ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Luffy & Nami] สุดขอบของปลายฟ้าคือความฝัน '

    ลำดับตอนที่ #21 : [ตอนที่20] :: ความคิดที่สับสน ความสุขของเธอ... หรือความสุขของตัวเอง?

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.49K
      26
      22 มิ.ย. 55

    ตอนที่20

    ความคิดที่สับสน ความสุขของเธอ... หรือความสุขของตัวเอง?

    [บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]

    ตอนนี้ผมได้แต่ยืนนิ่ง คุณนามิที่เดินออกจากห้องครัวไปเรียบร้อยแล้วได้ทิ้งประโยคที่ตอกย้ำในหัวของผมให้มันงงไปหมด เพราะทุกคำพูดของคุณนามิถูกต้องทั้งหมด...

    ถึงตอนนี้จะเริ่มช้าลงไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สาย... เลิกโกหกตัวเอง... เลิกโกหกคนที่รักนายซักที

    ประโยคนี้ที่คุณนามิพูดไปได้ไม่นาน ดังก้องอยู่ในหัวของผม อะไรกันเนี่ย!

    ทั้งๆ ที่ผมตั้งใจจะข่มความรู้สึกพวกนี้ไปตั้งแต่ตัดสินใจหยิบขวดไวน์องุ่นแล้วรินมันลงในแก้วขององค์หญิงไวท์เฌอเบศแล้วเชียว แต่เพราะคำพูดของคุณนามิ... มันจึงทำให้ความรู้สึกที่เห็นแก่ตัวของผมมันเอ่อล้นออกมา ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย...

    ตึก ตึก ตึก

    เสียงของส้นสูงดังขึ้นมา หืม? ใครกันนะ? คุณนามิอย่างนั้นหรอ?

    ซันจิคุง ฉันกลับมาแล้ว ^^” ไวท์เฌอเบศ

    ไม่ใช่... นั่นไม่ใช่คุณนามิ แต่กลับเป็นผู้หญิงที่ผมกำลังคิดมากเรื่องเธออยู่พอดี องค์หญิงไวท์เฌอเบศส่งยิ้มสดใสมาให้ผม รอยยิ้มของเธอนั้นเต็มไปด้วยความสุขที่ล้นเหลือ แล้วจะให้ผมทำยังไง... ผมไม่อยากให้รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของเธอหายไปนี่หน่า... ผมไม่อยากให้เธอต้งเศร้าใจเลย

    อา เค้กอบเสร็จแล้วนี่ เหลือแค่แต่งหน้าเค้กเนอะ ^^” ไวท์เฌอเบศ

    ...ใช่ครับ ^^” ผมมองหน้าเธออย่างไม่รู้จะพูดอะไร แต่ตอนหลังสุดก็ได้แต่ยิ้มให้แล้วเห็นด้วยกับคำพูดของเธอเท่านั้น

    แค่กลิ่นของเค้กก็หอมแล้วนะเนี่ย ซันจินี่ทำอาหารเก่งจริงๆ เลยนะไวท์เฌอเบศ

    ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมจะแต่งหน้าเค้กแล้วจะเอาให้องค์หญิงชิมเป็นคนแรกนะครับ ^^” ผม

    หืมม? ฉันอยากช่วยซันจิคุงแต่งหน้าเค้กจัง~องค์หญิงไวท์เฌอเบศพูดด้วยเสียงออดอ้อน รอยยิ้มของเธอช่างน่ารักจริงๆ เนี่ยน่ะหรอ คนที่จะเป็นเจ้าสาวของผม...

    “...” ผมได้แต่นิ่งเงียบ คำพูดของเธอ... ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่องค์หญิงจะเป็นภรรยาของเราอยู่แล้ว ทำไมเราถึงรู้สึกเกรงใจในตัวเธอขนาดนี้

    ซันจิคุงถึงกับเงียบเลยหรอ? ไม่อยากให้ฉันแต่งหน้าเค้กขนาดนั้นเลยหรอไง =.....=” องค์หญิงไวท์เฌอเบศพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะงอนน้อยๆ ผมค่อยๆ เรียกสติกลับมาแล้วส่งยิ้มให้กับเธอ

    เอาสิครับไวท์เฌอเบศจัง มาช่วยผมก็ได้ ^^” ผมพูดพร้อมยื่นเอาถ้วยครีมที่ก่อนหน้านี้เคยยื่นมันให้กับ... คุณนามิ... ให้กับองค์หญิง

    ฉันแต่งไม่ค่อยเก่งนะ แต่จะพยายามไปเรื่อยๆ! ซันจิคุงก็ช่วยสอนฉันด้วยนะ ^^” ไวท์เฌอเบศ

    ครับ งั้นผมขอทำช็อคโกแลตก่อนนะผมพูดพร้อมหันไปหยิบผงโกโก้ขึ้นมา เพราะองค์หญิงไม่ตอบกลับผมทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ จึงค่อยๆ หันหน้าไปหาเธอ

    เมื่อกี้ตอนฉันมา... ฉันเดินสวนกับผู้หญิงคนนึงด้วยองค์หญิงไวท์เฌอเบศพูดพร้อมค่อยๆ ละเลงครีมใส่หน้าเค้ก สายตาของเธอเลื่อนลอยเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมา

    เดินสวนกับผู้หญิงอีกคนงั้นหรอ... คุณนามิ?

    คนที่เดินทางมากับซันจิด้วยนั่นแหละไวท์เฌอเบศ

    อ๋อ... คุณนามิน่ะครับผมพูดอย่างไม่สบตาเธอ

    เธอคนนั้นเข้ามาในนี้ตอนฉันไม่อยู่หรอ?

    องค์หญิงไวท์เฌอเบศตั้งคำถามทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย เพราะคำพูดของเธอทำให้ผมคิดถึงคำพูดของคุณนามิขึ้นมาอีกครั้ง

    ใช่ครับ คุณนามิเดินตามหาผมพอดีน่ะผมตอบพร้อมส่งยิ้มให้กับเธอ

    หรอ~ แล้วคุยอะไรกันบ้างหรือป่าว?ไวท์เฌอเบศ

    “...” ผม

    ซันจิ!” องค์หญิงไวท์เฌอเบศตะโกนขึ้น เพราะเห็นผมนิ่งเงียบไปนาน อารมณ์เหม่อลอยนี่มันอะไรเนี่ย!

    คะ... ครับ?ผม

    เป็นอะไรหรือป่าวซันจิคุง แปลกๆ ไปนะ ไม่สบายหรือป่าว?องค์หญิงไวท์เฌอเบศพูดพร้อมเนมาใกล้ๆ ผม เธอเอื้อมมือบางๆ ของเธอมาแตะที่หน้าผากของผมช้าๆ เหมือนกับวัดไข้

    ตัวร้อนๆ นะเนี่ย... ไม่สบายหรือป่าวนะ?ไวท์เฌอเบศ

    อ๋อ ป่าวครับ ผมสบายดี ^^” ผม

    แต่ตัวอุ่นๆ นะซันจิไวท์เฌอเบศ

    คงเพราะในนี้มันร้อนมั้งครับผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับเธอ เธอชะงักไป ก่อนจะรีบดึงมือออกจากหน้าผากของผม ดูเธอสิ... หน้าแดงอีกแล้ว...

    เรื่องผู้หญิงคนนั้นน่ะ...ไวท์เฌอเบศ

    ครับ?ผม

    ...ป่าวหรอกไวท์เฌอเบศพูดอย่างไม่สบตาผม ผมที่เห็นท่าไม่ดี จึงค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ

    เป็นอะไรหรอครับไวท์เฌอเบศจัง?ผม

    ฉันก็แค่... เห็น...ไวท์เฌอเบศ

    เห็น?ผม

    เห็นครีมแบบเดียวกับในถ้วยนี้ติดอยู่กับมือของเธอคนนั้นก็เท่านั้นองค์หญิงไวท์เฌอเบศพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ดวงตาของเธอสะท้อนความสงสัย ความอยากรู้และ... ความโกรธปนๆ กันอยู่เต็มไปหมด เมื่อผมเห็นสายตาแบบนั้นของเธอก็ทำเอาตั้งตัวไม่ถูก

    อะ... เอ่อ...ผม

    ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะไวท์เฌอเบศพูดพร้อมก้มลงไปลงหน้าเค้กต่อ ผมนิ่งไปอย่างคุมคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาน้อยๆ แล้วส่งยิ้มให้กับเธอ

    ผมก็แค่ให้คุณนามิช่วยก็เท่านั้นแหละครับผมพูดไปอย่างเข้าใจเธอ

    ไวท์เฌอเบศเม้มปากแน่น ก่อนจะหันหน้าไปมองหน้าผมแล้วเบ้ปากให้

    จริงหรอ?ไวท์เฌอเบศ

    ครับ ก็คงไม่แปลกที่ครีมจะไปเปลื้อนมือของคุณนามิผมพูดพร้อมยิ่มให้เธออีกครั้ง องค์หญิงตัวน้อยรีบหลบสายตาผมไปลงหน้าเค้กต่อ เมื่อผมเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหันไปทำช็อคโกแลตต่อบ้าง

    มีอะไรสงสัย หรืออยากรู้ ก็ถามผมมาตรงๆ เถอะครับ ผมไม่โกรธหรอกนะผมพูดพร้อมอมยิ้มน้อยๆ องค์หญิงนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ามาทางผม

    ถามอะไรก็ไม่โกรธเลยหรอ?ไวท์เฌอเบศ

    ครับ ^^” ผมพูดพร้อมยกถ้วยน้ำช็อคโกแลตขึ้นมา มันค่อนข้างจะหนักเล็กน้อยและร้อนมากๆ ด้วย ต้องรีบทาลงไปที่หน้าเค้ก แล้วรอให้มันเย็น แต่งหน้าอีกหน่อย เค้กก็คงจะทานได้แล้วล่ะนะ

    งั้นฉันขอถาม...ไวท์เฌอเบศ

    “...?ผม

    นาย... รักฉันหรือป่าว

    เคร้ง!

    ซันจิคุง! เป็นอะไรรึป่าว!” ไวท์เฌอเบศ

    อา... ร้อนชะมัดผม

    แย่แล้ว! ทำไมถึงทำตกได้เนี่ย ซันจิคุง! ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย!” ไวท์เฌอเบศ

    [จบบันทึกพิเศษ ; ซันจิ]

     

    ฉัน... ถึงกับชะงักเมื่อต้องเดินผ่านองค์หญิงไวท์เฌอเบศ!

    เธอเดินสวนกลับไปหาซันจิก่อนที่ฉันจะเดินไปสุดของประตู สายตาของเธอที่มองฉันดูจะตกใจเอามากๆ แต่เธอก็เปลี่ยนจากสีหน้าตกใจเป็นยิ้มให้ แล้วเดินไปหาซันจิต่อ ฉันหวังว่าเธอคงไม่คิดไปไกลนะ!

    เฮ้อ...ฉันที่เดินออกมาจากประตูเสร็จแล้ว ก็เดินไปที่ที่นั่งประจำก่อนที่จะเดินไปหาซันจิ ล้มตัวลงนั่งแล้วถอนหายใจยาว สิ่งที่ฉันอยากพูดก็พูดไปแล้ว... ฉันหวังว่าซันจิจะคิดได้นะ คำพูดของฉันมันก็ทำให้เขาถึงกับชะงักไปได้เลยนี่หน่า... ฉันคงพูดไม่ผิดสินะ...

    เธอหายไปไหนมาน่ะ ฉันหาตั้งนาน!”

    เสียงของอุซปดังมาแต่ไกล ฉันหันหน้าไปมองหน้าเขาก่อนจะส่งยิ้มให้เล็กน้อย

    ไปตามหาซันจิน่ะสิฉัน

    ซันจิหรอ? จริงสิ จะว่าไป ฉันยังไม่เห็นหน้าหมอนั่นเลยนะเนี่ย =[]=!” อุซป

    ใช่มั้ยล่ะๆฉัน

    แล้วเธอหาเจอหรือป่าว?อุซป

    อ๋อ เจอแล้วล่ะฉัน

    หรอ? หมอนั่นอยู่ไหนน่ะ ฉันอยากจะแสดงความยินดีกับหมอนั่น เพื่อนฉันเป็นถึงกับเจ้าชายทั้งที T__T” อุซป

    เดี๋ยวก็คงมาแล้วมั้ง เห็นกำลังทำเค้กอยู่น่ะฉัน

    เค้กงั้นหรอ?อุซป

    ใช่ เห็นบอกว่าทำให้กับองค์หญิงไวท์เฌอเบศน่ะฉัน

    แหม น่าหมั่นไส้เจ้านั้นชะมัด พอเจอกับองค์หญิงนี่แล้วเหมือนจะทุ่มเทเหลือเกินนะ หมอนั่นอุซป

    ก็เขาหมั้นกันแล้วนี่ ก็ไม่แปลกหรอกที่จะต้องแคร์กันมากกว่าปกติน่ะ ^^” ฉันพูดพร้อมอมยิ้มน้อยๆ

    ฉันไม่คิดว่าหมอนั้นจะหมั้นเลยนะเนี่ย อย่างหมอนั่นน่ะ ไม่ควรจะมีผู้หญิงมาเกี่ยวข้องด้วยซ้ำ~อุซป

    พูดอย่างกับอิจฉาแหน่ะอุซป -__-+ฉัน

    หา! อะไร? ฉันไม่ได้อิจฉานะยัยบ้า =O=!!” อุซปโวยวายขึ้นมาทันที... อืม... หมอนี่อิจฉา -__-+

    อีกห้านาทีจะสามทุ่มแล้ว... นายจะเข้านอนหรือยัง?ฉันหันไปถามอุซป

    หา! จะสามทุ่มแล้วหรอเนี่ย ก็ว่าทำไมง่วงจังเลย ห้าววว~อุซปพูดพร้อมหาวฟอดใหญ่

    พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าไปเลือกชุดไปงานแต่งซันจิด้วยนะฉัน

    หา? ต้องซื้อด้วยหรอ?อุซป

    ใช่สิ นายไปนอนได้แล้วไปฉัน

    อ่า... ไปนอนแล้วก็ได้ เดี๋ยวฉันไปตามหาพวกแฟรงกี้ก่อนล่ะ เธแช่วยตามหาพวกนั้นหน่อยสิ ถึงเวลานอนแล้วนะๆอุซปพูดพร้อมหันไปมองซ้ายขวา

    นั่นไงบรู๊คอุซปพูดพร้อมลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปหาบรู๊คที่กำลังร่วมเล่นดนตรีกับวงคอรัสอยู่ ป่านี้ลูฟี่จะกินไปถึงไหนแล้วนะ? ไปตามหาหมอนั่นแล้วเรียกไปนอนดีกว่า -___-

    ฉันลุกขึ้นยืน แล้วที่แรกที่เดินตรงไปคือที่วางอาหาร ภาพที่เห็นก็คือลูฟี่... ที่กำลังกินอยู่ ไม่ยอมหยุด =___=

    ลูฟี่ฉันเดินไปพร้อมเรียกชื่อของเขา หมอนั่นหันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มให้

    ตามหาอยู่พอดีเลยนามิ หายไปไหนมาน่ะ ไปหาที่โต๊ะก็ไม่เจอลูฟี่พูดพร้อมยัดแอปเปิ้ลเข้าปาก ถ้านี่คือการตามหาฉันน่ะนะลูฟี่ =___=!!

    นายกินไปเยอะขนาดไหนแล้วเนี่ย!” ฉัน

    ก็... พอได้แล้วล่ะลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้กับฉัน

    นายนี่นะ เลิกกินได้แล้วมั้ง รีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ =__=” ฉัน

    หืม?ลูฟี่

    ก็ต้องไปซื้อชุดไงฉัน

    อ๋อ~ เหลือเวลาอีกเยอะน่า ขอกินก่อนนะ ฉันยังหิวอยู่เลย!” ลูฟี่

    เฮ้อ... แล้วแต่นายนะลูฟี่ งั้นฉันขอไปนอนก่อนล่ะฉันพูดพร้อมหันหลังเตรียมเดินออกจากตรงนั้น แต่ลูฟี่กลับดึงแขนของฉันเอาไว้ก่อน

    เดี๋ยวก่อนสิๆ รอฉันหน่อย ขอกินอีกนิด แล้วค่อยไปนอนพร้อมกัน =O=” ลูฟี่ร้องขอต่อเวลากับฉัน ฉันขมวดคิ้วมองหน้าลูฟี่ก่อนจะถอนหายใจ

    ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวจะนั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้วกันนะฉันพูดพร้อมหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ เมื่อนั่งมองผู้คนเต้นรำได้ไม่นาน ก็เห็นลูฟี่ที่ในมือเต็มไปด้วยอาหารกองมหึมา หมอนั่นเล่นแบกอาหารมาเลยเรอะ =[]=!!

    ปึง!

    นั่งกินตรงนี้แล้วกันนะ ฮี่ๆลูฟี่ที่เอากองอาหารวางลงที่โต๊ะทำให้เกิดเสียงดังหันมายิ้มให้ฉัน ฉันขมวดคิ้วมองหน้าลูฟี่ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

     

    ฉันนั่งมองลูฟี่ยัดโน่นนี่เข้าปากอย่างไม่หยุด อยู่ๆ ก็ยิ้มออกมา เฮ้อ... เรามีกัปตันที่กินเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย หมอนี่น่ะ ไม่เหมาะสมกับการเป็นกัปตันจริงๆ แต่ในอีกด้าน หมอนี่ก็คือกัปตันตัวจริง... ฉันชักจะแยกหมอนี่ไม่ออกแล้วสิ เพราะเขาทั้ง... เหมาะสมและไม่เหมาะสมในเวลาเดียวกัน... จะมีซักกี่คนที่เป็นแบบนายเนี่ย ลูฟี่!

    หมอ! เรียกหมอมาที!!”

    เสียงตะโกนดึงกึกก้องขององค์หญิงไวท์เฌอเบศทำให้เสียงเพลงต้องหยุดชะงัก ทุกคนหันหน้าไปมองทางองค์หญิงเป็นตาเดียว เธอทำหน้าตกใจมากๆ และปากก็ตะโกนหาหมออย่างเดียว

    หมอ! หมอ!” ไวท์เฌอเบศ

    ครับ! ผมมาแล้ว ทำไมหรอครับ!” หมอประจำพระองค์วิ่งมาอย่างรุกรี้รุกรน องค์หญิงไวท์เฌอเบศรีบดึงข้อมือของหมอเข้าไปในประตูทันที

    มือของเขาแดงมากๆ เลย!” เสียงของเธอดูจะอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ฉันกับลูฟี่ที่เห็นท่าไม่ดี จึงวิ่งเข้าดูสถานการณ์บ้าง

    ซันจิคุง แสบหรือป่าว!” ไวท์เฌอเบศ

    ร้อนครับ แต่ไม่เป็นไรมากหรอก

    ซันจิที่อยู่ในสีหน้าธรรมดาๆ ซึ่งต่างกับองค์หญิงไวท์เฌอเบศ ที่แทบจะคลั่ง อะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้น?

    โห้ววว ซันจิ ทำไมมือนายแดงอย่างนั้น!” ลูฟี่พูดขึ้น ฉันรีบก้มลงไปมองที่มือของซันจิทันที

    ทำช็อคโกแลตร้อนหกใส่น่ะสิซันจิ

    แดงแจ๋เลยนะนั่น O_o” ลูฟี่

    นายไปทำอีท่าไหนเนี่ยซันจิ!” ฉันพูดขึ้นบ้าง ซันจิหันหน้ามามองฉันก่อนจะส่งยิ้มให้น้อยๆ แล้วสะบัดมือของตัวเองไปมา

    เดี๋ยวผมทำแผลให้นะครับหมอประจำพระองค์พูดขึ้นพร้อมดึงกล่องปฐมพยาบาลออกมา แล้วริ่มปฐมพยาบาลให้กับซันจิทันที

    ซันจิที่ถือถ้วยช็อคโกแลตมาด้วย อยู่ดีๆ ก็ทำหกใส่มือเฉยเลย เห็นมั้ย! แล้วก็บอกว่าไม่เป็นไรๆ ซันจิคุงไม่สบายใช่หรือป่าว!” ไวท์เฌอเบศพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงสุดๆ เธอดูจะเป็นกังวนกับเรื่องนี้มากๆ เลยนะเนี่ย

    ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับองค์หญิง ปฐมพยาบาลก็หายแล้วครับคุณหมอพูดขึ้น

    ต้องหายนะ ถ้าไม่หาย เราจะสั่งตัดคอเจ้า!” ไวท์เฌอเบศ

    คะ... ครับ =[]=” คุณหมอ

    ซันจิทำช็อคโกแลตร้อนหกใส่มืองั้นหรอ... อย่างซันจิไม่น่าจะซุ่มซ่ามขนาดนั้น เขามีความประณีตเรื่องการทำอาหารจะตาย ไม่น่าจะทำอะไรหกเลอะเทอะได้ง่ายๆ มันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ... หรืออาจจะเป็นองค์หญิงไวท์เฌอเบศ?

    ปฐมพยาบาลเสร็จแล้วครับคุณหมอพูดขึ้นพร้อมยิ้มกว้าง ซันจิก้มลงมองมือของตัวเองช้าๆ แล้วพลิกมันไปมา

    ดีนะที่เป็นด้านขวามือ ไม่งั้นคงโดนแหวนแน่ๆไวท์เฌอเบศพูดพร้อมมองที่มือของซันจิ

    นั่นสิครับซันจิ

    ทีหลังอย่าทำของหวานอีกนะซันจิคุง ฉันไม่อยากให้ซันจิต้องเจ็บตัวแบบนี้อีกแล้ว วันหลังเรื่องทำอาหารปล่อยเป็นหน้าที่ของพ่อครัวเถอะนะ!” ไวท์เฌอเบศที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงนั้น... ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอนั้น จะทำให้คนที่ได้ชื่อว่า ว่าที่สามีต้องชะงักได้

    แน่นอน... เพราะซันจิรักในการทำอาหาร รักในการเข้าครัว และคำพูดของเธอ คือการบอกให้เขาเลิกทำอาหาร ซึ่งมันจะทำให้ซันจิถึงกับพูดไม่ออก การห้ามคนที่ได้ชื่อว่ากุ๊กห้ามทำอาหารน่ะ... มันเป็นอะไรที่แย่มากๆ สำหรับตัวกุ๊กเอง...

    ไม่เป็นไรเนอะ ฟู้ๆไวท์เฌอเบศหันไปยิ้มให้กับซันจิก่อนจะดึงมือของเขาขึ้นมาเป่าๆ ซันจิชะงักไปเล็กน้อย มืออีกข้างของเขากำแน่น แต่ก็ค่อยๆ คลายออก แล้วส่งยิ้มให้กับไวท์เฌอเบศอย่างอ่อนโยน

    ไม่เป็นไรหรอกครับไวท์เฌอเบศจัง ^^” ซันจิ

    เรื่องเค้กไม่ต้องห่วงเนอะ แล้วเรื่องทำความสะอาด เดี๋ยวฉันจะให้หลุยส์ไปทำความสะอาดให้ ^^” ไวท์เฌอเบศ

    หลุยส์?พวกเราสามคนประสานเสียงอย่างงงๆ หลุยส์? ชื่อใครน่ะ?

    กระผมเองครับ... หลุยส์

    เสียงของชายหนุ่มที่ดูเข้มเป็นพิเศษดังขึ้น พวกเราทั้งสามคนหันหน้าไปมองที่หลุยส์อย่างมิได้นัดหมาย

    หลุยส์ เป็นชายแก่ที่น่าจะเป็นหัวหน้าคนทำความสะอาด(ฮ่าๆ) ผมที่เริ่มจะเป็นสีเทา ตัดกับนัยน์ตาสีทองเป้นประกาย และสูทสีดำดูหรูหรานั่น แสดงถึงความจุกจิกได้เลย =___=;;

    หลุยส์! มาพอดีเลย ทำความสะอาดห้องครัวให้หน่อยนะ ช็อคโกแลตที่หกอยู่น่ะ เดี๋ยวฉันจะเอาซันจิไปพักก่อนไวท์เฌอเบศหันไปสั่งหลุยส์

    อะไรกันครับ ผมเป็นคนทำเลอะเทอะเอง เดี๋ยวผมทำความสะอาดเองซันจิหันไปพูดกับไวท์เฌอเบศ เธอเบ้ปากให้ซันจิก่อนจะส่ายหน้า

    เป็นเจ้าชายทำแบบนั้นไม่ได้นะซันจิคุงไวท์เฌอเบศ

    หา? ทำไมล่ะ?ซันจิ

    ก็เรื่องพวกนี้ มันเป็นเรื่องของพวกคนทำความสะอาดนี่หน่า =___=” ไวท์เฌอเบศ

    แต่ผมเป็นคนทำมันเลอะ...ซันจิ

    เดี๋ยวผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้แหละครับหลุยส์พูดจบ ก็โค้งให้กับทั้งคู่ก่อนจะเดินไปทางห้องครัวอย่างไม่สนใจเสียงของซันจิอีก

    ซันจิคุงไปนอนพักดีกว่านะ คงแสบมือมากสินะไวท์เฌอเบศพูดพร้อมลูบที่ผ้าพันแผลที่มือของซันจิช้าๆ

    ผมไม่เป็นไรแล้ว เรื่องแค่นี้เองซันจิ

    เรื่องแค่นี้ที่ไหน นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ ถ้าซันจิคุงปล่อยมันทิ้งไว้ อาการมันก็จะแย่ลงๆไวท์เฌอเบศ

    เรื่องแค่นี้น่ะ ผมโดนมาบ่อยแล้วครับ ไม่มีปัญหา ^^” ซันจิ

    ไม่ บอกว่าเป็นก็เป็นสิ!” ไวท์เฌอเบศกอดอกและพูดอย่างไม่พอใจ ซันจิถึงกับเงียบไปเลยทีเดียว

    อะไรกัน... ทำไมทั้งคู่ความคิดเห็นถึงแตกต่างกันขนาดนี้... แตกต่างจนถึงขั้น... แทบจะต่อไม่ติด

    สามทุ่มครึ่งแล้วหรอเนี่ย! เราไปเข้านอนได้แล้วล่ะซันจิไวท์เฌอเบศหันไปมองทางนาฬิกาเรือนใหญ่ ก่อนจะร้องอย่างตกใจ เธอดึงมือข้างซ้ายของซันจิ อย่างจะให้ตามไปด้วย แต่ซันจิก็ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน

    ผมขอคุยกับเพื่อนๆ ก่อนแล้วกันนะครับ ไวท์เฌอเบศจังไปนอนก่อนเลย ^^” ซันจิ

    ...ไวท์เฌอเบศนิ่งเงียบไป เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะหันมองมาทางฉัน อะ... เอ่อ... อะไรหรอ =O=!!?

    ...ก็ได้ งั้นรีบตามมานะพอไวท์เฌอเบศพูดจบ เธอก็หันหลังแล้วเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปเฉยเลย พวกขุนนางและคนใหญ่คนโตที่ยังปรับอารมณ์กันไม่ได้ แทบจะก้มหัวเคารพกันไม่ทัน =___=;;

    ซันจิ...ลูฟี่หันไปเรียกซันจิ ซันจินิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าลูฟี่

    หืม?ซันจิ

    ยัยนั่นน่ารำคาญชะมัด =____=” ลูฟี่พูดไม่อย่างไม่กลัวเกรง คนที่อยู่แถวนั้นได้ยินก็ทำเอาถอยกรูกันหมด

    อะ... เอ่อ... =[]=” ฉันกับซันจิอ้าปากค้างกับสิ่งที่ลูฟี่พูด

    น่รำคาญจริงๆ -O-!” ลูฟี่

    นายพูดแบบนั้นกับสุภาพสตรีได้ยังไงฮะ ลูฟี่!” ซันจิพูดพร้อมยกเท้าขึ้นทุบไปที่หัวของลูฟี่อย่างแรง มันทำเอาลูฟี่ลงไปนอนกับพื้น

    ก็มันเรื่องจริงนี่หน่า นายทนอยู่กับยัยนั่นได้ยังไงเนี่ย =___=!” ลูฟี่

    ยังไม่หยุดอีกหรอ เจ้าบ้า =[]=^^!!” ซันจิ

    อ๊ากกก!” ลูฟี่ร้อง เมื่อซันจิฟาดส้นเท้าลงมาที่หัวของหมอนั่นอีกครั้ง เฮ้อ... -___-

    ว่าแต่... มือของนายเป็นอะไรหรอซันจิฉันหันไปถามซันจิ เขาหันหน้ามามองฉันช้าๆ

    คุณนามิเป็นห่วงผมหรอคร้าบบบ~ ซันจิ

    “=____=” ฉันทำหน้าเอือมระอาอย่างไม่คิดจะเล่นด้วย ซันจิจึงกลับไปตั้งหลัก แล้วกระแอมเล็กน้อย

    ผม... ทำช็อคโกแลตหกใส่มือ =/////=” ซันจิพูดพร้อมหน้าแดง คงอายสินะ... ทำของหล่น -___-

    ทำไมล่ะ ทุกทีนายไม่ใช่คนซุ่มซ่ามแบบนั้นนี่?ฉัน

    เอ่อ...ซันจิตอบฉันไม่ได้ เขายืนนิ่งอ้าปากค้างมองฉัน ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเครียดเล็กน้อย แล้วก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา

    ผมพลาดไปหน่อยน่ะ ^^” ซันจิพูดพร้อมฉีกยิ้ม... อะไรแบบนี้เขาเรียกมันว่า การฝืนยิ้ม...

    ยังจะมาโกหกฉันอีกนะ...ฉันพูดพร้อมขมวดคิ้วดึงแก้มของซันจิยืดยาว เขาทำหน้าตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของฉัน ก่อนจะร้องโอ๊ยๆๆ ออกมา

    ผมพูดจริงนะคร้าบ คุณนามิ T___T!” ซันจิ

    ยังจะมาโกหกอีกนะ -__-ฉัน

    คุณนามิ ผมเจ็บ T___T... แต่จะว่าไป... คุณนามิจับแก้มผมด้วย อ๋า~ ซันจิ

    พอเลย ตาบ้า -__-^” ฉันปล่อยมือออกจากแก้มของซันจิ ก่อนจะกอดอกทำหน้าไม่พอใจบ้าง

    แหะๆๆซันจิยิ้มแห้งๆ ให้กับฉันแล้วลูบแก้มของตัวเองเบาๆ

    ก็อย่างที่องค์หญิงพูด ตอนนี้ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ฉันไปนอนก่อนล่ะ แล้วนายจะนอนที่ไหนล่ะซันจิฉัน

    จะนอนแล้วหรอครับ? ผมหรอ... มีห้องอยู่แล้วล่ะครับ ^^” ซันจิ

    อื้ม ฉันจะนอนแล้ว งั้นฉันไปนอนแล้วนะฉัน

    จะนอนแล้วหรอ ฉันยังไม่ง่วงเลยน้า =O=!” ลูฟี่ที่ยันตัวนั่งกับพื้นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน

    สามทุ่มครึ่งแล้ว มันเวลานอนนะยะฉัน

    ก็ฉันยังไม่ง่วงนี้หน่า ยังไม่อยากหลับเลย!~” ลูฟี่

    งั้นก็แล้วแต่นาย ฉันจะไปนอนแล้ว คิดว่าโรบินคงไปนอนที่ห้องแล้วฉันพูดพร้อมหันไปรอบๆ งาน เพื่อตามหาโรบิน

    งั้นฉันไปนอนก็ได้ ยังไม่ง่วงเล้ยๆ~ลูฟี่

    งั้นนายก็ไม่ต้องนอนก็ได้นี่ยะ -___-ฉัน

    ไม่เอาล่ะ นอนดีกว่า อย่างที่เธอพูดไงนามิ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ฮี่ๆลูฟี่พูดพร้อมลุกขึ้น แล้วหันมาหาซันจิ

    ไปนอนก่อนนะซันจิ ฝันดี!” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างให้กับซันจิ

    อ่า ฝันดีนะลูฟี่... แล้วก็... ฝันหวานนะคร้าบ คุณนามิ แล้วผมจะฝันถึงคุณ~ ซันจิพูดพร้อมจับมือฉัน

    อื้ม ฝันดีนะซันจิคุงฉันพูดพร้อมยิ้มให้กับซันจิ แล้วเดินออกมาจากงานจัดเลี้ยงพร้อมกับลูฟี่

    เราต้องไปถามทางกับทหารแถวนั้นก่อนนะฉันพูดพร้อมชี้ไปทางทหารที่ยืนตัวตรงนิ่งเป็นหุ่นอยู่

    หรอ งั้นก็ไปกันเถอะลูฟี่พูดพร้อมเดินนำฉันไปหาทหารพวกนั้น

    นี่พวกนาย ฉันจะไปนอนแล้ว นำทางไปหน่อยสิลูฟี่พูดเสียงเรียบ ทหารคนที่ลูฟี่เดินเข้าไปพูดพร้อม หันมาหาลูฟี่ ก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย

    ห้องอะไรหรอครับทหารคนนั้นถาม

    เอ่อ... ห้องอะไรอะ นามิ!” ลูฟี่หันมาถามฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปหาทหารคนนั้นแล้วยื่นกุญแจไปให้ ทหารคนนั้นรับกุญแจไป ก่อนจะบอกให้เราเดินตามเขาไป

     

    ห้องของฝ่ายสุภาพสตรีทางนี้นะครับ ส่วนของคุณฝั่งตรงข้ามทหารพูดพร้อมยื่นกุญแจห้องมาคืนฉัน โค้งให้ แล้วเดินจากไป กุญแจดอกที่ฉันถืออยู่มันจะสลักหมายเลขของห้องเอาไว้ และอีกด้านจะสลักหมายเลขห้องของลูฟี่เอาไว้ด้วย

    งั้น... ฉันไปนอนก่อนนะลูฟี่ฉันหันไปยิ้มให้กับลูฟี่

    อ่า! ฝันดีนะนามิ!” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง

    ฝันดีลูฟี่ฉันพูดพร้อมเปิดประตูเตรียมเดินเข้าไปในห้อง แต่จู่ๆ ลูฟี่ก็เอื้อมมือมาจับไหล่ของฉันเอาไว้ ฉันค่อยๆ หันหน้าไปหาลูฟี่อย่างช้าๆ ด้วยความสงสัย

    พรุ่งนี้มาปลุกด้วยล่ะลูฟี่

    “...มันแน่นอนอยู่แล้วฉันอมยิ้มน้อยๆ ให้กับลูฟี่ เขาฉีกยิ้มให้ฉันอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยมือจากไหล่ของฉันแล้วเดินเข้าห้องไป

    อะไรเนี่ย หมอนี่... บ้าชะมัด แต่ไม่รู้ว่าทำไมล่ะนะ... หยุดยิ้มไม่ได้เลย

    แอ๊ด...

    ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง เมื่อเดินเข้าไปแล้วก็พบเป็นโรบินที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จ เธอกำลังนั่งเช็ดผมอยู่ที่ปลายเตียง โดยมีผู้หญิงอีกคนที่นอนหันหลังให้ฉันอยู่อีกเตียง

    ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ?ฉันเดินไปถามโรบิน เธอหันหน้ามามองฉันก่อนจะส่งยิ้มให้

    รีเทลน่ะโรบิน

    อ๋อ... รีเทลเองหรอกหรอ งั้นฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะโรบินฉัน

    จ๊ะ ^^” โรบิน

    ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อมองไปก็พบเป็นอ่างอาบน้ำขนาดพอดีตัวอยู่ ว้าว... ดีชะมัดเลย กำลังอยากอาบน้ำอุ่นๆ อยู่พอดี!

    จ๋อม...

    ฉันค่อยๆ ย่อนเท้าลงไปในอ่าง และค่อยๆ ลงไปแช่ทั้งตัว... อุ่นสบายจังเลยน้า =////=~

    มานั่งคิดๆ เรื่องของซันจิแล้ว... รู้สึกแย่ขึ้นมาทันทีเลยแฮะ อีกแค่สองวันเท่านั้น ถ้าไม่นับวันนี้แล้ว อีกแค่สองวันหมอนั่นก็จะแต่งงาน... แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรักหรือป่าว ซันจิเขาจะเอาคำพูดของฉันไปคิดมั้ยนะ... ซันจิไม่น่าจะใช่คนที่คอยทำร้ายความรู้สึกของคนอื่น และเขาก็ไม่มีทางทำร้ายจิตใจของผู้หญิงหรอก

    แต่ในทางกลับกัน... ถ้าเขาไม่ทำร้ายจิตใจของไวท์เฌอเบศ... เขาก็ต้องจำใจแต่งงาน และเขาจะต้องไม่มีความสุขแน่ๆ แล้วไหนจะเรื่องที่ไวท์เฌอเบศไม่ให้เขาทำครัวอีก แล้วเรื่องออลบลูอีก...

    แต่ว่า... ฉันจะไปคิดหนักใจแทนหมอนั่นทำไมเนี่ย! มันไม่ใช่เรื่องของฉันเลยนี่หน่า! บ้าจริงๆ นะเรา... ขอแค่ได้พูดแบบนั้นกับซันจิ... อย่างน้อยก็เรียกสติเขากลับมาให้ได้ อย่างน้อยก็ยังดี... แบบนี้... คือการทำความดีใช่มั้ยนะ...

     

    [บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]

    เมื่อคุณนามิและลูฟี่เดินไปนอนกันแล้ว ก็เหลือแต่ผมแล้วสินะ

    ผมก้มลงมองมือข้างขวาของตัวเองที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันอยู่เต็มไปหมด... แค่ช็อคโกแลตร้อน ไอ้หมออะไรนั่นจะโอเวอร์พัรซะเหมือนมือขาดทำไมเนี่ย -___-^^

    เฮ้อ รู้สึกไม่สบายมือเลยแฮะ แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้รู้วึกแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย เรื่องถูกของลวกเนี่ย... นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกแบบนี้...

    ทีหลังอย่าทำของหวานอีกนะซันจิคุง ฉันไม่อยากให้ซันจิต้องเจ็บตัวแบบนี้อีกแล้ว วันหลังเรื่องทำอาหารปล่อยเป็นหน้าที่ของพ่อครัวเถอะนะ!’

    ประโยคของไวท์เฌอเบศจังดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง... วันหลังเรื่องทำอาหารปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อครัวงั้นหรอ... ผมก็เป็นพ่อครัวไม่ใช่หรือไง... ถ้าผมไม่ทำอาหาร แล้วผมจะทำอะไรล่ะ?

    สิ่งที่ผมรักคือการทำอาหาร... แต่ถ้าผมทำตามที่ไวท์เฌอเบศจังพูด ผมก็คงไม่ได้ทำอาหารไปอีก... ตลอดชีวิต แต่ถ้าผมไม่ทำตามเธอ... เธอจะเสียใจหรือป่าวนะ ไม่ใช่ว่าผมไม่ดีใจนะ ที่มีผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆ อย่างไวท์เฌอเบศจังมาเป็นห่วงน่ะ แต่เรื่องเลิกทำอาหาร... มันหนักมากสำหรับผม...

    ผมที่ยืนคิดอะไรคนเดียวอยู่ ก็หันไปมองทางนาฬิกาเรือนยักษ์... สามทุ่มสี่สิบแล้วหรอเนี่ย... ผมยืนคิดอะไรคนเดียวมาสิบนาทีแล้วหรอเนี่ย!

    ไปนอนแล้วดีกว่า อยากอาบน้ำจัง ง่วงแล้วด้วย ห้าววว~

    แอ๊ด...

    ผมเปิดประตูออกจากห้องจัดเลี้ยง เมื่อเดินหักเลี้ยว เตรียมตรงเข้าห้องของตัวเองที่ถูกจัดไว้ให้โดยราชินี ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อหน้าห้องมีองค์หญิงตัวน้อยยืนพิงประตูอยู่

    ไวท์เฌอเบศจัง...ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ไลท์เฌอเบศจังแล้วเรียกชื่อเพราะๆ ของเธออีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วยิ้มให้

    ไหนว่าไม่นานไง ^^” ไวท์เฌอเบศ

    ขอโทษครับ พอดีผมยืนคิดอะไรคนเดียวเพลินไปหน่อย แหะๆผมพูดพร้อมลูบหัวตัวเอง เธอกอดอก มองหน้าผมก่อนจะยิ้มน้อยๆ มาให้

    จะนอนแล้วหรอ?ไวท์เฌอเบศ

    ครับผม... แล้วไวท์เฌอเบศจัง?ผม

    ฉันกะจะมาบอกฝันดีก่อน แล้วฉันก็จะไปนอนเหมือนกันน่ะไวท์เฌอเบศ

    อ๋อ... ให้ผมไปส่งที่ห้องนอนมั้ยครับ? เดินคนเดียวมันอันตรายนะผม

    ฮ่ะๆ พูดอะไรของนาย นี่ปราสาทของฉันนะ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก ^^” ไวท์เฌอเบศ

    อย่าวางใจสิครับ ทุกที่ก็อันตรายหมดนั่นแหละผม

    งั้น... ถ้ามันอันตราย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน... ซันจิคุงจะปกป้องฉันใช่มั้ย...?ไวท์เฌอเบศ

    ครับ นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ^^” ผมฉีกยิ้มให้กับเธอ มันทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที น่ารักอะไรอย่างงี้ =////=!!

    ซันจิคุงไปนอนได้แล้ว! ฉันก็จะได้ไปนอนซะที ฝันดีนะซันจิคุงไวท์เฌอเบศ

    ให้ผมไปส่งที่ห้องนอนนะผม

    ไม่เป็นไรหรอก ห้องนอนฉันอยู่ข้างๆ ห้องนายนี่เอง ฮ่าๆไวท์เฌอเบศจังพูดพร้อมชี้ไปที่ห้องข้างๆ... อ้าว! อยู่ห้องตรงข้ามกันเองหรอเนี่ย ไอเราก็นึกว่านอนไกลกันซะอีก =[]=!!

    งั้นฉันไปนอนก่อนนะ บ๊ายบาย ฝันดีนะ ซันจิคุงไวท์เฌอเบศจังพูดพร้อมโบกมือลาผม

    ฝันดีครับไวท์เฌอเบศจังผมพูดพร้อมโบกมือคืนให้กับเธอ เธอเปิดประตูห้องของตัวเอง แล้วหันมายิ้มกว้างให้ผมอีกครั้ง แล้วเดินเข้าห้องไป

    เฮ้อ...

    เพราะอะไรก็ไม่รู้ ผมจึงถอนหายใจออกมา... ความรู้สึกเหมือนโล่งอก... อะไรกัน! เวลาผมยืนอยู่ต่อหน้าไวท์เฌอเบศจังแล้วผมรู้สึกอึดอัดอย่างงั้นหรอ! ถ้าเป็นแบบนี้... มันคงไม่ใช่หรอก ผมไม่มีทางอึดอัดเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงสิ ขนาดกับคุณนามิยังไม่เป็นเลย... คุณนามิ...

    ถึงตอนนี้จะเริ่มช้าลงไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สาย... เลิกโกหกตัวเอง... เลิกโกหกคนที่รักนายซักที

    อา... มันกลับมาอีกแล้ว ประโยคนั้น... เฮ้อ เลิกคิดๆ

    ผมสะบัดหัวไปมาเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง อาบน้ำอาจจะช่วยให้หายเครียดได้... ไปอาบน้ำดีกว่าเรา พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาตั้งแต่เช้า ต้องจัดการเรื่องงานแต่งงานอีก งานหนักแน่ๆ

    ...

    ถึงตอนนี้จะเริ่มช้าลงไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สาย... เลิกโกหกตัวเอง... เลิกโกหกคนที่รักนายซักที

    ถึงตอนนี้จะเริ่มช้าลงไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สาย...

    แต่มันก็ยังไม่สาย...

    มันยังไม่สาย...

    ไม่ได้! ผมคิดแบบนี้ไม่ได้! ถ้าผมทำแบบนั้น...

    ไวท์เฌอเบศจังจะต้องเสียใจมากแน่ๆ... แล้วผม... ควรจะทำยังไงดี...

    ผมคิดไม่ออกแล้ว!!

    [จบบันทึกพิเศษ ; ซันจิ]


    ขอบคุณธีมสวยๆ จาก

    © Tenpoints!



     

    Unborn 8.0 White Pointer
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×