คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : [ตอนที่46] :: หวนกลับมาสู่บ้านเกิดอีกครั้ง... เทียบท่าหมู่บ้าน โคโคยาชิ (2)
ตอนที่46
หวนกลับมาสู่บ้านเกิดอีกครั้ง...
เทียบท่าหมู่บ้าน โคโคยาชิ (2)
กำลังคนที่รวมตัวกันช่วยให้พวกเราสร้างที่พักให้พวกลูฟี่เสร็จภายในสามวัน...
ทุกคนในหมู่บ้านช่วยเหลือกันอย่างสามัคคี
ไหนจะอาหารและเครื่องดื่มที่ช่วยเสริมพละกำลังให้กับทุกคนที่ทำงานได้อย่างเหลือเชื่ออีก
เป็นผลงานที่เกิดจากความช่วยเหลือของทุกคนจริงๆ!
“ทีนี้ก็เหลือแค่เตียงที่ต้องขนเข้าสินะ
ผู้หญิงในหมู่บ้านกำลังช่วยกันยัดขมแกะใส่ปลอกหมอนให้พวกเธออยู่นะ” คุณเก็นพูดในขณะที่เอื้อมมือมาหยิบน้ำส้มคั้นสดใหม่จากถาดที่ฉันนำมาเสริฟ
“สุดยอดเลย ผมชอบหมอนขนแกะ”
นาอิพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“น้ำแอปเปิ้ลก็มีนะราชันย์”ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปยิ้มให้กับราชันย์
“ว้าว ขอบใจนะ
ขอน้ำแอปเปิ้ลแล้วกัน” ราชันย์ตอบรับ
ก่อนที่ฉันจะหยิบเอาน้ำแอปเปิ้ลยื่นให้กับเขา
“พวกอุซปก็มาหยิบกินกันสิ...
อ้าว นั่นพวกนายทำอะไรกันน่ะ”
ฉันมองตรงไปยังอุซปที่กำลังนั่งรวมกลุ่มคุยอะไรกันอยู่กับแฟรงกี้และช๊อปเปอร์
“ฉันกำลังออกแบบกระเป๋าใส่เมล็ดพันธุ์ใหม่น่ะสิ
เป็นกระเป๋าที่จะให้ใส่เมล็ดพันธุ์ต่างๆ ของฉันได้มากขึ้นและหยิบใช้ง่ายขึ้นน่ะ”
อุซปพูดพร้อมขีดๆ เขียนๆ ร่างแบบลงบนกระดาษ
“ส่วนฉันกำลังดูแฟรงกี้ออกแบบอาวุธใหม่น่ะ
เจ๋งมากเลยย!” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมตาเป็นประกาย
“อะไรนะ!แฟรงกี้ทำอาวุธใหม่เหรอ!!”
เสียงๆ
หนึ่งที่แสนกระตือรือล้มดังขึ้นมาจากหลังคาบ้านที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ
เสียงนั้นคือเสียงของลูฟี่นั่นเอง...
เมื่อเขาพูดจบเขาก็รีบกระโดดลงมาจากหลังคาแล้วพุ่งตรงมานั่งกับช๊อปเปอร์ทันที
“สุดยอดดด!!~”
ลูฟี่ตาเป็นประกาย
“เอาล่ะๆ
ขอเวลาพวกนายช่วยมาเลือกเครื่องดื่มกันก่อนได้มั้ย ฉันจะได้เอาไปเสริฟคนอื่นๆ ต่อ”
ฉันพูดพร้อมยื่นถาดเครื่องดื่มไปใกล้ๆ พวกนั้น
“โอ้วว ขอบคุณนะ” ทั้งสี่ประสานเสียงก่อนจะหยิบน้ำกันไปคนละแก้ว
“จริงสินามิ
ฉันขอกระบองคุริมะของเธอหน่อยสิ” อุซปหันหน้ามาหาฉัน
“เอ๋... ได้สิ... อะ นี่”ฉันเอื้อมมือไปหยิบกระบองคุริมะที่ผูกติดไว้ที่เอวแล้วส่งให้กับอุซป
“ฉันว่าครั้งนี้ฉันจะต้องอัพเกรดมันสักหน่อย
ถ้าใส่ทองแดงเข้าไปอีกกระแสไฟฟ้าที่สร้างขึ้นก็จะแรงขึ้น” อุซปพูดพร้อมส่องมองไปที่กระบองคุริมะ
“เยี่ยมเลย ฝากด้วยนะอุซป” ฉันฉีกยิ้ม
“ไว้ใจได้เล้ย!”
ดูเหมือนเมื่อทุกอย่างเริ่มลงตัว
ทุกคนก็เริ่มฝึกฝนร่างกายและพัฒนาอาวุธของตัวเองกันแล้ว
โซโลปลีกตัวเข้าไปในป่าลึกพร้อมกับพวกราชันย์ที่เข้าไปเพื่อฝึกทักษะฮาคิ
อุซปและแฟรงกี้ช่วยกันพัฒนาอาวุธแบบใหม่โดยมีลูฟี่พ่วงเข้าไปก่อกวนด้วยอีกหนึ่ง
ช๊อปเปอร์และคีฟาร์แยกตัวไปขลุกตัวอยู่ในห้องสมุดของหมู่บ้าน
ส่วนตัวของซันจิคุงก็ขอแยกตัวไปตามหาวัตถุดิบใหม่ๆ
น่าตลกตรงที่รีทาวน์ก็ทำแบบนั้นเช่นกัน
ส่วนฉันกับโรบินก็อยู่นั่งฟังเสียงดนตรีที่เล่นโดยบรู๊ค
“เธอเล่นไวโอลินได้เพราะมากเลยนะคุณโครงกระดูก”
โนจิโกะเป็นคนแรกที่เอ่ยปากชมในขณะที่กำลังก้มดูพายส้มที่อบไว้ในเตา
“แหม พูดแบบนี้ผมก็เขินแย่สิคร้าบ
โยโฮะโฮะโฮ~”
“อา... พายเสร็จพอดีเลย นามิ
ฉันรบกวนเธอไปเรียกคุณเก็นมาหน่อยได้มั้ย” โนจิโกะพูดพร้อมหันหน้ามองมาทางฉัน
“อ๋อ ได้สิ” ฉันรับคำพร้อมกับยันตัวลุกขึ้น
“บอกเขาว่าพายส้มสุดแสนอร่อยเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วยนะ”
โนจิโกะพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
“แหม... ได้สิ เดี๋ยวฉันมานะ”
ฉันลอบยิ้มให้กับคำพูดของโนจิโกะเล็กน้อย
ก่อนจะเดินออกมาจากบ้านเดินตรงไปยังหมู่บ้าน
ระหว่างทางฉันก็ทักทายคนในหมู่บ้านที่เดินผ่านไปผ่านมา
และบ้านทุกหลังที่ฉันเดินผ่าน
ทุกคนก็รีบไปหยิบเอาผักหรือผลไม้ที่ตนปลูกมามอบให้ฉันเต็มไปหมด
“นี่ด้วยสินัจจัง ไข่ไก่ฝักใหม่ๆ
เลยนะ เอาไปเป็นวัตถุดิบใหม่พวกหมวกฟางคุงกินกันสิ เขากินเยอะมากๆ เลยนี่หน่า”
คุณป้าเมนโดริพูดในขณะที่ยัดไข่ไก่เป็นสิบฟองให้กับฉัน
“ฮ่าๆ ขอบคุณมากเลยนะคะคุณป้าเมนโดริ”
“จริงสิคะ...
คุณป้าเห็นคุณเก็นมั้ยคะ” ฉันถามขึ้น
“อ๋อ คุณเก็นเหรอ...
อยู่ที่บ้านนั่นแหละนะ รู้สึกว่าจะมีแขกมาหา” คุณป้าเมนโดริทำหน้าครุ่นคิด
“อ๋อ... ขอบคุณมากนะคะ จริงสิ
ที่บ้าน โนจิโกะเพิ่งจะอบพายส้มเสร็จ เดี๋ยวหนูเอามาให้นะคะ” ฉันฉีกยิ้ม
“ว้าว พายส้มของโนจิโกะเหรอ
คิดแล้วอยากกินเลยล่ะ”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวหนูเอามาให้นะคะ
ขอไปเรียกคุณเก็นก่อน” ฉันยิ้ม
“ได้เลยจ้า ไม่ต้องรีบนะ
ป้าต้องไปเก็บไข่เพิ่มอีก ขอตัวนะจ๊ะ” คุณป้าเมนโดริพูดพร้อมโบกมือลาฉันแล้วเดินไปที่คอกไก่หลังบ้านของเธอ
ฉันเองก็โบกมือลาคุณป้าแล้วเดินตรงไปหาคุณเก็นที่บ้าน
อืม... เห็นว่ามีแขกมาด้วยสิ
หวังว่าจะไม่ได้รบกวนนะ
ก๊อกๆ
ฉันเอื้อมมือไปเคาะประตูบ้านของคุณเก็นก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้รบกวน
“เข้ามาสิ”
เสียงของคุณเก็นดังผ่านมาจากหลังประตู
ฉันจึงค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป
“อ้าว นามิเองรึ” เมื่อคุณเก็นเห็นหน้าฉันก็ฉีกยิ้มทันที
“ค่ะ หวังว่าจะไม่รบกวนนะคะ”
ฉันพูดพร้อมกวาดสายตาไปทั่วห้อง สังเกตเห็นชายแก่วัยเท่าๆ
กับคุณเก็นกำลังนั่งอยู่ที่โซฟารับแขก
“ไม่หรอกๆ อ็อจริงสิ...
นามิจำได้มั้ย
ที่ฉันเคยบอกว่ามีเพื่อนทหารเรือที่ฉันเคยถามเรื่องของพวกเธอกับเขาน่ะ คนๆ
นี้คือเพื่อนของฉันเอง ชื่อ ซาโต้” คุณเก็นรีบถือโอกาสแนะนำเพื่อนให้ฉันรู้จักทันที
“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
นามิค่ะ” ฉันแนะนำตัวก่อนจะโค้งให้เขาเล็กน้อย
“โฮ้ ยินดีเช่นกัน เก็นน่ะ
ชอบเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังไม่หยุดปากเลยนะ” คุณซาโต้พูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน
“อะไรกัน
ไม่ได้เล่าบ่อยขนาดนั้นสักหน่อย!” คุณเก็นรีบโวยวาย
“ก็แทบทุกครั้งที่เจอกันเลยนี่หน่า...
ว่าแต่ เคยเห็นแต่ในใบประกาศ ไม่คิดว่าตัวจริงนะสวยแบบนี้นะเนี่ย” คุณซาโต้
“แหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ฉันอมยิ้ม
“เฮ้เฮ้ หยุดเลยนะนายน่ะ... ว่าแต่
มานี่มีอะไรงั้นเหรอนามิ” คุณเก็นพูดพร้อมมองมาทางฉัน
“อ๋อ... โนจิโกะฝากมาบอกว่า
พายส้มแสนอร่อยเสร็จแล้วนะคะ”
“ว้าว เยี่ยมไปเลย
เดี๋ยวฉันจะตามไปนะ ซาโต้ นายก็มาด้วยกันสิ พายส้มของจิโกะน่ะอร่อยมากเลยนะรู้มั้ย”
คุณเก็น
“พูดขนาดนี้คงต้องลองชิมสักหน่อยแล้วล่ะ”
คุณซาโต้พูดพลางเอามือลูบท้อง
“งั้นก็ไว้เจอกันที่บ้านโนจิโกะนะคะ”
ฉันพูดเป็นเชิงขอตัวก่อนจะเดินออกมาปล่อยให้เขาทั้งคู่คุยธุระกันต่อ
ไม่นานนักหลังจากที่ฉันกลับบ้านแล้วเอาพายส้มส่วนหนึ่งแบ่งไปให้กับคุณป้าเมนโดริเสร็จ
ไม่ทันที่ฉันจะได้ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ คุณเก็นก็เปิดประตูเข้ามาในบ้านพอดี
“มาช้านะคะ เดี๋ยวพายก็เย็นหมดพอดี”
เมื่อโนจิโกะเห็นคุณเก็นก็ออกปากบ่นทันที
“อ่า โทษทีๆ
คุยธุระกับเพื่อนเพลินไปหน่อยน่ะ” คุณเก็นฉีกยิ้ม
“อ๋อ
เพื่อนทหารเรือคนนั้นอีกแล้วเหรอคะ” โนจิโกะพูดขณะที่ตัดพายส่งให้กับคุณเก็นชิ้นหนึ่ง
“ใช่แล้วล่ะ อะ...ขอบคุณนะ”
คุณเก็นกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเอื้อมมือไปรับพาย
“อ้าว แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะคะ”ฉันรีบยิงคำถามไปทันที หลังจากที่เห็นว่าคุณเก็นนั้นมาเพียงคนเดียว
“คุณซาโต้จู่ๆ ก็มีธุระด่วนน่ะ
เลยกลับไปก่อนแล้ว เขาฝากบอกด้วยว่า เสียดายที่ไม่ได้ลองชิมพายแสนอร่อยของเธอนะโนจิโกะ”
คุณเก็นพูดพร้อมกับตักพายเข้าปาก
“ไว้โอกาสหน้าจะทำให้เป็นพิเศษเลยแล้วกันค่ะ
เป็นการตอบแทนที่ชมกันขนาดนี้” โนจิโกะหัวเราะ
“ถึงตอนนั้นก็เผื่อฉันด้วยนะ”
คุณเก็นฉีกยิ้ม
“คุณเก็นกินบ่อยแล้วนี่คะ กินมากๆ
เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” โนจิโกะ
“พูดอะไรของเธอ ฉันยังฟิตเปรี๊ยะ!
เห็นแบบนี้ฉันก็ออกกำลังกายทุกวันนะรู้มั้ย” คุณเก็นพูดพร้อมอวดกล้ามของตัวเอง
“ออกกำลังเสร็จแล้วก็มาทานข้าวต่อ
มันคงจะช่วยได้นะคะ” โนจิโกะพูดพร้อมถอนหายใจ
มันทำเอาคุณเก็นถึงกับนิ่งไปเลย ฮ่าๆ
พลึบ!
จู่ๆ
ฉันก็รู้สึกเย็นวูบที่สันหลังอย่างหน้าประหลาด ฉันจึงรีบหันหลังมองตรงไปยังริมหน้าต่าง
...แต่ก็ไม่พบอะไร
อะไรกัน ความรู้สึกเมื่อกี้...
“นามิจะไปไหนเหรอ”
ฉันมั่นใจว่าลางสังหรณ์ของฉันไม่ผิดแน่ๆ
ฉันจึงค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปยังริมหน้าต่าง แต่ก็โดนคุณเก็นเรียกซะก่อน
“อ๋อ... เปล่าค่ะ” ฉันพูดพร้อมมองไปข้างนอกหน้าต่าง ข้างนอกนั้นยังสว่างจากแสงอาทิตย์ยามเย็น
พลึบ!!
“เหวอออ!!”
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ
อุซปก็โผล่ออกมาจากข้างๆ หน้าต่าง
“ฉันทำให้เธอตกใจเหรอ?” อุซปถาม
“ก็ใช่น่ะสิยะ!” ฉันโวยวายทันทีเมื่อตั้งสติได้ อุซปจึงรีบขอโทษขอโพยทันที
“พอดีฉันจะมายืมไขควงน่ะ คุณพี่โนจิโกะมีรึเปล่า”
อุซปเปิดประตูเข้ามาในบ้านก่อนจะหันหน้าไปถามโนจิโกะ
บ้าจริง หมอนี่ทำให้ฉันตกใจแทบแย่!
“อ๋อ มีสิ
รู้สึกว่าจะอยู่ในตู้นอกบ้านนั่นแหละนะ” โนจิโกะ
“โอ้ ขอบคุณนะ!” อุซปกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินออกนอกบ้านไป แต่ด้วยความสงสัยบางอย่าง
ทำให้ฉันเดินตามเขาออกไปอีกคน
“นี่อุซป
เมื่อกี้นายได้อยู่ที่ริมหน้าต่างหรือเปล่า” ฉันตั้งคำถามขณะที่อุซปกำลังก้มหน้าเปิดตู้ที่อยู่ที่ข้างๆ
บ้าน
“ฉันเพิ่งจะเดินมาน่ะ ทำไมเหรอ”
อุซป
“เปล่า... แค่รู้สึกแปลกๆ น่ะ...
เหมือนมีคนกำลังจ้องอยู่จากทางหน้าต่าง” ฉันตอบพลางเอามือลูบแขนของตัวเองเบาๆ
“แต่ตั้งแต่เมื่อกี้ฉันก็ไม่เห็นใครเลยนะ
คงไม่มีใครวิ่งเร็วขนาดนั้นหรอกมั้ง” อุซปพูดพลางค้นหาไขควง
“นั่นสินะ...” ฉัน
“เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะนามิ
ไม่มีใครหรอก... เอ... ไม่เห็นมีไขควงเลยแฮะ
ฉันคงต้องไปถามคุณพี่โนจิโกะใหม่แล้วล่ะ” อุซปเอามือเกาหัวก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินกลับไปหาโนจิโกะอีกครั้ง
“มันไม่เห็นมีไขควงข้างนอกนนั่นเลยนะครับ”
อุซป
“งั้นเหรอ...
แต่ฉันมั่นใจว่าเก็บเครื่องมือช่างทุกอย่างไว้ที่นั่นนะ...”
โนจิโกะพูดพร้อมเดินออกมาช่วยหาไขควง แต่ก็ไม่พบ
“ไม่มีจริงๆ แฮะ...
จำได้ว่าอาทิตย์ก่อนยังเอามาซ่อมท่อประปาอยู่เลยนี่หน่า...” โนจิโกะครุ่นคิด
“งั้นก็ไม่เป็นไร
เดี๋ยวไปยืมของแฟรงกี้เอาก็ได้ ขอบคุณนะครับ” อุซปกล่าวขอบคุณ
“จริงสินามิ! กระบองคุริมะของเธอเสร็จแล้วนะ มาดูสิ” อุซป
“ว้าว จริงเหรอ! ฉันขอดูหน่อย~” ฉันพูดพร้อมรีบเดินตามอุซปไป
[ตกดึก]
ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังนั่งร่วมตัวกันอยู่หน้ากองไฟคล้ายกับแคมป์ปิ้ง
อาหารเย็นคืนนี้เป็นของซันจิคุง เขาเสนอที่จะทำซุปเห็ดจากเห็ดที่เขาเก็บได้ในป่า
“เห็ดในป่าของที่นี่สดมากเลยนะครับ
เป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์มากจริงๆ” ซันจิคุงพูดขณะที่ตักซุปเห็ดแล้วยื่นให้กับคุณเก็น
“แน่ล่ะ
คนในหมู่บ้านเราก็ไปเก็บผักจากป่าแถบนี้อยู่บ่อยๆ
ที่เกาะนี้มีดินที่ดีต่อการเพาะปลูกมากๆ เลย” คุณเห็นตอบก่อนจะฉีกยิ้ม
“เพราะแบบนั้นผลผลิตจากหมู่บ้านเราถึงได้ขายดีมากยังไงล่ะ”
โนจิโกะเสริม
“อร่อยมากเลย! ซันจิขอเติมอีก!!~” ลูฟี่พูดพร้อมยืดถ้วยซุปไปที่หน้าของซันจิคุง
“เจ้าบ้านี่
ฉันยังตักให้ทุกคนไม่ครบเลย นายก็กินหมดแล้วเหรอ!” ซันจิคุงโวยวาย
“ก็มันอร่อยนี่หน่า~” ลูฟี่ทำปากจู๋
“รอไปก่อนละกันนายน่ะ” ซันจิคุงพูดพร้อมตักซุปยื่นให้คนอื่นๆ ต่อโดยที่ไม่สนใจลูฟี่
“ฮืมม... อุซป... แบ่งหน่อยดี๊~”
ลูฟี่หันหน้าไปอ้อนอุซปเพื่อที่จะให้เขาแบ่งซุปให้
“นายก็ได้ยินที่ซันจิพูดแล้วนี่!
ส่วนของนายน่ะรอไปก่อนเลย!” อุซปพูดพร้อมรีบโกยซุปเข้าปาก
“หนอยแน่! นายมันขี้งก!”
ลูฟี่โวยวาย
“อั๋นไอ่อ๊ายอ๊ก(ฉันไม่ได้งก)!...
อึก... มันหมดแล้วเห็นมั้ย” อุซปพูดพร้อมโชว์ถ้วยว่างเปล่าให้ลูฟี่ดู
“ก็นายเพิ่งจะกลืนมันไป เจ้าบ้านี่!”
ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มทะเลาะกัน...
“พวกนายเลิกทะเลาะกันได้แล้ว!”
ซันจิคุงโวยวาย ก่อนจะเอาถ้วยซุปทุบหัวของทั้งคู่
“อร่อยมากจริงๆ
รสชาตินุ่มลิ้นเหมือนของรีทาวน์เลย~” นาอิพูดพร้อมทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“ใช่เลยๆ ฉันเห็นด้วย” คีฟาร์รีบเสริม
ทั้งกลุ่มทำหน้าเคลิบเคลิ้มยกเว้นรีทาวน์
เขาเอาแต่ตักซุปเข้าปากไม่พูดไม่จา
“เฮ้
นายจะไม่เอ่ยปากชมคุณซันจิหน่อยหรือไงรีทาวน์~” นาอิพูดพร้อมกระทุ้งศอกใส่รีทาวน์
“หุบปากน่า” รีทาวน์ทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะเขยิบตัวหนีนาอิ
“เฮ้ เจ้าคิ้วม้วน” รีทาวน์เงยหน้าขึ้นเรียกซันจิคุงด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“อะไรเจ้าบ้า” ซันจิคุงหันหน้ามองไปยังรีทาวน์อย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“นายไปเก็นเห็ดพวกนี้ในป่าใช่มั้ย”
รีทาวน์
“ใช่” ซันจิคุงพยักหน้า
“ถ้าพรุ่งนี้นายไป... เรียกฉันด้วย
พรุ่งนี้ฉันก็จะช่วยทำอาหารอีกแรง” รีทาวน์พูดโดยที่ไม่มองหน้าของซันจิคุง
สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเขากำลังเขินที่พูดแบบนั้นออกไป
“หืม... ได้สิ” ซันจิคุงนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้ม
“พูดดีๆ ก็เป็นนี่หว่ารีทาวน์!~”
คีฟาร์หัวเราะก่อนจะพุ่งตรงไปกอดคอรีทาวน์
“ยอมรับแล้วใช่ม้า~
ว่าซุปของคุณซันจิน่ะอร่อย” นาอิก็เป็นอีกคนที่เอื้อมมือไปกอดคอรีทาวน์
“หุบปากน่าเจ้าพวกน่ารำคาญ!”
รีทาวน์โวยวาย
“เออ แล้วก็อีกอย่าง... ขอซุปเพิ่ม”
รีทาวน์ยื่นถ้วยซุปไปให้ซันจิคุงด้วยใบหน้าแดงแจ๋
“หึหึ ได้เลย” ซันจิคุงอมยิ้มก่อนจะรับถ้วยซุปไป
“แหม ดูเขาสิ เขาหน้าแดงล่ะ!”
นาอิเอานิ้วจิ้มที่หน้าของรีทาวน์
“คนอีโก้สูงอย่างรีทาวน์ทำแบบนี้แปลว่าอร่อยมากจริงๆ
นั่นแหละ~” คีฟาร์หัวเราะ
“ไปไกลๆ
ก่อนที่ฉันจะจับเอาพวกแกทำซุปซะ!” รีทาวน์โวยวายก่อนจะสลัดเอาตัวเพื่อนๆ
ของเขาออก
“แหมๆ ไม่ต้องเก๊กหรอกน่า” ซันจิคุงหัวเราะ ก่อนจะยื่นถ้วยซุปให้กับรีทาวน์
“ห้ะ! ใครเก๊ก!”
รีทาวน์โวยวาย
“ก็นายไงล่ะ พูดออกมาเถอะว่า ‘ซุปของนายน่ะมันอร่อยสุดๆ ไปเลย~’ ฉันไม่ถือหรอกนะ
โฮะๆๆ” ซันจิคุงพูดพร้อมกับยักไหล่
“หนอย...
พรุ่งนี้ฉันจะทำให้อร่อยกว่าแก!” รีทาวน์ชี้หน้าซันจิคุง
“อ๋องั้นเหรอ~” ซันจิคุง
“เออ แล้วฉันก็จะตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ไปเก็บวัตถุดิบดีๆ
แล้วทำอาหารเช้าสุดแสนจะอร่อยให้นายต้องขอเพิ่มอีกสองจานเลย!” รีทาวน์
“เห๊อะ! ฝันไปเถอะ
ฉันจะตื่นก่อนแกแล้วก็ไปเก็บวัตถุให้หมดเลย!” ซันจิคุง
“บอกให้รู้ไว้ว่าอาหารเช้าฝีมือฉันจะเสร็จก่อนที่แกจะตื่นอีก!”
รีทาวน์
“ของฉันต่างหาก!!” ซันจิคุงโวยวาย
“ของฉันโว้ยย!!”
ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันอีกคู่หนึ่ง... เฮ้อ
ไม่เคยจะได้กินอาหารอย่างสงบสักวันเลยน้า...
กริ๊ง...
เมื่อมื้อค่ำจบลง ปาร์ตี้แคมป์ไฟเล็กๆ
ของพวกเราก็ทำให้ทุกคนหลับจนหมด เหลือเพียงฉัน โรบิน โนจิโกะ ซันจิคุง และคุณเก็นที่เริ่มเก็บจานอาหารและแก้วต่างๆ
“เดี๋ยวผมล้างเองครับ”
ในขณะที่โนจิโกะกำลังจะล้างจาน
ซันจิคุงก็เดินมาอาสาล้างเองซะก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกคุณกุ๊ก
เธอทำอาหารแล้ว ให้ฉันล้างเองนะ” โนจิโกะส่งยิ้ม
“แต่ผมก็ใช้ครัวของบ้านคุณพี่สาวนะครับ”
ซันจิคุง
“ไม่เป็นไรจริงๆ ขอฉันช่วยบ้างเถอะนะ
เธอพาเพื่อนๆ ไปเข้านอนกันดีกว่า ถ้าดึกกว่านี้จะเป็นหวัดเอานะ” โนจิโกะ
“เอ่อ... ถ้าเป็นแบบนั้น
ต้องขอรบกวนด้วยนะครับ” ซันจิคุงเอามือเกาหัวตัวเองเบาๆ
ก่อนจะเดินตรงไปลากเอาพวกลูฟี่เข้าที่พัก
เมื่อฉันเห็นว่าโนจิโกะกำลังล้างจานอยู่คนเดียว
ฉันจึงอาสาเข้าไปช่วย
“เดี๋ยวฉันช่วยอีกแรงนะ” ฉันฉีกยิ้ม
“ได้สิ” โนจิโกะยิ้มตอบฉัน
ก่อนจะเขยิบตัวแบ่งที่ให้ฉันช่วยล้างจาน
“เห็นพวกเธอสองคนช่วยกันแบบนี้
ฉันล่ะคิดถึงตอนที่พวกเธอเป็นเด็กจริงๆ ล่ะน้า” คุณเก็นพูดพลางเอาพวกถ้วยจานมาวางให้กับพวกเรา
“พวกเราช่วยกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนี่เนอะ”
โนจิโกะหัวเราะ
“นั่นสิ
ไม่ได้ช่วยโนจิโกะล้างจานตั้งนานแล้วแหน่ะ” ฉันหันไปเอาสะโพกชนเข้ากับโนจิโกะเบาๆ
“จริงสิ โนจิโกะ...
เธอบอกว่าไขควงของเธอหายไปใช่มั้ย” คุณเก็นหันหน้าไปถามโนจิโกะ
“ใช่ค่ะ... ทำไมเหรอคะ” โนจิโกะ
“ฉันเจอมันที่บ้านของฉันน่ะ”
คุณเก็น
“อ้าว...
คุณเก็นเอากลับไปบ้านงั้นเหรอคะ?” โนจิโกะ
“เปล่าหรอก...” คุณเก็นตอบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนฉันกับโนจิโกะจับสังเกตได้
พวกเราทั้งคู่มองหน้ากันเล็กน้อย
ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายยิงคำถาม
“มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันมองตรงไปยังหน้าของคุณเก็น เขาถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าสบตาฉัน
“ฉันเห็นไขควงนั้นอยู่ที่บ้านฉัน...
มีคนเอาไขควงนั่นงัดเอาปืนที่ฉันซ่อนไว้ไปน่ะสิ...” คุณเก็น
“หา! หมายความว่ายังไงคะ!?” ฉันร้องอย่างตกใจ
“มีคนขโมยปืนของฉันไป...
ไม่มีใครรู้ที่ซ่อนปืนของฉันเลย... ฉันตกใจมากที่มันหายไป” คุณเก็น
“แปลว่ามีขโมยที่หมู่บ้านเรางั้นเหรอ”
โนจิโกะพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
“ก็ไม่มีใครมีเหตุผลที่ต้องขโมยปืนไปหรอกนะ...
ฉันค่อนข้างกังวลมากเลยล่ะ” คุณเก็นถอนหายใจอีกครั้ง
และในชั่วขณะนั้นเอง จู่ๆ
ฉันก็หวนคิดถึงตอนช่วงเย็นที่ผ่านมา ความรู้สึกเย็นที่สันหลังวาบแล้วเมื่อมองไปที่ริมหน้าต่างกลับรู้สึกว่ามีใครบางคนจ้องมองอยู่...
“คือ... เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา
จำที่ฉันเดินไปที่หน้าต่างได้มั้ย” ฉันหันหน้าไปถามโนจิโกะ
“อื้ม จำได้สิ” เธอตอบ
“ฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องฉันจากด้านหลังอยู่น่ะ...
ก่อนที่อุซปจะมาถามหาไขควงไม่นานเอง... แล้วเมื่อไปหาไขควง มันก็หายไปแล้ว”
ฉัน
“เธอเห็นแล้วทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะนามิ!”
คุณเก็นตวาดใส่ฉัน
“กะ...
ก็ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องนี่หน่า” ฉันตอบกลับคุณเก็นไปอย่างตกใจ
“ดูเหมือนว่าที่หมู่บ้านของเราจะมีคนน่าสงสัยซะแล้วล่ะ...
ฉันอยากให้พวกเธอระวังตัวกันหน่อยนะ” คุณเก็นพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นที่หมู่บ้านของเรา...”
โนจิโกะ
“พวกเราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ก่อน
เราจะต้องหาตัวหัวขโฒยคนนั้นให้เจอก่อน... แต่ก็ต้องบอกเพื่อนๆ ของเธอด้วยนะนามิ
เผื่อพวกนั้นจะช่วยอะไรได้” คุณเก็น
“แน่นอนค่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะบอกพวกนั้นเอง
พวกเขาจะต้องช่วยได้แน่นอน” ฉันรับปากก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่มือของคุณเก็นเพื่อให้เขาไม่ต้องกังวล
คุณเก็นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันเล็กน้อย
ก่อนจะส่งยิ้มให้ แล้วเราทั้งสามก็ช่วยกันเก็บจานและล้างจานกันจนเสร็จ
แล้วแยกย้ายกันเข้านอน
[เช้าวันต่อมา]
“ว่าไงนะ มีขโมยที่หมู่บ้านเหรอ!”
อุซปเป็นคนแรกที่ร้องออกมาอย่างตกใจ
หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“ก็ว่าว่าไขควงมันหายไปไหน...
แปลว่าขโมยคนนั้นเป็นคนเอาไปสินะ” อุซป
“ใช่แล้ว” ฉันตอบ
“ตอนนี้จะต้องตามหาคนที่ขโมยปืนไปสินะ...
คนมีอาวุธซะด้วย” ซันจิคุงพูดพลางจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะเอาปืนไปทำไม
แต่มันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ” คุณเก็นพูดขณะที่สองมือกุมกันแน่น
“เธอบอกว่า
เธอเห็นคนที่น่าจะเป็นขโมยจ้องเธอจากริมหน้าต่างนี่ใช่มั้ยนามิ” อุซปหันหน้ามาถามฉัน
“อื้ม” ฉัน
“ตั้งแต่ฉันมากินพายส้มที่บ้านนี้ตั้งแต่ตอนเย็น
ฉันก็ไม่ได้กลับเข้าไปที่บ้านอีกเลย
จนถึงตอนที่โนจิโกะวานให้ไปเอาถ้วยจานมาเพิ่มนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าปืนหายไปแล้ว”
คุณเก็น
“เอ่อ...
ฉันก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะคะ แต่ว่า... คุณซาโต้ล่ะ... เขาเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับคุณเก็นไม่ใช่เหรอ”
ฉันพูดพร้อมมองตรงไปยังคุณเก็น
และเมื่อฉันพูดแบบนั้นสีหน้าของคุณเก็นก็เปลี่ยนไปทันที
“ไม่มีทางเป็นเขาหรอก...
ฉันเป็นคนเดินไปส่งเขาที่ท่าเรือเอง แล้วก็เห็นกับตาว่าเขาแล่นเรือออกไปแล้ว”
คุณเก็น
“งั้นก็คนในหมู่บ้านงั้นเหรอ...”
โนจิโกะ
“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ...
ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่คนในหมู่บ้านของเราจะต้องทำแบบนั้น” คุณเก็น
“เอ่อ... ขอพูดหน่อยนะ
ถ้าพูดถึงเรื่องของคนที่น่าสงสัยน่ะ”
เสียงของรีทาวน์ดังขึ้นแทรกพวกเราทุกคน
เขาหันหน้ามองไปยังหน้าของคุณเก็น ก่อนจะหันหน้ามองไปทางซันจิคุง
“คนนั้นไง ที่เราเห็นกันในป่า”
รีทาวน์หันหน้าไปพูดกับซันจิคุง
“อืม...
ฉันก็กำลังคิดถึงหมอนั่นอยู่เหมือนกัน” ซันจิคุง
“พวกเธอเห็นคนที่น่าสงสัยเหรอ?”
คุณเก็น
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ...
แค่เห็นคนในป่า มีคนในหมู่บ้านคนไหนเข้าไปหาของป่าช่วงตีสามบ้างมั้ยครับ” รีทาวน์
“หืม...
ช่วงนั้นไม่มีใครเขาไปหาของในป่ากันหรอกนะ” คุณเก็นพูดพร้อมกับขมวดคิ้วมองไปทางรีทาวน์
“ใช่แล้วล่ะ ไม่มีเจ้าบ้าที่ไหนนอกจากเจ้ากุ๊กขี้เก๊กที่เข้าไปในป่าตอนตีสามหรอกครับ”
ซันจิคุงเสริม
“ฉันได้ข่าวว่าฉันเจอเจ้าบ้าคิ้วม้วนในป่าตอนตีสามด้วยนะตอนนั้น”
รีทาวน์หันหน้ามาทำตาขวางใส่ซันจิคุง
“ก็ฉันตั้งใจจะไปเก็บผลไม้สดๆ
มาทำเป็นมื้อเช้าให้กับคุณนามิกับโรบินจังยังไงล่ะ” ซันจิคุงเบ้ปาก
“ฉันก็ออกไปเก็บผลไม้เพื่อทำอาหารเช้าสุดแสนอร่อยให้นายหน้าหงายเล่นเหมือนกันนั่นแหละ”
รีทาวน์
“เห๊อะ ฉันเนี่ยนะจะหน้าหงาย นายนั่นแหละจะหน้าหงาย!”
ซันจิคุงโวยวาย
“จะเอาใช่มั้ย!” iทาวน์ยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ก็เอาเส้!” ซันจิคุงเองก็ยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้เช่นกัน
ผัวะ!!!
แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเริ่มลงไม้ลงมือใส่กัน
ฉันก็ลุกขึ้นพร้อมกับพุ่งหมัดความเร็วแสงใส่หน้าของทั้งคู่เต็มแรง!
“เลิกทะเลาะกันเรื่องงี่เง่าได้แล้วย่ะ
ไม่เห็นเหรอคนอื่นเขากำลังเครียดกันอยู่!” ฉันโวยวายอย่างเหลืออด
เจ้าสองคนนี้ เอาแต่ทะเลาะกันอยู่ได้ รำคาญ!
“ถ้าวันนี้มีใครทะเลาะกันอีก
ฉันจะอัดไม่เลี้ยงเลยนะ!” ฉันพูดพร้อมกวาดสายตาไปหาทุกคนที่คิดว่าจะมีเรื่อง
และนั่นก็รวมถึงลูฟี่ด้วย
“=[]=;;;” ทุกคนถึงกับผวา
ถอยหลังกรู
“อะ...เอ่อ...
พ่อหนุ่มกุ๊กทั้งสอง... เห็นคนน่าสงสัยเหรอ” คุณเก็นหันหน้าไปถามซันจิคุงกับรีทาวน์ที่นอนแนบนิ่งกับพื้น
“คะ...ครับ เห็นตอนอยู่ในป่า เป็นผู้ชายไม่ผิดแน่”
ซันจิคุงพูดตะกุกตะกัก
“เขาวิ่งเร็วมาก
แต่ผมก็ยังพอจะจำทางที่เขาวิ่งไปได้อยู่” รีทาวน์พูดพลางค่อยๆ
ยันตัวลุกขึ้นมาจากพื้น
“งั้นก็รบกวนพวกเธอพาไปที่นั่นหน่อยนะ”
คุณเก็นพูดพร้อมเดินไปช่วยพยุงทั้งคู่ขึ้น
“ครับ” ทั้งคู่ประสานเสียง
“ตรงนี้แหละ... ผมเห็นเขาจากตรงนี้
เห็นเขาวิ่งไปทางนั้น” รีทาวน์พูดพร้อมชี้ไปยังจุดที่เขาเห็นชายต้องสงสัยตอนนั้น
“ดูสิ
ตรงนี้ยังมีรอยหญ้าที่ถูกเหยียบอยู่เลย” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมกับชี้ไปตามทาง
จริงด้วย เห็นเป็นรอยเท้าเลยแฮะ...
“งั้นก็ต้องไปทางนั้นไม่ผิดแน่”
คุณเก็นพูดพร้อมมองตามรอยเท้าไป
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ!~” ลูฟี่พูดพร้อมกับกระโดดยืดมือไปจับที่กิ่งไม้แล้วโหนไปตามรอยอย่างรวดเร็ว!
“เฮ้! รอด้วยเส้ลูฟี่!”
อุซปโวยวาย
พวกเราทุกคนรีบวิ่งตามลูฟี่ไปอย่างรวดเร็ว
ทางทึบของป่าเริ่มเบาบางลงราวกับว่าเรากำลังวิ่งออกจากป่าไปเรื่อยๆ
และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะที่ๆ เรากำลังไปอยู่ตอนนี้คือชายหาดอีกฝั่งหนึ่งของหมู่บ้าน!
รอยเท้าจากโพรงหญ้าสิ้นสุดลงตามแนวป่า
และก็ไร้ซึ่งรอยเท้าที่ชายหาด เหตุเพราะที่นี่มีลมพัดเข้าฝั่งอยู่ตลอดเวลา
ทำให้ทรายที่ถูกพัดปลิวมาตามลมถูกกลบทิ้งไปทั้งหมด
เรื่องราวดูเหมือนว่าจะทำให้พวกเราหมดหนทางจะจับคนที่น่าสงสัย...
แต่เปล่าเลย เพราะคนที่ต้องสงสัยคนนั้นอยู่ตรงหน้าของพวกเราแล้ว!
“!!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งมองตรงมาทางเราด้วยสีหน้าตกใจสุดขีดเมื่อเขากระโดดลงมาจากเรือหาปลาลำเล็ก
“โชตะคุงงั้นเหรอ...” คุณเก็นพูดด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้ง
“คะ... คุณเก็น...” เด็กหนุ่มที่ชื่อโชตะคุงตอบกลับด้วยความตกใจ
เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนที่จะดึงสติกลับมาได้
เขาจึงวิ่งออกตัววิ่งหนีพวกเราอย่างรวดเร็ว!
“โชตะคุง!!” คุณเก็นตะโกน
“ไม่ปล่อยให้หนีหรอกน่า!” ลูฟี่พูดพร้อมวิ่งตรงเข้าไปหาโชตะคุงก่อนจะยืดมือไปคว้าเข้าที่คอเสื้อของเขาแล้วพุ่งตัวตามไปอย่างรวดเร็ว!
ผัวะ!!
และทันทีที่ตัวของลูฟี่พุ่งไปถึงตัวของโชตะคุงก็เกิดแรงปะทะขึ้นอย่างแรง
ทำเอาโชตะคุงถึงกับกระเด็นไปด้านหน้าแล้วล้มลงกับพื้นทันที!
หมับ! พลึบ!
แล้วลูฟี่ก็รีบคว้าตัวของโชตะคุงเอาไว้
แล้วพุ่งตัวไปนั่งทับตัวของเขาเอาไว้
“บ้าเอ๊ย มันหนักนะ!” โชตะคุงโวยวาย
“ฉันไม่มีทางเลือก
ก็นายจะหนีนี่หน่า” ลูฟี่พูดพร้อมกับกอดอกและเอียงคอ
“ใช่เจ้านี่ที่นายเห็นหรือเปล่าซันจิ”
ลูฟี่พูดพร้อมมองไปทางซันจิ
“ใช่... เขานั่นแหละ” ซันจิพยักหน้า
“ชะ...โชตะคุง...
เธอเป็นคนขโมยปืนของฉันงั้นเหรอ” คุณเก็นถามโชตะคุงด้วยความตกใจ
“...” เด็กหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
เขาเรียบเบือนหน้าหนีก่อนจะเริ่มน้ำตาซึม
“หมวกฟาง นายลุกออกจากตัวเขาเถอะ”
คุณเก็นพูดพร้อมมองไปยังลูฟี่ที่นั่งทับตัวของโชตะคุงอยู่
ลูฟี่พยักหน้า ก่อนจะลุกออกจากตัวของโชตะคุง
เมื่อเป็นอย่างนั้น คุณเก็นจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปช่วยพยุงตัวของโชตะคุงให้ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง
“เราไปคุยกันที่บ้านได้มั้ยโชตะคุง”
คุณเก็นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลแล้วมองไปหน้าของโชตะคุง
โชตะคุงเองก็มองไปที่หน้าของคุณเก็นก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“เธอเป็นคนขโมยปืนของฉันไปเหรอโชตะคุง”
ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังนั่งอยู่ในบ้านของโนจิโกะ โดยมีเด็กหนุ่มโชตะคุงกำลังนั่งอยู่กลางห้อง
“...”
โชตะคุงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
เขาเอาแต่ก้มหน้าแล้วกำมือของตัวเองแน่น
“เธอจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ” คุณเก็นพูดย้ำอีกครั้ง แต่ผลของมันก็ยังเหมือนเดิม
โชตะคุงเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร
ฉันมองไปยังเด็กหนุ่มอายุไม่น่าจะเกินสิบสามปีที่กำลังตกเป็นผู้ต้องสงสัย
เขาเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มตัวเล็กๆ สวมเสื้อแขนยาวแทบจะเลยมือของเขาอยู่แล้ว
กางเกงที่สวมก็เป็นกางเกงขาสั้นที่มีรอยประที่รอบๆ
เนื้อตัวของเขาเป็นประกายเพราะโดนน้ำทะเลกระเด็นใส่จนแห้งเหลือไว้เพียงคราบของเกลือ
“ผมลองไปดูที่เรือจับปลาของเขามาแล้ว
ไม่เจอปืนนะครับ” นาอิกับคีฟาร์ที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในบ้านหันไปคุยกับคุณเก็น
เขาไม่ได้เป็นคนขโมยงั้นเหรอ...
พรึบ...
“!”
เขาเหลือบตาขึ้นมามองหน้าของฉันเล็กน้อย
ก่อนจะรีบกลับไปก้มหน้าดังเดิมเมื่อเห็นว่าฉันก็กำลังจ้องมองเขาอยู่เช่นกัน
แวบแรกที่ฉันได้สบตากับเขา ฉันถึงกับตกใจ... เพราะมันเป็นสายตาเดียวกันกับที่ฉันเห็นผ่านๆ
ที่ริมหน้าต่างเมื่อวานนี้... ไม่ผิดแน่ๆ
โชตะคุงจะต้องเป็นคนเดียวกันกับที่ฉันเห็นที่ริมหน้าต่าง
เพียงแค่มีบางอย่างแปลกไป...
ฉันไม่รู้สึกหนาวหรือเย็นวูบเหมือนครั้งก่อน ทำไมกันนะ... ความรู้สึกที่ฉันมองโชตุคุงตอนนี้...
มันเหมือนกับตัวฉันเองตอนนั้นเลย...
“นี่ทุกคน...” ฉันพูดขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย ทุกคนนิ่งเงียบอย่างพร้อมเพรียง
ก่อนจะมองตรงมาทางฉัน
“ขอฉันคุยกับโชตะคุงสองคนได้มั้ย”
ฉันฉีกยิ้ม
“!!” โชตะคุงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของฉันอย่างตกใจ
และดูเหมือนคนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นเดียวกัน
“โชตะคุง
ออกไปคุยกับฉันข้างนอกได้มั้ย” ฉันโค้งตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับโชตะคุงก่อนจะส่งยิ้มให้
เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
พวกเราทั้งคู่นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ในสวนส้มของโนจิโกะ
ฉันเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกับโชตะคุงเพื่อที่จะได้คุยกันสะดวก
“เธออยากดื่มน้ำมั้ยโชตะคุง
ฉันจะได้ไปหยิบมาให้” ฉันเริ่มด้วยการถามโชตะคุงด้วยคำถามง่ายๆ
พร้อมกับรอยยิ้ม เขามองหน้าของฉันเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“เมื่อก่อนเราเคยเจอกันมั้ย
ตอนที่ฉันยังอยู่ที่นี่” ฉันพูดพร้อมมองไปรอบๆ สวน
โชตะคุงส่ายหน้า
“แปลว่าเธอเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่เหรอ”
ฉันถาม แต่โชตะคุงก็ยังคงส่ายหน้า
“เธอเป็นคนหาปลาเหรอ” ฉันถามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คำตอบของโชตะคุงเปลี่ยนไป
เขาเปลี่ยนเป็นพยักหน้าแทน
“เก่งจังเลย
เธอยังเด็กอยู่เลยก็จับปลาเป็นแล้วเหรอ” ฉันฉีกยิ้ม
แต่โชตะคุงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
“แล้วพ่อกับแม่เธอล่ะ” เมื่อฉันถามไปแบบนั้น โชตะคุงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันเล็กน้อย
ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นก้มหน้ามองมือของตัวเองอีกครั้ง
“ผมไม่มีพ่อแม่”
โชตะคุงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “...แล้วเธออยู่กับใครล่ะ”
ฉันถามกลับอีกครั้ง
คราวนี้โชตะคุงจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันก่อนจะตอบคำถาม
“คุณยาย” โชตะคุงตอบ
“มีแค่ผมกับคุณยาย”
“เหมือนฉันเลย
เมื่อก่อนฉันก็อยู่กับพี่สาวแค่สองคน โนจิโกะน่ะ เธอรู้จักมั้ย” ฉันอมยิ้ม
โชตะคุงพยักหน้าเบาๆ
“งั้นเธอก็ต้องรู้ที่พี่สาวของฉันเป็นคนที่ทำพายส้มอร่อยมากด้วยสินะ”
ฉันหัวเราะ โชตะคุงเงยหน้าขึ้นมองฉันก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้า
“ผมชอบมาก คุณยายก็ด้วย” โชตะคุงตอบ
“ว้าว เมื่อวานพวกเราก็ทำพายส้มนะ
ถ้าวันนี้ทำอีกเธอมาทานด้วยกันมั้ย ชวนคุณยายเธอมาด้วย” ฉันฉีกยิ้ม
กึก...
แต่เหมือนจู่ๆ โชตะคุงก็นิ่งไป
จากใบหน้าที่เริ่มยิ้มแย้ม กลับกลายเป็นนิ่งเฉยเช่นเดิม
“คุณยายเขามากินด้วยไม่ได้...”
เมื่อพูดจบประโยค โชตะคุงก็ลุกพรวดแล้ววิ่งหนีฉันไป!
“โชตะคุง!” ฉันร้องด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอนามิ!” ก่อนที่ลูฟี่จะรีบวิ่งออกมาจากบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงฉันร้อง
“ละ...แล้วโชตะคุงล่ะ!” คุณเก็นเป็คนต่อมาที่วิ่งตามออกมา
“เขาไปแล้วค่ะ” ฉันตอบ
“หนีไปแล้วเหรอ ให้ฉันไปจับ...”
ลูฟี่
“ไม่ต้องหรอกลูฟี่” ฉันพูดแทรก “คุณเก็นพอจะรู้จักคุณยายของโชตะคุงมั้ยคะ”
ฉันหันไปถามคุณเก็น
“กะ...ก็เคยเห็นบ้างน่ะ รู้สึกว่าคุณยายของโชตะคุงจะไม่ค่อยแข็งแรง
เขาต้องออกหาปลาเพื่อเพิ่มรายได้ให้ครอบครัว
คุณพ่อกับคุณแม่ของเด็กคนนั้นก็หนีไปนานแล้ว...” คุณเก็นตอบ
“หาปลาคนเดียวตั้งแต่เด็กเลยเหรอเนี่ย
สุดยอด~” ลูฟี่
“ใช่... แต่ตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้วที่อารอนมาที่นี่แล้วล่ะ
โชตะคุงกับคุณยายของเขาก็ย้ายออกไป... แต่ก็เพิ่งจะกลับมาเมื่อประมาณปีที่แล้วเอง
ฉันก็เพิ่งจะเจอเขาจะๆ ก็วันนี้นี่แหละ” คุณเก็น
เพราะงั้นถึงไม่เคยเจอฉันอย่างงั้นสินะ...
“คุณเก็นพอจะรู้จักบ้านของโชตะคุงมั้ยคะ”
ฉันถาม
“อื้ม รู้สิ...”
ก๊อกๆ...
ฉันกับคุณเก็นเดินทางมาจนถึงบ้านของโชตะคุง
ตอนแรกลูฟี่ก็โวยวายว่าจะมาด้วย แต่สุดท้ายฉันก็คุยกับเขาจนรู้เรื่อง(ด้วยกำลัง)
จึงเหลือเพียงฉันกับคุณเก็นที่มาที่บ้านของโชตะคุง
“โชตะคุง ออกมาคุยกันก่อนได้มั้ย”
เมื่อดูจากการเคาะประตูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะมีใครเปิด
ฉันจึงตัดสินใจตะโกนเรียกให้โชตะคุงออกมาแทน
“นี่ฉันเอง นามิ” ฉันตะโกนอีกรอบพร้อมกับเคาะประตูอีกรอบ
แอ๊ด...
แล้วมันก็ได้ผล
โชตะคุงเปิดประตูออกมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉัน
แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคุณเก็นก็มาด้วย
“คะ..คุณเก็น” โตะคุงทำหน้าตกใจ
“เราขอเข้าไปได้มั้ย” ฉันถามพร้อมรอยยิ้ม
“ขอโทษครับ คงไม่ดะ...” โชตะคุง
“โชตะจัง... เมื่อกี้บอกว่าคุณเก็นรึ...”
ไม่ทันที่โชตะคุงจะพูดจบประโยค จู่ๆ เสียงแหบแห้งของหญิงชราคนหนึ่งก็ดังออกมาจากในตัวบ้าน
โชตะคุงทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนที่สุดท้ายก็ต้องหลีกทางให้พวกเราทั้งคู่เข้าไป
“โอ้... คุณเก็นจริงๆ ด้วยสินะ”
เจ้าของเสียงของหญิงชราเมื่อครู่คือคุณยายของโชตะคุงนั่นเอง
เมื่อเราเดินเข้ามาในบ้าน
เราก็พบกับหญิงชรากำลังนั่งอยู่ที่เตียงไม้ เธอหันหน้ามองไปทางคุณเก็นก่อนจะส่งยิ้มให้
“คุณซาโยริ ไม่พบกันนานเลยนะครับ”
คุณเก็นกล่าวทักทายก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย
“นั่นสินา... แค่กๆ”
“คุณยายครับ! ดื่มน้ำก่อนนะครับ” เมื่อโชตะคุงเห็นคุณยายของเขาสำลัก
เขาจึงรีบวิ่งเอาน้ำไปให้ทันที
“ขอบคุณนะโชตะจัง” คุณยายซาโยริส่งยิ้มให้กับหลานชายของตนก่อนจะเอามือลูบหัวเขาเบาๆ
“คุณยายนอนพักผ่อนเถอะครับ”
โชตะคุงพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอกให้กับคุณยาย
“ขอโทษนะคุณเก็น อยากจะอยู่คุยด้วยแท้ๆ...”
คุณยายซาโยริ
“ไม่เป็นไรครับ
ไว้คุยกันตอนที่คุณพักผ่อนเต็มที่แล้วก็ได้” คุณเก็นฉีกยิ้ม
คุณยายซาโยริส่งยิ้มกลับให้กับคุณเก็น
ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงแล้วนอนหลับไป
“ผมว่าเราไปคุยกันข้างหลังบ้านดีกว่า”
โชตะคุงพูดพร้อมหันหน้ามองมาทางฉันกับคุณเก็น
เมื่อพวกเราเห็นอย่างนั้นจึงพยักหน้า แล้วเดินตามโชตะคุงออกไปที่หลังบ้าน
“ผมขอโทษจริงๆ
ที่วิ่งหนีออกมากระทันหัน” โชตะคุงพูดพร้อมกับหันหน้ามองมาทางฉัน
“ไม่เป็นไรหรอก
ฉันคิดว่าเธอจะต้องมีเหตุผล” ฉันฉีกยิ้ม
“ผมไม่อยากให้พวกคุณมาที่บ้านนี้...”
โชตะคุงออกปากพูดก่อนจะเงยหน้ามองตรงมาทางฉันกับคุณเก็น
“พวกเราช่วยเธอได้นะ
ทั้งเรื่องอาหารและการรักษาพยาบาล เธอไม่จำเป็นต้องออกไปจับปลาเพียงลำพัง” คุณเก็นเริ่มพูด
“ไม่ต้องหรอกครับ...” โชตะคุง
“ฉันพูดจริงๆ นะ
ตอนนี้ทางหมู่บ้านของเราการค้าขายคล่อง
คุณยายของเธอจะได้รับการรักษาพยาบาลอย่างดี...”
“ผมบอกว่าไม่ต้องหรอกไง!!” โชตะคุงขึ้นเสียงอย่างโมโห ทำเอาคุณเก็นถึงกับเงียบ
ฉันจึงเอื้อมมือไปทาบที่มือของคุณเก็น
แล้วหันไปมองหน้าเป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวฉันขอเป็นคนพูดเอง
“เกิดอะไรขึ้นเหรอโชตะคุง” ฉันถามก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปจับที่มือของโชตะคุง ก่อนที่เขาจะสลัดมือออก
“มันไม่ทันแล้ว! ช่วยไม่ทันแล้ว!!” โชตะพูดพร้อมกับเริ่มน้ำตาไหล
เขาจึงรีบเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาของตัวเองแรงๆ
พรึบ...
ก่อนที่ฉันจะสังเกตขึ้นบางอย่าง!
“แขนเธอไปโดนอะไรมาน่ะโชตะคุง!”
ฉันร้องอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเอื้อมมือไปแตะที่แขนของเขา
“อย่านะ!” โชตะคุงทำหน้าตกใจก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหนีอย่างรวดเร็ว
ฉันกับคุณเก็นนิ่งอึ้งไป... ไม่ผิดแน่ๆ...
ที่แขนของเขามีบาดแผลอยู่...
“ขอฉันดูได้มั้ย...” ฉันเอ่ย
“ไม่! เดี๋ยวพวกคุณจะเอาไปบอกคุณยาย
ให้คุณยายรู้เรื่องนี้ไม่ได้!” โชตะคุงพูดพลางเอามือดึงแขนเสื้อลงเพื่อปิดบาดแผลของตัวเองอีก
“ใครเป็นคนทำเธอ...” ฉันถาม
โชตะคุงตัวสั่นก่อนจะค่อยๆ ร้องไห้
แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“โชตะคุงไม่เป็นไรนะ!” ฉันรีบวิ่งตรงเข้าไปพยุงตัวเขาทันที
“ฮึก... ผมทนไม่ไหวแล้ว...
ผมทำไม่ได้... ฮือ...” โชตะคุงเริ่มร้องไห้หนักขึ้น
“ทำอะไร ใครสั่งให้เธอทำอะไร”
ฉันถามด้วยความตกใจ
“มีคนสั่ง... สั่งให้ผมฆ่าพี่...”
โชตะคุง
“!!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น