คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ตอนที่3] :: อัญมณีปริศณา การนำพาสู่โลกใหม่ที่คาดไม่ถึง!
ตอนที่3
อัญมณีปริศณา การนำพาสู่โลกใหม่ที่คาดไม่ถึง!
“มัน... หายไป!” เมื่อสิ้นเสียงของลูฟี่ ชาวบ้านและพวกฉันทุกคนถึงกับตกใจ! หมายความว่ายังไง? มันหายไปน่ะ!
ฉันวิ่งออกจากแถวไปมองดูบริเวณที่เคยมีลามินอนอยู่... ตอนนี้มันเหลือแค่ลามะตัวน้อยสามตัวสามสีนอนเรียงกันแบบไม่มีแม่คอยให้นม
“ทุกทีมันจะไม่ทิ้งลูกไปนี่หน่า...” ลุงเขาพูดอย่างตกใจ
“หมายความว่ายังไงหรอ ที่มันหายไปน่ะ!” เสียงของชาวบ้านเริ่มดังขึ้น พวกเขารีบวิ่งมาดูรังของลามะทองคำ แล้วก็พบแค่ความว่างเปล่า ทุกคนตกใจมาก และบางคนถึงกับทรุดนั่งไปเลย
จิ้มๆ
“มันตายหรือยัง” ลูฟี่เดินไปจิ้มๆ ลามะตัวน้อยที่นอนอยู่บนกองหญ้า
โป๊ก!
ฉันซัดหนึ่งหมัดใส่หัวลูฟี่เหตุเพราะหมอนี่ปากไม่ดี
“อย่าพูดอย่างนั้นอีกนะลูฟี่ -___-” ฉัน
เออ... ว่าแต่มันตายหรือป่าว?
“มันยังไม่ตาย มันหลับอยู่” คุณลุงเดินไปที่ลูกลามะ แล้วลูบหัวมันเบาๆ
“ทุกทีลามิจะไม่ไปไหนนี่หน่า แล้วนี่มันหายไปไหน” ลุงเขา
“มันไปทำธุระส่วนตัวม้าง =O=” ลูฟี่
“ไม่ใช่! ฉัน... ได้กลิ่น” ช๊อปเปอร์ที่เดินมาดมฟุดฟิดๆ อยู่นานพูดขึ้น
“กลิ่นของมนุษย์...” ช๊อปเปอร์
“กลิ่ยของใครล่ะ แล้วมันไปทางไหน” แฟรงกี้เดินมาถาม
“(ฟุดฟิดๆ)... ทางนี้” ช๊อปเปอร์กลายร่างเป็นวอล์คกิ้งพอยต์ แล้วเตรียมตัวจะวิ่งนำเราไป แต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงของโซโลซะก่อน
“ถ้ายกขโยงกันไปหมดแบบนี้ แล้วถ้าลามะนั้นกลับมาจะเอาไงล่ะ” โซโล
ทุกคนชะงัก
“งั้นแบ่งคนอยู่ที่นี่ซักหน่อยแล้วกัน” ฉัน
“คนในหมู่บ้านได้หรือป่าว” โซโลหันไปมองคนในหมู่บ้าน
“ไม่เอาหรอก! พวกเราอยากไปช่วยตามหาด้วย! ลามิน่ะ... เหมือนครอบครัวของพวกเราเลยนะ! พวกเราจะตามหาด้วย!” ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา แล้วทุกคนในหมู่บ้านก็ร่วมใจกันเห็นด้วย
“งั้นพวกฉันอยู่เอง” ซันจิพูดพร้อมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“ฉันอยู่ด้วยแล้ววกัน” โรบินพูดขึ้นบ้าง
“โรบินจังอยากอยู่กับผมงั้นหรอคร้าบ~ โอ้ววว~ ♥O♥” ซันจิ
“ฉันอยู่ด้วยแล้วกันนะ คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย สามคน...” อุซป
“สามคนหายหมด -__-” แฟรงกี้
“ไม่หรอกเฟ้ย!” อุซป
“ฉันอยู่ด้วย” แฟรงกี้
“งั้นฉันอยู่ด้วยแล้วกัน พวกนายก็ไปตามหากันซะนะ” ฉัน
“อะไรกัน เธอไปไม่ด้วยหรอ -O-” ลูฟี่พูดแทรกขึ้นมา
“พวกนายไปกันเถอะ” ฉันเดินไปนั่งข้างๆ ลามะน้อยสามตัว
“ฉันจะดูแลลามะสามตัวนี้เอง พวกนายไปกันเถอะ” ฉันลูบหัวลามะน้อยเงียบๆ ไม่นานความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาพันรอบๆ ตัวก็เกิดขึ้น เอ๊ะ นี่มัน...
“มานี่เลย!” ลูฟี่
“อ๊ายยยยยยยยยย!!” ฉันร้องสุดเสียง เมื่อลูฟี่เอาแขนของเขาพันรอบตัวฉันแล้วลากฉันปลิวไปเลย อ๊ากกกกกกก!!
“นำทางไปเลยช๊อปเปอร์ >O<” ลูฟี่
“อื้ม!” ช๊อปเปอร์วิ่งนำทางไป ลูฟี่วิ่งไล่ตามไปติดๆ ฉันที่โดนลากปลิวไปด้วย โฮ TOT
“เหมือนจะอยู่แถวนี้แหละนะ...” ช๊อปเปอร์เดินมาหยุดแถวกลางป่าทึบ แล้วตอนนี้มันก็เริ่มมืดแล้วด้วย
“ใช่แถวนี้แน่หรอ” คนในหมู่บ้านคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
“อื้ม” ช๊อปเปอร์
“แถวนี้มีแต่ต้นไม้วิเศษเต็มไปหมดเลย” บรู๊คเดินไปลูบต้นไม้พวกนั้นเบาๆ
“มันจะเดินมาทำอะไรที่นี่กันน้า” ลูฟี่
“ไม่รู้สิครับ” บรู๊ค
ช๊อปเปอร์ยังดมหากลิ่นต่อไป เขาวิ่งไปเรื่อยๆ จนเริ่มเข้าป่าทึบมากขึ้นๆ ทุกที
“เข้ามาลึกเกินไปหรือป่าวช๊อปเปอร์!” ฉัน
“แต่ฉันได้กลิ่นจากที่นี่นะ” ช๊อปเปอร์ยังคงวิ่งต่อไป
พวกเราที่วิ่งตามช๊อปเปอร์ไปจนถึงชายหาด... ชายหาด?
“ทำไมมาโผล่ที่ชายหาดได้เนี่ย” คนในหมู่บ้านคนหนึ่งอุทานขึ้นมา
“ลองหาแถวนี้ดูแล้วกัน ฉันไม่ค่อยได้กลิ่นเลยแฮะ” ช๊อปเปอร์
“งั้น แยกย้ายกันตามหา!”
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันตามหาลามิตามชายหาดที่ยิ่งใหญ่
ฉัน บรู๊ค ลูฟี่ ช๊อปเปอร์ เดินตามหาไปตามโขดหินต่างๆ แต่ก็ไม่พบ
“มันหายไปไหนของมันเนี่ย...” ฉัน
“ไม่รู้สิครับ” บรู๊ค
“เอ๊ะ... นั้นมันอะไรอะ” ลูฟี่หยุดเดินแล้วชี้ไปทางแสงไฟที่อยู่ไกลออกไปไม่มาก พวกเราเดินกันอย่างเงียบๆ เพื่อแอบดูพวกนั้น พอเดินไปถึงก็พบเป็นชายสองคนกำลังรุกรี้รุกรนหอบของใส่เรือลำเล็กกันอยู่
“พวกนั้นใช่คนในหมู่บ้านหรือป่าวนะ” ช๊อปเปอร์
“ไม่รู้สิ ไม่น่าจะใช่มั้ง ลองดูอยู่ห่างๆ...” ฉัน
“เฮ้! พวกนายสองคนน่ะ ใช่คนในหมู่บ้านหรือป่าวว!” ลูฟี่
“ลูฟี่!!” ฉันกับช๊อปเปอร์ประสานเสียง กรี๊ดดด! นายออกไปทำไม แทนที่จะยืนดูอยู่อย่างเงียบๆ ไปก่อนว่าพวกนั้นคิดจะทำอะไร แล้วนาย... ลูฟี่ นายมันสดเกินไปแล้ววว =[]=!!!
“เฮ้ย!” เมื่อสองคนนั้นเห็นลูฟี่ พวกเขาก็รีบโยนของขึ้นเรือ แต่เมื่อของน่าสงสัยชิ้นหนึ่งโดนโยนลงกับเรือ เสียงของมันก็ดังขึ้นว่า
“ลามิ!”
!! นี่มันเสียงของลามิหนิ พวกนั้น! พวกนั้นคือพวกที่จะขโมยลามิ!
“ลูฟี่ หยุดสองคนนั้นไว้!” ฉัน
“หา? ได้เลย” ลูฟี่ยืดมือของเขาไปจับที่เรือลำเล็กของพวกนั้นเอาไว้ ดูเหมือนพวกนั้นจะตกใจกันมาก หนึ่งคนในนั้นชัดอาวุธซึ่งดูเหมือนจะเป็นมีดขึ้นมา เพราะแสงของดวงจันทร์สะท้อนเข้ามาให้เห็นลางๆ
“ลูฟี่ระวัง!!” ฉัน
“โอ๊ยย!!” ลูฟี่ร้องแล้วรีบดึงมือกลับ ก่อนที่สองคนนั้นจะรีบพายเรือหนีออกไปทันที
“ลูฟี่! เป็นอะไรมากหรือป่าว!” ช๊อปเปอร์
“หน๊อย... เจ้าสองคนนั้นมันคิดจะตัดนิ้วฉันแน่ๆ เลย” ลูฟี่สำรวจดูนิ้วของตัวเอง ที่ตอนนี้มีเลือดอาบก่อนที่จะวิ่งไปหาเรือของสองคนนั้น แล้วรีบเอามือยึดกับเรือไว้อีกครั้ง ลูฟี่เด้งตัวไปหาสองคนนั้น ที่ตอนนี้เริ่มออกไปไกลจากชายฝั่งบ้างแล้ว
“ลูฟี่!” ฉัน
“เดี๋ยวผมไปช่วยเองครับ!” บรู๊คอาสา แล้วรีบวิ่งบนน้ำไปหาเรือของสองคนนั้นทันที แต่อยู่ดีๆ ลูฟี่ก็กระเด็นออกมาจากเรือลำเล็กนั้นแล้วกระแทกเข้ากับตัวของบรู๊คที่กำลังวิ่งอยู่จังๆ และเพราะระดับของน้พทะเลนั้นด้วย ทำให้สองคนนั้นจมน้ำลงทันที! ไม่นะ!
“เดี๋ยวฉันไม่ช่วยเอง!” ช๊อปเปอร์ทำท่าจะวิ่งลงทะเลไปอีกคน
“ไม่ต้องช๊อปเปอร์! ฉันไปเอง นายก็กินผลปีศาจ เดี๋ยวนายก็จมน้ำหรอก!” พอฉันพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งไปหาสองคนนั้นทันที
ระดับน้ำที่มิดหัว และความมืดด้วย ทำให้ฉันตามหาสองคนนั้นยากนิดหน่อย แต่ตอนหลังสุด ฉันก็สามารถลากทั้งสองคนนั้นขึ้นมาบนฝั่งจนได้ เฮ้อ!
“ลูฟี่! บรู๊คคุง!” ช๊อปเปอร์รีบวิ่งมาดูอาการของสองคนนั้นทันที
“อะไรกัน ทำไมลูฟี่ถึงถูกซัดตกจากเรือง่ายๆ นะ” ฉัน
“ฉันก็ไม่รู้” ช๊อปเปอร์
“อะ... แค่กๆๆๆ!” ลูฟี่ที่สำลักน้ำค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
“เป็นอะไรมากหรือป่าวลูฟี่!” ฉัน
“อา... ไม่เป็นไร... แล้วเจ้าบ้าสองคนนั้นอยู่ไหน!!” ลูฟี่รีบเด้งตัวขึ้นมามองซ้ายขวาทันที
“นายจมน้ำนะเจ้าบ้า” ฉัน
“อ้าว... เร็ว! เราต้องรีบตามพวกนั้นไปนะ!” ลูฟี่
“แต่พวกมันไปไกลแล้วนะ!” ฉัน
“พวกมันเอาตัวลามิไปด้วย” ช๊อปเปอร์ที่เดินไปดูอาการของบรู๊คพูดขึ้น
“ต้องรีบตามไป! ไปกันเถอะ เร็ว!” ลูฟี่ลุกขึ้นยืนแล้วคิดจะวิ่งลงน้ำทะเลไปอีกครั้ง
“ลูฟี่! นายบ้าไปแล้วรึไง! ใจเย็นๆ ก่อนสิ เดี๋ยวพวกเราขึ้นเรือไปก็ได้ เดี๋ยวนายก็ไปจมน้ำตายหรอก!” ฉัน
“นั้นสินะ... บรู๊ค! ตื่นได้แล้วว! พวกเราต้องไปช่วยลามินะ!” ลูฟี่วิ่งไปเขย่าๆ ตัวของบรู๊ค ซะจนบรู๊คสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“หะ...หา ผมเป็นอะไรไปเนี่ย...” บรู๊ค
“รีบไปกันเถอะ รีบตามพวกนั้นไป!” ลูฟี่วิ่งกลับไปที่ชายหาดอีกครั้ง
ฉันวิ่งกลับไปที่ชายหาดด้วยอีกคน ฉันตะโกนเรียกคนในหมู่บ้านรีบกลับบ้านไปซะ เพราะพวกเราเจอคนที่ขโมยตัวลามิไปแล้ว แล้วพวกนั้นก็แล่นเรือหนีไปแล้วด้วย แต่ไม่น่าจะหนีไปได้ไกลนัก เพราะตอนนี้ลมแรงมากๆ แถมเรือลำเล็กแค่นั้นคงไม่เดินทางเร็วขนาดนั้นหรอก!
พวกฉันและทุกคนในหมู่บ้าน รีบวิ่งกลับไปที่รังของลามิ เมื่อวิ่งไปถึงแล้ว ก็พบโรบินที่กำลังนั่งทำหน้าตกใจอยู่ที่รัง
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ!” ฉันรีบวิ่งไปหาโรบินทันที
“ลามะพวกนี้...” โรบิน
“หา... !!! เกิดอะไรขึ้น!” ฉันถึงกับต้องตกใจ เมื่ออยู่ๆ เห็นลามะน้อยสามตัว นอนนิ่งสนิทอยู่ที่รังและมือของโรบิน
“ไม่รู้ ตอนแรกมันก็ขยับได้ แต่เมื่อกี้อยู่ดีๆ มันก็ล้มลงไปนอนกันทั้งหมดเลย” โรบิน
“ทำไมล่ะ!” ฉัน
“ไม่รู้เหมือนกัน” โรบิน
“ช๊อปเปอร์ รีบมาดูอาการเร็ว!” ซันจิรีบตะโกนเรียกช๊อปเปอร์ทันที
“แล้วลามิล่ะ!” คุณลุงผู่ใหญ่หมู่บ้านตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง
“มัน... โดนจับตัวไปแล้ว” ฉัน
“ว่าไงนะ!!” คุณลุง ซันจิ โซโล อุซป แฟรงกี้ และโรบินตะโกนกันอย่างตกใจ
“เราพยายามจับตัวพวกนั้นแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้พวกนั้นแล่นเรืออยู่ทางตะวันตกของเกาะ แถวนั้นลมแรงมากๆ ฉันคิดว่าคงไปได้ไม่ไกล พวกเราน่าจะตามทัน” ฉัน
“พวกนี้ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยหนิ บาดแผลก็ไม่มี แต่เหมือนกำลังตายเลยล่ะ” ช๊อปเปอร์พูดอย่างสงสัย
“จะทำยังไงดีเนี่ย” คุณลุงพูดเหมือนกำลังจะร้องไห้
“คงต้องช่วยพวกตัวเล็กนี่ก่อน ไม่งั้นพวกมันตายแน่” ช๊อปเปอร์
“อาการแบบนี้น่ะ... รักษาไม่ได้หรอก” คุณลุง
“หมายความว่ายังไง” ซันจิ
“นี่คืออาการที่ เมื่อลามะทองคำหายตัวไปจากเกาะ ฉันไม่เคยเห็นหรอกนะ แต่เรื่องเล่าที่เคยเล่าต่อๆ กันมา มันจะเป็นอาการแบบนี้เลย เมื่อลามะทองคำออกจากเกาะไป ลามะทุกตัวจะล้มป่วย ไม่สบาย... แล้วพวกมันจะล้มตายกันไปในที่สุด” คุณลุง
“ทำไมกันล่ะ!!” ช๊อปเปอร์
“เหมือนกับว่า มันจะมีสายใยอะไรซักอย่างที่เชื่อมต่อกัน ถ้าเปรียบเหมือนดอกไม้ ลามิจะเป็นทั้งรากของดอกและเป็นเกสรด้วย ถ้าขาดไป ดอกไม้ก็จะค่อยๆ ตาย” คุณลุง
“ถ้าตายแล้วเมืองนี้จะเป็นยังไง!” เสียงของบคนในหมู่บ้านคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างหวาดวิตก
“หสกลามิล้มป่วย ต้นไม้วิเศษก็จะล้มป่วยไม่ใช่หรอคะผู้ใหญ่!” ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนออกมาบ้าง
“ใช่... และหากต้นไม้วิเศษล้มป่วย... ทุกอย่างก็จะตาย และนั่นรวมถึงพวกเราด้วย” คำพูดของคุณลุงทำให้ทุกคนช็อกกันไปเลย อะไรกัน... ตายหมดเลยอย่างนั้นหรอ เมืองสวยๆ แบบนี้เนี่ยนะ!!
“แล้วจะต้องทำยังไงล่ะ แบบนี้เมืองนี้คง...” ฉัน
“จะทำอะไรล่ะ...” ลูฟี่พูดแทรกฉันขึ้นมา เขาเอามือจับที่หมวกฟางแล้วพูดต่อว่า
“ก็ต้องไปแย่ง... ตัวของลามิคืนมาเท่านั้นแหละ!!” ลูฟี่
“แล้วพวกเราจะไปแย่งตัวมาได้ยังไงล่ะ พวกมันอาจจะหนีไปแล้วก็ได้” ซันจิ
“ก็ตามไปเส้ -O-” ลูฟี่
“ตามไป? แล้วนายรู้หรอว่าพวกมันไปทางไหนน่ะ ลูฟี่ -__-” ซันจิ
“ไม่รู้หรอก ( ‘ ‘)” ลูฟี่
“แล้วมันจะไปยังไงล่ะฟะ =[]=^^!!” ซันจิ
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ถ้าไม่ชิงตัวลิกลับมา ทุกคนในเมืองนี้ก็ตายหมดน่ะสิ” ลูฟี่
“...” ซันจิและทุกคนเงียบ
“ฉันพอจะรู้ทางนะ ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิด... พวกนั้นไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่จากที่เดิมหรอก” ฉัน
“อย่างงั้นหรอ” ลูฟี่
“อืม...” ฉัน
“งั้นพวกเรารีบไปกันดีกว่า! เสียเวลามากกว่านี้ เดี๋ยวจะดึงตัวลามิกลับมาไม่ทัน!” ช๊อปเปอร์
“นั่นสินะ” โซโล
“งั้น... รีบไปกันเถอะ!” ลูฟี่
ตอนนี้พวกฉันอยู่กันที่เรือซันนี่เรียบร้อย พวกเรากำลังเตรียมตัวออกเดินทางไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือกัน เพราะลมมันพัดไปทางทิศเหนือ
“ลุงไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวพวกเราจะไปช่วยลามิกลับมาเอง” ช๊อปเปอร์
“อย่างน้อย... ก็ให้ฉันไปด้วยได้มั้ย” ลุง
“เอ๋!!” ช๊อปเปอร์ร้องเสียงหลง
“อย่างน้อย... ฉันก็อยากที่จะได้ช่วยเหลือลามิบ้าง!” ลุงเขา
“ลุงไม่ต้องไปหรอก พวกเราไปกันเองได้น่า” โซโล
“แต่...” ลุง
“ไม่มีแต่แล้ว ลุงไม่ต้องห่วงหรอกครับ เตรียมยิ้มรับได้เลย” ซันจิหันไปยิ้มให้คุณลุงผู้ใหญ่หมู่บ้าน ก่อนที่เรือของพวกเราจะเริ่มออกตัว
“หักหัวเรือไปทางสิบเอ็ดนาฬิกา!!” ฉัน
“ครับ!” ซันจิ
“กางใบเรือออก!” ฉัน
“อืม!/ครับ!” โซโล/บรู๊ค
“ไปกันเล้ยยยย!!” ลูฟี่
เมื่อเราแล่นเรือไปด้วยความเร็วสูง ทำให้เราได้พบกับเจ้าบ้าสองคนนั้นอย่างรวดเร็ว นั้นยังไงล่ะ อย่างที่ฉันคลาดการณ์เอาไว้เลย!!
“ยิงมันเลยมั้ย” แฟรงกี้หันมาถามฉัน
“ยิงไม่ได้ ลามิอยู่ในเรือลำนั้น เราตามไปเงียบๆ ก็พอ” ฉัน
ดูเหมือนสองคนนั้นจะไม่ได้สังเกตเรือของพวกฉันสักเท่าไหร่ พวกนั้นพายเรือผ่านมุมแหลมของเกาะนี้ แล้วค่อยๆ พายไปที่ถ้ำขนาดใหญ่ อะไรกัน... ที่นี่มีถ้ำด้วยอย่างงั้นหรอ!
“หุบไปเรือ” ฉัน
“ให้ฉันเข้าไปซัดพวกนั้นเลยมั้ย” ลูฟี่
“ไม่ดีหรอก แถวนี้มันนืทะเลทั้งนั้น ไปก็เท่ากับตาย” ฉัน
เมื่อเห็นว่าพวกนั้นเข้าไปแล้ว พวกเราจึงแล่นเรือตามไป ดูจากถ้ำนี้แล้ว มันเป็นถ้ำที่ลึกพอตัวเลยล่ะ อะไรกันเนี่ย!
“พวกมันหายไปไหนแล้ว!” ลูฟี่ตะโกนมาจากหน้าเรือ อะไรนะ? หายไป!? ในถ้ำนี้ที่ไม่มีที่เลี้ยวเนี่ยนะ
“หายไปไหนกันล่ะ!” ฉัน
“ไม่รู้ แต่มันไม่อยู่เลย!” ลูฟี่
“เอ๊ะ นั้นมันแสงอะไรน่ะ” ฉันสังเกตเห็นแสงสีเขียวที่อยู่ตรงมุมถ้ำ พวกเราค่อยๆ แล่นเรือเข้าไปอย่างช้าๆ พร้อมทั้งสังเกตว่าเจ้าสองคนนั้นอยู่ที่นี่หรือป่าว แต่ที่นี่มันไม่มีพื้นดินให้เหยียบเลยนี่หน่า พวกนั้นหายไปไหนกัน!!
“แสงนั้นมันอะไรน่ะ แสบตาจัง” ซันจิ
“นั้นสิ” แฟรงกี้
พวกเราเล่นเรือไปจนสุดถ้ำ แล้วอยู่ภายใต้แสงสีเขียวแสบตา ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองว่า ไอ้แสงสีเขียวๆ นั้นมันคืออะไร แล้วพอสังเกตดีๆ... นะ...นั้น
“นั้นมัน...” อุซป
“...อัญมณี” บรู๊ค
หวืดดดดดดดด!!
อยู่ดีๆ น้ำในถ้ำก็เริ่มไหวตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเราตกใจกันมาก
“อะไรน่ะ!!” ช๊อปเปอร์
“ไม่รู้เหมือนกัน!!” อุซป
“นะ... น้ำมัน... !!!” ฉัน
น้ำค่อยๆ เกิดเป็นน้ำวนใต้ท้องเรือของเรา มันค่อยๆ ดูดเราลงสู่น้ำทะเล นี่มันอะไรกัน!!
หวืดดดดดดด!!!
น้ำทะเลเกิดน้ำวน ตอนนี้เรือของเราวนลงสู่ทะเลอย่างรวดเร็ว อะไรกันเนี่ย! เกิดอะไรขึ้น ไม่นานเท่าไหร่ น้ำทะเลก็มิดหัวเรือของพวกเราหมดแล้ว ฉันที่พอตั้งสติได้ก็รีบคว้าคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด... ก็คือ ลูฟี่!!
ตอนที่ลูฟี่กำลังจมน้ำ ไม่ได้สติ ฉันรีบคว้าตัวเขาเอาไว้ แล้วหาที่ยึด ฉันหันไปมองทาง ช๊อปเปอร์ บรู๊ค และโรบิน ตอนที่ทุกคนปลอดภัยจากการช่วยเหลือของโซโล และซันจิ
น้ำทะเลที่ทำให้เราลงลึกสู่ใต้ท้องทะเลเรื่อยๆ เริ่มทำให้พวกฉัรหายใจกันไม่ออก อะไรกัน... ทำไม... มันถึงมีน้ำวนเกิดขึ้น!!?
“คุณนามิ... คุณนามิครับ... คุณนามิ!” เสียงของซันจิคุงสะท้อนเข้าโซนประสาท ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็พบเป็นซันจิคุงกำลังมองหน้าฉันด้วยความเป็นห่วง... เกิดอะไรขึ้น?
“อะ... อะไรเนี่ย...” ฉัน
“ผมไม่รู้เหมือนกันครับ อยู่ดีๆ เราก็มาโผล่ที่นี่” ซันจิ
“ที่นี่...?” ฉันหันหลังไปมองดูว่าเราอยู่ที่ไหนกัน... อะไรกันเนี่ย!! ที่นี่มัน... ที่ไหน!?
ขอบคุณธีมสวยๆ อีกครั้ง จาก
nu eng
ความคิดเห็น