คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [ตอนที่14] :: สุดปลายสายรุ้งมีอยู่จริง ประโยคสุดท้ายที่ให้ไว้ ลาก่อนกลุ่มหมวกฟาง
ตอนที่14
สุดปลายสายรุ้งมีอยู่จริง ประโยคสุดท้ายที่ให้ไว้ ลาก่อนกลุ่มหมวกฟาง
“แล้วถ้าฉัน... ตกลงอยากจะเป็นต้นหนเรือให้กับนายล่ะ... นายจะว่ายังไง...” ฉัน
“หา!!” ราชันย์ร้องเสียงหลงอีกครั้ง
“เธอใจเย็นๆ ก่อนสิ =O=!!” ราชันย์
“ฉันก็ใจเย็นอยู่นี่ไง” ฉัน
“เธอไม่ใจเย็นแล้ว อย่าทำแบบนี้เลย มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบนะ!” ราชันย์
“ไม่ใช่หรอก...” ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
ที่จริงมันอาจจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ ก็ได้ แต่ฉันก็คิดจะออกจากกลุ่มจริงๆ... เพราะฉันไม่รู้จะกลับไปทำไม ในเมื่อกัปตันฉันไม่ฟังเหตุผลเลยแบบนี้
“จริงๆ นะ เธอควรกลับไปหากลุ่มเธอนะ” ราชันย์
“แปลว่านายจะไม่รับฉันเข้ากลุ่มงั้นหรอ?” ฉัน
“มะ... มันก็ไม่ใช่แบบน้าน~ แต่ฉันอยากให้เธอมั่นใจมากกว่านี้น่ะสิ” ราชันย์
“ตอนนี้ฉันก็มั่นใจแล้วไงล่ะ” ฉัน
“โหยย เธอนี่มันฟังอะไรไม่เข้าจริงๆ เลยนะ =__=” ราชันย์
มาว่าฉันอีก -___-
“ทำไมล่ะ” ฉัน
“ก็... ฉันไม่อยากที่จะรับเธอไปแล้ว ตอนหลังสุดเธอจะก็คิดถึงพวกเค้า แล้วถ้าเราออกทะเลกันไปแล้ว ไม่ใช่ว่าจะเดินกลับมาหากันง่ายๆ นะ...” ราชันย์
ฉันนิ่งเงียบ... จริงสินะ มันไม่ได้จะไปหากันง่ายๆ ที่ทะเล ถ้าฉันออกจากกลุ่มไปจริงๆ แล้วเกินคิดถึงพวกลูฟี่อย่างที่ราชันย์บอกจริงๆ ล่ะก็... มันคงไม่ดีเท่าไหร่สำหรับฉัน เพราะพวกเขาน่ะ... คือเพื่อนของฉัน...
‘ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะนามิ เธอบ้าไปแล้วหรอ!!!’
เสียงของลูฟี่พุ่งเข้ามาในหัวของฉันอีกครั้ง... จริงสินะ หมอนั่นน่ะ...
‘ลูฟี่ ฉันอธิบายได้...’
‘ไม่ต้องอธิบายแล้ว มันเห็นกันอยู่เต็มๆ ตา!!!’
หมอนั่นน่ะ... ไม่ฟังเหตุผลอยู่แล้ว
“งั้น... ถ้านายยังไม่อยากให้ฉันเข้าร่วมกลุ่ม ฉันขออยู่กับนายไปซักพักได้มั้ย” ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปมองทางราชันย์ ราชันย์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“ไม่เอาน่านามิ... เธอควรไปปรับความเข้าใจกับเจ้าหมวกฟางนะ...” ราชันย์
“ได้มั้ย...” พูดพูดอีกครั้ง พร้อมมองหน้าของราชันย์อย่างจริงจัง
“...เฮ้อ ถ้ามันทำให้เธอดีขึ้น... ก็ได้” ราชันย์
“จริงนะ” ฉัน
“อืม... แต่ถ้าเธอคิดได้แล้ว เธอจะต้องกลับไปหาเจ้าหมวกฟางนะ ฉันไม่พาเธอออกทะเลเด็ดขาด -O-” ราชันย์
“ก็แล้วแต่สิ” ฉันอมยิ้ม
“เธอทานอะไรหรือยังล่ะ” ราชันย์ยันตัวลุกขึ้นแล้วหันหน้าลงมาถามฉัน ฉันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“ดีเลย เราไปกินข้าวเช้ากันเถอะ ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกับเพื่อนของฉันทั้งหมดเลย~” ราชันย์พูดพร้อมยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันยิ้มออกมาแล้วเอื้อมมือไปจับที่มือของราชันย์ แล้วเขาก็ดึงตัวฉันให้ลุกขึ้น
“อ้าว กัปตันมาแล้วหรอคร้าบ~”
เมื่อราชันย์เดินกลับไปที่ที่เคยมีงานเลี้ยง ลูกเรือของเขาก็เรียกหาเขาทันที
“อื้มๆ กลับมาแล้ว~” ราชันย์
“อ๊ะ... แม่สาวที่เป็นพวกเดียวกับเจ้าหมวกฟางนี่หน่า ไหงมาอยู่นี่ได้ครับ?” ชายคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาฉันทันทีที่เห็นฉันเดินตามราชันย์มา ฉันถอยห่างจากเขาเล็กน้อย
“เห็นบอกว่ามีเรื่องกันนิดหน่อยน่ะ” ราชันย์
“อ้าว มีเรื่องกันอย่างนั้นหรอ? ไม่เป็นไรนะๆ อยู่นี่ก่อนเลย กินนี่มั้ยครับๆ” เขาพูดพร้อมยื่นแอปเปิ้ลมาให้ฉัน
“ขอบคุณจ๊ะ” ฉันยิ้มพร้อมรับแอปเปิ้ลนั้นมา
“ครับ ไม่เป็นไร ผมชื่อนาอินะ ^^”
“อื้ม... ฉันนามิ” ฉัน
“นามิจังไปนั่งกับกัปตันก่อนแล้วกัน รีทาวน์กำลังทำอาหารอยู่” นาอิ
“รีทาวน์คือกุ๊กบนเรือของเราเองแหละ~” ราชันย์ที่เห็นฉันทำหน้างงพูดขึ้น อ๋อ... ฉันเดินไปนั่งที่ก้านของดอกโคลเวอร์ยักษ์ที่ถูกตัดออกมา ทำเป็นเก้าอี้ โดยข้างๆ ก็จะมีราชันย์นั่งอยู่ เขานั่งกินแอปเปิ้ลในตะกร้าอย่างเอร็ดอร่อย
“นายชอบกินแอปเปิ้ลงั้นหรอ” ฉัน
“หืม?... อ่า ใช่” ราชันย์
“นายเอาใครมาอีกแล้วน่ะ ราชันย์ -___-” เสียงเข้มๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังของฉัน ฉันหันไปมองตามต้นเสียงอย่างตกใจ
“เป็นต้นหนเรือของเจ้าพวกหมวกฟางน่ะ” ราชันย์พูดพร้อมโยนแอปเปิ้ลให้ชายคนนั้น
“อา ใช่ นามิ นี่ทัช เขาเป็น... รองกัปตัน ^^” ราชันย์
“...ฉัน... นามิค่ะ” ฉันหันไปก้มหัวให้ทัชน้อยๆ หมอนั่นมีผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีเทา และที่ใต้ตาข้างซ้ายเหมือนจะมีรอยสักตัวอักษรที่เขียนไว้ว่า KA-CHA เอาไว้... คาชาร์?
“จ้องซะขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าหลงสเน่ห์ทัชมันน่ะ ฮ่าๆๆๆ” ราชันย์พูดพร้อมจิ้มไหล่ของฉันเบาๆ ฉันหันหน้าไปมองหมอนั่นแล้วปัดมือออก
“บ้า ไม่ใช่ซะหน่อย -___-” ฉัน
“อาหารมาแล้ววว~” ชายที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนวิ่งมาพร้อมอาหารเป็นมือเต็มแขน
“มาเลย รีทาวน์ๆ” ราชันย์พูดพร้อมหยิบจานที่มือของ ‘รีทาวน์’ ออกมา
“ได้ข่าวว่านายหลอกผู้หญิงมาหรอ ราชันย์~” รีทาวน์พูดพร้อมหัวเราะ ราชันย์โยนแอปเปิ้ลที่อยู่ในตะกร้าใส่หน้ารีทาวน์ทันที
“หลอกบ้าอะไร -O-” ราชันย์
“อา คร้าบๆ... คนนี้น่ะหรอ อะ นี่ครับอาหารเช้า” รีทาวน์พูดพร้อมยื่นจานมาตรงหน้าฉัน ฉันยิ้มให้เขาแล้วรับมันมา
มันคือวาฟเฟิลที่ราดด้วยน้ำผึ้งประดับด้วยผลไม้ต่างๆ น่ากินจังแฮะ *O*
“อ๊ะ! ราชันย์ นายจะทำอะไรน่ะ เอาส้มกลับไปวางไว้ที่เดิมของมันเลยนะ!” รีทาวน์พูดพร้อมชี้หน้าราชันย์ ราชันย์ที่ตอนนี้เหมือนกำลังจะเขี่ยส้มที่ประดับอยู่กับอาหารเช้าทิ้งถึงกับชะงัก
“อะไรเล่า...” ราชันย์
“เสียของ กินเข้าไป” รีทาวน์
“ก็ฉันไม่ชอบกินส้มนี่หน่า -___-” ราชันย์พูดพร้อมจิ้มส้มด้วยส้อมแล้วหมุนไปมา
“ทำไมไม่ชอบกินส้มล่ะ...” ฉันถามขึ้น ราชันย์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้ฉัน
“ไม่ชอบน่ะ... ไม่รู้สิ =O=” ราชันย์
“ส้มน่ะ อร่อยจะตาย” ฉันพูดพร้อมจิ้มส้มเข้าปาก
ราชันย์มองฉันกินส้มแล้วขมวดคิ้ว ก่อนที่หมอนั่นจะเขี่ยส้มไปข้างๆ จาน แล้วจิ้มแอปเปิ้ลที่อยู่ใกล้ๆ เข้าปากแทน
อาหารมื้อเช้าของพวกเราหมดไป มันรสชาติดีมากเลยนะ วาฟเฟิลเนี่ย รีทาวน์ทำอาหารเก่งจริงๆ เลย >__<!!
“นี่ ฉันอยากรู้ ทำไมเธอถึงยอมให้ราชันย์หลอกมาได้เนี่ย” รีทาวน์นั่งลงกับพื้นหันหน้ามามองฉัน
“ก็บอกว่าฉันไม่ได้หลอกไง =[]=!!” ราชันย์
“นั่นสิๆ เล่ามาให้ละเอียดๆ ได้มั้ย~” นาอิเดินมานั่งกับรีทาวน์ด้วยอีกคน
“ก็... ป่าว มีเรื่องกันนิดหน่อยเท่านั้นแหละ” ฉันพูดพร้อมยิ้ม
“ถ้าแค่นิดหน่อยเธอคงไม่ยอมออกมาจากกลุ่มของเจ้าหมวกฟางหรอก” ทัชที่นอนหงายหน้าเอาหัวหนุนก้านโคลเวอร์พูดขึ้น
“นั่นสิ O_o” รีทาวน์/นาอิ
“เฮ้ เขาบอกว่า แค่นิดหน่อย ก็คือนิดหน่อยสิ =O=” ราชันย์
“ยุ่งน่า อย่างกับนายไม่อยากรู้งั้นแหละ... รึนายรู้แล้ว! เล่ามานะ!” รีทาวน์
“ไม่รู้หรอก ฉันไม่รู้ๆๆ -___-” ราชันย์
“แน่ใจหรอไอ้กัปตัน” ทัชพูดทั้งๆ ที่หลับตานอนอยู่
“แน่ใจสิ =[]=!!” ราชันย์
“หรือนามิไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะ” นาอิพูดขึ้น ฉันหันไปมองทางนาอิแล้วยิ้มให้
ใช่... ฉันจะไม่เล่าหรอก ไม่เล่าเด็ดขาด...
[บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]
ผมที่ตอนนี้กำลังจะลงแดงอยู่แล้ว! เพราะอะไรน่ะหรอ!
“คุณนามิ~~ คุณนามิอยู่หนายยยย!!~” ผมร้องโหยหวนอย่างทรมาน โฮ~ คุณนามิวิ่งออกจากเรือไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้วเนี่ย จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณนามิรึป่าวนะ? T__T!!
“ฉันทนไม่ได้แล้ว ฉันจะไปตามหาคุณนามิล่ะ!” ผมพูดขึ้นพร้อมหันไปมองทางลูฟี่ที่นั่งอยู่กับรีเทลจัง ลูฟี่นิ่งไป ก่อนจะหันหน้ามองมาทางผมด้วยสายตาน่ากลัว
“ไม่ต้อง เดี๋ยวยัยนั่นก็กลับมาเอง” ลูฟี่
“แต่นี่มันชั่วโมงกว่าแล้วนะ!! คุณนามิอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้!” ผม
“บอกว่าไม่ต้องไปก็คือไม่ต้องไปสิ” ลูฟี่
“นายเป็นอะไรของนายลูฟี่!!” ผมเริ่มอารมณ์เสีย
มันก็จริงที่ภาพที่ผมเห็นก็คือคุณนามิกำลังจะทำร้ายรีเทลจัง แต่ผมคิดว่าเธอจะต้องมีเหตุผลแน่นอน เพราะคุณนามิไม่ใช่คนที่จะทำร้ายใครก่อน... แต่ถ้าจะบอกว่ารีเทลจังเป็นคนผิดมันก็ไม่ได้ และตอนนี้รีเทลจังก็กำลังนั่งร้องไห้อยู่กับลูฟี่ซะด้วย
“นายก็เห็นไม่ใช่หรอว่านามิทำอะไรน่ะ” ลูฟี่
“...” ผมนิ่งเงียบ ยังไงผมก็ต้องตามหาคุณนามิ...
ผมไม่รอช้า เตรียมวิ่งออกตามหาคุณนามิทันที ก่อนที่จะต้องชะงักกับคำพูดของลูฟี่
“ฉันบอกว่าไม่ต้องไปตามหาไง เดี๋ยวยัยนั่นก็กลับมาเอง!!” ลูฟี่ตะโกนพูดกับผม ผมนิ่งเงียบไปก่อนจะค่อยๆ หันหน้าไปมองทางลูฟี่
“ถ้าฉันจะไปไหน... มันก็เป็นเรื่องของฉัน... และฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณนามิอยู่ตามลำพังแน่” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะกระโดดลงจากเรือซันนี่ คุณนามิ คุณอยู่ไหนกันนะ ถ้าคุณนามิกำลังร้องไห้อยู่ ผมนี่แหละ จะเป็นคนทำให้คุณหยุดร้องเอง!
[จบบันทึกพิเศษ ; ซันจิ]
[บันทึกพิเศษ ; รีเทล]
“หมอนั่นไปจนได้” ลูฟี่คุงพูดพร้อมสะบัดหน้าหนี เขาค่อยๆ หันหน้ามามองฉันอย่างช้าๆ ก่อนจะยิ้มให้
“ไม่เป็นไรนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว” ลูฟี่
“ลูฟี่คุง...” ฉันพูดเสียงสั่น ทุกคนกำลังเข้าใจผิดว่านามิน่ะทำร้ายฉัน ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนทำร้ายเธอก่อนแท้ๆ แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะบอกความจริงไปอยู่ดี ถ้าฉันพูดออกไป ลูฟี่คุงจะต้องเกลียดฉันแน่ๆ เลย... คิดแค่นี้ฉันก็อยากจะร้องไห้แล้ว!
“เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า เธอปลอดภัยแล้วนะรีเทล” ลูฟี่
“ลูฟี่คุง... ฉัน...” ฉัน
“อะไรหรอ?” ลูฟี่คุงพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน เพราะรอยยิ้มและความอบอุ่นของเขานี่ไง มันทำให้ฉันไม่อยากจะบอกความจริงเลย แต่มันคงจะไม่ได้สินะ
“ฉันน่ะ... ฉัน...” กล้าหน่อยสิ กล้าหน่อย!
“เธอทำไมหรอ?” ลูฟี่
“เรื่องของนามิ...” ฉัน
“ไม่เป็นไรแล้ว ยัยนั่นคงจะบ้าน่ะ อย่าไปสนใจเลย เธอไม่ต้องกลัวนะ” ลูฟี่พูดขัดออกมาก่อนที่ฉันจะพูดจบ ฉันนิ่งเงียบไป ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น
“อ๊ะ จะไปไหนหรอ” ลูฟี่คุงถามอย่างสงสัย ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแต่หันหลังเดิน ฉันจะไปที่... ฉันจะไปที่ห้องของนามิ
“อ้าว กลับมาแล้วหรอ ถืออะไรมาด้วยน่ะ?” ลูฟี่คุงถามฉันทันที ฉันได้แต่เงียบและเดินไปใกล้ๆ ลูฟี่คุงก่อนจะยื่นตุ๊กตาลามะที่ฉันฉีกมันเป็นชิ้นๆ ไปตรงหน้าของลูฟี่คุง
ลูฟี่คุงดูอึ้งไปมาก เขาค่อยๆ รับตุ๊กตาตัวนั้นไปดูใกล้ๆ
“อะไรกัน...” ลูฟี่คุงพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับสภาพของตุ๊กตาตัวนี้
“นามิทำอย่างงั้นหรอ?” ลูฟี่คุงยังคงพูดต่อ ฉันอึ้งไป ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอีก แล้วส่ายหน้า
“ป่าว นามิไม่ได้ทำ...” ฉัน
“แล้วใครทำกัน...” ลูฟี่พูดพร้อมมองหน้าฉัน ฉันร้องไห้หนักขึ้นก่อนจะตอบไปด้วยเสียงสั่นๆ
“ฉะ... ฉันเอง” ฉัน86’
“...” ลูฟี่คุงนิ่งอึ้งไป มันยิ่งทำให้ฉันอึดอัด จะทำยังไงดี เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ
“ทำไมเธอทำแบบนี้ล่ะ” ลูฟี่คุง
“ฉัน...” ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมด มองไปที่หน้าของลูฟี่คุงอย่างจริงจัง
“ฉันทำเพราะฉันโกรธ...” ฉัน
“...เธอโกรธอะไร” ลูฟี่คุง
“ฉันโกรธที่... ลูฟี่คุงกับนามิ... พวกคุณสนิทกันเกนิไป... ฉัน... ฉันทนไม่ได้” ฉันพูดออกไปพร้อมน้ำตา ลูฟี่คุงดูอึ้งไปมาก
“แล้ว... ที่นามิจะทำร้ายฉันน่ะ เพราะว่าฉันทำร้ายเธอก่อน... ฉันขอโทษ” ฉันพูดพร้อมทรุดตัวลงไปร้องไห้ ลูฟี่คุงอึ้งมากขึ้น เขายืนนิ่งตาค้างอย่างตกใจเอามากๆ ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ แล้วก้มลงมาเขย่าไหล่ของฉัน
“จริงหรอ! เธอทำร้ายนามิก่อนหรอ!!” ลูฟี่คุงพูดพร้อมเขย่าตัวฉันแรงขึ้น ใช่จริงๆ ด้วย เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ...
ฉันได้แต่พยักหน้าแล้วร้องไห้ เมื่อฉันพยักหน้าไปแล้ว ลูฟี่คุงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากฉัน ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน
“แย่แน่ๆ แบบนี้ไม่ดีแล้ว... ฉัน... ต้องตามหานามิ!!” เมื่อลูฟี่คุงพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วกระโดดลงจากเรือไปเลย... เขาเกลียดฉันแน่ๆ แต่ไม่เป็นไร... ถึงเขาจะเกลียดฉัน แต่ฉันก็ได้พูดความจริงออกไปแล้ว... ฉันขอโทษจริงๆ...
[จบบันทึกพิเศษ ; รีเทล]
ตอนนี้ฉันพอจะรู้จักใครหลายๆ คนแล้วล่ะ คนที่เคยปฐมพยาบาลให้กับพ่อของรีเทลชื่อ คีฟาร์ คนที่เป็นมือขวาของทัช ที่กินผลฝุ่นเข้าไปชื่อ บาร์ลัท ส่วนมือขวาของราชันย์ก็คือ ทัช นั้นแหละ
“แล้วพวกนายต้องการหม้อทองคำกันอย่างนั้นหรอ” ฉันหันไปถามทางรีทาวน์ รีทาวน์ฉีกยิ้มกว้าง
“ก็ไม่ถึงกับต้องการหรอกนะ กัปตันของเราคลั่งมาจากไหนก็ไม่รู้ พออ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็สนใจขึ้นมาทันที แล้วก็ตามหาเกาะนี้เลย ท่าจะบ้าไปแล้ว” รีทาวน์
“อะไรกัน ก็ฉันอยากรู้ว่ามีจริงหรือป่าวนี่หน่า ถ้ามีจริงก็อยากได้นะ ฮ่าๆ” ราชันย์
“ดูเหมือนพวกนายจะมีกัปตันที่เอาแต่ในน่าดูเลยนะ” ฉัน
“ช่าย~” รีทาวน์/นาอิ/คีฟาร์
“อะไรกัน =O=” ราชันย์
“ก็จริงหนิ แล้วพวกเธอล่ะ มาทำอะไรกันที่เกาะนี้... มาเอาหม้อทองคำเหมือนกันงั้นหรอ” คีฟาร์หันมามองฉัน
“ก็ไม่เชิงหรอกนะ เราแค่มาส่งคนคนหนึ่งน่ะ... แต่ก็อยากได้เหมือนกันนั้นแหละ หม้อทองคำน่ะ” ฉัน
“นั้นสินะ อยากได้จังเลย หวังว่าคงมีจริงนะ~” รีทาวน์
“ถ้าเธอได้ทองคำพวกนั้นไป เธอจะเอาไปทำอะไรหรอนามิ” ราชันย์หันมาถามฉัน ฉันฉีกยิ้มกว้าง
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ช๊อปปิ้ง ช๊อปปิ้ง และก็ช๊อปปิ้ง ^^” ฉัน
“โหย ผู้หญิงนะ ผู้หญิง =___=” ราชันย์
“แล้วเป็นนาย นายจะเอาไปทำอะไรล่ะ?” ฉัน
“ก็... ปาร์ตี้ ปาร์ตี้ แล้วก็ปาร์ตี้ *O*” ราชันย์
“สิ้นเปลืองชะมัด =___=” ฉัน
“เธอสิ้นเปลืองกว่าฉันอีก =[]=!!” ราชันย์โวยวายทันที
ฟิ้ววว~
“ลมเย็นจังเลย~” นาอิ
“นั่นสิ เย็นๆ ~” รีทาวน์
ไม่... ลมแบบนี้มัน... ฉันเงยหน้ามองดูท้องฟ้า ท้องฟ้าที่ดูสดใสแบบนี้ จะมีใครรู้มั้ยนะว่ามันจะเกิด... พายุ
“พายุกำลังจะมา” ฉัน
“หา? อากาศเย็นสบาย ท้องฟ้าสดใสแบบนี้เนี่ยนะ~” รีทาวน์
“ใช่ พายุกำลังจะมา พายุฝน...” ฉัน
“ไม่มีทางหรอกน่า~” คีฟาร์
“พวกนายมีเรือใช่มั้ย รีบไปที่เรือของพวกนาย เดี๋ยวนี้เลย!” ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นยืน ราชันย์เหวอไปเล็กน้อย
“อะไรกัน ไปทำไม =O=” ราชันย์
“ก็บอกว่าพายุกำลังจะมา ไปเร็วๆ!!” ฉันพูดพร้อมกระชากเสื้อของราชันย์ให้ลุกขึ้น
“อะไร ไม่หรอกมั้ง =O=” ราชันย์
“หรือนายจะไม่เชื่อฉัน ไอลมแรงนั่นก็ด้วย ฉันบอกพวกนายแล้ว ฉันพูดไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ รีบไปที่เรือเร็ว!!!” ฉันขึ้นเสียง ราชันย์เหวออย่างแรงก่อนจะพยักหน้า
“พวกเรา! ไปที่เรือ!!” ราชันย์พูดพร้อมวิ่งนำหน้าไป ทุกคนที่ยังเบลอๆ อยู่ ค่อยๆเรียกสติของตัวเองแล้ววิ่งตามราชันย์ไป ฉันเองก็เหมือนกัน พายุยักษ์กำลังจะมา... พวกลูฟี่จะรู้รึป่าวเนี่ย...!
[บันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
ผมวิ่งไปวิ่งมาตามหานามิไปทั่ว ถ้าสิ่งที่รีเทลพูดมานั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ผมต้องแย่แน่ๆ!
‘ลูฟี่ ฉันอธิบายได้...’
‘นายมันโง่ที่สุดลูฟี่!!!’
ทำไมผมไม่เอะใจกับคำพูดของเธอเลยนะ! ผมมันโง่อย่างที่เธอพูดจริงๆ นั้นแหละ!! ยังไงซะ... ต้องตามหานามิ ต้องตามหานามิให้เจอ!
ครืนน...
เอ๊ะ... เสียงอะไรน่ะ ฉันหยุดนิ่งยืนอยู่บนดอกโคลเวอร์ยักษ์ เสียงเหมือนฟ้าร้องแฮะ... ไม่หรอกมั้ง ท้องฟ้าสดใสขนาดนี้ ไม่มีทางที่ฟ้าจะร้องได้หรอก คิดไปเองแน่ๆ
“คุณนามิ~ คุณนามิ!!~”
เสียงนั่น...
“ซันจิ!!” ผมตะโกนเรียกซันจิที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ข้างล่าง ซันจินิ่งไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ลูฟี่... นายมาทำอะไรที่นี่!!” ซันจิ
“ตามหานามิน่ะสิ!” ผม
“ไหนว่านายจะไม่ตามหาไง” ซันจิ
“ฉันเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว ฉันผิดเองนั้นแหละ ตอนนี้เราต้องตามหานามินะ!!” ผม
“...นั่นสินะ” ซันจิ
ผมกระโดดลงไปหาซันจิ พวกเราวิ่งกันไปมา ช่วยกันตามหานามิจนทั่ว อยู่ไหนเนี่ย นามิ!!
“อ้าว... นี่มันตรงที่ไอ้พวกราชันย์นั้นมันอยู่ไม่ใช่หรอ” ซันจิยืนนิ่ง ผมวิ่งตามซันจิมาแล้วก็หยุดลงเช่นเดียวกัน ใช่ ที่นี่มันที่ที่พวกราชันย์อยู่นี่หน่า ทำไมไม่มีคนเลย แต่ข้าวของยังอยู่ครบแฮะ
“พวกนั้นหายไปไหนกันเนี่ย” ซันจิ
“นั้นสิ ยังมีข้างของอยู่เต็มเลย” ผมเดินไปรอบๆ ก่อนจะหยุดชะงัก ซันจิที่เห็นผมนิ่งไปหันหน้ามาอย่างตกใจ
“อะไรหรอลูฟี่” ซันจิ
“...นะ.... เนื้อ!!!” ผมตะโกนอย่างดัง ก่อนจะกระโจนเข้าใส่เนื้อชิ้นใหญ่ที่วางอยู่ที่จาน เนื้อออ~ ♥
ผัวะ!!!
“มันใช่เวลามาพูดถึงเนื้อมั้ยฟะ =[]=^^^!!!” ซันจิทุบที่หัวของผมอย่างแรง โอ๊ยยย!!
“โอ๊ยๆๆ” ผม
“เราต้องตามหาคุณนามินะ อย่ามัวแต่สนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องสิ!!” ซันจิ
“แต่ข้าวเช้าเรายังไม่ได้กินเลยน้า...” ผมพูดพร้อมจับที่ท้องของตัวเอง
“เอาเถอะน่า!!” ซันจิ
ผมกับซันจิยังคงวิ่งตามหาต่อไป เมื่อวิ่งไปถึงบ้านของลุงซามะ เพื่อถามว่าเห็นนามิมั้ย ลุงเขาก็บอกว่าไม่เห็น พวกเราจึงวิ่งออกตามหากันต่อ เธอหายไปไหนเนี่ยนามิ!!
ครืนนน...
กึก
“เสียงนั่นอีกแล้ว” ผมชะงัก
“เสียง... จริงสินะ ฉันก็ได้ยิน” ซันจิ
“เสียงอะไรน่ะ” ผม
“เสียงเหมือนฟ้าร้องนะ” ซันจิ
“แต่ท้องฟ้ามันแจ่มใสนะ...” ผม
“ก็นั่นน่ะสิ” ซันจิกับผมยืนมองท้องฟ้าอยู่สักพัก ก่อนจะเริ่มเห็นความผิดปกติ
“นั่นมันอะไรน่ะ” ซันจิหรี่ตามองไปที่ขอบฟ้า ผมเองก็เช่นเดียวกัน ก่อนจะเราทั้งคู่จะเห็นอย่างชัดว่ามันคือ...
“พายุ!!!” กับกับซันจิประสานเสียง แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว จู่ๆ เมฆก้อนใหญ่ก็ตรงเข้ามาทางเรา แล้วไหนจะลมแรงที่พัดเข้ามาอีก
“ลมแรง... เป็นบ้า...” ซันจิเอามือป้องกันตาเอาไว้ ใช่ ผมมันแรงมากๆ เลย!!
ครืนนน!!!
ซ่า!
สายฝนโปรยปรายลงมาทันที แย่แล้ว ฝนตก =O=;;
“ฝนตกได้ยังไงเนี่ย!!” ซันจิ
เปี้ยง!!
จู่ๆ ฟ้าก็ผ่าเข้าที่ต้นโคลเวอร์ข้างๆ ตัวผมทันที
“มีฟ้าผ่าด้วย!!!” ซันจิร้องอย่างตกใจ
“รีบหนีกันเถอะ!” ผม
“ไปอยู่บ้านของลุงซามะก่อนแล้วกัน” ซันจิพูดพร้อมออกตัววิ่งทันที ผมเองก็เช่นกัน
ปึงๆๆ!
ซันจิทุบประตูบ้านของลุงซามะอย่างแรง ลุงซามะค่อยๆ เดินเข้ามาแล้วเปิดประตูให้พวกเราเข้าไป
“อะไรเนี่ย พายุนี้น่ะ...” ซันจิ
“พายุแรงมากๆ เลยล่ะ” ลุงซามะ
“หวังว่าคุณนามิจะไม่เป็นอะไรนะ...” ซันจิ
ผมนิ่งไป พร้อมกำมือแน่น... ถ้าผมไม่โง่แบบนั้น นามิก็คงไม่ไป พวกเราคงอยู่กนที่ซันนี่ พวกเราคงไม่มาเจอเรื่องแบบนี้ ผมนี่มัน...
“นามิไม่มีทางเป็นอะไรหรอก... เชื่อฉันสิ” ผมพูดเสียงเรียบ ซันจิและลุงซามะหันมามองหน้าผม
“เชื่อฉัน... เหมือนที่นามิเชื่อในตัวพวกเรา...” ผม
[จบบันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
ซ่า!
“ว้า ฝนตกซะแล้ว” รีทาวน์
“ฝนตกจริงๆ ด้วยแฮะ พายุด้วย” นาอิ
“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว ขึ้นเรือกันมาแทบไม่ทัน -___-” ฉัน
“คร้าบ~ ขอโทษที่ตอนแรกไม่เชื่อ TT^TT” คีฟาร์/รีทาวน์/นาอิ/ราชันย์
เรือของราชันย์ที่ฉันเห็นตอนแรก เป็นอะไรที่อึ้งมากเลยล่ะ เพราะมันเป็นเรือที่สวยมากๆ เรือที่ถูกทาด้วยสีทองคำ พื้นเรือที่เป็นกระจกหนา ใต้เท้าเป็นน้ำที่มีปะการังและปลาอาศัยอยู่ หัวเรือที่เป็นรูปปั้นของเงือกผู้ชายดูน่าเกรงขามใส่มงกุฎอย่างสวยงาม ที่รอบๆ เรือมีโซฟาสีแดงต่อกันเรียงยาว ตรงกลางเป็นโต๊ะและมีเก้าอี้หลายตัวอยู่ และมีกระจกใส หนาใช้สำหรับ เปิด ปิด กันฝนได้ด้วย... อลังการเกินไปแล้ว =O=’
“เรือพวกนายนี่... อลังการจังเลยนะ” ฉัน
“ก็กัปตันเราได้ชื่อว่าราชันย์เลยนะ ก็ต้องเป็นอะไรที่เวอร์อยู่แล้วล่ะ” รีทาวน์
“บ่นอะไรเกี่ยวกับฉันไม่ทราบ =__=” ราชันย์เดินมามองหน้ารีทาวน์ รีทาวน์หัวเราะ ก่อนจะวิ่งหนีมาหลบหลังฉัน
“เรือนายเนี่ย สวยดีนะราชันย์” ฉันหันไปยิ้มให้ราชันย์
“ไม่เท่าไหร่หรอกน่า =w=” ราชันย์เกาแก้มแก้เขิน
ตอนนี้เรือของราชันย์มีกระจกบานใหญ่ปิดป้องกันฝนอยู่ ลูกเรือของราชันย์มีทั้งหมดยี่สิบคนเท่านั้น พวกนั้นนั่งเล่นกันที่ลานกว้างได้อย่างสบาย
“ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะพยากรณ์อากาศได้นะ” ราชันย์พูดพร้อมเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลางเรือ ฉันเดินไปนั่งบ้าง
“ป่าวหรอก เดาเอาน่ะ” ฉันฉีกยิ้ม
“งั้นเธอก็เดาเก่งมากเลยล่ะ ^^” ราชันย์
“ฝนตกก็ดีแล้วหนิ” ทัชเดินมานั่งที่เก้าอี้ใกล้ ราชันย์บ้าง
“ดียังไงไม่ทราบ =__=” ราชันย์
“ฝนตก... เดี๋ยวก็จะมีสายรุ้งไง... หม้อทองคำ” ทัช
จริงด้วย O_O!!
“อา จริงด้วย ลืมไปเลยนะเนี่ย =O=” ราชันย์
“นายมาที่เกาะนี้ ก็เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่หรือไง ลืมง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง -__-” ทัช
“ไม่รู้สิ คนเรามันก็ลืมกันได้นี่หน่า~” ราชันย์ฉีกยิ้มกว้าง
“ราชันย์” ฉันหันไปเรียกราชันย์ ราชันย์หันหน้ามามองฉันแล้วเอียงคอประมานว่า อะไรหรอ?
“ความฝันสูงสุดของนายคืออะไรหรอ... ราชาโจรสลัดงั้นหรอ?” ฉัน
“แหม ทำไมจู่ๆ ก็ถามล่ะ” ราชันย์ฉีกยิ้ม
“อยากรู้เฉยๆ น่ะ =__=” ฉัน
“หึๆ ก็... ไม่ใช่การเป็นราชาโจรสลัดหรอก” ราชันย์พูดพร้อมเอนตัวลงนอนกับโต๊ะ
“อ้าว... ทำไมถึงไม่ใช่ราชาโจรสลัดล่ะ ใครๆ เขาก็อยากเป็นกันทั้งนั้น” ฉัน
ราชาโจรสลัด ใครๆ ก็อยากเป็นกันทั้งนั้น... และหนึ่งในนั้นก็คือลูฟี่...
“มันไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลย ถ้าเป็นราชาโจรสลัดได้แล้วจะทำอะไรต่อล่ะ” ราชันย์
“...” ฉันนิ่งไป
“ความฝันของฉันหรอ... อืม~ กินแอปเปิ้ลทุกชนิดบนโลกมั้ง ฮ่าๆ” ราชันย์หัวเราะชอบใจ
“เป็นความฝันที่เล็กน้อยเกินไปมั้ย =___=” ฉัน
“หรอ? ไม่รู้สิ ความฝันสูงสุด... ไม่รู้สิ” ราชันย์เอามือเท้าคางแล้วมองหน้าฉัน
“ออกเดินทะเลแต่ไม่มีความฝันเนี่ยนะ -___-” ฉัน
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้~” ราชันย์
“คนเราอยู่โดยไม่มีความฝันไม่ได้หรอกนะราชันย์ =___=” ฉัน
“...ฉันรู้” ราชันย์อมยิ้ม
“ฉันกำลังตามหาอยู่นี่ไง ความฝัน... วันไหนที่ฉันค้นพบ ฉันก็จะมุ่งหน้าไปหามัน ตอนนี้ยังไม่เจอก็เท่านั้นเอง” ราชันย์
“...อื้ม” ฉัน
“แล้วความฝันของเธอล่ะ นามิ” ราชันย์ถามกลับ ฉันอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบไป
“อยากจะ... วาดแผนที่ของเกาะ... ของทั้งโลกน่ะ ก็คือ... อยากจะวาดแผนที่โลกนั้นแหละ” ฉัน
“...มันยังไม่เคยมีใครทำได้เลยไม่ใช่หรอ” ราชันย์
“ฉันไง... ฉันจะเป็นคนแรก” ฉันยิ้มให้กับราชันย์
“ความฝันยิ่งใหญ่ดีจัง~” ราชันย์
“ใครจะไปมีความฝันเล็กๆ อย่างนาย =___=” ฉัน
“ไม่เล็กนะ กินแอปเปิ้ลทุกชนิดบนโลก โห้ววว~” ราชันย์ทำเสียงเหมือนมันช่างจะมหัศจรรย์สุดๆ หมอนี่ท่าจะบ้านะ =___=
แต่ก็เอาเถอะ... เป็นตัวของตัวเองน่ะ ดีอยู่แล้ว
ซ่า...
“ฝนหยุดแล้ว~” เสียงของคีฟาร์ดังมาแต่ไกล นั่นสิ ฝนหยุดแล้ว
“พายุมาเร็วไปเร็วเนอะ” ราชันย์พูดพร้อมมองไปที่ท้องฟ้า
“แล้วรู้หรือป่าวว่ามันหมายความว่ายังไง?” ฉันพูดพร้อมฉีกยิ้ม ราชันย์ทำหน้างงๆ ฉันจึงฉีกยิ้มมากยิ่งขึ้น แล้วชี้ไปที่ท้องฟ้า ราชันย์มองตามมือของฉัน ก่อนจะยิ้มกว้าง
“สายรุ้ง... เกิดแล้ว” ฉัน
[บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]
“ฝนหยุดแล้วล่ะ หยุดแล้วๆๆ~” เสียงของลูฟี่ที่เอาหน้าติดกับกระจกบ้านพูดขึ้น
“หรอ ดีเลย” ผม
“ฝนหยุดแบบนี้... ก็แปลว่า...” ลุงซามะพูดพร้อมฉีกยิ้ม ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้อง แล้วเดินกลับมาพร้อมสมุดบันทึกและดินสอ... จริงสินะ
“ปลายรุ้ง นั้นไงสายรุ้ง!” ลูฟี่ร้องอย่างดีใจ หมอนั่นเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปนอกบ้านทันที ผมหยิบเสื้อนอกที่ตากเอาไว้ขึ้นมาใส่ มันก็ยังไม่แห้งหรอกนะ แต่ใส่ๆ ไปก่อนก็แล้วกัน
“ว้าว สายรุ้ง ใหญ่มากๆ เลย!” ลูฟี่ที่ยืนอยู่นอกบ้านตะโกนขึ้น ผมเดินออกไปนอกบ้านแล้วมองไปที่สายรุ้ง... ทำไมมันใหญ่แบบนี้ =[]=!!!
“เหวอ ใหญ่มากๆ เลยนะเนี่ย!” ผม
“แน่นอนอยู่แล้ว... ก็ปลายของสายรุ้งมันมาจบลงที่เกาะนี้นี่ มันก็ต้องใหญ่อยู่แล้ว” ลุงซามะ
“ปลายสายรุ้งมันมาหยุดลงที่นี่จริงๆ หรอเนี่ย” ผมพูดอย่างอึ้งๆ จริงๆ ใจหนึ่งก็ไม่เชื่อหรอกนะ ว่าปลายสายรุ้งจะมีจริงๆ เพราะถ้าลองคิดกลับกัน ถ้าวันไหนมีแดดออก เราฉีดน้ำขึ้นฟ้า มันก็เกิดสายรุ้งได้... มันจะมีจริงๆ หรือป่าวนะ... หม้อทองคำน่ะ *O*
ผมลูฟี่ และลุงซามะ เดินออกมาจากบ้านได้ไม่นาน กำลังสำรวจสุดปลายของสายรุ้ง ไม่นานก็ได้ยินเสียงของแฟรงกี้ดังมาแต่ไกล
“ว่าแล้วพวกนายต้องมาอยู่ที่นี่” แฟรงกี้
“พายุเมื่อกี้ทำผมตกใจมากเลยล่ะคร้าบ โยะ โฮะโฮะ~” บรู๊ค
“นั่นสิ” โรบินจัง
เมื่อสายตาของผมประสานเข้ากับตาของโรบินจังเท่านั้นแหละ หัวใจแล้วผมก็เต้นถี่~
“โรบินจังงง~ ดีใจจังเลยครับ ที่คุณไม่เป็นไร ผมเป็นห่วงมาก พอรู้ว่าผมทิ้งโรบินจังไว้ตามลำพังตอนเกิดพายุ~~” ผม
“ไม่เป็นไรจ๊ะ” โรบินจังหันมายิ้มให้ผม โอย~ ใจละลาย~ ♥
“เป็นสายรุ้งที่ใหญ่จริงๆ นะ” นายหัวสาหร่ายโซโลพูดขึ้นพร้อมตามองไปที่สายรุ้งที่อยู่เหนือหัวไปไม่มาก
“นี่น่ะหรอ... สายรุ้ง เห็นไกลๆ แล้วเห็นมันเล็กๆ เอง แต่ตอนนี้เหมือนมันใหญ่มากๆ เลยล่ะ” โรบินจัง
“นั่นสิครับ ช่างใหญ่โต และสวยงามเหมือนโรบินจังจริงๆ เลย~~” ผม
“แล้ว... เจอนามิมั้ยคะ” รีเทลจังเดินออกมาจากของหลังของแฟรงกี้ เธอลูบที่แขนของตัวเอง ไม่สบตาพวกเรา ลูฟี่นิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ รีเทลจัง ดูเหมือนเธอจะตกใจน้อยๆ ด้วย ลูฟี่เอามือวางไว้ที่ไหล่ของรีเทลจัง รีเทลจังเงยหน้ามองหน้าของลูฟี่
“ยังไม่เจอเลยล่ะ” ลูฟี่
“ฮึก... ฉันคิดว่าลูฟี่คุง... จะไม่พูดกับฉันแล้วซะอีก ฮือ...” รีเทลจังปล่อยโฮทันที ลูฟี่ตบที่ไหล่ของเธอเบาๆ แล้วยิ้มให้รีเทลจัง
“ทำไมฉันจะไม่พูดกับเธอล่ะ” ลูฟี่
“ก็เรื่องนามิ...” รีเทลจัง
“มัน... ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกที่นามิหนีไปน่ะ...” ลูฟี่
“ลูฟี่คุง...” รีเทล
“เอาเถอะ เดี๋ยวเราก็ตามหานามิเจอ” ลูฟี่
“ฉันว่านามิจะต้องเดินไปตามปลายสายรุ้งแน่ๆ เพราะฉะนั้นเราก็ไปกันบ้างเถอะ!” ลูฟี่
“ทำไมลูฟี่คุงถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?” รีเทล
“เชื่อหมอนั่นเถอะ” ทุกคนประสานเสียง
“งั้นก็ไปกันเลย... ไปหาปลายสายรุ้งกัน!!” ลูฟี่ตะโกนดังก้อง
พวกเราเดินตามสายรุ้งกันอย่างรีบร้อน เพราะอะไรน่ะหรอ =___=?
“เพราะถ้าไม่รีบสายรุ้งก็จะสายไปน่ะสิ รีบๆ เดินเร็วหนุ่มๆ” ลุงซามะพูดขึ้น
แต่มันก็จริงนะ ถ้าไม่รีบสายรุ้งต้องหายไปแน่ๆ
“อีกนานมั้ยจะถึงเนี่ยลุง~” ลูฟี่เริ่มบ่นทันทีที่ต้องเร่งฝีเท้า
“ผ่านตรงนี้ไปก็เจอแล้ว” ลุงซามะ
พรึบ...
ลุงซามะดันต้นโคลเวอร์ออก ปรากฏเห็นเป็น... ปลายสายรุ้งที่จบลง ณ พื้นดิน... มันมีจริงๆ ด้วย...
“หม้อของคำ...” ผมพูดขึ้นอย่างตกตะลึงไม่หาย
หม้อทองคำ... ที่บรรจุเหรียญทองคำจำนวนมากอยู่เต็มหม้อ รอบๆ ของหม้อของคำมีโคลเวอร์สี่กลีบล้อมอยู่เต็มไปหมด และข้างหลังของหม้อทองคำจะมีโคลเวอร์สูงประมาณเมตรครึ่งใบใหญ่อยู่ และมันเป็นที่นอนของ...
“นั่นภูติใช่มั้ย” แฟรงกี้พูดพร้อมดึงแว่นกันแดดออก สายตายังคงตกตะลึงไม่ต่างจากผม
ใช่... นั่นคือภูติ แต่มันไม่เหมือนที่เคยได้ยินมาเลย เขาเล่ากันมาว่าภูติที่เฝ้าหม้อทองคำจะเป็นผู้ชายตัวเล็กมีหนวดเคราเต็มไปหมดไม่ใช่หรอ... แต่นี่มัน...
มันคือเด็กผู้หญิง เป็นเด็กผู้หญิงที่ยังเป็นทารก ตัวใหญ่ใส่กระโปรงสีเขียวของโคลเวอร์ ที่หัวปักดอกโคลเวอร์สี่แฉกสีขาวดอกใหญ่อยู่ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่นอนหลับสนิทอยู่ที่โคลเวอร์ยักษ์นั้น
“มันมีอยู่จริงๆ... การวิจัยห้าปีของฉัน... มันเป็นความจริง... ดีใจจริงๆ” ลุงซามะพูดด้วยเสียงที่ล้นเปี่ยมด้วยความสุข ดินสอที่อยู่ในมือตกลงสู่พื้น ลุงเขาน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“พ่อคะ” รีเทลจังเดินไปกอดพ่อของเธอ
“มันมีจริงรีเทล... มันมีจริงๆ ลูก” ลุงซามะร้องไห้อย่างดีใจแล้วโผเข้ากอดลูกสาวของตัวเอง
“ปลายสายรุ้ง... มีจริงๆ ด้วย” โรบินจังพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
พรึบ...
เสียงของอะไรบางอย่างอยู่ตรงข้ามกับเรา พวกเราหันไปมองตามต้นเสียงทันที
“หม้อคำทอง...”
“O_O” พวกเราทุกคนอึ้งกับภาพที่เห็น
“นามิ...” ลูฟี่พูดอย่างตาค้าง คุณนามิที่แหวกต้นโคลเวอร์สายตามองไปที่หม้อทองคำ แต่เมื่อได้ยินเสียงของเราก็หันหน้ามามองทันที คุณนามิถึงกับอึ้งไปเลยที่เดียว
“ทำไมอย่างนั้นหรอนามิ”
ชายอีกคนเดินตามหลังของเธอมา เมื่อหมอนั่นแหวกต้นโคลเวอร์ออกมาแล้วมองตามสายตาของนามิจนมาสบตากับพวกเรา
“พวกนาย...”
ราชันย์ดูอึ้งไป ลูฟี่ที่ยืนนิ่ง หมอนั่นกำมือแน่น ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาราชันย์อย่างรวดเร็ว
ผัวะ!!!
หมัดแรกของลูฟี่พุ่งตรงเข้าใส่หน้าของราชันย์ทันที ราชันย์ถึงกับกระเด็นไปชนกับพวกลูกเรือข้างหลังเขา คุณนามิตกใจมากๆ
“กัปตันเป็นอะไรไหม!!” ลูกเรือคนหนึ่งของราชันย์รีบวิ่งมาดูกัปตันของเขา
“พวกนาย! มายุ่งอะไรกับนามิ! ไหนบอกว่าจะไม่แย่งตัวนามิไป พวกนายลับพาตัวนามิไปใช่มั้ย!!” ลูฟี่ตะโกนใส่หน้าของราชันย์ ราชันย์นิ่งอึ้งมองหน้าของลูฟี่ไม่วางตา
“นายมัน!!!” ลูฟี่ทำท่าจะพุ่งตรงไปต่อยราชันย์อีกครั้ง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะลูฟี่!!” คุณนามิรีบวิ่งไปดึงแขนของลูฟี่เอาไว้ได้ทันก่อนที่ลูฟี่จะต่อยราชันย์ ลูฟี่อึ้งไป ก่อนจะหันหน้าไปมองนามิช้าๆ
“นายช่วยใช้เหตุผลหน่อยได้มั้ย นายมันทำอะไรไม่คิดสักอย่าง!!” คุณนามิพูดพร้อมผลักลูฟี่เซไปข้างหลัง คุณนามิรีบวิ่งไปพยุงราชันย์ให้ลุกขึ้น ปากของราชันย์มีเลือดไหลออกมา
“เป็นอะไรไหม” คุณนามิหันไปถามราชันย์
“เจ็บนิดหน่อย” ราชันย์พูดพร้อมเช็ดเลือดที่ปากออก
“ทำไมเธอต้องปกป้องมันด้วย...” ลูฟี่ถามคุณนามิเสียงเรียบ คุณนามิหันหน้ามามองลูฟี่ด้วยสีหน้าจริงจัง
“เพราะเขาเป็นคนดียังไงล่ะ แล้วนายล่ะ จู่ๆ ก็มาต่อยหน้าเขา นายบ้าไปแล้วหรอ!!” คุณนามิ
“ก็ฉันนึกว่ามันลับพาตัวเธอ...” ลูฟี่
“ก็เพราะนายเป็นแบบนี้ไง ฉันเลยไม่อยากจะอยู่ใกล้น่ะ!!!” คุณนามิตะโกนลูฟี่อย่างเหลืออด ลูฟี่อึ้งไป ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาคุณนามิ จับที่ต้นไหล่ของคุณนามิช้าๆ
“นามิ... เรื่องรีเทลน่ะ... ฉันขอโทษ” ลูฟี่
“ขอโทษ? เรื่องนั้นน่ะหรอ! เรื่องนั้นน่ะ... เรื่องนั้นน่ะ... ฉันลืมมันไปแล้ว!! นายควรจะขอโทษราชันย์มากกว่า!!” คุณนามิ
“...ฉัน... ขอโทษนายแล้วกัน” ลูฟี่หันไปหาราชันย์
“เพราะนายคิดอะไรง่ายๆ แบบนี้ไง ลูฟี่!!” คุณนามิพูดพร้อมผลักตัวของลูฟี่ออก ลูฟี่ที่เหลืออดเดินเข้าไปกระชากตัวคุณนามิออกมาจากราชันย์ทันที
“ฉันขอโทษเธอแล้ว ตอนนี้เธอกลับมาหาพวกเราเถอะ” ลูฟี่
“ปล่อยฉันนะ ลูฟี่!” คุณนามิพยายามสะบัดมือของลูฟี่ออก แต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะดูๆ แล้ว ลูฟี่น่าจะจับที่แขนของคุณนามิแน่นทีเดียว
“เธอเป็นอะไรของเธอน่ะนามิ กลับมาหาพวกเราสิ!” ลูฟี่
“ไม่! ฉันจะไม่กลับไปหานาย... นายน่ะ... นายมัน... งี่เง่า!!!” คุณนามิพูดแล้วร้องไห้ ก่อนที่เธอจะรวบรวมพลังทั้งหมดสะบัดมือของลูฟี่ออก มันสำเร็จ มือของลูฟี่ปล่อยจากแขนของคุณนามิแล้ว
“รู้เอาไว้นะลูฟี่... ราชันย์น่ะ เขาเป็นคนดี นายมันไม่ฟังเหตุผล ไม่เคยฟังคนอื่น จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาชกหน้าเขา แล้วก็ขอโทษกันง่ายๆ เหมือนกับว่าเป็นเรื่องเด็กเล่น นายน่ะ มันไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง ทำไมฉันต้องมาเจอกันนายด้วยนะ!!!” คุณนามิตะโกนใส่หน้าของลูฟี่ ลูฟี่นิ่งไปในทันที
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว... ตลอดไปเลย ฉันเกลียดนาย!!” สิ้นเสียงของคุณนามิ คุณนามิก็หันหลังแล้วเดินหนีไปเลย ราชันย์ที่อยู่ตรงนั้นตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าไปมองลูฟี่อย่างโมโห แล้วหันหลังวิ่งตามคุณนามิไป
“นามิ... นามิ!!” ลูฟี่ที่ตั้งสติได้วิ่งตามคุณนามิไปทันที ส่วนพวกเราที่เหลือ ยืนมองสถานการณ์อย่างอึ้งๆ ต่างคนต่างทำอะไรไม่ถูก... อะไรกัน เรื่องที่คุณนามิพูด... เหมือนต้องการ... จะออกจากกลุ่มหมวกฟางของพวกเราเลย!!
[จบบันทึกพิเศษ ; ซันจิ]
ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้จะไปไหนอีกครั้ง หมอนั่น... หมอนั่นเอาอีกแล้ว ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเขาเลย เห็นหรือป่าว เขาน่ะ ไม่มีเหตุผล ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันสักคำ ก็เข้ามาทำร้ายราชันย์ซะแล้ว หมอนั่นน่ะ ไม่ฟังเหตุผลอะไรอยู่แล้ว!
“นามิ!” เสียงของราชันย์ดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน ฉันหยุดนิ่งก่อนจะหันหน้าไปมองราชันย์
“เฮ้อ เธอหยุดวิ่งซะที” ราชันย์หยุดวิ่งแล้วหอบแฮ่กๆ
“นายไม่เจ็บมากใช่มั้ย เรื่องแผลน่ะ” ฉัน
“ไม่เท่าไหร่หรอก” ราชันย์ยิ้มทั้งๆ ที่แผลของเขาบวมออกมา... มันคงเจ็บมากสินะ
“ต้องขอโทษแทนลูฟี่ด้วยนะ” ฉัน
“อืม... ไม่เป็นไรหรอก ไม่นานก็หายน่า” ราชันย์พูดยิ้มๆ แล้วเอามือลูบที่แก้ม
“นามิ!!” เสียงของลูฟี่ดังมาจากข้างหลังของพวกเรา ราชันย์และฉันหันหน้าไปมองตามต้นเสียง ลูฟี่วิ่งมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าของเราทั้งสองคน
“บอกแล้วใช่มั้ย ว่าฉันไม่อยากเจอหน้านาย” ฉัน
“เธอพูดเล่นใช่มั้ยนามิ!” ลูฟี่
“ไม่ ฉันไม่ได้พูดเล่น...” ฉัน
“ฉันได้ฟังเรื่องราวต่างๆ จากรีเทลหมดแล้ว มันไม่ช่ความผิดของเธอ” ลูฟี่
“แล้วนายเห็นว่าเป็นความผิดของใคร” ฉันถามเสียงเรียบ ลูฟี่นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบฉัน
“มันเป็นความผิด... ของฉัน” ลูฟี่
“แล้วก่อนหน้านี่ นายเห็นว่ามันเป็นความผิดของใครล่ะลูฟี่” ฉันพูดพร้อมกัดปากของตัวเอง ลูฟี่เงียบไป
“ฉันขอโทษ...” ลูฟี่
“ฉันไม่อยากได้คำขอโทษหรอก ลูฟี่...” ฉันมองหน้าของลูฟี่
“คำพูดของนายก่อนหน้านี้ มันทำให้ฉันรู้สึกแย่มากๆ ใจหนึ่งของฉันให้อภัยนายไปแล้ว ถ้าเกิดนายมาขอโทษฉันตอนที่ฉันกำลังเสียใจ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ มันหมดเวลาไปแล้วลูฟี่... แล้วการกระทำของนาย ที่ชกราชันย์น่ะ มันเป็นอะไรที่ฉันรับไม่ได้จริงๆ เพราะเขาคือคนที่อยู่เคียงข้างของฉันตอนที่ฉันร้องไห้ แต่นายก็ทำร้ายเค้า...” ฉัน
ในใจของฉันก็อยากจะกลับไปหาลูฟี่ แต่อีกใจก็บอกไม่ต้อง เขาทำขนาดนี้แล้ว จะให้อภัยง่ายๆ ได้ยังไง แล้วฉันจะเลือกฝั่งไหนดี...
“นามิ...” ลูฟี่ทำท่าจะเอื้อมมือมาแตะตัวฉันอีกครั้ง ฉันรีบเบียดตัวหนีทันที
“ไม่ อย่ามาจับตัวฉันนะ...” ฉัน
“นามิ เธอเป็นพวกพ้องของฉันนะ...” ลูฟี่
“ไม่... ไม่ใช่อีกต่อไปแล้วลูฟี่...” ฉัน
“!!” ลูฟี่นิ่งอึ้งไป
“ฉันเลือกได้แล้วลูฟี่... ฉัน... จะเข้าร่วมกลุ่มกับราชันย์” ฉัน
“ว่าไงนะ!!” ลูฟี่
“ฉันจะไม่เจอหน้านายอีก... จากกันตรงนี้แหละ... ลูฟี่” ประโยคที่ฉันพูดในครั้งสุดท้าย ทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมา สุดท้ายฉันก็เลือก... ที่จะจากไปสินะ... แล้วทำไม... มันเจ็บปวดแบบนี้
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
' 25 
HOURs '
ความคิดเห็น