คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่-2#เพื่อนใหม่ที่ไม่ธรรมดา 100%
KrysTal ParT
“ฮัลโหล พ่อคะตัลได้ร้านแล้วคะ”
[ที่ไหนหล่ะ แล้วไกลบ้านมากรึเปล่า?]
“ถนน GY ฝั่งขาออกคะอยู่ในเมือง ไกลไหมก็...นิดหน่อยคะ”
[ไม่แล้วมั้ง-_-;]
“แหะๆ ไม่ต้องห่วงหรอกคะเดียวหนูนอนที่นี่ก็ได้”
[แล้วถ้าพ่อไม่อนุญาตหล่ะ]
“หนูก็...”
[เฮ้อ พ่ออนุญาตอยู่แล้ว]
สตั้นไว้สามวิ
[ฮัลโหล ๆ ตัลลูกเป็นอะไรรึเปล่า]
“อะ เปล่าคะ”เก็บไวๆ ความดีใจเอ๋ยเก็บไว้ๆ อย่าหลุดนะ
[เฮ้อ โล่งใจหน่อยนึกว่าจะเป็นอะไรไปแล้ว]
“คะ ^^”
[งั้นก็รีบกลับบ้านได้แล้วพ่อคิดถึง] อารมณ์ห่วงลูกสาวออกแล้วพ่อ
“คร้าจะรีบกลับคะ”
[ถึงบ้านเร็วๆนะ บาย]
“บายคะ”ทำไมคุยกับพ่อเหมือนคุยกับเพื่อนเลยหลายๆ คนคงจะคิดอย่างนี้ใช่ไหมไม่หรอก ไม่ใช่เพื่อนหรืออะไรก็เป็นพ่อจริงเลยนะอยู่ด้วยกันสองคนพ่อลูกมา 20 ปีแล้วก็ต้องสนิทกันเป็นธรรมดานะซิ (แก้ตัวเพื่อ) ฉันวางสายโทรศัพท์แล้วโยนมันเข้ากระเป๋า บ้านชั้นอยู่ถนน GA นะมันเลยอยู่ไกลบ้านนิดหน่อย แต่ถนนที่ชั้นซื้อร้านโทรมไวนะ เลยระแวกนั้นไปหน่อยเป็นระแวกพวกบาร์ พวกคลับตอนกลางคืนนะ ฉันเลยตัดสินใจซื้อไง จะบอกให้นะฉันนะไม่ใช่เด็กเรียบร้อยหรอก
เอี๊ยดดด
“คุณลูกค้าถึงแล้วครับ”
“อะ คะเท่าไหรคะ”
“85 ครับ”
“ -_-“โคตรแพงเลย”นี่คะ ไม่ต้องถอนนะคะ”ถึงอันตัวเราบอกว่าแพงแต่ยื่นแบ็ง สีส้มๆที่เขียน หนึ่งไว้หนึ่งตัวศูนย์ไว้สองตัว แถมไม่เอาตังทอนอันตัวเราช่าง..ช่างมันเถอะ ฉันลงจากรถแล้วค้นหากุญแจในกระเป๋า
“ตัล ลูกไม่ต้องหาหรอก ไม่ได้เอาอันสำรองไปแล้วยังจะหาอีก” พ่อพูดพรางหยิบกุญแจบ้านขึ้นมาไข แต่ฉันได้แต่ยืนหัวเราะตัวเอง”หัวเราะพ่อหรอ”
“ฮา ๆๆ เปล่าคะ”
“งั้นก็รีบกลับเข้าบ้านเร็ว”
“คร้า”ว่าแล้วก็เดินตามพ่อเข้าบ้านและก็ไม่ลืมที่จะล็อคประตูบ้าน
ปั้ง!!
“พ่อคะทานข้าวหรือยังคะ”
“เรียบร้อยไม่ต้องห่วง”
“งั้นตัลขึ้นไปเตรียมของที่จะย้ายไปนะคะ”ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินขึ้นบันไดไป
“จะย้ายเลยหรอ”พ่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ไม่รู้สิอธิบายไม่ถูกแต่มันแปลกจริงๆนะ
“ก็พ่อ...อนุญาติแล้วหนิคะ”
“อืมๆ แล้วแต่เถอะ”พูดเสร็จปุบก็หันไปทางหน้าจอทีวี เฮ้อไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่สนิทกับพ่อมากแท้ๆ ช่างเถอะเตรียมย้ายของดีกว่า
เช้าวันต่อมา
“หาวววว”ฉันหาวออกมาเสียงดังๆตั้งใจให้พ่อได้ยิน
“ทำไม เมื่อคืนเก็บของดึกหรอ”พ่อพูดไปพรางเตรียมตักข้าวเข้าปาก
“นิดหน่อยนะคะ”
“ทุกทีเลยสินะ นิหน่อยของลูกหน่ะ”
“แหะๆ”สุดท้ายก็ได้แต่ยิ้มจางๆกลับไป
“รถขนของมาแล้วเอาขึ้นไปได้แล้ว อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะตัลพ่อไม่ได้อยู่ดูแลลูกแล้วนะ”
“คะ”ฉันเดินเข้าไปกอดพ่อแต่...ความรู้สึกมันเหมือนกับพ่อจะน้อยใจ
หลายชัวโมงต่อมา
“ขอคุณทุกคนมากนะคะ”ฉันเดินถือน้ำอัดลมประมาณสักสิบกระป๋องได้ ยื่นให้พนักงานขนของ ถึงแม้จะเสียตังค่าบริการไปแล้วก็เถอะ”ขอให้โชคดีนะคะ”
“ขอบคุณครับ”แล้วก็ออกรถไป
ตึกๆๆๆๆๆ
ฉันรีบวิ่งขึ้นมาด้านบนชั้นสามของร้านดีนะที่มีพนักงานจัดของห้องนอนให้ไม่งั้นเหนื่อยแย่ ที่เหลือแค่ร้านด้านล่าง โทรหาคนช่วยดีกว่า
แทจุน
ฉันไล่เบอร์ในโทรศัพท์ดู เจอแล้วคลิ๊ก
[ตรู๊ดดดดดด]นายน่าจะสมัครเสียรอสายนะแทจุนอยู่ฟังแบบนี้มีนน่าเบื่อนะ
“...”
[ฮัลโหล]รับแล้ว
“ฮัลโหล..แทจุน นายว่างเปล่า”
[ก็..ว่างไมอะ]
“มาทางถนน GY ฝั่งขาเข้าหน่อยดิระแวกเกือบถึงตัวเมืองนะ”
[ไมวะ]
“มาหน่อยก็แล้วกัน”-_-;ทำอย่างกับเล่นตัว เซ้าซี้จริงเลย
[เออ รออยู่ด้านนอกตึกก็แล้วกัน จะได้มองหาถูก]
“แค่นี้ก็แล้วกัน เร็วๆหล่ะ”
ติ๊ด
หลอก(รึเปล่า)สำเร็จเอากระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นไปเก็บดีกว่า
20 นาทีผ่านไป
แฮกๆๆ กว่าจะเก็บห้องเสร็จเหนื่อยแทบแย่ขอแค่อยู่ได้ก็พอแล้วมั้งเนี่ย
~종현) 베이베 네게 반해 버린 내게 왜 이래
ผมตกหลุมรักคุณที่แล้วที่รัก แล้วทำไมคุณถึงทำกับผมอย่างนี้ล่ะ?
두렵다고 물러서지 말고 그냥 내게 맡겨봐라 어때
อย่ากลัวจนวิ่งหนีผมไป ทำไมคุณไม่ลองเชื่อใจผมดูล่ะ ~
อ่ะ โทรศัพท์ อยู่ไหนนะฉันวิ่งไปค้นในกระเป๋าสะพาย
“เจอแล้ว กะแล้ว ฮิฮิ”ลืมไปเลยว่านัดใครไว้ เนียนก่อน”ฮัลโหล”
[ยัยบ้าบอกแล้วไงให้ยืนรอไวด้านหน้านะจะได้เข้าไปถูก แล้วตอนนี้อยู่ไหนเนี่ยวิ่งวนตั้งหลายรอบแล้วยังไม่เห็นหังเธอเลยออกมาเน็วๆดิวะ]ทนฟังคำบ่นแล้วค่อยๆเดินออกไปด้านหน้า
“นี่นายโมโหใครมาก่อนรึป่าว”เริ่มเบื่อแล้วนะทำไมฉันโดนตลอดเลย...เซ็ง”เออๆ มายืนรอแล้ว หาให้เจอเองก็แล้วกัน”
[เออๆ เดียวปัดไม่ไปเลย...ตรู๊ดดดด]
“เออ!! มามาก็อย่ามาดิวะ”ฉันตะโกนด่าใส่โทรศัพท์ทั้งๆที่ปลายสายตัดไปแล้ว แบบนี้ประจำแหละเพื่อนที่โคตะระสนิทเลยด่ากันได้สะบายหน่อย “ฮึย!!แน่จริงก็หาให้เจอสิวะ!”
“เจอแล้วนี่ไง-_-“เสียงคุ้นๆฉันค่อยๆหันหน้าไปทางต้นเสียงเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงที่ปลดกระดุมออก ด้านในใส่เสื้อกลามสีขาวกางเกงผ้าขาถึงหัวเข่าลองเท้า...ไม่รู้สิเรียกไม่ถูก-_-“มองอะไร แค่นี้อยากได้เรื่องไม่พอรึไง”
“โอเคๆ ยอมแล้วๆอย่าทำอะไรเค้าเลย *_*”ฉันหันหน้าไปทำวิ้งๆใสแทจุนเพื่อเป็นการของอภัยโทษที่ก่อไว้(เราใช้คำเวอร์ไปรึเปล่าวะ)คิดๆดูอีกทีทำไมหมอนี่มาเร็วจัง”จุนนนนนทำไมนายมาถึงเร็วจางงงง”ฉันพยายามแอ็บแบ้วเอาไว้เพื่อไม่ให้โดนแกล้งอีก เมื่อตอนเด็กๆโดนแกล้งนะรู้ถึงไหนอายถึงนั่น
“ก็วนอีกรอบนึงเห็นเธอกำลังตะโกนด่าโทรศัพท์ตัวเองพอดีเลยจอเอาไว้ทางโน้นนะ”พร้อมกับทำท่าทางชี้ไปที่ฟุตบาทด้านหน้า
“O[]o”อึ้งแตกงะ...งั้นเขาก็ได้ยินที่เราด่าเขานินหน่อยดิ”แล้วนายได้ยินอะไรมั่งรึเปล่า..?”
“ฮึ ไม่นะ..”
“โล่ง...”
“ไม่ปฏิเศษ”หะ O_o
“หมายความว่า”
หันมายิ้มให้แล้วก็พูดว่า”ได้ยินหมดทุกเม็ด ว่าแต่ที่เรียกมาเนี่ยเรียกให้มาเพื่ออยากจะให้ช่วยจัดร้านหรอ”แทจุนหันหน้ามาแล้วทำหน้าอาคาดแค้น
“แหะๆ”ฉันยิ้มจางๆไปให้เขา
คำเดียวที่สถานการตอนนี้ที่ควรจะรู้ก็คือ
ตายแน่!!
Night castle
“เร็วสิทุกคนรีบหนีออกมเร็ว!!!”
“ทหารปกป้ององค์ชายด้วย!!”เสียงผู้คนตะโกน แหกปากออกมาเพื่อแข่งกับเสียงการสั่นสะเทือนของ
พระราชวังและเสียงการติ่สู้ด้านนอก
ตู้มมมม!!!!!
เสียงกำแพงที่ถูกทำลายลงเสียงของปีศาจเริ่มดังขึ้นเลื่อยๆเช่นเดียวกัน
“หึๆๆ ฮาๆๆๆ ไม่รอดแน่องค์ชาย”
ตู้มมมมมม!!!!
แสงของแปลวเพลิงสะท้อนออกมาจากฝ่ามือของปีศาจและก็มีเสียงระเบิดตามมาติดๆต่อกัน แต่...มันก็ไม่ส่งผลให้ศรัตรูของปีศาจเกืดอาการบาดเจ็บอะไรเลย อาจเป็นเพราะเหล่าทหารที่เข้ามาช่วยก็เป็นได้
งั้นก็ต้องวิธีนี้แหละวิธีที่จะทำให้ไม่มีคนคุ้มกันมัน
“ไปอยู่อีกภพซะจะได้ฆ่าได้สบายหน่อย!”ปีศาจคำรามเสีบงดังพร้อมพูดบางอย่างออกมา ตอนนี้คงจะไม่มีคนคุ้มกันแล้ว
สงสัยผมต้องตายซะแล้วหล่ะลาก่อนท่านพ่อท่านแม่ และ ทุกๆคน
ตู้มมมม!
สิ้นเสียงที่ดังสนั่นร่างสูงที่เป็นที่รักของทุกคนค่อยๆหายไปกับกลุ่ม ควัน
Sulli Part
“แทม!!นาเป็นอะไรนะ ขอโทษฉันทำไม”ฉันเอามือไปคลำบริเวณหน้าผาก แต่ก็ไม่มีความร้อนออกมาให้สำผัสเลย
“อืมมม อะไรอีกหล่ะ”แทมินค่อยๆ ปรือตาขึ้น
“เมื่อกี้นายละเมอขอโทษฉัน ฉันเลยนึกว่านายมีไข้” ฉันตอบคำถามไป”แล้วนายขอโทษฉันทำไม”
“ผมคงละเมอมั้ง...”
“หรอ..” ละเมอแปลกๆนะ
เปะๆๆๆๆๆๆๆๆ
ซู่ๆๆๆๆๆ
ฝนมาจากไหนเนี่ย!อารมเสียนะเนี่ย
“ตามมาเร็ว”ไม่วายที่จะไม่ลืมคว้าแขนของฉันไปด้วย
ตุบๆๆๆ
“เปิดประตูส่งฉันหน่อยสิ”หะ...
“นายว่าอะไรนะ”
“เปิดประตูให้หน่อย”เขาพูดเสียงแข็ง
“อะ..อืม”แต่ฉันก็ปฏิเศษไม่ลง....ฉันก็นึกว่าเค้าจะพาแนไปหาที่หลบฝนสะอีก
“เร็วๆสิ”เขาพูดขึ้นถึงแม้จะเบาก็เถอะ ยังไงๆฉันก็ได้ยินอยู่ดี
ค่อยๆเอามือไปแตะที่ประตู สงบสติสักพักแล้วนึกถึงรูปร่างของประตู ค่อนๆหมุนมือไปรอบๆวงกลมใหญ่ที่อยู่บนบานประตูสามรอบจากนั้นลากมือกลับเข้ามาตรงกลางเหมือนเดิม
แอ๊ดดดดดด
ประตูบานใหญ่ค่อยๆเปิด เสียงประตูหินที่รูดกับพื้นทำให้เกิดเสียงดังขึ้น
‘มีใครบางคนอยู่ด้านหลังประตู’
“จับมันไว้!!!”สิ้นเสียงตะโกนก็มีกลุ่มคนวิ่งออกมาจากด้านหลังประตู ...วิ่ง....คำแรกที่สติสั่งร่ายกายของฉันก็ทำตามทันที นั้นก็คือวิ่งให้ใกลที่สุด มันเกิดอะไรขึ้นไม่มีมนุษย์ในเมืองนี้คนไหนรู้เลยว่าฉันเป็น...”จับยัยแม่มดนั้นไว้อย่าให้มันหนีไปไกลกว่านี้” ยกเว้นแทม ฮึก ไหนบอกว่าเป็นเพื่อนกันไง ท่าทางสี่ปีสำหรับเขาคงแค่เวลานิหน่อยหล่ะมั้ง ความรู้สึกนี้ช่างหนักอึ้งจริงๆ อยู่ๆก็เหมือนร่างกายเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ไหวแล้ว
“หยุดนะ”ใครหนึ่งในทหารวิ่งตามฉันมาแล้วตะโกนเสียงดังพร้อมกับกระชากหัวของฉันไปเป็นเพราะความรู้สึกหนักๆที่แบกรับความรู้สึกต่างๆที่ทาถมเข้ามสินะร่างกายจึงไม่สามารถขยับได้มากนัก”เสร็จหล่ะ! หัวหน้าเรียบร้อยแล้วขอรับ!!!”
น่าสมเพศชะมัดทั้งๆที่คิดว่าจะเพื่อนที่คอยปกป้องได้...แต่ กลับกลายเป็นเพื่อนที่หักหลังกันเอง
“นำตัวมันไปรายงานองค์ราชาบอกว่าได้ตามที่สั่งแล้ว”คนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าสั่งกับทหารที่จิกหัวฉันอยู่
“ฮึกๆ ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้อง..”ฉันพูดขอร้องไปเพื่อจะช่วยฉันได้บ้าง
“เฮ้!ปิดปากยัยนี้ไว้ดิน่ารำคาญ”หัวหน้าบ้าอะไรนั้นตะโกนบอก”มัดมือไว้ด้วย”
“ขอรับ”ฮึก..ฉันมองหาแทมที่ตอนแรกเป็นคนชวนฉันให้เปิดประตู”นิ่งๆสิ”
เพียะ!!
“รักษาของหน่อยสิ”เสียงนี้มัน
“แทม...”ฉันพูดชื่อนี้ออกมาเบาๆ
“ขอรับ”นายทหารนั่นทำหน้าสลดแล้วก็มัดมือกับปิดปากฉันด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้วฉันมองไปที่แทมเพื่อเขาจะหหันมาช่วยฉันบ้าง
“เอ้าเสร็จแล้วก็ลากมา”หัวหน้าทหารพูดแต่ฉันไม่ได้สนใจปล่อยให้มันลากไปแต่สายตาฉันจดจ่ออยู่ที่แทม ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังมีแต่สิ่งดีๆอยู่เลย
EnD sUlli ParT
10 นาทีผ่านไป
ตึง!!!
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ประตูเพราะเสียงปิดประตูนั้นดังสนั่นไปทั่ว
ตึกๆ ๆๆ
ร่างของเด็กน้อยที่บัดนี้โตเป็นหนุ่มได้เดินมกลางห้องโถงพร้อมกับทหารสองนายที่จิกผมของเด็กสาวอยู่
“เฮ เฮ้ เบาๆหน่อยเดียวของก็เสียหายหมดหรอก”ผู้ชายที่ยืนขึ้นจากเก้าอี้กล่าวขึ้น
“ท่านตองการอย่างไรบอกลูกมา”เด็กหนุ่มพูดโต้กลับไป
“หึ ไม่ต้องห่วงหรอลูกรักเราก็แค่เอาไปขังแล้วพรุ่งนี้ก็นำตัวออกมาก็เท่านั้นเอง”ผู้เป็นพ่อของเด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ”เอาเป็นว่าทำตามที่ข้าบอกไปเมื่อกี้กับลูกของข้า ปิดการประชุม”ทันที่ที่กล่าวจบทุกคนต่างตนต่างเก็บของแล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่ไป
“ไปได้แล้ว”
“ขอรับ/ครับ”
ร่างของเด็กสาวได้แต่นั่งมองการกระทำของแต่ละคนเท่านั้นการแสดงออกเพียงอย่างเดียวที่ทำได้คือ ร้องไห้เพื่อเอาน้ำตาแห่งความเจ็บปวดออกมา
SuLLI PaRT
ตึง!!
“เข้าไป!!”
ตึง!!
โอ๊ยเจ็บแค่นี้มันก็เจ็บมาพออย่แล้วนะยังจะมาผลักเข้ามาอีก
“ไงยัยแม่มด มีพลังไม่ใช่หรอทำไมไม่ใช้หล่ะ แอ หรือว่าไม่มีปัญญาใช้ ฮาๆๆๆ” จู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาแล้วก็หัวเราะอย่างสะใจ ถือกุญแจด้วยถ้าทางจะเป็นผู้คุมนะ”สมน้ำหน้าฮาๆๆ”
“...”
“เป็นถึงแม่มดแต่ไม่มีปัญญาต่อกร ถ้าทางจะเป็นแม่มดกำมะลอนะเนี่ย”
“...”
“ลองใช้ซะสิพลังนะ อ่อนมากรึไง ใช้ไม่เป็นหรอนังไง่”
“...”เริ่มแล้วนะ
“โง่ไปให้ได้ถึงพรุ่งนี้ละกะ..!!”
เพล้ง!!
หน้าต่างบานใหญ่ด้านนอกคุกแตกออก
เพล้ง!
เพล้ง!ๆๆๆ
และแตกออกเรื่อยๆ ๆ
“ยัยแม่มดหยุดความคิดแกซะ”มันไม่มีความหมายเลยหล่ะ เสียใจด้วยนะที่ทำให้ฉันเริ่มมีอารมณ์เดือด ความหลากหลายของอารมณ์นะช่วยให้มีพลังมากขึ้นเลยหล่ะ
เพล้ง!
หน้าต่างบานสุดท้ายของทางเดินในคุกแตกออก
“ฮึย! ทหาร จับมันไปไว้ที่คุกมืดแทนซะ”สิ้นเสียงตะโกนทหารที่อยู่ระแวกนั้นรีบวิ่งกลูกันเข้ามาพร้อมกับไอ้คนเฝ้าประตูชั่วๆนั้นคอยเปิดประตู
“จับมันไว้สิ”
“เฮ้ยๆ ดีๆนะเว้ย”
“เร็วๆ”
“!#!%@^#!*&!*”พวกนี้พูดขึ้นทุกคนพยายามกระชากตัวฉันให้ลุกขึ้น..
“พวกเจ้าทำอะไนกัน” เสียงนี้มัน
O_o!
ทุกคนหยุดนิ่งแล้วหันไปมอง
“ขอประทายอภัยพยะคะ”ทุกคนพูดพร้อมกันและนั่งก้มหัวลง ยกเว้นฉันที่ยืนสบักสบอมจากการโดนกระชาก
“จะย้ายนักโทษ’พิเศษ’โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเบื้องบนรึไง”เขาถามด้วยเสียงดุ
“ขอประทานอภัยพยะคะ ยัยนี้..เอ้ย ..นางผู้นี้ ทำกระจกทางเดินแตกทุกบานเลยพยะคะ”
“ก็แค่นั้น..แล้วไม่คิดจะขออนุญาตเลยรึ”
“ขอประทานอภัยด้วยพยะคะ”เขาทำเสียงดุไปแล้วนะ ปกติไม่เคยเห็นทำเลย
“ย้ายนางไปหอคอยด้านบนแล้วพรุ่งนี้ค่อยพาตัวออกมา”แทมออกคำสั่งเสียงแข็ง... รู้สึกแปลกๆ แบบ ไม่ค่อยดีเลย
“พยะคะ”ทุกคนกล่าวพร้อมกัน มีแต่ฉันที่จ้องหน้าแทมอยู่
“เลิกจ้ององค์ชายสักที อย่างแกไม่คู่ควรหรอ”หนึ่งในนั้นพูดออกมาเบาๆ
“ใช้ องค์ชายจะหมั้นพรุ่งนี้แล้วก่อนพิธีไงฮาๆ”อีกคนข้างๆพูดแทรกขึ้นมา
“ตามมานี่”พร้อมกับจิกหัวของฉันไป
“โอ๊ย”ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไม่ต้องสำอะ..”
“มากับฉันนี่ นาย เอากุญแจมา”แทมพูดขึ้น
“แทม..”ฉันพูดชื่อแทมขึ้นทำให้ทุกคนหันมามองด้วยสายตาที่มองว่าแนเป็นอะไรสักอย่างที่แปลกปะหลาด
“พยะคะ”คนเฝ้าประตูชั่วนั่นหันมายืนกุญแจให้โดยใช่มือสองมือ นี่แทมเป็นคนน่าเคารพนับถือขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย?
EnD suLliPart
เมื่อเด็กสาวกับเด็กหนุ่มออกไปเหล่าทหารที่อยู่ในสถานการเมื่อกี้ก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน จากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
“พวกเจ้าเห็นยัยนั่นไหม ยัยนั่นรียกองค์ชายว่าแทม...นั่นชื่อย่อยของพระองค์เลยนะ ยัยนั่นบังอาจมา”มีคนใดคนหนึ่งพูดจากหมู่ทหารเหล่านั้น
“แทมพวกแกเห็นไหมกระจกพวกนี้ยัยนั่นเป็นคนทำหล่ะ..”ทุกคนหันมามองหน้ากันพร้อมกับท่าทางตกใจ”ข้าด่าไปนิดเดียวยัยนั้นก็ระเบิดพลังออกมาเลยหล่ะ ตอนนั้นนะข้ารับรู้ถึงพลังที่ปล่อยออกมา” แน่นอนคนที่พูดไม่ได้เป็นใครนอกสะจาก ผู้คุมห้องขังนั่นเอง
“แล้วพวกเจ้าเห็นสายตาที่พระองค์มองมาหาพวกเราไหมเหมือนจะฆ่าไม่ให้เหลือเลย แต่พอเวลา พระองค์มองยัยนั่นนะ แทบจะกลืนกะ..”
“พวกเจ้าพูดใหม่สิใครจะกินใคร!!”
“วะ..ว่าที่องค์หญิง”
“หึ ไม่ต้องหรอเรียกองค์หญิงเลยก็ได้เพราะพรุ่งนี้จะมาถึงแล้ว แล้วใครจะกลืนกินใครบอกมาเดียวนี้!!”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยารู้หล่ะสิว่าเธอคนนั้นเป็นใครตามต่อนะคะ
เสร็จไปแล้วหนึ่งตอน ข้างไว้เมื่อวานขอโทษนะคะยังไงช่วงปิดเทอมจะพยายมใช้จบเรื่องให้ได้คะ*แต่ดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องจะยืดยาววววมากๆๆๆๆๆๆๆถึงที่สุดคะแต่เพื่องกำลังใจ
อัพก่อนไปเรียน บายคะเจอกันตอนหน้า
อย่าลืมเม้นนะคะ
อย่าลืมติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
ความคิดเห็น