค่าความเสียหายหลักหมื่นลอยหวือขึ้นมาทันใด แต่ไม่มีแม้แต่เสียงโอดครวญของเจ้าหล่อน

“ทนมือทนเท้าดีนะแกเนี่ย”

“ไม่เท่าเจ้าหรอก!”ไนท์สาวหายวับมาอยู่ด้านหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ ชายหนุ่มกำหมัดแน่นเหวี่ยงแขนออกไปฟาดเข้าที่สีข้างของเจ้าหล่อนเต็มรัก ถึงจะไม่มีค่าความเสียหายและเธอเองก็เป็นอมตะ แต่ว่าความเจ็บปวดนั้นยังคงอยู่

แวมไพร์สาวถูกฟาดไปอัดติดกำแพงพร้อมกับกระอักเลือดคำโต

“ก็บอกแล้วว่าร้อยเปอ! การโจมตีทางกายภาพที่ไม่ใช่ทักษะยังได้ผลอยู่สินะ อันที่จริงเมื่อกี๊ก็ดูเหมือนจะได้ผล แต่แกท่าจะหนังหนาไปหน่อยเลยไม่รู้สึกมั้ง?”มือซ้ายของลำดับที่ 6 คว้าเข้าที่ผมด้านหนึ่งของเจ้าหล่อนดึงให้มาประชันหน้ากัน “จะแกร่งยังไงก็ยังเป็นผู้หญิง..เพศที่ต้องการๆปกป้อง!”

“งั้นฉันจะปกป้องยัยนั่นเอง!”

Puppet Theatre!

“เอ๊ย์!”

พัพเพ็ทเทียเทอร์ ทักษะที่จะเพิ่มสถานะของตุ๊กตาในขอบเขตขึ้นในระดับหนึ่ง และเจ้าของเสียงที่ขานรับมาติดๆนั่นย่อมรวมอยู่ในขอบเขตที่ว่านั่นด้วย เปลวไฟสีส้มสดสายหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากด้านล่างตรงเข้ามาหาเขา

ราห์เวียไม่นิ่งเฉยรออันตรายเข้ามาหาตัว มือขวาเพียงข้างเดียวคว้าจับที่ตรีทั้งสองเรียกใช้งานทักษะประจำอาวุธทันทีโดยไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้มากความ

อสุราเหมันต์พิโรธ! กระจกร้อยมายา..อสุราเหมันต์พิโรธ!

แท่งน้ำแข็งพุ่งออกมาเป็นสายปะทะกับร่างเล็กจิ๋วในเปลวเพลิง หากแต่พัดขนนกไร้ที่มาในมือเจ้าตัวจ้อยนั้นกลับโบกสะบัดส่งคลื่นเปลวเพลิงทำลายมันได้อย่างง่ายดาย

“โฮ่!”มือเรียวที่ทึ้งหัวแวมไพร์สาวเลื่อนลงมาปิดปากนางอย่างรวดเร็ว ไม่เปิดโอกาสให้ไนท์สาวผู้บอบช้ำภายในได้ร้องหรือแม้แต่จะโต้ตอบใดๆ “จะลองดูซิว่า แวมไพร์อมตะอย่างเธอเนี่ย..โดนแบบนี้จะเป็นยังไงบ้าง?”

ตรีทั้งสองในมือหลุดลอยจากมือคว้างอยู่ตรงนั้นด้วยพลังจิตและถูกดาบเล่มสีแดงสดนั่นเข้ามาแทนที่ ดาบกระดูกมังกรเพลิงสั่นไหวเบาๆราวกับรับรู้ความต้องการของผู้เป็นนาย ปลายดาบคมกริบจรดลงที่ท้องของแวมไพร์สาว ไนท์สโนว์ดรอปเบิกตากว้างพยายามส่งเสียงร้อง เธอรู้ดีว่าถึงเธอจะเป็นอมตะ ไม่ตายจากการโจมตีใดๆ..แต่ว่าการโจมตีทางกายภาพที่สร้างผลพวงให้ร่างกายบาดเจ็บนั่นเป็นข้อยกเว้นแบบเมื่อครู่

“อึ๊ก..อื้อออ!!”เลือดสดๆไหลทะลักออกจากริมฝีปากล้นออกตามร่องนิ้วมือของราห์เวีย เสียงร้องคร่ำครวญทุรนทุรายของแวมไพร์ที่เป็นอมตะทำให้เขาต้องลอบยิ้มออกมาด้วยความสะใจ ชายหนุ่มเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะแสยะยิ้มถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“เจ็บจริงล่ะสิเนี่ย?”

“อะ..เอ๊ย์ เอ๊ย์!!!”ตุ๊กตากลตัวจ้อยร้องจ้าสะบัดพัดส่งบอลไฟเข้าโจมตี ราห์เวียสะบัดแขนขว้างร่างของไนท์สาวเข้ารับบอลไฟแทนตน แน่นอนร่างตัวเล็กๆของเหลียงน้อยย่อมไม่มีทางรับร่างของแวมไพร์สาวไว้ได้แน่

“ฮึบ! ยัย..ยัยบ้าอัศวิน ไหงง่อยงี้อ่ะ? เมื่อกี๊ยังเก่งอยู่เลยนี่? โธ่เอ๊ย!”ถึงฝีเท้าของสมิงจะเร็วแต่มันก็ใช้เวลาพอสมควรในการขึ้นมาสูงขนาดนี้ได้ และร่างของพันธมิตรที่คอยช่วยเธออยู่เมื่อครู่ทำไมถึงได้ถูกแทงแบบนี้กัน ยัยนี่บอกเธอเอาไว้ว่าเป็นอมตะถ้าได้ดื่มเลือดไม่ใช่เหรอ?

“เฮ้..ถะ ถ้าเธอดื่มเลือดอีก อาการจะหายไหม?”

“แค่ก.. แผลแบบนี้น่ะ ข้าเองไม่รู้..”วอล์คใช้มือกดแผลเอาไว้แน่นต้องการที่จะห้ามเลือดที่ยังคงไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนเรียกปากซีดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแดงข้นคลั่ก เธอไม่เคยช่วยใครเลย..

จะทำยังไงดี?

หญิงสาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกดึงปกคอเสื้อให้ต่ำลงไปจนเกือบเห็นกระดูกไหปลาร้าจนครบ นัยน์ตาสีฟ้าครามลุกวาวขึ้นมองต้นคอขาวเนียนที่เธอเคยฝังเขี้ยวไปเมื่อครู่ด้วยความตระหนกและงุนงง ไนท์สโนว์ดรอปเสหน้าไปมองคนที่คอยประคองเธอให้นั่งพิงกำแพงอย่างไม่เชื่อสายตา

แม่หญิงคนนี้พาเธอลงจากตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ตุ๊กตากลนั่นจะสู้ไหวหรือ?

“เร็วๆสิ ก..กัดคอฉันเร็วๆเข้าสิ ฉันไม่อยากเห็นใครตายต่อหน้าหรอกนะ ฉ..ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยว่าถ้าฉันชิงฆ่าเธอไปแล้วเธอจะเกิดใหม่ขึ้นมาเหมือนเดิมรึเปล่า? ฉัน..”ไนท์สาวหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

“ถ้าข้าดื่มเลือดท่านเป็นครั้งที่สอง ท..ทั้งยังไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้อีก แค่กๆ ข้าจะต้องทำให้ท่านต้องผูกติดกับข้าไปจนตาย ถ้าครั้งนี้ข้าไม่สูบเลือดท่าจนหมดตัว..ข้าจะติดอยู่กับท่าน อึก..แค่ก ตลอดกาล แม่หญิง..ข้าว่า”ไนท์สาวเบิกตากว้างทั้งยังพูดไม่จบดี ริมฝีปากอิ่มที่เธอเคยลิ้มลองไปเมื่อครู่ถูกบดเบียดเข้ามาจนฟันชนกันดังกึก แม่หญิงน้อยหยีตาปาดน้ำตาหยดเล็กๆออกทั้งยังกุมปากตัวเองแน่นหลังจากถอนจูบออก พลันต้นคอขาวๆล่อตายั่วน้ำลายนั่นก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธออีกครั้ง

‘เมื่อครู่..มันฉุกละหุก แต่ครานี้คง..ได้ลิ้มลองอย่างใจจดใจจ่อเสียทีนะ..’

“ดีใจไว้ซะด้วยล่ะ ที่ได้ชิมเลือดฉันเป็นหนที่สองแถมยังได้จูบฉันด้วย ไม่ได้มีโอกาสง่ายๆหรอกนะ ยัยบ๊อง!”

‘เจ็บฟันชะมัด’ เธอคิดกับตัวเองพลางมองแววตาประหลาดใจของแวมไพร์ติงต๊องตรงหน้า ‘บางที..ถือซะว่าทำบุญก็แล้วกัน ช่วยๆไปบ้างจะได้มีข้ออ้างเป็นพันธมิตรไง ที่พูดมาก็เข้าเค้าว่ายัยนี่จะกลายเป็นสัตว์อสูรติดตามของเรา การเป็นพันธมิตร..สัญญาจะได้ดูมีน้ำหนัก เหะๆ’

แต่ดูเหมือนว่าที่ติดต่อกันล่าสุด พี่ชายของเธอจะไม่ได้ใช้สันติวิธีนะ..

“อึก..อือ!”

“โห..ยูริฟ่ะ ยูริตัวเบ้อเร่อเลย เนอะ? เหลียงเอ๋อร์..เคยถูกเรียกแบบนี้สินะ แกก็น่ารักดี..ถ้าไม่เผามือฉันจนเกรียมแบบนี้ฉันจะชอบแกน่าดูเลยล่ะ”ราห์เวียพูดพร้อมกับยิ้มเครียด ตุ๊กตากลตัวจ้อยในมือยังคงดิ้นคลุ่กคลั่กไม่เลิก เขากระชับมือแน่นเข้าไปอีกก่อนจะกระตุกยิ้ม

“ถ้าเจ้านายแกเบื่อแกแล้วบอกฉันสิ ฉันพร้อมจะอ้าแขนแอ่นอกรอรับแกเสมอนะ ฮ่าๆๆ”ชายหนุ่มผนึกปราณลงที่มือขวาก่อนจะออกเรี่ยวแรงขว้างตุ๊กตาน้อยออกไปหาเจ้านายมันที่ด้านล่าง

ตูม!

เคร้ง!

วัตถุทั้งสองพุ่งเฉียดห่างกันเพียงคืบ ร่างของตุ๊กตาตัวจ้อยฝังลงกับกำแพงลึกลงไปเกือบนิ้วโดยไม่มีเสียงร้องใสๆจากเจ้าตัวซักแอะ ส่วนอีกสิ่งคือหอกสั้นที่ปักลงด้านหลังของราห์เวีย ชายหนุ่มหันไปมองหอกสั้นนั่นด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง

‘เร็วมาก..’

“รสชาติสุดยอดของที่สุด หวานหอมกลมกล่อมละมุนลิ้นเป็นที่สุด..สมตามที่นายหญิงกล่าวไว้ เลือดสดๆที่ได้จากความรักและความจริงใจคือสิ่งที่หอมหวานที่สุด”เสียงขับขานดังลอดผ่านริมฝีปากบางเฉียบไร้สีเลือด เส้นผมสีขาวของไนท์สาวเปลี่ยนไปเป็นสีฟ้าอ่อนที่ปลาย และนัยน์ตาสีฟ้านั่นก็จางลงมากจนเกือบเป้นสีขาวมุก เสื้อผ้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงหากแต่มีดซัดและศรเงินดอกเล็กๆที่ห้อยประปรายตามตัวนั่นประกาศแน่ชัดแล้วว่าพร้อมรบเต็มอัตราศึก

-ผู้เล่น ลินเบลล์ ได้รับสัตว์อสูร บิชอป แบล็คเบลล์ ระดับ 89 ชั้นอนุราชา เป็นสัตว์อสูรติดตาม เนื่องจากสัตว์อสูรระดับสูงกว่าจึงทำให้ไม่สามารถสั่งการใดๆได้ค่ะ-

-ผู้เล่น ลินเบลล์ ได้รับสัตว์อสูร ไนท์ สโนว์ดรอป ระดับ 91 ชั้นอนุราชา เป็นสัตว์อสูรติดตาม เนื่องจากสัตว์อสูรระดับสูงกว่าจึงทำให้ไม่สามารถสั่งการใดๆได้ค่ะ-

“แพ็คคู่งั้นเหรอ? ตาย..ระดับจะขึ้นไหมเนี่ย?”วอล์คทรุดตัวลงนั่งลูบต้นคอตัวเองที่บัดนี้ไร้ซึ่งรอยแผลจากการฝังเขี้ยวของไนท์สโนว์ดรอป เมื่อครู่ไนท์สาวคงยังไม่ทันได้เอาจริงเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้จะฮึกเหิมน่าดู อีกทั้งระดับก็มากกว่า..คงไม่น่าโดนจิ้มพุงแบบนั้นง่ายๆแน่ แล้ว..ที่ขว้างลงมาเมื่อกี๊ เหลียงเอ๋อร์!?

วอล์ครีบกระวีกระวาดลุกไปดูอาการของตุ๊กตากลตัวจ้อยทันที ตุ๊กตาตัวน้อยชันกายลุกขึ้นมาจากกองซากปรักหักพังได้อย่างง่ายดายและส่อแววตาเคียดแค้นจับจ้องไปยังบุคคลที่ขว้างตนลงมาอย่างไม่อาจปกปิดเอาไว้ได้

“เหลียงเอ๋อร์..ขอบคุณสวรรค์ที่เธอไม่เป็นอะไร!”ตุ๊กตาสาวมีชีวิตสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวว่าตนถูกคว้าเข้าไปกอดเอาไว้แนบอก

“อ...เอ๊ย์~”

“เมื่อครู่ทำข้าไว้แสบ..ครานี้ข้าจะทำให้เจ้าเละเป็นวุ้นเลือด!”ไนท์สาวกล่าวออกมาหลังจากละสายตาไปจากผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นมาเป็นนายคนใหม่ของตน

-ทักษะพิเศษ การดวลอันทรงเกียรติ ทักษะพิเศษของไนท์ สโนว์ดรอป ทำงาน เมื่อทักษะถูกใช้งาน เป้าหมายของทักษะจะไม่สามารถใช้ไอเท็มช่วยเหลือ ยาฟื้นพลัง หรือไอเท็มที่มีผลในการเพิ่มค่าสถานะใดๆในการต่อสู้ได้ค่ะ-

-ทักษะพิเศษ วิหารไสยรังสรรค์ ทักษะพิเศษของไนท์ สโนว์ดรอป ทำงาน เมื่อทักษะถูกใช้งาน ผู้ที่อยู่ในอาณาเขตทุกชีวิตไม่สามารถกระทำการใดๆหรือใช้ทักษะใดๆเกี่ยวกับเวทมนตร์ได้ทุกชนิดโดยไม่มีข้อยกเว้นค่ะ-

-ทักษะพิเศษ ห้วงตรรกะสลาย ทักษะพิเศษของบิชอป แบล็คเบลล์ ทำงาน เมื่อทักษะถูกใช้งาน ผลของทักษะสนับสนุนบนตัวเป้าหมายหมดสภาพ ทำให้เป้าหมายไม่สามารถเรียกใช้งานทักษะสนับสนุนใดๆ และไม่สามารถใช้ทักษะที่ไม่ผลเพิ่มค่าสถานะใดๆได้ค่ะ-

-ทักษะพิเศษ อาณาเขตศาสตราสุญญา ทักษะพิเศษของบิชอป แบล็คเบลล์ ทำให้ผู้ที่อยู่ในอาณาเขตทุกชีวิตไม่สามารถใช้อาวุธระยะประชิด ใกล้ กลาง ไกล ได้ทุกชนิด-

-เนื่องจากผลของทักษะซ้อนทับ ผู้เล่น ราห์เวีย ไม่สามารถใช้งานอาวุธ เวทมนตร์ ไอเท็ม และทักษะสนับสนุนในการต่อสู้ได้ทุกชนิดค่ะ-

ทั้งวอล์คที่เป็นเจ้านายและราห์เวียที่เป็นเป้าหมายของทักษะจำต้องหน้าถอดสีเมื่อได้ยินเสียงประกาศดังขึ้นมนหัว แวมไพร์สาวเพียงคลี่ยิ้มหวานหยดส่งกลับมาให้เจ้านายตนอย่างจริงใจไม่ปกปิด

“ความรักของแม่หญิงช่างแรงกล้าเหลือต้านทานเสียจริง”ทั้งเสียงของบิชอปแบล็คเบลล์และไนท์สโนว์ดรอปดังออกมาพร้อมกันจนทำให้เธอต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ผลจากการดื่มเลือดของเธอที่เธอตั้งใจให้มันทำได้ขนาดนี้เชียวเหรอ?

“เลือดของเจ้าปลุกข้าขึ้นมาพร้อมกับพี่ข้าได้เชียวนะ เจ้าควรจะดีใจเข้าไว้ แม่เสือสาว”คราวนี้เป็นเสียงของบิชอปแบล็คเบลล์เพียงผู้เดียวที่กล่าวออกมา

“และนั่นทำให้พวกข้าสามารถเอาชนะเจ้านกกระจิบนั่นได้อย่างแน่นอน!”