คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [บทนำ]
บทนำ
“คุณนามิคร้าบบ ผมเอาน้ำชามาเสริฟแล้วคร้าบ >_<” เสียงของซันจิคุงนั้นดังขึ้นมาพร้อมกับน้ำชากลิ่นหอม
“อ่า... ขอบคุณจ้า เอาวางไว้ที่โต๊ะเลย” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับซันจิคุง
“ครับผม อีกสามสิบนาทีอาหารกลางวันจะเสร็จแล้วนะครับ” ซันจิ
“จ้า” ฉันส่งยิ้มตอบให้ซันจิคุง
ซันจิคุงยิ้มกลับมาให้ฉันอีก แล้วเดินออกจากห้องฉันไป
“ฮึบบบ” ฉันบิดขี้เกียจไปมา แล้วลุกขึ้นไปที่น้ำชา ก่อนจะหยิบแก้วน้ำชาขึ้นแล้วยกขึ้นจิบ... อื้มม รสชาติดีเหมือนเดิมเลยน้า
อ๊ะ! สวัสดี ฉันชื่อ ‘นามิ’ เป็นต้นหนเรือประจำกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งวาดแผนที่เกาะที่พึ่งผ่านมาเสร็จ แล้วก็ดื่มน้ำชาประจำวัน
ฉันค่อยๆ จิบน้ำชาแก้วนั้นจนหมด แล้วเดินไปเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนให้เข้าที่ แล้วเดินออกมาจากห้อง
เฮ้ออ อากาศดีจริงๆ เลยน้า คลื่นของน้ำทะเลซัดเข้าที่เรือเบาๆ กลิ่นของน้ำทะเล แสงแดดที่ส่องสว่าง...
“นามิ... นามิๆๆๆๆๆ!!” เสียงของ ‘ช๊อปเปอร์’ ที่ตะโกนเรียกฉัน ทำเอาฉันแสดงเอ็มวีต่อไม่ได้ แล้วรีบหันไปหาช๊อปเปอร์ทันที
“อะไรหรอช๊อปเปอร์” ฉัน
“ลูฟี่... ลูฟี่น่ะ... ฮือออ TTOTT” แล้วช๊อปเปอร์ก็ปล่อยโฮทันที เฮ้ย! เป็นอะรน่ะ =[]=!!
“เป็นอะไรน่ะช๊อปเปอร์!” ฉันวิ่งไปหาช๊อปเปอร์ที่กำลังร้องไห้ทันที
“ลูฟี่น่ะ... เขามาแย่งชิงช้าฉันเล่นอีกแล้ว ฮือๆๆๆ TT_TT” ช๊อปเปอร์
“หา?” ฉันถึงกับเหวอ
“นั่นไง หมอนั่นแย่งฉันเล่นอีกแล้ว แง้!” ช๊อปเปอร์ร้องไห้พร้อมชี้ไปทางชิงช้า ที่มีลูฟี่นั่งแกว่งมันไปมาอย่างบ้าคลั่งอยู่ใต้ต้นไม้บนเรือ ‘เธาซันด์ซันนี่’ ... หมอนั่นคงคิดว่าตัวเองเล่นเรือไวกิ้งอยู่สินะ -___-
ฉันว่าแล้วไง ว่าซักวันมันต้องมีปัญหากับไอ้ชิงช้าตัวนี้แน่ๆ -__-!!
“จัดการให้ฉันหน่อยสินามิ นะ ฮือ T^T” ช๊อปเปอร์พูดแล้วเขย่าขาฉันเบาๆ
“เฮ้อ... อื้ม” ฉันหันไปยิ้มให้ช๊อปเปอร์ แล้วเดินตรงเข้าไปหาลูฟี่
“นี่ลูฟี่” ฉันส่งเสียงเรียกลูฟี่
“ฮะฮ้า สนุกจังๆ ฮ้า” ลูฟี่ส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข... หมอนี่ไม่ฟังฉันเลย =__=^^
“ลูฟี่!” ฉันส่งเสียงเรียกดังกว่าเดิม
“ลมเย็นๆ >O<” แต่หมอนั้นก็ทำเหมือนไม่ได้ยินอีกแล้วว =[]=^^
“นี่เจ้าบ้า!!” ฉันเริ่มตะโกนอย่างหัวเสีย แต่เจ้าลูฟี่ก็ยังแกว่งชิงช้าต่อไป อย่างไม่สนใจฉันเลย กรี๊ดดด! ฉันอยากฆ่าหมอนี่ชะมัดดด =[]=!!!
“ลูฟี่!!!” ฉันเอื้อมมือไปดึงเชือกของชิงช้าเอาไว้ก่อนที่หมอนั่นจะแกว่งมันไปข้างหน้าสุดแรง และเพราะฉันทำแบบนั้นแหละ ลูฟี่จึงตกใจเผลอปล่อยมือออกจากชิงช้า กระเด็นตัวลอยออกไปข้างหน้าถึงสามเมตร หึ =__=^^^
“ทำอะไรน่ะนามิ >[]<^!!” พอหมอนั่นตั้งสติได้ ก็รีบหันหน้ามาโวยวายใส่ฉันทันที
ฉันเดินเข้าไปหานายลูฟี่แล้วใช้อุ้มมือต่อยลงที่หัวของลูฟี่สุดแรง
โป๊ก!!
“โอ๊ยยยยย!!” ลูฟี่ร้องแล้วดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนพื้น
“เจ้าบ้า เรียกตั้งนานทำมาเป็นหูทวนลม!!” ฉัน
“อะไร เธอเรียกฉันนานแล้วหรอ ไม่เห็นได้ยิน -O-” ลูฟี่
โป๊ก!!!
“อืมๆ ได้ยินๆ ฉันผิดเอง TT^TT” ลูฟี่เอามือกุมหัว
“เออดี นายน่ะ! แบ่งชิงช้าให้ช๊อปเปอร์เล่นบ้างสิ ช๊อปเปอร์มาฟ้องฉันว่านายไม่ให้เขาเล่นเลย -__-” ฉัน
“อะไรกัน เดี๋ยวฉันก็แบ่งให้น่า -3-” ลูฟี่
“แล้วมันเมื่อไหร่กันล่ะยะ ที่นายแบ่งน่ะ!!” ฉัน
“ไม่รู้ๆๆ >O<! เนี่ย ก็ตอนนี้ไม่เล่นแล้วเนี่ย ให้ช๊อปเปอร์มาเล่นสิ เชอะ -...-” ลูฟี่
“เฮ้อ... ช๊อปเปอร์ มาเล่นชิงช้าเถอะ ลูฟี่แบ่งให้เล่นแล้ว” ฉันหันหน้าไปยิ้มให้ช๊อปเปอร์ ช๊อปเปอร์ยิ้มอย่างมีความสุข แล้ววิ่งมาเล่นชิงช้าทันที
“ชิ -....-” ลูฟี่ทำเสียงจิ๊จ๊ะ
“อะไรของนาย อย่ามาทำเสียงจิ๊จ๊ะ เดี๋ยวจะโดน -O-” ฉัน
“ยัยปีศาจนามิ -___-” ลูฟี่บ่นอุบอิบ
“เมื่อกี้ว่ายังไงนะ ^^?” ฉัน
“ป่าว ไม่ได้พูดอะไรซักอย่าง -O-” ลูฟี่รีบวิ่งหนีไปนั่งที่หัวของซันนี่ทันที
เฮ้อ บ้าจริงๆ -___-
“เหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ” โรบินเดินมาแล้วส่งยิ้มให้ฉัน
“อื้ม ก็นิดหน่อยน่ะ ก็เพราะลูฟี่ปัญญาอ่อนเหมือนเดิมแหละนะ -___-” ฉัน
“อย่าเครียดนักเลยน่า ^^” โรบิน
“ซักวันฉันจะตัดเชือกของชิงช้านี่ให้ขาด เอาซะไม่ต้องเล่นกันหมดนั่นแหละ -__-^” ฉัน
“ฮะๆ” โรบินหัวเราะเล็กๆ
“อืม... แล้วมีอะไรหรือป่าวโรบิน” ฉัน
“ซันจิคุงเรียกให้ไปกินข้าวกันน่ะจ๊ะ” โรบิน
“อ๋อ อื้ม” ฉัน
“งั้นเดี๋ยวฉันไปเรียกทุกคนนะ” โรบินยิ้มแล้วหันหลังไปชวนทุกคนไปทานข้าว
ฉันเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง หยิบแก้วน้ำชาที่วางทิ้งไว้ลงไปในห้องครัวด้วย
“โอ๊ะ คุณนามิ ♥” เมื่อเดินเข้าไปในห้องครัวก็เห็นซันจิกำลังทำอาหารอยู่พอดี
“ว่าไงซันจิคุง” ฉันยิ้มให้ซันจิ
“ป่าวครับ คุณนามิไปนั่งรอที่โต๊ะเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวอาหารจะเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมเอาไปเสริฟ” ซันจิ
“อื้ม ฉันแค่เอาแก้วน้ำชามาล้างน่ะ” ฉัน
“วางไว้ข้างๆ นั้นเลยครับ เดี๋ยวผมล้างเอง” ซันจิคุงยิ้ม
“อื้ม ได้สิ” ฉันเอาแก้วน้ำชาวางไว้ แล้วเดินไปรอที่โต๊ะอาหาร พอเดินไปถึงก็เห็น ‘บรู๊ค’ กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ก่อนแล้ว
“มาก่อนเชียวนะบรู๊คคุง” ฉันหันไปยิ้มให้กับบรู๊ค
“ครับ ผมกำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ คุณนามิเอาบ้างมั้ยครับ” บรู๊ค
“ไม่เป็นไร ฉันดื่มไปแล้วล่ะ” ฉัน
“ครับ... ว่าแต่...” บรู๊ค
“อะไรหรอ” ฉันหันไปมองทางบรู๊ค
“วันนี้คุณนามิใส่กางเกงในสีอะไรหรอครับ?” บรู๊ค
ผัวะ!!!
“ถามอะไรบ้าๆ =____=^^^” ฉันต่อยไปเต็มหัวของบรุ๊คคุง ทำเอาเขาล้มไปนอนกับพื้นเลยทีเดียว
“เธอทำอะไรบรู๊คอีกน่ะ”
เมื่อฉันหันไปมองตามต้นเสียง ‘โซโล’ ที่พึ่งมาถึงโต๊ะอาหารถามฉันทันที เมื่อเห็นบรู๊คคุงนอนอยู่กับพื้น
“ไม่มีอะไร -__-” ฉัน
โซโลทำท่าไม่สนใจแล้วเดินไปนั่งประจำที่ของเขาเพื่อรอทานอาหาร
“ท่านอุซปผู้ยิ่งใหญ่มาทานอาหารแล้ว! ก้มหัวให้ฉันซะ วะฮะฮะฮ่า!”
ทุกคนหันหน้าไปมอง ‘อุซป’ ที่เดินเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่ ท่านอุซป... เหอะ =__=!!
“มานั่งซะที รำคาญ” โซโลที่ทนไม่ไหวพูดออกมา
“วะฮะฮะฮ่า กลัวฉันล่ะสิ ฉันมันท่านอุซปผู้ยิ่งใหญ่นี่เนอะ ฮ่าๆๆ” อุซป
“บอกให้มานั่งไง! เดี๋ยวก็ฟันให้จมูกสั้นลงเลยหนิ!!” โซโล
“หยาบคายที่ซู๊ดดด TT^TT” อุซป
“เอะอะอะไรกันน่ะ”
แฟรงกี้เดินมาเข้าในห้องอาหาร ก่อนจะเดินไปชนอุซปลงไปนอนกองกับพื้น
“หน๊อย แก อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะเฟ้ย!” อุซปโวยวายทันที
“อ้าว แกอยู่นี่ด้วยหรอเจ้าจมูกยาว” แฟรงกี้
“เดี๋ยวยิงตกทะเลซะหรอก =[]=!!” อุซป
“เอาเส้ ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะอาทิตย์นี้ฉันซูปเปอร์เป็นพิเศษ... ซูปปป เปอร์!!” แล้วแฟรงกี้ก็แอ็กท่าสุดซูปเปอร์ของเขาต่อไป
“เฮ้ หลบหน่อย อาหารมาแล้วๆ” เสียงของซันจิคุงดังมาจากข้างหลังของแฟรงกี้
แฟรงกี้ถอยตัวหลบจากทางเดินของซันจิทันที และ อุซปก็รีบยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
“โอ้” แฟรงกี้กับอุซปรีบเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“อ้าว แล้วโรบินจัง ช๊อปเปอร์แล้วก็ลูฟี่ล่ะ” ซันจิ
“เดี๋ยวก็มาเองแหละ” ฉัน
“คร้าบ คุณนามิ ♥” ซันจิ
“มาแล้ว ขอโทษที่มาช้านะ พอดีกำลังเล่นชิงช้าอยู่” ช๊อปเปอร์ที่เดินมาพร้อมโรบิน
“ใช่ ฉันก็ขอโทษที่มาช้านะ” โรบินยิ้มบางๆ
“ไม่เป็นไรหรอกคร้าบโรบินจัง! มาเลยคร้าบ ผมนำอาหารมาเสริฟแล้ว ♥O♥” ซันจิ
“จ้า ^^” โรบิน
“แล้วลูฟี่ล่ะ” ฉัน
“เดี๋ยวเขาก็มา เขาบอกว่าขอเวลาแป๊บนึงน่ะ” โรบิน
“แปลกๆ นะ ทุกทีเวลาอาหารเย็นหมอนั่นจะรีบมาเลยนี่หน่า” อุซป
“นั่นสิ” โซโล
“เอาเถอะ เดี๋ยวก็มาเองแหละ” ฉัน
“อื้ม งั้นทานกันก่อนเลยแล้วกัน” แฟรงกี้
“ทานเลยนะ >__<!” ช๊อปเปอร์
แล้วพวกเราก็นั่งทานอาหารกัน สิบนาทีผ่านไป ลูฟี่ก็ยังไม่เข้ามาในห้องอาหาร ยี่สิบนาทีผ่านไปก็ไม่มา... แปลกๆ แล้วล่ะ
“ลูฟี่ยังไม่มาเลย” ฉันพูดขึ้นกลางวงอาหาร
“นั่นสิครับ ชักเป็นห่วงแล้วสิ” บรู๊ค
“เดี๋ยวฉันไปตามเอง” ฉัน
ฉันที่อิ่มกับอาหารแล้วจึงอาสาออกไปตามหาลูฟี่
พอเดินออกมาจากห้องอาหาร ก็ไม่พบลูฟี่เลย... หมอนั่นหายไปไหนเนี่ย =O=!
ฉันเดินไปทั่วเรือก็ไม่เห็น ที่ชิงช้า ไม่มี ที่ห้องสมุดของเรือก็ไม่มี ที่หัวของซันนี่ก็ไม่มี ห้องเครื่องก็ไม่มี... หาย... ไม่ใช่ว่าตกทะเลไปแล้วนะ =[]=!!
พอคิดได้แล้วก็วิ่งไปดูที่ข้างเรือทันที... ไม่มี
ที่ห้องฉันหรือป่าวนะ... ไม่หรอกมั้ง... หมอนั่นคงไม่ไปที่ห้องของฉันหรอก... คงต้องลองไปดู -___-
ฉันเดินไปที่ห้องของตัวเองทันที พอเดินไปถึงหน้าประตู ก็เหมือนได้ยินเสียงเหมือนข้าวของตกมาจากในห้อง... อะไรอยู่ในนั้นน่ะ =[]=!!
ผ่าง!
ฉันรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องของตัวเองทันที
“เอิ๊ก =[]=;;;!!!” สิ่งแรกที่เห็นคือ... ลูฟี่กำลังยืนอยู่กลางห้องของฉัน พร้อมในมือถือแผนที่ของฉันอยู่
“นายทำอะไรน่ะลูฟี่ ทำไมไม่ไปกินข้าว -__-” ฉัน
“เอ่อ... =[]=;;;;” ลูฟี่
“อะไรของนาย? แล้วนั่นมันแผนที่ของฉันไม่ใช่หรอ ปล่อยมือจากมันเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!” ฉันชี้ไปที่แผนที่ในมือของเขา
“อะ... อะ... โอเค” ลูฟี่โยนแผนที่วางไว้ที่โต๊ะฉัน แล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที
อะไรของหมอนั่นน่ะ -__-
ฉันเดินไปที่แผนที่ที่ลูฟี่โต๊ะไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งหายไปเมื่อกี้
ติ๋ง... ติ๋ง...
พอเดินไปที่โต๊ะ... เฮือก!! น้ำชาที่อยู่ในเหยือกมันหกลงมาเต็มโต๊ะ แผนที่ที่ลูฟี่โยนลงไปเมื่อกี้เปียกโชกเต็มไปด้วยน้ำชา
อ๊ากกกกกกกก!! นี่มันอะไรเนี่ย =[]=!!!!
ฉันรีบดึงแผนที่นั้นออกมาจากน้ำชาที่หกอยู่ทันที พอกางดูก็...
“กรี๊ดดดดดดดด!!!” ฉัน
“เป็นอะไรหรอครับคุณนามิ!!!” ซันจิคุงกระโดดเข้ามาให้ห้องทันทีที่ได้ยินเสียงฉันกรี๊ด
“แผนที่... แผนที่ที่ฉันพึ่งเขียนเสร็จเมื่อกี้ =[]=!!!” ฉัน
แผนที่ที่ฉันพึ่งเขียนเสร็จไม่นานเปื้อนน้ำชาเต็มไปหมด แถมเหมือนมีร่องรอยเหมือนโดนลบด้วย เพราะกระดาษมันรอกออกมา... นี่มันอะไรก๊านนน!! ใครทำน้ำชาในเหยือกฉันหก!!!
...เจ้าลูฟี่!!!
“ลูฟี่!!!” ฉันที่โมโหสุดขีดวิ่งตรงไปที่ห้องอาหารทันที
“เอ๋... ลูฟี่ไม่ได้อยู่ที่นี่นะ” ช๊อปเปอร์หันมามองฉันอย่างงงๆ
“หมอนั่นอยู่ไหน!!” ฉันถามอย่างหัวเสีย
“ก็เธออาสาไปตามหาไม่ใช่หรอ หมอนั่นยังไม่มาที่นี่เลย” โซโล
“อ๊ากก!” ฉันเดินออกจากห้องอาหารแล้ววิ่งไปที่ควบคุมเรือ ซึ่งมีโซฟาอยู่ตรงนั้น... ฉันเห็นรองเท้าของเจ้าลูฟี่โผล่ออกมานิดๆ!!
“ลูฟี่!!!” ฉันตะโกนใส่ลูฟี่ทันทีที่ไปถึงโซฟานั่น
“อ๊ากก! ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ไม่ได้ตั้งใจๆๆๆๆ TTOTT!!” ลูฟี่ที่กำลังนอนหลบฉันอยู่ที่โซฟารีบลุกขึ้นมาขอโทษขอโพยฉันทันที
“นายทำอะไรกับแผนที่ฉันเนี่ย!! ดูสิ!!!” ฉันชี้ไปที่แผนที่ที่หยิบติดมือมาด้วย
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ TTOTT” ลูฟี่
“ไม่ได้ตั้งใจแต่นายก็ทำไปแล้ว เจ้าบ้าเอ๊ย!!” ฉัน
โป๊ก!!!
“อ๊ากกก ขอโทษ TTOTT!!!” ลูฟี่เอามือกุมหัวตัวเอง
“ขอโทษแล้วแผนที่มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ยยะ! แล้วนายเข้าไปทำอะไรที่ห้องของฉัน!!” ฉัน
“เอ่อ... =O=” ลูฟี่
“บอกมานะยะ! เข้าไปทำไม!!” ฉัน
“ก็ๆๆๆ เธอไม่ยอมให้ฉันเล่นชิงช้า... ฉันๆๆ แค่จะแกล้งเธออะ TTOTT” ลูฟี่
“แกล้งอะไรของนาย! เอาน้ำชามาเทใส่แผนที่ของฉันน่ะ มันควรทำมั้ย!!” ฉัน
“ฉันไม่ได้จะเอามาเท มันหลุดมือ! จริงๆ แล้วฉันจะเอากาน้ำชาของเธอไปซ้อน แค่นั้นแหละที่จะแกล้ง ไม่คิดว่าฝากาน้ำชามันจะหล่น แล้วมันก็เลยหกใส่ ฉันขอโทษจริงๆ TTOTT!!” ลูฟี่
“ฉันไม่ใช่อภัยนายหรอก!!” ฉัน
“อะไรเล่า! ฉันฉันเช็ดให้เธอแล้วนี่ TTOTT!!” ลูฟี่
“มันหนักกว่าเดิมอีก เห็นมั้ยเนี่ย!!” ฉัน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษ TTOTT!!!” ลูฟี่
“ไม่ให้อภัยหรอก!!!” ฉัน
“นามิจัง! เราจะถึงเกาะแล้วนะครับ เกาะตรงนั้นอยู่ที่สองนาฬิกา เดี๋ยวจะเทียบท่าเพราะอาหารจะหมดแล้วครับ!!” ซันจิวิ่งมาบอกฉัน
“ดีเลย ซื้อเนื้อมาเยอะๆ *O*” ลูฟี่
“เดี๋ยวนายจะโดน! ฉันยังโกรธนายอยู่นะ!!” ฉัน
“อะไรเล่า T^T” ลูฟี่
“ฉันจะช๊อปปิ้งหน่อย ก็ดี ฉันเบื่อหน้าลูฟี่จะตายแล้ว!” ฉัน
“อะไรล่ะ แค่ทำแผนที่เละเองนะ TT^TT” ลูฟี่
“อย่ามาแก้ตัว!!” ฉัน
“แง้ววววว!” ลูฟี่จับที่หัวของตัวเองด้วยความเจ็บปวด
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น