ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Luffy & Nami] สุดขอบของปลายฟ้าคือความฝัน '

    ลำดับตอนที่ #24 : [ตอนที่23] :: สานต่อเวลาที่ผ่าน วันที่ทุกคนต้องสะพรึง งานแต่งงานเริ่มต้นขึ้นแล้ว

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.83K
      31
      1 ส.ค. 55

     

    ตอนที่23

    สานต่อเวลาที่ผ่าน วันที่ทุกคนต้องสะพรึง งานแต่งงานเริ่มต้นขึ้นแล้ว

    รอยยิ้มตรงหน้าของฉันคือลูฟี่ เขาอมยิ้มหวานน่ารักเพียงเพราะฉันชมว่าเค้กที่เขาทำมาให้นั้นอร่อย

    อร่อยจริงๆ หรอลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม ฉันพยักหน้ารับ

    อร่อยดีนะ ถึงมันจะรสชาติเค็มๆ ก็เถอะ -___-;;” ฉัน

    เค็มหรอ... สงสัยเพราะฉันใส่น้ำตาลล่ะมั้ง~ลูฟี่

    น้ำตาลมันเพิ่มความหวานย่ะ! นายใส่เกลือมากกว่า!” ฉัน

    ว้าว เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันใส่เกลือลงไปในเค้ก O__o” ลูฟี่

    ก็เพราะ... รสชาติมันฟ้องฉัน

    ที่จริงฉันเห็นหมอนั่นโรยเกลือลงไปกับเนื้อเค้กเลยต่างหาก -___-!!

    หรอ ไหนขอชิมบ้างสิลูฟี่พูดพร้อมเอาส้อมจิ้มเค้กของตัวเองแล้วเอาเข้าปาก

    อืม... ฉันก็ทำเค้กใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย O__o” ลูฟี่พูดชาเชยชมตัวเอง แล้วจิ้มเค้กอีกชิ้นเข้าปากอีก ตกลงหมอนี่ตั้งใจจะทำให้ฉันกินหรือทำให้ตัวเองกินกันแน่นะ =O=

    แต่ก็เอาเถอะ... ห้าวว... ง่วงชะมัดเลย

    ห้าวววฉันเผลอหาวออกมา ลูฟี่มองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้ม

    เธอคงง่วงแล้วสินะลูฟี่

    อา... เหมือนจะนอนหลับแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ตีห้าแล้วนี่เนอะฉัน

    หรอ... ห้าวว... ฉันก็ง่วงเหมือนันแฮะลูฟี่พูดพร้อมเกาหัวตัวเอง

    งั้นก็นอนเถอะ เนอะ ลูฟี่ฉัน

    แต่เค้กยังกินไม่หมดเลยนะ...ลูฟี่ก้มมองเค้กของตัวเอง

    นายก็กินสิฉัน

    ฉันทำมาให้เธอกินนะ ให้ฉันกินคนเดียวได้ยังไง -O-ลูฟี่เริ่มบ่น ฉันหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะจิ้มเค้กอีกชิ้นเข้าปากบ้าง

    งั้นมาช่วยกันกินให้หมดแล้วกันเนอะฉัน

    “...เอาอย่างงั้นก็ได้! ฮี่ๆลูฟี่

     

    [บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]

    ผมยืนมองคุณนามิกับเจ้ากัปตันนั้นนั่งกันที่บันไดแล้วจิ้มเค้กกินกันอย่างสนุกสนาน ดูเหมือนคุณนามิจะมีความสุขมากเลยนะเนี่ย... ดีใจจังนะที่ได้เห็นคุณนามิยิ้มอย่างนั้น ^^

    ตอนนี้ผมได้แต่ยืนหลบมุมอยู่กับกำแพง จริงๆ แล้วผมหยิบของขวัญหวังจะเอาไปให้คุณนามิตอนเที่ยงคืนแล้วล่ะ แต่พอเคาะประตู ก็พบเป็นรีเทลจังเดินออกมาแล้วบอกว่าคุณนามิยังไม่กลับมาที่ห้องเลย ทำเอาผมรู้สึกแย่มากเลยแหละ!

    เพราะอย่างนั้นผมจึงเดินตามหาคุณนามิ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ เลยกะว่าจะไปดูว่าเจ้าลูฟี่ทำเค้กไปถึงไหนแล้ว แต่พอเดินไปดู ก็พบเป็นคุณนามิกำลังนั่งเอาหลังพิงกับผนังปราสาทแล้วแอบมองดูลูฟี่ทำเค้กอยู่ เมื่อได้เห็นภาพนั้น มันก็เลยทำให้ผมไม่อยากที่จะไปทำให้คุณนามิตกใจ จึงยืนรอคุณนามิตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงตีห้า

    พอตีห้า ลูฟี่ทำเค้กเสร็จ คุณนามิจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินมาทางผม ตอนแรกผมที่ตั้งใจจะเอาของขวัญไปให้คุณนามิ แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้... มันเลยทำให้ผมหลบไปอยู่หลังเสาแล้วปล่อยให้คุณนามิเดินผ่านไป แล้วไม่นานลูฟี่ก็เดินออกมาจากครัว... แล้วก็มาอยู่ตรงนี้

    “กินไปนานๆ ซักจะเค็มขึ้นๆ นะลูฟี่ =___= คุณนามิที่จิ้มเค้กของเจ้าลูฟี่เข้าปากไปหลายคำเริ่มออกเสียงบ่น แน่ล่ะที่มันต้องเค็ม ก็หมอนั่นเล่นเทเกลือลงเนื้อเค้กเลยนี่ -____-

    “หรอ ฉันว่ากินไปแล้วมันอร่อยดีออก” ลูฟี่

    “อร่อยน่ะมันอร่อย แต่ว่ามันเค็ม เค้กที่ไหนมันเค็มบ้างฮะ -____-นามิ

    ... แต่มันก็อร่อยน่า =O=” ลูฟี่

    หมอนี่มันเอาแต่ใจชะมัด! คุณนามิบอกว่ามันเค็มก็ต้องทำให้ใหม่สิ! เอ๊ะ... แล้วเราจะไปโวยวายทำไม มันไม่ใช่เรื่องของเรานี่เนอะ -O-

    แล้วนี่เรามาแอบดูอะไรตั้งนานสองนาน ตอนนี้เราควรจะไปนอนๆ ได้แล้วนะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็ต้องเจอศึกหนักแต่เช้าอีก เฮ้อ ไปนอนดีกว่านะเราๆ

    ผมคิดเองเออเอง แล้วค่อยๆ เดินอ้อมๆ ไป เพื่อไม่ให้ลูฟี่กับคุณนามิเห็น เพื่อนเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง ในมือก็ถือกล่องของขวัญที่ไม่ได้ให้คุณนามิซะทีอยู่ในมือ ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยให้ในตอนเช้าดีกว่า ตอนนี้คุณนามิคงกำลังมีความสุขอยู่กับหมอนั่นนั่นแหละ คุณนามิน่าจะรีบๆ นอนนะ นอนดึกขนาดนี้เดี๋ยวก็ง่วงเอาหรอกครับ มันไม่ดีนะ นอนดึกเนี่ย...

    “อะแฮ่ม!”

    เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ทำเอาผมตกใจมาก! เมื่อหันหน้าไปมองก็พบเป็นองค์หญิงไวท์เฌเบศ... แย่แล้ว! ไหงไวท์เฌอเบศจังยังไม่นอนอีกล่ะเนี่ย!!

    “หายไปไหนมาหลายชั่วโมง” ไวท์เฌอเบศจังพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ เธอกอดกดมองหน้าของผมนิ่ง สีหน้าของเธอสามารถพูดได้เลยว่า กำลังโกรธผมอยู่ TOT!!

    “เอ่อ...” ผมพูดไม่ออก แปลว่าเธอรู้งั้นหรอว่าผมหายไปหลายชั่วโมง เธอยืนรอเรางั้นหรอ ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง?

    “แล้วในมือนั่นมันอะไร” ไวท์เฌอเบศจังพูดพร้อมหันมองไปที่กล่องของขวัญที่ผมคิดจะเอาให้คุณนามิ

    “ของขวัญ... วันเกิดคุณนามิน่ะครับ ^^;;” ผมตอบเธอไป เมื่อเธอได้ยินอย่างนั้นจึงเดินเข้ามาใกล้ๆ ผม แล้วเอามือจับที่กล่องของขวัญสีขาวผูกไบว์สีส้มตามสีส้มของคุณนามิ

    “ในนี้มีอะไรอยู่อย่างนั้นหรอ” ไวท์เฌอเบศจังดึงของขวัญออกจากมือผมแล้วเขย่าๆ มันเบาๆ อ๊าก! อย่าเขย่าสิไวท์เฌอเบศจัง! เดี๋ยวมันก็เสียหายหรอกนะครับ T___T!!

    “ยะ... อย่าเขย่าสิครับไวท์เฌอเบศจัง เดี๋ยวมันจะเสียหายเอานะครับ TOT!!” ผมพูดพรางเอามือห้ามๆ ไวท์เฌอเบศจัง เธอทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ส่งของขวัญกลับคืนมาให้ผม

    แล้วในนั้นมันอะไรล่ะไวท์เฌอเบศจังชี้มาที่ของขวัญของผม ผมนิ่งไป ก่อนจะยิ้มให้เธอเล็กน้อย

    มันก็...ผมตั้งท่าจะพูดออกไป แต่ก็ชะงักไว้ก่อน... ถ้าผมบอกไวท์เฌอเบศจังไป... มันจะดีหรอ? แล้วถ้าเธอไม่พอใจขึ้นมาล่ะ เลือกที่จะไม่บอกดีกว่ามั้ง... แต่ถ้าไม่บอกผมจะหัวขาดมั้ยเนี่ย -____-;;

    แต่ในใจมันไม่อยากจะบอกเลยแฮะ...

    มันคือ?ไวท์เฌอเบศจัง

    คะ...ผม

    สองคนนี้ตื่นกันแล้วหรอ

    เสียงที่แทรกขึ้นมานั้นทำเอาผมน้ำตาแทบไหล ขอบคุณที่มาขัดจังหวะ ขอบคุณมากกก TwT!!

    เอ๊ะ? พระราชานี่หน่า?

    ท่านพ่อ!” ไวท์เฌอเบศจังร้องอย่างตกใจ พระราชาหันหน้าไปมองพระราชธิดาตัวน้อยของตัวเอง ก่อนจะหันหน้ามองมาทางผม

    ท่านพ่อไหงมาอยู่ที่นี่ได้คะ!” ไวท์เฌอเบศ

    พ่อแค่ออกมาเดินเล่น และมาดูอะไรแถวๆ นี้เฉยๆพระราชา

    เรากำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่นะคะ!” ไวท์เฌอเบศจัง

    สำคัญถึงขนาดที่พ่อรู้ไม่ได้เลยอย่างงั้นหรอพระราชาพูดพร้อมเหล่ตามองมาทางผม... มันไม่ได้เป็นอย่างที่พระราชาคิดนะครับ -___-;;

    มันก็ไม่ใช่ไม่รู้ไม่ได้หรอกค่ะไวท์เฌอเบศ

    งั้นพูดต่อเลย พ่อรอฟังอยู่พระราชากอดอกยืนนิ่ง ไวท์เฌอเบศจังหน้าเหวอ ก่อนจะกระทืบเท้าเหมือนโมโห แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองเฉยเลยแล้วเธอก็ปิดประตูห้องของตัวเองเสียงดังปัง!

    “...”

    ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับพระราชาแล้วล่ะนะ =___=;;

    เธอคุยเรื่องอะไรกันหรอพระราชาหันมาถามผม

    เรื่องของขวัญน่ะครับผมพูดพร้อมก้มลงมองของขวัญในมือของตัวเอง พระราชามองตามสายตาของผมทันที

    ของขวัญของใครงั้นหรอ?พระราชา

    ของคุณนามิ... วันนี้เป็นวันเกิดของเธอน่ะครับผมพูดพร้อมอมยิ้มน้อยๆ พระราชานิ่งเงียบไม่พูดอะไร ตอนนี้พระราชากำลังมองมาทางผมด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนกำลังคุมคิดอะไรอยู่

    แต่ก็ยังไม่ได้ให้น่ะครับ งั้นผมไปก่อนล่ะผมที่ตอนนี้ง่วงแบบสุดๆ ตัดบทพูดกับพระราชา ก่อนจะผลักประตูห้องนอนตัวเองแล้วเข้าไปข้างในทันที ง่วงเป็นบ้าเลย เรื่องของขวัญ... ค่อยให้ก็ได้ อะไรแบบนี้ มันควรจะให้ตอนอยู่แค่สองคน...

    11.00 น.

    ก๊อกๆ

    “... zzZZ”

    ก๊อกๆๆ

    “zzZZ”

    ก๊อกๆๆๆๆๆๆ

    “...zzZZZ”

    แอ๊ด...

    เจ้าชายเพคะ

    เสียงเล็กๆ ของสาวน้อยในชุดเมดท่าทางขรึมๆ เดินเข้ามาพร้อมเรียกผมที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง จริงๆ ก็ได้ยินเคาะประตูแล้วน่ะนะ แต่มันง่วงซะจนไม่อยากลุกเลย~

    เจ้าชายเพคะ ถึงเวลาตื่นแล้วค่ะ... เลยเวลาตื่นมาสี่ชั่วโมงแล้วนะเพคะเธอยืนอยู่ข้างๆ เตียงสีหน้านิ่งเรียบ เธอคือสาวรับใช้ของปราสาทนี้เองนั้นแหละครับ ชื่อ นาโนเอะจัง น่ารักมากๆ นิสัยเงียบๆ นั้นทำให้ดูน่าค้นหา ~////~!!

    นาโนเอะจัง~ผม

    ถึงเวลาตื่นแล้วเพคะเจ้าชายนาโนเอะจัง

    ผมยังง่วงอยู่เลยครับ...ผม

    ยังไงก็ต้องตื่นแล้วค่ะ วันนี้ต้องทำราชกิจมากมาย อีกหนึ่งวันก็จะเป็นวันอภิเษกสมรสของพระองค์แล้วนะเพคะนาโนเอะจัง

    ...นั่นสินะ สามวันนี่มันผ่านไปเร็วจริงๆ

    ครับๆ ผมตื่นแล้วผมพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นนั่งกับเตียง นาโนเอะจังโค้งให้ผมก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าของผม

    ไม่เป้นไรครับ นาโนเอะจัง เรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวผมจัดการเองผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับนาโนเอะจัง เธอนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงหยิบเสื้อผ้าของผมออกมา แล้วเอาไปวางไว้ปลายเตียง

    ภายในสิบนาทีเพคะนาโนเอะจังพูดแค่นั้น ก่อนจะโค้งให้ผมอีกรอบ แล้วเดินออกนอกห้องไป... เป็นผู้หญิงที่เหมือนผู้หญิงจริงๆ จัดเสื้อผ้าให้เราด้วย อ๊า ~///[]///~

    แต่นี่มันไม่ใช่เวลานี่หน่า... อีกสิบนาที ได้ครับ นาโนเอะจัง!!

    ผมลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ก่อนจะกระโดดเข้าห้องน้ำไป วันนี้ก็... เฮ้อ ราชกิจอีกแล้ว!

     

    เร็วกว่าที่กำหนดเล็กน้อยนะเพคะเมื่อผมเปิดประตูห้องมาก็พบนาโนเอะจังยืนรออยู่แล้ว เหวอ มาแล้วหรอเนี่ย O_o

    แหะๆ ^^” ผมพูดพร้อมเกาหัวตัวเองเล็กน้อย

    เชิญค่ะนาโนเอะจังพูดพร้อมเดินนำหน้าผมไป ผมสีดำยาวสลวยของเธอปัดไปปัดมาตามจังหวะเดิน มันช่างสวยงามน่าสัมผัสจริงๆ เลยนะ~

    องค์หญิงไวท์เฌอเบศรออยู่ในห้องแล้วค่ะนาโนเอะจังหยุดยืนอยู่หน้าห้อง พร้อมหันมามองผม ผมพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้กับเธอ ก่อนที่ผมจะพูดคำว่าขอบคุณ นาโนเอะจังก็เธอออกไปเลย... ถึงจะเย็นชาแต่ผมก็ชอบน้า!!~

    ก๊อกๆ

    ผมเคาะประตู

    ใคร

    เสียงเล็กๆ ของไวท์เฌอเบศจังดังขึ้น เสียงของเธอช่างไพเราะจริงๆ~

    ผมเองครับ ซันจิผม

    อ๋อ เข้ามาเลย

    ผมผลักประตูเข้าไปในห้อง เมื่อเดินเข้าไปแล้ว ก็ผมเป็นไวท์เฌอเบศจังที่กำลังยืนเอาชุดสีขาวที่ใช้สำหรับงานสำคัญมาทาบกับตัว... และมันก็คือชุดแต่งงาน

    อันดับแรกเราต้องลองชุดกันก่อนนะไวท์เฌอเบศจังหันมาพูดกับผม ผมส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

    ครับผม ^^” ผม

    ชุดของซันจิคุง ชุดนั้นไวท์เฌอเบศจังพูดพร้อมชี้ไปที่ชุดที่แขวนอยู่ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ชุดนั้นก่อนจะยืนมองชุดที่ตัวเองต้องใส่ในวันพรุ่งนี้

    ...ทำไม ไม่ชอบหรอไวท์เฌอเบศจังที่เห็นผมยืนนิ่งอยู่นานพูดขึ้น ผมรู้สึกตัวก่อนจะส่ายหัว แล้วหยิบเสื้อตัวนั้นออกมา

    ให้ผมลองเลยหรอครับ?ผม

    ใช่ไวท์เฌอเบศจัง

    แล้ว... ไวท์เฌอเบศจังก็จะลองเลยใช่มั้ยครับ ชุดแต่งงานน่ะ...ผม

    ใช่แล้วเธอตอบ

    แปลกๆ นะครับ ทุกทีจะมีคนช่วยไวท์เฌอเบศจังแต่งตัวนี่ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครอยู่ซักคนเลยเนอะผมพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ ไวท์เฌอเบศจังเดินไปหน้ากระจกก่อนจะเอาชุดทาบกับตัวแล้วหมุนไปมา

    แปลกหรอไวท์เฌอเบศจัง

    ก็แปลกสิครับ ^^” ผม

    ...เฮ้อ ฉันไล่พวกนั้นไปเองแหละไวท์เฌอเบศจัง

    ไล่? ทำไมล่ะครับ?ผม

    มันน่ารำคาญน่ะสิ ซันจิคุงก็ไปแต่งตัวได้แล้วนะไวท์เฌอเบศจังพูดพร้อมเดินเข้าห้องลองชุดไป... อาการแบบนี้... ไวท์เฌอเบศจังจะต้องโกรธอะไรผมสักอย่างแน่ๆ... หรือจะเป็นเรื่องของขวัญของคุณนามิ?

    ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ ผมก็เถียงไม่ออกหรอกนะ...

    คิดอะไรอยู่นะเรา ไปลองชุดให้มันจบๆ ไปดีกว่า วันนี้ต้องไปทำอะไรอีกหลายอย่าง!

     

    เมื่อผมแต่งตัวเสร็จ ผมจึงเดินไปส่องกระจกเล็กน้อย ชุดนี้ผมเคยลองใส่แล้วน่ะนะ มันก็เคยง่าย ถ้าจะให้พูดตามความจริง มันก็เป็นชุดที่คล้ายๆ กับชุดตอนงานหมั้นนั่นแหละ แต่ครั้งนี้เขาเอายศอะไรก็ไม่รู้มาติดมากกว่าเดิมจนหนักหน้าอก -___-;;

    ผมเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วนะครับ ไวท์เฌอเบศจังล่ะครับผมเดินมาออกมาจากห้องลองเสื้อ ก็ไม่พบไวท์เฌอเบศจังเลย สงสัยคงกำลังลองชุดอยู่

    ยังไม่เสร็จไวท์เฌอเบศจัง

    ครับผม เดี๋ยวผมจะนั่งรอนะผมพูดพร้อมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ เวลาผ่านไปหลายนาที ผมถึงจะได้ยินเสียงของลูกบิดประตู

    เสร็จแล้วหรอครับผมพูดพร้อมลุกขึ้นยืนแล้วมองไปตามต้นเสียง

    “...”

    เมื่อหันหน้าไปมองก็ต้องหยุดนิ่ง ชุกแต่งงานที่ถูกออกแบบมาอย่างสวยงามตั้งแต่สมัยของราชินี ถูกถ่ายทอดมาให้กับลูกสาว ลายลูกไม้และดอกไม้ประดับประดาต่างๆ นั้นยังอยู่ในสภาพดี ทั้งความสวยงาม ความสง่า และใบหน้าของไวท์เฌอเบศจัง มันปนกันไปหมด... มันเป็นอะไรที่ชวนตะลึงมากๆ... เธอสวยจริงๆ

    เสร็จแล้วล่ะไวท์เฌอเบศจัง

    สวยมากเลยคร้าบ >O<” ผม

    ...ไวท์เฌอเบศจังนิ่งเงียบ เธอไม่ยิ้มหรือทำหน้าโกรธๆ อย่างเขินๆ เหมือนปกติ สีหน้าของเธอเป็นสีหน้าธรรมดาๆ ที่เหมือนไม่ได้คิดอะไร... เกิดอะไรขึ้น ดวงตาของเธอที่มองผมนั่นมันอะไรกัน...

    นี่ ซันจิ...ไวท์เฌอเบศจังเรียกชื่อของผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มันทำให้ผมพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าของเธอแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่เธอพูด

    ฉันรักนายนะ

    “!!!”

    จู่ๆ ไวท์เฌอเบศจังก็บอกรักผม ความรู้สึกที่ตกใจกับการพูดของเธอ ทำให้ผมทำตัวไม่ถูก... จริงๆ แล้วผมน่าจะดีใจเรื่องที่มีเจ้าหญิงมาบอกรักสิ แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึก... ไม่พอใจแบบนี้

    รักมาก...เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น มันยิ่งทำให้ผมเข่าอ่อน ความรู้สึกผิดพุ่งเข้ามาใส่ตัวของผมอย่างแรง

    แล้วเรื่องเมื่อคืน... ฉันไม่อยากจะพูดอะไรมาก แต่ฉันไม่พอใจมากๆ...ไวท์เฌอเบศจัง

    ไวท์เฌอเบศจัง...ผมพูดชื่อของเธอเบาๆ สีหน้าของเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้

    นี่... เธอกำลังจะร้องไห้ ขนาดเป็นเรื่องเล็กๆ ที่ผมไม่เข้านอนตามที่เธอบอก เธอก็ยังจะร้องไห้ กับเรื่องเล็กๆ แบบนี้... แล้วเรื่องใหญ่ๆ กับงานแต่งงาน... หัวใจของผมที่ต้องการจะปฏิเสธนั่นน่ะ...

    ถ้าผมปฏิเสธไป... เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ!!!

     

    หลังจากที่ไวท์เฌอเบศจังพูดแบบนั้น การสนทนาของผมกับเธอก็จบลง เพราะเธอหันหลังแล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวไปเลย เมื่อผมเดินไปเคาะประตูเรียกเธอ เธอก็บอกแค่ว่า ขออยู่คนเดียวสักพัก ให้ผมไปรอเธอที่หน้าห้องได้เลย... แล้วตอนนี้ผมก็ยืนเอาหลังพิงกับปราสาทอยู่ที่หน้าห้อง...

    เธอเข้าไปข้างในนั้นนานแล้วนะ เธอไปร้องไห้งั้นหรอ? แล้วผมก็เลือกที่จะเดินออกมาจากห้องโดยไม่คิดจะไปปลอบเธออย่างงั้นหรอ! ทำไมอะไรๆ มันก็ไม่เป็นใจสักอย่างกันนะ!!

    ถึงตอนนี้จะเริ่มช้าลงไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สาย... เลิกโกหกตัวเอง... เลิกโกหกคนที่รักนายซักที

    คำพูดของคุณนามิย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง... มันไม่ใช่แล้วล่ะครับคุณนามิ

    ผมคิดว่า... มันสายเกินไปแล้ว...

    [จบบันทึกพิเศษ ; ซันจิ]

     

    นามิ...

    อืออ...!”

    นามิ...

    หะ... หืม...ฉันค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา เมื่อลืมตาขึ้นก็พบเป็นรีเทล เธอมองหน้าฉันก่อนจะยิ้มออกมา

    ตื่นได้แล้วนะ เราต้องกินข้าวกลางวันแล้วรีเทล

    หา?... นี่ฉันยังง่วงอยู่เลยนะ... ห้าวว...ฉันพูดพร้อมฟุบหน้าหลับอีกครั้ง แต่กลับถูกรีเทลเขย่าตัวอีกครั้ง เฮ้อ จำเป็นต้องตื่นจริงๆ หรอเนี่ย ฉันพึ่งหลับไม่นานมานี่เองนะเนี่ย... เมื่อคืนหลับตั้วหกโมงเช้า ไม่น่าอยู่กินเค้กกับลูฟี่เลยจริงๆ

    นามิไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันจะเตรียมอาหารกลางวันให้รีเทลพูดพร้อมอมยิ้มหวานอีกครั้ง ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วลุกขึ้นแล้วตรงเข้าไปในห้องน้ำ

    อาบน้ำเสร็จแล้วหรอนามิรีเทลที่กำลังเตรียมถาดอาหารอยู่หันหน้ามาถามฉัน ฉันเอาผ้ามาเช็ดผมพร้อมพยักหน้า เธออมยิ้มก่อนจะเอาถาดอาหารไปวางไว้บนโต๊ะภายในห้อง

    อาหารกลางวันคืออะไรงั้นหรอฉันเดินไปถามรีเทล เธอหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะดึงเก้าอี้ออกมา เป็นเชิงให้ฉันนั่ง ฉันค่อยๆ นั่งตามที่เธอจัดให้ ก่อนจะค่อยๆ เปิดฝาของจานอาหารออก

    เอ๊ะ... นี่มัน...?ฉันร้องอย่างตกใจ พร้อมหันหน้ามองไปทางรีเทล เธอฉีกยิ้มกว้าง

    สุขสันต์วันเกิดค่ะนามิ ^^” รีเทล

    เมื่อฉันเปิดอาหาร ที่จานก็พบเป็นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ อยู่ นี่เธอซื้อให้ฉันงั้นหรอเนี่ย?

    ...ขอบคุณนะฉันหันหน้าไปมองรีเทลแล้วฉีกยิ้มกว้างบ้าง

    ลองเปิดดูสิคะ ถูกใจหรือป่าว?รีเทล

    ฉันพยักหน้า ก่อนจะดึงกล่องของขวัญออกมาจากจานแล้วเปิดมันทันที

    และเมื่อเปิดมันออก... ก็พบเป็นสร้อยข้อมือ...

    สร้อยข้อมือ?ฉันพูดพร้อมดึงมันออกมาดู รีเทลพยักหน้าหงึกหงัก

    นี่ฉันไปเลือกกับคุณแบล็คเวลล์เลยนะคะ ^^” รีเทล

    กับแบล็คเวลล์น่ะนะ?ฉันถามทวน

    ใช่ค่ะ ฉันไปถามเขาว่าที่ไหนมีร้านขายเครื่องเพชรบ้าง เขาก็พาไป แถมยังบอกว่าจะออกเงินให้ด้วย ก็ถือได้ว่าของขวัญนี่... ก็เหมือนคุณแบล็คเวลล์ซื้อให้นามินั้นแหละ แต่ฉันเป็นคนเลือกมันนะ! สวยหรือป่าว >O<!” รีเทล

    สวยหรือป่าวหรอ?

    สวยมากเลยล่ะฉันพูดพร้อมฉีกยิ้มให้กับรีเทล ใช่ มันสวยมากเลย สร้อยทองคำขาวที่มีไดมอลสีชมพูประดับอยู่... เวลาสะท้อนกับแสงแดดมันจะสว่างและสวยมากๆ เลยด้วย!

    ขอบคุณมากนะรีเทล ^^!” ฉัน

    ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันเกิดนามิทั้งทีนี่เนอะ!” รีเทล

    ส่วนนี่... อาหารกลางวันของจริงนะคะ ฮ่าๆ เดี๋ยวฉันไปก่อนนะคะ มีงานน่ะค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะนามิ!” รีเทลวางถาดอาหารไว้ตรงหน้าฉันก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินออกจากห้องไป ฉันอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอาสร้อยข้อมือนั้นขึ้นมาสวมทันที สวยจริงๆ เลยน้า~

    กินข้าวกลางวันแล้วออกไปเดินเล่นที่สวนหลังปราสาทหน่อยดีกว่า แต่ก่อนหน้านั้น... ขอไปดูลูฟี่หน่อยนะ -O-

     

    หลังจากที่ฉันกินอาหารกลางวันจนอิ่ม จึงเก็บจานแล้วเดินออกมานอกห้อง ห้องที่อยู่ไม่ไกลคือห้องของพวกลูฟี่ หมอนั่นจะยังหลับอยู่หรือป่าวนะ ฉันค่อยๆ เดินไปตรงหน้าประตูห้องของลูฟี่... เคาะประตูดีมั้ยนะ หรือจะเดินเข้าไปเลยดี... มีมารยาทหน่อยแล้วกัน

    ก๊อกๆ

    ฉันเคาะประตูห้อง และไม่นานต่อมาก็มีคนมาเปิดประตูห้อง

    อ้าว นามิช๊อปเปอร์นั่นเองที่เป็นคนมาเปิดประตูห้อง ฉันฉีกยิ้มให้กับช๊อปเปอร์ก่อนจะมองเข้าไปในห้อง

    มีแค่นายกับลูฟี่หรอฉันพูดพร้อมมองไปลูฟี่ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

    ใช่แล้วล่ะ โซโลออกไปที่เรือแล้ว เขาออกว่าอยู่เฉยๆ ก็ไม่ได้อะไร เลยอยากออกกำลังกายน่ะ ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปเยี่ยมชมเมืองกันน่ะช๊อปเปอร์

    อ๋อ...ฉัน

    อ๊ะ จริงด้วยนามิ! เข้ามาในห้องก่อนสิช๊อปเปอร์พูดพร้อมอมยิ้มแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ฉันหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในห้อง ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ และไม่นาน ช๊อปเปอร์ก็วิ่งมาพร้อมกล่องอะไรสักอย่าง

    แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะนามิ >___<!!” ช๊อปเปอร์ยื่นกล่องนั่นมาตรงหน้าของฉัน

    ว้าว! ขอบคุณนะช๊อปเปอร์ นายจำวันเกิดฉันได้ด้วยหรอเนี่ย ^^!” ฉัน

    แหม ก็ต้องจำได้อยู่แล้วสิ >O<!” ช๊อปเปอร์

    แล้วข้างในนี่มันอะไรหน้อ...~ฉันพูดพร้อมเอาของขวัญแนบกับหูของตัวเอง ช๊อปเปอร์อมยิ้ม

    ลองเปิดดูสินะนามิ~ช๊อปเปอร์

    งั้นขอเปิดเลยแล้วกันนะ~ฉันพูดพร้อมค่อยๆ เปิดกล่องของขวัญที่ช๊อปเปอร์เอามาให้ เมื่อเปิดออก ก็พบเป็นหมวกไหมพรมสีขาวอ่อนนุ่ม!

    น่ารักจังเลยช๊อปเปอร์ >__<!” ฉันพูดพร้อมเอาหมวกไหมพรมนั่นมากอด

    ฮะๆ~ ถึงจะเร็วไปหน่อย แต่เก็บไว้ใช้ตอนหน้าหนาวเนอะ~ช๊อปเปอร์พูดพร้อมบิดไปบิดมา ฉันฉีกยิ้มกว้าง

    ขอบคุณสำหรับของขวัญน่ารักๆ แบบนี้นะช๊อปเปอร์ ^^!” ฉัน

    ไม่เป็นไรหรอกนามิ คิกๆช๊อปเปอร์

    ฉันฉีกยิ้มหวานให้ช๊อปเปอร์อีกครั้ง ก่อนที่สายตาจะเผลอเหลือบมองไปบนเตียง ลูฟี่ที่ตัวถูกคลุมด้วยผ้าห่มรุงรังเต็มไปหมด... เหมือนหมอนั่นจะตื่นแล้วล่ะ เพราะหมอนั่นกำลังจ้องหน้าฉันอยู่ =___=

    สวัสดีฉันหันไปพูดกับลูฟี่ หมอนั่นยังจ้องหน้าฉันนิ่งอยู่เหมือนเดิม โดยไม่พูดจาอะไร

    ค่อก!” แล้วหมอนั่นก็หลับไปอีกครั้ง =[]=!!!

    เขาคงละเมอลืมตาล่ะมั้งช๊อปเปอร์หันไปมองทางลูฟี่บ้าง

    มันทำแบบนั้นได้ด้วยหรอ =___=” ฉัน

    ไม่รู้สิ =O=” ช๊อปเปอร์

    ฉันตัดสินใจลุกขึ้นยืนก่อนจะบอกช๊อปเปอร์ขอไปเดินเล่นซะหน่อยก่อน แล้วก็เดินออกจากปราสาทมาเลย ฉันกะจะไปดูสมบัติบนเรือสักหน่อย มันยังอยู่ดีในกล่องล็อคสี่ชั้นของฉันหรือป่าวน้า~

    อ้าว โรบิน!” เมื่อฉันค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเรือ ก็พบเป็นโรบินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเรือพอดี เธอหันหน้ามองมาทางฉันแล้วฉีกยิ้มให้

    นามิเองหรอโรบิน

    อ่า... ใช่แล้ว เธออยู่นี่นานแล้วหรอฉันพูดพร้อมเดินไปนั่งข้างๆ โรบิน เธอพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะยิ้มฉันแล้วก้มอ่านหนังสือของเธอต่อ

    อ่านอะไรอยู่หรอ?ฉัน

    สมุดบันทึกน่ะ... ฉันอ่านทบทวนเฉยๆโรบิน

    หรอ...ฉันที่เห็นว่าโรบินกำลังยุ่งๆ อยู่กับการอ่านหนังสือ จึงไม่ค่อยอยากจะกวนเธอสักเท่าไหร่ ก็เลยลุกออกมา แล้วเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง อาณาจักร Noctis Diamond... เป็นอาณาจักรที่สวยงาม... และไดมอลเพียบ...

    ฉันจะวาดแผนที่ของเกาะนี้ดีมั้ยน้า? สำหรับตอนนี้น่ะ แต่วาดทั้งวันก็คงไม่เสร็จหรอก แล้วอาณาจักรนี้ก็ไม่ได้มีอยู่แค่เกาะเดียวซะด้วยสิ แต่ที่อยากวาดมากๆ ตอนนี้... ก็คือปราสาทของแบล็คเวลล์... เพราะมันเป็นปราสาทที่สวยและน่าจดจำมากๆ เลย!

    คิดได้แบบนี้ แล้วไปวาดดีกว่า โอ๊สสสส!

     

    20.00 น.

    ฉันที่นั่งอยู่ที่หน้าของปราสาทอยู่นานหลายชั่วโมงเพื่อวาดรูปของปราสาท คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองฉันกันทุกคน... ฉันไม่ได้บ้าหรอกนะยะ แต่ฉันชอบ =____=+

    พี่สาววาดอะไรอยู่หรอครับ?

    จู่ๆ ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมา เขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่มองดูแล้วน่าจะเป็นเด็กดีอยู่บ้าง เขามองลงไปที่ภาพของฉันด้วยความสนใจ

    วาดรูปปราสาทนี้น่ะจ๊ะฉันพูดพร้อมอมยิ้มให้กับเด็กคนนั้น

    ว้าว วาดสวยมากเลยนะคร้าบ~เด็กน้อยชมผลงานของฉันไม่หยุด ซะจนมีเสียงของผู้หญิงแก่ๆ คนหนึ่งเดินมาเรียกเด็กผู้ชายคนนั้น

    ไปได้แล้วลูก กลับบ้านไปทานอาหารเย็นกันเถอะเธอพูดพร้อมอมยิ้มเล็กๆ เด็กน้อยหันหน้าไปมองแล้วฉีกยิ้มกว้าง

    ไปก่อนนะครับพี่สาว!” เด็กน้อยโบกมือลาฉัน ก่อนจะวิ่งตามแม่ไป

    วันนี้กินข้าวกับอะไรครับแม่~เด็กคนนั้น

    เอาเป็นอาหารที่ลูกชอบดีมั้ย อะไรดีน้า~

    อืม... ผมชอบทุกอย่างที่แม่ทำเลยครับ~ แต่น้ำ ผมอยากดื่มน้ำส้มน้าครับ~เด็กคนนั้น

    น้ำส้มหรอ อืม... แม่มีส้มอยู่พอดี ได้จ้า

    เย้ คร้าบผม~

    น้ำส้ม...

    ส้ม...

    สวนส้ม...

    คุณเบลเมล...

    คิดถึงคุณจังค่ะ...

    อ้าว เธอมาอยู่นี่เองหรอ!”

    ละ... ลูฟี่ฉันตื่นากภวังค์ เมื่อเสียงของลูฟี่ดังแทรกเข้ามาในประสาท อ้าว? หมอนี่ตื่นแล้วหรอ?

    ตื่นนานหรือยังลูฟี่ฉัน

    ก็... นานแล้วล่ะ -O-ลูฟี่

    หรอ แล้วนายอาบน้ำหรือยังเนี่ย =____=+” ฉัน

    เรียบร้อยแล้วน่า =[]=!” ลูฟี่

    หรอ เห็นใส่เสื้อตัวเดิม เหมือนของเมื่อวานฉัน

    ฉันไม่มีเสื้อใส่แล้ว เธอบอกว่าห้ามใส่จนกว่าจะซักหนิ แล้วยังไม่ซักซะที =3=” ลูฟี่

    เอ่อ... นั่นสินะ ลืมไปเลยนะเนี่ย =___=

    โทษที ลืมไปแล้วฉัน

    เพราะงั้นฉันเลยต้องใส่เสื้อตัวเดิมไง!” ลูฟี่

    เอาน่าๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซักให้นะ ตอนนี้มันดึกแล้ว ฮ่าๆฉัน

    ...แล้วเธอทำอำรอยู่น่ะลูฟี่พูดพร้อมเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะก้มหน้าลงมองไปที่ภาพของฉัน

    ปราสาทนี้งั้นหรอลูฟี่

    ใช่แล้ว สวยมั้ยล่ะฉันพูดพร้อมชูสมุดให้ลูฟี่ดูชัดๆ หมอนั่นย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะดึงสมุดวาดรูปของฉันไปดูใกล้ๆ

    เอ๊ะ แล้นี่ล่ะรูปอะไรลูฟี่พูดพร้อมค่อยๆ เปิดกระดาษหน้าต่อไป อ๋า! ห้ามเปิดนะยะ!

    อย่านะ!” ฉันรีบวิ่งเข้าไปคว้าสมุดออกมาจากมือของลูฟี่ทันที

    โถ่! อะไรของเธอเนี่ย ขอดูหน่อยๆๆ~ลูฟี่พูดพร้อมวิ่งตรงมาแย่งฉัน อ๊ากกก อย่านะ!

    นายเคยเห็นมาแล้วนี่ จะดูไปทำไม!” ฉัน

    อะไร ฉันไม่เคยเปิดสมุดนี้ของเธอนะ =O=” ลูฟี่

    ไม่ใช่ย่ะ หมายถึงในภาพน่ะ นายเคยเห็นแล้ว! เพราะงั้นไม่ต้องดูหรอกน่า!” ฉันพูดพร้อมกระชากเอาสมุดกลับ แล้วปิดมันพร้อมซ่อนไว้ข้างหลัง

    หรอ ฉันเคยเห็นแล้วหรอ... ที่ไหนอ่า?ลูฟี่

    รูปบ้านฉัน แค่นั้นแหละฉันพูดออกไป ก่อนจะหันหลังไปเปิดรูปภาพที่ฉันวาด... ซึ่งมันเป็นบ้านของฉันจริงๆ บ้านที่มีสวนส้มเรียงยาวเป็นแนว และส้มทุกต้นก็มีผลสีเดียวกับสีผมของฉัน รสชาติของส้มทั้งหวานอมเปรี้ยวอร่อยมาก... มันเป็นรสชาติที่ฉันเคยสัมผัสมาตั้งแต่เด็ก

    บ้านเธอหรอ... เมื่อจะไม่เคยไปนะลูฟี่ทำหน้าคุมคิด

    หรอฉัน

    ใช่ เพราะงั้น ขอดูหน่อย!” ลูฟี่พูดพร้อมจะกระชากสมุดของฉันไปอีก แต่ก็ถูกฉันตีเข้าที่มือจังๆ

    บอกว่าไม่ก็คือไม่สิยะ!” ฉัน

    โถ่ อะไรกัน แค่ดูรูปเฉยๆ เอง =O=!!” ลูฟี่

    ไม่ต้องเลยย่ะ นายกลับเข้าไปที่ปราสาทไป๊ฉัน

    แล้วเธอจะไปไหนล่ะ?ลูฟี่

    ฉันจะเอาสมุดไปเก็บที่เรือก่อน แล้วจะตามไปทีหลังฉัน

    ไปด้วยสิๆๆ ฉันอยากไปที่เรืออยู่พอดีลูฟี่

    หืม? ได้สิ ถ้านายจะไปฉันพูดพร้อมหันหลังเดินไปที่เรือ ลูฟี่วิ่งตามมาติดๆ เราสองคนเดินไปตามทางเท้าเหมือนเคย ไม่นานก็เดินไปจนถึงเรือจนได้

    งั้นเดี๋ยวฉันมานะลูฟี่พูดพร้อมกระโดดขึ้นไปบนเรือก่อนฉัน ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเค้าเดินขึ้นไปบนเรือบ้าง ฉันเดินเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมเก็บสมุดภาพให้เข้าที่ แล้วเดินออกมาจากห้องอีกครั้ง

    ลูฟี่ยังไม่เสร็จอีกหรอเนี่ยฉันมองซ้ายมองขวาก็ไม่พบลูฟี่ สงสัยจัง หมอนั่นทำอะไรกันนะ -___-?

    ฉันมาแล้วววเสียงของลูฟี่ดังมาจากข้างบน ฉันเงยหน้ามองไปหาลูฟี่ ก็พบเป็นหมอนั่นที่กระโดดลงมาจากห้องน้ำของเรือซันนี่ เมื่อหมอนั่นกระโดดลงมาแล้ว ก็พบว่าเสื้อของหมอนั่นเปียกชุ่มเชียว =O=

    นายทำอะไรของนายน่ะลูฟี่ฉัน

    เสื้อมันเหม็นน่ะ เลยไปซักมา =O=” ลูฟี่

    นายจะประชดอะไรฉันนักหนาเนี่ย ถอดเสื้อออกมาเลยมา เดี๋ยวไปหาเสื้อตัวใหม่ให้!” ฉันพูดพร้อมตรงไปกระชากเสื้อออกจากตัวของลูฟี่ หมอนั่นโวยวายเล็กน้อย แต่ก็ยอมถอดแต่โดยดี

    รอก่อนแล้วกัน ไปหาก่อน -___-!” ฉันสะบัดเสื้อของลูฟี่เล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องของตัวเอง พร้อมโยนเสื้อที่เปียกชุ่มของลูฟี่ลงตะกร้าเตรียมซัก แล้วหันไปค้นเสื้อจากตู้เลยผ้า เสื้อของหมอนั่นจะหลงมาอยู่ในตู้เสื้อผ้าฉันบ้างหรือป่าวนะ =___=?

    อ๊ะ เจอแล้วฉันคว้าเสื้อกล้ามสีขาวของลูฟี่ออกมา ไม่อยากจะเชื้อว่ามันจะหลงมาอยู่ในตู้เสื้อผ้าฉัน หมอนั่นคงใส่ได้อยู่แหละ ถึงมันจะอับๆ ไปหน่อยก็เถอะ =O=

    อะ ลูฟี่ฉันพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้ๆ ลูฟี่แล้วโยนเสื้อไปให้ หมอนั่นรับเสื้อตัวนั้นไป ก่อนจะกางดู

    ว้าว! หาเสื้อตัวนี้ตั้งนาน ที่แท้ไปอยู่ที่เธอเองหรอ ขอบคุณนะนามิ!” ลูฟี่พูดพร้อมเริ่มสวมเสื้อทันที

    ก็นายไม่ถามฉันเองหนิ ว่ามันอยู่ที่ฉันหรือป่าวฉัน

    เอาเถอะ หาเจอก็ดีแล้ว >O<” ลูฟี่

    ฉันว่าเรากลับปราสาทแล้วดีมั้ย? มันเริ่มดึกแล้วนะฉัน

    ปราสาทหรอ ก็ได้ หิวอยู่พอดีเลย!” ลูฟี่กระโดดไปมา ก่อนจะกระโดดลงจากเรือไป ฉันหันหลังเดินไปที่ห้องแล้วล็อคประตูห้องนอนเอาไว้

    เร็วๆ สินามิ!!” เสียงของลูฟี่ดังขึ้น หมอนี่ใจร้อนชะมัดเลยแฮะ!

    น่าๆ ไปแล้วๆ!” ฉันพูดพร้อมวิ่งลงจากเรือ

     

    พวกเราเดินกันไปจนถึงปราสาท และตอนนี้เริ่มเดินเข้ามาในปราสาทแล้วด้วย

    หิวชะมัด ไปที่ห้องครัวกันก่อนมั้ย?ลูฟี่หันมาถามฉัน

    ฉันคิดว่าคงมีเตรียมให้ที่ห้องแล้วมั้งฉัน

    ไม่เอาหรอก อาหารที่เอามาให้ในห้อง ฉันกินแล้วไม่อิ่มตลอดเลย เพราะงั้นไปห้องครัวเถอะ =O=” ลูฟี่

    งั้นนายก็ไปคนเดียวสิยะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่ห้องแล้วฉัน

    จะกลับห้องแล้วหรอ อะ ได้ๆลูฟี่พูดพร้อมเดินไปตามทางที่จะตรงไปที่ห้องครัว ฉันจึงเลี้ยวเตรียมตัวจะเดินไปที่ห้องของตัวเองบ้าง

    เฮ้! นามิ ดูนี่สิ!” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นมาไม่ไกล ฉันหันหน้าไปมองลูฟี่ทันที

    อะไรหรอ?ฉัน

    นี่มันลูกศรอะไรอะ *O*ลูฟี่พูดพร้อมพร้อมชี้ไปที่... ป้าย...? ป้ายขนาดใหญ่ ที่มีลูกศรสีแดงขนาดใหญ่อยู่ในป้านนั้นอีกที อะไรเนี่ย =[]=!!

    อะไรเนี่ย ใครเอามาติดกันฉัน

    นั่นสิ ลองตามมันไปดูกันเถอะ ดูสิ มันไปเป็นทางเลย!” ลูฟี่พูดพร้อมชี้ไปที่ลูกศรในป้ายอีกป้าย

    อื้มฉัน

    ฉันกับลูฟี่เดินตามทางลูกศรไปเรื่อยๆ ไอ่ลูกศรนี่มันจะพาเราไปที่ไหนกันนะ แล้วไหงมันถึงมาติดอยู่ในปราสาทได้ แถมอันใหญ่สุดๆ ด้วย =___=!!

    มันชี้ไปที่ห้องนั่นล่ะลูฟี่พูดพร้อมชี้ไปที่ประตูไม้บานใหญ่ ใช่ มันชี้ทางประตูบานนั้นจริงๆ ห้องนั้น มันห้องอะไรกันนะ =O=!

    ไปกันเลยเถอะ >O<” ลูฟี่พูดพร้อมกระโดดไปที่หน้าห้องนั้น ฉันรีบยกมือห้ามหมอนั้นในทันที!

    เดี๋ยวก่อนลูฟี่!!” ฉันร้องสุดเสียง หมอนั่นถึงกับชะงักอย่างตกใจ พร้อมหันหน้ามามองฉัน

    อะไรของเธอเนี่ย!” ลูฟี่

    มันอาจจะมีอะไรอยู่ในนั้นก็ได้นะ!” ฉัน

    ก็จะดูนี่ไงว่ามันมีอะไรอยู่ *O*ลูฟี่

    แล้วถ้ามันเป็นอะไรที่มันอันตรายล่ะ ถ้ามันเป็นกับดักล่ะ!” ฉันวิ่งไปดึงเสื้อของลูฟี่ออกมาไกลๆ กับประตู

    กับดักหรอ... เปิดกันเถอะ >O<!!!” ลูฟี่วิ่งเข้าไปผลักประตู ทำเอาฉันที่ดึงเสื้อหมอนั่นอยู่ปลิวไปด้วย!

    ปัง!!

     

    เสียงของประตูกระทบผนังของปราสาทพร้อมด้วยเสียงของพลุสายรุ้งสีสันสดใสพุ่งออกมา... อะไรกัน...?

    สุขสันต์วันเกิดนะนามิ!”

    เสียงของอุซปดังขึ้นมา และข้างหลังของอุซปก็มี... พระราชา ราชินี แบล็คเวลล์ รีเทล โซโล ซันจิ ไวท์เฌอเบศ บลุ๊คคุง แฟรงกี้ โรบิน ช๊อปเปอร์ยืนอยู่ ทุกคนยืนยิ้มกว้างให้ฉันกับลูฟี่

    สุขสันต์วันเกิดนะนามิแบล็คเวลล์พูดขึ้นบ้าง เขาฉีกยิ้มกว้างไม่แพ้กัน ก่อนจะเดินมาใกล้ๆ ฉัน ในมือถือกล่องอะไรบางอย่างอยู่

    นี่ของขวัญ ทำเร่งรีบไปหน่อย พึ่งรู้ว่าเป็นวันเกิดเธอก็เมื่อเช้านี่เอง -___-แบล็คเวลล์

    หา? นายให้ของขวัญฉันหรอ?ฉัน

    มันเป็นของขวัญของฉัน ท่านพ่อ ท่านแม่ และไวท์ ที่มอบให้เธอน่ะ สุขสันต์วันเกิดแบล็คเวลล์พูดพร้อมอมยิ้ม ฉันรับเอากล่องของขวัญนั่นมา ก่อนจะค่อยๆ เปิดกล่องออก พอเปิดไปก็พบเป็น... สร้อยข้อมือ แหวน มงกุฎ สร้อยคอ ที่ทำจากไดมอลแท้ๆ!!

    กรี๊ดดดดดดด โดนใจฉันมากกกก!!

    ขอบคุณมากๆ เลยนะ! ว้ายๆๆ สวยสุดๆ เลย >O<!!” ฉันพูดพร้อมบิดไปบิดมา อ้ายยย ดูดู๊ดู สิ ทำไมมันถึงระยิบระยับจำตาแบบนี้กันนะ...? คงเพราะมันแพงและเปลี่ยนเป็นเงินได้เยอะมั้ง ฮ๊า ฿[]฿!!

    ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ^^” แบล็คเวลล์

    สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะราชินีเดินตรงมาหาฉันพร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเคยมาให้ ฉันส่งยิ้มให้เธอตอบก่อนจะโค้งให้เธอช้าๆ

    ขอบคุณมากนะคะสำหรับของขวัญ ^^” ฉัน

    ไม่เป็นอะไรหรอกจ้า ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะ ^^” ราชินี

    ฉันฉีกยิ้มให้เธอ ก่อนที่จะมองไปที่คนข้างๆ ที่เดินเข้ามา

    สุขสันต์วันเกิดนะโซโลพูดพรางก้มหน้าลงมองมาที่ฉัน ฉันหันไปฉีกยิ้มกว้างให้กับเขา

    ขอบคุณนะ ^^” ฉัน

    เรื่องของขวัญน่ะ... ฉันไม่มีนะโซโลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

    ฉันคิดไว้แล้วล่ะ -O-ฉัน

    วันเกิดเธอ... เลี้ยงะไรล่ะ?โซโล

    นี่นายหวังอะไรกันแน่เนี่ย =[]=!!” ฉัน

    โซโลส่งยิ้มให้กับฉันก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ฉันเบ้ปากให้กับหมอนั่นทันที

    ส่วนนี้ของขวัญของฉัน ฉันให้เธอนะนามิ >O<!!” อุซปพูดพร้อมวิ่งตรงยื่นของขวัญมาตรงหน้าของฉัน

    เห? ว้าว ขอบคุณนะ!” ฉันส่งยิ้มให้กับอุซปก่อนจะรับของขวัญนั่นมา แล้วค่อยๆ เปิดของขวัญดู...

    นี่มัน...?ฉันพูดอย่างแปลกใจเพราะในกล่องนั้นเต็มไปด้วยตะปูและค้อน แล้วไหนจะดินระเบิดและอื่นๆ อีกมากมาย... นี่นายเอามาให้ฉันพื่อให้ฉันเอาไปฆ่าใครงั้นหรอ -___-?

    ไหงมีดินระเบิดอยู่ในนี้ด้วย กระสุนด้วย!” ฉันพูดพร้อมหยิบลูกกระสุนออกมา

    กะ... ก็ ฉันหาของขวัญไม่ทันนี่หน่า เลยเอาของใกล้ๆ มือมาให้ >O<!” อุซป

    ดินระเบิดเนี่ยนะ!” ฉัน

    ถ้าเธอไม่ใช้ เธอก็เอามาให้ฉันใช้ก็ได้นะ =w=” อุซป

    นี่ตกลงนายตั้งใจจะให้ของขวัญฉันจริงๆ หรอเนี่ย =___=?

    นามิ นี่จ๊ะโรบินเดินมาหาฉันพร้อมยื่นกล่องของขวัญมาให้ฉันอีกหนึ่งกล่อง

    ว้าว ขอบคุณนะโรบิน ^^” ฉัน

    ไม่เป็นไรจ๊ะ ^^” โรบินยิ้มหวานก่อนจะถอยหลังให้ฉันเล็กน้อย ฉันค่อยๆ เปิดกล่องของขวัญของโรบินดู มันคือ... เสื้อยืด?

    ฉันดึงเสื้อยืดตัวนั้นออกมาจากกล่อง มันเป็นเสื้อยืดตัวนี้ชมพูอ่อนมีลูกไม้เล็กๆ และลวดลายน่ารักแบบสุดๆ!

    น่ารักมากๆ เลยโรบิน!” ฉันร้องอย่างดีใจ ก่อนจะเอาเสื้อนั้นมาทาบที่ตัว... ฉันคิดว่าน่าจะใส่ได้พอดีเลยนะ!

    เธอชอบก็ดีแล้ว ^^” โรบิน

    ขอบคุณจริงๆ นะโรบิน >__<!!” ฉันพูดพร้อมหมุนไปมาพร้อมกับเสื้อใหม่ สวยจริงๆ เลยนะ~

    ต่อไปก็... ซันจิ นายยังไม่ห้ของขวัญกับนามิเลยนะ!” อุซปหันไปมองทางซันจิ ก่อนจะพูดออกมา จริงสิเนอะ ซันจิคุงยังไม่ได้ให้ของขวัญฉันเลยนี่หน่า?

    อะ... เอ่อ...ซันจิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเริ่มตั้งสติได้ แล้วมองมาทางฉัน

    เขาจ้องเข้ามาในดวงตาของฉัน เช่นเดียวกับที่ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา สายตาของเขาแลดูจะสับสนและกระวนกระวาย ท่าทางของเขาทั้งหมดตั้งแต่ที่ฉันเข้าไปพูดกับเขาในห้องครัวเมื่อวันนั้นแลดูจะเปลี่ยนไปมาก เขาดูแปลกขึ้นและดูจะเครียดขึ้นด้วย... อาจจะเป็นเพราะงานที่ถาโถมเข้ามาหาเขาก็ได้...

    เอ่อ... ฉันไม่มีของขวัญหรอก...ซันจิเบียนหน้าไปทางอื่นพร้อมกับพูดออกมา ไวท์เฌอเบศหันหน้าไปมองซันจิทันที

    หา! อย่างนายเนี่ยนะไม่มีของขวัญให้นามิ! บ้าหรือป่าว ฉันไม่เชื่อหรอก =[]=!!” อุซปร้องอย่างตกใจ

    อะไรของนาย ฉันไม่มีของขวัญให้คุณนามิจริงๆ -___-ซันจิ

    ไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อหรอก นายน่ะมัน... เฒ่าหัวงู =__+” อุซป

    เดี๋ยวก็หั่นเอาไปทำซุปเลยหนิ หุบปากไปเลยนายน่ะ -O-!” ฉันจิพูดพรางชี้ไปที่หน้าของอุซป อุซปกระโดดไปหลบหลังของโซโลแทบไม่ทัน

    เอ้อใช่ แล้วนายล่ะลูฟี่ ของขวัญของนะ... ลูฟี่ =[]=!!!” อุซปที่ตอนแรกหันหน้ามาจะพูดกับลูฟี่ที่เดินมากับฉัน ก็ต้องร้องไม่เป็นเสียง เมื่อจู่ๆ ลูฟี่ก็หายไปไหนก็ไม่รู้! แต่พอเขามองซ้ายมองขวาดีๆ ก็พบลูฟี่... กำลังยืนกินอาหารแบบไม่รอใครคนอื่นเลย!

    นายกินไปก่อนเลยงั้นเร๊อะ =[]=!!” อุซปวิ่งไปกระโดดทุบหัวลูฟี่ทันที

    โอ๊ย! อะไรกันเล่า! ก็เห็นพวกนายกำลังยุ่งอยู่ แล้วฉันก็หิวแล้วด้วยนี่ =[]=!!” ลูฟี่

    แล้วนายไม่คิดจะให้ของขวัญกับนามิหน่อยหรือไงห้ะ =[]=!!” อุซปตะโกนใส่หน้าลูฟี่ ลูฟี่เบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงแล้วดึงอะไรบางอย่างออกมา เมื่อหมอนั่นแบมือออก... ก็พบเป็นเศษฝุ่นต่างๆ และมีใบไม้แห้งๆ อยู่ในกางเกง... เอ่อ...

    ไม่มีเงินอ่า =[]=!” ลูฟี่

    นายมันไม่เคยเตรียมพร้อมเลยเฟ้ย =[]=^!!” อุซป

    ฉันไม่มีเงินนี่ จะไปซื้อะไรได้ล่ะ >[]<!” ลูฟี่

    นายก็!... โอ๊ย ช่างเถอะ =____=” อุซปทำท่าจะโวยวายต่ออีก แต่กลัเปลี่ยนเป็นทำหน้าเซ็งๆ แล้วจบเรื่องไปง่ายๆ

    ช่างมันเถอะ เรามาปาร์ตี้กันดีกว่าเนอะ >O<!” อุซปพูดพร้อมดึงน่องไก่ออกมา แล้วเอายัดเข้าปากทันที!

    อะไรกันอุซป! อย่ามาแย่งฉันนะ!” ลูฟี่ร้องย่างไม่พอใจ ก่อนจะพยายามดึงเอาน่องไก่จากปากของอุซป ทุกคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน

    ขอบคุณทุกคน... ที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้กับฉัน ขอบคุณราชา ราชินี... ทั้งๆ ที่เรารู้จักกันไม่กี่วัน แต่พวกเขาก็ยังจัดงานวันเกิดให้กับฉัน... ช่างเป็นกษัตริย์ที่มีความอบอุ่นมากมายจริงๆ ^^

     

    [บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]

    ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางงานวันเกิดของคุณนามิ ทุกคนดูจะสนุกสนานมากๆ โดยเฉพาะคุณนามิที่นั่งหัวเราะกับท่าทางของลูฟี่และช๊อปเปอร์

    คุณนามิหัวเราะอย่างร่าเริงสดใส ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ รอยยิ้มของคุณนามิช่างงดงามอะไรอย่างนี้นะ~ ♥

    ฉันยังไม่อยากเชื่อเลยนะว่านายไม่มีของขวัญให้นามิอุซปที่ตอนแรกนั่งอยู่ไกลกับผมมากๆ ค่อยๆ คลานมาอย่างเงียบๆ แล้วมากระซิบกับผม อะไรของหมอนี่เนี่ย! ถามอะไรนักหนากันนะ =[]=!!

    ก็บอกว่าไม่มีไงเฟ้ยผมกระซิบตอบหมอนั่น

    จริงอะ ไม่อยากเชื่อจรองๆ นะเนี่ย =____=!” อุซป

    ต้องให้ฉันแล่สมองนายออกมาแล้วใส่กลับไปให้ใหม่ใช่มั้ยถึงจะเข้าใจน่ะ =___=+” ผม

    อะ... เอ่อ... ไม่ถามแล้วจ๊ะ ขอโต๊ด!” อุซปทำท่าเหมือนกลัวผมสุดขีด แล้วหมอนั่นก็วิ่งหนีกลับไปนั่งที่เดิมทันที อะไรของหมอนี่นักหนาอะ เรื่องของขวัญของคุณนามิน่ะ ทำไมฉันจะไม่มีกันฮะ! ฉันไม่มีทางลืมวันเกิดของคุณนามิหรอกนะเฟ้ย!

    แต่ที่บอกไม่ว่าไม่มีน่ะ... เพราะผมอยากที่จะให้ของขวัญกับคุณนามิแค่สองต่อสองต่างหาก รอแต่ละคนเผลอๆ กันก่อน เดี๋ยวผมจะชวนคุณนามิไปเดินที่สวนหลังปราสาท แล้วก็จะให้ของขวัญที่เลือกแล้วเลือกอีกกับคุณนามิเอง... ผมคิดเรื่องนี้มานานแล้ว มันต้องโรแมนติกมากแน่ๆ โอยย~ คิดแล้วจะละลาย~

    ชิ้ง!

    ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบพุ่งตรงมาทางผม เมื่อหันหน้าไปตามแรงกดดันนั้น... ก็ผมเป็นไวท์เฌอเบศจังที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมนั่นเอง เธอกำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่น่ากลัว...

    โฮฮ TOT~

    เอ่อ...ผมพูดพร้อมยิ้มให้กับไวท์เฌอเบศจัง เธอยังทำหน้าเครียดแล้วมองมาทางผมอยู่ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยง่า T___T!!

    มีอะไรหรอครับไวท์เฌอเบศจัง ^^” ผมถามเธอไปตรงๆ เธอนิ่งไปก่อนจะสะบัดหน้าหนีผมไปกินอาหารค่ำต่อ... เอโกรธอะไรผมงั้นหรอ ผมทำอะไรงั้นหรอ T___T!!?

     

    เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว และทุกคนดูจะยังสนุกสนานอยู่ โอกาสนี้แหละ! ตอนนี้คุณนามิกำลังจะเดินไปเติมน้ำ! คุณนามิคร้าบบบ!!~

    จะไปไหนน่ะ

    งะ!

    ชะงักวิ่งไม่ออกเลยคร้าบโผมม =[]=...

    ไวท์เฌอเบศจังเหลือบตามองมาทางผมด้วยสายตาน่ากลัวอีกแล้ว ผู้หญิงเวลาทำสายตาแบบนี้... มีสเน่ห์ชะมัด =////=!

    ผมอยากไปเติมน้ำหน่อยน่ะครับผมพูดพร้อมชูแก้วที่ว่างเปล่าขึ้นมา

    ...อื้มไวท์เฌอเบศจังพูดแค่นั้น่อนจะหันไปจิ้มโน่นนี้ทานต่อ โอกาสนี้แหละ!

    ผมเดินตรงไปหาคุณนามิที่พึ่งจะตักน้ำเสร็จแล้วเตรียมตัวจะเดินกลับไปที่โต๊ะ เมื่อคุณนามิหันหน้ามาก็พบผมที่ยืนดักรออยู่แล้ว

    อ้าว ซันจิ?เสียงอ่อนนุ่มและอ่อนหวานนั้นเรียกชื่อผมอีกแล้ว น้ำเสียงช่างไพเราะจริงๆ~

    คุณนามิครับ ช่วยไปกับผมหน่อยได้มั้ยครับ?ผมพูดออกไปอย่างรวดเร็ว คุณนามินิ่งไปเหมือนคุมคิด เธอเอียงคอน้อยๆ อย่างงงๆ กับสิ่งที่ผมพูด อ๊า! น่าร๊ากก TOT!!

    ออกไปที่สวนกับผมหน่อยได้มั้ยครับ ผมมีของจะให้ T^T” ผม

    หืม สวนหรอ? ตอนนี้เลยหรอ?คุณนามิพูดพรางเหลือบสายตามองไปที่ใครบางคน เมื่อผมจะมองตามสายตาของเธอไป ก็เธอรีบหันหน้ากลับมาทันที

    โอเค ฉันไปด้วยคุณนามิพูดพร้อมฉีกยิ้ม เธอเอาแก้วน้ำวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะให้ผมเดินนำไป

    เมื่อเราเดินมาเรื่อยๆ ก็ถึงสวนหลังปราสาทแล้ว กลางสวนมีเก้าอี้ตัวยาวอยู่ ประกอบกับแสงจันทร์สว่างไสวนั้นยิ่งทำให้คุณนามิงดงาม ♥

    คุณนามิเชิญนั่งรอตรงนั้นก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมา!

    ผมพูดพร้อมชี้ไปที่เก้าอี้ตัวยาวตัวนั้น คุณนามินิ่งไปก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินตรงไปที่เก้าอี้ตัวยาวตัวนั้น เมื่อผมเห็นคุณนามิเดินไปจะถึงแล้ว ผมจึงวิ่งกลับเข้าไปในปราสาทแล้วหยิบของขวัญที่ผมตั้งใจจะเอาให้คุณนามิตั้งแต่ตอนเวลาเที่ยงคืนของเมื่อวาน แต่ก็ไม่ได้ให้สักที...

    แต่ก็จะให้ตอนนี้แหละนะ!!

     

    คุณนามิ~ รอนานมั้ยคร้าบบบ~~ผมพูดพรางวิ่งตรงไปหาคุณนามิที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวยาว

    อ๋อ... ไม่นานหรอกคุณนามิค่อยๆ หันหน้ามองมาทางผม เส้นผมของเธอปลิวน้อยน้อยไปตามแรงหันของเธอ แล้วไหนจะแสงจันทร์ที่ส่องมากระทบกับสีผมของเธอ... มันเปล่งประกายและสวยงาม น่าจับต้อง...

    ผะ... ผม... เอาของขวัญมาให้ครับ!” ผมพูดพร้อมหลับตาปี๋แล้วยื่นกล่องของขวัญไปตรงหน้าของคุณนามิ คุณนามิทำหน้าตกใจเล็กน้อยกับอาการของผม

    อ้าว ไหนว่าไม่มีของขวัญไง?คุณนามิพูดอย่างสงสัย

    ผมอยากจะให้คุณนามิแบบสองคนน่ะครับผม

    ...คุณนามิเงียบไม่พูดอะไรอีก เธอค่อยๆ รับกล่องของขวัญของผมไป แล้วค่อยๆ เปิดมันออก

    ...สร้อย?เมื่อคุณนามิเห็นของขวัญของผม เธอก็พูดชื่อของสิ่งนั้นออกมา ผมอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

    ว้าว สวยดีนะคุณนามิค่อยๆ ดึงสร้อยนั่นออกมา สร้อยทองคำขาวที่ผมเก็บเงินซื้อมันมาเอง เมื่อคุณนามิดึงมันออกมา ทองคำขาวกระทบกับแสงจันทร์ทำให้มันดูแวววาวมากๆ แล้วความแวววาวของมันนี่แหละ มันก็ไปสะท้อนกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของคุณนามิ มันทำให้ดวงตาของคุณนามิยิ่งสวยมากกว่าเดิม...

    สวยมากๆ เลยนะเนี่ย ขอบคุณมากๆ เลยนะซันจิคุงคุณนามิวางเอากล่องของขวัญลงที่เก้าอี้ยาว แล้วเธอก็ทำท่าเหมือนจะใส่สร้อยคอนั้น แต่ผมก็พูดขัดการกระทำของเธอเอาไว้ก่อน

    เดี๋ยวก่อนครับคุณนามิผม

    หืม อะไรหรอ?คุณนามิชะงักแล้วหันหน้ามาทางผม

    ผมขอ... ใส่ให้ได้มั้ยครับ?ผมถามออกไป คุณนามิอึ้งไปเลย ก่อนจะระบายรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาแล้วพยักหน้าให้กับผม

    ได้สิคุณนามิพูดพร้อมยื่นสร้อยมาตรงหน้าของผม ผมรับสร้อยนั้นมาแล้วค่อยๆ เดินไปข้างหลังของคุณนามิ แล้วค่อยๆ สวมสร้อยทองคำขาวให้กับเธอ มือของเธอที่สัมผัสกับปลายผมของเธอยิ่งทำให้รู้สึกถึงความสวยงาม สีผิวขาวของต้นคอของคุณนามิยิ่งทำให้อยากสัมผัส

    “!!” จู่ๆ คุณนามิก็ชะงักไป พร้อมกับก้าวไปข้างหน้า มันทำให้ผมที่กำลังใส่สร้อยให้กับเธอถึงกับตกใจ มันจึงทำให้ผมเผลอปล่อยสร้อยทองคำขาวนั่น... มันจึงตกลงกับพื้น!

    ทำไมหรอครับคุณนามิ!” ผมพูดอย่างตกใจ เพราะอยู่ดีๆ คุณนามิก็ผละออกจากผมไป

    ซันจิคุง... ทำแบบนี้ไม่ได้นะคุณนามิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอหันหน้ามองมาทางผม สีหน้าของเธอดูไม่ดีเท่าไหร่...

    อะ... อะไรครับ?ผม

    การที่นายทำแบบนี้... มันไม่ดี... ไม่ดีกับทุกๆ อย่างคุณนามิ

    ไม่ดี? ไม่ดีอะไรกันครับ?ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

    การที่นายทำแบบนี้ มันทำให้คนๆ หนึ่งต้องเสียใจ มันทำให้คนใดคนหนึ่งรู้สึกแย่ นายไม่รู้ตัวเลยหรอ?คุณนามิ

    อะ... เอ่อ... อะไรครับ =O=?ผม

    ปากนายก็บอกว่าจะแต่งงาน แต่นายก็มาทำแบบนี้กับฉัน นี่มันไม่ใช่สถานะของคนที่กำลังจะแต่งงานในวันพรุ่งนี้หรอกนะ!” คุณนามิ

    “...” ผมนิ่งอึ้งไป พูดอะไรไม่ออก

    ฉันบอกนายแล้วไง ว่าให้นายเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว แล้วนายก็หลอกคนอื่นด้วย นายกำลังโกหกผู้หญิงคนหนึ่งอยู่นะ นายกำลังทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนหนึ่ง นายไม่มีสมองคิดหรอซันจิ!” จู่ๆ คุณนามิก็โผเข้ามาดึงเสื้อของผม เธอทำหน้าเหมือนโกรธมากๆ กับการกระทำของผม อะไรกัน? ผมทำอะไรกัน? ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลยนะ!?

    แล้ว... ดวงตาที่รู้สึกผิดที่สะท้อนในสายตาของคุณนามินั้นมันอะไรกัน!

    นายรีบตัดสินใจได้แล้ว นายไม่ควรทำแบบนี้ นายควรเลิกซะที!” คุณนามิ

    เลิก... เลิกอะไรกันครับ?ผม

    เธอเห็น... เธอเห็นหมดแล้ว ทั้งเรื่องที่นายยื่นของขวัญให้ฉัน และที่นายใส่สร้อยให้ด้วย...คุณนามิ

    เห็น?... ใครเห็นกันครับ?ผม

    ...ไวท์เฌอเบศคุณนามิ

     

    วันต่อมา

    เวลา 11.00 น.

    แอ๊ด...

    เสียงของเปียโนดังไปทั่วบริเวณ สถานที่ที่เต็มไปด้วยดอกซากุระสีชมพูอ่อน พรมสีแดงที่ดูสะอาดตา เหล่ากษัตริย์จากอาณาจักรต่างๆ และเหล่าขุนนางลุกขึ้นจากที่นั่งของมองไปยังหญิงสาวที่เดินเข้ามา...

    หญิงสาวที่ใส่ชุดของเจ้าสาวสีขาวที่ถูกประดับประดาไปด้วยลูกไม้และพลอยสีต่างๆ ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยความปลื้มปิติยินดี... มาถึงแล้ว เวลาที่ผมกลัว...

    เจ้าสาวของงานแต่งเข้ามาแล้ว

    งานแต่งงาน... มันเริ่มขึ้นแล้ว...


    ขอบคุณธีมสวยๆ จาก

    ELA CIE

    ขอโทษที่อัพ(โคตร)ช้านะคะ
    พอดีว่าช่วงนี้สอบ แล้วไอ้เพื่อนรักมันดึงเอาไปติวหนังสือ
    พอไปจริงๆ ก็ไม่ได้อ่าน(เย้!)
    เลยไม่ได้อัพซะที แต่ตอนนี้อัพให้แล้วน้า
    อย่าพึ่งหนีไปไหนนะจ๊ะแฟนๆ ทั้งหลาย จุ๊บๆ T__T!!

    ขอขอบคุณทุกคอมเม้นที่เม้นให้จริงๆ นะจ๊ะ
    รักพวกเธอ! เม้นกันเยอะๆ นะ วะฮะฮะฮ่า!


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×