คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [ตอนที่6] :: ทุกอย่างกลหน การต่อสู้ระหว่างกลุ่มหมวกฟางและราชวงศ์ฟาร์ซีเดย์
ตอนที่6
ทุกอย่างกลหน การต่อสู้ระหว่างกลุ่มหมวกฟางและราชวงศ์ฟาร์ซีเดย์
[บันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
“ลูฟี่!!!!”
เสียงของนามิที่ร้องเรียกชื่อผมก่อนที่ประตูบานใหญ่จะถูกปิดลง ตอนนี้ผมขยับตัวไม่ได้เลย บัดซบ!!
“ถึงเวลาเก็บแกแล้วสินะ...”
ไอ้คนที่ใช้ถุงมือไคโรตามที่นามิบอก มันเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แล้วยืนมองหน้าผม
ผมที่พยายามที่จะพยุงตัวลุกขึ้นก็โดนไอ้บ้านั่นชกเข้าที่กลางหลังให้ล้มลงไปนอนอีกครั้ง
“อย่าดุกดิกนักสิ เดี๋ยวศพก็ไม่สวยหรอก...”
“ไอ้บ้า ฉันจะ... ตันหน้าแกเดี๋ยวนี้แหละ” ผม
“จะทำได้แน่เหรอ สภาพทุเรศแบบนี้น่ะ”
หมับ
“อึก!!” ผม
“ไหนๆๆ จะจัดการกับแกยังไงดีนะ”
หมอนั่นเอื้อมมือมาบีบคอผม แล้วดึงขึ้นเหนืออากาศ ไอ้บ้า... หายใจไม่ออก!
“โกมุ โกมุ โน...” ผม
“หืม?”
“...เจ็ต บาซูก้า!!”
ผัวะ!!!
ไอ้แว่นนั่นกระเด็นติดข้างฝาทันที ผมที่เริ่มไม่ค่อยจะมีแรงพยุงตัวลุกขึ้น เฮ้อ ขอหายใจให้เต็มปอดหน่อยเถอะ!
“หน๊อยแก...” มันลุกขึ้นมา แล้วพุ่งตรงมาหาผม
หวืดด
ผมเบียดตัวหลบหมัดของมันได้ แต่ก็เกินคาด! มันใช้มืออีกข้างมาจับที่แขนของผม ถุงมือที่มันสวมดันเป็นหินบ้าบอนั่นอีกนะ แรงหมดไปอีกแล้ว บ้าเอ๊ย!!
ผัวะ!!!
มันชกผมเต็มแรง ตัวผมกระเด็นไปติดกับผนังอีกครั้งจนมันเริ่มร้าว... เจ็บเป็นบ้า!
“ตายซะแก!!” มันพุ่งตรงเข้ามาหาผมอีกครั้ง
“โกมุ โกมุ โน เจ็ต สแตมปุ!!”
ผัวะ!!!
หมอนั่นกระเด็นไปติดกับผนังบ้าง... ต้องรีบไปช่วยนามิ มัวมาเล่นแบบนี้ไม่ได้แล้ว!
“เกียร์ ซีคอด์น!”
อุณหภูมิของร่างกายผมเริ่มสูงขึ้น ความร้อนทำให้เกิดเป็นไออยู่รอบตัว เอาล่ะนะ...
“แกทำอะไรของแก ไอนั่น... มันอะไร”
“เดี๋ยวแกก็รู้เอง... ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกหรอกนะ” ผมฉีกยิ้ม และดูเหมือนจะไปกระตุกต่อมของมันมั้ง มันจึงพุ่งตัวเข้ามาหาผมทันที
“โกมุ โกมุ โน เจ็ต พิตโตรุ!!”
ปึง!!!
โครม!!!
เจ้าแว่นนั่นกระเด็นชนผนังของปราสาทซะก่อนที่จะทะลุออกนอกปราสาทไป... โห้วว
เมื่อการต่อสู้เสร็จสิ้น อยู่ๆ ร่างกายของผมก็เกิดอาการไม่ไหวออกมา ผมทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน... อะไรเนี่ย ทั้งๆ ที่ แค่โดนหินไคโรแท้ๆ ยังอ่อนหัดแฮะเรา... แต่ก็ต้องไปช่วยนามิแหละนะ แล้วก็ต้องช่วยลามิด้วย
ผมพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง แล้ววิ่งไปทางที่ไอ้บ้าคาเซริ คาเซคิ อะไรนั่นดึงตัวนามิไป ก่อนหน้านั้นหมอนั่นพูดว่ายังไงนะ? เธอน่าสนใจ อย่างงั้นหรอ เฮอะ อย่าพูดแบบนั้นกับต้นหนเรือของผมนะ!!
เมื่อผมลุกขึ้นได้ ก็รีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แต่ตาก็ไปสะดุดเข้ากับ... กระบอง? ที่นามิใช้นี่หน่า เอาไปด้วยดีกว่า
แอ๊ด...
ผมเปิดประตูออกไป อ้าว หมอนั่นหายไปไหนแล้วเนี่ย เร็วชะมัด ผมคิดว่าผมอัดเจ้าแว่นนั่นแป๊บเดียวแล้วแท้ๆ นะ หายไปไหนแล้วเนี่ยยย!
[บันทึกพิเศษ ; นามิ]
ฉันที่ถูกลากขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ นายคาเซคิที่ลากฉันขึ้นมา โดยไม่คิดว่าฉันจะหายใจออกหรือป่าว อะไรเนี่ย! จะลากฉันขึ้นมาบนนี้ทำไม!!
“ปบ่อยฉันเดี๋ยวนี้นะเจ้าบ้า!” ฉัน
“เรียกเจ้าชายว่าเจ้าบ้าเลยอย่างนั้นหรอ” คาเซคิ
“นายมันไม่สมควรที่จะเป็นเจ้าชายด้วยซ้ำ!!” ฉัน
“แต่ผมก็เป็นไปแล้ว ^^” คาเซคิหันมาส่งยิ้มหวานให้กับฉัน โอยย! เจ้าบ้านี่หนิ!
พลัก!
“โอ๊ย!” คาเซคิ
ฉันเหยียบเข้าที่เท้าของคาเซคิจังๆ หมอนั่นร้องเสียงหลง เมื่อมีโอกาส ฉันจึงรีบหันหลังวิ่งหนีเขาทันที ลูฟี่จะเป็นยังไงบ้างนะ นายคาคอนอะไรนั่น คงยังไม่ทำอะไรเขาใช่มั้ย! อย่างลูฟี่น่ะ คงไม่เป้นไรหรอก... แต่เพราะหมอนั่นมีหินไคโรน่ะสิมันเลยน่าเป็นห่วง!!
“เธอจะไปไหนน่ะ!!” คาเซคิวิ่งตามฉันลงมา
อ๊ากกกก! จะตามฉันลงมาทำไมเนี่ย ไปที่ชอบๆ ไป๊!!
ฉันเอื้อมมือจะไปหยิบกระบองคุริมา แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า เออใช่ กระบองของฉันถูกนายคาเซคิปัดกระเด็นไปแล้วนี่หน่า โฮฮฮ แย่แน่ๆ เรางานนี้ TTOTT!!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” คาเซคิ
“หยุดให้โง่สิ!!” ฉัน
“หน๊อย!” คาเซคิเร่งฝีเท้าเข้ามาหาฉัน แล้วกระชากผมของฉันอย่างแรง
“โอ๊ย!!” ฉัน
“มาได้แล้ว! ก็ไม่อยากจะทำอะไรแบบนี้หรอกนะ...”
ผัวะ!!
ฉันชกเข้าที่ท้องของคาเซคิ เขาล้มลงไปนั่งเอาก้มกุมท้องของตัวเองอย่างทุรนทุราย อย่าทำแบบนั้นได้มั้ย ฉันไม่ได้แรงเยอะขนาดจะทำให้ผู้ชายเจียงตายได้ขนาดนั้นนะ... โอ๊ะ ลืมไป หมอนี้มันเจ้าชายนี่เนอะ คงไม่เคยโดนอะไรแบบนี้ -___-
“หน๊อย... เธอ!” คาเซคิ
“บ้ายบายยย” ฉันวิ่งหนีคาเซคิลงจากบันไดอีกครั้ง ก่อนที่ความรู้สึกถึงแรงดันมหาศาลที่กระแทกเข้ากับแผ่นหลังของฉัน จนฉันเสียหลักล้มลงกระแทกกับบันได อะ... ไร เนี่ย!
ฉันหันขึ้นไปมอง คาเซคิที่ใช้พลังงี่เง่าๆ ของเขากระแทกเข้าที่หลังของฉันซะจนฉันขยับตัวแทบไม่ได้ คาเซคิลุกขึ้นมาแล้วค่อยๆ ดึงตัวฉันขึ้นอีกครั้ง
“ก็ไม่อยากทำแบบนี้กับผู้หญิงหรอกนะ แต่มันไม่มีทางเลือก” คาเซคิ
“นายจะทะ...!!” ฉัน
ผัวะ!!
แรงดันถูกอัดเข้าเต็มท้องของฉัน จุกเป็นบ้า... มองไม่ค่อยเห็นเลย เจ็บ... จัง
วูบบบ
แล้วทั้งโลกก็มืดลงทันที
“ไม่ตื่นแฮะ แกทำอะไรของแกน่ะไอ้คาเซคิ”
“ไม่ได้ทำอะไรเล้ย!”
“อย่ามาพูด ไม่งั้นยัยนี่ไม่สลบแบบนี้หรอก”
“ก็ยัยนี่จะหนี กะจะเอามาให้นายดูนั่นแหละ”
“อยากเห็นแบบมีชีวิตชีวามากกว่านี้ว้อย”
“สีส้มนั่นไง ดูไปสิ”
“แต่ไม่ตื่นจริงๆ อะ ปลุกสิ”
“อืม... เฮ้ๆ เธอๆ”
ฉันที่นอนฟังคนสองคนเถียงกัน ก็โดนเขย่าตัวซะแล้ว โอย... เจ็บท้องชะมัด
“ตายหรือป่าว”
“จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้อัดลมไปแรงขนาดนั้น”
“ไหนว่าแกไม่ได้ทำอะไรไง!!”
“กะ... ก็ เออน่า ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย”
“โอ๊ะ! ลืมตาแล้ว”
“=___=” ฉันปรือตาขึ้นมองหน้าชายสองคนที่มีหน้าตาคล้ายๆ กัน... อืม... นายนี่หน้าตาคุ้นๆ นะ ฉันขยี้ตาของตัวเองเบาๆ แล้วมองหน้าทั้งสองคนใหม่อีกครั้ง
“O_o o_O” ทั้งสองคนนั้น
“=___=” ฉันนั่งคิดย้อนไปถึงอาการเจ็บท้อง ทำไมถึงเจ็บ?... เออใช่! นายคาเซคิ!!
“นาย!!!” ฉันชี้ไปที่หน้าของคาเซคิแล้วตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างดัง จนทำให้คาเซคิและชายอีกคนหนึ่งเหวอไปตามๆ กัน
“เอ่อ...” คาเซคิ
“นาย!... อ๊ะ!” เมื่อฉันพยายามจะลุกขึ้น ขาของฉันก็เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยอะไรสักอย่าง และเมื่อหันหน้าลงไปมองแล้ว... อะไรเนี่ย! ฉันถูกล้ามไว้กลางห้องเลย! ว่าแต่...
“ที่นี่ที่ไหน! นาย! คาเซคิ เจ้าบ้า!” ฉันง้างมือจะตบนายคาเซคิ แต่หมอนั่นก็รีบกระโดดหนีไปไกลสามเมตร รวมถึงชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย... หมอนั่นเป็นใคร -__-?
“ที่นี่คือในปราสาทของฉันเอง” คาเซคิ
“นาย! มาล้ามขาฉันแบบนี้ได้ยังไง!” ฉัน
“ยัยนี่... ไม่มีมารยาทเลยแฮะ” ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ นายคาเซคิพูดขึ้นแล้วขมวดคิ้ว
“ก็งี้แหละนะ -__-” คาเซคิ
“อะไรของพวกนาย! แล้วนายเป็นใคร!” ฉันชี้ไปที่หน้าของชายที่ยืนอยู่ข้างๆ คาเซคิ
“ไม่มีมารยาทจริงๆ แฮะ -__-”
“เอาเหอะน่าพี่” คาเซคิ
พี่งั้นหรอ... งั้นนี่ก็คือพี่ชายที่นายคาเซคิเคยพล่ามถึงนี่เอง... จะว่าไปสองคนนี้เหมือนกันมากเลยนะ... ต่างแค่นัยน์ตาเท่านั้น นัยน์ตาของนายคาเซคิเป็นสีน้ำตาล แต่อีกคนหนึ่งจะมีนัยน์ตาสีน้ำเงิน
“พี่งั้นหรอ?” ฉัน
“อ่าใช่ นี่พี่ชายของฉันเอง ฟาร์ซีเดย์ เอส ชาเมล” คาเซคิ
ฉันประมวลผลกับชื่อของพี่ชายของนายนี่เล็กน้อย... ชาเมลๆๆ ชื่อคุ้นๆ นะ...
“ราชาของเมืองนี้ชื่อ ราชาชาเมล”
เสียงของอากาเนะจังพุดดังขึ้นมาบนหัว ราชางั้นหรอ!!
“นะ... นาย ชื่อชาเมลอย่างงั้นหรอ?” ฉันถามเสียงสั่น นายชาเมลทำหน้างงเล็กน้อยแล้วฉีกยิ้มหวาน
“ใช่” เขาตอบ
ทำไมเขาเป็นราชาของเมืองนี้! ทั้งๆ ที่... อายุเท่านี้เนี่ยนะ!!
“นายเป็น... ผู้ปกครองเมืองนี้?” ฉัน
“ก็... นะ ฉันเป็นกษัตริย์ของเมืองนี้” ชาเมล
“!!”
ฉันตกใจแบบสุดๆ ราชา! กษัตริย์!! อะไรเนี่ย! ทั้งๆ ที่ยังอายุแค่นี้เป็นกษัตริย์แล้วอย่างงั้นหรอ! บ้าน่า!
“ตกใจอะไรของเธอ” คาเซคิ
ฉันรีบปรับสีหน้ามาเป็นอย่างเดิมทันที ก่อนจะหันหน้าไปพยายามดึงไอ้โซ่ที่ล้ามขาฉันไว้ออก อะไรเนี่ย! โซ่นี่เชื่อมลงกับพื้น ดึงไม่ออกเลยแฮะ!
“พยายามไปก็เท่านั้นแหละนะ -O-” คาเซคิ
“เธอดึงมันออกไม่ได้หรอก” ชาเมลพูดต่อท้าย
“พวกนายต้องการอะไร!!” ฉัน
“ต้องการ?” ทั้งคู่ประสานเสียง หันหน้ามามองฉันอย่างแปลกใจก่อนจะฉีกยิ้ม
“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรซักหน่อย” คาเซคิ
“พวกฉันมีทุกอย่างที่ต้องการทั้งหมดแล้ว” ชาเมล
“แล้วพวกนายจะจับตัวฉันมาทำไม!!” ฉัน
“เพราะนั่นไงล่ะ” ชาเมลพูดพร้อมชี้มาทางฉัน... เพราะฉัน? อะไรของนาย =__=!!
“อะไร? ฉัน?” ฉัน
“สีผมของเธอ” คาเซคิเดินมาพร้อมลูบผมของฉันเบาๆ ฉันปัดมือของเขาออกอย่างรวดเร็ว
“สีผมของเธอมันใช้ประโยชน์ได้... ไม่เยอะนะ ที่เหยื่อจะมาหาถึงที่น่ะ” คาเซคิ
“เหยื่อ?” ฉัน
“เครื่องสังเวยแห่งอัญมณีไงล่ะ” ทั้งคู่ประสานเสียงกันอีกครั้ง
เครื่องสังเวย... แห่งอัญมณี!?
“หมายความว่ายังไง!!” ฉัน
“บู้ๆๆๆ ถ้าบอกไปก็ไม่สนุกซี่” ชาเมลฉีกยิ้ม
“รอถึงเวลาแล้วเธอจะรู้เองนั่นแหละ” คาเซคิ
อะไรกัน... เครื่องสังเวยอะไรกัน! หมายความว่ายังไง... ฉัน... เป็นเครื่องสังเวยงั้นหรอ!?
[บันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
เมื่อผมเปิดประตูเข้ามา ก็เจอประตูอีก ต่อด้วยประตูอีก และก็ประตูๆๆๆ อะไรนักหนาเนี่ย ทำไมประตูมันเยอะอย่างนี้ =[]=!!
ปึง!!
“หวังว่าคงไม่มีประตูอีกแล้วนะ =O=;;” ผม
... เย้! มันไม่มีประตูอีกแล้ว มีแต่...?
บันได?
บันไดสองทางที่เชื่อมกันไปคนละที่ อืม... เจ้านั้นเอานามิขึ้นไปบันไดไหนเนี่ย... นี่แหละมั้ง!
ผมวิ่งขึ้นไปบนบันไดฝั่งซ้าย เมื่อวิ่งเข้าไปแล้วก็พบ...
“นั่น! ผู้บุกรุก!!”
ทหาร!! ทหารอีกแล้ว ทีนี้มากันเพียบเลย แย่แน่ๆ! ผมไม่มีเวลามาเล่นหรอกนะ หนีดีกว่า!
ผมหันหลังวิ่งลงจากบันไดฝั่งซ้าย ไปบันไดฝั่งขวา โดยมีพวกทหารตามติดมาเต็ม ทำไมต้องตามกันด้วยเนี่ย!!
“ผู้บุกรุก!!”
เมื่อวิ่งขึ้นมาบันไดฝั่งขวาก็เจอเข้ากับทหารอีกแล้ว อะไรเนี่ย!! ทำไมที่นี่มีทหารเต็มไปหมดเลย! อ๊ากก! คงถอยไม่ได้แล้วสินะ =O=!
“โกมุ โกมุ โน แคนนอน!!”
ผมระดมหมัดเข้าใส่พวกทหารที่อยู่ข้างหน้า พวกเขากระเด็นกันไปคนละทิศละทาง เอาล่ะ รีบไปดีกว่า!!
“หยุดนะแก!!” พวกทหารที่อยู่ข้างหลังผมตะโกนขึ้น ไม่หยุดหรอกๆๆ ไม่หยุดแน่นอน~
เอี๊ยดดด
ผมเบรกเอี๊ยดแล้วหักเลียวไปด้านซ้าย ก่อนที่อยู่ดีๆ กำแพงจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และมีทหารคนหนึ่งกระเด็นเข้ามาตัดหน้าผมไว้ เหวอๆๆๆ
“อ้าว นายเองหรอลูฟี่”
“ซันจิ!” ผมหันหน้าไปมองซันจิที่กระโดดเข้ามาข้างในปราสาทบ้าง
“ลูฟี่! นายไปโดนอะไรมาเนี่ย โดนเล่นมาหนักเหมือนกันนี่หน่า อย่าบอกนะว่านายแพ้พวกทหารพวกนี้น่ะ -O-” ซันจิ
“จะบ้าหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย -O- พอดีว่าไปเจอพวกที่ใส่ถุงมือน่ะ” ผม
“นายแพ้คนใส่ถุงมือหรอกหรอเนี่ย -__-” ซันจิ
“ไม่ใช่อย่างนั้น! หมอนั่นใส่ถุงมือ หินไคโรนี่หน่า แค่โดนจับตัว ฉันก็หมดแรงแล้ว =__=” ผม
“หินไคโร... มันเป็นหินที่มีสิทธิ์ใช้แค่รัฐบาลโลกไม่ใช่หรอ คนพวกนี้จะมีสิทธิ์มาใช้ได้ยังไง!” ซันจิ
“ไม่รู้ แต่มันทำให้ฉันหมดแรงหนิ -__-” ผม
“เออใช่ลูฟี่ นายเห็นคุณนามิรึป่าว ฉันคลาดสายตาจากคุณนามิตอนเข้ามาในปราสาท อยากจะบ้าตาย~” ซันจิ
“นามิ...” ผม
“ใช่ๆๆ คุณนามินั่นแหละ” ซันจิ
“นามิ... ถูกจับตัวไปแล้ว...” ผม
“ว่าไงนะ!!!” ซันจิ
“นามิโดนไอ้... คาเซคิจับตัวไป” ผม
“แล้วทำไมแกไม่ห้าม! แกมัวทำบ้าอะไรอยู่!!” อยู่ดีๆ ซันจิก็เดินเข้ามากระชากคอเสื้อของผมขึ้นด้วยอารมณ์โกรธจัด
“ฉันทำอะไรไม่ได้นี่! โดนไอ้คนใส่หินไคโรซัดซะขยับตัวไม่ได้...” ผม
“แล้วทำไมตอนนี้แกถึงขยับตัวได้!! แล้วทำไมแกไม่รีบไปตามหาคุณนามิ!!” ซันจิ
“ฉันก็ตามหาอยู่นี่ไง!” ผม
ซันจินิ่งไป หมอนั่นค่อยๆ ปล่อยคอเสื้อผม แล้วหันมามองหน้าผม
“เราต้องรีบไปช่วยคุณนามิ ไม่ว่ายังไงก็ตาม” ซันจิ
“ต้องช่วยลามิด้วย” ผมแทรกขึ้น
“เออน่า! ตอนนี้ต้องช่วยคุณนามิก่อน!!” ซันจิ
“อะ... อื้ม =O=” ผม
[บันทึกพิเศษ ; นามิ]
ฉันที่นั่งดูสองพี่น้องนั่งจิบน้ำชา คุยเรื่องไม่เป็นเรื่องกันอยู่ที่พื้น ต้องรีบหนีไปให้ได้ ยังไงก็ต้องหนี หนีอย่างเดียว... แต่ฉันจะไปยังไงล่ะเนี่ย ไอ้ที่ล้ามขาฉันอยู่มันไม่กระดิกเลย คงต้องมีกุญแจอย่างเดียวสินะ... ต้องอะไรซักอย่าง แล้วกุญแจน่ะ มันอยู่ที่ไหน...
“นี่! แล้วเมื่อไหร่จะเอาไอ้โซ่นี่ออกจากขาฉัน!” ฉันตะโกนขัดสองพี่น้องที่กำลังคุยกันอยู่ ทั้งสองหันมามองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว
“เมื่อนั้นแหละ” ทั้งคู่ประสานเสียง
อะไรฟะเนี่ยยยยยย =[]=^^^
“พวกนาย...” ฉัน
“อะไรอีกล่ะ!!” คาเซคิกระแทกแก้วน้ำชาลงกับโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย... ฉันมากกว่าที่ควรอารมณ์เสียนะเฟ้ยยย!!
“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ!!” ฉัน
“หา?” ทั้งคู่ทำหน้าเหวอ
งั้นแหละ อยากเข้าห้องน้ำ ปล่อยฉันซะ ปล่อยฉันนนน!
“เรื่องของเธอ” คาเซคิ
“ตรงนั้นเลย ไม่ต้องเกรงใจ” ชาเมล
พวกแกจะบ้าเรอะ =[]=!!!
อยากจะบ้า แผนขอไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ผล... ทำไงดีล่ะเนี่ย ถ้ามีกระบองคุริมานะ จะช็อดเจ้าสองคนนี้ให้ไหม้ไปเลย!! จะทำยังไงดี...
ฉันลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปรอบๆ โดยที่มันเดินไปได้ไม่มากนัก เพราะไอ้โซ่นี่ ฉันเดินวนไปวนมา อยู่นานโดยไม่ฟังคำของสองพี่น้องที่บอกให้หยุดเดินแล้วนั่งนิ่งๆ ซะ ฝันเหอะ! ไม่นิ่งย่ะ
“ฉันบอกให้เธอนั่งนิ่งๆ ไงยัยบ้า!!” คาเซคิ
ลัลล้าๆ ไม่ฟังๆ
“หยุดสิ!!” คาเซคิ
ไม่ฟัง ไม่ฟัง~~~
“บอกให้หยุดไง!” คาเซคิหมดความอดทน เขาเดินเข้ามาใกล้ฉัน แล้วจับที่ต้นไหล่ฉันอย่างหมดแล้วอดทน
“ก็คนมันอยากเข้าห้องน้ำ -___-” ฉัน
“!... เธอนี่มัน!!” คาเซคิ
จริงๆ ก็ไม่อยากเข้าอะไรหรอกนะ แต่ฉันอยากออกไปเฟ้ย! อยากรู้ว่าตอนนี้ลูฟี่เป็นอย่างไรบ้าง เขาสบายดีหรือป่าว เขาไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย... ขอให้เป็นแบบนั้นด้วยเถอะ
ปึง!!!
“อะไรน่ะ!!” คาเซคิหันหวับไปที่ประตู... ที่พังทลาย? พัง!!
“แกเป็นใคร...” ชาเมลหันหน้าไปมองชายที่มาเยือนด้วยสายตาเยือกเย็น
“แกทำอะไร... นามิน่ะ!”
“...ลูฟี่!!”
ลูฟี่นี่เอง ที่เป็นคนพังประตูเข้ามา ไม่เป็นอะไรงั้นสินะลูฟี่ ดีจัง...
“คุณนามิ! เป็นอะไรหรือป่าวคร้าบ!!~” เสียงของซันจิคุงดังขึ้นมาจากข้างหลังของลูฟี่ ก่อนที่เขาจะโผล่หน้าออกมาหาฉัน ซันจิก็มาหรอเนี่ย!
“ซันจิคุง!” ฉัน
“คุณนามิ๊!~~... แก! ทำอะไรคุณนามิน่ะ ปล่อยมือจากคุณนามิเดี๋ยวนี้นะ!!” ซันจิคุงวิ่งเข้ามาพร้อมลูกเตะ คาเซคิกระโดดถอยห่างจากฉันไปเพื่อหลบลูกเตะของซันจิ ก่อนที่ซันจิคุงจะวิ่งมาจับที่ต้นไหล่ของฉัน
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับคุณนามิ T^T” ซันจิ
“ไม่เป็นอะไรหรอก ซันจิคุง” ฉันยิ้มให้กับซันจิ
“ดีจริงๆ ดีจริงๆ เลยครับบ TT^TT” ซันจิ
ฉันหันมองไปข้างหลังของซันจิคุง ที่มีลูฟี่ยืนอยู่ข้างหลัง เลือดของเขาไหลออกมาทางหัว... เลือดออกเยอะขนาดนี้เลยหรอ!
“ลูฟี่!” ฉันผละออกจากซันจิคุงแล้ววิ่งไปหาลูฟี่แต่เท้าก็ติดอยู่กับไอ้โซ่บ้าๆ นี่ จึงเดินไปหาลูฟี่ไม่ได้ ลูฟี่ทำปากจู๋ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ แล้วเดินเข้ามาหาฉัน
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยนามิ” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง
“ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่นายน่ะสิ” ฉันเอื้อมมือไปจับที่หัวของลูฟี่ที่มีเลือดไหล ลูฟี่ทำหน้าเจ็บน้อยๆ แล้วดึงมือฉันออก
“อย่าจับสิ มันเจ็บ =O=” ลูฟี่
“ขะ... ขอโทษ” ฉัน
“อะไรเนี่ย จู่ๆ ก็เข้ามาเฉยเลยนะ” ชาเมลพูดขึ้นแล้วหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบ
“นั่นน่ะสิ” คาเซคิยืนเอาหลังชนกับผนังของปราสาท
“...คาเซคิ” ลูฟี่
“น่าประทับใจจริงๆ ครับ ที่คุณจำผมได้” คาเซคิส่งยิ้ม
“นายยังนั่งจิบน้ำชาสบายใจเฉิบอยู่อีกงั้นหรอ (‘ ‘)” ลูฟี่
“นั่นมันไม่ใช่ฉันเฟ้ย =[]=!!” คาเซคิ
“หรอ” ลูฟี่เพ่งมองไปที่ชาเมลที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ ก็ไม่แปลกหรอกที่ลูฟี่จะดูไม่ออก เพราะทั้งสองคนนี้เหมือนกันอย่างกับแกะนี่เนอะ
“ไม่มีมารยาท” ชาเมลวางแก้วน้ำชาลง
“อยู่ๆ ก็เข้ามาในห้องของราชวงศ์ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับคำอนุญาต” ชาเมลพูดพร้อมลุกขึ้นหันหน้ามาทางลูฟี่
“ทำไมมีเจ้าบ้าคาเซคิตั้งสองคน” ลูฟี่
“นั่นมันไม่ใช่คาเซคิหรอกลูฟี่” ซันจิที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นบ้าง
“ใช่ ฉันไม่ใช่คาเซคิ ฉันชื่อ ชาเมล” ชาเมล
“อ๋อ... ฉันชื่อลูฟี่” ลูฟี่
นายไม่จำเป็นต้องไปแนะนำตัวตอบก็ได้นะ ลูฟี่ =___=!!
“พวกนายมาที่นี่กันทำไม” ชาเมล
“มาเอาตัวพวกพ้องคืน!” ลูฟี่
“พวกพ้อง? ยัยนั่นน่ะหรอ” ชาเมลพูดพร้อมชี้มาทางฉัน
“ใช่” ลูฟี่
“ถ้างั้นก็คงไม่ได้หรอกนะ เพราะผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญกับฉัน” ชาเมล
“สำคัญ?” ลูฟี่
“ใช่ ฉันคงให้คืนนายไม่ได้หรอก เพราะงั้นเอายัยนั้นมาซะ” ชาเมลแกว่งนิ้วเรียกฉันเข้าไปหา
หมอนี่! คิดว่าฉันจะเดินเข้าไปง่ายๆเหมือนหมาหรือไง =[]=!!
“ไม่ให้หรอก เพราะยัยนี่ก็สำคัญกับฉันเหมือนกัน” ลูฟี่เอามือจับหมวกฟางพร้อมทำหน้าใสซื่อ
“ฉันไม่อยากให้กำลังนะ รีบๆ เอายัยนั้นมาซะที” ชาเมล
“ไม่มีทาง -__-” ลูฟี่
“เฮ้อ คาเซคิ” ชาเมลหันหน้าไปมองทางคาเซคิ เขาที่กำลังนั่งเขี่ยก้อนน้ำตาลเล่นอยู่ที่โต๊ะ หันหน้ามามองทางพี่ชายพร้อมทำหน้าเหมือนจะบอกว่า มีอะไร?
“ไม่มีเวลามาเล่นแล้วล่ะ” ชาเมล
“งั้นเหรอ เฮ้อ...” คาเซคิลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำหน้าตาเบื่อหน่ายสุดๆ แล้วมายืนมองหน้าลูฟี่กับซันจิ
“เฮ้อ =__=” คาเซคิถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่อยู่ๆ ร่างของหมอนั่นที่ตอนแรกอยู่ตรงหน้าของชาเมล ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าของลูฟี่ซะแล้ว!
คาเซคิจะใช้มือสัมผัสเข้าที่ท้องของลูฟี่ แต่ลูฟี่ไหวตัวทัน เขารีบกระโดดหลบอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งหมัดเข้าหาคาเซคิทันที
คาเซคิหันหน้าไปมองทางลูฟี่ แล้วใช้มือรับหมัดของลูฟี่แค่เพียงข้างเดียว ก่อนจะปล่อยแรงอัดเข้าไปหาลูฟี่ ทำให้เขากระเด็นไปติดกับกำแพงปราสาท
“ลูฟี่!!” ฉัน/ซันจิ
“แล้วทีนี้ก็นายสินะ” คาเซคิหันหน้ามาทางซันจิ แล้วพุ่งหมัดเข้าใส่ซันจิทันที ซันจิที่กระโดดหลบไปได้ทันเวลา หมัดของนายคาเซคิเฉียวไปหูของฉันไปแค่นิดเดียวเท่านั้น!!
“เฮ้ๆ อย่าให้ยัยนั่นเป็นอะไรนะ” ชาเมล
“อา... ไม่เป็นไรหรอกน่า” คาเซคิ
ครืนนน..
ลูฟี่ลุกขึ้นจากกองอิฐที่ทับตัวเขาขึ้นมา แล้วมองหน้าของคาเซคิอย่างโกรธจัด
“โกมุ โกมุ โน... สแตมปุ!!”
ฝ่าเท้าของลูฟี่ยืดยาวตรงเข้าไปหาทางคาเซคิ เมื่อคาเซคิเห็นอย่างนั้น เขารีบถอยหลังหลบทันที แล้วซันจิที่พุ่งตรงเข้าไปหาคาเซคิ
“โทรเซี่ยม ฮาเช่!!” ซันจิตีลังกาพร้อมพุ่งลูกเตะเข้าไปหาคาเซคิ คาเซคิหลบ แล้วจับที่ข้อเท้าของซันจิ ก่อนจะเหวี่ยงตัวของซันจิเข้าไปหาลูฟี่ที่กำลังวิ่งเข้ามา
พลัก!!
“อัก!!” ลูฟี่/ซันจิ
โครมมม!!
ทั้งลูฟี่และซันจิกระเด็นไปชนกับโต๊ะน้ำชาที่ชาเมลกำลังยืนอยู่ไม่ไกล จนโต๊ะน้ำชานั้นแตกกระจาย
“เฮ้ยๆ เสียของนะเนี่ย” ชาเมล
“ค่อยซื้อใหม่ก็ได้น่า” คาเซคิเอามือกอดอกแล้วเบ้ปากใส่พี่ชายของเขา
“เกียร์ ซีคอด์น...” ลูฟี่พยุงตัวลุกขึ้น แล้วใช้ท่า ‘เกียร์ ซีคอด์น’ ซึ่งจะทำให้อุณหภูมิร่างกายของเขาร้อนขึ้น ตัวจะเริ่มกลายเป็นสีแดง และมีควันออกมารอบตัว
“อะไรเนี่ย เปลี่ยนสีได้ด้วยแฮะ” คาเซคิ
ลูฟี่พุ่งตัวเข้ามาใกล้คาเซคิอย่างรวดเร็ว คาเซคิที่ตกใจกับการเคลื่อนไหวของลูฟี่ ทำให้ไม่ทันได้ตั้งตัว
“โกมุ โกมุ โน เจ็ต สแตมปุ!!” ลูฟี่ปล่อยหมัดความเร็วสูงและแรงสุดๆ ตรงเข้าไปที่หน้าของคาเซคิเต็มๆ! ตัวของคาเซคิกระเด็นไปชนกับกำแพงอย่างแรง!
“ประมาทไปนะ คาเซคิ” ชาเมล
“ชิ” คาเซคิพยุงตัวลุกขึ้นแล้วปาดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของเขา สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นโกรธจัด เขาพุ่งตัวเข้ามาลูฟี่อย่างเร็ว ลูฟี่ที่มองการเคลื่อนไหวของคาเซคิได้เล็กน้อย กระโดดหลบกำปั้นของคาเซคิได้ทัน เมื่อลูฟี่จะปล่อยหมัดต่อยเข้าที่คาเซคิอีกครั้งก็ต้องหวืด เพราะคาเซคิเองก็หลบได้เช่นเดียวกัน
การต่อสู้ของทั้งคู่เป็นไปอย่าวงรวดเร็ว ทำเอาฉันมองแทบไม่ทัน ทำไมพวกเขาถึงเร็วกันได้ขนาดนั้น!!
ผัวะ!!
โครมม!!!
ตัวของลูฟี่ที่ปลิวกระเด็นไปชนกับกำแพงอีกครั้ง คาเซคิที่ไม่ยอมให้ลูฟี่ลุกขึ้นมาอีก พุ่งตัวเข้ามาลูฟี่แล้วระดมหมัดต่อยเข้าที่ตัวของลูฟี่ไม่หยุด
“ลูฟี่!!” ฉัน
ผัวะ!
ลูฟี่ง้างมือขึ้นต่อยคาเซคิ คาเซคิเสียจังหวะการโจมตี รีบกระโดดออกจากตัวของลูฟี่ทันที ลูฟี่ค่อยๆ พยุงตัวของตัวเองลุกขึ้นอย่างลำบาก ก่อนจะตะโกนขึ้นมา
“ซันจิ!! พานามิหนีไป!!” ลูฟี่
ฉันรีบหันหน้าไปมองทางที่เคยเห็นซันจิคุงนอนอยู่ แต่กลับไม่มีตัวเขาแล้ว
“คุณนามิ ผมจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละครับ” ซันจิคุงที่มาอยู่ข้างหลังฉัน เขาเตะเข้าที่พื้นอิฐแล้วดึงสายโซ่ที่ฝังลึกอยู่ที่พื้นจนหลุดออกมาได้
“หนีกันเถอะคุณนามิ!” ซันจิคุงคว้าที่มือของฉัน หมายจะวิ่งหนีออกจากห้อง แต่เมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างปะทะเข้าที่หน้าท้องของซันจิเต็มๆ ซันจิที่ไม่ทันได้ตั้งตัวรับก็กระเด็นไปติดกับกำแพง ก่อนที่กำแพงนั้นจะทะลุ ตัวของซันจิคุงกระเด็นออกไปนอกปราสาท!
อะไรกัน! อะไรน่ะ!!
“ห้ามหนีนะๆ -O-” ชาเมลที่ยืนอยู่ที่เดิมส่ายนิ้วไปมา ฝีมือ... เขา? งั้นหรอ?
“ซันจิ!!” ลูฟี่
“ซันจิคุง!” ฉันวิ่งรีบไปจุดที่ซันจิตกไปทันที แต่ก็ถูกนายชาเมลรั้งตัวไว้ก่อน
“เธอก็ด้วย” ชาเมล
“หน๊อย... แก!!” ลูฟี่กระโดดขึ้นพุ่งตัวจะเข้าไปต่อยชาเมล แต่ก็ถูกคาเซคิที่อยู่ไม่ไกลพุ่งตัวเข้าไปต่อยเข้าที่ท้องของลูฟี่
อั่ก!!
ลูฟี่ที่ถูกชกท้อง เลือดของเขากระอักออกมาทางปาก ก่อนที่ตัวจะปลิวไปติดกับกำแพงอีกครั้ง
“ลูฟี่!!!” ฉันวิ่งเข้าไปหาลูฟี่ แล้วก็ถูกชาเมลดึงตัวเอาไว้
“อย่ามองข้ามศัตรูสิ เจ้าหนู” คาเซคิ
“กะ... แก...” ลูฟี่จับที่ท้องของตัวเองแล้วหันไปมองทางคาเซคิ
คาเซคิฉีกยิ้ม เขาพุ่งตัวเข้าไปหาลูฟี่ ไม่นะ ลูฟี่! ถ้านายโดนอีกหมัดล่ะก็... นายคง!!
ผัวะ!!!!
“!!!”
“แกจะทำอะไร... กัปตันของฉันน่ะ...” ชายที่จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาในห้อง...
“โซโล!!” ฉัน
“อ้าว นามิ หวัดดี” โซโล
“แก... ใครน่ะ” คาเซคิที่ถูกคลื่นดาบของโซโลปลิวกระเด็นไปอีกทางพยุงตัวลุกขึ้นมามองหน้าของโซโล
“ฉันหรอ... เป็นนักดับบนเรือของหมอนี่... ก็เท่านั้น” โซโลเอาปลายดาบชี้ไปทางคาเซคิแล้วฉีกยิ้ม
“มาวัดกันซักตั้งสิแก” โซโล
“หึ... พวกขยะ” คาเซคิฉีกยิ้ม เขาเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วพุ่งตรงเข้าไปหาโซโล
“พรหนึ่งร้อยแปดประการ...”
ชิ่ง!!!
คลื่นดาบพุ่งตรงเข้าไปหาคาเซคิที่ตรงเข้ามาเช่นเดียวกัน แต่ก็ต้องตะลึง... เมื่อคาเซคิคนนั้นกระโดดขึ้นฟ้าเพื่อหลบแล้วตีลังกาเอาเท้าทุ่มเข้าที่โซโล โซโลที่เห็นการเคลื่อนไหวชักดาบขึ้นมาตั้งรับทัน
“ใช้ได้นี่... แกนะ” คาเซคิยิ้ม
“หึ... แกก็ด้วย” โซโล
“งั้นเอาล่ะนะ!” คาเซคิกระโดดขึ้นจะเอาเท้าทุ่มเข้าที่โซโลอีกครั้ง โซโลตั้งดาบเตรียมจอมตี
“เซนจูโรคุ พนโต โฮว... พรสามสิบหกประการ!!” คลื่นดาบของโซโลพุ่งขึ้นฟ้า
“อะไรกัน!!” โซโล
“หึๆ” คาเซคิที่หลบคลื่นดาบของโซโลได้อย่างง่ายดาย พุ่งตรงเข้ามาที่โซโลและเตะโซโลจนกระเด็น!!
ผัวะ!!!
“ชอบใช้คลื่นดาบจริงๆ นะ งั้นลองนี่ดู” คาเซคิเดินเข้าไปหาโซโล เขาฉีกยิ้มหวาน แล้วจ่อมือไว้ที่หน้าของโซโลที่ตอนนี้เจ็บหนัก
ไม่นะ ถ้าโดนแบบนั้นล่ะก็!!!
“หยุดนะแก!!! โกมุ โกมุ โน เจ็ต บาซูก้า!!!” มือทั้งสองข้างของลูฟี่พุ่งตรงเข้าไปหาคาเซคิ คาเซคิรีบหันหน้าเข้าไปรับการโจมตีของลูฟี่ได้อย่างทันเวลา!
“กลับไปนอนได้แล้ว แกน่ะ!” คาเซคิอัดลมเข้าใส่มือของลูฟี่ แรงอัดของลมนั้นทำให้ลูฟี่กระเด็น หรือแม้กระทั่งฉันแทบจะกระเด็นด้วยเหมือนกัน ถ้าไม่ถูกนายชาเมลจับเอาไว้
“งั้นจะทำให้มันจบๆ ซะนะ” คาเซคิเอามือจ่อที่หน้าของโซโลอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยแรงอัดของลมเข้าที่หน้าของโซโลเต็มๆ!!
ครืนน...
โครม!!!
พลังของแรงอัดนั้นทำให้กำแพงร้าว แล้วเปลี่ยนเป็นกระจาย ตัวของโซโลที่กระเด็นออกนอกปราสาทเช่นเดียวกัน
“แก!!!!” ลูฟี่
“ยังไม่ตายอีกหรอเนี่ย อึดจริงๆ เลยน้า...” คาเซคิหันหน้ามองไปทางลูฟี่ที่วิ่งมาหาเขาอีกครั้ง
“โกมุ โกมุ โน เจ็ต ไรฟุรุ!!” หมัดของลูฟี่พุ่งเข้าหาคาเซคิ คาเซคิถอนหายใจเล็กน้อย แล้วใช้... แค่เพียงมือ!! ดันหมัดของลูฟี่เบาๆ! เพียงแค่นั้นหมัดของลูฟี่ก็เปลี่ยนทิศทาง ตัวของลูฟี่ที่ลอยมาด้วยเช่นเดียวกันทำให้คาเซคิพุ่งหมัดเข้ากระแทกที่หน้าของลูฟี่เต็มแรง!!
โครม!!!!
ลูฟี่กระเด็นไปชนกับกำแพงจนกำแพงทะลุ ตัวของลูฟี่ปลิวลอยออกนอกปราสาทไป
“ลูฟี่!!!” ฉัน
กิ๊ง...
เสียงของอะไรซักอย่างตกลงมาจากตัวของลูฟี่ นั่นมัน... กระบองคุริมา!!!
“คงไม่รอดแล้วแหละ พวกเราไปกันเถอะ” คาเซคิหันหน้ามองมาทางชาเมล ชาเมลฉีกยิ้ม แล้วพยักหน้ารับ
“หยุด... ก่อน...”
“อะไรกัน!! มันยังไม่ตายอีกหรอ!!!” คาเซคิหันหน้าไปมองตามต้นเสียงของลูฟี่อย่างตะลึง! มือของลูฟี่ยึดติดกับตัวของปราสาท เขาปีนขึ้นมาบนปราสาทอย่างเดิมแล้วพยุงตัวลุกขึ้น
“ไม่ปล่อยไปหรอก... เกียร์ ซีคอด์น...” ลูฟี่
ไม่นะ... ลูฟี่ใช้ท่านั้นอีกแล้ว... ถ้าเขาทำท่านี้บ่อยๆ มันจะเป็นอันตรายต่อตัวเขานะ!!!
ร่างกายของลูฟี่กลับกลายเป็นสีแดง และมีควันออกมาตามตัวอีกครั้ง
“เปลี่ยนสีอีกแล้ว” คาเซคิ
“หุบ... หุบปากของแกไปเลย...” ลูฟี่
“โกมุ โกมุ โน กีกันโต สแตมปุ!!” ลูฟี่กัดที่หัวแม่มือของตัวเอง เป่าลมเข้าไปที่แขน จนแขนมีขนาดใหญ่มากๆ
“อะไรกัน... แขนนั้น!” คาเซคิตกใจกับขนาดแขนของลูฟี่เอามากๆ
“รับไปซะ!!!” ลูฟี่พุ่งหมัดเข้าใส่คาเซคิ หมัดนั้นขนาดใหญ่พอจะทำลายได้ทั้งห้องนี้ แต่ลูฟี่ไม่ได้เร็งมาทางฉัน หมัดของเขาพุ่งตรงไปหาคาเซคิคนเดียวโดดๆ
“ก็บอกแล้วไง... ว่ากลับไปนอนซะ!!!” คาเซคิใช้มือเพียงข้างเดียวปล่อยแรงอัดลมปะทะเข้าที่หมัดของลูฟี่อีกครั้ง การปะทะกันครั้งนี้แทบจะทำให้ห้องนี้แตกละเอียด!!
“บอก...ให้... ไปนอนไงโว้ย!!!” คาเซคิใช้มืออีกข้างอัดเข้าไปในหมัดของลูฟี่อีกครั้ง ครั้งนี้มันได้ผล!! ลูฟี่ที่หมดแรงมาตั้งแต่ต้น พลาดท่า! ต่อยพลาด! หมัดของเขาตรงเข้าสู่พื้นดิน และเมื่อพลังของเขาหมด ตัวของลูฟี่ก็หดเล็กลงแล้วนอนไม่ได้สติอยู่กับพื้นห้อง
“ตัวเล็กลงซะด้วย น่ารังเกียจชะมัด” คาเซคิ
“ทำให้มันจบๆ ซะทีเถอะน่า” ชาเมล
“คร้าบๆ” คาเซคิเดินเข้าไปเอามือจ่อที่หน้าของลูฟี่เหมือนที่เคยทำกับโซโล ฉันที่ทนดูสถานการณ์อีกต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงหันไปผลักตัวของชาเมล วิ่งเข้าไปคว้ากระบองคุรีมาขึ้นมา อย่างน้อยขอแค่หยุดการเคลื่อนไหวของเขาได้ แค่ซักนิดก็พอ!!
“สวิง อะ...”
“ตายซะ...”
โครม!!!!!!!
แรงอัดหมาศาลถูกอัดเข้าไปที่หน้าของลูฟี่จังๆ ลูฟี่ที่หลบการโจมตีครั้งนี้ไม่ได้ถูกโจมตีอย่างหนักหน่วงซะจนพื้นของปราสาทพังทลาย ตัวของลูฟี่ที่ตกลงไปข้างล่าง และตัวฉันที่ใช้พลังไม่ทัน...
“ละ...”
“ลูฟี่!!!!!!” ฉัน
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น