คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [ตอนที่11] :: รีเทลประกาศก้องและกลุ่มหมวกฟางที่ถูกกลืนโดยจ้าวทะเล!
ตอนที่11
รีเทลประกาศก้องและกลุ่มหมวกฟางที่ถูกกลืนโดยจ้าวทะเล!
หลังจากที่ฉันกับลูฟี่ปรับความเข้าใจกันในวันนั้น เมื่อพวกเราเป่าเทียนเสร็จก็นั่งกินเค้กก้อนเล็กกันไปเงียบๆ และเมื่อกินเสร็จ ฉันก็ยื่นหมวกฟางที่เขาสวมให้คืนเขาไป ลูฟี่จับที่มงกุฎที่ฉันให้ก่อนจะพูดประโยคเด็ดใส่ฉันทันที
‘ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยขี้งกอย่างเธอจะให้สมบัติฉันน่ะ >__<’
จบประโยคนั้นเท่านั้นแหละ ฉันก็เดินเข้าห้องไปนอนหลับ ลูฟี่ก็ก่อนกลับไปที่นอนด้วยหัวที่ปูดบวม... ปากหมอนั่นน่ะมันไม่สร้างสรรค์เลยจริงๆ -__-^
ตอนนี้ก็เช้าแล้ว ฉันเดินลงมากินข้าวเช้ากับพวกซันจิคุง วันนี้เรากินข้าวเช้ากันข้างๆ ชิงช้าที่ลานกว้างของเรือ และทุกอย่างมันก็เหมือนเดิมจริงๆ... รีเทลก็ยังนั่งข้างๆ ลูฟี่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เฮ้อ =__=!!
“คุณนามิมาแล้วหรอครับ อาหารเช้าครับผม >__<!” ซันจิคุงเดินมาพร้อมครัวซองต์ร้อนๆ น่ากินเหลือเกิน~
“วันนี้เป็นครัวซองต์หรอคะคุณซันจิ ฉันชอบกินครัวซองต์ที่สุดเลยล่ะค่ะ >O<!” รีเทลเมื่อตาเห็นเข้ากับอาหารเช้าก็เริ่มโหยหวน(?) ทันที
“ดีแล้วคร้าบที่รีเทลจังชอบน่ะ~” แล้วซันจิก็บิดไปบิดมาอีกครั้ง
“นามิ อีกนานหรือป่าวที่เราจะไปถึงเกาะคุโดบาระน่ะ” อุซปหันมาถามฉัน ฉันหันกลับไปมองหน้าอุซป ก่อนจะมองทอดไปที่ทะเล
“ซักบ่ายๆ ก็ถึงแล้วล่ะ” ฉัน
“งั้นพวกเราก็ใกล้พวกจ้าวทะเลไปอีกก้าวแล้วสินะ ฮือ T_T” อุซปโหยหวน
“นั่นสิ จ้าวทะเลเต็มไปหมดเลยนะ น่ากลัวจริงๆ” รีเทลคาบส้อมไว้ในปากแล้วทำสายตาแบบว่า... ฉันกลัวมากกก!
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวฉันจะซัดหน้าพวกมันเอง ^O^” ลูฟี่พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“ลูฟี่คุง... จะปกป้องฉันอย่างนั้นหรอ ว้ายๆ” รีเทลบิดไปบิดมาพร้อมหน้าแดง ลูฟี่หัวเราะชอบใจ อะไรของหมอนี่เนี่ย แน่ใจหรอว่าไม่ได้ชอบยัยรีเทลน่ะ =___=
“วันนี้จะได้กินเนื้อจ้าวทะเลแบบไหนกันน้า” ลูฟี่ทำหน้าคุมคิด อาหารเช้านายยังกินไม่หมดเลยนะ คิดถึงอาหารเย็นแล้วหรอเนี่ย =__=!!
“ใครกินไม่อิ่มขอเพิ่มได้ตามสบายเลยนะ~” ซันจิพูดพร้อมเดินมานั่งข้างๆ ฉัน
“อื้ม... อร่อยจัง” โรบินกินครัวซองต์คำแรกไปก็เอ่ยปากชมทันที ซันจิคุงที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันบิดไปบิดมาด้วยความขวยเขินอีกครั้ง
“ขอบคุณคร้าบโรบินจัง~ อยากทานเพิ่มบอกผมได้เลยนะคร้าบ~ ผมพร้อมทำให้โรบินจังเสมอ ♥” ซันจิ
“ขอบใจจ๊ะ ^^” โรบินหันมายิ้มให้ซันจิ
“มันก็ไม่เห็นจะอร่อยเท่าไหร่เลย” โซโลพูดพร้อมยัดครัวซองต์เข้าปากจนหมด แล้วยื่นจานไปตรงหน้าของซันจิ
“ขอเพิ่มหน่อยเดะ” โซโล
“บอกว่าไม่อร่อยแล้วจะขอเพิ่มทำไมฟะ =[]=^^” ซันจิร้องออกมาอย่างโมโห แต่สุดท้ายก็รับจานนั้นไปแล้วเดินไปตักครัวซองต์ชิ้นใหม่ให้กับโซโล
“ขอเพิ่มหน่อยซันจิ >O<!!” ลูฟี่
“อา... ได้ๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปหยิบทั้งจานมาเลยละกัน” ซันจิพูดพร้อมเดินหายเข้าไปในครัวอีกครั้ง
“ลูฟี่คุงก็ชอบกินครัวซองต์งั้นหรอ เราชอบเหมือนกันเลยเนอะ >__<!” รีเทล
“ฉันชอบทุกอย่างที่ซันจิทำนั้นแหละ ^O^!” ลูฟี่
“เหมือนกันอีกแล้วนะลูฟี่คุง อ๊าง~ >///<!” รีเทล
เห็นแล้วรำคาญลูกตาชะมัดเลยแฮะ =___=! ฉันมองไปทางอื่นแล้วเอาครัวซองต์ยัดเข้าปากตัวเอง เฮอะ -__-!!
“เออจริงสิ ลูฟี่” ฉันหันไปหาลูฟี่ ลูฟี่ที่พึ่งได้ครัวซองต์ชิ้นใหม่หันหน้ามามองฉันด้วยสายตาสงสัย
“วันนี้นายแต่งตัวแปลกๆ หรือป่าว?” ฉัน
“อ๋อ หมายถึงเสื้อน่ะหรอ” ลูฟี่
“ใช่” ฉัน
เสื้อของลูฟี่เปลี่ยนไป เขาใส่เป็นเสื้อยืดสีขาวข้างหลังมีฮู้ดลายของเสื้อเป็นตัวเลขยี่สิบแปด
“ช๊อปเปอร์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะ >O<” ลูฟี่พูดพร้อมดึงเสื้อขึ้นมาให้ฉันดู ช๊อปเปอร์หันไปมองแล้วยิ้มให้
ฉันยิ้มให้กับลูฟี่ก่อนจะหยิบครัวซองต์คำสุดท้ายเข้าปาก
“เพราะฉันไม่รู้ว่าเมื่อวานเป็นวันเกิดของลูฟี่คุง เลยไม่ได้ซื้อของขวัญให้เลย ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ” รีเทล
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อวยพรวันเกิดฉันแค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว” ลูฟี่หันไปฉีกยิ้มให้กับรีเทล ก่อนที่รีเทลจะหน้าแดงแปร๊ด
“ลูฟี่คุงนี่เท่สุดๆ เลยยยย >__<!!” รีเทลพูดพร้อมกระโดดกอดลูฟี่ ลูฟี่เหวอจนล้มลงไปนอน
“เหวอ ฉันกินข้าวอยู่นะ =O=!” ลูฟี่โวยวาย
“นิดเดียวน่า ลูฟี่คุงน่ารักจริงๆ นี่หน่า >___<////” รีเทลยันตัวลุกขึ้น ลูฟี่เองฉันเช่นเดียวกัน ลูฟี่หันหน้ามามองฉัน ส่วนฉันน่ะหรอ... ไม่ไงหรอก!
“ฉันอิ่มแล้วล่ะ” ฉันพูดพร้อมหันไปส่งยิ้มให้ซันจิคุงพร้อมโชว์จานเปล่า
“คร้าบผม คุณนามิ~ อร่อยหรือป่าวครับ ^^” ซันจิ
“อร่อยสิ ^^” ฉัน
“ดีใจจังที่นามิจังพูดว่ามันอร่อย >O<!!~” ซันจิ
ฉันยืนขึ้นแล้วเดินไปเก็บจาน คิดถึงฉากเมื่อกี้แล้วมันก็...!! เฮ้อ เอาเถอะ
ฉันเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินไปหารีเทล
“รีเทล ที่เกาะคุโดบาระมันมีห้องน้ำหรือป่าว” ฉัน
“หืม? ก็มีนะ บ้านที่พ่อของฉันสร้างไว้น่ะ มันมีอยู่แล้ว ทำไมหรอนามิ หรือว่าท้องของเธอมันเริ่มไม่ปกติแล้ว” รีเทลพูดพร้อมฉีกยิ้มหัวเราะเยาะ กรี๊ดดด! ไม่ใช่อย่างนั้นเฟ้ย!!
“ป่าวซะหน่อย ก็แค่อยากซักเสื้อผ้า -O-” ฉัน
“อ๋อเหรอ... มีอยู่แล้วล่ะ” รีเทลยิ้มให้ฉัน ฉันเองก็ยิ้มให้รีเทลกลับเฉยเดียวกัน ทำไมเวลาจะยิ้มให้ยัยรีเทลเนี่ย เหมือนมันลำบากมากๆ เลยนะ =___=;;
“อิ่มแล้วววว นามิเก็บจานให้หน่อย~” ลูฟี่หันหน้ามามองฉันแล้วยื่นจานเปล่ามาให้ ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะยะ =[]=^^^!!
“อะไรกันลูฟี่ นายกินไปแค่สามสิบสี่ชิ้นเองนะ” ซันจิถามอย่างตกใจ... มันปกติกับพวกฉันแล้วล่ะ ครัวซองต์สามสิบสี่ชิ้นมันนับเป็นแค่ สำหรับลูฟี่จริงๆ
“อิ่มแล้ว ไม่รู้เหมือนกัน” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้ม
“ฉันไม่เอาไปเก็บให้นายหรอกนะลูฟี่ เดินเอาไปเก็บเองสิ -__-” ฉัน
“งั้นฉันไปเก็บให้เองค่า >__<!!” รีเทลยกมือขึ้นสูงเป็นเชิงว่าอาสาเอง แล้วเธอก็ดึงจานจากมือของลูฟี่แล้ววิ่งเอาไปเก็บในห้องครัว แหม ยัยนี่ยอมเป็นขี้ข้าให้กับลูฟี่ด้วยแฮะ =___=;
“นามิมีส้มมั้ย อยากกินส้ม~” ลูฟี่หันมาถามฉันอีก วันนี้หมอนี่เรียกร้องฉันแปลกๆ แฮะ? ต้องการอะไรไม่ทราบ =___=?
“ก็มี วิ่งไปเก็บสิ” ฉันชี้ไปที่ต้นส้มที่ปลูกเอาไว้
“อะๆ ก็ได้ๆ” ลูฟี่พูดเหมือนฉันไปขัดใจเขาอะไรประมานนั้น หมอนั่นลุกขึ้นแล้วยืดมือไปจับที่เสากระดงเรือแล้วพุ่งตัวไปที่ต้นส้มของฉันทันที และมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รีเทลเดินออกมาพอดี เมื่อเธอเห็นแขนที่ยืดยาวได้ของลูฟี่ เธอก็เหวอขุดขีดทันที
“ละ... ละ... ลูฟี่คุงแขนยืดได้ด้วยหรอ =[]=!!!?” รีเทล
“...อ่า ฉันกินผลปีศาจไปน่ะ กินผลโกมุ โกมุเข้าไป... ตัวฉันเป็นยาง” ลูฟี่พูดพร้อมดึงแก้มของตัวเองยืดยาว มันยิ่งทำให้รีเทลเหวอเข้าไปใหญ่
“ผะ... ผลปีศาจ... ฉันนึกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าซะอีกค่ะ =[]=!” รีเทล
“มันเป็นเรื่องจริงนะ” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมส่งยิ้มให้รีเทล
“ทะ... ทานุกิพูดได้ O[]O!!!” รีเทลพูดพร้อมตกใจล้มลงไปนั่ง... อะไร? เธอพึ่งสังเกตรึไงเนี่ย =[]=!!!
“ฉันไม่ใช่ทานุกิ! ฉันคือเรนเดียร์ =[]=^^^” ช๊อปเปอร์
“โฮ๊ะๆๆๆ คุณช๊อปเปอร์ก็เหมือนทานุกิจริงๆ แหละครับ โยโฮะๆๆ” บรู๊คคุง
“คระ... คระ... โครงกระดูก... โอย” รีเทลเป็นลมสลบไป ช๊อปเปอร์รีบวิ่งไปดูอาการของเธอทันที ตามด้วยซันจิและทุกคน
“รีเทลจังเป็นอะไรป๊ายยย~” ซันจิร้องโหยหวน
“เธอแค่สลบไปเท่านั้นแหละ” ช๊อปเปอร์
“อะไรกัน นึกว่าเธอจะไม่ตกใจผมซะอีกนะเนี่ย โยโฮะๆๆ” บรู๊คคุง
“โอย...” รีเทลที่เริ่มได้สติ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบเข้ากับหน้าของบรู๊คคุงจังๆ เธอนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะกรีดร้องออกมา เธอพึ่งเห็นเร๊อะ =[]=!!!!
“ทะ... ทำไมโครงกระดูกถึง! ผีหรอ ผีๆๆๆ O[]O!!!” รีเทลร้องไม่เป็นเสียง
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ใช่ผี ผมก็กินผลปีศาจไปเหมือนกัน ผมกินผลโยมิ โยมิ โนมิ คร๊าบ~” บรู๊คคุงพูดพร้อมยกหมวกขึ้นทักทายเธอ เธอตัวสั่น แต่ก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา
“คะ... ค่ะ ยะ... ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันรีเทล...” รีเทลพูดเสียงสั่ง
“คร้าบผม~ ว่าแต่... ผมขอดูกางเกงในคุณหน่อยได้มั้ยครับ?” บรู๊คคุง
ผัวะ!!!!
“นายหยุดเล่นมุขแบบนี้ซักทีได้มั้ยเนี่ย =[]=^^^” ฉันสวนหมัดเข้าใส่หัวของบรู๊คทันที
“ฮี่ๆ นี่แหละพวกพ้องของฉัน” ลูฟี่ห้อยหัวลงมา ในมือของเข้ามีส้มของฉันอยู่ เขาหันหน้ามามองฉันก่อนจะโยนส้มผลหนึ่งมาให้
“เอามาเผื่อ ^^” ลูฟี่
“ขะ... ขอบคุณ” ถึงจะไม่ได้ขอก็เถอะ =___=;;
“กลุ่มของลูฟี่คุงนี่... มหัศจรรย์จริงๆ เลยนะคะ ^^;;” รีเทลพูดพร้อมเหงื่อตก ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข รีเทลหลบสายตาพร้อมหน้าแดง
เฮ้อ ฉันถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกมาจากรีเทล ก่อนจะค่อยๆ แกะเปลือกส้มออกแล้วกินส้มไปพรางๆ ลูฟี่ที่กระโดดมาจากไหนไม่รู้ กระโดดมายืนข้างๆ ฉัน
“ส้มของเธออร่อยดีนะ” ลูฟี่ฉีกยิ้ม
“อื้ม ใช่มั้ยล่ะ มันอร่อยอยู่แล้วล่ะ” ฉันยิ้มให้ลูฟี่กลับ
“ยิ้มอะไรกัน คุยอะไรกันคะ -O-” รีเทลเดินมาแทรกกลางฉันกับลูฟี่ แล้วหันหน้ามามองฉันอย่างหาเรื่อง เหวอๆๆ!
“แค่พูดเรื่องส้มเอง =O=” ฉัน
“แล้วทำไมต้องยิ้มให้กันด้วยอะ ไม่ชอบนะๆๆ หึงๆๆ >O<^^” รีเทลพูดพร้อมกอดแขนของลูฟี่แล้วส่ายหน้าไปมา... ยัยบ้า =___=!!
“ก็แค่ยิ้มให้กันภาษาเพื่อน เธอคิดอะไรของเธอเนี่ยรีเทล =__=” ฉัน
“ไม่ยอมอะ เพราะลูฟี่กับฉันจะแต่งงานกัน ใช่มั้ยลูฟี่คุง >__<!” รีเทลหันไปหาลูฟี่ ลูฟี่ทำหน้าตานิ่งเฉยก่อนจะส่ายหน้า
“ฉันจะยังไม่แต่งงานหรอกนะ ( ‘ ‘)” ลูฟี่
“อะ... ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเดี๋ยวยังไงลูฟี่คุงก็แต่ง อ๊าย~” แล้วรีเทลก็บิดไปบิดมาแล้วเดินหนีไป... หน้าแตกยับเยินเป็นฉัน ฉันก็ไม่อยู่หรอกนะ =___=
“ผู้หญิงนี่แปลกจังแฮะ” ลูฟี่พูดพร้อมหันไปมองทางรีเทล แล้วกลับมามองฉัน
“แปลกยังไงล่ะ?” ฉัน
“อืม... ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ~” ลูฟี่พูดพร้อมวิ่งไปแย่งเล่นชิงช้ากับช๊อปเปอร์ต่อ ส่วนฉันก็จะเดินกลับเข้าไปที่ห้อง วาดแผนที่ต่อดีกว่า
แล้วฉันก็เดินไปหยิบแผนที่ที่วาดค้างไว้ออกมาวาดต่ออีกครั้ง เพื่อเป็นการฆ่าเวลา เมื่อวาดได้เสร็จไปไม่นาน ซันจิก็ตะโกนเรียกทานอาหารกลางวันซะแล้ว ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงเกาะคุโดบาระแล้วล่ะ
“เนื้อๆๆๆ~” ลูฟี่โวยวายทันทีเมื่อก้นแตะกับเก้าอี้ของห้องอาหาร ซันจิบ่นออกมา แล้ววางเนื้อไว้ตรงหน้าของลูฟี่ ฉันเองก็หยิบอาหารตรงหน้าแล้วเอาเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“เอ่อ... รีเทลจังหายไปไหนเนี่ย” ซันจิถามขึ้น
เอ... นั้นสิ รีเทลหายไม่ไหนเนี่ย ไม่เห็นตั้งแต่ตอนที่ขอลูฟี่แต่งงานอะไรนั่นแล้ว -___-
“ตกทะเลไปแล้วมั้ง” โซโลพูดเสียงเรียบ ก่อนจะโดนซันจิตบหัวดังป้าบ!
“จะบ้าหรอไง =[]=^^^” ซันจิ
“ไม่รู้สิ” โซโล
“งั้นเดี๋ยวฉันไปตามหาก่อนนะ... รีเทลจัง~ ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วนะคร้าบ~~” แล้วซันจิก็เดินหายออกไปจากห้องอาหาร รู้สึกไปเองหรือป่าวว่าสบายใจชะมัด เวลายัยนั่นไม่อยู่ ฮ่าๆๆ
“หายไปไหนน้า ชักเป็นห่วงแล้วสิ” ช๊อปเปอร์พูดขึ้นบ้างก่อนจะตักผักเข้าปากไป
“เดี๋ยวก็หาเจอเองนั่นแหละ เรือก็มีอยู่แค่นี้ ถ้าไม่เจอก็แปลว่าตกทะเลไปแล้ว” โซโลพูดขึ้นอีกครั้ง
“ตกทะเลหรอ ไม่น่าเป็นไปได้มั้ง =___=” ฉัน
“ท้องทะเลน่ะ เป็นไปได้ทุกอย่างนั้นแหละนะ” โรบิน
หว่า ถ้ายัยนั้นตกทะเลไปจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย... คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ช่างเถอะ กินต่อดีกว่า สบายใจ โฮะๆ~
ปึง!!
“หารีเทลจังไม่เจอเลย!!!” ซันจิเปิดประตูเข้ามาอย่างดัง จนพวกเราทุกคนสะดุ้งตกใจ
“ก็บอกแล้วไงว่าตกทะเลไปแล้วน่ะ” โซโล
“นายจะบ้าหรือไง! มันไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะ! หาไม่เจอจริงๆ!” ซันจิ
“แถวนี้มีจ้าวทะเลอยู่เต็มไปหมดเลยนะ คงไม่ได้...” โรบิน
“หา! ขนาดนั้นเลยหรอครับโรบินจัง =[]=!!!” ซันจิ
“คงไม่ใช่หรอกครับ เพราะมันต้องเกิดเสียงบ้างแหละครับ” บรู๊คออกความเห็นบ้าง
“งั้นเดี๋ยวฉันไปตามหาอีกรอบแล้วกัน!” ซันจิ
“ผมไปด้วยคนสิครับ” บรู๊คคุงอาสาไปบ้าง ซันจิพยักหน้ารับ แล้วทั้งสองคนก็วิ่งออกไปจากห้องอาหารอีกครั้ง
“...พวกนายจะไม่ตกใจกันหน่อยหรอ” แฟรงกี้ถามอย่างสงสัย พวกเราทุกคนหันหน้าไปมองแฟรงกี้แล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
“ไม่”
“=O=;;;” แฟรงกี้
ไม่อยากจะเชื่อแฮะว่าลูฟี่จะไม่สนใจ... แอบดีใจนิดๆ แฮะ ฮ่าๆๆๆ ฉันมันนางมารร้ายชัดๆ =___=
“ฉันเชื่อว่ายัยนั้นไม่ตกทะเลหรอก” ลูฟี่พูดขึ้น
“ทำไมถึงเชื่อซะขนาดนั้นล่ะ” แฟรงกี้
“ไม่รู้สิ” ลูฟี่
“พวกนายเหมือนปีศาจเลยนะ ไม่ห่วงคนอื่นบ้างเลย =___=” แฟรงกี้
“ไม่ใช่ไม่ห่วงนะ แต่ก็เหมือนอย่างที่ลูฟี่บอกนั้นแหละ... รีเทลไม่มีทางตกทะเลได้หรอก” ฉัน
“...อืม” แฟรงกี้พูดพร้อมหันหน้าไปกินข้าวต่อ ฉันเองก็เหมือนกัน
เมื่อทานทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็เดินเอาจานไปเก็บแล้วเดินตามหารีเทล... ไม่รู้สิ ก็... ห่วงอยู่เล็กๆ แหละนะ... แค่เล็กๆ นะ =__=!
“หาเจอหรือป่าวล่ะซันจิคุง” ฉัน
“ไม่เจอเลยครับ T___T!!” ซันจิ
“หาหมดทุกที่แล้วหรอ” ฉัน
“ก็... ทุกที่แล้วครับ นอกจาก...” ซันจิ
“นอกจาก?” ฉัน
“ห้องของคุณนามิ” ซันจิพูดเสียงเรียบ... ห้องฉันอย่างนั้นหรอ...
เมื่อซันจิวิ่งไปตามหาต่อ ฉันที่เริ่มสงสัย... รีเทลจะไปที่ห้องฉันหรือป่าวนะ? ไม่หรอกมั้ง... ลองไปดูแล้วกัน!
ฉันเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องก็คิดไปพรางๆ ว่าคงไม่ใช่หรอก แต่พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ...
“รีเทล” ฉันพูดเสียงเข้มพร้อมมองไปที่รีเทลที่ทำอะไรก็ไม่รู้อยู่ที่โต๊ะ เธอค่อนข้างจะตกใจมากที่เดียว เธอรีบหันหน้ามามองฉันทันที
“นะ... นามิ” รีเทล
“เธอมาทำอะไรที่ห้องของฉัน” ฉัน
“กะ... ก็” รีเทลพูดเสียงตะกุกตะกัก ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู สายตาแรกมองไปที่กล่องสมบัติของฉัน แล้วเดินตรงไปเพื่อเปิดมันดู... ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
“เธอเข้ามาทำไม รีเทล!” ฉัน
“ฉะ... ฉันแค่เข้ามา...” รีเทลพูดพร้อมหลบสายตาฉัน ฉันเดินเข้าไปหารีเทลแล้วกระชากต้นแขนเธอให้มาอยู่ใกล้ๆ ตัวทันที ตอนนี้ฉันอารมณ์เสียมากๆ อะไรของยัยนี่ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย มีสิทธิ์อะไรเดินเข้ามาในห้องของฉัน!!
“ว่าไง พูดความจริงมาซะ” ฉัน
“ฉะ... ฉันแค่คิดว่าเธออาจจะมีอะไรปิดบังฉัน!” รีเทล
“ปิดบังเธอ?” ฉันทวนคำของรีเทล
“ก็เธอบอกว่าเธอเป็นเพื่อนกับลูฟี่! แต่มันไม่เหมือนเพื่อนเลย! เธอต้องคิดอะไรกับลูฟี่คุงแน่ๆ เลยใช่มั้ย!!” รีเทลเริ่มขึ้นเสียงใส่ฉันบ้าง
“เธอก็เลย... เข้ามาในห้องของฉัน?” ฉัน
“ใช่น่ะสิ!” รีเทล
“ใครสอนเธอให้ทำแบบนี้อย่างนั้นหรอ ฉันบอกว่าฉันกับลูฟี่เป็นเพื่อนกัน ก็คือเพื่อน” ฉัน
“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก...” รีเทล
“มีอะไรที่ทำให้เธอไม่เชื่อฉัน?” ฉัน
“ก็เมื่อคืนไงล่ะ! คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง! ถึงเธอจะตบตาคนทั้งเรือได้ แต่ก็ตบตาฉันไม่ได้หรอกนะ! ฉันเห็นนะ ว่าเธอกับลูฟี่ทำอะไรกันน่ะ เมื่อคืน!!” รีเทลตะโกนใส่หน้าฉัน ฉันมองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนจะเริ่มขมวดคิ้ว
“ฉันทำอะไรกับเขา” ฉัน
“เธอกับเขากอดกัน! ทำสายตาหวาดซึ้งใส่กัน!! แล้วมาบอกกับฉันว่าเป็นเพื่อนของเขา คิดว่าจะมาเปิดตัวเอาทีหลังหรือไง!” รีเทล
“เธอพูดอะไรของเธอ ฉันก็แค่ให้ของขวัญวันเกิดเขา แล้วเราก็ทานเค้กที่เค้าเหลือไว้กันก็เท่านั้น เธอนี่ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ -___-” ฉัน
“นามิ...” รีเทลเรียกชื่อฉันด้วยเสียงจริงจังและดูเยือกเย็น
“ฉันเกลียดเธอ” เมื่อรีเทลพูดจบ เธอก็ดึงมือของฉันที่จับต้นแขนของเธออยู่ออก แล้วเดินออกจากห้องฉันไปทันที... อะไรของยัยนี่เนี่ย... เกลียดฉัน?... คิดว่าเธอเกลียดอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง...
ฉันเดินออกจากห้องของตัวเองบ้าง เมื่อเดินออกไปก็เห็นซันจิคุงวิ่งเข้ามาหารีเทลด้วยสายตาดีใจ
“รีเทลจังหายไปไหนมาครับ! ผมเป็นห่วงจะแย่ T__T~” ซันจิ
“อ๋อ... ป่าวหรอกค่ะ ^^” รีเทลฉีกยิ้ม
“อาหารกลางวันเสร็จแล้วนะครับ อยู่ที่ห้องอาหารเลยนะครับ ^^” ซันจิพูดกับรีเทล รีเทลพยักหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้ซันจิ แล้วเธอก็เหลือบตามามองฉันด้วยสายตาที่... มุ่งร้าย? แล้วเธอก็เดินเข้าห้องอาหารไปทันที... รีเทล... เธอคิดจะเป็นศัตรูของฉันจริงๆ ด้วยสินะ
ซันจิคุงหันมามองหน้าฉันแล้วส่งยิ้มให้ ฉันเองก็ส่งยิ้มให้กับซันจิคุง ก่อนที่ซันจิคุงจะเดินไปทานอาหารต่อ ส่วนฉันก็เดินไปนั่งลงตรงชิงช้าอีกครั้ง เฮ้อ ฉันนั่งมองล็อคโพสไปพรางๆ เพราะไม่มีอะไรจะทำ จริงๆ เราก็เดินทางไปถูกนะ ล็อกโพสที่ชี้ลงข้างล่าง...
ครืนน...
เสียงเหมือนเรือจะไปโดนเข้ากับอะไรสักอย่างทำให้ฉันตกใจเป็นอย่างมาก อะไรน่ะ!!
ฉันรีบวิ่งไปดูที่ข้างเรือทันที ก่อจะเห็นเข้ากับ... จ้าวทะเล! มันเป็นจ้าวทะเลที่ตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลย! หน้าตาของมันเหมือนกับงูขนาดยักษ์สีดำสนิท นัยน์ตาของมันสีเหลืองหม่นๆ... นะ... น่ากลัว!!
“อะไรน่ะ!!” แฟรงกี้วิ่งออกมาจากห้องอาหารตัวหน้าตาแตกตื่น
“จะ... จ้าวทะเล...” ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปมองแฟรงกี้
“เริ่มแล้วสินะ...” โรบินเดินออกมาตาม
ใช่... ตอนนี้เราเริ่มเข้าสู่ที่ๆ จ้าวทะเลอาศัยอยู่มากซะแล้ว... แปลว่าใกล้เกาะคุโดบาระแล้วสินะ
“นามิ ข้างหลัง!!!” แฟรงกี้ตะโกนขึ้น ฉันรีบหันหน้าไปมองข้างหลังทันที จ้าวทะเลหน้าตาเหมือนกระทิงตัวสีแดงเข้มพุ่งตรงเข้ามาหาฉัน มันอ้าปากกว้างเพื่อที่จะกัดเข้าที่เรือ แย่แน่!!
“สตรองแฮมเมอร์!!” แฟรงกี้พุ่งหมัดเข้าใส่จ้าวทะเลตัวนั้นจนกระเด็น
“มันเริ่มโจมตีแล้วแฮะ” แฟรงกี้
“อะไรหรอ เกิดอะไรขึ้น” ลูฟี่โผล่หัวออกมาพร้อมเนื้อในปาก
“เราเริ่มเข้าเขตของเกาะคุโดบาระแล้วน่ะสิ จ้าวทะเลเต็มไปหมดเลย” แฟรงกี้
“จริงอะ ว้าวว! อาหารเย็นมาแล้วๆๆ” ลูฟี่พูดพร้อมกระโดดออกมาจากห้องอาหาร ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาพวกเขาทันที ใครจะไปยอมตายกันล่ะ =___=
“ลูฟี่ จัดการด้วยนะ!” ฉัน
“อะ... อ่า =__=” ลูฟี่
“ทำไมหรอคร้าบคุณนามิ~” ซันจิคุงหันมาถามฉัน
“เรา... จะถึงเกาะคุโดบาระแล้วล่ะ” ฉัน
เมื่อฉันพูดจบ รีเทลที่นั่งกินข้าวอยู่ลุกขึ้นทันที ก่อนจะวิ่งออกมานอกห้องอาหาร สายตาเธอกำลังมองหาเกาะคุโดบาระอย่างตื่นเต้น
“ไหนล่ะ เกาะ!” รีเทล
“ยังไม่ถึงหรอก แต่ก็ใกล้แล้วล่ะ” ฉัน
“ฉันไม่ได้ถามเธอ!” เมื่อรีเทลพูดจบ เธอก็วิ่งไปเกาะที่ขอบเรือเพื่อมองหาเกาะต่อ... ยัยนี่ =[]=!!!
เมื่อรีเทลเดินไปเกาะตรงขอบเรือเท่านั้นแหละ จ้าวทะเลก็พุ่งตัวเข้ามาหาเธอทันที ซันจิคุงรีบวิ่งไปแล้วโดดถีบจ้าวทะเลตัวนั้นจนกระเด็นไปอีกทาง
“รีเทลจังไปอยู่ที่ปลอดภัยเถอะครับ เดี๋ยวที่นี่ผมจัดการเอง~” ซันจิ
“...ค่ะ” รีเทลตอบสั้นๆ แล้ววิ่งกลับมา สุดท้ายก็กลัวจนวิ่งกลับมา ทำเป็นเก่งไปได้ เฮอะ ยัยนี่หนิ =.....=
“ตัวไหนๆ ก็น่ากินทั้งนั้นเลยแฮะ =O=...” ลูฟี่พูดพร้อมน้ำลายไหล
“นายจะบ้าหรอลูฟี่! เดี๋ยวมันก็จมเรือเราหรอก!” ฉัน
“แต่มันก็น่ากินหนิ กินตัวไหนดีน้า...” ลูฟี่
แล้วไม่นาน จ้าวทะเลอีกตัวก็พุ่งตัวเข้ามาอีก แต่ก็ถูกลูฟี่ซัดจนหน้าหงาย
ครืนนน...
จ้าวทะเลตัวใดตัวหนึ่งว่ายผ่านท้องเรือของเรา ทำให้เรือของเราเซไปเซมา
ครืนนน!
จ้าวทะเลอีกตัวว่ายเข้ามาอีก แล้วมันก็กระโดดลงน้ำทะเลไปจน น้ำทะเลกระเด็นเข้ามาในเรือของเรา แย่แน่ๆ!
“ลูฟี่ทำอะไรซักอย่างสิ!” ฉันหันหน้าไปมองทางลูฟี่ ลูฟี่หันหน้ามามองฉันเหมือนอยากจะถามว่า แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ?
ครืนนน!
จ้าวทะเลว่ายน้ำเข้ามาที่ซักขวาของเรือ จนเรือของเราเอียงไปหมด ทุกคนรีบคว้าของใกล้ตัวเพื่อยึดตัวเองเอาไว้ แต่เพราะน้ำทะเลที่ซัดเข้ามาก่อนหน้านี้ทำให้พื้นลื่น มันเลยทำให้รีเทลที่หาที่ยึดไม่ทันลื่นล้นแล้วเริ่มไหลลงทะเล โดยมีจ้าวทะเลตัวหนึ่งอ้าปากรอ
“กรี๊ดดดดดดด!!!” รีเทลร้องสุดเสียง เมื่อลูฟี่เห็นอย่างนั้น ลูฟี่รีบยืดมือเข้าไปคว้าตัวของรีเทลได้ทันก่อนจะได้เป็นอาหารของเจ้าทะเล
“ไม่เป็นไรนะ” ลูฟี่ถามรีเทล
“คะ... ค่ะ... ไม่เป็นไร... เพราะลูฟี่คุงช่วยไว้แท้ๆ” รีเทลโผเข้ากอดลูฟี่ ลูฟี่เหวอสุดขีดจึงเผลอปล่อยมือที่ที่ยึดเอาไว้
“เหวอออ!” ลูฟี่ร้อง
หมับ!!
ฉันรีบคว้ามือของลูฟี่ทันที อ๊ากกก ทำไมหนักกันอย่างนี้เนี่ยย!
ครืนนน...
เมื่อจ้าวทะเลว่ายน้ำผ่านไป ทำให้เรือของเรากลับมาเป็นปกติ ฉันปล่อยมือจากที่ยึดและปล่อยมือจากลูฟี่อย่างเหนื่อยอ่อน หนักเป็นบ้า!!
“โหยๆ ขอบคุณนะนามิ เกือบไปแล้วว” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มให้ฉัน
“ไม่เป็นไรหรอก” ฉันตอบกลับ ก่อนที่ทุกคนที่อยู่ในห้องอาหารจะเดินออกมา
“โต๊ะล้มหมดเลย” โซโล
“ใช่ๆ แย่เลย เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ช๊อปเปอร์
“จ้าวทะเลน่ะสิ” ฉัน
“หา! เราจะใกล้ถึงเกาะคุโดบาระแล้วหรอเนี่ย” ช๊อปเปอร์
“ใช่ จ้าวทะเลว่ายเต็มไปหมดเลย” ฉัน
“ว๊ากกก” ช๊อปเปอร์กับอุซปร้องเสียงหลง
“จ้าวทะเลงั้นหรอ... ดีเลย จะได้มีข้าวเย็นอร่อยๆ กินซะที” โซโลพูดพร้อมดึงดาบข้างตัวออกมา แล้วกระโจนเข้าใส่จ้าวทะเลตัวหนึ่งที่จะเข้าโจมตีเรือของเราทันที
อ๊ากกกก จ้าวทะเลเต็มไปหมดเลย น่ากลัวชะมัด =[]=!!
“สุภาพสตรีเข้าไปหลบในห้องเถอะครับ เดี๋ยวผมจะปกป้องเอง~” ซันจิ
“พูดจาชวนอ้วกเหมือนเดิม” โซโล
“หุบปากไปเลยนายน่ะ =[]=^^^” ซันจิ
ฉันหันไปมองทางรีเทลที่หลบข้างหลังลูฟี่สถานเดียว ทำไมยัยนี่ถึง... ฮึ๊ยยย =___=!!
ครืนนน...
เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้นจากข้างหลังเรือ ฉันหันหน้าไปมองมันช้าๆ แล้วก็พบ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!”
รีเทลกรีดร้องเมื่อหันหน้าไปพบสิ่งเดียวกับฉัน จ้าวทะเลหน้าตาเหมือนงูยักษ์สีดำตัวนั้น... นั้นกลับมาอีกครั้ง! และขนาดตัวของฉันไม่ใช่เล็กๆ มันอ้าปากกว้างแล้วไม่นาน เรือของเราก็ไหลเข้าไปในปากของมัน
ครืนน!
ปากจ้าวทะเลตัวนี้ปิดปากลง ความมืดมิดก็พุ่งเข้าหาพวกเราทันที... พวกเรา...
“พวกเราถูกกลืนแล้วววววววววววว!!!” อุซปร้องเสียงหลง
แย่แล้ว... พวกเรา... อยู่ในท้องของ... จ้าวทะเลตัวนี้!!!
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
N AN 
อัพๆๆๆ ให้แล้วนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกคนที่อ่านเลยค่ะ
ความคิดเห็น