คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Episode 00
██████████████████████████████████████████████████
ในองค์กรๆ หนึ่งในรัสเซีย เป็นองค์กรที่มีอิทธิพลในเขตและพื้นที่ต่างๆ
ซึ่งเป็นองค์กรที่ทุกคนมองว่าป่าเถื่อน น่าเกรงกลัวและชั้นต่ำ
ถ้าเพียงเอ่ยเพียงสั้นๆ ถึงประเทศรัสเซีย หากมองในแง่บวก
ทุกคนอาจจะมองเห็นถึงความสวยงามของภูมิประเทศ แต่หากมอง
ไปในทางแง่ลบบ้างล่ะ? ทุกคนคงจะรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร...
สัญลักษณ์ที่ถูกตราไว้ตามร่างกายที่กำยำนั้นแสดงถึง
พฤติกรรมด้านลบของแต่ละบุคคลในองค์กร
เช่นว่า หากเป็นรูปแมวนั้นหมายถึงคนๆ นั้นเคยเป็นขโมยมาก่อน
หรือแม้กระทั่งรูปเหยี่ยวจะหมายถึงเคยเป็นนักฆ่ามาก่อนนั้นเอง
ได้อธิบายมามากถึงขนาดนี้แล้วคงพอจะรู้มากขึ้นอีกสินะว่าหมายถึงอะไร
เฮ้... ยินดีต้อนรับสู่โลกที่โหดร้าย ในฐานะหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียขนาดใหญ่ที่สุดของรัสเซีย
คลาวน์ดิน่า อาร์คาดี หรือในอีกชื่อ
ดอนคลาวน์ ดิฟิทอร์ที่สาม
บทที่หนึ่ง
ปัง!!!
เสียงปืนที่เหนี่ยวไกลดังลั่นไปทั่วตัวตึกหรูดูมีระดับ และผู้ที่ถือปืนที่เหนี่ยวไกลนั่นคือชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่กำลังจ่อปืนไปทางชายหนุ่มรูปหล่อ
“เฮ้! พ่อ! ทำบ้าอะไรน่ะ” ชายหนุ่มคนนั้นร้องขึ้นพร้อมกับกระโดดหนีวิถีกระสุน
“ก็บอกแล้วไงว่าให้จัดการฉันก่อนที่ฉันจะจัดการแก!” ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อกล่าวพร้อมกับจ่อปืนไปทางลูกชายของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
ปัง!!
“เหวอออ!!!” ลูกชายพูดพร้อมกระโดดหนีวิถีกระสุนอีกครั้ง
“ฮ่าๆๆๆๆ~” เสียงของชายอีกคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางลูกชายที่ถูกพ่อของตนหันกระบอกปืนใส่
“หัวเราะอะไรน่ะพี่!!” ชายหนุ่มที่ถูกยิงพูดขึ้นพร้อมกับหันไปโวยวายใส่ผู้เป็นพี่ชาย
“ไม่เอาน่านิวเกต! ถ้าแกเอาแต่วิ่งหนีอยู่อย่างนั้นไม่เข้าไปโจมตี ฉันว่าแกก็จบที่ตายอยู่ดีแหละน่า” ผู้เป็นพี่ชายพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของ นิวเกต น้องชายของตน
“พ่อคงไม่คิดจะยิงลูกชายแท้ๆ ของตัวเองใช่ม้า~” นิวเกตพูดพร้อมหันหน้าไปทำตาหวานซึ้งใส่พ่อของตัวเอง
“อ้อ... ฉันทำแน่ไม่ต้องห่วง ถ้าแกไม่หยุดทำตัวเป็นตุ๊ดซักที!” ชายผู้เป็นพ่อพูดพร้อมยิงปืนไปที่เท้าของนิวเกต
“เฮ้ย!” นิวเกตร้องเสียงหลงพร้อมกับกระโดดหลบลูกกระสุน
“เร็วซี่ไอ้ลูกบ้า ตอนนี้แกมีปืนหนึ่งกระบอกที่บรรจุกระสุนเต็มแม็ก ไหนจะอาวุธสังหารมากมายที่อยู่ข้างหลังแกอีก ถ้าแกไม่หัดสู้คนซะบ้าง ต่อไปแกจะเป็นคนปกครองคนทั้งเมืองได้ยังไงหา!” ชายผู้เป็นพ่อพูดขึ้น
“ทำไมผมต้องปกครองคนพวกนั้นด้วยในเมื่อมีพี่อยู่แล้วทั้งคนน่ะ!” นิวเกตโวยวาย
“ก็แกจะให้ดอนคลาวน์เสียชื่อเพราะมีไอ้อ่อนแออย่างแกอยู่หรือไง!”
“เอ... มันก็ไม่เลวนะ” นิวเกตพูดพร้อมหัวเราะ
ปัง!!!
“บ้านแกเส้!!” คุณพ่อที่รักยิ่งของนิวเกตพูดพร้อมเหนี่ยวไกลปืนอีกครั้ง
“ใช่ นิวเกต! ฉันไม่อยากมีน้องชายอ่อนแออย่างแกนะ!” ผู้เป็นพี่ชายเริ่มส่งเสียงเชียร์
“ฉันยิงพ่อไม่ลงหรอกนะอาร์คาดี! ฉันไม่ได้บ้าเลือดอย่างนายนะ!” นิวเกตหันไปโวยวายใส่ผู้เป็นพี่ชาย
“โถ่... ไม่เอาน่า! ก็แค่ยิงไปไม่ต้องโดนจุดเสี่ยงก็ได้ ลำแข้งนั่นไง เฉี่ยวๆ ก็ได้” อาร์คาดีพูดพร้อมชี้ไปที่ลำแข้งของพ่อของตน
“ฉันทำไม่ลงจริงๆ นะ” นิวเกตพูดพร้อมหันหน้ามาทำหน้ามุ้ยใส่อาร์คาดี
“เอาล่ะๆ น้องสุดที่รักของพี่ นายต้องทำแบบนี้…” อาร์คาดีตั้งท่าจะเดินตรงมาทางน้องชายของตน แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อจู่ๆ ก็มีลูกปืนเหนี่ยวไกลตรงมาตัดหน้าของเขา
“อย่าน่าอาร์คาดี มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องสอนให้นิวเกตมันรับรู้ถึงโลกความเป็นจริง” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นพร้อมกับจ่อปืนมาทางอาร์คาดีบ้าง เมื่ออาร์คาดีเห็นแบบนั้นจึงชูมือขึ้นอย่างยอมแพ้ก่อนจะมองตรงไปที่น้องชายของตัวเอง
“โถ่ น้องชายที่น่าสงสารของฉัน” อาร์คาดีพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินไปนั่งที่เดิม
“ช่างมันเถอะพี่ ผมเชื่อว่าพ่อไม่มีทางกล้ายิงผมหร๊อก!” นิวเกตพูดอย่างมั่นใจก่อนจะมองตรงไปที่หน้าพ่อของตัวเองแล้วฉีกยิ้ม
“แกคิดผิดคิดใหม่ได้นะ เกี่ยวกับฉัน” พ่อของหนุ่มรูปหล่อทั้งสองคนค่อยๆ จ่อปืนไปที่หัวของลูกชายคนเล็กของตัวเอง นิวเกตมองไปที่ปืนเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
“เอาเล้ย!” นิวเกตพูดพร้อมอมยิ้ม
“เออ...”
...แก๊ก!
เมื่อพ่อของเขาจะเหนี่ยวไกลปืน กลับพบว่ากระสุนปืนนั้นหมดไปแล้ว นิวเกตมองไปที่พ่อของตัวเองแล้วยิ้มอีกครั้งก่อนจะจ่อปืนในมือของตัวเองไปทางพ่อบ้าง
“ปืนกระบอกนั้นของพ่อน่ะมันสามารถบรรจุกระสุนได้แค่ห้านัดเท่านั้นแหละ ผมถึงได้มั่นใจไงว่าพ่อไม่มีทางยิงผมได้แน่ๆ~” นิวเกตพูดพร้อมหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินตรงมาทางอาร์คาดีผู้เป็นพี่ชาย
“ไปกันเถอะพี่ วันนี้เราจะไปเมาที่ไหนดี >O<!!” นิวเกตหันหน้ามองไปที่หน้าของอาร์คาดี
“เสียใจด้วยนะน้องรัก ฉันต้องไปประชุมใหญ่น่ะ” อาร์คาดีพูดพร้อมหันหน้าไปส่งยิ้มให้กับนิวเกต
“หา! จริงอะ! ไม่เอานะ ต้องไปเที่ยวด้วยกันเส้!” นิวเกตเริ่มโวยวายอย่างไม่พอใจ
“...โอเคๆ งั้นประชุมเอาไว้ก่อนแล้วกันนะ” อาร์คาดีพูดพร้อมถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับน้องชายของตัวเอง
“เฮ้ย! เยเย้! เจ๋งมากเลยพี่! พี่อาร์คาดีมุ้งมิ้งที่สุดเลย >O<!!” นิวเกตพูดพร้อมกระโดดกอดพี่ชายของตน
“มุ้งมิ้งอะไรของแกน่ะ?” อาร์คาดี
“มันแปลว่าน่ารักไง เรามาเปลี่ยนศัพท์กันเถอะ เปลี่ยนจากคำว่าน่ารักเป็นมุ้งมิ้งนะ!” นิวเกต
“ก็โอเคนะ มุ้งมิ้ง~” อาร์คาดี
“ฮ่าๆๆๆ” นิวเกตหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเอามือพาดคอพี่ชายแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องที่มีพ่อของตนยืนอยู่ แล้วเพราะอย่างงั้นแหละ ทำให้บรรยากาศของในห้องเปลี่ยนไปทันที
ปึง!!!
คุณพ่อเอามือทุบที่โต๊ะอย่างเหลืออด
“...” พี่ชายและน้องชายนิ่งชะงักก่อนจะมองตรงไปตามต้นเสียงอย่างไม่ได้นัดหมาย
“พวกแกชักจะมากเกินไปแล้วนะ!!!” คุณพ่อพูดพร้อมชี้ไปที่หน้าลูกชายของตัวเองทั้งสองคน
“เอ่อ... อะไรเหรอ?” ทั้งสองประสานเสียงด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ
“อาร์คาดี! แกคือคนที่ฉันจะยกมอบมรดกทั้งหมดให้นะ แต่แกกลับไม่มีความเป็นผู้นำ แล้วไหนจะอาการใจอ่อนนั้นอีก ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะยกมรดกทั้งหมดของฉันให้กับแกได้ยังไง!!!” คุณพ่อพูดพร้อมชี้ไปที่หน้าของอาร์คาดีผู้เป็นพี่ชาย
“ส่วนแกนิวเกต! แกก็ไม่มีภาวะการเป็นผู้นำและนิสัยทำตัวอ่อนแอแบบนั้นอีก แกมันไม่ได้เรื่อง! ไม่ได้เรื่องทั้งสองคนนั้นแหละ!!!” เขาพูดพร้อมชี้ไปที่หน้าของนิวเกตบ้าง
เพราะคำด่าของผู้เป็นพ่อทำให้สีหน้าของลูกชายทั้งสองคนซีดไปเลยทีเดียว พวกเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากจะมองไปที่หน้าพ่อของตัวเอง
“...ฉันตัดสินใจแล้ว...”
“...ฉันจะลองพิจารณาเรื่องตำแหน่งของฉันที่จะมอบให้แก… อาร์คาดี เพราะงั้นตำแหน่งหัวหน้าของดิฟิทอร์ของแกจะไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์อีกต่อไปแล้ว”
“ว่าไงนะ!!!” อาร์คาดีร้องเสียงหลง
“แล้วแกนิวเกต... ฉันจะให้แกไปอยู่โรงเรียนระดับต่ำสุดของเมืองนี้ จะต้องเป็นโรงเรียนที่เลวร้ายถึงขั้นที่แกรับไม่ได้เลยล่ะ แกรู้ใช่มั้ยว่าโรงเรียนอะไร!?”
“หา!!! ไม่เอานะ!!” นิวเกตร้องเสียงหลงบ้าง
“อย่านะพ่อ! เรื่องตำแหน่งนั่นของผมน่ะ ผมอุส่าต์ฝึกยิงปืนมาตั้งแต่หกขวบเพื่อตำแหน่งนี้นะ!!” อาร์คาดีร้องโวยวาย
“จริงๆ แล้วฉันก็หลงดีใจที่มีลูกชายที่ต้องการที่จะสืบทอดตำแหน่งของฉันโดยที่ไม่ต้องบังคับ... แต่ใครจะคิดกันล่ะว่ามันจะเป็นพวกอ่อนหัดแบบนี้!!!” คุณพ่อขึ้นเสียงอย่างทนไม่ได้
กรอด...
อาร์คาดีกัดฟันแน่นอย่างไม่พอใจอย่างแรงกับสิ่งที่พ่อพูด
“แกยังถือปืนอยู่หรือป่าว?” อาร์คาดีกระซิบถามน้องชายของตัวเอง
“เฮ้ย! ห้ามยิงพ่อนะ!” นิวเกตกระซิบกลับ
“ไม่ยิงจุดตายหรอกน่า” อาร์คาดีพูดพร้อมแย่งปืนมาจากมือของน้องชายตัวเองแล้วจ่อมันไปที่หน้าของพ่อที่กำลังพล่ามอยู่
“เพราะงั้นแกกะ... นี่แก... คิดจะยิงฉันเหรออาร์คาดี!!!” ผู้เป็นพ่อพูดพร้อมพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของอาร์คาดี
“พ่อจะได้รู้ว่าผมไม่ได้ใจอ่อนขนาดนั้นไง” อาร์คาดีพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“แกจะเอาอย่างงั้นเหรอ!”
“อา... ไม่ถึงตายหรอกพ่อ” อาร์คาดีพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“เฮ้! พี่!” นิวเกตกระซิบ
“อะไรของแกเนี่ยนิวเกต!” อาร์คาดีขึ้นเสียงอย่างรำคาญ
“คือ... จะบอกว่า... ในปืนมันไม่มีกระสุน” นิวเกตกระซิบ
“หา อะไรนะ!!” อาร์คาดีหันหน้ามาโวยวายใส่นิวเกตอย่างอึ้งสุดขีด มันทำให้นิวเกตตัวหดลงเหลือหนึ่งนิ้ว
“กะ...ก็ กลัวว่าตอนทำเท่จ่อปืนไปทางพ่อแล้วปืนมันจะลั่นน่ะ เลยไม่ใส่กระสุนไง๊” นิวเกตพูดพร้อมหัวเราะออกมา
“แกจะเป็นอีกคนหนึ่งที่จะโดนฉันฆ่า!” อาร์คาดีกระซิบผ่านไรฟันอย่างโมโห ก่อนจะต้องรีบหันหน้าไปส่งยิ้มให้กับพ่อตัวเอง
“เอ่อ... ผมพูดเล่นนะพ่อ ขำๆ น่ะ มุ้งมิ้งๆ~” อาร์คาดีพูดพร้อมหัวเราะ
“ช่าย~ พี่เขาแค่เล่นขำๆ นะพ่อ~” นิวเกตรีบส่งเสริมพี่ของตัวเองทันที
“แต่ฉันไม่เล่นกับพวกแก! ต่อจากนี้ฉันจะย้ายแกไปอยู่โรงเรียนสามัญชนธรรมดาๆ ไปเลยอาร์คาดี! แล้วเรื่องตำแหน่งของฉันน่ะ แกลืมไปได้เลย! เพราะมันจะไม่มีทางเป็นของแกแน่นอน!!” พ่อพูดพร้อมทุบโต๊ะเสียงดัง
“แล้วเพื่อนๆ ของผมในโรงเรียนเก่าล่ะ! กว่าจะครองทั้งโรงเรียนได้มันนานแค่ไหนน่ะรู้มั้ย!” อาร์คาดีโวยวาย
“ฉันตัดสินใจไปแล้ว นิวเกต แกไปอยู่ที่โรงเรียนนี้แล้วกัน...” ผู้เป็นพ่อพูดพร้อมกับโยนหนังสือพิมพ์ฉบับยามเช้าไปตรงเท้าของนิวเกต เมื่อสองพี่น้องก้มหน้ามองก็ต้องนิ่งอึ้งกันไปเลย
“จะบ้าเหรอพ่อ!!” นิวเกตร้องเสียงหลง
“นั่นมันโรงเรียนของคู่อริแก๊งค์เรานะ!!” อาร์คาดี
“นั่นแหละดี นิวเกตจะได้หัดทำตัวให้เป็นผู้นำบ้าง... และการที่ถูกศัตรูไล่ตามทุกวันเช้า กลางวัน เย็น อาจจะทำให้นิวเกตป่าเถื่อนขึ้นนะ” พ่อพูดพร้อมหัวเราะ
“ผมไม่อยากหนีทั้งชีวิตนะพ่อ!” นิวเกตโวยวาย
“งั้นแกก็สู้สิ” พ่อตอบ
“ผมไม่ยอมให้น้องของผมต้องไปอยู่ในโรงเรียนแบบนั้นหรอก! เขาเป็นน้องผมนะ! ลูกชายของพ่อด้วย!” อาร์คาดี
“ฉันไม่แคร์” คุณพ่อที่รักตอบกลับอย่างไร้ความปราณีมันทำเอาลูกชายทั้งสองคนของเขานิ่งอึ้งไปเลย
“พ่อจะพูดยังไงก็ช่างเถอะ... ผมบอกแค่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมไปที่โรงเรียนใหม่นั่นเด็ดขาด และจะไม่ยอมให้พ่อส่งตัวนิวเกตไปที่โรงเรียนที่มีแต่ศัตรูของเราด้วย” อาร์คาดียื่นคำขาดพร้อมกับมองตรงไปที่หน้าพ่อของตนอย่างหนักแน่น
“แกจะตัดสินใจยังไงมันก็ไม่ช่วยให้ฉันเปลี่ยนความคิดหรอกนะ”
“งั้นมันก็เรื่องของพ่อ” อาร์คาดีพูดพร้อมสะบัดหน้าหนีแล้วเดินตรงออกนอกห้องไป เหลือทิ้งไว้เพียงน้องชายของเขา
“...” นิวเกตนิ่งเงียบเอาแต่จ้องหน้าพ่อของตน
“แกไม่ตามพี่แกไปหรือไง” พ่อพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าของนิวเกต
“พ่อจะให้ผมไปที่โรงเรียนใหม่ก็ได้นะ แต่อย่าส่งพี่ไปโรงเรียนใหม่เลย มันไม่เหมาะกับพี่เลยสักนิด” นิวเกต
“หืม? ในเวลาแบบนี้แกยังห่วงพี่ของแกอีกงั้นเหรอ”
“เขาเป็นครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวของผมเมื่อพ่อตาย” นิวเกต
“...แกต้องการจะสื่ออะไร”
“ป่าวครับ ช่างมันเถอะ” นิวเกตทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนจะหันหลังเดินตามพี่ชายของเขาไป ทิ้งไว้เหลือเพียงแค่ชายชราที่ดูมีภูมิฐานนั่งนิ่งอยู่กับเก้าอี้พร้อมกับความคิดในหัวที่กำลังทบทวนคำพูดของลูกชายของตัวเอง
“อืม…จุดอ่อนคือพี่ชายงั้นเหรอ แล้วที่ว่าเมื่อฉันตาย… อย่าบอกนะว่าเจ้าลูกบ้านั่นจะรู้?”
ชายชราพูดพร้อมเอนหลังพิงกับเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างสบาย ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย
“จะยังไงก็เอาเถอะ”
██████████████████████████████████████████████████
ฝากหน่อยนะจ๊ะะ นิยายเรื่องใหม่ของเค้า
อ๊ายยย แอบอ่านแล้ว แต่อย่าลืมเม้นน้า จุ๊บๆ
ถามว่าทิ้งฟิคเหรอ?
ม่ายยยยยยยยย ไม่ทิ้งเด็ดขาด
แค่เปลี่ยนบรรยากาศบ้างเฉยๆ เนอะะ :D
ความคิดเห็น