คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : [ตอนที่26] :: ผู้ครอบครองพลังของผลฝุ่น ผลปีศาจ โคริ โคริ
ตอนที่26
ผู้ครอบครองพลังของผลฝุ่น ผลปีศาจ โคริ โคริ
“อะ... อะ..” ฉันและอุซปอึ้งตาค้าง โซโลขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้าเหมือนๆ กับลูฟี่ บรู๊คคุงเอามือปิดปาก
“พะ... พวกนั้น...” อุซป
“ฉันว่า รีบไปเอาพวกนั้นลงมาก่อนดีกว่านะ” โซโล
“อะ... อ่า!” บรู๊คและลูฟี่วิ่งตรงไปที่เหล่าทหารพวกนั้นก่อนจะรีบดึงเอาเหล็กพวกนั้นออก
“เดี๋ยวฉันช่วยด้วย” โรบินพูดพร้อมงอกมือไปตามกำแพงแล้วดึงเหล็กออกจากตัวของตัวทหาร
พรึบ!
ทหารคนหนึ่งที่หลุดออกจากการตรึงตราด้วยเหล็กตกลงมาที่พื้น ฉันรีบวิ่งไปหาทหารคนนั้น ท่าทางเขาบาดเจ็บสาหัส
“ไม่เป็นไรนะ!” ฉันพูดพร้อมเขย่าตัวเขา
“อั่ก!” ทหารคนนั้นสำลึกเลือด ก่อนที่เขาจะลงไปดิ้นไปดิ้นมาตามพื้น มือของเขากุมที่แขนเอาไว้ เราดิ้นไปดิ้นมาอยู่สักพักก่อนจะนิ่งไป มือที่กุมอยู่ที่แขนหลุดออกเปิดให้เห็นบาดแผลเปิดกว้างและมีรอยสีม่วง... แบบเดียวกับลูฟี่!!
“อ๊ากกกก!!!” เสียงของทหารอีกคนหนึ่งร้องดังขึ้น อุซปมองด้วยความตกใจ ทหารคนนั้นดิ้นไปบนพื้นก่อนจะนิ่งไปอีกคน และทหารอีกคนหนึ่งก็ร้อง และอีกคนหนึ่ง และอีกคน และอีกคน...
“ทะ... ทำไมพวกเขาถึง...” บรู๊คพูดเสียงตะกุกตะกัก
“พิษของกะพรุนกล่อง” โรบินพูดพรางพลิกแขนของทหารคนหนึ่งขึ้นมา ซึ่งมันมีรอยช้ำสีม่วงแบบเดียวกับลูฟี่
“พวกเขา...” ฉัน
“อย่าบอกนะว่า...!” อุซป
“ไม่รอดแล้วล่ะ” โซโล
“ไม่จริงน่า!!” อุซปร้องเสียงหลง ฉันเองก็เหมือนกัน
“ปะ... แปลว่าปราสาทนี้...” อุซปพูดตะกุกตะกักและค่อยๆ มองไปทางปราสาท
“เจ้าหน้ากากนั้นอยู่ในนี้ใช่มั้ยล่ะ!! ฉันจะไปจัดการมันเอง!!” ลูฟี่ตะโกนขึ้นมาอย่างโมโห ก่อนจะวิ่งเข้าไปในปราสาททันที!
“ลูฟี่! หยุดก่อน!!” ฉันตะโกนเรียกลูฟี่ เขาชะงัก แล้วหันมองมาทางฉัน
“อะไรอีกล่ะนามิ!” ลูฟี่
“ถ้านายไป นายโจมตีระยะใกล้ เดี๋ยวนายก็โดนพิษของแมงกะพรุนอีกหรอก!” ฉัน
“แล้วจะให้ยืนอยู่เฉยๆ หรือไง!” ลูฟี่
“ไม่ใช่แบบนั้น!!” ฉัน
“เราควรจะรอช๊อปเปอร์ก่อนนะ!... ยะ... อย่างน้อย... ถ้าโดนพิษจะได้ไม่เป็นอะไรไง๊!” อุซปเริ่มออกความเห็น
“ใช่อย่างที่อุซปพูด!” ฉัน
“แต่... พวกนั้นมาก่อนพวกเราไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมถึงไม่มาซะที...” อุซป
“...”
คำพูดของอุซปทำเอาเราเงียบ พูดกันไม่ออก... นั่นสิ! พวกซันจิคุงหายไปไหนกัน! ทั้งๆ ที่มาก่อนพวกเราซะอีกนะ
“หลงทางหรือป่าว” ฉัน
“เอ่อ...” อุซป
“เจ้ากุ๊กถูกงูเขมือบแล้วมั้ง” โซโล
“นายพูดว่าไงนะไอ้หัวสาหร่าย!”
พวกเราหันขวับ! มองตามต้นเสียงทันที! โอ้! ซันจิคุงนี่หน่า
“ซันจิ!” อุซปร้อง
“ใช่แล้วๆ” ซันจิพูดพร้อมจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
“แฮ่กๆ... กว่าจะหาปราสาทเจอ เหนื่อยมากเลยยย!” แฟรงกี้โผล่หัวออกมาจากต้นไม้ ก่อนจะตามมาด้วยช๊อปเปอร์และเหล่าคนแคระ
“เฮือก! พะ... พวกเขาเป็นอะไรน่ะ!!” ช๊อปเปอร์ร้องเสียงหลงเมื่อเดินออกมา... เห็นสภาพของเหล่าทหารที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น
“พวกเขาถูกพิษของแมงกะพรุน...” ฉัน
“ว่าไงนะ! แล้วนี่รักษาเขาไปบ้างหรือยัง! เกินสามสิบวินาทีแล้วหรือยัง!” ช๊อปเปอร์วิ่งตรงไปหาทหารพวกนั้นทันที
“เรามาเจอพวกเขาช้าเกินไป...” ฉันพูดด้วยเสียงสลด ช๊อปเปอร์ชะงักทันที
“มะ... ไม่นะ...” ช๊อปเปอร์เอาหูแนบกับอกของทหารคนนั้น ก่อนจะค่อยๆ ยกหัวขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของช๊อปเปอร์แสดงให้เห็นถึงความเสียใจของตัวเขา
“แปลว่าเจ้าหน้ากากที่จับตัวสโนไวท์จังอยู่ในนี้งั้นสินะ...” ซันจิ
“ฉันคิดว่าอย่างนั้น...” อุซป
“จะรออะไรอีก ช๊อปเปอร์ก็มาแล้ว เราไปกันเถอะ!!” ลูฟี่ตะโกนด้วยเสียงฮึกเหิม
“...งั้นจะรออะไรล่ะ ไปกันเล้ยยย” แฟรงกี้
เราเดินเข้ามาในปราสาท... ทุกความเคลื่อนไหวหยุดนิ่ง ทำไมน่ะหรอ? ก็แค่เราก้าวเท้าเข้ามา... เราก็พบเจ้าหน้ากากนั่นนั่งต้อนรับอยู่หน้าปราสาทแล้วน่ะสิ!!
“ฮี่ฮี่ฮี่ ว่าไง~” คนสวมหน้ากากหัวเราะพร้อมพูดทักทายพวกเรา
“แกเอาสโนไวท์จังไปไว้ไหน!!” ซันจิตะโกนพร้อมชี้หน้าเจ้าคนสวมหน้ากากนั่น
“ฮี่ๆๆๆ หึๆๆๆ คิกๆๆๆ” เจ้าหน้ากากหัวเราะรัวๆ อย่างสยดสยอง ก่อนจะเอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้แล้วหัวเราะต่อไม่หยุด... อะไรของหมอนี่!
“หัวเราะอะไรของแก” ซันจิ
“ฮี่ๆๆๆ ใครกันสโนไวท์..?” เจ้าหน้ากากเอียงคอถามก่อนจะหัวเราะต่อ
“ก็... คนที่แกจับตัวมาไงล่ะ! เอาเธอไปไว้ไหน!” ซันจิ
“ใครก็ไม่รู้~ ฉันไม่รู้จักหร๊อก~ ใครกันน้า สโนไวท์~” เจ้าหน้ากากพูดด้วยน้ำเสียงยียวน หมอนั้นเอียงคอไปมา แถมยังหัวเราะในแบบฉบับของเขาอีกด้วย... หมอนี่บ้าหรือป่าวนะ =O=!!
“หน๊อยแน่! แก!!” ซันจิพุ่งตัวเข้าไปหาเจ้าหน้ากากนั้น ซันจิเตะเข้าเต็มๆ ตัวของเจ้าหน้ากากนั่น! เจ้าหน้ากากกระเด็นไปไกลหลายเมตร ก่อนจะนอนแนบนิ่ง...
“ชะ... ชนะแล้วหรอ?” อุซป
“มันจะง่ายเกินไปรึป่าว -___-” โซโล
“หมอนี่อ่อนแอชะมัด =O=!” ลูฟี่
“งั้นเราไปตามหาสโนไวท์จังกันเถอะ!” ซันจิตะโกน ก่อนจะเราจะเริ่มออกวิ่ง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงหัวเราะของใครบางคน
“ฮี่ฮี่ฮี่... เลือด~ นี่ก็เลือด นี่ก็รอยช้ำ~ คนบาดเจ็บ บาดแผล คนตาย ฮี่ฮี่ฮี่~” เจ้าคนสวมหน้ากากหัวเราะพร้อมพูดพร่ำเพ้อไปมาทั้งๆ ที่นอนอยู่กับพื้น ตอนนี้หน้ากากของหมอนั่นหลุดไปแล้ว! เลือดเพียงแค่ใบหน้าที่ฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะถึงใบหู สีผมสีเทาเปื้อนเลือดของตนเล็กน้อย...
“ยังไม่ตายนี่!” อุซปร้องก่อนจะวิ่งไปข้างหลังของซันจิ
“...” พวกเราหันไปมองทางเจ้าผมสีเทา หมอนั่นยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้ว ก่อนที่เขาจะเอามือลูบไปที่แผลซึ่งมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เขาฉีกยิ้มแล้วเอามือลูบไปทั่วหน้าก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ
“สวยงามม! ฮ่าๆๆ!!” เจ้าโรคจิตหัวเราะ
“ดูสีของมันสิ ตัดกับสีพื้นจนเห็นได้ชัด สีที่โดดเด่น สีที่สวยงาม... ฮี่ๆๆ! กับใบหน้าก็ตัดกันอย่างดี~ ฉันล่ะช๊อบ ชอบเลยย สีของเลือด!!” เจ้าโรคจิตยังไม่หยุดพร่ำเพ้อ การพูดจาแบบนั้นของเขาทำให้ฉันขนลุก
พลัก!
ลูฟี่เดินแทรกตัวมาชนฉัน ก่อนที่เขาจะเดินไปข้างหน้าของฉัน พวกเรามองไปทางลูฟี่อย่างงงๆ
“หมอนี่น่าจะบ้านะ” ลูฟี่
“หืม? พูดถึงฉันงั้นหรอ~” เจ้าโรคจิตยิ้มมาทางลูฟี่
“บอกมาว่าเอาสโนไวท์ไปไว้ไหน!” ลูฟี่ชี้ไปที่หน้าไอ้โรคจิต
“ฉันก็บอกแล้วไง... ว่าฉันไม่รู้จัก~” เจ้าโรคจิต
“อย่ามาโกหกเลย! ฉันเห็นนายจับตัวสโนไวท์มา!” ลูฟี่
“ใช่ๆ นายจับตัวสโนไวท์มา!!” กรัมปี้ออกความเห็นบ้าง
“คนตัวเล็ก?... ฮี่ๆๆๆ” เจ้าโรคจิตไม่หยุดหัวเราะ... เสียงหัวเราะของเจ้านี่กวนประสาทที่สุด!
“เมื่อไหร่แกจะเลิกหัวเราะซะทีเนี่ย!” ลูฟี่พูดอย่างไม่พอใจ
“ไม่หยุด~ ฉันชอบ~ ดูนี่สิ เลือด ฉันมีเลือด... นายมีหรือป่าว?” เจ้าโรคจิตถาม ลูฟี่ขมวดคิ้ว
“อะไร? เลือดก็ต้องมีกันทุกคนอยู่แล้วสิ =___=” ลูฟี่
“หรอ... ฮี่ฮี่ฮี่...” เจ้าโรคจิต
“เมื่อไหร่หมอนี่จะหยุดหัวเราะเนี่ย!!” ลูฟี่หันมาหาพวกเรา ในจังหวะที่ลูฟี่กำลังหันหลัง ฉันเห็นเจ้าโรคจิตหยิบใบมีดออกมาจากกระเป๋า!
“ไหน... งั้นขอดูเลือดของนายหน่อย ว่าเหมือนกันกับฉันมั้ย..?” เจ้าโรคจิตพูดพร้อมพุ่งมีดเข้ามาหาลูฟี่
“ลูฟี่!!” ฉันร้อง
เคร้ง!!
“เห!?” ลูฟี่ตกใจหันหลังไปมอง แต่ปรากฏว่าโซโลก็ชักดาบมาปัดใบมีดนั้นทันพอดี!
“ระวังหน่อยสิกัปตัน...” โซโล
“โห้วววว~” ลูฟี่ร้องออกมาอย่างตะลึง
“ถ้าแกคิดอยากจะเห็นเลือด... ก็เห็นแต่เลือดตัวเองเถอะ” โซโลพูดพร้อมพุ่งตัวไปหาเจ้าโรคจิตนั่น เจ้าโรคจิตเหวอไปชั่วขณะก่อนจะฉีกยิ้ม
“ไม่เอา ไม่เอา~” หมอนั่นพูดพร้อมกระโดดขึ้นยืนแล้วกระโดดขึ้นไปบนบันไดของปราสาท
“ฉันอยากเห็นเลือดของพวกนายบ้าง~ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้~” เจ้าโรคจิตหัวเราะทิ้งท้ายไว้ก่อนจะหายตัวไปอีกครั้ง พวกลูฟี่โวยวายก่อนจะรีบวิ่งตามเจ้านั้นไปทันที
“หยุดนะเจ้าโรคจิต!” ลูฟี่ตะโกนพร้อมวิ่งตามไป
“เราเองก็ตามไปกันเถอะ” โซโลพูด
“ไม่ล่ะ พวกนายตามไปแล้วกัน ฉันจะไปตามหาสโนไวท์จัง!” ซันจิ
“...แล้วแต่แกสิ -___-” โซโลพูดอย่างไม่สนใจ แล้วตามลูฟี่ไป
“งั้นฉันก็ไปก่อนล่ะ” ซันจิโบกมือบ๊ายบ่ายฉันแล้ววิ่งหายไปอีกคน... ฉันหันไปมองเหล่าคนแคระอย่างงงๆ
“พวกนายไม่ตามซันจิไปอย่างงั้นหรอ?” ฉัน
“เรื่องตามหาสโนไวท์... ให้เป็นหน้าที่ของเขาเถอะ... พวกเราจะไปจัดการเจ้าโรคจิตนั่นกับพวกเธอ!” ด๊อก
“นี่สิ ซูปปปเปอร์!! งั้นเราตามพวกนั้นกันไปกันเถอะ!” แฟรงกี้
“อ่า! ไปกันเลย!!” ด๊อก
เหล่าคนแคระคึกคะนองวิ่งตามแฟรงกี้ไป ฉันได้แต่ยืนขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ
“ไปกันเถอะ” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมหันหน้ามองมาทางฉัน ฉันพยักหน้ารับ
“แฮ่ก... แฮ่ก...” ฉันหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย การวิ่งตามพวกลูฟี่นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย =___=;;
“พวกลูฟี่หายไปไหนแล้วนะ” ช๊อปเปอร์และอุซปหันซ้ายหันขวา
“ผมไม่เห็นเลยแหละคร้าบ~” บรู๊ค
“งั้นเดี๋ยวฉันตามหาให้นะ...” โรบินพูดพร้อมใช้พลัง เธองอกดวงตาไปตามจุดต่างๆ ของปราสาท โรบินงมหาอยู่นานจนเห็นอะไรบางอย่าง
“ห้องสุดท้าย... ชั้นสี่... กำลังวุ่นวายเลยล่ะ” โรบิน
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ” ฉันวิ่งนำไปในที่ที่โรบินบอก
เมื่อเราวิ่งไปถึง ก็พบเป็นลูฟี่และชายสวมหน้ากากกำลังต่อสู้กันอยู่... ดูเหมือนลูฟี่จะเป็นฝ่ายสู้คนเดียวมากกว่า... นะ =O=
“ฮึฮึฮึ หึๆๆ” คนสวมหน้ากากหัวเราะไปกระโดดหนีไปด้วย ลูฟี่เองก็วิ่งตามไปตามมา
“อย่าหนีเซ่!!” ลูฟี่โวยวายขณะที่วิ่งไล่เจ้านั้นอยู่
“เคี๊ยกๆๆ...” แต่มันก็ไม่หยุด...
“วุ๊บ~” ชายสวมหน้ากากส่งเสียงร้อง ก่อนจะโยนมีดอาบพิษแมงกะพรุนไปทางลูฟี่! แต่โชคดีที่ลูฟี่กระโดดหนีทัน
“ชิ..” มันส่งเสียงไม่พอใจ ก่อนที่ปลายตาจะมองมาทางเรา แล้วมันก็กรีดยิ้มพร้อมหัวเราะ
มันคิดจะทำอะไรน่ะ...
ครืนน...
“นามิ!” โรบินพูดพร้อมดึงตัวฉันออกจากประตู ก่อนที่ลูกกรงปลายแหลมจะหล่นลงมาปิดทางเอาไว้!
“ขะ... ขอบคุณนะโรบิน” ฉันพูดตะกุกตะกัก... ลูกกรงนั่นมันเกือบจะหล่นมาทับร่างของฉันเป็นรูอยู่แล้ว =[]=!!
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย” โรบินถาม
“ใช่” ฉันตอบ
โรบินเดินไปใกล้ๆ กับลูกกรงก่อนจะเพ่งตามองกรงนั่นไว้แล้วค่อยๆ ถอยห่าง
“อย่าไปใกล้ลูกกรงนี้เลยนะ” โรบิน
“ทำไมล่ะ?” ฉัน
“มันมีพิษอยู่น่ะสิ” โรบิน
“ว่าไงนะ!” ฉันร้อง
“นะ... น่ากลัวชะมัด” อุซป
“ว่าแต่... ลูฟี่อยู่นั่น... แล้วโซโลที่วิ่งตามเขามาอยู่ไหน?” ช๊อปเปอร์พูด พวกเรานิ่ง...
“นั่นน่ะสิ!!” พวกเราประสานเสียง
# ด้านของโซโล
“อยู่ไหนะ ทำไมมันถึงวิ่งหนีไปเร็วจังเลย... แล้วปราสาทนี่ทำไมทางมันเหมือนกันหมดเลยเนี่ย!” เขาโวยวายทั้งๆ ที่ยังวิ่งไปตามเส้นทางอยู่
กึก!
เสียงของอะไรบางอย่างทำให้โซโลหยุดวิ่ง เขามองไปทางต้นเสียงก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือไปจับที่ดาบ
“สโนไวท์จางงงง~” เพราะเสียงนั่นทำให้โซโลค่อยๆ ปล่อยมืออกจากดาบก่อนจะทำหน้าตาเบื่อโลกสุดๆ
“อ๊ะ! แก! ไหงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!!” เมื่อต้นเสียงปรากฏตัว เขาก็ชี้หน้าด่าโซโลซะแล้ว
“แกนั่นแหละมาอยู่อะไรที่นี่” โซโลพูด
“ฉันก็มาตามหาสโนไวท์จังน่ะสิ แล้วแกนั่นแหละ ทำไมไม่ไปดูแลคุณนามิกับโรบินจังล่ะ แกนี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ เลย!!” ซันจิโวยวายใหญ่ โซโลเอามือปิดหู
“ฉันตามหาเจ้าหน้ากากนั่นอยู่น่ะสิ มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ =___=” โซโล
“มันมาทางนี้เหรอ? ฉันยังไม่เห็นเลยนะ -___-” ซันจิ
“มาทางนี้สิ!” โซโลขึ้นเสียง
“แกหลงทางอีกตามเคยล่ะสินะ ฮ่าๆๆ” ซันจิระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจ
“แกอยากโดนหรือไง!” โซโลโวยวาย
“มาเด้!!” ซันจิโวยกลับ
# ย้อนกลับมาด้านของลูฟี่และนามิ
“ช่างเขาเถอะ ยังไงหมอนั่นก็ดูแลตัวเองได้” ฉันพูดพร้อมถอนหายใจ
“นั่นสินะ =O=” อุซปและช๊อปเปอร์พูดพร้อมกัน
“แต่ลูฟี่นี่น่ะสิ ถ้าโดนพิษของแมงกะพรุนกล่องเข้าไปจะทำยังไง เราเข้าไปไม่ได้ซะด้วย” ช๊อปเปอร์
“นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย~” แฟรงกี้พูดพร้อมหัวเราะ
“หมายความว่ายังไง?” ฉันถาม
“ถ้าเข้าทางประตูไม่ได้ ก็พังกำแพงเข้าไปสิ” แฟรงกี้
“อ๊ะ... จริงด้วย!” อุซป
“ใช่มั้ยล่า ใช่มั้ยล่า” แฟรงกี้
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ” โรบินพูดขัดขึ้น พวกเราหันหน้าไปมองเธอทันที
“ผนังนี่มันกรวงอยู่นะ... ของฟังดูสิ” โรบินพูดพร้อมเคาะที่กำแพงปราสาท
ก๊อกๆๆ
“จริงด้วยแฮะ... แต่ทำไมมันถึงกรวงล่ะ ที่มันหินนะ” อุซปพูดพร้อมเอาหูแนบกับผนัง
“มันจะต้องมีอะไรบ้างอย่างอยู่ในกำแพงแน่ๆ” โรบิน
“เอ๊ะ... นี่มันอะไรน่ะ” อุซปพูดพร้อมชี้ไปทางผนังข้างๆ มันมีน้ำสีม่วงๆ ซึมออกมาเล็กน้อย อุซปเตรียมตัวยื่นมือเข้าไปแตะ แต่ช๊อปเปอร์กลายร่างเป็นครึ่งคนก่อนจะคว้ามือของเขาเอาไว้
“ไม่ได้นะ อุซป!” ช๊อปเปอร์
“อะ... อะไรหรอ” อุซป
“นี่มันพิษของแมงกะพรุน... กล่อง” ช๊อปเปอร์
“หา!!” อุซปร้องเสียงหลง
“ปะ... แปลว่า... ยะ... อย่างบอกนะว่า...” อุซป
“ปราสาททั้งหลัง... อาจจะเต็มไปด้วยพิษของแมงกะพรุนก็ได้...” โรบินพูด ทำให้เราขนลุก สายตาของฉันมองไปทางลูฟี่ที่เอาแต่จ้องจะต่อยหน้าของคนสวมหน้ากาก โดยที่เจ้านั่นพยายามล่อเขาไปต่อยไปที่กำแพง!!
“ลูฟี่!! หยุดต่อยนะ!!!” ฉันตะโกนห้ามลูฟี่ทันที ลูฟี่หันหน้ามามองฉัน
“อะไรของเธอนามิ!!” ลูฟี่ตะโกนกลับ
“นายห้ามต่อยไปที่กำแพงนะ มันเป็น!... อ๊า!!” จู่ๆ ก็มีมีดแหลมพุ่งเข้ามาเฉี่ยวกับต้นแขนของฉัน ทั้งๆ ที่ฉันยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ
ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนเริ่มจากต้นแขน แล้วเริ่มลามไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเจ็บมากๆ รู้สึกร้อนมากๆ แล้วเหมือนกูเริ่มไม่ได้ยิน ตาเริ่มพร่ามัว
“อ๊า!!” ฉันร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวด
“นามิ!!” ช๊อปเปอร์รีบวิ่งเข้ามาหาฉันทันที ที่ฉันล้มลงไปกองกับพื้น ไม่มีแรงแม้แต่จะนั่งด้วยซ้ำ ทรมานเหลือเกิน!
“นามิ!!... แก...” ลูฟี่หันหน้ามามองฉันอย่างตกใจมากๆ ก่อนจะหันมองไปทางคนสวมหน้ากากที่เป็นคนปามีดมา
“ชิ เกือบหลุดแล้วเชียว” คนสวมหน้ากากพูดขึ้น
“แก... แก...” ลูฟี่พูดเสียงต่ำความโกรธเริ่มมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
“แกห้าม... ยุ่งกับ... พวกพ้องของฉันเด็ดขาด!!!” ลูฟี่พูดพร้อมพุ่งตัวเข้าไปหาคนสวมหน้ากากนั่น เจ้านั่นหัวเราะก่อนจะกระโดดหลบ หมัดของลูฟี่กระแทกเข้าไปที่กำแพงเต็มๆ!!
“ลู... ฟี่... อั่ก! อ๊า!!!” ฉันพยายามจะหยุดเขาทั้งๆ ที่ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าหมวกฟางอย่าต่อยกำแพงนะ!!!” จู่ๆ... กรัมปี้ก็วิ่งไปที่ลูกกรงก่อนจะตะโกนสุดเสียง ลูฟี่หันหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจ
“ในกำแพงน่ะ มันมีพิษอยู่นะเฟ้ย!!!” กรัมปี้
“พิษ... หรอ?” ลูฟี่
“มันเป็นกับดักนะเจ้าหมวกฟาง!!” กรัมปี้
“ชิ รู้จนได้... แต่ยังไงก็ไม่ทันแล้ว” เจ้าคนสวมหน้ากากพูดอย่างไม่พอใจ แต่มันก็ค่อยๆ เผยยิ้มชั่วร้าย แล้ววิ่งไปต่อยที่กำแพงของปราสาทในจุดที่ลูฟี่เคยต่อยแบบเต็มแรง
กึก...
หินของกำแพงแตกออก ก่อนที่พิษจากกำแพงนั้นจะทะลักออกมา
“ฮ่าๆๆๆ” มันระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ฉันไปล่ะ... ยังไงก็ก็ต้องตายที่นี่ ในห้องแห่งนี้!!” มันพูดพร้อมกระโดดออกนอกกำแพงไป! ลูฟี่ที่กำลังจะวิ่งตามมันไปกลับต้องชะงัก เมื่อจู่ๆ ก็มีลูกกรงอาบยาพิษลงมากั้นเขาไว้ แล้วจังหวะสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา คือ จังหวะที่เขาหันหน้ามองมาทางฉันแล้วตะโกนเรียกฉันสุดเสียง ก่อนที่จะมีหินขนาดใหญ่มาปิดลูกกรงของประตูเอาไว้... แล้วฉันก็ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกเลย
[บันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
จู่ๆ กำแพงหินของปราสาทก็หล่นลงมาปิดทางออกเอาไว้ พิษของตัวอะไรก็ไม่รู้มันก็ซึมออกมาจากผนังมากขึ้น มากขึ้นทุกที จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!
เจ้าสวมหน้ากากนั่น หมอนั่นหนีไปแล้ว เหลือที่ผมที่พยายามหาทางออก ยิ่งต่อยไปที่กำแพงมากเท่าไหร่ พิษก็ยิ่งออกมาเยอะมากเท่านั้น ถ้าโดนพิษนั่นแล้วเราต้องตายแน่ๆ เลย =[]=!!
ปัง!! ครืนน...
อะ... อะไรเนี่ย! ทำไมจู่ๆ เหมือนกำแพงมันจะพังลงมาซะเองล่ะ ผมไม่ได้ไปกวนมันเลยนะ =[]=!!
“ฮี่ๆๆๆ”
เสียงหัวเราะวนประสาทผสมกับเสียงการโจมตีเข้าผนังของปราสาท... หมอนั่นเป็นคนทำงั้นหรอ!
“เฮ้! แก กลับมาให้ฉันอัดเดี๋ยวนี้นะ!!” ผมโวยวาย
“เคี๊ยกๆๆ...”
แต่เจ้านั่นไม่ฟังซักนิด -___-;;
“ลูฟี่!!!” เสียงตะโกนดังออกมาจากนอกห้อง ผมหันขวับไปหาทันที
“นั่นเสียงใครอะ? ช๊อปเปอร์หรือป่าว?” ผมตะโกนกลับ
“ใช่แล้ว! ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจะหาทางเอานายออกมาเดี๋ยวนี้แหละ แล้วอย่าไปยุ่งกับกำแพงล่ะ!!” ช๊อปเปอร์
“อ๋อ ได้เลย!” ผม
ปัง!! โคลม!!
“ก็บอกว่าอย่าไปยุ่งกับกำแพงไง =[]=!!” ช๊อปเปอร์โวยวาย
“ฉันป่าวซะหน่อย เจ้าหน้ากากนั่นต่างหาก!” ผม
“ว่าไงนะ!? ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเราจะช่วยนายออกมาเดี๋ยวนี้แหละ นายนั่งรอไปก่อนแล้วกัน” ช๊อปเปอร์
“โอเคๆ” ผมพูดพร้อมมองไปรอบห้องที่กำลังจะถล่มลงมาทับหัว... ถ้ามันเป็นแค่นั้นก็ดีอยู่หรอก แต่นี้มันเต็มไปด้วยพิษน่ะสิ... ผมจำได้ถึงรสชาติของพิษได้ดี... มันเจ็บมากเลย =___=;;
จริงสิ... พิษ... นามิก็โดนพิษนี่หน่า!!
“ช๊อปเปอร์!!” ผมตะโกน
“หา? อะไรหรอลูฟี่” ช๊อปเปอร์ตะโกนตอบ
“แล้วนามิล่ะ!?” ผม
“เธอไม่เป็นไรแล้วล่ะ!” ช๊อปเปอร์
“อ่า...” เฮ้อ... รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันทีเลยแฮะ -O-
“ลูฟี่! ฉันจะพังเข้าไปแล้วนะ ออกห่างจากประตูไว้ดีๆ!” อุซปตะโกนขึ้น ฉันตะโกนรับแล้วถอยออกห่างจากประตู ไม่นานนัก เสียงของปาจิงโกะก็กระทบเข้ากับกำแพงและตามมาด้วยเสียงโวยวายของอุซป
“อ๊ากกๆๆๆ พิษๆๆ มันจะโดนตัวฉันแล้ว!” อุซป
“เจาะกำแพงให้เป็นรูใหญ่ๆ เลยอุซป!” ช๊อปเปอร์
“ตะ... แต่ ดูพิษเด้!” อุซป
“อุซป!” ช๊อปเปอร์
“ถ้าผมโดนพิษไป กระดูกอย่างผมจะตายมั้ยครับเนี่ย... ถ้าโดนพิษนั่นหัวใจผมต้องหยุดเต้นแน่ๆ เลย!!... อ๊ะ... ลืมไป ผมหัวใจไม่เต้นอยู่แล้วนี่หน่า โยโฮะโฮะโฮะ” บรู๊ค
สิ้นเสียงของบรู๊คคุง ผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก... เกิดอะไรขึ้นน่ะ?
“เฮ้... พวกนาย...?” ผม
“จริงด้วย! ถ้าบรู๊คเป็นกระดูก โดนพิษก็คงไม่เป็นไร!!” ช๊อปเปอร์พูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“ฮู่! จริงด้วยสิครับ!” บรู๊คคุงร้อง
“เอาเลยบรู๊ค!” อุซป
“คร้าบบบ~” บรู๊คคุง
ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!
ครืนน... โคลม!!
“โอ้! สำเร็จแล้ว!” อุซป
“สวัสดีครับคุณลูฟี่ :D” บรู๊คคุงโผล่หน้าออกมาให้ผมเห็นน้อยๆ ผมยิ้มร่าก่อนจะวิ่งตรงไปที่กำแพงที่พังทลายของปราสาท
“ระวังหน่อยนะลูฟี่ พิษมันยังเต็มไปหมดเลย” ช๊อปเปอร์
“อ่า ได้!” ผม
“จะหนีงั้นหรอ?” เสียงคุ้นหูของเจ้าคนสวมหน้ากากดังขึ้น ซึ่งนั่นเป็นจังหวะที่ผมกระโดดออกจากห้องพอดี
“ห้ามหนีเด็ดขาด!” เจ้านั่นพูดแค่นั้นก่อนจะเศษหินที่กำแพงจะหล่นลงมา!
“ลูฟี่!!” ช๊อปเปอร์
“เหวอออ!!” ผม
โคลม!!
“แค่กๆๆๆ” เศษฝุ่นที่หล่นลงมาทให้ผมไอไม่หยุด แหยะ คันจมูกชะมัด... แต่เอ๊ะ...
“อ๊ากกก” ผมร้อง พวกช๊อปเปอร์ที่อยู่ใกล้ๆ ตกใจกับเสียงร้องของผม
“เกิดอะไรขึ้นหรอลูฟี่!!” ช๊อปเปอร์
“ติดๆๆ ฉันติด!” ผมร้อง สภาพของผมคือถูกกำแพงปราสาททับตัวไว้อยู่! และกำแพงก็เต็มไปด้วยพิษด้วย อ๊ากก =[]=!!!
“ลูฟี่! ยื่นมือมา!” อุซปพูดพร้อมยื่นมือมาที่หน้าผม ผมยิ้มแล้วคว้ามือของอุซปเอาไว้
ยืดดดดดดดด...
อุซปพยายามดึงผมออกมาจากกำแพงแบบสุดแรง แต่ก็ดึงไม่ออก... =___=;;
“ติดแน่นจริงๆ! มาช่วยกันหน่อยสิ!” อุซปพูด ก่อนที่ทุกคนจะวิ่งตรงมาช่วยอุซปดึงด้วยผมออก
“เดี๋ยวพวกเราช่วยด้วย” ด๊อกพูดพร้อมเดินมาช่วยผมและตามมาด้วยเหล่าคนแคระ
ครืนน..
“อีกนิดเดียววว!!” อุซป
ยืดดดดด... โคลม!!!
ในที่สุดก็ได้ผล! ตัวผมลอยออกมาจากกำแพงและกระแทกเข้ากับพวกอุซปอย่างจัง!
“รอดแล้ว~” ผมพูดพร้อมกระโดดลุกขึ้นยืน
“แต่เหมือนฉันกำลังจะไม่รอด~” อุซปพูดเหมือนร่างไร้วิณญาณ
“เอ๊ะ? นายเป็นอะไรน่ะอุซป?” ผม
“ช่างมันเถอะลูฟี่ U___U” อุซป
“จริงสิ” ผมพูดพร้อมวิ่งตรงไปที่นามิ ดูเหมือนเธอจะสลบอยู่นะ
“เธอสบายดีแล้วล่ะ เดี๋ยวก็ฟื้นแล้ว” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมค่อยๆ ดึงอุซปขึ้นจากการนอนเอาหน้าแนบพื้น
“อ๋อ งั้นก็ดีแล้ว” ผมพูดพร้อมมองไปที่หน้าของนามิ ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ปัดเศษอิฐออกจากหน้าของเธอ สงสัยมันจะกระเด็นมาตอนที่ผมออกมามั้ง
“อ้าว...” เสียงของใครบางคนทำให้ผมเงยหน้ามอง
“อ้าว โซโล” ผมพูด... จริงสิ โซโลหายไปไหนมาตั้งแต่ตอนที่ผมไปเจอเจ้าหน้ากากนะ ถ้าจำไม่ผิดผมกับโซโลวิ่งมาด้วยกันนี่หน่า... ช่างมันเถอะ ยังไงก็เจอกันแล้ว
“นายหายไปไหนน่ะ ตามหาตั้งนาน” โซโล
“ฉันควรจะถามนายมากกว่านะ -O-” ผม
“อ๊างงง~ คุณนามิ โรบินจวางงง~” เสียงของซันจิดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองตามต้นเสียงทันที
“อ๊ะ! คุณนามิเป็นอะไรครับ!!” เมื่อซันจิเห็นนามินอนนิ่งอยู่ ก็รีบวิ่งมาถามด้วยความตกใจทันที
“โดนพิษของแมงกะพรุนน่ะสิ แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” ช๊อปเปอร์
“พิษของเจ้าหน้ากากนั่นน่ะหรอ?” ซันจิหันไปถามช๊อปเปอร์
“ใช่แล้ว” ช๊อปเปอร์
“หมอนั่นกล้าทำร้ายแม้แต่กับเลดี้อย่างงั้นหรอ... มันจะไปจัดการมัน!” ซันจิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ใจเย็นๆ เถอะซันจิ... ว่าแต่ หาสโนไวท์เจอมั้ย?” อุซป
“หาไม่เจอเลย... เจ้าบ้านั่นเอาไปซ่อนไว้ไหนกันนะ” ซันจิ
“รวมตัวกันไว้ก็ดีนะ เผื่อมีใครบาดเจ็บจะได้ช่วยกัน” โรบินออกความเห็น
“... โรบินจังอยากให้ผมอยู่ด้วยงั้นหรอ! โอ้! ได้เลยคร้าบบ~ ผมจะดุแลโรบินจังกับคุณนามิเองนะคร้าบบ~ ♥” ซันจิพูดพร้อมโค้งตัวเป็นรูปหัวใจ
“อะ...”
“นามิ!” ผมพูดขึ้น เมื่อเห็นนามิค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ดูเหมือนเธอจะตื่นแล้ว!
“ละ... ลูฟี่” นามิค่อยๆ เรียกชื่อผม
“นามิฟื้นแล้ว งั้นเราไปจัดการเจ้าหน้ากากกันเลย!” ผมลุกขึ้นแล้วชูมือขึ้นเหนือหัว
“นายจะบ้าหรือไง =[]=^^!!” อุซปกับซันจิประสานเสียง
“ทำไมล่ะ?” ผม
“นามิพึ่งฟื้นนะ รอเธอดีขึ้นอีกหน่อยไม่ดีกว่าหรือไง!” อุซป
“ใช่ๆ อย่างที่อุซปพูดนั้นแหละ!” ซันจิ
“อ้าว... =O=” ผม
“คุณนามิ ยังเจ็บอยู่หรืป่าวครับ?” ซันจิวิ่งมากุมมือของนามิเอาไว้ แล้วถามด้วยเสียงนุ่ม
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” นามิหันไปตอบซันจิ
ทั้งคู่สบตากัน... สบตากันทำไม =___=+
แล้วผมจะรู้สึกไม่ดีไปทำไมล่ะเนี่ย ไม่ไหวๆ -O-
“นามิดีแล้ว ไปกันเลยได้มั้ยย~” ผม
“ให้คุณนามิพักอีกนิดสิเฟ้ย!” ซันจิ
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ไปกันต่อเลยก็ได้” นามิพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“เห็นมั้ยนามิบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว -O-” ผม
“ถ้านายยังใจร้อนอยู่ นายก็ไปคนเดียวเลยสิ!” ซันจิ
ผมเบ้ปากใส่ซันจิก่อนจะพยักหน้า
“งั้นฉันขอไปจัดการเจ้านั่นก่อนแล้วกัน!” ผม
“เดี๋ยวสิลูฟี่ ไม่ฟังที่โรบินพูดเมื่อกี้เลยหรอ?” อุซป
“โรบินพูดว่าอะไร -O-?” ผม
“เฮ้อ... ยังไงก็เถอะ เราไปพร้อมๆ กันดีกว่านะ” อุซป
“... ยังไงไม่รู้แหละ นามิ! เมื่อไหร่เธอจะหายซะทีเนี่ย!” ผมหันไปโวยวายใส่นามิ
“แล้วทำไมต้องมาลงที่ฉันด้วยยะ -___-” นามิ
“ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้!” ผมพูดพร้อมสะบัดหน้าไปอีกทาง ผมล่ะหงุดหงิดจริงๆ เวลาเห็นนามิชักช้าเนี่ย เมื่อไหร่จะไปต่อได้ซะที! หงุดหงิดๆๆ!
[จบบันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
ดูเหมือนลูฟี่จะเป็นโรคประสาทนะ ดูหมอนั่นจะบ้าเป็นพิเศษพอฉันตื่นขึ้นมา -___-
ตอนนี้หมอนั่นเดินไปนั่งอีกที่แล้ว ทำหน้ามุ้ยอย่างกับเด็กไม่ได้เล่นม้าหมุน น่าจะหนัก -O-
“คุณนามิพอลุกไหวมั้ยครับ” ซันจิคุงหันหน้ามามองฉันก่อนจะค่อยๆ พยุงฉันให้ยืน
“ขอบคุณนะซันจิคุง” ฉันพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้น
“อย่าฝืนมากนะนามิ พิษมันร้ายแรง” ช๊อปเปอร์เดินมาหาฉัน
“อื้ม ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณนะช๊อปเปอร์” ฉันยิ้ม
“ถ้าทุกคนดีขึ้นแล้ว เราก็ไปต่อกันเถอะ!” แฟรงกี้พูดพร้อมหมุนไปมา
“ว่าแต่ เจ้านั่นหายไปไหนแล้วล่ะ?” อุซปถาม
“นั่นน่ะสิ” ฉันพูดพร้อมมองไปรอบๆ รอยกำแพงแตกเป็นเสี่ยงๆ คงมาจากการที่พวกช๊อปเปอร์ช่วยลูฟี่สินะ
“งั้นก็ไปกันเลยเถอะ” โซโล
“มันใช่ทางนั้นหรอ =[]=!!” ฉันพูดพร้อมคว้าชายเสื้อของโซโลเอาไว้
“อ้าว ทำไมล่ะ -___-” โซโล
“นี่ด๊อก ฉันฝากดูโซโลหน่อยนะ อย่าให้หมอนั่นไปผิดทางล่ะ” ฉันหันไปพูดกับด๊อก
“ฉันไม่ใช่เด็กอนุบาลนะเฟ้ย =[]=^^!!” โซโล
“ไม่ต้องเลยนายน่ะ -___-+” ฉัน
ตึก... ตึก... ตึก...
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้น ทำให้พวกเราต้องหันไปมอง แล้วมันปรากฏเป็น...
“เจ้าสวมหน้ากาก!!” ลูฟี่พูดพร้อมชี้หน้าของคนสวมหน้ากาก... ใช่ หมอนั่นมาอีกแล้ว
“รอมาตั้งนาน ฟื้นตัวดีกันหมดแล้วสินะ คิกๆๆ~” เจ้านั่นพูดพร้อมหัวเราะเอามือปิดปาก
“เมื่อกี้นายขังฉันไว้ในห้องพิษบ้าๆ นั่น! เดี๋ยวฉันจะจัดการนาย!” ลูฟี่โวยวาย
“อู้วว~ ไม่เอาๆ ไม่ใช่ที่นี่ และไม่ใช่ตอนนี้...” เจ้าคนสวมหน้ากาก
“หมายความว่ายังไง?” ลูฟี่
“ตามมาสิ ฉันไม่อยากสู้กับพวกนายที่นี่...” เจ้านั่นพูดพร้อมหันหลังวิ่งไป ลูฟี่วิ่งตามหมอนั่นไปทันที
“เดี๋ยวก่อนสิลูฟี่! มันอาจเป็นกับดักนะ!” ช๊อปเปอร์ตะโกน
“หะ... หา?” ลูฟี่หยุดชะงัก
“อย่าไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้าคนเดียวสิ!” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมวิ่งไปดึงตัวลูฟี่เอาไว้
“แต่หมอนั่นบอกให้เราตามไปนะ?” ลูฟี่
“เราไม่ควรเชื่อในสิ่งที่มันพูดทั้งหมดนะ!” ช๊อปเปอร์
“ทำไมไม่ตามฉันมาล่ะ~” เสียงของเจ้าคนสวมหน้ากากดังมาจากข้างหน้า
“ถ้าไม่ตามมา ระวังจะตายนะ~” หมอนั่นพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงระเบิดดังมาจากข้างลังของเรา แล้วตามมาด้วยของเหลวสีม่วงค่อยๆ ซึมออกมาจากกำแพง
“พะ... พิษนี่!!” ช๊อปเปอร์
“มะ... หมอนั่นกะจะให้เราตามไปจริงๆ หรอเนี่ย!” อุซป
ตูม!!!
เสียงระเบิดดังขึ้นจากข้างหลังเราอีกครั้ง ครั้งนี้มันเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ
“วิ่งเถอะ!!” ซันจิตะโกนขึ้น
ตูม!! ตูม!!! ตูม!!!
“อ๊า!!” ฉันร้องก่อนที่พวกเราจะวิ่งตามเจ้าหน้ากากไปอย่างไม่คิดชีวิต เสียงของระเบิดดังเข้ามาเรื่อยๆ
เราวิ่งมาเรื่อยๆ จนถึงห้องโถงใหญ่อีกห้อง แต่ห้องนี้เต็มไปด้วยใยแมงมุมและเศษฝุ่นเต็มไปหมด... มันเป็นห้องที่รกร้างสุดๆ!!
“ห้องนี้มันอะไรเนี่ย!” แฟรงกี้
“อ้าวๆ... ตามมาถึงแล้วหรอ~” ต้นเสียงดังมาจากเก้าอี้ตัวใหญ่ พวกเราหันไปมองทันที
เจ้าคนสวมหน้ากากนั่งอยู่ที่บัลลังก์สีดำ ใยแมงมุมเกาะเต็มไปหมด... และข้างๆ ของหมอนั่น... สโนไวท์!
“สโนไวท์นี่!!” ด๊อก
“ใครหรอสโนไวท์~ ?” เจ้าคนสวมหน้ากากพูดพร้อมฉีกยิ้ม พร้อมค่อยๆ เอียงตัวไปหาสโนไวท์ แล้วเอานิ้วกรีดไปทั่วใบหน้าของสโนไวท์ ผิดขาวเหมือนหิมะของสโนไวท์เป็นรอยแดงไปตามรอยเล็บ!
“หยุดนะแก!!” ซันจิ
“อ๊ะ? อะไรเหรอ~” หมอนั่นฉีกยิ้ม
“แกห้ามทำร้ายสโนไวท์นะ!!” ซันจิ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้จักน่ะ~” เจ้าคนสวมหน้ากาก
“หนอย... แก!!” ซันจิพูดพร้อมพุ่งตัวไปหาเจ้าคนสวมหน้ากากนั่นอย่างรวดเร็ว
“Epaule Shoot!!” ซันจิ
“อ๊ะ อ๊ะ~” จู่ๆ เจ้าสวมหน้ากากก็ฉีกยิ้ม พร้อมกลับคว้าตัวของสโนไวท์มาบังตัวของตัวเองอย่างรวดเร็ว!!
“หนอยแก!” พอซันจิเห็นอย่างนั้นจึงเหวี่ยงเท้าไปทางอื่น จนเตะเข้าที่กำแพง จนกำแพงถล่ม!
“ไม่นะ มีพิษอยู่ในกำแพงหรือป่าว!!?” อุซปตะโกน
“หน๊อยแก... เอาผู้หญิงเป็นโล่กำบังหรอ!!!” ซันจิยันตัวลุกขึ้น มองไปทางเจ้าคนสวมหน้ากากอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ!
“ทำไม... ทำไมถึงไม่มีพิษล่ะ?” ช๊อปเปอร์พูดอย่างงงๆ
“หืม? พูดถึงอะไรหรอ” เจ้าคนสวมหน้ากากยิ้มทั้งๆ ที่เอาตัวของสโนไวท์มาบังร่างกายของตัวเองเอาไว้ ขี้ขลาดหนิ!!
ดูจากการที่ซันจิเตะเข้าไปที่กำแพงแล้วไม่มีพิษไหลออกมา ห้องนี้น่าจะไม่มีพิษอยู่ในกำแพงนะ...
“เตะมาอีกซี่~” เจ้านั้นพูดพร้อมลูบผมของสโนไวท์
“...” ซันจิมองอย่างโกรธแค้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้
“ขี้ขลาดเป็นบ้า...”
“หืม... ?” เจ้าหน้ากาก
“ขี้ขลาดชะมัด เอาคนอื่นมาเป็นโล่กำบังร่างกาย!!” ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เดือดสุดๆ
“อะไรของนาย? อะไรแบบนี้ก็เห็นกันบ่อยไปไม่ใช่หรอ~” หมอนั่นฉีกยิ้ม
“ฉันจะซัดหน้าแก!!” ลูฟี่พูดพร้อมก้มตัวลง ตัวของลูฟี่เริ่มกลายเป็นสีแดง ไอความร้อนค่อยๆ ออกมาจากตัวของลูฟี่
“ทำอะไรของแก...” เจ้าหน้ากาก
“เกียร์ ซีคอด์น!” ลูฟี่
ลูฟี่ค่อยๆ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วเล็งไปที่เจ้าคนสวมหน้ากาก
“อะไรของแกเนี่ย ?” เจ้านั่นยังงงไม่หาย
“โกมุ โกมุ โน... เจ็ต พิตโตรุ!!” หมัดขวาของลูฟี่ตรงไปกระแทกของเจ้าสวมหน้ากากอย่างรวดเร็ว! หมอนั่นที่ยังไม่ทันตั้งตัวถึงกับกระเด็นตกจากบัลลังก์! สโนไวท์หลุดออกจากอ้อมแขนของเจ้านั่น ซันจิรีบวิ่งตรงไปประคองตัวของสโนไวท์ไว้ทันที
“โอ๊ย~” หมอนั่นนอนนิ่งกับพื้นแล้วส่งเสียงอวดครวญ
“ชิ... ยัยนั่นหลุดมือไปจนได้” เจ้าสวมหน้ากากพูดทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่
ลูฟี่ค่อยๆ เดินไปตรงหน้าของเจ้านั่น
“เดินมาทำไม~ ไปไกลๆ เลยไป๊” จู่ๆ หมอนั่นก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วปัดมือไล่ลูฟี่ออกไปห่างๆ จากตัว
“โกมุ โกมุ โน...” ลูฟี่พูดพร้อมยืดมือไปข้างหลัง
“จะต่อยฉันอีกแล้วงั้นหรอ?” เจ้าสวมหน้ากาก
“เจ็ต ไรฟุรุ!!” ลูฟี่พุ่งหมัดไปข้างหน้าของเจ้านั่นอย่างรวดเร็ว
“วุ๊บ~”
หมัดของลูฟี่ที่น่าจะกระแทกเข้าไปเต็มๆ หน้าของเจ้านั่น กลับผ่านหน้าของเจ้านั่นไปอย่างเฉยๆ เพราะอยู่ดีๆ หัวของเจ้านั่นก็กลายเป็นฝุ่นไปน่ะสิ!!
“ผลปีศาจงั้นเหรอ!” อุซปพูดขึ้น
“ใช่~ เขาเรียกกันว่า ผลโคริ โคริ (ผลฝุ่น ถ้าเป็นภาษาญี่ปุ่นจริงๆ จะเรียกว่า โคโคะริ)” เจ้าคนสวมหน้า
“รู้มั้ยความสามารถของผลนี้คืออะไร~?” ตัวของเจ้านั่นค่อยๆ กลายเป็นฝุ่นแล้วไป รวมตัวกันอีกที่ จนกลายเป็นตัวของหมอนั่น
“มันก็คือการแทรกซึมยังไงล่ะ~” เจ้านั่นพูดพร้อมหัวเราะ
แทรกซึม... งั้นหรอ?
แทรกซึม!!
“ลูฟี่! ระวังนะ!!” ฉันตะโกน ลูฟี่หันมามองฉันอย่างงงๆ
“อะไรหรอ?” ลูฟี่
“แทรกซึมไงล่ะ! ห้องนี้มีแต่ฝุ่น แปลว่านี่คือกับดักไงล่ะ!!” ฉัน
“เธอ... รู้แผนของฉันอีกแล้วหรอเนี่ย~” เจ้านั่นพูดพร้อมเบ้ปากอย่างไม่พอใจ
“กลิ่นฝุ่นไงล่ะ! ห้ามสูดเข้าไปเชียวนะ!” ฉัน
“กะ... กลิ่นฝุ่นงั้นหรอ!!” อุซปกับช๊อปเปอร์พูดพร้อมเอามืออุดจมูก
“รู้แล้วจริงๆ สินะ~ ยังไงมันก็ไม่ทันแล้วล่ะ สูดกันไปเต็มปอดเลยนี่... ฝุ่นของฉันน่ะ คิกๆๆๆ” หมอนั่นหัวเราะ
จริงสิ! พอเข้ามาในห้องนี้... เราก็สูดกลิ่นของฝุ่นไปเต็มๆ ปอดเลย!
งั้นคงต้องทำลายฝุ่นก่อนสินะ
ฉันดึงกระบองคุริมะขึ้นมา แล้วค่อยๆ ปล่อยกลุ่มเมฆก้อนเล็กๆ ขึ้นสู่อากาศ ถ้าใช้ฝน... มันจะต้องได้เรื่องแน่ๆ
“เรนเทมโป!” เมื่อฉันพูดเสร็จ สายฝนก็ตกลงมาจากก้อนเมฆพวกนั้น ทำเอาเจ้าสวมหน้ากากหน้าเหวอกันเลยทีเดียว
“ฝนมาได้ยังไงเนี่ย!” หมอนั่นโวยวาย
“ทีนี้... จะยังยิ้มออกอยู่หรือป่าวล่ะ!” ฉันพูดพร้อมมองหน้าเจ้านั้นแล้วแลบลิ้นใส่ เจ้าคนสวมหน้ากากถึงกับเอ็นกระตุก
“เอาล่ะ... จัดการมันเลยลูฟี่!” ฉันส่งเสียงเชียร์ ลูฟี่หันมามองฉันอย่างตะลึงน้อยๆ ก่อนจะฉีกยิ้ม แล้วพยักหน้า
“ได้เลย!... โกมุ โกมุ โน...” ลูฟี่พูดพร้อมยืดมือไปข้างหลังอีกครั้ง
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ... เรายังเจรากันได้อยู่ ใช่มั้ย!?” เจ้าสวมหน้ากากพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง สายตาของมันคืออาการกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“...เจ็ต ไรเฟิ้ล!!”
ปัง!!!
หมัดกระแทกเข้าไปเต็มๆ หน้าของเจ้าหน้ากากอีกครั้ง มันปลิวไปติดข้างฝาเลยทีเดียว!
“บ้า... ชะมัด...” หมอนั่นพูดแล้วค่อยๆ ยันตัวออกมาจากฝาพนัง มันเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา ก่อนจะค่อยๆ คลานหนีออกจากห้อง
“หมอนั่นจะหนีไปอีกแล้ว!” อุซป
“ไม่ปล่อยให้หนีหรอกน่า!” ไม่ทันไร ซันจิก็วิ่งไปดักหน้าของเจ้าสวมหน้ากากนั่นทันที
“ปล่อยฉันไปเถอะ นายก็ได้ยัยนั่นกลับไปได้แล้วไม่ใช่หรอ ปล่อยฉันไปเถอะ!” เจ้าคนสวมหน้ากากพูดอย่างน่าสมเพช
“เรา... รู้จักกันด้วยหรอ ^^?” ซันจิ
“เดวิลจั๊มป์ เอ็กซ์ตร้าอัทชิ!!” ซันจิกระแทกเท้าเข้าไปเต็มๆ หน้าของเจ้านั่นเต็มๆ! เจ้านั่นแทบจะหัวจมดิน!
“นั่นเป็นแค่ที่แกทำร้ายคุณนามินะ” ซันจิพูดพร้อมยิ้ม
“ส่วนนี้คือการที่แกเอาเล็บสกปรกๆ ของแกไปแตะหน้าของสโนไวท์จัง... เดวิลจั๊มป์บลูมิเอลอัชชิ!!”
“อั่กก!!” เจ้าคนสวมหน้ากากกระอักเลือด
“มีส่วนไหนอีกนะ... หรือว่าหมดแล้ว?” ซันจิยิ้ม
“...” เจ้าคนสวมหน้ากากไม่พูดอะไร หรือว่าหมอนั่น... จะไม่รอดแล้ว?
“ไปกันเถอะซันจิคุง” ฉันที่เห็นสภาพของเจ้าคนสวมหน้ากากแล้วสลดซะ เลยเรียกซันจิคุงให้ออกมาซะที ซันจิคุงหันหน้ามามองฉันก่อนจะดี๊ด๊าแล้ววิ่งตามฉันมา
“คร้าบบบ คุณนามิ~~” ซันจิ
พอฉันวิ่งออกมาจากห้องนั้น ก็พบช๊อปเปอร์ที่กำลังปฐมพยาบาลสโนไวท์อยู่
“เป็นยังไงบ้างช๊อปเปอร์” ฉัน
“อาการไม่ดีขึ้นเลย เป็นอะไรกันนะ ทั้งๆ ที่ตรวจร่างกายแล้วไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย แต่ก็ไม่ได้สติ” ช๊อปเปอร์
“ทำไมเธอถึงสลบไปแบบนี้ล่ะ” อุซปตั้งคำถาม
“อาจจะเป็นเพราะเจ้าหน้ากากนั่นมันทำอะไรซักอย่างก็ได้นะ” แฟรงกี้ออกความเห็น
“เธอไม่ฟื้นเลยหรอ...” เหล่าคนแคระเดินมาใกล้ๆ แล้วถามช๊อปเปอร์ ช๊อปเปอร์หลับตาแล้วส่ายหน้า
“หรือว่าเธอจะเป็นเหมือนครั้งก่อน เหมือนกับที่สโนไวท์กินแอปเปิ้ลของแม่เลี้ยงแล้วหลับไม่ตื่น หรือว่าจะต้องให้เจ้าชายมาจูบเธอ?” แบชฟูลออกความเห็น
“กลัวมันจะไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิ...” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมเก็บอุปกรณ์แพทย์ลงกระเป๋า
“หรือมันจะเป็นเพราะคนสวมหน้ากากนั้นจริงๆ” โรบินพูดเสียงเรียบ
“แต่หมอนั่นถูกซัดไปซะขนาดนั้น ไม่น่าจะมีแรงใช้พลังแล้วนะ!” ฉัน
“นั่นน่ะสิครับ... อั่ก!!!” ซันจิพูดยังไม่ทันจบประโยคเขาก็ล้มลงไปกระแทกกับพื้น!!
“เป็นอะไรน่ะซันจิคุง!” ฉันสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะก้มลงไปพยุงตัวซันจิคุง
“อั่ก...” ซันจิ
“นายเป็นอะไรน่ะซันจิ!!” ทุกคนเองก็ตกใจแล้ววิ่งรีบมาดูอาการของซันจิทันที
“แฮ่กๆๆ...” ซันจิคุงหอบหายใจแรงๆ แล้วไอไม่หยุด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา!!
“หยามกันมากนะแก ทีนี้น่ะไม่ปล่อยไว้แน่ แกตายกันอยู่ที่นี่ให้หมดนั้นแหละ!!” จู่ๆ เจ้าคนสวมหน้ากาก ก็เดินออกมาจากห้องที่เราเพิ่งออกกันมา หน้าของหมอนั่นแลจะโกรธแค้นเรามากๆ
หมอนั่นยังไม่ตาย! แล้วสาเหตุที่ซันจิคุงล้มไป... อย่าบอกนะว่า!!?
“อย่าลืมสิ ฝุ่นของฉันน่ะ... ไม่ได้มีแค่ในห้องนั้นหรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆ!!”
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น