คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : [บทส่งท้าย ♥]
บทส่งท้าย
บทที่ 1 : ห้องหอ
“อะไรน้า!!~ ห้องหองั้นเหรอ!? แค่แต่งงานกันเฉยๆ ยังไม่พอใจอีกรึไงห๊า!!~~”
เสียงคนแรกที่โวยวายดังไปทั่วเมื่อได้ยินว่าเมื่องานแต่งงานจบลง
ตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวต้องนอนร่วมกันที่ห้องหอเป็นเวลาหนึ่งคืน นั่นก็คือซันจิ
“ถึงฉันจะไม่ชอบเรื่องนี้เหมือนกับนาย
แต่มันก็เป็นธรรมเนียมของหมู่บ้านเราน่ะนะ” คุณเก็นพูดขณะที่มองไปที่หน้าของซันจิ
“อ๋อ แค่นอนแค่นั้นไม่ใช่เหรอ”
ลูฟี่เจ้าบ่าวของงาน พูดพร้อมกับทำหน้างงๆ
“แค่งั้นเหรอเจ้าบ้า!!มันเกินที่หัวใจฉันจะรับไหว!!” ซันจิพูดพร้อมพุ่งไปกระชากคอเสื้อของกัปตันพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
“มันเป็นธรรมเนียมของเขา
แล้วแกไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะเนี่ยเจ้าคิ้วม้วน” โซโลนักดาบของกลุ่มหมวกฟางพูดขึ้น
“หน๊อยย
แกมันจะไปรู้อะไรเจ้าสาหร่าย!ฉันน่ะ
มีหน้าที่ปกป้องเหล่าเลดี้นะ!” ซันจิโวยวาย
“ที่แท้นายก็เป็นห่วงนี่เอง
ไม่เป็นไรนะซันจิ เดี๋ยวฉันจะปกป้องนามิเอง ชิชิชิ” ลูฟี่พูดพร้อมหัวเราะ
“ฉันจะปกป้องคุณนามิจากแกต่างหากล่ะ
เจ้าบ้า!!!” ซันจิ
“หา...
ฉันไม่ทำร้ายนามิอยู่แล้วน่า” ลูฟี่ขมวดคิ้ว
“ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะคุยกันคนละเรื่องนะ”
อุซป พลซุ่มยิงของกลุ่มหมวกฟางพูดพร้อมกับทำหน้าเนือยๆ
“อะแฮ่ม... นั่นสินะ...
ในเมื่อมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้น่ะนะ” คุณเก็นทำเสียงกระแอมเพื่อหยุดการทะเลาะกันของกัปตันและกุ๊กประจำเรือของเขา
“คุณลุงไม่ต้องห่วงนะ ผมน่ะ
ไม่ทำอะไรนามิอยู่แล้ว!” ลูฟี่พูดอย่างหนักแน่น
“อ่า... ถ้าเป็นเรื่องที่นายจะทำร้ายนามิน่ะ
ฉันเชื่อว่านายไม่ทำอยู่แล้ว... แต่ว่านะ...” คุณเก็นพูดพร้อมกับเอาแขนคว้าตัวของลูฟี่เข้ามาใกล้ๆ
เพื่อที่จะกระซิบอะไรบางอย่าง
“ในห้องนั้นน่ะ
ฉันเตรียมฟูกที่นอนไว้ใต้เตียง พอนายเข้าไปนายก็นอนพื้นซะ เข้าใจมั้ยเจ้าหมวกฟาง!”
คุณเก็น
“หา... ทำไมผมต้องนอนพื้นด้วยล่ะ”
ลูฟี่โวยวาย
“ก็ฉันไม่ยอมให้นายนอนกับนามิยังไงล่ะ!แค่ไม่ให้นอนให้ห้องน้ำก็ดีแค่ไหนแล้ว!!” คุณเก็น
“หา!ทำไมถึงจะให้ผมนอนในห้องน้ำล่ะ!!?” ลูฟี่โวยวายราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง
“นี่
สองคนนั้นกระซิบอะไรกันน่ะหา...”
แล้วนามิ ต้นหนของกลุ่มหมวกฟาง หรือในฐานะเจ้าสาว
ก็เดินมาพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจใส่คุณเก็น ที่กำลังกระซิบกระซาบข่มขู่สามีของเธอ
“มะ...ไม่มีอะไรนี่...” คุณเก็น
“นามิ!ทำไมคุณลุงถึงจะให้ฉันนอนในห้องน้ำล่ะ!”
ลูฟี่โผล่ถามเข้าไปอย่างไม่พอใจ และเพราะคำถามนั้นนั่นเอง
มันทำเอาคุณเก็นถึงกับหน้าเหวอเลยทีเดียว
“หืม...
ทำไมนายต้องนอนในห้องน้ำล่ะลูฟี่” นามิ
“ก็คุณลุงเขาบะ... อุ๊บ!!OxO!!!”
ยังไม่ทันที่ลูฟี่จะพูดจบประโยค
คุณเก็นก็รีบเอามือปิดปากของเขาเอาไว้ทันที
“อะไรกันคะคุณเก็น” นามิกอดอกมองหน้าคุณเก็นอย่างไม่พอใจ
“อะไร เปล่านี่!ไม่มีอะไรเล๊ยย!!” คุณเก็นตอบเสียงสูง
“งั้นเหรอคะ?โอเคเอาเถอะ...
หนูขอเข้าห้องเลยได้มั้ยคะ รู้สึกเหนื่อยๆ ยังไงก็ไม่รู้” นามิพูดพร้อมเอามือบีบที่คอของตัวเองเบาๆ
“หะ...หา... จะเข้าแล้วเหรอ
มันยังไม่ถึงเวลานอนเลยนะ!” คุณเก็น
“นี่มันตีสองแล้วนะคะคุณเก็น”
นามิตอบหน้านิ่ง
“งั้นเธอเข้าไปก่อนเลย
เดี๋ยวเจ้าหมวกฟางจะตามไปทีหลัง~” คุณเก็น
“หา?!” ลูฟี่
“ให้ผมไปส่งมั้ยครับคุณนามิ~ ♥”ซันจิ
“ขอบคุณนะซันจิคุง แต่ไม่ล่ะ...
แล้วก็นะ เดี๋ยวลูฟี่ก็เข้าไปพร้อมๆ หนูนั่นแหละ นี่มันดึกมากแล้วนะคะ” นามิพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ มันก็คงจะเป็นเพราะเธอเริ่มง่วงแล้วนั่นเอง
“จะ... จะเอาอย่างงั้นจริงๆ เหรอ”
คุณเก็นพูดเสียงตะกุกตะกัก
“ค่ะ” นามิตอบอย่างหนักแน่น
ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงลูฟี่ออกมาจากแขนของคุณเก็น แล้วลากไปที่ห้องหอ
“ขอบคุณทุกคนจริงๆ เลยนะ
วันนี้ฉันมีความสุขมากจริงๆ”
ก่อนที่นามิจะเข้าไปในห้องหอ
เธอก็หันหน้ามาส่งยิ้มให้กับทุกคนที่เดินตามมาส่ง
ทุกคนพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้กับนามิและลูฟี่
เว้นเพียงแต่ซันจิและคุณเก็นที่ยืนน้ำตาตก โบกมืออำลาเงียบๆ
ปึง...
“เฮ้อออ”
ทันทีที่ปิดประตูห้องลง นามิก็ถอนหายใจออกมาทันที
ก่อนที่สายตาเธอจะมองไปทางสามีของเธอ ที่ยังยืนทำหน้างงๆ อยู่
“วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ” นามิพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับลูฟี่ ก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง
“อ่า รู้สึกร้อนด้วย” ลูฟี่พูดพร้อมกับถอดเสื้อนอกของตัวเองออก ตามด้วยเนกไท เสื้อกั๊ก
จนเหลือแค่กางเกงกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเอง
“แน่ล่ะ
นายใส่เสื้อตั้งหลายชั้นนี่หน่า” นามิพูดพร้อมมองไปทางลูฟี่ที่เดินมานั่งบนเตียง
ข้างๆ เธอ
“ฉันบอกรึยังว่าแหวนสวยมาก”
นามิมองไปที่แหวนทองคำขาวที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
“อ่า ฉันให้ซันจิช่วยเลือกน่ะ”
ลูฟี่ฉีกยิ้ม
“ตอนแรกฉันนึกว่าเธอจะสวมไม่ได้ซะอีก
ต้องขอบคุณซันจิจริงๆ น่ะนะ... หมอนั่นบอกว่านิ้วนางของผู้หญิงจะขนาดเท่าๆ
กับนิ้วก้อยของผู้ชายน่ะ” ลูฟี่พูดพร้อมกับชูนิ้วก้อยของตัวเองให้นามิดู
“ว้าว จริงด้วยแฮะ” นามิพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับนิ้วก้อยของลูฟี่
แล้วเอามันมาทาบกับนิ้วนางของตัวเอง
บรรยากาศในห้องเงียบลงไปสงัดในขณะที่ทั้งคู่ประสานตากัน
ลูฟี่มองไปที่ใบหน้าเนียนใสของภรรยาของเขา
ก่อนจะอมยิ้มออกมาเล็กน้อย
“หืม อะไรเหรอ?” นามิถามขณะมองไปที่ใบหน้ายิ้มแย้มของลูฟี่ ท่าทางของเธอดูจะงงๆ เล็กน้อย
ที่เห็นลูฟี่มองเธอด้วยสายตาแบบนั้น
“เธอสวยจัง” ลูฟี่ตอบยิ้มๆ
แต่มันทำให้นามิถึงกับหน้าแดงแจ๋ ก่อนจะดันหน้าของลูฟี่ออกไปไกลๆ หน้าของเธอ
“พูดอะไรของนายกันยะ” นามิพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ก็ฉันพูดจริงนี่หน่า” ลูฟี่ตอบพร้อมกับทำปากจู๋
“ตอนนี้ฉันเริ่มง่วงแล้ว
ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” นามิพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ถอดชุดเจ้าสาวของเธอ ก่อนจะล้างหน้าล้างตา แล้วมองตัวเองในกระจก
เธอมองภาพของตัวเองพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
ในความคิดของเธอ ไม่เคยคิดถึงการแต่งงานมาก่อนเลย
สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เกินฝันของเธอมาก แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว
มันก็ทำให้เธอมีความสุขมากจนเธอไม่คาดฝันเช่นกัน
“ฮืมม” นามิสูดหายใจเข้าปอด
ก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“เอ๊ะ...” นามิชะงักไปเล็กน้อยเมื่อมองเข้าไปในตู้เสื้อผ้า...
แล้วพบว่ามันว่างเปล่า! ไม่มีอะไรอยู่ในตู้เลยแม้แต่อย่างเดียว!
“ให้ตายเถอะ!!!” นามิสถบออกมาอย่างโมโหกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“อะไรเหรอนามิ!” ก่อนที่ลูฟี่จะวิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ทันที
“เดี๋ยว!นายอย่าเข้ามานะลูฟี่!”
นามิโวยวายในขณะที่เธอมองตรงไปยังลูฟี่ที่เปิดประตูเข้ามา
ลูฟี่หยุดชะงักพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงแจ๋
เขามองตรงที่นามิที่กำลังพยายามเอามือปิดท่อนบนของตัวเองไว้อยู่
เสียงโวยวายของนามิเหมือนกับว่ามันไม่ได้เข้าไปในโซนประสาทหูของลูฟี่เลยแม้แต่น้อย
เขาทำเพียงแค่ยืนดูเฉยๆ เม้มปากแน่น แล้วเอามือมาปิดตาข้างหนึ่งของเขาเอาไว้
“ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า!!!” นามิโวยวายเสียงดังก่อนจะต่อยลูฟี่ลอยกระเด็นออกไปนอกห้องน้ำ
แล้วเธอก็ปิดประตูเสียงดังปัง!!
“ให้ตายเถอะ
ทำไมในตู้เสื้อผ้าไม่มีเสื้อผ้าของฉันเลยเนี่ย!” เสียงของนามิดังโวยวายออกมาจากในห้องน้ำ
ลูฟี่ที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำเอามือตบหน้าของตัวเองเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ
ก่อนที่เขาจะตัดสินใจถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก แล้วเคาะประตูห้องน้ำเบาๆ
“เธอใส่เสื้อของฉันก่อนก็ได้”
ลูฟี่ยื่นมือเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเสื้อเชิ้ตของเขา
สถานการณ์ในห้องน้ำนิ่งเงียบไปเล็กน้อย
ก่อนที่นามิจะดึงเอาเสื้อเชิ้ตของลูฟี่ออกไปจากมือของเขา
แอ๊ด...
นามิเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ
ทั้งตัวใส่เพียงแค่เสื้อเชิ้ตของลูฟี่ ใบหน้ามีสีแดงระเรื่อมองไปทางลูฟี่พร้อมกับทุบไปที่อกของเขาอย่างโมโห
“ฉันง่วงแล้ว!” นามิพูดปัดๆ ก่อนจะกระโดดลงไปที่เตียงแล้วเอาผ้าห่มคลุมตัวของตัวเองเอาไว้
“นามิ... เขยิบไปหน่อยสิ
ฉันนอนไม่ได้” เสียงออดอ้อนของลูฟี่ดังขึ้นผ่านผ้าห่มหนา
พลึบ...พลึบ...
นามิขยับตัวให้ลูฟี่เล็กน้อยแต่เธอก็ไม่มองไปที่หน้าของลูฟี่
แน่ล่ะ ก็เธอยังเขินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้อยู่นี่หน่า!
“เฮ้ออ... สบายจัง”
ทันทีที่ลูฟี่ล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะฉีกยิ้ม
“นอนแล้วเหรอนามิ~” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นมาข้างๆ หู มันแทบจะรู้สึกได้เลยว่าเขานอนอยู่ใกล้มากๆ
“นอนแล้ว” นามิตอบเสียงห้วน
“ถ้านอนแล้วจะตอบได้ยังไงเล่า”
ลูฟี่โวยวาย
“นี่มันดึกมากแล้วนะลูฟี่
ปิดไฟเถอะ...” นามิตอบด้วยเสียงเหนื่อยๆ
ลูฟี่ทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟข้างเตียง
ทั้งห้องมืดลงทันทีที่ลูฟี่ปิดไฟ มีเพียงแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องที่เงียบสงัด
พลึบ...
ลูฟี่พลิกตัวหันเข้าไปหานามิแต่ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของเธอ
เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง
“นี่...ลูฟี่...”
แล้วจู่ๆ
เสียงนามิก็ดังขึ้นมันจึงทำให้ลูฟี่ต้องลืมตาขึ้นมา ปรากฏให้เห็นใบหน้าของเธอที่หันหน้าตรงมาทางเขา
ปอยผมหยักศกสีส้มปกลงมาที่หน้าของเธอเล็กน้อย
ดวงตาสีส้มที่ส่องประกายเพราะแสงจันทร์มองไปยังลูฟี่อย่างอ่อนโยน
เธอเอื้อมมือมาแตะที่แก้มของเขาอย่างแผ่วเบาก่อนจะส่งยิ้มให้
“ขอบคุณสำหรับเสื้อนะ” นามิส่งยิ้ม ก่อนจะชักมือของเธอกลับเพื่อปาดปอยผมของเธอขึ้นทัดหู
“เรื่องเล็กน่า” ลูฟี่ฉีกยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวของนามิเบาๆ
“ฉันกอดเธอได้มั้ย?” ลูฟี่ถามก่อนจะส่งยิ้มหวาน
นามิมองไปที่หน้าของลูฟี่เล็กน้อยแล้วพยักหน้า
“ฝันดีนะ” ลูฟี่ฉีกยิ้มในขณะที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนรู้สึกอุ่นไปทั้งกายและใจ
นามิพยักหน้าก่อนจะกอดลูฟี่กลับ
เธอเอาใบหน้าซุกเข้าไปที่แผ่นอกเปลือยเปล่าของลูฟี่จนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวของเขา
ซึ่งไม่ต่างจากเสียงหัวใจของเธอเลย
เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมกอดของลูฟี่
ก่อนที่เธอจะปล่อยให้เวลานำพาเธอสู่ห้วงแห่งความฝันของค่ำคืนนี้
[เช้าวันต่อมา]
“อะไร!!ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้เนี่ยนามิ!!!”
คุณเก็นโวยวายทันทีที่เห็นนามิในสภาพที่สวมแค่เสื้อเชิ้ต
“ลูฟี่แก!!ฉันจะฆ่าแก๊!!!~”
ซันจิพูดพร้อมพุ่งตัวเข้าไปเขย่าคอเสื้อของลูฟี่
“เห... อะไรกันงั้นเหรอ”
ลูฟี่หาวหอดใหญ่ ก่อนจะมองไปที่หน้าของซันจิอย่างงงๆ
“หมวกฟาง
ฉันบอกให้นายนอนพื้นไม่ใช่หรือไงหา!!!” ตามด้วยคุณเก็นที่พุ่งตัวเข้าไปกระทืบลูฟี่พร้อมๆ
กับซันจิ
เสียงโวยวายของทั้งคู่ดังไปทั่ว
พร้อมกับเสียงลูฟี่ที่ร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“เฮ้ๆ
ไม่ใช่อย่างที่พวกคุณเก็นคิดหรอกนะ” และนามิก็ช่วยชีวิตสามีของเธอได้อย่างทันเวลา
ก่อนที่วันนั้นจะจบลงไปด้วยความรวดเร็วพร้อมกับบทสวดยาวทั้งวันทั้งคืนจากคุณเก็น...
บทที่ 2: ตั้งชื่อ
หลังจากเวลาผ่านล่วงเลยไป
กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางได้ออกเดินทางต่อ การผจญภัยใหม่ๆ เกิดขึ้นมากมาย
จนในที่สุดพวกเขาทุกคนก็ได้พบกับวันพีซ สมบัติเพียงชิ้นเดียวที่โกล ดี
โรเจอร์ได้ทิ้งไว้ให้กับโลก
ทุกความฝันของทุกคนเป็นจริงในเวลาต่อมา
มังกี้ ดี ลูฟี่
ได้ขึ้นเป็นราชาโจรสลัดที่มีค่าหัวสูงที่สุดในประวัติการณ์
โรโรโนอา โซโล
นักดาบอันดับหนึ่งของโลกที่ยังคอยติดตามกัปตันของเขาไป
นามิ หรือ มังกี้ ดี นามิ
ยังคงวาดแผนที่ของเกาะต่างๆ ตามความฝันที่ต้องการจะวาดแผนที่โลกของเธอต่อไป
อุซป
ได้เป็นนักรบผู้กล้าหาญแห่งท้องทะเลอย่างที่เขาใฝ่ฝัน
ซันจิ ได้ค้นพบออลบลู
ทะเลที่เป็นแหล่งรวมของสัตว์ทะเลของทะเลทั้งสี่
สานต่อความฝันของเขาและเซฟขาแดงจนเป็นจริง
โทนี่ โทนี่ ช๊อปเปอร์
ค้นพบวิธีรักษาโรคร้ายจากพืชพันธุ์หายากจากทั่วโลก จนแทบจะเรียกได้ว่า
ไม่มีโรคไหนที่เขารักษาไม่ได้
นิโคล โรบิน ค้นพบเฮโรกิฟทุกชิ้นบนโลก
และสามารถตอบทุกคำถามที่เธอสงสัยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของโลกได้สำเร็จ
แฟรงกี้ ค้นพบวิทยาการการต่อเรือใหม่
สามารถต่อเรือที่มีความทนทานมากที่สุดจากพันธุ์ไม้อดัม
ที่เป็นไม้ที่ใช้ต่อเรือของราชาโจรสลัดคนก่อน
ฮัมมิ่ง บรู๊ค เมื่อกลับแหลมแฝด เขาได้พบกับลาบูน
เพื่อนสมัยที่เขาออกทะเลช่วงแรกอีกครั้ง และพบว่าลาบูนนั้นตัวใหญ่ขึ้นมาก
จนเขาหยุดที่จะทึ่งไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกัน
ลาบูนก็ตกใจกับร่างกายที่เป็นโครงกระดูกของเขาเช่นกัน
ในตอนที่ความฝันของทุกคนเป็นจริงจนหมดแล้ว
ก็มีสิ่งมหัศจรรย์สิ่งหนึ่งเกิดขึ้นในตัวของลูกเรือคนหนึ่งของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง
“อ้วกกกกกก!!!”
“นะ...นามิเธอเป็นอะไร!”
เสียงโวยวายของลูฟี่ดังไปทั่วเรือ
ในขณะที่นามิประคองกาละมังในมือแน่น
“ละ... ลูฟี่...
อ้วกกกกก!!!” ก่อนที่เธอจะหันกลับไปอ้วกอีกครั้ง
“ชะ...ช๊อปเปอร์!ฉันจะไปตามช๊อปเปอร์!” ลูฟี่โวยวายก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องนอน
ปัง!!!
“นามิอ้วกไม่หยุดเลยอะช๊อปเปอร์!!!”
ลูฟี่โวยวายพร้อมกับวิ่งวนไปมาอย่างร้อนรน
“มาแล้วๆๆ!!” ก่อนที่ช๊อปเปอร์จะวิ่งเข้ามาในห้องแล้วเริ่มตรวจอาการของนามิทันที
[เวลาต่อมา]
แอ๊ด...
ทันทีที่ช๊อปเปอร์ผลักประตูห้องออกมา
ลูฟี่และซันจิก็รีบตรงเข้าหาช๊อปเปอร์อย่างรวดเร็ว
“นามิเป็นอะไรน่ะช๊อปเปอร์!!”
ลูฟี่
“คุณนามิเป็นอะไรเหรอช๊อปเปอร์โฮฮ~~”
ซันจิพูดพร้อมน้ำตาแตก
“อ๋อ... ไม่เป็นอะไรหรอก
เป็นเรื่องปกติที่จะต้องเป็นแบบนี้น่ะนะ ฮ่าๆ” ช๊อปเปอร์หัวเราะ
“ทะ... ทำไมนายถึงหัวเราะแบบนั้นล่ะช๊อปเปอร์!!”
ซันจิโวยวาย
“ยินดีด้วยนะลูฟี่... นายกำลังจะเป็นพ่อแล้วล่ะ” ช๊อปเปอร์ฉีกยิ้ม
“หา!!ฉันท้องเหรอ!!?” ลูฟี่โวยวายอ้าปากค้าง
“ไม่ใช่แบบนั้นสิเจ้าบ้า!!!นามิตั้งครรภ์ได้เก้าสัปดาห์แล้วล่ะ” ช๊อปเปอร์
“หา!!คุณนามิท้องงั้นเหรอ!!~”
ซันจิเองก็ดูจะเป็นอีกคนที่ตกใจไม่แพ้กัน
“เก้าสัปดาห์เหรอ... มันเท่ากับเท่าไหร่ล่ะเนี่ย” ลูฟี่พูดพร้อมกับทำท่าเริ่มนับนิ้ว
“สองเดือนกับหนึ่งอาทิตย์” โรบินตอบ
“ว้าว... นี่นายกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วเหรอเนี่ยลูฟี่”อุซปพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปตบบ่าของลูฟี่
“ฮี่ๆๆ” ลูฟี่หัวเราะขณะที่เอามือลูบหัวตัวเองอย่างเขินๆ
“แกไปทำอะไรแบบนั้นตั้งแต่ตอนไหนหาลูฟี่!!!”
ซันจิโวยวาย
“เห... ก็ตั้งแต่...”
ลูฟี่ทำท่านับนิ้ว
“หุบปากไปเลยเฟ้ย!!!” ซันจิเขย่าคอเสื้อลูฟี่ในขณะที่เอามือปาดน้ำตาของตัวเอง
“โวยวายอะไรกันหา...” นามิที่พยายามพยุงตัวเดินออกมาจากห้องพูดขึ้น
พร้อมกับมองไปทางทุกคนที่มุงอยู่หน้าห้อง
“คุณนามิ๊!!~~
!@#$%^&*” ซันจิวิ่งไปจับมือของนามิพร้อมกับน้ำตาไหลพรากพูดไม่เป็นภาษา
“เอาล่ะๆ ใจเย็นๆ เถอะนะซันจิคุง”
นามิพูดขณะพยายามเรียกสติของซันจิให้กลับมา
“แหม กำลังจะมีเจ้าตัวเล็กงั้นสินะ”
แฟรงกี้พูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“ก็...” นามิเอ่ยอย่างเขินๆ
ก่อนจะส่งยิ้มกลับให้กับแฟรงกี้
“แล้วเมื่อไหร่จะเป็นตาเราล่ะ”
โรบินหันหน้าไปถามแฟรงกี้แล้วส่งยิ้มให้
“อืมมม... ซูปปปปเปอร์!!~~”
แฟรงกี้
“ยินดีด้วยนะ” โซโลเอ่ย
“ใช่ๆๆ ผมก็ยินดีด้วยนะครับ~โยโฮะโฮะโฮ~” บรู๊คหัวเราะ
“แล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอช๊อปเปอร์”
ลูฟี่หันหน้าไปถามอย่างตื่นเต้น
“ตอนนี้ยังไม่รู้หรอกนะ
ต้องช่วงอายุครรภ์สิบห้าสัปดาห์ขึ้นไปโน่นแหละ” ช๊อปเปอร์
“โห อีกนานเลยสิ” ลูฟี่ทำปากจู๋
“ไม่นานหรอก อะไรแบบนี้น่ะ
เวลาผ่านไปเร็วจะตาย แล้วได้คิดชื่อลูกกันไว้แล้วรึยังล่ะ” ช๊อปเปอร์ถาม
“ชื่องั้นเหรอ... ชื่อนิคุ(ภาษาญี่ปุ่นแปลว่า เนื้อ)เป็นไง!” ลูฟี่ตอบตาเป็นประกาย
“ไม่เอาย่ะ!!” นามิโวยวายก่อนจะกระแทกหมัดไปทางลูฟี่
“ฉันชอบชื่อซากุระน้า~” ช๊อปเปอร์อมยิ้ม
“ชื่อก็เพราะดีนะ
แล้วถ้าเป็นชื่อเด็กผู้ชายล่ะ” นามิ
“ฉันชอบชื่อจอนนี่ล่ะ” แฟรงกี้
“ส่วนผมชอบชื่อวาเนสซ่านะครับ”
บรู๊ค
“อืม... น่าสนใจดีนะ”
ลูฟี่พยักหน้า
“มิวดี้...”โรบินตอบอย่างยิ้มๆ
“มันแปลว่าอะไรน่ะ” อุซปหรี่ตา หันหน้ามองไปทางโรบิน
“มันน่ารักดี” โรบินยิ้ม พร้อมกับหันหน้าไปทางแฟรงกี้
“อะ...อา
ซูปปปเปอร์ นามิ!” แฟรงกี้สนับสนุน
“ฉันจะไม่ว่าเลยนะ
ถ้าพวกนายทั้งสองคนจะเอาชื่อของฉัน กัปตันอุซปคนนี้ไปตั้งชื่อลูกของพวกนาย”
อุซป
“ไม่ล่ะ” ลูฟี่กับนามิประสานเสียง
“ง่ะ...” อุซปคอตก
“พวกนายก็ลองไปคิดกันดูสิ
อีกตั้งนานกว่าจะรู้เพศเด็กนี่หน่า” โซโล
“นั่นสินะ... เดี๋ยวฉันค่อยคิดกับลูฟี่คืนนี้ ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความเห็นนะ” นามิหันหน้าไปส่งยิ้มให้กับทุกคน
[ตกดึก :ถึงเวลาเข้านอน]
“คิดไม่ตกเหมือนกันนะเนี่ย
เรื่องชื่อของลูกน่ะ”
นามิที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ
พูดขึ้นขณะที่กำลังหวี่ผมของตัวเอง เธอกำลังมองไปยังลูฟี่สามีวัยยี่สิบห้าของเธอที่กำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ
“ฉันก็ยังเสนอชื่อนิคุอยู่นะ”
ลูฟี่ตอบ
“ก็บอกว่าไม่เอาไงยะ!!” นามิโวยวาย
“งั้นชื่อราเม็ง... สเต็ก... เฟรนฟราย... ทาโก้...”
ทุกครั้งที่ลูฟี่เสนอชื่อมา
ก็จะถูกนามิปฏิเสธทุกครั้ง
“นายช่วยคิดอย่างอื่นนอกจากชื่อของอาหารได้มั้ยหา!”
นามิพูดพร้อมเอามือทุบที่หัวของลูฟี่
“ก็ฉันหิวนี่หน่า~กินวัวได้ทั้งตัวเลย~” ลูฟี่พูดพร้อมกลิ้งตัวเข้ามาใกล้ๆ
กับนามิที่กำลังนั่งอยู่ที่ริมเตียง
“แล้วเธอชอบชื่อไหนล่ะ” ลูฟี่ถามขณะที่เอามือโอบรอบเอวของนามิ
เงยหน้ามองภรรยาสาวของเขาด้วยรอยยิ้ม
“นั่นสินะ... ฉันก็ยังคิดไม่ออกเลย” นามิพูดพร้อมถอดหมวกฟางของลูฟี่
วางไว้ที่เตียง แล้วลูบหัวของเขาเบาๆ
“ลองเสนอมาสิ” ลูฟี่เลื่อนตัวขึ้นมานอนหนุนตักของนามิ
“ถ้าเป็นผู้หญิง... ฉันชอบชื่อ... ชิโฮะ” นามิพูด
“อึ๊... ฉันไม่ชอบ”
ลูฟี่เบ้ปาก
“ซาโอริล่ะ” นามิพูดอีก
แต่ลูฟี่ก็ส่ายหน้า
“ชาร์ล?...ธันเดอร์...
คามิว... แพทธิค...” ทุกชื่อที่นามิเสนอไป
ลูฟี่เองก็ส่ายหน้าทุกชื่อเหมือนกัน
“แล้วจะเอาชื่อไหนกันหา!” นามิก้มหน้าลงไปขมวดคิ้วใส่ลูฟี่ที่นอนอยู่บนตัก
ก่อนที่จู่ๆ
ลูฟี่ก็ยื่นหน้าขึ้นมาจุ๊บที่ปากของนามิอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งยิ้มให้
“ฉันรู้แค่ว่าชื่อนามิไม่ได้น่ะนะ
เดี๋ยวมันจะไปซ้ำกับชื่อแม่ของเขา” ลูฟี่ฉีกยิ้ม
“เจ้าบ้านี่!ทำอะไร
ฉันตกใจหมด” นามิพูดพร้อมเอามือปิดปากของตัวเอง
ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย
“ตอนนี้พักเรื่องชื่อลูกไว้ก่อนเถอะ
ฉันอยากให้เธอกล่อมฉันนอนมากกว่า” ลูฟี่อมยิ้ม
“กล่อมอะไรกันยะ
นี่มันยังไม่ถึงเวลานอนเลยนะ” นามิ
“ฉันชอบตอนที่เธอเอามือลูบที่หน้าผากของฉันเบาๆ
แล้วก็ร้องเพลง” ลูฟี่พูดขณะที่เอื้อมมือไปดึงมือของนามิมาวางไว้ที่หน้าผากของเขา
ก่อนจะมองเข้าไปในตาของเธอ แล้วส่งยิ้มให้
“วันนี้ไม่มีร้องเพลง
จะเป็นอะไรมั้ย” นามิเอ่ยยิ้มๆ
ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากของลูฟี่เบาๆ
“ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
ลูฟี่เผยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นนั่ง
แล้วหันหน้ามองมาทางนามิ
“อะไรงั้นเหรอ?” นามิถาม
“ถ้าเธอไม่ร้องเพลง ฉันขอกอดเธอแทน
ถ้าเธอไม่ลูบหน้าผาก ฉันจะขอจูบเธอแทน โอเคมั้ย?”ลูฟี่
“ฉันรู้สึกว่าข้อแลกเปลี่ยนนี้มันไม่ยุติธรรมเท่าไหร่เลยนะ”
นามิพูดพร้อมกับขยับเข้าไปบีบจมูกของลูฟี่เบาๆ
หมับ!
ก่อนที่จะโดนอ้อมกอดของลูฟี่
รวบตัวของเธอขึ้นมาวางที่ตัก ลูฟี่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หน้าของนามิ
จนใบหน้าของทั้งสองคนแทบจะชนกันอยู่แล้ว
นามิทำได้เพียงแค่เอานิ้วปิดปากของลูฟี่เอาไว้ ก่อนจะทำหน้าไม่พอใจ
“นี่มันเกินข้อแลกเปลี่ยนแล้วนะ”
นามิ
“ฉันกลายเป็นคนขี้โกงเพราะเธอนั่นแหละ”
ลูฟี่พูดพร้อมกับประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของนามิอย่างเชื่องช้าแต่กลับรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย
มือของนามิเลื่อนไปประคองใบหน้าของลูฟี่อย่างนิ่มนวล ก่อนที่ตัวของเขาทั้งสอง
จะค่อยๆ เอนลงไปทาบกับเตียง
ลูฟี่ถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อยเพื่อเว้นจังหวะให้หายใจ
ก่อนที่จะประทับริมฝีปากหนาที่มุมปากของนามิ แล้วเลื่อนมันลงไปที่ต้นคอขาว
เขาหยุดอยู่ที่ซอกคอนั้นสักพักเพื่อสูดกลิ่นส้มอ่อนๆ ที่เป็นกลิ่นตัวประจำของนามิ
ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นไปประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง
แต่ครั้งนี้มันกลับรู้สึกเร้าร้อนกว่าครั้งก่อนมาก
มือของลูฟี่เริ่มซุกซน
ทั้งสองมือเริ่มเลื่อนไปลูบไล้เอวบางของนามิ ก่อนจะค่อยๆ
ปลดกระดุมเสื้อชุดนอนของเธอออกทีละเม็ด เผยให้เห็นเรือนร่างที่สวยงามจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นเรือนร่างของหญิงสาวที่ตั้งท้องสองเดือน
เขาเคลื่อนตัวขึ้นคร่อมร่างบาง ก่อนจะค่อยๆ ดึงเสื้อของตัวเองออก
พลางก้มมองหน้าของคนที่เขารัก แล้วส่งยิ้มให้
“ลูฟี่...” นามิเอ่ยชื่อของเขาออกมาเบาๆ
ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าของลูฟี่อย่างช้าๆ
“ว่าไง” ลูฟี่ตอบกลับเสียงแผ่วเบา
ก่อนจะประทับจูบลงที่มือนั้นของนามิ
“...ฉันจะอ้วก อ้วกกกกกก!!!”
นามิ
“เหวอออ!!!~”
แล้วทั้งคู่ก็ผละออกจากกันในที่สุด...
บทที่ 3 : เหม็น
“อาหารเย็นเสร็จแล้ววว” เสียงของซันจิที่เรียกไปทานข้าวดังไปทั่วเรือ
คนแรกที่พุ่งตรงเข้าไปในห้องครัวนั่นก็คือลูฟี่ ก่อนที่ทุกคนจะเดินตามไป
“ว้าว เย็นนี้อาหารน่ากินจัง”
ช๊อปเปอร์ก็พร้อมกับกระโดดขึ้นนั่งบนเก้าอี้
อาหารมากมายถูกเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
จนทุกคนต้องร้องว้าว แต่มีเพียงที่เดียวที่อาหารแตกต่างไปจากที่อื่น
เพราะอาหารตรงนั้นเป็นอาหารสำหรับคุณแม่ที่กำลังตั้งครรภ์
“คุณนามิครับ ผมทำอาหารสูตรพิเศษให้เลยนะครับ~
เพื่อบำรุงเด็กในครรภ์... ฮึก...”ซันจิพูดอย่างยิ้มแย้มก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำตาไหล
แล้วจับมือของนามิให้มานั่งที่เก้าอี้
“ขอบคุณนะซันจิคุง” นามิเอ่ยก่อนจะส่งยิ้มให้
ตอนนี้ท้องของเธอเริ่มจะขยายตัวออกแล้ว
นามิตอนนี้ต้องเปลี่ยนการแต่งกายเป็นเสื้อแบบระบายไม่รัดท้องกางเกงขาสั้นหลวมๆ
เธอนั่งลงตรงข้ามกับลูฟี่ ก่อนจะเริ่มทานอาหารพร้อมกับทุกคน
“อา เนื้อของนายเสร็จแล้วนะลูฟี่”
ซันจิเดินมาพร้อมกับเนื้อถาดใหญ่
“ว้าววว สุดยอด!!~” ลูฟี่พูดพร้อมตาเป็นประกาย ก่อนที่เนื้อจานใหญ่นั้นจะวางไว้ตรงหน้าของเขา
ทันทีที่เนื้อของลูฟี่วางลงที่โต๊ะลูฟี่ก็รีบคว้ามันไปเขมือบอย่างรวดเร็ว
ฟุดฟิดๆ...
“อืม...” ระหว่างที่ทุกคนกำลังกินข้าวอยู่นั้น
จู่ๆ นามิก็เอื้อมมือมาปิดปากของตัวเอง หน้าซีดเผือกอย่างน่าตกใจ
“เป็นอะไรเหรอนามิ” ลูฟี่พูดขึ้นขณะที่เคี้ยวอาหารอยู่
“ฉันรู้สึก... เหม็นจัง...”
นามิพูดพร้อมยื่นมือมาปิดจมูกของตัวเอง
แล้วมองไปที่กองเนื้อที่อยู่ตรงหน้า
“หืม เหม็นอะไรเหรอครับ
มีอาหารเสียงั้นเหรอ?” ซันจิยันตัวลุกขึ้น
รีบเดินมาดูอาหารของนามิทันที
“ไม่หรอก ก็ปกติดีแต่ว่า...
ฉันคิดว่าน่าจะเหม็นเนื้อน่ะ” นามิพูดพร้อมชี้ไปที่เนื้อตรงหน้า
“หา... ฉันว่ากลิ่นมันก็ปกติหนิ”
ลูฟี่พูดพร้อมดมกลิ่นเนื้อในมือของตัวเอง
“มันก็เรื่องปกติของคนท้องน่ะนะ
คงจะแพ้ท้องสินะ” โรบินพูดพร้อมหันหน้ามองไปทางนามิ
“ฉันคิดว่าอย่างงั้นนะ” นามิพยักหน้า
“อืม...เฮ้ลูฟี่!ออกไปกินข้างนอกไป!” ซันจิ
“เอ๋... ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้
เดี๋ยวฉันออกไปเองดีกว่า โทษทีนะ” ทันทีที่พูดจบ
นามิก็ลุกพรวดพราดออกจากห้องอาหารไปทันที เหลือทิ้งไว้เพียงลูฟี่ที่ทำหน้างงๆ
“มันไม่เหม็นจริงๆ นะ” ลูฟี่ยังไม่หยุดดมกลิ่นเนื้อของตัวเอง
“เวลาที่ตั้งครรภ์ ประสาทการรับกลิ่นจะสูงขึ้นน่ะ
ไม่แปลกหรอกนะที่จะเหม็นอาหาร ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เหม็นน่ะ
แล้วประสาทการรับรสก็จะเปลี่ยนไปด้วย ทำให้บางทีกินข้าวไม่อร่อยน่ะนะ”ช๊อปเปอร์กล่าว
“แบบนี้ก็แย่เลยสิ
ฉันต้องทำอาหารแบบไหนให้คุณนามิดีล่ะ” ซันจิหันไปถามช๊อปเปอร์
“ก็ทำอย่างที่ฉันบอกไปตอนแรกนั้นแหละ
แค่คงต้องเปลี่ยนเป็นแบ่งอาหารเป็นหลายๆ มื้อแทนอาหารสามมื้อน่ะ” ช๊อปเปอร์
“เฮ้อ... คนท้องที่แย่จังเลยเนาะ
กินของอร่อยๆ ก็ไม่ได้” ลูฟี่ทำปากจู๋
“ก็เพราะแกไม่ใช่เรอะที่ทำให้คุณนามิเป็นแบบนั้นน่ะ!?” ซันจิโวยวาย
“อา... นามิไม่ชอบกลิ่นเนื้องั้นสินะ...
ฮืมม...” ลูฟี่มองไปที่เนื้อในมือของตัวเองอย่างคิดหนัก
ความคิดสองอย่างในหัวกำลังเริ่มก่อสงครามขนาดเล็กกัน...
ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้นามิต้องเหม็นหรือต้องไปกินข้าวที่อื่น แต่อีกใจเขาก็ยังอยากกินเนื้ออยู่...
มันเป็นเรื่องที่หนักหนาสำหรับลูฟี่มาก!!
“นี่...
ถ้าไม่มีเนื้อนี่นามิก็จะไม่เหม็นใช่มั้ย?”ลูฟี่กล่าวขณะที่ทำหน้าครุ่นคิด
คิ้วของเขาขมวดเป็นปม เอียงคอมองเนื้อในจานของตัวเอง
“ใช่น่ะสิเจ้าบ้า” ซันจิตอบ
“อืม... งั้นเดี๋ยวฉันไปดูนามิหน่อยดีกว่า”ลูฟี่ยันตัวลุกขึ้นก่อนจะทำท่าวิ่งออกจากห้องอาหาร แต่จู่ๆ เขาก็ชะงัก
หันหน้ามองมาทางเนื้อกองโตที่ยังวางอยู่
ลูฟี่ทำหน้าเศร้าใจเล็กน้อย
ก่อนจะวิ่งเข้าไปเขมือบเนื้อทั้งหมดในจาน แล้ววิ่งออกไปนอกห้องอาหารในที่สุด
“เขาต้องเป็นพ่อที่ดีแน่ๆ” โรบินเอ่ยยิ้มๆ
“นั่นสินะครับ” บรู๊คเสริมแฟรงกี้เองก็พยักหน้าตาม
“หมายถึงอะไรกันอย่างงั้นเหรอ?”
ช๊อปเปอร์หันไปถามโรบินอย่างงงๆ
แต่โรบินก็ทำเพียงแค่หันหน้าไปส่งยิ้มให้ช๊อปเปอร์ แล้วลูบหัวของเขาเบาๆ
แล้วหันไปกินข้าวต่อ
“เห... ฉันไม่เข้าใจจริงๆ
นะ” ช๊อปเปอร์
“พอนายโตขึ้นนายก็จะรู้เองนั่นแหละ
กินต่อเถอะ ใครเอามันบดเพิ่มบ้าง?” ซันจิพูดแทรกขึ้นมา
ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องที่คุย ถึงจะเสียใจ แต่ในใจลึกๆ
เขาก็รู้ดีว่าลูฟี่นั้นเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่งนั่นแหละ
“นามิ!หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย”
เสียงบ่นพึมพำของลูฟี่ดังขึ้นขณะที่เขามองไปรอบๆ
เรือ
“อ้าวลูฟี่... นายกินอิ่มแล้วเหรอ?”
แล้วเสียงจากคนที่เขากำลังตามหาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
ลูฟี่หันหน้ามองไปทางนามิทันทีที่รู้ว่าเธอเดินมา
ภาพที่เขาเห็นคือภาพของนามิที่ใบหน้าเปียกชุ่มเขารู้ในทันทีเลยว่าเธอเพิ่งจะมีอาการแพ้ท้องมา
“อ่า
ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อยน่ะ ไปนั่งตรงนั้นกัน!” ลูฟี่พูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางชิงช้าที่อยู่ตรงมุมซ้ายของเรือ
นามิมองพฤติกรรมของเขาอย่างงงๆ ก่อนจะเดินตามลูฟี่ไป
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ” นามิถามทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งที่ชิงช้า
โดยมีลูฟี่นั่งอยู่กับพื้นตรงหน้าของเธอ
“ก็เรื่องที่เธอเหม็นเนื้อนั่นไงล่ะ...”
ลูฟี่เอ่ยก่อนจะทำหน้าเครียดๆ
นามิมองไปที่หน้าของลูฟี่เล็กน้อย
ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ อะไรกัน
นายกังวลเรื่องนี้เองเหรอ” นามิหัวเราะ
“อะไรกันเล่า ฉันซีเรียสนะ!”
ลูฟี่โวยวาย
“งั้นเหรอ โอเคๆ ขอโทษที ฮ่าๆ...
ว่ามาสิ นายจะพูดอะไรต่อ” นามิ
“ก็... ฉันไม่อยากให้เธอต้องกินข้าวคนเดียวน่ะนะ...
แล้วก็มันจะทำให้เธออ้วกด้วยใช่มั้ย เวลาเธอได้กลิ่นน่ะ...”ลูฟี่
“ก็...”
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังพูดไม่จบเลย!”
ลูฟี่โวยวายเมื่อเห็นว่านามิกำลังจะพูดขัดขึ้นมา “ฉันก็เลยอยากจะบอกเธอว่า ฉันจะไม่กิน...ไม่ก็กินน้อยกว่าเดิม...
ถ้ามันจะทำให้เธอมากินข้าวด้วยกันได้... แล้วฉันก็ไม่อยากให้เธออ้วกแล้วด้วย”
ลูฟี่พูดโดยไม่มองหน้าของนามิ เขามีอาการหน้าแดงออกมาเล็กน้อย
เพราะอาการเขินที่เขาพูดแบบนั้น
“โถ่ลูฟี่... มันเป็นสิ่งที่นายชอบกินนะ ฉันไม่อยากที่จะ...” นามิ
“ฉันพูดจริงนะ!ฉันทำได้น่า!” ลูฟี่พูดขัดขึ้นมาทันทีก่อนที่นามิจะพูดจบ
นามิมองไปที่ใบหน้าของสามีของเธออย่างตกใจเล็กน้อย
ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ระบายยิ้มออกมา
“เฮ้... ขอบใจนะ”
นามิเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบที่แก้มของลูฟี่เบาๆ
“นายน่ารักมากที่ทำเพื่อฉัน”
นามิกล่าว
“...ได้เสมออยู่แล้ว!” ลูฟี่ฉีกยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดนามิจนหมวกฟางที่เขาสวมอยู่ถึงกับหล่นลงกับพื้น
นามิยิ้มให้กับท่าทางของเขา
ก่อนจะเอามือลูบหัวของลูฟี่เบาๆ
“นี่ ลูฟี่ ยื่นมือมาสิ” นามิพูดพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าของลูฟี่
“หืม?” ลูฟี่กล่าวอย่างงงๆ
ก่อนจะยื่นมือไปจับที่มือของภรรยาของเขา
นามิจับมือของเขาเลื่อนมันไปวางไว้ที่ท้องของตัวเอง
มันยิ่งทำให้ลูฟี่ทำหน้างงเข้าไปใหญ่
“นี่เธอทำอะระ... เอ๊ะ...” ลูฟี่ทำหน้าตกใจเมื่อจู่ๆ
เขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ดิ้นเบาๆ อยู่ในท้องของนามิ
มือของเขาที่ทาบอยู่ที่หน้าท้องของเธอ กำลังโดนแรงถีบของเด็กที่อยู่ในท้อง
ลูฟี่เปลี่ยนสีหน้าเป็นตื่นเต้น
เงยหน้ามองภรรยาของเขาที่กำลังส่งยิ้มให้อยู่
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับสิ่งมีชีวิตเล็กๆ
ที่เกิดขึ้นมาจากตัวเขาและนามิ ลูฟี่เผยยิ้มออกมา ก่อนจะเอาใบหูทาบลงที่ท้อง มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีมาก่อน ความรู้สึกของการที่จะได้เป็นพ่อคน...
บทที่ 4 : ลูกชาย
พลึบพลับ... พลึบพลับ... พลึบพลับ...
“นี่เมื่อไหร่พวกนายจะหยุดเดินวนไปวนมาสักทีน่ะฮะ
ฉันเห็นแล้วเวียนหัวเป็นบ้า”
เสียงของโซโลดังขึ้นขณะที่สายตาของเขามองไปยังลูฟี่และซันจิที่กำลังเดินสวนกันไปมาอยู่
“ที่ลูฟี่เป็นกังวลน่ะ
ฉันพอจะเข้าใจนะ แต่ซันจิ... ทำไมนายถึงต้องเป็นกังวลตามลูฟี่ด้วยฮะ!”
อุซปหันไปโวยวายใส่ซันจิที่ทำหน้าเครียดไม่แพ้ลูฟี่
“ถามบ้าอะไรของแกฮะ!ฉันต้องเป็นกังวลอยู่แล้วสิ! คุณนามิกำลังทำคลอดนี่หน่า
ใจฉันมันอยู่ไม่นิ่งแล้ว!!” ซันจิ
“หมอนี่มีตรรกะแปลกๆ แฮะ” อุซปขมวดคิ้ว
ตอนนี้ทุกคนกำลังมานั่งรวมตัวกันที่หน้าของพยาบาลของช๊อปเปอร์
เพราะว่าในที่สุด
เวลาเก้าเดือนแห่งการตั้งครรภ์ก็สิ้นสุดลงแล้วนามิกำลังทำคลอดอยู่!
“เฮ้ลูฟี่ นายมานั่งพักหน่อยเถอะ
ฉันเห็นนายเดินวนไปวนมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ” แฟรงกี้พูดขึ้นมาพร้อมกับมองไปยังลูฟี่ที่ยังคงไม่หยุดเดิน
“...!!”ลูฟี่ชะงักไปเล็กน้อย
ก่อนจะหันหน้ามองไปทางแฟรงกี้ด้วยสีหน้าวิตกสุดขีด!
เขาไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่เดินวนต่อไปเรื่อยๆ
พอผ่านไปทุกๆ สองนาทีเขาก็จะหันหน้ามองห้องทำคลอดภาพกระจกบานเล็กๆ... แต่ทุกๆ
สองนาทีตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เขาก็ไม่พบความคืบหน้าเลย
มันยิ่งทำให้เขายิ่งวิตกเข้าไปใหญ่!
“นะ...น้ำหน่อยมั้ยครับคุณลูฟี่”
บรู๊คเอ่ยอย่างกลัวๆ แล้วค่อยๆ ยื่นแก้วน้ำไปทางลูฟี่
“...!!!”ก่อนที่บรู๊คจะได้รับสายตาเดียวกันกับที่แฟรงกี้โดนเมื่อสักครู่!
ดวงตาแห่งความตื่นตระหนกและวิตกกังวล!!
“แอว้!!!”
“!!!!!”
ทันทีที่เสียงของเด็กทารกดังขึ้น
ลูฟี่หันหน้ามองตรงไปยังห้องพยายามแล้วรีบวิ่งเอาหูแนบกับประตูในทันที!
“หายตายเถอะๆๆ!ฉันได้ยินเสียงเด็กร้อง!!” ลูฟี่กระโดดไปมาในขณะที่เขายังเอาหูแนลกับประตูอยู่
หน้าตาของเขาดูดีใจเป็นอย่างมาก!
“คลอดแล้วงั้นเหรอ!” อุซปร้องพร้อมกับวิ่งเอาหูมาทาบกับประตูเหมือนลูฟี่
“เฮ้ยๆๆ ฉันได้ยินแล้ว!” อุซปโวยวาย
“ใช่มั้ยล่ะๆๆ ฉันก็ได้ยิน!!”
ลูฟี่ยิ้มแฉ่งก่อนจะบิดตัวไปมาอยู่ที่หน้าประตู
คนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้น
มองไปที่ท่าทางลูฟี่ก่อนจะเผยยิ้มออกมา
แอ๊ด...
“เหวอออ!!!”ลูฟี่กับอุซปร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ
ประตูห้องก็เปิดออก ทำให้ตัวของเขาทั้งคู่ถลาเข้าไปในห้องทันที
“เป็นยังไงบ้างช๊อปเปอร์!นามิเป็นยังไงบ้าง!” ลูฟี่รีบยันตัวลุกขึ้นแล้วหันไปถามช๊อปเปอร์ที่เปิดประตูออกมา
“ปลอดภัยทั้งคู่เลย
นายเข้าไปหานามิสิ” ช๊อปเปอร์ฉีกยิ้ม
พลึบ!!
ทันทีที่ได้รับอนุญาตจากช๊อปเปอร์ลูฟี่ก็พุ่งตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
วิ่งตรงเข้าไปทางนามิที่กำลังนอนอยู่บนเตียง
“เป็นยังไงบ้างนามิ!” ลูฟี่ฉีกยิ้มคว้ามือของนามิขึ้นมากุมเอาไว้
“อา... ลูกอยู่ที่โรบินน่ะ...”
นามิเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน และทันทีที่ลูฟี่ได้ยินเช่นนั้น
เขาก็หันหน้าไปหาโรบินที่อาสาเป็นพยาบาลผู้ช่วยให้ช๊อปเปอร์
ซึ่งเธอก็อุ้มเด็กทารกที่ห่อผ้าสีขาวบริสุทธิ์มาทางเขาพอดี
“ยินดีด้วยนะ ได้ลูกชายล่ะ”
โรบินอมยิ้มก่อนจะค่อยๆ ประคองตัวของเด็กน้อยยื่นให้ลูฟี่
“อะ...อ่า”
ลูฟี่ทำท่าตกใจเล็กน้อย
ก่อนที่เขาจะรับลูกชายของเขาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
“อุแว้!อุแว้!!”
ทันทีที่เด็กน้อยอยู่ในอ้อมกอดของพ่อของเขา เด็กชายก็เริ่มร้องไห้
ลูฟี่มองไปยังสิ่งมีชีวิตที่แสนมหัศจรรย์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เขายื่นมือไปจับที่มือเล็กๆ ของเด็กน้อยขณะที่ตัวเด็กยังคงร้องไห้อยู่
“นี่ดูสินามิ!สีผมเหมือนฉันเลย!” ลูฟี่เอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น
ก่อนจะยื่นเด็กน้อยไปให้แม่ของเขาดู
“อื้ม... ฉันคิดว่า
เขาหิวนะ” นามิระบายยิ้มออกมาขณะที่รับตัวของเด็กชายเข้าไปไว้ในอ้อมกอดแล้วเริ่มป้อนนม
“สุดยอดไปเลย” ลูฟี่ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ เตียง
แล้วมองไปยังภรรยาและลูกชายของเขา
ยอมรับเลยว่าตอนที่เขากำลังอุ้มตัวเด็กน้อยอยู่
ขาเขาของนั้นสั่นพั่บๆ ด้วยความตื่นเต้นดีใจ
จนถึงตอนนี้หัวใจของเขายังคงเต้นรัวไม่หยุด
ลูฟี่หันหน้ามองไปทางนามิที่กำลังให้นมลูก ก่อนจะลุกขึ้นไปประทับรอยจูบที่หน้าผาก
เขาไม่สนใจแม้ว่าตอนนี้เหงื่อที่หน้าผากของนามิจะมีมากแค่ไหน
หรือ เส้นผมของเธอที่ยุ่งเหยิงไปเพราะการคลอดลูก
ภาพที่เขาเห็นตรงหน้ามีเพียงผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกและลูกชายที่เข้ามาเติมเต็มให้หัวใจของเขายิ่งพองโต
“จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เลยนะ
ว่าจะตั้งชื่อเขาว่าอะไรดี” นามิหันไปส่งยิ้มให้กับลูฟี่
“ตอนนี้ฉันรู้แล้ว” ลูฟี่พูดขณะที่เอื้อมมือไปจับที่เท้าของเด็กน้อย
“เขาจะชื่อว่า เวส... เวสที่มาจากเวสเทิร์น ทิศตะวันตก... เธอคิดว่าไง”
ลูฟี่หันหน้าไปถามนามิ
“ฉันชอบนะ... เวส” นามิระบายยิ้มก่อนจะใช้นิ้วมือลูบที่หัวของเด็กน้อยเบาๆ
ลูฟี่ไปมองยังรอยยิ้มที่ส่องประกายแข่งกับแสงอาทิตย์สีทองยามเย็น
ภาพของภรรยาของเขาที่โน้มตัวลงจูบที่หน้าผากของลูกชายจะเป็นภาพที่ประทับอยู่ในหัวใจของเขาไปตลอดกาล
แล้วนี่เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขาได้พบความรู้สึกที่อยากจะปกป้องรอยยิ้มของคนสองคนที่เขารักมากที่สุดในชีวิต
-The End-
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น