คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 01
█████████████████████████████
Episode 01
“ใครจะคิดล่ะว่าพ่อจะย้ายโรงเรียนให้เรา”
ประโยคแรกดังขึ้นในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ที่มีโซฟาหนังอย่างดีตั้งอยู่ตรงกลาง พร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งกำลังเอนตัวนอนอยู่
“ถึงยังไงฉันก็ไม่ย้ายหรอก” ชายหนุ่มที่นอนเอนตัวอยู่บนโซฟาตอบกลับน้องชายของตนที่นั่งอยู่ที่พื้น
“ครั้งนี้เหมือนพ่อจะเอาจริงนะ เอาไงดีล่ะ” นิวเกตพูดพร้อมลูบขนแมวที่อยู่ในมือ
“ถึงจะย้ายชื่อฉันไปอีกโรงเรียนได้ แต่ย้ายตัวฉันไปไม่ได้หรอกนะ” อาร์คาดีพูดพร้อมก้มมองแมวที่อยู่ในมือของน้องชาย
“สำหรับผมมันยังไงก็ได้ล่ะนะ จะโรงเรียนไหนมันก็เหมือนๆ กันแหละ” นิวเกตพูดพร้อมยื่นแมวไปให้พี่ชาย
เหมี้ยวว~
“โรงเรียนคู่อริเนี่ยนะ ฉันไม่ยอมให้นายไปที่นั่นหรอก” อาร์คาดีพูดพร้อมใช้นิ้วดีดหน้าผากแมวเบาๆ
“อย่าเส้ เดี๋ยวมันเจ็บ!” นิวเกตโวยวายพร้อมกับดึงแมวกลับ
“แต่จริงๆ มันก็ไม่น่าห่วงเท่าไหร่หรอกนะ ยังไงคู่อริของคลาวน์ดิน่าก็ไม่มีทางชนะน้องชายฉันได้อยู่แล้ว” อาร์คาดี
“เรื่องนั้นผมรู้ดีน่า แต่ว่า… พี่นั่นแหละ” นิวเกตพูดพร้อมมองตรงไปยังพี่ชายของตัวเอง
“ฉันทำไม?”
“โรงเรียนที่พี่ถูกส่งไปน่ะจะไหวเหรอ” นิวเกต
“ต้องการให้ฉันใจแข็งขึ้นเลยย้ายไปอยู่กับโรงเรียนธรรมดาๆ เนี่ย ฉันว่ามันเป็นความคิดที่งี่เง่าดีนะ ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่” อาร์คาดี
“เอาเถอะเรื่องนี้ช่างมัน มาช่วยผมคิดชื่อลูกแมวตัวนี้หน่อยเร็ว~” นิวเกตพูดพร้อมชูแมวขึ้นเหนือหัว
ลูกแมวตัวน้อยสีน้ำตาลทั้งตัวร้องโวยวายพร้อมกับพยายามตะเกียดตะกายลงจากมือของนิวเกต แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ
“นายเก็บมันมาจากไหนน่ะ” อาร์คาดี
“ระหว่างทางเข้าบริษัท มันไปเดินเล่นแถวนั้นแล้วกำลังจะถูกคนของบริษัทเราไล่ไปน่ะ แต่ผมเก็บมันมาได้ก่อน” นิวเกต
“เรื่องชื่อน่ะให้แม่ตั้งให้ได้มั้ยจ๊ะ”
จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะการพูดคุยกันของสองพี่น้อง และเมื่อสิ้นเสียงนั้น ทั้งอาร์คาดีและนิวเกตต่างก็มองตรงไปหา แม่ ของตนทันที
“แม่ใหญ่!” นิวเกตพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
เหตุผลที่เรียกว่า แม่ใหญ่ นั่นก็เพราะ เธอคนนี้เป็นภรรยาคนที่สองของพ่อของทั้งคู่ โดยที่เมื่อก่อนจะมีภรรยาคนแรกของดอนดิฟิทอร์ที่สอง(พ่อของทั้งคู่) เธอคนนั้นจะถูกเรียกว่า ควีน แต่เพราะร่างกายที่ไม่แข็งแรงพร้อมกับความเครียดเรื่องความบ้าระหำของสามีตัวเองทำให้เธอล้มป่วยและเสียชีวิตลง โดยที่ ควีน ที่ทุกคนรู้จักนั้น คือ แม่ที่แท้จริงของอาร์คาดีและนิวเกตนั่นเอง
“ชื่ออะไรดีล่ะ หน้าตาน่ารักขนาดนี้” แม่ใหญ่พูดพร้อมนั่งลงที่พื้นข้างๆ ตัวของนิวเกต
“ผมชอบชื่อ โฮ้บ นะ” อาร์คาดีพูดพร้อมอมยิ้ม
“โฮ้บเหรอ แม่ว่าก็น่ารักนะว่าไงล่ะนิวเกต?” แม่ใหญ่
“ถ้าทั้งพี่ทั้งแม่ใหญ่บอกว่าน่ารัก ผมก็ชอบเหมือนกัน! เนอะ โฮ้บ” นิวเกต
เหมี้ยววว~
“เหมือนว่าโฮ้บจะชอบชื่อของมันเหมือนกันนะ ฮ่ะๆ แล้วนี่เป็นอะไรกันเนี่ย หน้าตาไม่ค่อยสดชื้นกันเลย ถูกดอนว่ามาหรือไง” แม่ใหญ่พูดพร้อมเอื้อมมือไปหยิกแก้มลูกชายบุญธรรมทั้งสองของตนเอง
“ใช่เลยล่ะแม่ใหญ่ พ่อน่ะว่าเราตลอดเลย” นิวเกต
“ครั้งนี้ร้ายแรงมากด้วยล่ะ” อาร์คาดีรีบเสริม
“โห... ดอนว่าอะไรล่ะ หืม?”
“บอกจะให้เราย้ายโรงเรียนน่ะสิ! ให้ผมย้ายไปโรงเรียนสามัญชนธรรมดา ส่วนนิวเกตก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนคู่อริ! บ้าชัดๆ เลย” อาร์คาดี
“แม่ว่าดอนจะต้องมีเหตุผลแน่ๆ เลยนะที่ทำอย่างนั้น”
“พ่อบอกว่าจะทำให้ผมมีภาวะผู้นำกับทำให้เลิกใจอ่อน ย้ายไปโรงเรียนธรรมดาจะเลิกใจอ่อนได้ยังไงกันเล่า ต้องโรงเรียนคู่อริสิถึงจะเหมาะกว่า” อาร์คาดี
“อันนี้ผมเห็นด้วยกับพี่นะ แต่ก็ไม่เหมาะมั้ง ถ้าถูกย้ายไปโรงเรียนคู่อริจริงๆ น่ะ” นิวเกต
“ยังไงฉันก็ไม่สนหรอกเฟ้ย” อาร์คาดี
“แม่ว่า ที่ดอนส่งลูกไปที่โรงเรียนธรรมดาน่ะ ก็เพราะว่าลูกมักจะใจอ่อนกับคนที่ลูกไว้ใจหรือป่าว” แม่ใหญ่
“หืม หมายความว่ายังไงครับ?” สองพี่น้องประสานเสียง
“ก็ทุกครั้งที่อาค(อาร์คาดี) ใจอ่อนน่ะ มักจะใจอ่อนกับบุคคลที่อาคไว้ใจหรือคนธรรมดาที่ดูอ่อนแอหนิ เหมือนอย่างที่ใจอ่อนกับนิก(นิวเกต) ไง ถ้าเทียบกัน มันก็มีหลายคนนะ ที่แอบแฝงตัวเข้ามาในดิฟิทอร์เพื่อเจาะเอาข้อมูลการค้าไปน่ะ เพราะงั้นดอนเลยอยากฝึกให้อาคระวังตัวไว้บ้าง ถึงแม้ว่าจะเป็นคนใกล้ตัวที่ดูไม่มีพิษภัยก็ตามไงล่ะ” แม่ใหญ่
“อ๋อ พ่อคิดอะไรลึกซึ้งแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย?” อาร์คาดี
“ส่วนนิกก็อย่างที่รู้ เราน่ะไม่อ่อนแอสักหน่อย ทำไมไม่แสดงออกมาให้ดอนเห็นบ้างล่ะ” แม่ใหญ่พูดพร้อมหันหน้ามองไปทางนิวเกต
“เปล่าซะหน่อย ผมก็ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น แล้วดูเหมือนพ่ออยากจะให้ผมเข้มแข็งแบบป่าเถื่อนสุดๆ ถึงขั้นใครไม่กล้าทำอะไรเลย... ไม่เอาหรอก น่ากลัวจะตาย” นิวเกต
“แม่ว่าทำตัวเข้มแข็งไว้ จะได้ไม่มีใครกล้าทำร้าย ก็ดีออกนะ”
“ไม่เอาหรอก ยิ่งเข้มแข็งมากเท่าไหร่ ก็ต้องยิ่งกลบเกลื่อนความอ่อนโยนมากเท่านั้น แล้วผมก็เป็นพวกที่ไม่ชอบความรุนแรง ถ้าทำตัวเข้มแข็งก็จะต้องทำตัวให้น่าเกรงขามตลอดเวลาแบบนั้นชีวิตจะไปสนุกอะไรล่ะ” นิวเกตพูดพร้อมเอามือลูบหัวลูกแมวช้าๆ จนมันเผลอหลับไป
“แม่ว่ามันเป็นเหตุผลที่ดีนะ ไม่ลองเอาไปคุยกับดอนดูล่ะ”
“ถ้าพี่ย้าย ผมก็ย้าย” นิวเกตพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“แกไม่ต้องย้ายเลย แค่ฉันย้ายก็พอ” อาร์คาดี
“ไม่เอาหรอก ถ้าพี่ไปผมก็ไปด้วย เราสัญญากันไว้ตอนเด็กๆ ไง จำได้มั้ย?” นิวเกต
“จำได้สิ งั้นถ้าฉันไม่ไป นายก็ไม่ไปใช่มั้ย” อาร์คาดี
“ใช่”
“โอเค งั้นเราจะไม่ไปกันนะ ฮ่าๆๆ” อาร์คาดีพูดพร้อมหัวเราะ
“ไม่ว่าใครจะดึงเราออกจากเตียง เราก็จะไม่ไป!” นิวเกตเริ่มฮึกเหิม
“เฮ้อ จะเอายังไงก็เอาเถอะสองคนพี่น้อง” แม่ใหญ่พูดพร้อมระบายยิ้มออกมา
มื้อเย็น
ระหว่างที่ทุกคนกำลังร่วมกันทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารขนาดใหญ่ ท่าทางดูเหมือนจะมีแรงกดดันแปลกๆ ออกมาระหว่างทานข้าว
“…”
ทุกคนบนโต๊ะอาหารนิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำ
“อันนี้อร่อยมากเลยนิก กินสิ”
ก่อนที่บรรยากาศนั้นจะพังทลายลงเมื่อแม่ใหญ่หยิบยื่นอาหารแสนอร่อยให้กับลูกชายคนเล็กของเธอ
“ขอบคุณครับ” นิวเกตตอบรับพร้อมรอยยิ้ม
“นี่ อาคก็เอาด้วยสิ” แม่ใหญ่พูดพร้อมตักให้กับอาร์คาดีบ้าง
“ขอบคุณครับแม่ใหญ่” อาร์คาดี
สิ่งที่แปลกมากในห้องรับประทานอาหารนี้ก็คือ โต๊ะอาหาร
แทนที่โต๊ะอาหารจะมีขนาดใหญ่ให้สมกับห้องของมัน แต่เปล่าเลย โต๊ะอาหาร กลับเป็นโต๊ะเล็กๆ ที่สามารถหยิบยื่นอาหารให้กันและกันได้อย่างง่ายดาย โต๊ะวงกลมขนาดพอดีสำหรับครอบครัวสี่คน
“ของดอนก็ด้วยนะ” แม่ใหญ่พูดพร้อมตักอาหารให้กับคุณพ่อของทั้งสองคนด้วย บนโต๊ะอาหารนี้ แลดูจะมีแค่เธอคนเดียวที่ยังร่าเริงได้
“ขอบคุณมากไวท์”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ แล้วนี่ทำไมทุกคนเงียบกันหมดเลย ไม่พูดอะไรกันหน่อยล่ะ”
ประโยคนั้นของแม่ใหญ่ทำเอาทุกคนถึงกับสะดุ้ง และดูเหมือนคนที่สะดุ้งที่สุดจะเป็นสองพี่น้อง
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกมัน” ดอนพูดพร้อมหยิบอาหารเข้าปาก
“ไม่เอาน่า ห้ามโกรธกันสิ แม่ไม่ชอบเลย” แม่ใหญ่พูดพร้อมขมวดคิ้ว
“...อื้ม ฉันไม่มีอะไรจะพูดเท่านั้นเอง” ดอนรีบแก้ตัวทันทีเมื่อแม่ใหญ่บอกว่าไม่ชอบ
มันคงจะเป็นสีสันอย่างหนึ่งของคู่นี้ นั่นก็คือ พ่อน่ะรักแม่ใหญ่มากๆ ถึงขั้นที่ไม่อยากทำให้แม่ใหญ่เสียใจเลยแม้แต่น้อย และคงเพราะกลัวว่าแม่ใหญ่จะเป็นแบบเดียวกับควีน เลยทำให้เขาเอาใจเป็นพิเศษ
“ผมก็เปล่าโกรธอะไรพ่อนะ” อาร์คาดี
“ผมก็ด้วย แค่ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว” นิวเกต
และที่น่าแปลกเข้าไปใหญ่ก็คือ สองลูกชายที่รักแม่เลี้ยงของเขาเป็นอย่างมาก ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอคนนี้ไม่ใช่คนที่คลอดพวกเขาทั้งสองออกมา แต่ว่ายังไง อาร์คาดีและนิวเกต ก็รักและเคารพแม่ใหญ่อย่างมากเหมือนกับว่าเธอเป็นแม่แท้ๆ ของพวกเขาเลย
“ไม่มีเรื่องคุยเหรอ... อา แล้วนี่จะย้ายโรงเรียนกันวันไหนล่ะ?”
เมื่อแม่ใหญ่ถามขึ้นก็ทำเอาสองพี่น้องหันหน้ามองตรงไปยังผู้เป็นพ่ออย่างมิได้นัดหมาย
“พรุ่งนี้” ดอนตอบสั้นๆ
“พรุ่งนี้!!!” สองพี่น้องประสานเสียงอย่างตกอกตกใจ
“อะไรของพวกแก เสียงดังทำไม” ดอน
“ห้ะ! ย้ายโรงเรียนพรุ่งนี้! จะบ้าเหรอพ่อ!” อาร์คาดีโวยวาย
“ไม่ได้บ้าสักหน่อย ฉันก็บอกพวกผู้อำนวยการไว้แล้วด้วย”
“บอกหรือขู่เขา นี่มันกลางเทอมนะ!” นิวเกต
“จะบอกหรือขู่ก็เหมือนกันนั่นแหละน่า”
“ไม่เอาน่าพ่อ จะย้ายโรงเรียนพวกเราจริงๆ เหรอ!” อาร์คาดี
“แน่นอนสิ เตรียมเก็บกระเป๋าด้วยล่ะ” ดอน
“เก็บกระเป๋าทำไม?” สองพี่น้องประสานเสียง
“ก็มันเป็นโรงเรียนประจำ”
“หา!!!?”
“ก็บอกว่าอย่าเสียงดังไงเล่า น่ารำคาญจริงๆ เจ้าลูกสองตัวนี่!” ดอนโวยวาย
“โรงเรียนประจำ! ไม่เห็นรู้เลย!” อาร์คาดี
“ก็รู้แล้วนี่”
“ไม่เอานะ ไม่เอาโรงเรียนประจำ!” นิวเกต
“ถ้าเป็นโรงเรียนประจำ อย่าหวังเลยว่าผมจะไป!” อาร์คาดี
“ใช่! ผมก็ด้วย!” นิวเกต
“ไม่ว่ายังไงพวกแกก็ต้องไป”
“ไม่มีทาง ต่อให้พ่อจะใช้มีดแงะนิ้วผมออกจากเตียง ผมก็จะไม่ยอมเด็ดขาด!” อาร์คาดี
เช้าวันต่อมา
“อืม...”
ร่างเปลือยท่อนบนอันแสนเซ็กส์ซี่บิดตัวไปมาบนเตียงในยามเช้า
อาร์คาดีค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะแสงที่แยงเข้ามาในตายามเช้า
จุกจิกๆๆๆ…
เสียงวุ่นวายที่แสนน่ารำคาญยิ่งทำให้เขาเริ่มอารมณ์เสีย ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปตามเสียงที่ทำให้เขาตื่น
“หืม?”
เขาเอามือขยี้ตาของตัวเอง พร้อมมองผู้คนที่เดินผ่านเขาไปมาที่มองเขาอย่างตัวประหลาด ในใจของเขากำลังคิดว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย?
จุกจิกๆๆๆ
เสียงนินทา ซุบซิบดังไปทั่วบริเวณ ก่อนที่เขาจะมองไปรอบๆ ตัว แล้วพบว่ารอบตัวมีแต่คนที่เขาไม่รู้จัก
“เกิดอะไร... ขึ้นกับฉัน...” อาร์คาดีมองไปรอบตัวที่พบว่าตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงที่ตั้งอยู่กลางทางเดินของโรงเรียน โรงเรียนหนึ่ง! สิ่งที่ทำให้เขามั่นใจได้ว่านี่มันคือโรงเรียนแน่นอนนั้นก็คือทุกคนนั้นสวมเครื่องแบบของโรงเรียนแบบเดียวกันหมด แต่ที่เขานึกไม่ออกก็คือ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?
พรึบ...
ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นกระดาษที่แปะไว้ตรงหน้าผากของเขา อาร์คาดีเอื้อมมือหยิบเอากระดาษแผ่นนั้นออกมา ก่อนจะก้มลงอ่านมัน
‘ลูกชาย...
ถ้าแกตื่นขึ้นมาแกน่าจะแปลกใจนะว่าอยู่ที่ไหน
ที่นั่นก็คือโรงเรียนใหม่ของแกจ้า! ชอบใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้!
จริงๆ แล้วฉันก็ไม่อยากทำกับแกแบบนี้หรอก แต่เพราะว่าแกไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียงจริงๆ
และไม่ว่ามันจะแงะตัวแกออกมาจากเตียงด้วยวิธีไหนมันก็ทำไม่ได้
เป็นตัวแกเองนะ ที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ
เสื้อผ้าทั้งหมดของแกอยู่ในกระเป๋าข้างๆ ตัวแกนะ ในนั้นมียูนิฟอร์มของโรงเรียนใหม่ด้วย
แล้วนี่ไม่ใส่เสื้อนอนตอนตื่นมาระวังอายเขาล่ะ
ด้วยรัก จากพ่อที่รักของแก มุ้งมิ้งเลยมั้ยล่ะ?’
อาร์คาดีวางกระดาษที่แปะหัวเขาลงไว้กับตัก ก่อนจะมองไปรอบตัวอีกครั้ง และก็พบว่ารอบตัวของเขาเป็นโรงเรียนจริงๆ! และมีนักเรียนอยู่มากจริงๆ! และตอนนี้เขากำลังเปลือยท่อนบนอยู่กลางพื้นที่สาธารณะพร้อมกับเตียงของเขา!
“ไอ้พ่อบ้า!!!”
“กรี๊ดดดดดดดด คนโรคจิต!!”
เมื่อสิ้นเสียงที่เขาตะโกนออกมาอย่างอดกลั้น ก็ตามมาพร้อมกับเสียงกรี๊ดและเสียงโวยวายดังลั่นไปทั่วทางเดินของโรงเรียน!
เปิดเข้าโรงเรียนมาใหม่วันแรก ก็ประเดิมชื่อเสียงเลยนะ อาร์คาดี!
█████████████████████████████
ความคิดเห็น