คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [ตอนที่5] :: คาเซคิเจ้าชายแห่งอาณาจักร Gray dark และนามิที่ถูกจับตัว
ตอนที่5
คาเซคิเจ้าชายแห่งอาณาจักร Gray dark และนามิที่ถูกจับตัว
“งั้น ถ้าพร้อมแล้ว เราไปกันเถอะ!!” ลูฟี่
“โอ้ววว!” ทุกคน
ฉันกับอากาเนะจังเดินนำหน้าไปที่ร้านเหล้าที่เราบอกว่าเห็นเกวียนที่ขโมยลามิ
แต่เมื่อมาถึงเท่านั้นแหละ... มันหายไป!!
“ไหนล่ะ” โซโล
“มันหายไปไหนแล้วอะ!” ฉัน
“หา? หมายความว่ายังไง มันหายไป?” โซโล
“หมายความอย่างที่เข้าใจนั้นแหละ เกวียนนั่นมันหายไปแล้ว!” ฉัน
“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้” ช๊อปเปอร์
ทุกคนยืนคุมคิดกันอย่างเคร่งเครียด มันหายไปแล้ว! แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย T__T
“เฮ้!” ลูฟี่ที่อยู่ดีๆ ก็เปิดประตูเข้าไปในร้านเหล้าแบบไม่บอกไม่กล่าว อ๊ากกก! นายทำอะไรอีกแล้วน่ะลูฟี่!!
“...” ทุกคนในร้านเหล้าที่หน้าตาเหมือนนักเลงหลังเมืองหันหน้ามามองหน้าลูฟี่อย่างหาเรื่อง ตายแน่ๆ T^T!
“ใครรู้จักคนที่เอาเกวียนมาจอดหน้าร้านเมื่อกี้บ้างมะ?” ลูฟี่ตะโกนถาม
“เกวียนอย่างงั้นหรอ...?” ชายคนหนึ่งตะโกนกลับมาหาลูฟี่
“อื้ม!” ลูฟี่
“ก็รู้อยู่หรอกนะ แต่ไม่บอกแกหรอก ฮ่าๆ” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ เมาแล้วพาลนะแก -__-
“บอกหน่อยซี่!” ลูฟี่
“พวกแกจะอยากรู้ไปทำไมฟะ” ชายอีกคนตะโกนถามลูฟี่บ้าง
“ฉันจะไปตันหน้ามันน่ะ (‘ ‘)” ลูฟี่
“หา?”
กรี๊ดดดดดด! นายพูดอะไรน่ะลูฟี่ >[]<!!
“ป่าวๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกๆ เราแค่มีเรื่องจะคุยกับคนที่ขนเกวียนมาน่ะ” ฉันรีบแก้ตัวให้ลูฟี่ทันที
“หืม? มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นหรอ สาวน้อย...” ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งจิบเหล้าอยู่ หันหน้ามองมาทางฉัน เขาเป็นชายที่สวมผ้าคลุมสีเทาอยู่เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ในร้าน
“เอ่อ... คุณคือเจ้าของเกวียนที่เคยจอดอยู่หน้าร้านงั้นหรอ” ฉัน
“ใช่แล้ว มีปัญหาอะไรหรือป่าว...” เขาตอบกลับมา
“เอ่อ...” ฉัน
“แกเอาลามิไปไว้ไหน!!” ลูฟี่พูดแทรกขึ้นมา กรี๊ดดดด นายพูดไม่คิดอีกแล้วนะลูฟี่! ช่วยเงียบๆ ปากให้ฉันพูดแค่คนเดียวได้มั้ยเนี่ย TTOTT!
“อะไรกัน... พวกนายก็รู้จักลามะตัวนั้นด้วยหรอเนี่ย ไม่ธรรมดาๆ” ชายคนนั้นฉีกยิ้ม
“อะไรของแก -O-” ลูฟี่
“อยากรู้งั้นหรอว่าลามะตัวนั้นอยู่ที่ไหนน่ะ” ชายคนนั้น
“อ่า” ลูฟี่
“ถ้าพวกนายรู้ว่าลามะตัวนั้นอยู่ที่ไหน แล้วพวกนายจะเอามันไปทำอะไรล่ะ” ชายคนนั้นตั้งคำถามอีก
“ก็...” ลูฟี่
“นายเงียบๆ ไปก่อนได้มั้ยลูฟี่!” ฉันวิ่งไปปิดปากลูฟี่ก่อนที่หมอนั่นจะพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
“ว้าวๆ อะไรกัน... พวกนายจะเอามันไปทำอะไร”
“...พวกเราพึ่งเคยเห็นมัน ฉันเห็นว่ามันสวยดี เลยอยากเอาไปขายน่ะสิ แต่ก็โดนนายชิงตัวมาซะก่อน” ฉัน
“...งั้นก็ไม่ใช่คนของเมืองนี้สินะ สาวน้อย...”
แค่เพียงจบประโยค ชายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเหล้าที่อยู่ไกลออกไป ก็มาโผล่อยู่ตรงหน้าฉันซะแล้ว... อะไรกัน! ทำไมเขาถึงเวขนาดนี้!!
“ว้าว... สาวสวยซะด้วยสิ” ชายคนนั้นเสยคางของฉันขึ้น หน้าตาของชายคนนั้น... อะไรกัน ทำไมสีผมของเขา... เป็นสีแดง... คนในอาณาจักรนี้น่าจะมีผมสีเทาไม่ก็สีดำเท่านั้นสิ แล้วทำไมเขาถึง...
“ตกใจอะไรกันครับ” เขาฉีกยิ้ม
หวืดดด!
ร่างกายของฉันถูกดึงออกมาจากชายคนนั้นด้วยฝีมือของลูฟี่ เมื่อลูฟี่ดึงฉันออกห่างจากชายคนนั้นแล้ว ลูฟี่ก็เดินไปประจันหน้ากับชายคนนั้นทันที
“นายเอาลามิไปไว้ไหน...” ลูฟี่ถามเสียงแข็ง
“แหมๆ หยาบคายจริงๆ เลยนะ ถ้าจะถามอะไรแบบนี้ ต้องรู้จักกันก่อนสิ ผมชื่อคาเซคิ แล้วคุณล่ะ” ชายคนนั้นแนะนำตัวแล้วโค้งเบาๆ
“ฉันชื่อลูฟี่” ลูฟี่
“ไม่ใช่คนของเมืองนี้สินะ” คาเซคิ
“ชะ...” ลูฟี่
“ป่าว เราเป็นคนของเมืองนี้!!” ฉันรีบวิ่งไปปิดปากของลูฟี่แล้วตอบแทนเขาทันที ถ้าบอกว่าไม่ใช่คนของเมืองนี้ แล้วไอ้พวกคนในหมู่บ้านก็ไล่ฆ่าเราอีกน่ะสิ ไม่ได้ๆ!
“แน่ใจอย่างนั้นหรอ” คาเซคิฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ” ฉัน
“คุยกันที่นี่ก็ได้นี่ ไม่เป็นจำเป็นต้องไปที่อื่นเลย” เขาฉีกยิ้มอีกครั้ง อาร๊ายยยย! ไปๆ เหอะน่า จะได้คุยกันสะดวกขึ้น ฉันไม่ชอบที่คนเยอะๆ แบบนี้เท่าไหร่นะ โดยเฉพาะพวกที่จ้องจะฆ่าพวกฉันน่ะ =O=!!
“...” ฉันนิ่งแล้วมองหน้าคาเซคิ เขาฉีกยิ้มน้อยๆ แล้วเดินออกจากร้านไป
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนสินายน่ะ” ซันจิที่ยืนอยู่ที่ประตูร้านขว้างคาเซคิเอาไว้
“ครับ? ก็ไปคุยที่อื่นไง ทำไมหรอ?” คาเซคิ
“...” ซันจิ
“ตามผมมาสิ” คาเซคิเดินนำไป พวกเรามองหน้ากันอย่างคุมคิดเล็กน้อย แล้วเดินตามเขาไป เขาเดินไปที่ข้างๆ เมือง ที่เต็มไปด้วยต้นไม้
“เอาล่ะ มีเรื่องอะไรจะพูดกับผมก็พูดมาได้เลย” คาเซคิ
“นายก็ไม่ใช่คนของเมืองนี้ไม่ใช่หรอ!” ฉัน
“หืม? ป่าว ผมเป็นคนของเมืองนี้” คาเซคิ
“ไม่มีทาง ก็สีผมของนาย...” ฉัน
“มันเป็นสีของราชวงศ์น่ะ” คาเซคิดึงผ้าคลุมออก ปรากฏเป็นผมสีแดง นัยน์ตาสีทองเป็นประกาย สีผิวขาว ชุดของเขาเหมือนชุดของเจ้าชาย ที่มีสีดำสนิท เขาฉีกยิ้มน้อยๆ ให้พวกเรา อะไรนะ? ราชวงศ์??
“ราชวงศ์อย่างนั้นหรอ?” ซันจิ
“ชื่อเต็มๆ ของผมก็คือ ฟาร์ซีเดย์ เอส คาเซคิ” คาเซคิ
“บอกทำไม” ซันจิ
“อยากให้พวกคุณรู้เอาไว้ ชื่อของเจ้าชายแห่งอาณาจักรนี้น่ะ” คาเซคิฉีกยิ้ม
“เป็นถึงกับเจ้าชาย ยังลักพาตัวลามิมาอีกหรอ!” ช๊อปเปอร์
“หืม?” เขาหันหน้าไปมองทางช๊อปเปอร์
“อะไรกันครับ ลามะทองคำตัวนั้นน่ะ ผมไม่ได้ต้องการหรอกนะ” คาเซคิ
“แล้วนายจะจับตัวลามิมาทำไม!!” ช๊อปเปอร์
“คำสั่งของพี่ชายของผมน่ะ” คาเซคิ
“พี่ชาย?” ช๊อปเปอร์
“พี่ของผมเป็นพวกที่ชอบสะสมของพวกนี้อยู่แล้ว” คาเซคิ
“ลามิไม่ใช่สิ่งของนะ!” ช๊อปเปอร์
“ถ้าพี่ของผมบอกว่ามันคือสิ่งของ มันก็แค่สิ่งของ” คาเซคิ
“นายมันบ้าไปแล้ว!” ช๊อปเปอร์
“กล้าจังนะ ด่าราชวงศ์น่ะ ทั้งๆ ที่เป็นแค่ชนชั้นต่ำแท้ๆ” คาเซคิ
“ใครเป็นชนชั้นต่ำกันฮะ!!” ช๊อปเปอร์เหลืออดวิ่งตรงเข้าไปหาคาเซคิทันที
“อ้าว พวกชอบความรุนแรงหรอกหรอเนี่ย”
“อะ... อะไรกัน!!” ช๊อปเปอร์
คาเซคิที่ตอนแรกยืนอยู่ตรงหน้าของช๊อปเปอร์แล้ว เขากลับหายตัวไป แล้วมาโผล่ตรงข้างๆ ตัวของช๊อปเปอร์ด้วยความเร็วสูง และเพียงใช้นิ้วสัมผัสตัวของช๊อปเปอร์เท่านั้น ช๊อปเปอร์ก็กระเด็นไปชนกับต้นไม้ทันที อะไรกัน! ผลปีศาจงั้นหรอ!?
“ช๊อปเปอร์!!” ลูฟี่
“ไม่มีมารยาทกับราชวงศ์เอาซะเลย” คาเซคิ
“หน๊อย แก!!” ลูฟี่ตรงไปจะชกคาเซคิเต็มแรง แต่คาเซคิก็เบียดตัวหลบ แล้วใช้มือสัมผัสลูฟี่ แล้ววลูฟี่ก็กระเด็นไปอีกทางเหมือนกับช๊อปเปอร์เด๊ะๆ แค่ใช้มือสัมผัมเท่านั้น... ก็ทำได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ! ผลปีศาจชนิดไหนกัน!
“ลูฟี่!” ซันจิวิ่งเข้าไปดูอาการของลูฟี่ ส่วนฉันก็วิ่งไปดูอาการของช๊อปเปอร์ ทำไมชายคนนี้ถึง...!
“มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั้ย ผมไม่มีเวลามาเล่นทั้งวันหรอกนะ” คาเซคิ
“แกทำอะไรของแกน่ะ” โซโล
“หืม? ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ” คาเซคิหันไปยิ้มให้โซโล
“หึ” โซโลกระตุกยิ้ม แล้วพุ่งตัวไปหาคาเซคิทันที โซโลชักดาบเข้าไปฟันคาเซคิทันที แต่คาเซคิสามารถหยุดความเคลื่อนไหวของโซโลได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ดาบของโซโลไม่โดนมือของเขาด้วยซ้ำ!!
“แย่จริงๆ ไปเรียนมารยาทมาบ้างนะครับ” คาเซคิสะบัดมือ โซโลกระโดดออกมาก่อนที่จะโดนโจมตีแบบเดียวกับลูฟี่และช๊อปเปอร์
“ทำไม... นายทำอะไรน่ะ” ฉัน
“? ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ” คาเซคิ
“ก็เห็นๆ กันอยู่! นายทำอะไร! ทำไมถึงหยุดดาบของโซโลได้ ทั้งๆ ที่ไม่มีอาวุธอะไรซักอย่าง!” ฉัน
“ไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง ^^” คาเซคิ
หมอนี่กวนประสาทเป็นบ้า!
“นายกินผลปีศาจอย่างงั้นหรอ!” ฉัน
“...? ผลปีศาจ? หึๆ ผมไม่ใช่ของอย่างนั้นหรอก” คาเซคิ
“แล้วทำไมนายถึง...” ฉัน
“ผมไม่อยากเล่นกับพวกคุณแล้ว เสียเวลาจริงๆ” คาเซคิเดินไปหยิบผ้าคลุมของเขาขึ้นมาสวมอีกครั้ง แล้วอยู่ดีๆ ก็หายตัวไปเลย ไวเกินไปแล้ว ชายคนนี้!
“ช๊อปเปอร์ ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย!” ฉัน
“แค่กๆ เหมือน... โดนลมอัดเข้าที่ข้างตัวเลย” ช๊อปเปอร์
“ลมงั้นหรอ...” ฉัน
“แค่กๆๆ” ช๊อปเปอร์
“อะไรกัน หมอนั่น” ลูฟี่
“หมอนั่นไม่ได้กินผลปีศาจ แล้วทำไมถึงมีพลังมากขนาดนั้น...” ฉัน
“มันหายไปไหนแล้ว!” ลูฟี่
“หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็หายไปเลย” แฟรงกี้
“เจ็บใจเป็นบ้า แค่กๆๆ” ลูฟี่
“หมอนั่นบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายหนิ คงไปที่ปราสาทมั้ง” ซันจิ
“ปราสาท... อากาเนะจัง! รู้หรือป่าวว่าปราสาทอยู่ไหน!” ฉัน
“รู้ค่ะ... ชายคนนั้น... เป็นเจ้าชายจริงๆ น่ะหรอ...” อากาเนะ
“!!... อะไร อากาเนะจังไม่เคยเห็นหน้าอย่างงั้นหรอ?” ฉัน
“พวกเราทุกคนไม่เคยเห็นหน้าของเจ้าชายหรอกค่ะ พระราชาก็ไม่เคยเห็นหน้า” อากาเนะจัง
“อะไรนะ ไม่เคยเห็นหน้าคนที่ปกครองตัวเองงั้นหรอ...” ซันจิ
“เขาไม่เคยออกมาให้พวกเราเห็น ขนาดคนที่เคยเข้าไปในปราสาท ยังไม่เคยเห็นหน้าของพระราชาเลย” อากาเนะจัง
งั้นแปลว่า... คนพวกนี้อาจจะมีสีผมที่ไม่ใช่สีเทาสินะ
“แต่ทำไม... ทั้งๆ ที่คนๆ นั้น มีสีผมที่มีสีสันเหมือนหนูแท้ๆ ทำไมเขาไม่ถูกเรียกว่าปีศาจ ถ้าเป็นเจ้าชายจริงๆ เขาก็เป็นปีศาจไม่ใช่หรอ...” อากาเนะจัง
นั่นสินะ... ปีศาจ
“ฉันจะไปตันหน้ามันที่ปราสาทเลย! แค่กๆๆ” ลูฟี่
“นายโดนแค่นี้ก็ไอไม่หยุดแล้วนะลูฟี่ แล้วจะไปสู้กับคนแบบนั้นได้ยังไง!” ฉัน
“ไม่รู้แหละ! ยังไงก็ต้อง เอาตัวลามิกลับมา ก็สัญญากับลุงไว้แล้วหนิ...” ลูฟี่
“...”
“ยังไงก็ต้องเอาลามิกลับมา ต้องไปตันหน้าเจ้าบ้าคาเซคิอะไรนั่น!!” ลูฟี่
“นั่นสินะ” โซโล
“ต้องไปช่วยลามิ...” ช๊อปเปอร์พยุงตัวลุกขึ้นบ้าง
“พี่ลูฟี่...” อากาเนะจังมองหน้าของลูฟี่พลางกอดตุ๊กตาลามะที่ถือมาด้วย
“อากาเนะจัง... ช่วยนำทางไปที่ปราสาทหน่อยนะ” ลูฟี่
“...ค่ะ” อากาเนะจังยิ้ม
ตอนนี้พวกเรามายืนอยู่ตรงหน้าของปราสาทแล้ว ปราสาทที่ดูยิ่งใหญ่ แต่มีสีดำสนิท ถูกล้อมด้วยกำแพงหนาและสูง ทหารที่ยืนอยู่รอบปราสาทเต็มไปหมด คงยากที่จะเข้าไปถึงตัวปราสาทนะ...
“เรามาวางแผนกันก่อนเข้าไปเถอะ...” ฉัน
“ไปละน้า!!” ลูฟี่ที่อยู่ดีๆ ก็ยืดแขนของตัวเองไปจับที่รั้วของปราสาท แล้วเขาก็เด้งตัวของตัวเองเข้าไปที่ปราสาททันที
“ลูฟี่!!!” ทุกคนร้องเสียงหลง อีกแล้วนะหมอนี่!! ไม่เคยฟังที่คนอื่นเขาพูดก่อนเลย!!
“หมอนั่นไปซะแล้ว” โซโล
“เฮ้อ! ฉันอยากจะบ้าตาย!!” ฉัน
“หมอนั่นไม่เป็นไรหรอก...” ซันจิ
ตู้มมม!
เสียงของปืนใหญ่ดังมาจากหลังรั้ว... ลูฟี่ =[]=!!
“ไม่แน่ใจแล้วแฮะ -__-;;” ซันจิ
“งั้นพวกเรารีบๆ วางแผนแล้วตามหมอนั่นไปกันเถอะ” แฟรงกี้
“งั้น... พวกเราจะแฝงตัวเข้าไปในปราสาทอย่างลับๆ หรือจะบุกตรงๆ ล่ะ” ฉัน
“ตรงๆ นั้นแหละ เพราะมันไม่ทันแล้ว -__-” โซโล
“นั่นสิ” โรบิน
“งั้นก็ต้องเริ่มจาก... กำแพงนี่สินะ” โซโล
“เฮ้ๆๆๆ เดี๋ยวสิโซโล!!” ฉัน
ชิ่งๆๆๆ!
“=[]=...” ฉัน
กำแพงหนาถูกตัดเป็นชิ้นๆ กำแพงที่ตอนแรกดูหน้าเกรงขาม ตอนนี้เหลือแต่เศษอิฐที่กองรวมๆ กันอยู่... โอย =[]=!!
“อะไรน่ะ! กำแพงมัน!” ทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น
“มาเลย...” โซโลหยิบดาบอีกเล่มขึ้นมาคาบแล้วตรงเข้าไปหาทหารพวกนั้น
“อากาเนะจัง อย่าเข้าไปนะ มันอันตราย” ฉันหันไปหาอากาเนะจัง
“แต่หนูอยากช่วยพวกพี่นามิหนิคะ” อากาเนะจัง
“ไม่เป็นไร พวกพี่ไม่เป็นไรหรอก อากาเนะจังไปหาที่ซ่อนตัวซะนะ” ฉัน
“แต่...” อากเนะจัง
“มันอันตรายจริงๆ นะอากาเนะจัง พี่ไม่อยากให้หนูต้องบาดเจ็บ” ฉัน
“...” อากาเนะจังเงียบแล้วมองหน้าฉันเหมือนจะร้องไห้
“นะ... แล้วอีกอย่าง ที่ฝากดูแลตุ๊กตาตัวนี้ด้วยนะ อย่าให้มันเป็นอะไรล่ะ ตัวอากาเนะจังก็ด้วยนะ” ฉัน
“...ค่ะ พี่นามิ” อากาเนะจังพยักหน้ารับ แล้ววิ่งกลับไปที่หมู่บ้าน
“เอาเลยมั้ยครับคุณนามิ?” ซันจิ
“เฮ้อ คงไม่ทันแล้วล่ะ ทำๆ ไปเถอะ =__=” ฉัน
“ครับ >__<!!” ซันจิพุ่งตัวไปหาทหารพวกนั้นบ้าง ช๊อปเปอร์และทุกคนก็พุ่งตัวเข้าไปหาทหารพวกนั้น มีแต่ฉันกับอุซปที่ยืนมองหน้ากันเงียบๆ แล้วเดินเข้าไปในปราสาทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ย้า!!” ทหารคนหนึ่งพุ่งตรงมาจากด้านหลังของฉันและอุซป พวกเราทั้งทองคนตกใจมาก แต่ทหารนั้นยังไม่ถึงตัวพวกเราด้วยซ้ำ ตัวของทหารคนนั้นก็มีมองงอกออกมา มือนั้นล็อคแขนล็อคขา และคอแล้วทหารคนนั้นเอาไว้แล้วก็...
“ครัช...” โรบิน
กร๊อบ!
“ขอบคุณนะโรบิน” ฉัน
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ^^” โรบิน
เอาล่ะนะ ฉันก็สู้บ้างดีกว่า กองทัพทหารที่วิ่งตรงมาทางฉัน ฉันดึงกระบองคุริมาขึ้นมา แล้วค่อยๆ สร้างเมฆขนาดใหญ่ขึ้นบนหัวของทหารพวกนั้น
“มะ... เมฆ?” ทหารพวกนั้นหยุดนิ่ง แล้วเงยหน้าของเมฆก้อนใหญ่ที่อยู่ดีๆ ก็เกิดขึ้นบนหัวของพวกเขา... หึ
“ธันเดอร์บอล!” ฉัน
ผ่าง!!
สายฟ้าที่เกิดขึ้นจากเมฆฟาดเข้าที่ทหารพวกนั้นล้มลงไปนอนจนหมด ฉันรีบวิ่งเข้าไปในปราสาททันที วุ่นวายแบบนี้... เราคงต้อง...
ฉันที่ตอนนี้อยู่ในปราสาทขนาดใหญ่ โดยผ่านทหารที่นอนกองกันมาได้อย่างง่ายดาย ที่นี่ต้องชุดขององครักษ์บ้างแหละน่า
“อ๊ะ เจอแล้ว!” ฉันวิ่งเข้าไปที่ห้องๆ หนึ่ง แล้วหยิบชุดขององครักษ์ออกมา ดีเลย มีหมวกด้วยพวกนั้นจะได้ไม่เห็นสีผมของฉัน ฉันรีบหยิบชุดพวกนั้นขึ้นมาสวมทันที แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง วิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็โดนเสียงๆ หนึ่งเรียกขึ้นมาทันที
“นี่ นายน่ะ!!”
อึก! แย่แล้ว!
“คะ... ครับ!!” ฉันทำเสียงเข้มแล้วหันหน้าไปหาชายคนนั้น
“มีผู้บุกรุกเข้ามาในปราสาท ยังจะมาเดินเล่นอีกหรอ! ไปสู้รบสิ ขัดขวางพวกนั้นให้ได้!!”
“อะ... เอ่อ... พอดีเจ้าชายเขาเรียกผมให้ไปหา...” ฉัน
“เจ้าชายเรียกองครักษ์ที่ต่ำต้อย อย่างนายไปหาเนี่ยนะ! เจ้าชายไม่เคยเรียกใครเข้าไปหาทั้งนั้น ขนาดฉันที่ยศใหญ่กว่าแกยังไม่เคยได้เข้าเฝ้าเลย แกอย่ามาโกหก!”
อะไรของนายกันยะ ช่วยเชื่อฉันหน่อยไม่ได้หรือไง!!
“จะ... จริงนะครับ!” ฉัน
“ไป!!”
โอย ไม่ทนแล้วนะเฟ้ยยย!!
“ธันเดอร์บอล!!” ฉัน
“อ๊ากกก!” ชายคนนั้นถูกไฟฟ้าล้มลงไปนอน ฉันรีบดึงตัวของหมอนั่นไปซ่อนไว้ในห้องที่ฉันพึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แล้ววิ่งหาห้องของ... สมบัติ >O<!!
แน่นอน ปราสาทแบบนี้ต้องมีสมบัติอยู่มากมายแน่ๆ เรื่องทหารเดี๋ยวพวกลูฟี่ก็จัดการเองแหละ ฉันไปหาสมบัติดีกว่า >O<!!
แอ๊ด...
ไม่ใช่!
แอ๊ด...
ไม่ใช่!!
แอ๊ด...
ไม่ใช่!!!
อะไรเนี่ย! เจอแต่ห้องอะไรก็ไม่รู้ มีแต่โต๊ะๆๆๆ รูปๆๆ น่ารำคาญจริงๆ ห้องเก็บสมบัติอยู่ไหนเนี่ย!!
โครม!!
กำแพงที่อยู่ไม่ไกลจากตัวฉันเท่าไหร่ ถล่มลงมา ปรากฏเห็นเป็นลูฟี่ที่กระโดดเข้ามาพอดี หมอนั่นนิ่งไปเล็กน้อย แล้วหันมามองหน้าฉัน พร้อมวิ่งตรงมาหมายจะต่อยฉันกระเด็น กรี๊ดดดดดดด ฉันไม่ใช่ทหารพวกนั้นนะ!!
“เดี๋ยวก่อน ลูฟี่ >[]<!!!” ฉันเซล้มลงแล้วโบกมือห้ามลูฟี่เอาไว้ ลูฟี่นิ่งไปเล็กน้อย แล้วมองฉันตัวความงง
“อะไรเนี่ย นายรู้จักฉันด้วยหรอ” ลูฟี่ถามอย่างสงสัย
“นี่ฉันเอง นามิ >[]<!” ฉันถอดหัวขององครักษ์ออก
“อ้าว นามิ มาทำอะไรในปราสาทเนี่ย แล้วทุกคนล่ะ” ลูฟี่
“ทุกคนกำลังสู้กับทหารนอกวังน่ะ” ฉัน
“หรอ... แล้วทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้เนี่ย จะว่าไปก็เท่จังเลยนะ *O*” ลูฟี่
“ไม่เท่เลยซักนิดย่ะ!!” ฉัน
“เธอเข้ามาที่นี่คนเดียว เดี๋ยวก็โดนจับตัวหรอก” ลูฟี่
“เพราะงั้นไงฉันเลยต้องแต่งตัวแบบนี้” ฉัน
“อ๋อ... งี้นี่เอง” ลูฟี่
“ว่าแต่นายเถอะลูฟี่! บอกให้ฟังแผนของฉันก่อน ก็กระโดดมาเฉยเลย ไม่เคยฟังแผนของฉันจริงๆ เลยนะนายน่ะ =[]=!!” ฉัน
“ก็... เอาเถอะน่า เข้ามาถึงนี่แล้ว เราไปถามหาตัวลามิดีกว่านะ” ลูฟี่
“ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนน่ะสิ” ฉัน
“ก็คงแถวๆ นี้แหละ ลองหาดูกันเถอะ” ลูฟี่วิ่งนำหน้าฉันไป เปิดประตูบานต่างๆ เพื่อตามหาตัวลามิ มันคงหาไม่ง่าย ขนาดนั้นหรอกมั้ง =___=!
“ไม่เจอเลยแฮะ” ลูฟี่
“พวกนั้นคงไม่ซ่อนในที่ที่หาง่ายๆ แบบนี้หรอก เรามาลองคิดนะ...” ฉัน
“มันอาจจะอยู่ข้างบนก็ได้ โอ้วววว!” ลูฟี่วิ่งขึ้นบันไดไปแบบไม่ฟังฉัน... อีกแล้ว หมอนี่ =[]=^^^!!
เมื่อเห็นลูฟี่วิ่งขึ้นไปแล้ว ฉันจึงจะวิ่งตามไป แต่ไอ้ชุดขององครักษ์อะไรเนี่ยมันหนักเหลือเกินแฮะ! ลูฟี่อยู่ไม่ไกล คงปลอดภัยแหละ
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันจึงถอดไอ้ชุดองครักษ์นั่นออก แล้ววิ่งตามลูฟี่ไป
โครมมม!!
เมื่อฉันวิ่งขึ้นไปจนถึงชั้นบน กำลังจะหักเลี้ยวเดินไปตามทาง แต่ตัวลูฟี่ที่กระเด็นมาจากไหนก็ไม่รู้ กระเด็นมาขัดฉันก่อน อะไรน่ะ! ลูฟี่!
“โอย...” ลูฟี่พยุงตัวขึ้นนั่งแล้วลูบที่หัวของตัวเองอย่างเจ็บๆ
“เป็นอะไรน่ะลูฟี่ ใครทำนาย!” ฉันวิ่งเข้าไปหาลูฟี่ทันที
“หน๊อยยย! แกเป็นใครน่ะ!” ลูฟี่กระโดดตัวขึ้นยืน แล้วชี้ไปตรงหน้า... หา?
ฉันมองตามนิ้วของลูฟี่ ปรากฏเห็นเป็นชายคนหนึ่งค่อยๆ เดินออกมาจากกลุ่มควัน
“นายคือ... ผู้บุกรุกสินะ... ไม่ให้เข้าใกล้ราชาได้หรอก” ชายคนนั้นพูดขึ้น เขาเดินมาแล้วขยับแว่นที่สวมอยู่
“หน๊อย...” ลูฟี่วิ่งเข้าไปหาชายคนนั้น
หมับ!
ชายคนนั้นจับเข้าที่กำปั้นของลูฟี่ที่กำลังจะชกโดนหน้าเขาเต็มๆ เอาไว้ได้ แล้วเขาก็ชกเข้าที่ท้องของลูฟี่เต็มแรง ซะจนลูฟี่กระเด็นไปชนกับผนัง
“ลูฟี่!!” ฉัน
“นะ... หน๊อย แก...” ลูฟี่พยุงตัวลุกขึ้นมาอย่างลำบาก ทำไมล่ะ? ตัวเขาเป็นยางไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึง... เอ๊ะ! มือของชายคนนั้น!
ถุงมือนั่น...
ทำจากหินไคโรหรือป่าวนะ!!
ชายคนนั้นเดินตรงไปทางลูฟี่ เขาดึงขอเสื้อของลูฟี่ขึ้นแล้ว แล้วชกเข้าที่หน้าของลูฟี่เต็มแรง
“ลูฟี่!!!” ฉันร้องสุดเสียง ก่อนจะลุกขึ้นดึงกระบองคุริมาขึ้นมาเพื่อโจมตี
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าบ้า!!” ฉันสร้างกลุ่มเมฆขึ้นมาเหนือหัวของชายคนนั้น เมื่อชายคนนั้นเห็นอย่างนั้น เชารีบปล่อยมือจากลูฟี่แล้วตรงเข้ามาทางฉันทันที แย่แล้วสิ!!
หมอนั่นง้างมือขึ้นเพื่อจะต่อยฉัน
ผัวะ!!!
เสียงนั้นทำให้ฉันใจหายวูบ มันหน้าแปลกที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองสถานการณ์
“ลูฟี่!!” ฉัน
ลูฟี่ที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วตรงเข้าบังหมัดที่จะต่อยฉัน ทำให้ลูฟี่ถูกหมัดนั้นซัดจนกระเด็น ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาลูฟี่ทันที
“ลูฟี่!” ฉัน
“...” ลูฟี่นิ่งเงียบ เขาค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นมาแต่ก็ล้มลงไปอีก
“ลูฟี่ นายสู้ไม่ไหวหรอก หมอนั่นมีหินไคโรนะ เราหนีกันเถอะ!!” ฉัน
“จะ... บ้า... หรือไง...” ลูฟี่
“!!” ฉัน
“จะหนีได้ยังไง... หินไคโรแล้วยังไง... ต้องซัดหน้ามัน ให้ได้...” ลูฟี่ลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าไปหาชายคนนั้นอีกครั้ง แต่ก็โดนชายคนนั้นต่อยกลับมาที่เดิม
“พอซักทีเถอะลูฟี่!” ฉัน
“หน๊อย...” ลูฟี่
“ลูฟี่ พอได้แล้ว! นายสู้หมอนั่นไม่ไหวหรอก” ฉัน
หมอนั่นวิ่งตรงเข้ามาจะต่อยลูฟี่อีกครั้ง ฉันที่ทนดูสถานการณ์ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว รีบดึงกระบองคุริมาขึ้นมาอีกครั้ง
“ธันเดอร์โบล์ทเทมโป!!” ฉัน
ผ่าง!!!
ไฟฟ้าช็อดเข้าที่ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เขายืนนิ่งอยู่ซักพัก ก่อนจะล้มลงไปนอน ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาลูฟี่ที่นอนนิ่งอยู่ทันที
“ลูฟี่!!” ฉัน
“บ้าเอ๊ย...” ลูฟี่
“พวกเรารีบหนีกันเถอะ ก่อนที่หมอนั่นจะลุกขึ้นมาอีก!” ฉัน
“ไม่มีทาง... ก็ยังไม่ได้ช่วยลามิเลยนะ” ลูฟี่
“ไปหาพวกซันจิคุงก่อน แล้วค่อยมาใหม่ก็ได้ เถอะนะลูฟี่! เอานายไปรักษาตัวก่อน นะลูฟี่!” ฉัน
“ไม่!!” ลูฟี่พยุงตัวลุกขึ้น เขาเซไปเซมา ทำท่าจะเดินไปห้องต่อไป
พอซักที... พอซักทีเถอะ ลูฟี่...
“ลูฟี่ พอได้แล้ว!! ไปหาช๊อปเปอร์เพื่อรักษาตัว แล้วค่อยมาใหม่ก็ได้ ลูฟี่!!!” ฉัน
“ถ้าไม่มีลามิกลับไปด้วย ฉันจะไม่ถอยเด็ดขาด...” ลูฟี่
“ลูฟี่! นายเคยทำตามที่ฉันบอกซักครั้งมั้ย นายไม่เคยฟังฉันเลย!! ช่วยทำตามที่ฉันบอกซักครั้งไม่ได้หรือไง!!!” ฉันตะโกนออกไปอย่างเหลืออด ลูฟี่นิ่งไปทันที เขาค่อยๆ หันหน้ามาอย่างช้าๆ
หมับ!
ฉันรู้สึกเหมือนใครซักคนมาจับเข้าที่ไหล่ เมื่อหันหน้าไปก็พบเป็นชายคนที่ใส่แว่น ที่โดนฉันใช้ธันเดอร์โบล์ทเทมโปใส่ เขาดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ แล้วง้างมือขึ้นจะต่อย ฉันอีกครั้ง
“ลู...” ฉัน
ผัวะ!!!
ไม่ทันที่ฉันจะเรียกชื่อเขาจบ ลูฟี่ก็วิ่งตรงมาต่อยเข้าที่หน้าของชายคนนั้นกระเด็นไปติดกับผนัง... ลูฟี่
“ระวังตัวหน่อยสิ... ยัยบ้า” ลูฟี่
“ละ... ลูฟี่” ฉัน
ครืนน...
ชายคนนั้นลุกขึ้นมาพุ่งตรงเข้ามาหาลูฟี่อีกครั้ง แต่เขาก็ต้องชะงักเพราะเสียงของใครบางคนพูดขึ้นขึ้นมาก่อน
“พอได้แล้ว คาคอน”
ฉันและลูฟี่หันไปมองตามต้นเสียงที่หยุดชายคนนั้นไว้ทันที
คาเซคิ!!
“ฉันไม่อยากให้ราชวังต้องเสียหายไปมากกว่านี้ พอได้แล้วล่ะ ฉันเห็นมาพอแล้ว” คาเซคิ
“...ครับ” ชายคนนั้นตอบรับเขาสั้นๆ
“ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกนายจะตามมาถึงราชวังนะเนี่ย น่าตกใจจริงๆ” คาเซคิ
“...”
“แล้วก็ไม่คิดด้วยว่า... เธอจะปล่อยสายฟ้าได้แบบนั้น” เขาพูดพร้อมหันหน้ามองมาทางฉัน
“เธอนี่น่าสนใจจริงๆ เลยนะ เธอชื่ออะไรหรอ” คาเซคิส่งยิ้มให้ฉัน
ฉันเงียบไม่ตอบกลับ อยู่ดีๆ ลูฟี่ก็ตรงเข้าไปหาคาเซคิ คาเซคิทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะเบียดตัวหลบแล้วใช้มือสัมผัมที่หลังของลูฟี่ ลูฟี่เหมือนถูกแรงดันขนาดมหาศาลตรงเข้าที่หลัง ทำให้ลูฟี่ล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง
“จุๆๆ ทำแบบนี้มันไม่ดีนะ แย่จริงๆ” คาเซคิ
“ลูฟี่!” ฉันลุกขึ้นดึงกระบองออกมาแล้ใช้ ธันเดอร์โบล์ทเทมโป ช็อดเข้าที่ตัวของนายคาเซคิอย่างจัง
คาเซคิเซไปด้านหลังเล็กน้อย แล้วหันหน้ามองมาทางฉัน
“รุนแรงใช้ได้เลยหนิ พลังของเธอน่ะ ทำเอาฉันเซเลยนะเนี่ย...” คาเซคิฉีกยิ้ม แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา อะไรกัน! ทำไมเขาถึงไม่ล้มลงล่ะ!!
“เธอนี่น่าสนใจดีนะ พี่ฉันอาจจะชอบเธอก็ได้” เขาเดินเข้ามาหาฉัน คาเซคิเหยียบเข้าที่ลำตัวของลูฟี่ที่อยู่ตรงเท้าแล้วเดินเข้ามาหาฉันใกล้ เรื่อยๆ
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!” ฉันตั้งกระบองของตัวเองอีกครั้ง แต่ก็ถูกนายคาเซคิปัดกระบองจนกระเด็น!
หมับ!
“อย่าไปยุ่งกับ... นามินะ” ลูฟี่จับเข้าที่ข้อเท้าของคาเซคิเอาไว้ คาเซคิหันหน้าไปมองที่ตัวลูฟี่นิดหน่อย ก่อนจะใช้เท้าอีกข้างเตะลูฟี่กะเด็น
“น่าสมเพชจริงๆ” คาเซคิ
“นายทำอะไรน่ะ!!” ฉันลุกขึ้นจะวิ่งเข้าไปหาลูฟี่ แต่ก็ถูกนายคาเซคิดึงต้นแขนเอาไว้ก่อน
“เมื่อกี้หมอนั่นเรียกเธอว่าอะไรนะ... อ๋อใช่... นามิ” คาเซคิ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันง้างมือขึ้นตบหน้าคาเซคิอย่างแรง จนหน้าเขาหัน แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยต้นแขนฉันเสียที
“เป็นผู้หญิงคนแรก... ที่ทำให้ฉันเลือดไหลได้” คาเซคิหันหน้ามาพร้อมเช็ดเลือดที่มุมปาก
“เธอมันน่าสนใจจริงๆ นั่นแหละนามิ มากับฉันซะเถอะ” คาเซคิ
“อะไรนะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” ฉัน
“คาคอนฆ่าเจ้านั้น แล้วโยนให้จรเข้กินซะ” คาเซคิสั่งนายแว่นนั่นแล้วลากฉันให้เดิน
“ไม่นะ ลูฟี่!!” ฉันพยายามดึงตัวออก ทั้งเตะเขาและต่อยเขาก็ไม่ได้ผล
“นา... มิ...” ลูฟี่ค่อยๆ ยื่นมือมาทางฉันอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ประตูจะปิดลงทำให้ฉันไม่เห็นตัวของลูฟี่อีก
“ลูฟี่!!!!!” ฉัน
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
:) Shalunla
ความคิดเห็น