คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ▷ b o n d a g e 01 welcome to wonderland
b o n d a g e
“ เนื่องจากจำเลยไม่เคยก่ออาชญากรรม ศาลควรจะตัดสินให้คุมความประพฤติไว้ก่อน.. ”
“ ....... ”
“ หากแต่ จำเลยได้หยิบอาวุธปืนขึ้นมายิงในที่เกิดเหตุ ทำให้ศาลรู้สึกถึงเจตณาอันโหดร้าย..”
“ ........ ”
“ ศาลจึงเห็นว่าจำเลยควรเข้าไปสงบสติในเรือนจำเป็นเวลาสองปี.. ”
“ ...... ”
“ หากจำเลยประพฤติตนดีจะได้รับการลดหย่อนโทษ .. ”
“ คำพิพากษานี้มีผลบังคับตั้งแต่บัดนี้ ! ”
'ป่อก'
สิ้นเสียงค้อนไม้กระทบกระทบกับแท่นรอง ร่างสูงของ ปาร์ค ชานยอล ถูกเจ้าหน้าที่ทั้งสองคนเข้ามาประกบข้างแล้วพาเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ ริมฝีปากหนายกยิ้มให้กับทนายของเขาที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกราวกลับจะบอกว่าไม่ต้องกังวล
ขายาวก้าวตามผู้คุมทั้งสองไปตามทางแคบๆ ตรงประตูทางออกมีรถคุมขังคันใหญ่จอดรออยู่ เขาก้าวขาขึ้นไปบนรถก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ ที่นั่งยาวสองฝังที่ไร้ผู้คน กระจกถูกติดฟิมล์ทึบและมีลูกกรงกันไว้ทั้งด้านนอกและด้านใน
ชานยอลเดินเข้าไปนั่งด้านในสุด ก่อนที่ผู้คุมทั้งสองช่วยกันปิดประตูรถอย่างแน่นหนาและยังมีการล็อกจากด้านนอกอีกด้วย
นั่งรอได้ไม่นาน รถคันใหญ่ก็เคลื่อนตัวออกจากศาลประจำจังหวัดโดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ เรือนจำอันซาน
bondage
“ เอ้า นักโทษทั้งหมดถอดเสื้อผ้า แล้วเดินเป็นแถวมาทางนี้ !”
เสียงของผู้คุมหน้าโหดดังขึ้น ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปวางใบกรอกประวัติบนเคาท์เตอร์ เสื้อเชิตสีดำของผมถูกถอดออกเผยให้เห็นรอยสักทั่วแผงอกและต้นแขนที่ผมเป็นคนออกแบบเองกับมือ
ทันทีที่ผมถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นจนเหลือเพียงชั้นในสีเข้มผู้คุมอีกคนก็เข้ามากระชากแขนผมให้รีบเดินไปฝากเสื้อผ้า จริงๆแล้วผมก็ไม่ชอบใจเท่าใหร่หรอกที่ต้องถูกกระราวกับเป็นสัตว์เดียรัจฉาน แต่จะทำยังไงได้ ก็ผมเลือกเอง
ผมวางเสื้อผ้าและของทุกชิ้นลงในตระกร้า และรอจนเจ้าหน้าที่เก็บทุกอย่างลงในถุงกระดาษที่จ่าหน้าด้วยชื่อและประวัติเล็กๆน้อยๆของผม
“เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนส์ โทรศัพย์มือถือ นาฬิกาทองคำ.. โว้วว มึงก็คงรวยใช่ย่อยสิ่นะ.. เอ๊ะ หรือนี่มันจะเป็นของโจร”
“ ... ”
ผมหันหลังกลับไปต่อแถวเข้าห้องตรวจโรคโดยไม่ใส่ใจเสียงของเจ้าหน้าที่คนนั้น ในสังคมคุกผู้คุมก็เปรียบดั่งเจ้าชีวิต ..
หลังจากที่ผมออกมาจากตรวจสุขภาพเรียบร้อย เสื้อยืดสีขาวกางเกงวอร์มและเสื้อเชิ้ตแขนกุดสีฟ้าถูกยัดลงในมือผมลวกๆ ผมเดินเข้าไปหลบในมุมแคบๆก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าที่ได้มา
คุกหรือที่ภาษาอังกฤษเขาเรียกกันว่าพริซัน มันคงไม่ใช่สถานที่ที่มีนักออกแบบภาพในอย่างผมจะเข้ามาอยู่เท่าไหร่ ในคุกมันทั้งอับ ทั้งเหม็น แล้วไหนจะเป็นแหล่งรวมของอาชญากรอีกต่างหาก ว่ากันแล้วพวกคุณก็ไม่ได้อยากจะมาอยู่เท่าไหร่นักใช่ไหมล่ะครับ..
.
..
“สวัสดีเด็กใหม่”
“วู้ววววววว ไหนหันมาหาพี่หน่อยมา”
“น่าตาน่ารักใช่ย่อยนะเราน่ะ”
“สวยแล้วหยิ่งหรอจ้ะ น้องสาว”
เสียงจอกแจ๊กจอแจทะลุเข้าหูซ้ายแล้วผ่านออกหูขวาของผมเหมือนเป็นเพียงลมที่พัดผ่าน ตามจริงแล้วที่ผมไม่ค่อยสนใจเสียงของไอ้พวกเศษเดนของสังคม(ที่เขาว่ากันน่ะนะ)เป็นเพราะว่า ในหัวของผมกำลังคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องบางเรื่อง..
ภายในอาคารรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหลังนี้ถูกแบ่งเป็นสามชั้น ห้องขังขนาด2x3 เมตรถูกหันหน้าเข้าหากันมีระเบียงทางเดินแคบๆก่อนจะถึงตรงกลางของอาคารถูกออกแบบให้เป็นช่องกว้างเพื่อให้ผู้คุมมองเห็นได้อย่างทั่วถึง
ห้องขังของผมอยู่ที่ชั้นสองตรงกลางแถวด้านขวาพอดีเด๊ะ ช่องว่างตรงกลางระหว่างสองฝั่งไม่ได้ทำให้แค่ผู้คุมมองเห็นเหล่านักโทษได้สะดวก ผมเองก็มองเห็นห้องควบคุมและทางเข้าทางออกได้อย่างสบายๆเหมือนกัน :)
สายตาของผมกวาดมองไปรอบๆ ผู้ชายตัวบึกบึนห้องฝั่งตรงข้ามชั้นล่างที่กำลังเคี้ยวอะไรซักอย่างอยู่ในปาก เขาจ้องมองมาที่ผม เหอะ..คิดว่าผมจะกลัวรึไง ผมเงยขึ้นไปมองด้านบน นักโทษสองคนที่อยู่ห้องติดกันกำลังส่งอะไรบางอย่างลอดผ่านกรงขัง พวกเขายักคิ้วให้ผม.. มันคงแทนคำว่าสวัสดีละมั้ง
ผมละสายตาจากทุกสิ่งอย่างมองไปตรงหน้า คุกแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นเมื่อปี 1945 ในสมัยนั้นผู้รับเหมาคือบริษัท mortal inc. ที่บริหารโดย คังจองมู ลูกเขยของรัฐมนตรีกระทรวงยุติธรรม การก่อสร้างดำเนินอยู่บนการคดโกงภาษีของประชาชนโดยนักการเมืองทั้งหลายแหล่กว่าจะแล้วเสร็จก็โน่นสี่ปีให้หลัง ก็ด้วยความที่คุกแห่งนี้โดนคอรัปชั่นไปมากมายนั่นแหละครับ มันเลยกลายเป็นว่าพังกันเป็นว่าเล่น เดี๋ยวก็รอยร้าว ไหนจะท่อแตก ฝ้าถล่ม หนักสุดก็อาคารเล็กๆพังลงมา ทำให้ต้องเรียกบริษัทใหม่ๆมาซ่อมบำรุงกันเกือบทุกปี.. จนกระทั่งเมื่อแปดปีที่แล้วทางคุกได้นำนักโทษทั้งหมดไปฝากขังไว้ที่เรือนจำอื่นแล้วเรียกบริษัทยักใหญ่จากต่างประเทศมารีโนเวทภายในใหม่ทั้งหมด .. บริษัทที่ว่ามันชื่อJLConstruction ว่ากันง่ายๆก็บริษัทที่ผมทำงาน ไม่สิ่.. ที่ผมเคยทำงานนั่นเอง
ออดดดดดด
เสียงสัญญานเปิดประตูดังขึ้น ผมละสายตาลงไปมองทางประตูเหล็กที่เลื่อนออก ผู้คุมสองคนเดินนำแถวนักโทษที่ดูจะร่างใหญ่ผิดปกติหลายคนในชุดหมีที่เดินตามเข้ามา เสียงโห่ร้องของพวกนักโทษที่อยู่ในห้องขังดังขึ้นอย่างกับเชียร์บอล ผมล่ะไม่เข้าใจพวกเค้าจริงๆ
แต่ทว่า ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น นักโทษหุ่นสันทัดคนนึงได้วิ่งแซงแถวออกมาที่นักโทษอีกสองคนด้านหน้า ก่อนที่จะควักอะไรบางอย่างที่ผมว่ามันเป็นเศษแก้วที่เอาผ้ามาดัดแปลงเป็นด้ามจับออกมา แล้วแทงเข้าอย่างแรงที่กลางหลังของนักโทษคนนั้น
ผมขมวดคิ้วแน่น พวกผู้คุมด้านล่างรีบกรูเข้าไปยังพวกเขา เสียงโวยงายของทั้งผู้คุมและะนักโทษคนอื่นๆดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลือดสดๆไหลออกมาจากนักโทษคนนั้น เขาครางโอดโอยก่อนที่จะลงไปนอนงอตัวอยู่ที่พื้น
สังคมของนักโทษนี่มันอยู่ยาก..
ไหนจะผู้คุม ไหนจะการแบ่งฝักฝ่ายในหมู่นักโทษ
และอีกหลายๆอย่าง..
ที่ผมยังต้องเรียนรู้
“ยินดีต้อนรับสู่สวนสนุกนะ ไอ้น้อง..”
bondage
ออดดดดดด
“เห็นไอ้พวกที่ชู๊ตบาสอยู่ทางโน้นไหม พวกแก๊งไอ้โจ ห่วงบาสน่ะเป็นของพวกมันทั้งหมด”
“..”
“ส่วนบนอัฒจันทร์นั่นแก๊งไอ้ยู ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็อย่าได้เฉียดเข้าไปใกล้ล่ะ”
“..”
“ส่วนพวกไอ้ซงนั่นยึดเครื่องยกน้ำหนัก”
ผู้ชายผิวคล้ำที่เดินพล่ามอยู่ข้างๆผมนี่ชื่อ คิมจงอิน เข้าคือเพื่อนร่วมห้องขังของผมเอง เขาอยู่ที่นี่มาได้สองปีแล้วหล่ะมั้ง เราสองคนและนักโทษคนอื่นๆเพิ่งจะถูกปล่อยให้มานั่งเล่นในลานกว้างสำหรับสันทนาการของนักโทษ จงอินชี้ให้ผมดูกลุ่มนั้นกลุ่มนี้ไปเรื่อยตามภาษาคนช่างพูด ผมก็ได้แต่ทำตัวเป็นน้องใหม่ผู้ใสซื่อมองตามที่เขาชี้ไปทั่ว
“ส่วนนั่น แก๊งที่ชั่วร้ายที่สุดในนี้เลยก็ว่าได้ ... บนนั้นน่ะแก๊งผู้คุม”
เขาชี้ไปยังหอคอยผู้คุม รอบลานนี้มีหอคอยสูงประมาณสองชั้นของตึกตั้งอยู่ทั้งสี่มุม ด้านบนของมันถูกติดด้วยกระจกที่ติดฟิล์มเสียจนดำมืด.. ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในนั้นคงมีผู้คุมนั่งจิบกาแฟชิวๆมองลงมายังลานเหมือนกำลังดูลูกสุนัขวิ่งเล่นอยู่ในสนามหลังบ้าน
“หึหึ..”
“ทำเป็นหัวเราะไปเด็กใหม่ แค่พวกเราคิดจะหนีหรือก่อเหตุอะไรแค่นิดเดียวละก็.. Bang!”
จงอินทำมือเป็นรูปปืนชี้มาทางผมก่อนจะส่งเสียงเลียนแบบการยิงปืนออกมา ผมยิ้มขำให้กับท่าทีขี้เล่นของเขาเบาๆ เราสองคนเดินมาเรื่อยเปื่อย เสียงพูดของเขาไม่ได้เข้าหูผมเท่าไหร่นัก ในสมองผมตอนนี้ก็มีแค่พวกคำนวนระยะทางจากท่อน้ำทิ้งด้านขวามีจนถึงแท่นปล่อยน้ำในลานถัดไปอะไรประมาณนั้นเท่านั้นแหละ
“เห้ยไอ้ดำ ! ทำไมถึงมาเดินกับไอ้เด็กใหม่นี่วะ ”
“เฮ้ ว่าไงพวก !”
“........”
ผมมองท่าทีของจงอินกับคนที่เดินมาใหม่นั้นเงียบๆ แน่หละเป็นเด็กใหม่ก็ต้องแอ๊บไว้ก่อนจริงไหมล่ะครับ #ขยิบตา
“เอ้านี่ลูกพี่คิมมยองซู เส้นสายใหญ่ของห้องเสบียงเลยนะ”
ผมผงกหัวเบาๆให้กับสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ของคิมมยองซู
“ส่วนนี่ปาร์คชานยอล เพื่อนร่วมห้องของกูเอง”
“เออ.. แล้วมึงไอ้จงอิน มึงเลิกปากโป้งเรื่องของกูได้ละ ..”
หลังจากที่จงอินแนะนำผมเรียบร้อย สองคนนั้นก็เริ่มมีปากเสียงกันนิดหน่อย ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่สนใจกับมัน ผมอาศัยจังหวะที่ทั้งสองเถียงกันอยู่เดินออกมาเงียบๆ ส่วนจุดหมายของผมน่ะหรอ.. ท่อระบายน้ำนั่นไง
ผมมองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ได้มีใครสนในอะไรผมเลยแกล้งทำทีเป็นสะดุดล้ม แต่แหม..คนสะดุดที่ไหนจะท่าสวยแบบผมกันละครับ ก้อนหินก้อนเล็กถูกผมโยนลงไปในท่อด้วยมุมทะแยงเล็กๆ ผมได้ยินเสียงมันกระทบกับเหล็กดัง 'แคร่ง' เพียงแค่นั้นก็พอจะทำให้ผมเดาได้.. มันมีตะแกรงเหล็กขวางไว้
ผมไม่รอให้เป็นที่สนใจของคนอื่นๆ ระหว่างที่ผมกำลังดันตัวลุกขึ้น ผมได้หย่อนแบงค์พันวอนที่ถูกพับเป็นรูปผีเสื้อลงไปในท่อน้ำ..
ได้แต่หวังว่า
เจ้าผีเสื้อน้อยจะโบยบินไปไกลแสนไกล..
.
..
“เห้ย ลงไปทำอะไรตรงนั้นวะไอ้เด็กใหม่”
แน่นอนครับ เจ้าของเสียงนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก*เซลล์เมทจอมจุ้นจ้านของผม ผมไม่รอให้เขาเดินมาถึงตัวแต่ผมเลือกที่จะเดินไปหาเขาเองคงจะดีกว่า
“สะดุดนิดหน่อย”
“ตัวก็โต แต่เสือกซุ่มซ่ามนะมึงน่ะ”
“เอาน่า ช่างเถอะ”
ผมและเข้าก้าวขาเดินไปอีกครั้ง และก็เป็นอีกครั้งที่เขาเอาแต่พูดนู่นนี่นั่นจนผมเริ่มจะรู้สึกรำคาญ เขาเหมือนเด็กอนุบาลที่กำลังพาเพื่อนใหม่เดินไปรอบๆสนามเด็กเล่นหลังโรงเรียน..
“นี่ ฉันอยากเจอคนๆนึง ”
“บอกพี่มาเลยไอ้น้อง ในคุกเนี้ยพี่รู้จักหมด”
เขาหยุดยืนแล้วทำท่ายืดอกอย่างภูมิใจ ทำให้ผมหลุดขำเบาๆ
“จาง อี้ชิง”
“เจ้าแม่อี้ชิงคนสวยเอ็กซ์น่ะนะ!? ”
“พวกนายเรียกเขาว่าอย่างนั้นหรอ”
จงอินทำหน้าตาตกใจก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงดัง เจ้าแม่อี้ชิงคนสวย.. ผมละอยากจะเห็นหน้าเจ้าตัวตอนได้ยินมันจริงๆ คึคึ
“อี้ชิงเหมือนกันอาหารตาของคนที่นี่เลยนะเว่ย มึงลองมองไปรอบๆ มีแต่ไอ้พวกถึกๆตัวดำๆทั้งนั้น อยู่ในคุกเป็นปีๆแบบนี้ผู้ชายอย่างเรามันก็มีอารมณ์หื่นๆเงี่ยนๆกันทั้งนั้นแหละ”
“แล้วฉันจะเข้าถึงตัวเขาได้ยังไง?”
“ยากหน่อยไอ้น้อง พวกผู้คุมจับตามองเขาไม่วางตาเลย ได้ข่าวว่าอี้ชิงนี่ผู้คุมเกือบทุกรายเป็นต้องติดใจกันหมด เลยเก็บไว้ชนิดที่ว่ายุงไม่ให้ใต่ไรไม่ให้ตอมเลย”
“...”
“แต่มันก็ยังพอมีวิธีนะ.. มึงลองไปขอผู้คุมทำ*PI สิ่ ”
“PIงั้นหรอ.. ”
“ว่าแต่.. ทำไมมึงถึงอยากเจออี้ชิงจังเลยวะ”
“ก็เพราว่า..
.
.
..
.. เขาเป็นพ่อของฉันยังไงล่ะ”
\
bondage tbc.
*เซลล์เมท Cellmate = เพื่อนร่วมห้องขัง
*PI = Prison Industries = งานที่นักโทษในคุกสามารถทำได้และได้เงินตอบแทนเล็กน้อย เช่นพวกซ่อมแซมคุกขุดท่อกวาดพื้นรวมไปถึงผลิตสินค้าต่างๆจย้า
----------------------------------
ไอ้เรือนจำบ้าบอนี่สมมุติขึ้นมานะ อย่าได้แคร์ = ="
ชานยอลคนโง่ที่รู้จักแต่ไคคนเดียว วรั่ยยยยย
นี่ฟิคชานแบคนะ
----------------------------------
thanks ★tentativo
ความคิดเห็น