คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ตอนที่4] :: อาณาจักร Gray dark อาณาจักรที่เปรียบสีสันดั่งปีศาจ!
ตอนที่4
อาณาจักร Gray dark อาณาจักรที่เปรียบสีสันดั่งปีศาจ!
อะไรกัน... ที่นี่มันที่ไหน!?
“ดูเหมือนเราจะไม่ได้อยู่ที่เดิมกันแล้วล่ะครับคุณนามิ” ซันจิ
“งั้นที่นี่มันที่ไหน เท่าที่จำได้ เราอยู่กันที่ในถ้ำไม่ใช่หรอ แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน” ฉัน
“ไม่รู้เหมือนกันครับ...” ซันจิ
เมืองแห่งนี้... แตกจากเมืองที่เราผ่านมามาก เมืองนั้นเต็มไปด้วยสีสันและแสงสว่าง แต่ที่นี่มัน...
มีแต่สีเทา
“เมืองอะไรของมันเนี่ย ขนาดต้นไม้ยังเป็นสีเทาเลย” แฟรงกี้ที่พึ่งได้สติลุกขึ้นสำรวจรอบข้าง
เห็นอย่างนั้น ฉันจึงรีบหันหน้าไปมองคนที่ฉันพึ่งช่วยเหลือไปทันที
“ลูฟี่!” ฉัน
ลูฟี่ที่ตอนนี้ยังหลับไม่ได้สติเพราะน้ำทะเลทำให้เขาอ่อนแอ แล้วไหนจะโรบิน ช๊อปเปอร์ บรู๊ค ที่นอนไม่ได้สติเช่นเดียวกัน
“ลูฟี่ ตื่นได้แล้วว!” ฉันหันไปตบหน้าลูฟี่ให้หมอนั่นตื่น แล้วดูเหมือนมันจะได้ผลนะ
“แค่กๆๆๆ!” ลูฟี่
“เป็นอะไรรึป่าวลูฟี่!” ฉัน
“โอย แค่กๆๆๆ” ลูฟี่ยังคงสำลักน้ำต่อไป
“รีบปลุกทุกคนเร็ว!” ฉัน
ฉันละสายตาจากลูฟี่แล้ววิ่งไปปลุกอุซปต่อ ซันจิรีบวิ่งไปดูอาการของโรบิน แฟรงกี้ที่เรียกให้บรู๊ค โซโลและช๊อปเปอร์ตื่น
“เฮ้ๆๆ ตื่นได้แล้วนะเจ้าพวกบ้า!” แฟรงกี้
“แค่กๆๆๆ” ช๊อปเปอร์
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยช๊อปเปอร์” ฉัน
“เกิด... อะไรขึ้น” ช๊อปเปอร์
“ดูเหมือนเราจะโดนน้ำวนน่ะสิ แล้วมาโผล่ที่นี่กันได้ยังไงก็ไม่รู้” ฉัน
“อะไรกันเนี่ย เมืองนี้!!” อุซปร้องเสียงหลงเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพรอบตัวของตัวเอง
“ทำไมมันมีแต่สีเทา เหมือนอยู่ในหนังย้อนยุคเลย!” ช๊อปเปอร์
“นั้นสิ” โซโลที่ได้ตื่นเริ่มออกความเห็นบ้าง
“สีมันหมองหม่นจริงๆ เลยนะครับ เหมือนพวกเราตยกันแล้วเลย... เอ๊ะ แต่ผมก็ตายแล้วนี่หน่า โยะ โฮะๆๆ” บรู๊ค
“อะ...” โรบิน
“โรบินจัง! ได้สติแล้วหรอครับ ดีใจจริงๆๆ TOT!!” ซันจิ
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...” โรบิน
“พวกเราโดนน้ำวนแล้วพวกเราก็จมน้ำน่ะครับ แล้วพวกเราก็มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้!” ซันจิ
“อ๊ะ ดูนั่นสิ ข้างบนนั้นน่ะ!” อุซปพูด ร้อมชี้ไปข้างบนหัวของพวกเรา ฉันจึงลองหันหัวขึ้นไปดูบ้าง
“...นั่น!! น้ำอย่างงั้นหรอ!!” ฉัน
น้ำจำนวนมหาศาลกำลังลอยอยู่เหนือหัวของเรา อะไรเนี่ย! น่ากลัวชะมัด!
ยืดดด!
ลูฟี่ยืดแขนของตัวเองไปสัมผัสกับน้ำที่อยู่ข้างบน
“น้ำจริงๆ นั่นแหละ แต่ว่า ทำไมมันไม่เห็นหล่นลงมาหว่า” ลูฟี่
“มันคือน้ำอะไรน่ะ” ฉัน
“น้ำทะเล” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมดมฟุดฟิด
“มันคือน้ำทะเล ฉันได้กลิ่น” ช๊อปเปอร์
แล้วทำไม... น้ำทะเลถึงไปอยู่บนหัวของเราได้ แล้วทำไมมันถึงไม่หล่นลงมา น้ำทะเลจำนวนมหาศาลนั้นลอยได้อย่างงั้นหรอ? แล้วทำไมลูฟี่ถึงจับต้องมันได้ด้วยล่ะ
“โอยยย! เรือซันนี่ของฉัน!” แฟรงกี้
“เรือซันนี่... ก็ตกลงมาด้วยสินะ” ฉัน
เรือซันนี่ที่ตอนนี้จอดนิ่งสนิทอยู่ที่พื้นดิน สภาพมันยังดูดี และไม่เสียหาย
“มันเสียหายอะไรหรือป่าว!” อุซป
“มันไม่เป็นไร” แฟรงกี้
“แล้วทำไมพวกเราถึงตกลงมาที่นี่ล่ะเนี่ย” โซโล
“น้ำวนไงล่ะ” ฉัน
“ว่าแต่ แล้วเจ้าพวกนั้นล่ะ ที่มันขโมยลามิมาน่ะ!” ลูฟี่
“นั่นสิ มันอยู่ไหนกันนะ” ซันจิ
ลูฟี่กระโดดไปมา แล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูง เพื่อสำรวจดูเกาะ
“เป็นไรบ้างลูฟี่ เห็นอะไรหรือป่าว” ฉันตะโกนถามลูฟี่
“ไม่เลย... มีแต่สีเทา” ลูฟี่
เมืองนี้เป็นเมืองแห่งสีเทาสินะ ต้นไม้ที่ไร้ใบมีสีเทา พื้นดินก็เป็นสีเทา ต้นหญ้าก็เช่นเดียวกัน ทำไมมันเหมือนให้ความรู้สึกวางเวงแบบนี้นะ...
“พวกเราลองไปสำรวจเกาะกันดูมั้ย” แฟรงกี้
“สำรวจเกาะ... เอาสิครับ” บรู๊ค
“แล้วเรือซันนี่ล่ะ...” อุซปพูดพร้อมหันไปมองเรือซันนี่
“คงต้องมีคนเฝ้าเรือ งั้นฉันเองแล้วกัน” โซโล
“อืม” อุซป
“พวกนายกลับมาเมื่อไหร่ก็เรียกฉันด้วยแล้วกัน” โซโลพูดพร้อมปีนขึ้นเรือไป พวกเราที่เหลือจึงมองหน้ากันแล้วเดินตรงไปตามทางต้นไม้เพื่อหาเมือง
“ลูฟี่ อย่าวิ่งน้ำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็หลงกันหรอก” ซันจิ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า!” ลูฟี่
ดูๆ ไปแล้ว เหมือนที่นี่จะเป็นป่า ป่าที่มีแต่สีเทา...
“หาทางออกจากป่ากันดีกว่านะ” ฉัน
“คร้าบ คุณนามิ~” ซันจิ
พวกเราเดินไปเรื่อยๆ จนเริ่มเห็นแสงสว่างรางๆ จากทางข้างหน้า เมื่อลูฟี่เห็นอย่างนั้น หมอนั่นจึงรีบวิ่งนำโด่งไปในทันที
“ลูฟี่!” ฉันรีบวิ่งตามลูฟี่ไป ลูฟี่หยุดอยู่ที่ปลายเหวใหญ่ สายตาทอดมองลงไปข้างล้าง ฉันที่พึ่งวิ่งตามมาทัน จึงรีบหันไปมองข้างล้างด้วยเช่นเดียวกัน
“โชคดีจริงๆ เราเจอเมืองแล้ว!” ฉันยิ้มร่าอย่างมีความสุข เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นจึงวิ่งตามมาบ้างเช่นเดียวกัน
“สีเทาทั้งนั้นเลย ไม่เหมือนหมู่บ้าน Llama ji land ที่มีสีสันเต็มไปหมดเลยนะ” ช๊อปเปอร์
“นั่นสิ ดูหดหู่เหลือเกิน” โรบิน
“เราลงไปในเมืองกันเถอะ!” ลูฟี่ไม่พูดป่าว เจ้าตัวรีบกระโดดลงจากเหวไปทันที เฮ้ย! นายบ้าหรือไง =[]=!!
“เจ้าบ้าลูฟี่!!” ทุกคนประสานเสียงร้องแต่ก็ไม่ทันอีกแล้ว เพราะนายลูฟี่กระโดดลงไปจนจะอยู่แล้ว หมอนั่นจะโชว์ออฟกระโดดลงไปทำไมนะ ในเมื่อข้างๆ มันก็มีทางลงไปน่ะ!!
“เอ๊ะ นี่มัน” โรบินหันหน้าไปทางเดินลงไปสู่หมู่บ้าน แล้วเอามือลูบๆ กับดิน
“ลอยล้อเกวียนใช่มั้ย” โรบิน
“ใช่เลยล่ะ” ฉันวิ่งไปดูบ้าง
“มันคงเป็นลอยล้อเกวียนของพวกที่ขโมยลามะทองคำตัวนั้นไปแน่ๆ พวกนั้นคงกำลังจะไปที่หมู่บ้าน” โรบิน
“นั่นสินะ งั้นพวกเราวิ่งตามลูฟี่ไปกันเถอะ!” ฉัน
ตอนนี้พวกเรากำลังเดินอยู่ในหมู่บ้านที่มีแต่สีเทา บ้านช่องต่างๆ ถูกปิดประตูแน่น หน้าต่างก็ถูกปิดสนิท เหมือนหมู่บ้านร้างเลยแฮะ ที่นี่มีคนอยู่หรือป่าวเนี่ย =__=;
“เฮ้ ลุง ใจเย็นๆ เส้ ไม่ได้จะทำอะไรจริงๆ!” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นไม่ไกล ฉันที่เดินไปตามต้นสียงของลูฟี่ ก็พบเข้ากับ... ลูฟี่ที่กำลังดึงแขนดึงขาลุงคนหนึ่งอยู่ และดูเหมือนลุงคนนั้นพยายามจะหนีลูฟี่แบบสุดชีวิตด้วยสิ
“นายทำอะไรน่ะลูฟี่ -__-” ฉัน
“อ้าว มาช้ายังนะนามิ ดูสิ ลุงคนนี้เขากลัวฉัน ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้จะทำร้ายเขาเลย” ลูฟี่
นายเหมือนจะมาทำร้ายเขามากเลยแหละ -__-
“ปล่อยลุงเขาเถอะ” ฉัน
“อ่า” ลูฟี่ที่ปล่อยมือจากขาของลุงคนนั้น และลุงคนนั้นที่พยายามจะวิ่งหนีลูฟี่อยู่แล้ว เมื่อโดนปล่อยมือก็ทำให้เสียหลักกระเด็นไปชนกับบ้านเมืองเชียวแหละ เหวอ -__-!
“ลุงไม่เป็นอะไรนะคะ!” ฉันรีบวิ่งไปดูอาการของลุงเขา
“ปีศาจ ออกไปนะ!!” ลุงเขา
อะไรกัน ว่าฉันว่าปีศาจงั้นหรอ เผลอๆ ฉันจะสวยกว่าแฟนลุงอีกนะ จะบอกให้ ใครว่าฉันเป็นปีศาจกันย้า =[]=^^^!!!
“อะไรกันลุง ใจเย็นๆ ดี๊ พวกเราไม่ใช่ปีศาจซักหน่อย” ลูฟี่
“พวกนายมีสีสัน พวกนายมันปีศาจ ออกไปให้พ้นนะ ออกไป!!” ลุงเขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปทันที
“มีสีสันเท่ากับเป็นปีศาจงั้นหรอ” ช๊อปเปอร์ที่พึ่งเดินมาถึง เห็นสถานการณ์เข้าพอดี พูดขึ้น
“มันก็คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอก เพราะที่นี่มีแต่สีเทา แล้วพวกเราที่แต่งตัวสีสันที่พวกเขาไม่เคยเห็น ก็คงตกใจน่ะสิ” โรบิน
“อะไรกัน แปลว่าคนพวกนี้ไม่เคยเห็นสีสันงั้นหรอ” ลูฟี่
“เอ๊ะ เด็กคนนั้น” แฟรงกี้พูดพร้อมหันหน้าไปมองเด็กคนหนึ่งที่หลบอยู่ที่มุมของบ้าน พอเด็กคนนั้นรู้ว่าเรามองดูอยู่ จึงรีบหันหลังวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ช้าไปสำหรับลูฟี่น่ะนะ -__-
“เธอจะไปไหนเนี่ยย” ลูฟี่ใช้มือยืดยาวไปจับตัวของเด็กคนนั้นเอาไว้ แล้วลากเด็กคนนั้นมาหาพวกเรา
เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ใส่ผ้าคลุมสีเทาอยู่
“อย่าฆ่าหนูเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจมองพวกคุณนะ อย่าฆ่าหนูเลยนะ” เด็กคนนั้นพูดเสียงสั่น น้ำตาของเธอเริ่มไหลริน
“อะไรกัน เราไม่ฆ่าเธอหรอกน่า” ลูฟี่
“ฮึก... จะไม่ฆ่าหนูจริงๆ หรอ”
“จะฆ่าไปทำไมล่ะ พวกเราไม่ใช่ปีศาจหรอกนะ” ช๊อปเปอร์เดินมายิ้มให้กับเด็กคนนั้น
“กวางเรนเดียร์พูดได้” เด็กคนนั้นพูดขึ้น ช๊อปเปอร์ที่อึ้งไปเกือบสองนาที รีบปรับสีหน้าจากตกใจเป็นร้องไห้อย่างหนัก
“มีคนรู้ว่าฉันเป็นเรนเดียร์ด้วย โฮฮ! ดีใจจริงๆๆ TTOTT!!” ช๊อปเปอร์
“คุณเรนเดียร์ร้องไห้ทำไมคะ”
“เธอไม่มองฉันเป็นทานุกิใช่มั้ย เธอเห็นฉันเป็นเรนเดียร์ใช่มั้ย TTwTT” ช๊อปเปอร์
“อื้ม” เด็กคนนั้นพยักหน้า ช๊อปเปอร์จึงร้องไห้หนักขึ้น
“นี่เธอพอจะรู้หรือป่าว ว่าทำไมเมืองนี้ถึงเป็นสีเทา” โรบินถามอย่างตรงไปตรงมา
“...ก็ พอรู้แหละค่ะ” เด็กคนนั้นพูด
“ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้มั้ย” โรบิน
“มันก็... เมืองนี้น่ะ ถูกปกครองโดยราชาชาเมลซึ่งเป็นคนที่ชื่นชอบในสีเทามากๆ และเพราะบริเวณแถวนี้เป็นสีเทา ราชาจึงสร้างอาณาจักรนี้ขึ้น แล้วตั้งชื่ออาณาจักรนี้ว่า Gray dark แล้วก็ปกครองมาเรื่อยๆ แล้วเพราะราชาชาเมลไม่ชอบพวกสีสัน จึงให้ทำลายทุกอย่างที่มีสีสันออกจากอาณาจักรแล้วพูดกับทุกคนว่า สีสันคือปีศาจ” เธอพูดแล้วเริ่มร้องไห้
“มันไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย แม่ของหนูเคยเก็บดอกไม้ดอกหนึ่ง ซึ่งมันเป็นสีสันที่สวยมาก สีเหมือนผมของพี่สาวแล้วแหละ” เด็กคนนั้นพูดพร้อมชี้มาทางฉัน
“แล้วพอทหารเห็นมาแม่เก็บมันมา โดยไม่ทำลายทิ้ง แม่ของหนูเลยโดนจับตัวไป ทั้งๆ ที่ มันเป็นแค่ดอกไม้เท่านั้น แค่แม่หนูเก็บมาให้หนูดูเท่านั้น มันไม่ยุติธรรมเลย” เด็กคนนั้นร้องไห้หนักขึ้น
“แล้วทำไมคนในหมู่บ้านถึงเชื่อกันง่ายๆ ล่ะว่าสีสันคือปีศาจ สีสันมันความสวยงามไม่ใช่หรอ” อุซปถามขึ้นบ้าง
“หนูก็ไม่รู้ แค่มีเรื่องเล่าต่อๆ กันมา ว่า เคยมีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นคนในเมือง Gray dark นี่แหละ เดินออกจากเมืองไป แล้วไปพบกับสีสันมากมายเข้า แล้วพอกลับมา เธอคนนั้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยสีสัน ทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม แล้วเธอก็โดนสีสันกลืนกิน ทุกคนที่เห็นเธอกำลังจะตายต่างก็ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะมีสีสันเต็มไปหมด แล้วเธอคนนั้นก็ไอออกมาเป็นเลือดสีแดงซะด้วย มันกลายเป็นโรคระบาดหนักในอาณาจักรแห่งนี้ แล้วเขาก็เลยเห็นว่า เพราะหญิงสาวคนนั้นนำเอาสีสันมาที่เมืองแห่งนี้ จึงเกิดโรคระบาด สีสันจึงเป็นปีศาจ แม่หนูเล่ามาอย่างนั้น”
“งี่เง่าชะมัดเลย!” อุซป
“คะ?” เด็กคนนั้นหันไปมองอุซปอย่างงงๆ
“สีสันนำพาโรคระบาด งี่เง่าที่สุด เพราะอยู่ในเมืองที่หม่นหมองแบบนี้ต่างหาก เลยทำให้เป็นโรคน่ะ แค่เห็นฉันก็อย่างจะเป็นลมแล้ว” อุซป
“แล้วพวกพี่ๆ ที่นำสีสันเข้ามาในเมือง พวกพี่ๆ ก็เลยเป็นปีศาจงั้นสิ” โรบิน
“ค่ะ” เด็กคนนั้นตอบสั้นๆ
“แล้วทำไมหนูไม่เห็นวิ่งหนีพวกเราเลยล่ะ พวกเราเป็นตัวนำโรคไม่ใช่หรอ” โรบิน
หา? พวกเราเป็นโรคระบาด แทนคำแรงไปหน่อยไหม =__=;;
“พวกพี่ๆ ไม่ใช่ปีศาจหรอก แล้วหนูก็ไม่เชื่อเรื่องสีสันนำโรคระบาดมาสู่เมืองด้วย”
“ทำไมล่ะ?” โรบิน
“เพราะ...” เด็กคนนั้นหยุดพูดแล้วดึงผ้าคลุมออกจากตัว เธอที่มีผมสีชมพูสวยงาม นัยน์ตาสีฟ้าสดใส ริมฝีปากสีชมพูน่ารัก
“เพราะหนูก็มีเหมือนกัน สีพวกนั้นน่ะ”
“เธอ... ผมเป็นแบบนี้...” โรบิน
“เด็กคนนั้นอีกแล้ว! ไล่มันออกไปจากหมู่บ้านซะ!!” ผู้ชายคนหนึ่งที่แอบมองพวกเราอยู่ เมื่อเห็นเด็กคนนั้นถอดผ้าคลุม ก็รีบหยิบหินปาใส่เด็กคนนั้นทันที
“ออกไปซะ ไอ้เด็กปีศาจ เพราะแก! แม่ของฉันจึงตาย!!” ชายคนนั้นยังไม่หยุดปาหินใส่เด็กหญิงตัวน้อย ลูฟี่ที่เห็นอย่างนั้น จึงเดินไปบังหินที่ชายคนนั้นปามาใส่เด็กผู้หญิง แล้ววิ่งไปคว้าตัวชายคนนั้นออกมาจากมุมของหมู่บ้านทันที
“นายทำอะไรของนาย! เธอคนนี้ยังเด็กอยู่นะ!” ลูฟี่ตะคอกใส่ชายคนนั้นทันที
“ไม่นะ! ปีศาจจับตัวฉันแล้ว ฉันยังไม่อยากตาย” ชายหนุ่มคนที่ปาหินใส่เด็กสาวตะเกียกตะกายพยายามหนีจากลูฟี่ ลูฟี่ยืนมองเขานิ่งๆ อย่างงงๆ
“ฉันไม่ใช่ปีศาจซักหน่อย =-=” ลูฟี่
“ปีศาจ!!” ชายหนุ่มคนนั้นเตะเข้าที่ท้องของลูฟี่ ลูฟี่ตกใจเล็กน้อยจึงปล่อยชายหนุ่มคนนั้นไป เขารีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปเลย... เป็นเอามากนะเนี่ย =[]=!!
“เป็นอะไรรึป่าว!” ช๊อปเปอร์วิ่งไปถามอาการของเด็กผู้หญิงคนนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเรนเดียร์” เธอส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับช๊อปเปอร์ แต่สิ่งที่เธอพูดนั้นไม่เป็นความจริงเลย เพราะใบหน้าของเธอมีเลือดซึมออกมาน้อยๆ จากการที่โดนหินนั่นปาใส่
“ว่าแต่ หนูชื่ออะไรหรอ” ซันจิหันไปปาดเลือดที่อยู่ตรงหน้าของเด็กหญิงคนนั้นออก แล้วส่งยิ้มให้
“...หนูชื่อ อากาเนะ... ค่ะ” เด็กสาวคนนั้นตอบ
“อากาเนะจัง เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ” ช๊อปเปอร์ยิ้มให้กับอากาเนะจัง แล้วหยิบพลาสเตอร์ยาจากกระเป๋าเป้ไปแปะให้กับอากาเนะ
“ขอบคุณค่ะคุณเรนเดียร์” อากาเนะจังหน้าแดงน้อยๆ
“เรียกฉันชื่อ ช๊อปเปอร์ ก็ได้นะ ^^” ช๊อปเปอร์
“ช๊อปเปอร์...” อากาเนะ
“อื้ม ^^” ช๊อปเปอร์
“ส่วนฉันชื่อลูฟี่!!” ลูฟี่กระโดดไปทำความรู้จักกับอากาเนะจังบ้าง
“พี่ชื่อ โรบิน ^^” โรบิน
“อา... ส่วนคนนี้ก็ อุซป แฟรงกี้ บรู๊ค ซันจิ แล้วก็...” ลูฟี่บอกชื่อกับทุกคนให้อากาเนะฟัง อากาเนะฟังอย่างตั้งใจแล้วส่งยิ้มทุกคน ลูฟี่หันหน้ามามองทางฉันแล้วพูดต่อ
“นามิ” ลูฟี่
“พี่ผมสีเหมือนดอกไม้ พี่นามิ” อากาเนะพูดแล้วอมยิ้ม ฉันก็ส่งยิ้มให้อากาเนะจังบ้าง ช่างเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้ น่ารักจริงๆ >O<!!
“ที่จริงมีอีกคนนะ แต่หมอนั่นไม่ยอมมาด้วย” ลูฟี่
“แล้วพี่คนนั้นเขาอยู่ไหนหรอคะ” อากาเนะถามอย่างสงสัย
“อยู่ที่เรือน่ะ” ลูฟี่
“เรือ?” อากาเนะ
“อื้ม เรือ ^^!” ลูฟี่
“พวกพี่คนนักเดินทางหรอคะ” อากาเนะ
“ป่าว พวกเราคือโจรสลัด” ลูฟี่
“โจรสลัด =O=!!” อากาเนะ
“ใช่” ช๊อปเปอร์
“พวกพี่ๆ ไปบ้านหนูสิ มีอาหารอร่อยๆ ให้กินเต็มเลยนะ >_<” อากาเนะ
“อาหาร *O*” ลูฟี่ตาเป็นมัน
“ใช่ค่ะ ตามหนูมาสิคะ” อากาเนะยิ้ม แล้วเดินนำพวกเราไป
บ้านของอากาเนะจังค่อนข้างจะอยู่ไกลสักหน่อย เหมือนจะอยู่นอกเมืองซะด้วยซ้ำ สีของหมู่บ้านที่เราพึ่งเดินผ่านมามีแต่สีเทา บางคนที่ปลูกต้นไม้ ต้นไม้ก็ยังดูไม่มีชีวิตชีวาและเป็นสีเทาอีกด้วย
“นี่ไง ถึงบ้านหนูแล้ว” อากาเนะเดินอ้อมไปข้างหลังบ้าน พวกเราก็เดินตามไป อากาเนะบอกให้พวกเรานั่งอยู่ตรงผ้าที่ปูอยู่ก่อน เดี๋ยวจะนำอาหารมาให้ เอ... ทำไมไม่พาเราเข้าไปในบ้านกันนะ?
“บรรยากาศที่นี่ใช้ได้นะ ถึงจะมีแต่สีเทาก็เถอะ” ซันจิ
“มีน้ำตกด้วยล่ะ” ช๊อปเปอร์ชี้ไปทางน้ำตกสีเทา
ผ้าที่ปูนั่งอยู่มีสีเทา พวกเรานั่งมองสภาพแวดล้อมสีเทาไปเรื่อยๆ จนอากาเนะเดินออกมาพร้อมกับขนมปัง... สีเทา =[]=!!
“ขนมปังสีเทา!” ซันจิมองอย่างตกตะลึง ฉันเองก็ตะลึงเช่นเดียวกัน พึ่งเคยเห็นขนมปังสีเทาเป็นครั้งแรก =[]=!!
“ค่ะ ทานเลยค่ะ มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในอาณาจักรเลยนะคะ ^^” อากาเนะยิ้มแล้วหยิบขนมปังนั้นไปทานอย่างเอร็ดอร่อย โห้วว อยากลองแฮะ ขนมปังสีเทา *O*
หงับ!
ทุกคนหยิบขนมปังสีเทาเข้าปากกันคนละชิ้น และเมื่อลิ้นแตะถึงเนื้อขนมปังเท่านั้นแหละ
พรวด!!!
ไม่ต่างจากเอาปากจูบดินเลย =[]=!!!
“เป็นอะไรกันหรอคะ” อากาเนะถามอย่างเป็นห่วง เพราะแต่ละคนแอ็กติ้งซะเหมือนกินไส้เดือนพวนดิน ก็นะ รสชาติมัน... =[]=;;;
“อะไรเนี่ย ไม่เห็นอร่อยเลย =[]=!” ลูฟี่ออกปากบ่นเป็นคนแรก
“หา... อะไรกัน” อากาเนะพูดอย่างเศร้าๆ ก่อนหน้านี้อากาเนะจังพูดว่ายังไงนะ? มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในอาณาจักร... นี่มันอาหารเรอะ!!
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะอากาเนะจัง =O=;” ซันจิรีบแก้ตัวให้ลูฟี่ที่เสียมารยาทก่อนหน้านี้
“มันไม่อร่อยหรอคะ” อากาเนะ
“มันก็...” ซันจิ
“ไม่อร่อยเลย!!” ลูฟี่
“ลูฟี่!!” ทุกคน
“อะไรเล่า ก็พูดความจริง” ลูฟี่
ลูฟี่ที่ขนาดกินได้ทุกอย่าง ยังบอกมันไม่อร่อย ถือว่าเป็นอาหารที่สุดยอดเลยก็ว่าได้
“มันไม่อร่อยเลยหรอ มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในอาณาจักรแล้วนะคะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวหนูเอาอย่างอื่นมาให้กิน” อากาเนะลุกขึ้นไปเปิดประตูบ้าน แต่ก็ต้องยืนนิ่งอยู่หน้าบ้าน แล้วทำสีหน้าตกตะลึง
“อากาเนะจังเป็นอะไรไปหรอ” ฉันรีบเดินไปหาอากาเนะจังทันที เมื่อเดินไปถึง ก็เห็นชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงประตูตรงหน้าอากาเนะจัง เขาทำสีหน้าโกรธจัด ผมของเขาเป็นสีเทา แต่ใบหน้าไม่เหมือนคนแก่
“แกเอาใครเข้ามาในบ้าน อากาเนะ!!” เขาตวาดใส่อากาเนะอย่างรุนแรง อากาเนะน้ำตาเริ่มซึม เมื่อทุกคนได้ยินเสียงดัง ทุกคนจึงรีบเดินมาดูสถานการณ์
“แกเอาใครมาตั้งเยอะแยะ แล้วดูสิ! สีสัน แกเอาปีศาจเข้ามาในบ้านได้ยังไงอากาเนะ!!!” เขาตวาดดังขึ้นแล้วตบหน้าอากาเนะจนล้มลง ฉันรีบวิ่งไปพยุงอากาเนะจังทันที
“ทำอะไรของคุณน่ะ!!” ฉันหันไปเอาเรื่องชายคนนั้นทันที
“แกปล่อยมือจากอากาเนะเดี๋ยวนี้นะ ยัยปีศาจ!!” เขาเดินมากระชากเอาตัวอากาเนะคืน
“แก! แกมันลูกไม่รักดี แกมันเป็นปีศาจ!!” เจาตะคอกใส่อากาเนะ อากาเนะที่ตอนนี้เริ่มร้องไห้แล้ว
“คุณทำอะไรของคุณน่ะ!” ช๊อปเปอร์รีบไปดึงตัวอากาเนะออกมาจากชายคนนั้นทันที ชายคนนั้นชักมีดที่อยู่ข้างตัว พุงตรงมาหาช๊อปเปอร์
หมับ!
ลูฟี่วิ่งไปจับที่ข้อมือของชายคนนั้นได้ทันก่อนที่ปลายมีดจะโดนเข้าที่ตัวของช๊อปเปอร์
“นายเป็นบ้าอะไรของนาย!” ลูฟี่
“แกปล่อยฉันนะ ไอ้พวกปีศาจ!”
“เมื่อกี้แกจะทำอะไรพวกพ้องของฉันไม่ทราบ!!” ลูฟี่
ชายคนนั้นตวัดข้อมือออกแล้วพุ่งตัวหมายจะเอามีดแทงลูฟี่ แต่ลูฟี่ก็เบียดตัวหลบทัน โรบินที่ทนดูสถานการณ์ไม่ไหวจึงใช้พลังของผลปีศาจล็อคแขนล็อคขาของชายคนนั้น ทำให้เขาขยับไปไหนไม่ได้
“นี่คือพ่อของหนูสินะ อากาเนะจัง” โรบินหันหน้าไปถามอากาเนะ
อากาเนะที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของฉันหันไปพยักหน้า หน้าของอากาเนะจังที่โดนตบเริ่มแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย อากาเนะจัง” ช๊อปเปอร์
“ค่ะ แค่แสบ” อากาเนะจัง
“ทำไมนายถึงทำแบบนี้ นี่มันลูกนายเชียวนะ!” อุซป
“...” ชายคนนั้นไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตา
“พูดอะไรซักอย่างเส้” อุซป
“พวกปีศาจ... มีแต่จะเอาความหายนะมาให้ เหมือนแม่แกนั่นไงอากาเนะ เพราะแม่ของแก ฉันถึงต้องมาอยู่ที่นี่ เพราะแม่แกฉันถึงต้องตกงาน และก็เพราะแกด้วย ฉันถึงได้มีชีวิตแบบนี้!!!” ชายคนนั้นพูดแล้วหันหน้าไปมองอากาเนะที่กำลังร้องไห้อยู่
“อะไรกัน!” อุซป
“นายอย่าพูดอะไรบ้าๆ นะว้อย” ซันจิเดินเข้าไปหาชายคนนั้นอย่างหมดความอดทน พยายามที่จะไม่ทำร้ายชายคนนั้น เพราะยังถือว่าเป็นพ่อของอากาเนะจัง
“อะไรกัน พวกแกมันจะไปรู้อะไร... ว่าแม่ของเด็กคนนี้น่ะ! มันหลอกใช้ฉัน มันหลอกฉัน!!” ชายคนนั้นยังไม่หยุดพูด ซันจิที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป เตะเข้าที่ไหล่ของชายคนนั้นจนกระเด็นไปโดนกับรังไม้ที่อยู่ไม่ไกล
“อากาเนะจังน่ะ เป็นลูกของแกนะ! แล้วแม่ของเด็กคนนั้น ก็เป็นภรรยาของแกไม่ใช่หรือไง!!!” ซันจิ
“ผู้หญิงแบบนั้นน่ะหรอภรรยาของฉัน ผู้หญิงที่หลอกฉัน บอกฉันว่าเป็นคนธรรมดา แต่ที่แท้ก็มีเชื้อของปีศาจ!!!”
“เชื้อของปีศาจอะไรของแก!” ซันจิที่เตรียมจะเดินไปเตะชายคนนั้นอีกครั้ง ที่รั้งขาไว้โดยอากาเนะจังที่รีบวิ่งไปห้ามเอาไว้ อากาเนะจังกอดที่ขาของซันจิแล้วร้องไห้ไม่หยุด
“อย่านะคะ... อย่าทำอะไร... พ่อของหนูเลย” อากาเนะ
“แต่ อากาเนะจัง...” ซันจิ
“อย่าเลยค่ะ ถึงพ่อหนูจะพูดอย่างนั้น... หนูไม่เป็นไรหรอก อย่าทำร้ายเขาเลยนะคะ หนูขอร้อง” อากาเนะจังเริ่มร้องไห้หนักขึ้น ซันจินิ่งไปแล้วปรีบเปลี่ยนสีหน้า แล้วค่อยๆ คุกเข่าแล้วดึงอากาเนะจังขึ้นมา
“...ฉันขอโทษ” ซันจิปาดน้ำตาของอากาเนะจัง
“ถึงหนูจะเป็นปีศาจ ถึงแม่หนูจะเป็นปีศาจ... แต่หนูก็ไม่อยากให้ใครทำร้ายพ่อของหนู เพราะเขาคือคนสำคัญของหนู...” อากาเนะพูดพร้อมหันหน้าไปมองทางพ่อของเธอ พ่อของอากาเนะจังอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าบ้านไป
“อากาเนะจัง... ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะจ๊ะ” ฉันเดินไปหาอากาเนะจัง เธอหันหน้ามามองฉันแล้วโผเข้ากอด
“พี่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยอากาเนะจัง” โรบิน
อากาเนะจังหันไปหาโรบินแล้วพยักหน้า พร้อมที่จะฟังคำถาม
“พ่อของหนู ทำไมถึงเรียกหนูและแม่ของหนูว่าปีศาจล่ะ” โรบินถามคำถามแทงใจ อากาเนะจังนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง
“ที่พ่อเรียกหนูว่าปีศาจเพราะสีผมของหนูและสีตาของหนู” อากาเนะ
เพราะสีตาและสีผมงั้นหรอ... สีผมและนัยน์ตาของอากาเนะจังมีสีสันสินะ เพราะดูจากพ่อของอากาเนะจัง ที่มีผมสีเทานัยน์ตาสีดำนั่นสินะ
“ที่จริงแม่ของหนู ก็ไม่มีสีตาและสีผมเหมือนหนูหรอกนะคะ แต่หนูมีสีผมเหมือนยายและได้สีตาจากคุณตา” อากาเนะจัง
“แล้วแม่ของหนูหน้าตาเป็นยังไงหรอ” โรบิน
อากาเนะจังยิ้ม แล้วหยิบรูปภาพออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“นี่ไงคะ แม่ของหนู” อากาเนะยื่นรูปแม่ของเธอให้โรบินดู ฉันที่ค่อนข้างสนใจจึงเดินไปดูด้วย
แม่ของอากาเนะ... เป็นคนที่สวยมาก ถึงผมจะเป็นสีเทาและนัยน์ตาเป็นสีเทาเข้ม แต่ความสวยและความมีชีวิตชีวาก็มีมากกว่าทุกๆ คน ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่อยู่ในชุดที่หมองหม่นขนาดนั้น... ยังสวยเลย
“แม่ของอากาเนะจังสวยจริงๆ เลยนะจ๊ะ” โรบินหันไปยิ้มให้อากาเนะจัง
“ไหนๆ ขอดูบ้าง” ลูฟี่ยื่นมือมาดึงรูปไปดู ทั้งลูฟี่ อุซป ซันจิ แฟรงกี้ บรู๊ค มุงกันดูรูป
“ว๊ากก สวยเป็นบ้า!!” ซันจิ
“ช่างงดงามจริงๆ ครับ” บรู๊ค
“ว้าวว นั่นมันเนื้อใช่มั้ย” ลูฟี่
แม่ของอากาเนะจังถ่ายรูปนี้ในห้องครัว ไม่ผิดที่จะมีเนื้อวางอยู่ แต่นายไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากเนื้อเลยหรือไงนะ ลูฟี่ -__-
“สวยจริงๆ นะ แม่ของอากาเนะจังน่ะ” ซันจิยิ้มแล้วส่งรูปคืนให้กับอากาเนะ
“ขอบคุณค่ะ” อากาเนะจังยิ้มให้ซันจิ
“อาใช่... พวกพี่ๆ ทำไมมาอยู่ที่เมืองนี้ล่ะคะ เป็นโจรสลัดต้องอยู่ในทะเลสิ” อากาเนะตั้งคำถามได้ตรงประเด็นมาก ว่าตามจริง ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย! ว่าเรามาที่นี่ทำไม ลามิ =[]=!!
“เรามาตามหาเพื่อนน่ะ” ลูฟี่
“เพื่อนหรอคะ? คนไหนล่ะคะ?” อากาเนะ
“มันชื่อลามิ เป็นลามะ” ลูฟี่
“เห้... ลามะงั้นหรอ =O=” อากาเนะ
“ใช่” ลูฟี่
“อากาเนะจังพอจะเห็นบ้างหรือป่าวครับ” ซันจิ
“ไม่เคยเห็นเลยค่ะ” อากาเนะ
“เฮ้อ แล้วเราจะตามหากันยังไง เมืองนี้ก็ไม่ใช่เล็กๆ” ช๊อปเปอร์
“ลองตามหาดูเอาสิ เดี๋ยวก็หาเจอ พูดถึงแล้ว เราก็ไปตามหากันเลยดีกว่านะ =O=” ลูฟี่
“นั่นสิ แบ่งทีมหาเลย” แฟรงกี้
“อา... งั้น... คุณนามิ โรบินจัง ไปกับผมนะคร้าบบบ~~” ซันจิ
“ฉันยังไงก็ได้ ^^” โรบิน
“แบ่งทีม ทีมละสองคนก็พอ =___=” ลูฟี่พูดแทรก
“หา! งั้นฉันจะไปกับใครดี คุณนามิ โรบินจัง คุณนามิ โรบินจัง คุณนามิ โรบินจัง อ๊ากก!” ซันจิคุงเริ่มคลั่ง
“ซันจิคุงไปกับโรบินเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปกับช๊อปเปอร์ =O=” ฉัน
“ไม่ๆๆ เดี๋ยวฉันจัดให้เอง... เอิ่ม... ช๊อปเปอร์กับบรู๊คคุง แฟรงกี้กับโรบิน ซันจิกับอุซป...” ลูฟี่
“อารายน้า~~ ทำไมฉันจะต้องไปกับเจ้าบ้าอุซปด้วยห้ะ =[]=^^!!” ซันจิ
“นายว่าใครเจ้าบ้ากันฮะ =[]=!!” อุซป
“ก็แกไง =[]=^^” ซันจิ
“ฉันไม่ได้บ้านะ แกนั่นแหละที่บ้า เจ้าบ้า!” อุซป
“ผมไปกับคุณช๊อปเปอร์ โอเคครับ รีบไปกันดีกว่า” บรู๊คคุงพูดแล้วเดินไปกับช๊อปเปอร์
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนเส้ ฉันยังไม่พร้อม =[]=^^” ซันจิ
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ ช้า เดี๋ยวหมู่บ้าน Llama ji land จะแย่เอานะ” โรบินพูดพร้อมเดินไปกับแฟรงกี้
“โรบินจังก็อีกคนงั้นหรอ โฮ...” ซันจิ
“แกเลิกบ้าได้แล้ว พวกเราก็ไปกันบ้างเถอะ ตามท่านอุซปมาได้เลย!” อุซปเดินนำหน้าไปก่อน
“เจ้าได้ ฉันสิต้องนำแก =[]=!!” ซันจิวิ่งนำหน้าอุซปไป
ทีนี้ก็เหลือแต่ฉัน อากาเนะจัง และลูฟี่
“...” ฉันหันไปมองหน้าลูฟี่ นายจัดคู่ยังไงของนายเนี่ย -__-
“อะไร?” ลูฟี่
“ไม่มีอะไรหรอก ไปช่วยพวกพี่หาด้วยกันมั้ยอากาเนะจัง” ฉันหันไปยิ้มให้อากาเนะ
“ค่ะ จะช่วยให้เต็มที่เลย >_<!” อากาเนะจัง
ฉันเดินจูงมืออากาเนะตามหาลามิ แต่ละคนเดินตามหารถเกวียนที่อยู่ในหมู่บ้าน เพราะดูๆ แล้วน่าจะเป็นของพวกที่ขโมยลามิมา
“หาไม่เห็นเจอเลย” ลูฟี่
“นั่นน่ะสิ” ฉัน
“แล้วนี่เราตามหาอะไรกันอยู่หรอ (‘ ‘)” ลูฟี่
“รถเกวียน” ฉัน
“เราตามหาลามินะ ไม่ใช่เกวียน =[]=!!” ลูฟี่โวยวาย
“ก็ที่มันขนลามิมามันมีเกวียนหนิยะ! ตามหาเกวียน!!” ฉันหันไปเขกหัวลูฟี่ครั้งหนึ่ง
“เกวียนหรอ -...-” ลูฟี่กระโดดขึ้นไปบนหลังคาเพื่อตามหาเกวียน ส่วนฉันก็เดินตามหาไปพร้อมๆ กับอากาเนะจัง
“อ๊ะ!... นั่นหรือป่าวคะ” อากาเนะจังหยุดนิ่งแล้วชี้ไปทางซ้ายมือ
ฉันรีบหันตามทันที นั่นมัน... เกวียนนี่! ใช่แน่ๆ!
“ลูฟี่!” ฉันตะโกนเรียกลูฟี่ หมอนั่นหายไปไหนแล้วนะ กระโดดไปถึงไหนแล้วเนี่ย -__-
“เราลองไปดูกันเถอะ” ฉันค่อยๆ ย่องไปดูเกวียนอย่างเงียบๆ และเมื่อดูๆ แล้ว... เกวียนนี้แน่ๆ!
“ต้องใช่อันนี้แน่ๆ เลยล่ะ อากาเนะจัง!” ฉัน
“ทำไมถึงรู่ว่าเป็นอันนี้ล่ะคะ” อากาเนะถามอย่างสงสัย
“เพราะนี่ไง” ฉันฉีกยิ้มแล้วเอื้อมมือไปหยิบเศษขนสีทองที่ตกอยู่ที่เกวียน แล้วยื่นไปให้อากาเนะจังดู
“ว้าว สีสวยจัง” อากาเนะจัง
“อื้ม เนี่ยแหละ ขนของลามะทองคำ!” ฉัน
“เนี่ยน่ะหรอ... สีทอง” อากาเนะรับมันไปถือแล้วมองอย่างสนใจมากๆ คงไม่ได้เห็นบ่อยๆ สินะ สีที่ต่างไปจากสีเทาน่ะ
“ที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย” ฉันมองเข้าไปในที่ที่เกวียนจอดอยู่ข้างหน้า พอส่องเข้าไปแล้ว ก็เจอว่ามันเป็นร้านเหล้า
“ที่นี่คือร้านเหล้าน่ะค่ะ” อากาเนะจัง
“นั่นสินะ” ฉันยังยืนมองอยู่ มีคนเต็มร้านเหล้าเลยแฮะ จะรู้ได้ยังไงเนี่ยว่าเป็นใครน่ะ!
“ปีศาจ!! นั่นมันปีศาจ!!”
ฉันตกใจสุดๆ รีบหันหน้าไปมองตามต้นเสียง เพราะนึกว่าเขาเรียกฉันว่าปีศาจ แต่ไม่ใช่ เขาไม่ได้เรียกฉัน แต่เรียกลูฟี่ต่างหาก =[]=!!!
“เฮ้ นามิ ใช่อันนี้หรือป่าว!!” ลูฟี่ที่วิ่งเข็นเกวียนเข้ามาหาฉัน คนในหมู่บ้านเริ่มแตกตื่นเพราะสีเสื้อของลูฟี่ แล้วเมื่อทุกคนเห็นลูฟี่ ต้องคนก็ต้องเห็นฉันแล้วก็อากาเนะจังด้วย แย่แล้วไง!!
“ปีศาจ! จับมันไปส่งพระราชากันเถอะ!” ชายคนนั้นตะโกนขึ้นมา
แย่แล้ววว! จับราชางั้นหรอออ!!
“ใช่มันนี้หรือป่าว นามิ” ลูฟี่หยุดวิ่งแล้วหันมายิ้มให้ฉัน พร้อมชี้ไปที่เกวียนที่เขาลากมา คนในหมู่บ้านเริ่มเดินออกมาจากบ้านพร้อมอาวุธต่างๆ ทั้งมีด ปืน กระทะ สถานการณ์เริ่มแย่แล้วว!!
“ลูฟี่! รีบหนีกันเถอะ!” ฉันกระโดดขึ้นรถเกวียน แล้วดึงอากาเนะจังขึ้นมาด้วย แล้วสั่งให้ลูฟี่เข็นเกวียนวิ่งให้เร็วที่สุด เพื่อหนีพวกคนในหมู่บ้าน ที่ตอนนี้เริ่มคลั่งกันซะแล้ว
“หา? หนีทำไมอะ?” ลูฟี่
“หนีไปเถอะน่า วิ่งไป! ฉันบอกให้เลี้ยวที่ไหนก็เลี้ยวตามแล้วกัน!” ฉันตีไหล่ของลูฟี่ ลูฟี่เริ่มออกวิ่งแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ คนในหมุ่บ้านก็วิ่งตามเรามา อ๊ากกกก!!
“เลี้ยวขวาๆๆๆ!” ฉัน
“เลี้ยวขวา~” ลูฟี่รีบเลี้ยวขวาตามที่ฉันบอกทันที
เมื่อวิ่งกันไปได้ไม่นาน ก็พบช๊อปเปอร์และบรู๊คคุงที่วิ่งหนีกองทัพชาวบ้านมาเหมือนกัน แย่แล้วไง =[]=!!
“รีบขึ้นมาเร็ว ทั้งสองคน!!” ฉันตะโกน ช๊อปเปอร์และบรู๊คคุงกระโดดขึ้นมาบนเกวียนที่มีลูฟี่เข็นอยู่
“เลี้ยวซ้ายด่วนๆๆๆ!!” ฉัน
“เลี้ยวซ้าย!” ลูฟี่เลี้ยวซ้าย คนในหมู่บ้านดักรออยู่ไม่ไกล ว๊ากก =[]=!!
“เลี้ยวขวาเลยๆๆ!” ฉัน
“อา!” ลูฟี่เลี้ยวขวา
อ๊ะ นั่น! อุซปกับซันจิ
“รีบขึ้นมาเร็ว อุซป ซันจิ!” ฉันตะโกนเรียก
“คุณนามิ~~” ซันจิ
“รีบขึ้นมาเร็วๆ!” ทั้งคู่ที่ยังงงๆ อยู่ รีบกระโดดขึ้นมาบนเกวียน เกวียนที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ สื่อถึงความช้าที่เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกัน ลูฟี่!
“ลูฟี่! นายช่วยวิ่งให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย!” ฉัน
“อะไรกัน ก็มันหนักนี่!” ลูฟี่
“อ๊ากก! เลี้ยวขวาๆๆๆ” ฉัน
“หาๆๆๆ ขวาหรอ ขวาๆๆ” ลูฟี่
“นี่มันซ้ายนะย้า =[]=^^^!!!” ฉัน
“เหวอ ผิดทางนิดหน่อยเอง -3-” ลูฟี่
“อ๊ะ! โรบิน แฟรงกี้! มาเร็วๆๆ!” ฉันตะโกนเรียกโรบินและแฟรงกี้ทื่ยืนอยู่ไม่ไกลให้ขึ้นมาบนเกวียน เมื่อสองคนนั้นกระโดดขึ้นมา ลูฟี่ก็วิ่งไม่ไหวซะแล้ว
“โอยย เหนื่อยแล้ว หิวด้วยย” ลูฟี่หอบแหกๆ
“ทนหน่อยนะลูฟี่ วิ่งไป เร็วๆ เข้า!” ฉัน
“ไม่ไหวแล้ววว อยากกินเนื้อ~” ลูฟี่หยุดวิ่ง
“อ๊ากกก! แฟรงกี้ ช๊อปเปอร์! ไปเข็นแทนลูฟี่เร็วๆ!” ฉัน
“หะ... หา?” แฟรงกี้/ช๊อปเปอร์
“ไปเถอะน่า เร็วๆ เข้า เดี๋ยวคนในหมู่บ้านก็ตามทันหรอก!” ฉัน
“อ่า!” ทั้งสองคนกระโดดไปเข็นเกวียนและโยนลูฟี่ขึ้นมาบนเกวียนแทน
“เอานะละ! ซูปเปอร์~” แฟรงกี้
ฟิ้ววววว!!
“อ๊ากกกกกกกกก” แต่ละคนร้องเสียงหลงกับความเร็วของแฟรงกี้ที่เข็นเกวียนไม้สีเทา อ๊าก! เร็วเกินไปแล้วนะแฟรงกี้ เดี๋ยวเกวียนมันก็...
แกรก...
นะ... นั่นไง =[]=!!
โครม!!!
ล้อของเกวียนหวุดออกจากเกวียนทั้งสองข้าง ไม้ของเกวียนเริ่มแตกเป็นเสี่ยงๆ อ๊ากกก! วิ่งเอาเห๊อะ!!
“วิ่งเอานะทุกคน วิ่งไปที่เรือให้เร็วที่สุด!!” ฉัน
ฉันที่กระโดดลงจากเกวียนที่มันไม่เรียกว่าเกวียนอีกต่อไปแล้ว เริ่มเร่งฝีเท้า ซันจิที่แบกตัวของอากาเนะจังแล้ววิ่ง ลูฟี่ก็วิ่งทั้งๆ ที่บ่นว่าหิวๆๆ อุซปวิ่ง บรู๊คคุง โรบิน ช๊อปเปอร์ แฟรงกี้ พวกเราทุกคนกำลังวิ่งหนีคนในหมู่บ้านกันอยู่ โอยยย จะบ้าตายยย!!
“แหกๆๆ”
และสุดท้าย พวกเราก็วิ่งกันมาถึงเรือจนได้ เหนื่อยเป็นบ้า!!
“เฮ้อ เหนื่อย!” ลูฟี่
“เออรู้ ฉันก็เหมือนนายนั่นแหละ” อุซป
“เฮ้อ หิววว ซันจิ! จะกินเนื้อ!” ลูฟี่
“เฮ้อ หวังว่าพวกนั้นคงไม่ตามมาแล้วนะ” ซันจิ
“คงไม่ตามมาแล้วแหละ” ฉัน
“เหนื่อยเป็นบ้า พักกันไปก่อนแล้วกัน ฉันอยากดื่มโคล่าใจจะขาดแล้ว!” แฟรงกี้กระโดดขึ้นเรือซันนี่ แล้ววิ่งตรงไปห้องครัวทันที
ฉันค่อยๆ ปีนขึ้นเรือ โดยมีซันจิคอยรับจากข้างบน เหนื่อยเป็นบ้า!!
“เอาล่ะ ใครหิวบ้าง!” ซันจิ
หลังจากที่ทุกคนขึ้นมาบนเรือ ซันจิก็ตรงไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารทันที แต่ละคนนอนรอบลงกับเรืออย่างเหนื่อยอ่อน
“เหนื่อยหรือป่าว อากาเนะจัง” อุซปหันหน้ามามองอากาเนะ อากาเนะส่งยิ้มให้อุซป
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ พี่ซันจิแบกมาตลอดทาง หนูไม่ได้วิ่งเลย^^” อากาเนะ
“ดีแล้ว เฮ้ออ เหนื่อยจัง!” อุซป
“เนื้อๆๆๆๆ” ลูฟี่
“นี่พวกนายเป็นอะไรกันน่ะ” โซโล ที่เดินมาจากหัวเรือถามขึ้นอย่างงงๆ นายก็งงได้สิ นายไม่ได้ไปกับพวกฉันนี่!
“คนทั้งหมู่บ้านจะไล่ฆ่าเราน่ะสิ” ฉัน
“ไล่ฆ่าทำไมล่ะ” โซโล
“เพราะพวกนั้นเห็นว่าเราเป็นปีศาจ” ฉัน
“ปีศาจ?” โซโล
“เฮ้อ! บรู๊คลุง เล่าทุกอย่างให้โซโลฟังหน่อย ฉันเหนื่อยแล้ว!!” ฉัน
“อา... ครับผม!” บรู๊ค
ระหว่างที่บรู๊คคุงกำลังเล่าทุกอ่างให้โซโลฟัง ซันจิก็เดินมาพร้อมอาหารเต็มมือ
“อา... ทานได้เลย หมดแล้วเติมใหม่ได้” ซันจิ
“ว้าว เนื้อๆๆๆ” ลูฟี่วิ่งเข้าไปคว้าเนื้อแล้วเอาเข้าปากทันที ทุกคนที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหาร ไม่ได้สังเกตอากาเนะจังเลย ฉันที่เห็นอย่างนั้น จึงหันหน้าไปหาอากาเนะจัง แล้วส่งยิ้มให้
“อากาเนะจัง มากินด้วยกันสิจ๊ะ” ฉัน
“อาหาร หน้าตาแปลกจริงๆ เลย” อากาเนะจังพูดพร้อมหันหน้าไปมองอาหาร หลากรส หลากสี
“ไม่เคยกินล่ะสิ อากาเนะจัง อะนี่ ลองทานนี่ดูนะ” ซันจิเดินมาพร้อมเสริฟซุปแครอทสีสดใสให้กับอากาเนะจัง อากาเนะจังขอบคุณ แล้วรับมันมา
“ลองทานเลยสิ อากาเนะจัง” ช๊อปเปอร์หันมาหาอากาเนะบ้าง
“อื้ม...” อากาเนะจังหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักซุปใส่ปาก อากาเนะจังนิ่งไปนานเลยทีเดียว ซะจนเราเริ่มสงสัย อะไรกัน? มันไม่อร่อยหรอ?
“เป็นอะไรหรือป่าวอากาเนะจัง” ฉัน
“มัน... อร่อยมากๆ เลยค่ะ!!” อากาเนะจังยิ้มอย่างมีความสุข แล้วตักซุปของซันจิกินจนหยดสุดท้าย
“อร่อยมากๆ เลยค่ะ ไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้ ขนมปังของอาณาจักรของหนูเทียบไม่ติดเลยจริงๆ >__<” อากาเนะจัง
“หรอๆ งั้นกินเยอะเลยนะ ^^” ซันจิเดินมาเสริฟอาหารจานต่อไปให้อากาเนะจัง เธอรับมันมาแล้วส่งยิ้มให้กับซันจิ แล้วกินต่อไป เฮ้อ เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ >O<!!
หลังจากที่ทุกคนซึ่งรวมฉันด้วยกินอิ่มแล้ว เราก็เริ่มเข้าเรื่องที่จะนำตัวลามิคืนซะที
“หากันเจอหรือป่าว เกวียนน่ะ” อุซปถามขึ้นก่อนเป็นคนแรก
“ไม่เลย” โรบิน
“ฉันก็เหมือนกัน” ช๊อปเปอร์
“แต่พวกเราเจอนะ” ฉันพูดขึ้น ทุกคนรีบหันมามองด้วยความสนใจ
“จริงหรอ! เจอที่ไหนล่ะ” ช๊อปเปอร์
“พวกเราเจอที่หน้าร้านเหล้าน่ะ รู้ว่าใช่ ก็เพราะมันมีขนสีทองคำตกอยู่ ต้องใช่แน่ๆ” ฉัน
“อย่างนั้นหรอ แล้วเห็นคนขับเกวียนหรือป่าว” อุซป
“มันเป็นร้านเหล้าน่ะ ฉันไม่รู้หรอกว่าของใคร คนมันเยอะมาก แล้วไหนจะโดนคนในหมู่บ้านไล่ตามอีก” ฉัน
“งั้นถ้าจะไปตามหา คงต้องอำพรางตัวสินะครับ” บรู๊คออกความเห็น
“ใช่เลย!” แฟรงกี้
“เราต้องใส่ผ้าคลุมสีเทาเหมือนอย่างที่อากาเนะจังใส่เมื่อเจอตอนแรก” ซันจิ
“นั่นสินะ งั้นรอย่อยแล้ว เราไปกันเลย!” แฟรงกี้
“อื้ม!” ทุกคน
ระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยกันอยู่ ฉันจึงพาอากาเนะจังเข้าไปในห้องของตัวเอง เพื่อให้อากาเนะจังช่วยเลือกผ้าคลุมให้หน่อย... มันมีเยอะน่ะ ฮ่าๆๆๆ
“สีนี้ใช่มั้ยอากาเนะจัง” ฉันดึงผ้าคลุมสีเทาที่ค่อนข้างจะหายากเล็กน้อยมาให้อากาเนะจังดู อากาเนะยิ้มแล้วพยักหน้า ฉันจึงหาผ้าคลุมให้กับโรบิน และอากาเนะจังด้วย
“นี่ของอากาเนะจังนะ” ฉันดึงผ้าคลุมสีเทาที่ตัวมาให้อากาเนะจัง
“ขอบคุณค่ะ” อากาเนะจัง
“ไม่เป็นจ๊ะ ^^” ฉันยิ้มให้อากาเนะจัง หลังจากที่เราได้ผ้าคลุมแล้ว ฉันที่กำลังจะเรียกอากาเนะจังออกจากห้อง ก็เห็นอากาเนะจังกำลังมองตุ๊กตาลามะใส่หมวกฟางปากคาบส้มที่อยู่บนเตียงของฉัน พอฉันเห็นอย่างนั้ จึงเดินไปหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งให้อากาเนะจัง
“อะ นี่จ๊ะ” ฉันส่งยิ้มให้อากาเนะจัง
“หะ... ให้หนูหรอคะ” อากาเนะจัง
“อื้ม ดูเหมือนอากาเนะจังจะชอบมันนะ ^^” ฉัน
“ค่ะ มันน่ารักมากๆ เลย พี่นามิได้มาจากไหนหรอคะ” อากาเนะจังกอดตุ๊กตาตัวนั้นแล้วถามฉัน
“ลูฟี่เล่นให้น่ะ ได้มาเมื่อคืนนี้เอง” ฉัน
“โหว พี่ลูฟี่เก่งจังเลยนะคะ” อากาเนะจัง
“จ๊ะ เขาเก่งมากด้วย ^^” ฉัน
“ค่ะ..” อากาเนะ
“พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะเป็นห่วง” ฉัน
“ค่า ^^!” อากาเนะจังวิ่งนำหน้าฉันออกจากห้องไป ฉันเดินออกจากห้อง แล้วปิดประตู พอมองไปที่ทุกคน ดูเหมือนทุกคนจะเตรียมตัวกันเสร็จแล้ว
“พร้อมกันหมดแล้วหรอ” ฉัน
“เธอมันชักช้าน่านามิ อ๊ะ ตุ๊กตานั่น” ลูฟี่
“อื้ม” ฉัน
“หนูชอบมันมากเลย พี่ลูฟี่เล่นให้พี่นามิหรอคะ ^^” อากาเนะ
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก เราเล่นด้วยกันน่ะ” ลูฟี่
“ค่า” อากาเนะ
“โรบิน นี่ผ้าคลุมของเธอ ฉันเอามาให้แล้วนะ” ฉันส่งยิ้มแล้วยื่นผ้าคลุมให้กับโรบิน
“ขอบคุณมากจ๊ะ ^^” โรบิน
“งั้น ถ้าพร้อมแล้ว เราไปกันเถอะ!!” ลูฟี่
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
MELANIN
✿
ความคิดเห็น