คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ตอนที่2] :: ทุกคนต้องตกใจ... ลามิ หายตัวไปอย่างงั้นเหรอ!!?
ตอนที่ 2
ทุกคนต้องตกใจ... ลามิ หายตัวไปอย่างงั้นเหรอ!!?
“แล้วพวกเธอมาทำอะไรกันที่เกาะแห่งนี้งั้นหรอ?” คุณลุงตั้งคำถามกับพวกเรา เพราะเห็นพวกเราเป็นโจรสลัดเลยแอบระแวงล่ะมั้ง? ไม่เห็นต้องระแวงเลยลุง! พวกเราไม่น่ากลัวหรอก =O=!
“ซื้ออาหาร” ซันจิ
“ซื้อสมุนไพร” ช๊อปเปอร์
“ซื้อหนังสือเล่มใหม่” โรบิน
“ซื้อโคล่า” แฟรงกี้
“ซื้อเนื้อออออ!!” ลูฟี่ตะโกนอย่างภาคภูมิใจ
“อืม... ซื้อกันเยอะจังนะ =__=” ลุงเขา
“ก็นิดหน่อยแหละลุง ถ้าซื้อของเสร็จแล้วก็ออกเดินทางต่อ” ลูฟี่
“แล้วพวกเธอเดินทางไปไหนกันอย่างนั้นหรอ” ลุงเขาถามแล้วอมยิ้มเล็กๆ ให้พวกเรา
“ไล่ตามความฝัน” ลูฟี่
“ความฝัน?” ลุงเขา
“ใช่ ความฝัน ลุงไม่รู้จักความฝันหรอ =O=” ลูฟี่ทำหน้าเหวอเล็กน้อย
“ไม่ใช่ๆ ลุงรู้จักสิ =___=^” ลุง
“แล้วจะถามทำไมล่ะหน๊อ =___=!” ลูฟี่พูดพร้อมถอนหายใจ... ฉันคิดว่านายต่างหากที่ไม่เข้าใจลุงเขานะ =__=
“ที่เมืองนี้มีร้านหนังสือหรือป่าวคะ” โรบินหันไปถามลุงผู้ใหญ่ของหมู่บ้าน
“มีสิ เดี๋ยวลุงนำไป เอามั้ย” ลุงเขา
“รบกวนหน่อยนะคะ ^^” โรบินลุกขึ้นจากการนั่งลงเล่นกับลามิ พวกเราจึงลุกตามเธอขึ้นไป
ลุงผู้ใหญ่หมู่บ้านเดินนำพวกเราไปในเมืองอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเขาเดินผ่านคนในหมู่บ้าน คนในหมู่บ้านก็จะส่งยิ้มหรือทักทายเขาอย่างสนิทสนม ดูเป็นหมู่บ้านที่อบอุ่นดีแฮะ
“นี่ไงล่ะร้านหนังสือ” ลุงเขาหยุดที่ร้านขายหนังสือ โดยที่ซันจิคุงขอผละตัวออกไปหาซื้ออาหารมาตุนไว้ในเรือให้เต็ม ช๊อปเปอร์ที่เดินไปร้านขายสมุนไพรที่อยู่กันไม่ไกลนัก ส่วนฉัน... ที่ร้านขายเสื้อผ้าบ้างมั้ย?
“ที่นี่มีร้านขายเสื้อผ้ามั้ยคะ” ฉันหันไปถามคุณลุง
“อ๋อ มีสิ” ลุง
“พาไปหน่อยได้มั้ยคะ >__<” ฉัน
“อะไรกันนามิ จะซื้อเสื้อผ้าอีกแล้วหรอ” โซโลพูดขัดขึ้นมา
“นายมีปัญหาหรือไง -__-?” ฉัน
“...ไม่มี ฉันไปนอนรอที่เรือแล้วกัน เสร็จงานก็ไปเรียกนะ -O-” โซโลหันหลังเดินกลับไปที่เรือซันนี่ซะเฉยๆ แบบไม่รอให้ฉันพูดอะไรเลย =O=!!
“อย่าหลงล่ะโซโล” ลูฟี่พูดเสียงเรียบ
“ฉันไม่หลงหรอกเฟ้ย =[]=^^!!” โซโลหันมาตะคอกใส่ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีกลับไปเลย
“งั้นฉันขอไปหาซื้อโคล่าล่ะนะ เจอกันที่เรือซันนี่แล้วกัน” แฟรงกี้โบกมือบ๊ายบ่ายพวกเราแล้วเดินไป
“อื้ม” ฉัน
“ผมไปด้วยสิครับ โยโฮะ” บรู๊ค
“ดีเลย อยากได้ลูกมือมาช่วยแบกโคล่าพอดี ไปกันเถอะ อุซป นายจะมาด้วยมั้ย?” แฟรงกี้
“ไม่ล่ะ -O-” อุซป
“แล้วเรื่องร้านขายเสื้อผ้า... ?” ลุงเขาหันมาถามฉัน
“อ๋อ ไปค่ะๆ =O=” ฉันหันกลับไปหาลุงเขา
“งั้นตามมาเลยนะ” ลุงเขาเดินนำไป
ตอนนี้พวกเราเริ่มเข้าสู่กลางเมืองกันแล้ว เริ่มมีผู้คนมากขึ้น เสียงตะโกนขายของของแต่ละคนดังปะทะกันเป็นระยะๆ
“ประกาศ ประกาศ!!” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนเวทีใจกลางเมืองตะโกนออกมาเรียกร้องความสนใจจากคนในหมู่บ้าน
“วันนี้ลามิได้ออกลูกมาเป็นจำนวนสามตัว ซึ่งไม่เคยพบเห็นมาก่อน!!”
พอเขาตะโกนแบบนั้น ดูเหมือนคนในหมู่บ้านจะสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ บางคนถึงกับยิ้มร่า บางคนก็ตกตะลึง
“นั้นแปลว่าทำให้เกิดต้นไม้วิเศษขึ้นถึงสามต้น ทำให้ผลผลิตของหมู่บ้านเรายิ่งดีขึ้นด้วย ถือว่าเป็นข่าวดีมากๆ เลยนะคร้าบ!”
“มันเป็นข่าวดีขนาดนั้นเลยหรอลุง แค่ลามะออกลูกสามตัวเนี่ยนะ” อุซปที่ยืนอยู่ไม่ไกลหันไปถามคุณลุง
“ถือเป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ นั้นแหละ พบไม่บ่อยหรอก ที่จะเห็นลามะทองคำออกลูกถึงสามตัวน่ะ” ลุงเขาหันไปตอบอุซป
“พวกเราจึงอยากจะจัดงานฉลองให้กับลามิ โดยการรวบรวมผักผลไม้ต่างๆ ไว้ที่หน้าเวทีแห่งนี้ แล้วพวกเราจะรวบรวมไปให้ลามิ เพื่อไม่ให้ลามิต้องเดินออกมาหาอาหาร พวกเราไม่อยากให้ลามิต้องห่างลูกๆ ของมัน!”
“ผัก ผลไม้?” อุซปอุทานอย่างงงๆ
“ใช่ ลามิชอบทานมากเลยล่ะ เดี๋ยวลุงว่าจะเอาไปให้เหมือนกัน” ลุงเขา
“อ๋อ งั้นพวกเราเอาไปให้ด้วยได้มั้ยครับ” อุซปยิ้ม
“ได้อยู่แล้ว ^^” ลุง
“แล้วพวกเราจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ขึ้นในหมู่บ้านในค่ำคืนนี้ อย่าลืมมาร่วมสนุกด้วยกันนะคร้าบบ!”
สิ้นเสียงชายหนุ่มคนนั้น ก็ได้ยินเสียงเฮฮาดังตามมาทันที มีทั้งเสียงผู้ใหญ่ที่หัวเราะยินดี เสียงของเด็กที่อ้อนให้แม่พาไปงานฉลองนี้ด้วย
“งานฉลองที่เมืองในค่ำวันนี้ พวกเธอจะมาร่วมก็ได้นะ” ลุงเขาหันมาหาพวกฉัน
“มีเนื้อรึป่าวล่ะลุง” ลูฟี่แทรกเสียงขึ้นมา
“มีอาหารมากมาย ทั้งเนื้อทั้งผัก ผลไม้นั่นแหละ ^^” ลุงเขาหันไปตอบลูฟี่
“เย้ๆๆ งั้นร่วม!!” ลูฟี่
“นายจะบ้าหรอลูฟี่! เราซื้อของเสร็จก็จะออกเรือต่อแล้วนะ!” ฉันพูดขัดลูฟี่ไว้ก่อนจะไปใหญ่กว่านี้
“ไม่ร่วมได้ไงล่ะนามิ อาหารเยอะนะ เขาบอกอย่างนั้น เนื้อก็มี*O*” ลูฟี่
“แล้วไงล่ะยะ -__-” ฉัน
“เนื้อๆๆๆ! อยู่ร่วมเหอะน้า คืนเดียวเอง!” ลูฟี่
“...” ฉันเงียบเพื่อครุ่นคิด... อืม...
“น่าน้า! อุซป นายก็อยากร่วมงานฉลองนี้ใช่มั้ยล่ะ >O<!!” ลูฟี่รีบหันไปหาแนวร่วมทันที
“ช่ายๆ น่าสนุกๆ >O<” อุซป
“เห็นมั้ยๆ อุซปก็อยากอยู่นะ >O<!” ลูฟี่
“เฮ้อ ก็ได้ๆ แค่คืนเดียวนะ” ฉันถอนหายใจ
“เย้!!” ลูฟี่และอุซปประสานเสียงอย่างมีความสุข
แล้วทั้งสองคนก็กอดคอกันร้องถึงเนื้อและเสียงเพลงต่อไป ส่วนฉันก็ละความสนใจจากพวกนั้น แล้วหันไปมองทางเสื้อผ้าที่ร้านขายมากกว่า เฮ้อ พวกไร้สาระ -___-!
พอตกเย็น พวกฉันที่กำลังจะเอาของไปเก็บไว้ที่เรือ ก็เจอโรบินกับช๊อปเปอร์กำลังเดินมาทางนี้เหมือนกันพอดี
“โรบิน! ช๊อปเปอร์!” ลูฟี่
“อ้าว อยู่ที่นี่หรอกหรอ ^^” โรบิน
“ได้หนังสือมาเยอะเลยล่ะ ฮ่ะๆ >_<” ช๊อปเปอร์
“เอาไปเก็บไว้ที่เรือกันเถอะ” ฉัน
“ช๊อปเปอร์ วันนี้จะมีงานเลี้ยงฉลองประจำหมู่บ้านด้วยล่ะ พวกเราไปด้วยกันเหอะ >___<!!” ลูฟี่หันไปหาแนวร่วมอีกคนหนึ่ง ส่วนตัวของช๊อปเปอร์นั้นตาเป็นประกายไปแล้ว =O=
“งานฉลอง *O*!!” ช๊อปเปอร์
“ใช่ๆ ได้ยินว่าจะมีสายไหม แล้วก็เกมอะไรไม่รู้อีกเยอะแยะเลย น่าสนุกๆ >O<!!” ลูฟี่
“ไปๆ >O<!!” ช๊อปเปอร์
“พวกเราวิ่งไปชวนแฟรงกี้แล้วก็ทุกคนกันเถอะ (>O<)/” ลูฟี่
“ไปเลยๆ >O<!!” ช๊อปเปอร์
แล้วทั้งสองก็วิ่งกันไปที่เรือ เฮ้อ -__-
“งานฉลองหรอ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกันนะ เพราะลามะทองคำคลอดลูกใช่มั้ย” โรบิน
“ใช่ เห็นว่าคลอดลูกสามตัวแล้วน่าทึ่ง อะไรประมานนี้เนี่ยแหละ” ฉัน
“อื้ม งั้นพวกเราก็เอาของไปเก็บ แล้วไปที่งานฉลองกันเถอะนะ ^^” โรบิน
“จ๊ะ” ฉัน
พอฉันเดินไปถึงเรือ ก็เห็นลูฟี่กำลังเรียกโซโลให้ตื่นเพื่อไปงานเลี้ยงฉลอง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ -__-
“โซโล ตื่นได้แล้ว ไปงานเลี้ยงๆ !” ลูฟี่
“อืมมม!” โซโลครางออกมา แล้วปัดมือลูฟี่ทิ้ง
“เฮ้! เร็วสิ โซโล นายนอนมาทั้งวันแล้วนะ!” ลูฟี่
“ใครว่าทั้งวันเล่า หมอนั่นน่ะ พึ่งจะมาถึงเรือเมื่อกี้นี้เอง ฉันว่าหลงมาแน่ๆ” ซันจิพูดด้วยเสียงเย้าะเย้ยน้อยๆ
“เงียบไปเลยไอ้คิ้วม้วน!” โซโลตื่นขึ้นมาทันควัน
“ฉันพูดความจริงนี่หว่า ไอ้หัวสาหร่าย =[]=^^!!!” ซันจิ
“งานฉลองงั้นหรอครับ งั้นผมจะไปเล่นดนตรีให้ทุกคนฟังเอง โฮะ โฮะ” บรู๊ค
“เอาเลยบรู๊ค >O<!!” ลูฟี่
“จะไปกันเลยอย่างงั้นหรอ” ซันจิ
“ไปเลยเส้! เออใช่ ซันจิ เอาผักกับผลไม้ไปด้วยนะ” ลูฟี่หันไปหาซันจิ
“เอาไปทำไมกัน?” ซันจิ
“จะเอาไปให้ลามิน่ะสิ ลุงแก่นั้นบอกให้เอาไปให้ด้วย -O-” ลูฟี่
“อ๋อ ให้ลามิงั้นหรอ... ได้สิ” ซันจิ
“งั้นไปกันเถอะ อยากกินเนื้อแล้วววว >O<!!!” ลูฟี่กระโดดลงจากเรือ แล้ววิ่งนำโล่เข้าไปในเมือง
“เฮ้! รอฉันด้วยสิลูฟี่!” ช๊อปเปอร์และอุซป วิ่งตามลูฟี่ไปติดๆ
“เฮ้อ -__-” ฉัน
“ฮ่ะๆ เราก็ไปกันเถอะนะ ^^” โรบินหัวเราะ แล้วหันมาทางฉัน ฉันส่งยิ้มกลับให้โรบิน แล้วลงจากเรือมา
“เอาผัก ผลไม้วางไว้ที่โต๊ะได้เลยนะคร้าบบ พวกเราจะนำเอาไปให้ลามิ!” ชายหนุ่มคนเดิมประกาศบอกอีกครั้ง ที่โต๊ะนั่น ก็เต็มไปด้วยผักผลไม้ วางอยู่เต็มไปหมด คนในหมู่บ้านน่าจะรักเจ้าลามิมากเลยนะเนี่ย แห่กันเอาอาหารมาให้มันเต็มเลย =___=
“เอาผักมาแล้วๆ” ซันจิคุงที่แบกเอาฟักทองยักษ์มาวางไว้บนโต๊ะ แล้วปาดเหงื่อ
“เหนื่อยหน่อยนะ ซันจิคุง ^^” โรบินหันไปยิ้มให้ซันจิ
“ไม่เหนื่อยเลยคร้าบบ ไม่เหนื่อยเลยซักนิด~~ ♥” ซันจิตอบกลับมาทันที
“อ๊ะ นั้นมันอะไรน่ะ” แฟรงกี้ที่เดินมาด้วย หันมาถามพวกฉัน แล้วชี้ไปที่... เอ่อ... ที่ปาลูกโป่งงั้นหรอ?
“ที่ปาลูกโป่งล่ะมั้ง” โรบิน
“ที่ปาลูกโป่ง... ของเล่นเด็กๆ ไม่ซูปเปอร์เลย~ -O-” แฟรงกี้
“ฉันไปหาอะไรที่ซูปเปอร์กว่านี้ทำดีกว่า ตรงนั้นมันบรู๊คนี้!” แล้วแฟรงกี้ก็วิ่งเข้าไปหาบรู๊ค แล้วก็เต้นตามภาษาของเขาไป โรบินที่ยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะใกล้ๆ ซึ่งมีซันจิคุงเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งไว้อยู่แล้ว
“ขอบใจจ๊ะ ^^” โรบิน
“ครับผม ^^” ซันจิ
“คุณนามิ นั่งมั้ยครับ~ >__<” ซันจิหันมาถามฉันบ้าง
“อ๋อ อื้ม” ฉันเดินไปนั่งตามเก้าอี้ที่ซันจิคุงจัดไว้ให้ แล้วนั่งฟังเสียงไวโอลินของบรู๊คไปพรางๆ เพราะจริงๆ น้า ^^~
“นามิ๊!!~~ ขอตังหน่อยยย!”
มันไม่เพราะแล้วล่ะ =[]=!!
เสียงของลูฟี่ดังเข้ามาประสาท... ได้หมดนะ... แต่ทำไมต้องมาขอเงินด้วย =[]=!!
“จะเอาไปทำอะไรของนาย!” ฉันหันไปหาลูฟี่ที่วิ่งมาแต่ไกล เพื่อขอเงินฉัน
“เอาไปเล่นไอ้นั้น” แล้วลูฟี่ก็ชี้ไปทางร้านที่มีเกมปาลูกโป่งหลากสี ที่มีตุ๊กตาวางเรียงรายอยู่
“เล่นเป็นเด็กไปได้ =__=” ฉัน
“ก็ฉันอยากเล่นนี่ >O<!!” ลูฟี่
“ไม่ต้องหรอกลูฟี่ นั่งกินเนื้อดีกว่านะ -__-” เพราะมันไม่ทำให้ฉันรำคาญ แล้วอันนี้สำคัญที่สุด มันไม่เสียเงิน -__-
“ก็อยากเล่นนี่หน่า -__-” ลูฟี่กอดอกทำท่าไม่พอใจ
“ทำตามที่คุณนามิบอกเถอะน่าลูฟี่ กินเนื้อซะ” ซันจิเดินมาพร้อมเนื้อในมือ
“...กินก่อนก็ได้~” ลูฟี่นั่งลงที่โต๊ะเดียวกันแล้วคว้าเนื้อก้อนใหญ่มายัดใส่ปากอย่างไม่รีรอ สุดท้ายก็แพ้ให้เนื้อสินะ นายน่ะ =__=!!
“อร่อยดี เอามาอีกเรื่อยๆ >__<!!” ลูฟี่
“จะกินของเขาหมดเกาะแล้วนะลูฟี่!” ซันจิ
“ก็มันอร่อยนี่หน่า -3-” ลูฟี่มุ้ยปาก
“เฮ้อ นายนี่น้า~” ซันจิทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วหันหลังเดินไปหยิบเนื้อก้อนใหม่ให้ลูฟี่อีกครั้ง
“...แต่ก็ยังอยากเล่นอยู่ดี -__-” ลูฟี่พูดพร้อมหันหน้ามองมาทางฉัน
“อยากเล่น?” ฉันตอบกลับอย่างงงๆ
“ก็ไอ้นั่นไง =O=!” ลูฟี่ชี้ไปที่เกมปาลูกโป่งอีกครั้ง
“เฮ้อ งั้นกินเนื้อชิ้นนี้ก่อนค่อยไปเล่นแล้วกัน” ฉันตอบอย่างรำคาญๆ ถ้าไม่ให้เดี๋ยวหมอนี่ก็ต้องตื้ออีกแน่ๆ
“จริงอะ! เย้ๆๆๆ ทานละน้า!~” ลูฟี่
“อะ แล้วไอนี่มันเล่นยังไงล่ะเนี่ย” ฉันเดินมาพร้อมกับลูฟี่ ซันจิ แล้วก็โรบิน ณ ที่เกมปาลูกโป่ง
“ก็ปาลูกดอกพวกนี้ให้โดนลูกโป่งน่ะสิ ถ้าปาได้ครบ จะได้ของรางวัล” ฉัน
“รางวัลมีอะไรบ้างหรอ” ลูฟี่
ก็แหกตาดูสิ อยู่ตรงหน้านายนั่นไง -____-!!
“ก็เยอะแยะ พวกนี้แหละ” ฉันชี้ไปทางของรางวัลที่วางเรียงกันอยู่ไม่ไกล
“โห้ววว ไหนมาเล่นหน่อย *O*!” ลูฟี่ตะโกนเรียกพนักงานคุมเกมที่อยู่แถวนั้น เธอหันหน้ามายิ้มให้ แล้ววางลูกดอกให้ลูฟี่เป็นจำนวนห้าดอก
“สามสิบเบรีค่ะ” พนักงานส่งยิ้มให้ลูฟี่
“นามิ จ่ายดิ๊!” ลูฟี่รวบเอาลูกดอกพวกนั้น แล้วเดินหนีไปที่ช่องที่ว่างอยู่
เฮ้ย! ลงที่ฉันตลอดอะ =[]=!!
“นี่ค่ะ สามสิบเบรี” ฉันยื่นเงินให้กับพนักงานไป แล้วเดินตามลูฟี่ไปเพื่อมองว่าเขาจะสามารถเล่นได้มั้ย
“เอาล่ะน้า!” ลูฟี่
“เอาเลย -O-” ฉัน
ฟิ้ววว~ โปะ!!
“ได้แล้วๆๆ หนึ่งลูกๆๆ >O<!!” ลูฟี่ร้องดีใจเหมือนขุดเจอเพชร ปาได้ดอกเดียวก็ใช่ว่านายจะได้ทั้งแผงตุ๊กตานะลูฟี่ -__-
“อา เก่งๆ -___-” ฉันทำเป็นตรบมือภาคภูมิใจ
“อีกดอกนะๆๆ” ลูฟี่
ฟิ้ววว~ แหมะ!
“พลาดอย่างสวยงามม~” ฉัน
“อย่ามาพูดมากน่า คนเรามีขึ้นก็ต้องมีลง ครั้งต่อไป ฉันทำได้แน่ -O-” ลูฟี่
“จ้าๆ -__-” ฉัน
ฟิ้ววว~ แหมะ!!
“พลาดอีกแล้วนะลูฟี่ -O-” ฉันกอดอก
“โหย อย่าพูดน่า!” ลูฟี่เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
ฟิ้ววว~ โปะ!!
“เห็นมั้ย >O<!” ลูฟี่
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ -O-” ฉัน
“ลูกสุดท้ายๆๆๆ” ลูฟี่ตั้งสมาธิตั้งมั่น แล้วค่อยๆ ปาลูกดอกเข้าไปหาลูกโป่งที่ยัดๆ กันอยู่ที่ชั้น
ฟิ้ววว~ แหมะ!!!
“พลาดจนวินาทีสุดท้าย -O-” ฉัน
“...! ขอเอาใหม่หน่อย! ครั้งต่อไปได้ห้าดอกรวดแน่!” ลูฟี่
“อะๆ” ฉัน
พนักงานเดินมาพร้อมลูกดอกใหม่ห้าดอก และก็มือที่ยื่นมาขอเงินฉัน... ฮึ๊ย!
“เอาล่ะน้า!” ลูฟี่
ฟิ้ววว~ แหมะ!
“เฮ้ย อะไรเนี่ย O_O!” ลูฟี่
“พลาดไง อะไรอีกล่ะ -O-” ฉัน
“เอาใหม่ๆ” ลูฟี่
ฟิ้ววว~ โปะ
“ฮ่าๆๆๆ” ลูฟี่
ฟิ้ววว~ แหมะ!!
“ฮ่าๆๆๆ” ฉัน
ฟิ้ววว~ แหมะ!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!” ฉัน
ฟิ้วววว~ แหมะ!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!” ฉันฮากร๊ากทันที เมื่อเห็นว่าลูฟี่ปาได้เท่าเดิมอีกแล้ว
“=_______=” ลูฟี่ทำหน้าเป็นตูด แล้วหันมามองฉัน
“อะไรกัน ก็นายปาไม่ถูกนี่ ลูฟี่ -O-” ฉัน
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ -O-” ลูฟี่
อ้าว หมอนี่มันย้อนฉัน!!
“ขอเล่นอีกเส้!!” ลูฟี่
“พอได้แล้วลูฟี่ เล่นมาเยอะแล้ว =___=” ฉัน
“หกสิบเบรี =__=?” ลูฟี่
“...แล้วไงยะ! หกสิบเบรีก็ครบล้านได้นะ!” ฉันโวย
“ก็แค่ขาดอีก เก้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยสี่สิบเบรีเท่านั้นเอง -___-” ลูฟี่ทำท่านับ
“นั่นแหละ -O-!!” ฉัน
“เล่นหน่อยเถอะน่า! ครั้งสุดท้ายๆ!” ลูฟี่
“ครั้งสุดท้ายแล้วนะ” ฉัน
“อื้มๆ!” ลูฟี่
“สามสิบเบรีค่ะ ^^” พนักงานสาวยื่นมือมาตรงหน้าฉันอีกครั้ง
ค่าๆ แม่คู๊ณณ =___=!!!
ฟิ้ววว~ โปะ!
ฟิ้ววว~ โปะ!
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ฟิ้วววววว~ โปะ!!
และลูกสุดท้าย
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ได้ครบ! ห้าลูกเป๊ะๆ!!
“นี่คร้าบ ตุ๊กตา ให้คุณนามิ~ ♥” ซันจิ
เมื่อกี้ฉันไม่ได้หมายถึงลูฟี่หรอกนะ ที่ปาได้ห้าดอกพอดีน่ะ -__-!!
“อะไรกันซันจิ นายเก่งมากๆ *O*!!” ลูฟี่ตาเป็นประกาย
“ไม่เท่าไหร่หรอก เพื่อคุณนามิ ทำได้อยู่แล้ว~” ซันจิ
“ขอบคุณมากนะจ๊ะซันจิคุง ตุ๊กตาน่ารักมากๆ ^^” ฉันส่งยิ้มให้ซันจิ
“คร้าบบบ~~ ♥O♥” ซันจิ
“โห่ อะไรกัน แค่นั้นฉันก็ทำได้ๆ -O-” ลูฟี่
“งั้นทำให้ดูหน่อยสิลูฟี่ -O-” ฉันหันไปหาลูฟี่
“...เฮอะๆ!” ลูฟี่สะบัดหน้าหนี แล้วหันไปปาลูกโป่งของเขาต่อ
ฟิ้ววว~ โปะ!
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ฟิ้วววว~ โปะ!
เฮ้ยๆ มันเริ่มเห็นแววแล้ว *O*!!
ฟิ้วววว~ แหมะ!
ฟิ้วววว~ แหมะ!!
มันดับสนิทแล้วล่ะ ดวงของนาย ลูฟี่ -___-
“ไม่ได้อยู่ดีนะลูฟี่” ฉัน
“อะไรกัน! ไม่ยอมๆๆๆ เล่นอีกๆๆๆ!” ลูฟี่
“ไม่เอาแล้วลูฟี่!” ฉัน
“งั้นเธอลองเล่นสิ” ลูฟี่
“ไม่ล่ะ =___=” ฉัน
“เธอไม่เล่นเพราะเธอรู้ว่ามันเป็นยากใช่มั้ยล่า ทำไม่ได้ล่ะเส้ =w=!!” ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงท้าทายฉัน หน๊อยย!
“เอามาห้าดอกค่ะ!!” ฉันวางเงินสามสิบเบรีไว้กับโต๊ะ แล้วหยิบลูกดอกมาห้าดอก แล้วหันไปทางลูฟี่
หน๊อยๆๆ มาหยามฉัน นามิผู้ฉลาดหลักแหลมแบบนี้ บังอาจนัก
“งั้นจะเล่นให้ดูแล้วกัน ว่าระดับฉันมันเล่นกันยังไง -O-!!” ฉัน
“อ่า ไหนๆ -O-” ลูฟี่
“ฝากถือหน่อย” ฉันยื่นตุ๊กตาที่ซันจิพึ่งเล่นมาให้ฉันได้เมื่อกี้ให้ลูฟี่ หมอนั่นรับมันไปถือไว้เฉยๆ แล้วหันมามองฉัน
“ดูซะ -O-!” ฉัน
ฟิ้วววว~ โปะ!
พอลูกแรกไปได้สวย ฉันก็หันไปแลบลิ้นใส่ลูฟี่ที่ยืนทำหน้าบูดอยู่ไม่ไกล
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ฟิ้วววว~ โปะ!!!
ผ่านไปสี่รอบติดที่ฉันปาได้ โฮะๆๆๆ เข้าใจหรือยังว่าฉันน่ะเก่งขนาดไหน
“=____=;;” ลูฟี่ทำหน้าบูดเมื่อเห็นฉันปาได้สี่ลูกติด ฮ่าๆๆๆ
“ลูกสุดท้ายแล้วนะ >O<” ฉันบรรจงจูบลงที่ลูกดอกลูกสุดท้ายแล้วคว้างไป
ฟิ้วววว...
“(‘ ‘ ) (‘ ‘ )” ฉันกับลูฟี่ลุ้นตาเป็นมัน
...แหมะ!!
“=[]=......!!!” ฉัน… ช็อค!
“...ฮะ... ฮะ... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!” ลูฟี่ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจเมื่อฉันพลาดเอาลูกสุดท้าย กรี๊ดดด! มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ =[]=!!
“ขอเอาใหม่ค่ะ!!” ฉัน
“อะไรกัน เอาใหม่แล้วหรอ ฮ่าๆๆ” ลูฟี่ยังไม่หยุดหัวเราะ ฉันจึงอดใจไม่ไหว
โป๊ก!!!
“ขี้แพ้ชวนตี T__T!” ลูฟี่เอามือจับที่หัวของตัวเอง
“เรื่องของฉันน่า ดูซะ ครั้งนี้ต้องได้ตุ๊กตามาครอบครองแน่ๆ” ฉัน
“แล้วอยากได้ตัวไหนอะ” ลูฟี่
ฉันนิ่งไปนิ่งหน่อย แล้วเงยหน้ามองตุ๊กตาที่ห้อยเอาไว้เต็มไปหมด... อืม... ตัวไหนงั้นหรอ... อ๊ะ!
“ตัวนั้น” ฉันชี้ไปที่ตุ๊กตาลามะตัวสีช็อคโกแลคที่บนหัวมันมีส้มปลอมประดับอยู่
“ลามะนั่นน่ะหรอ” ลูฟี่มองตามมือของฉัน
“ใช่ น่ารักจริงๆ เลย เอาละนะ!” ฉัน
“อ่า” ลูฟี่
ฟิ้วววว~ โปะ!
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ฟิ้วววว~ โปะ!!
ฟิ้วววว~ โปะ!!!
เอาล่ะ สี่ดอกแล้ว ดอกสุดท้าย ใจเย็นๆ ไว้...
ฟิ้วววว~ แหมะ!!
ขอบคุณพระเจ้า! ฆ่าฉันที!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ!” ลูฟี่ระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้งหนึ่งอย่างสะใจ กรี๊ดดด!
“ขออีกครั้งค่ะ!” ฉันไม่ยอมให้นายลูฟี่มาหัวเราะเยาะหรอกนะเฟ้ย =[]=!!
ฟิ้วววว~ โปะ!
ฟิ้วววว~ โปะ!
ฟิ้วววว~ โปะ!
ฟิ้วววว~ โปะ!
เอาล่ะลูกสุดท้าย...
ฉันกำลังจะคว้างลูกดอกลูกสุดท้ายออกจากมือ แต่ลูกฟี่ก็ยื่นมือมาดึงมือฉันเอาไว้ก่อน
“ลูกนี้ ฉันขอปา” ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ นายมันดวงซวย -O-” ฉัน
“เธอนั้นแหละที่ดวงซวย ลูกสุดท้ายไม่เคยได้ซะที มานี่ เดี๋ยวฉันปาให้” ลูฟี่
“ไม่ๆๆๆ!” ฉันทำท่าจะปาของฉันเอง แต่ลูกดอกในมือก็โดนลูฟี่แย่งไป!
“ลูฟี่!” ฉัน
“ฉันปาเอง ลูกสุดท้ายน่ะ -O-” ลูฟี่
“ไม่ เดี๋ยวฉันปาเองน่า!” ฉันพยายามจะแย่งลูกดอกคืน
“ขอ... ฉันปาลูกสุดท้ายนะ” ลูฟี่
อึก!
ลูฟี่หันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าจริงจัง อะไรเนี่ย =[]=!
“...ถ้าพลาดฉันจะฆ่านาย” ฉันสะบัดหน้าหนี
“ไม่พลาดอยู่แล้ว ฮิๆ ^^!” ลูฟี่
ฟิ้ววว...
ลูฟี่ปาลูกดอกลูกสุดท้ายออกไป แล้วหันมาดึงแขนฉันให้ดูการเคลื่อนไหวของมัน การเคลื่อนไหวนี้มัน...
...โปะ!!
“เย้! สำเร็จ >O<!!” ลูฟี่ร้องไชโยทันที
“ดะ... ได้แล้ว =[]=...” ฉัน
“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้วว่าให้ฉันปา เฮอะๆๆ -3-” ลูฟี่
“ปาได้ครบห้าดอกแล้วนะคะ ดอกรางวัลคือตุ๊กตาชั้นบน เชิญเลือกได้เลยค่ะ ^^” พนักงานสาวเดินมามอบรางวัล
“นายเป็นคนปาดอกสุดทายได้ นายเลือกไปละกัน -__-” ฉัน
“เธอไม่เลือกหรอ” ลูฟี่
“ไม่ล่ะ แล้วเจอกันที่โต๊ะนะ -O-” ฉันเดินไปหยิบตุ๊กตาที่ซันจิคุงเล่นให้เมื่อครั้งแรก มาจากลูฟี่ แล้วหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ ทิ้งไว้แค่ลูฟี่ที่ยืนเลือกของรางวัลต่อไป
“นามิๆๆ~” เสียงของลูฟี่ดังมาแต่ไกล ทำให้ฉันที่นั่งกินบาบีคิวของซันจิอยู่ ต้องหันหน้าไปหา
“เลือกของรางวัลได้แล้วว~” ลูฟี่
“อ่า นายเลือกอะไรล่ะ” ฉันหันไปมองอย่างสนใจ
“ไอ้นี่ไง >__<!!” ลูฟี่ยื่นของรางวัลมาตรงหน้าฉัน
“...” มันทำให้ฉันอึ้งเลยล่ะ
“ชอบมั้ยๆ” ลูฟี่
มันไม่ใช่ตุ๊กตาที่ฉันเลือกในครั้งแรกที่ลูฟี่ถามหรอกนะ แต่มันคือตุ๊กตา... ลามะสีฟ้าอ่อนซึ่งหัวของมันใส่หมวก... หมวกฟาง? เหมือนของลูฟี่เลยล่ะ... แล้วที่ปากคาบ... ผลส้ม?
“น่ารักจัง =O=” ฉันพูดอย่างอึ้งๆ
“ใช่มั้ยล่าๆๆ” ลูฟี่ยิ้มอย่างมีความสุข แล้วรวบตุ๊กตาที่เขาได้รางวัลเข้าไปกอด
“ขนนุ่ม ด้วยย >O<” ลูฟี่
“หรอ...” ฉันมองแล้วอมยิ้ม
“...ลองกอด... มั้ยล่ะ -O-” ลูฟี่ยื่นตุ๊กตาลามะตัวนั้นมาให้ฉัน
“ให้ฉัน?” ฉัน
“ป่าว แค่ให้ยืม -O-” ลูฟี่
เออ ไอ้งก =___=^
“เอาสิ” ฉันยื่นมือไปรับตุ๊กตาตัวนั้นแล้วลูบที่ตัวมันเบาๆ น่ารักจริงๆ เลย >O<!!
“อะ” พอฉันกอดจนพอใจแล้วก็ยื่นตุ๊กตานั้นคืนให้ลูฟี่ ลูฟี่รับมันกลับคืน แล้วส่งยิ้มให้ฉัน
ฉันส่งยิ้มบางๆ กลับให้เขาอย่างไม่คิดอะไร แล้วอยู่ดีๆ ลูฟี่ก็ยื่นตุ๊กตาตัวนั้นกลับมาให้ฉันอีกครั้ง
“อะ” ลูฟี่
“หา?” ฉันมองลูฟี่อย่างงงๆ
“ให้ยืม =w=” ลูฟี่ฉีกยิ้มให้ฉัน
“ฉันยืมจนพอใจแล้ว ไม่เอาหรอก นายเอาไปเล่นเถอะ -__-” ฉัน
“ให้ยืม... นานๆ เลย... รับซะ -O-!” ลูฟี่โยนตุ๊กตาตัวนั้นมาให้ฉัน แล้ววิ่งไปหาช๊อปเปอร์ที่อยู่ไม่ไกล แล้วทั้งสองคนก็แย่งกันกินสายไหมหวาน แล้วเดินหายไปกลางงาน
แหะ...
ฉันก้มลงมองตุ๊กตาตัวเดิม แล้วลูบหัวมันเบาๆ น่ารักจริงๆ นั้นแหละนะ...
“เอาล่ะคร้าบบบ ถึงเวลาที่พวกเราจะเอาผักและผลไม้ ไปให้กับลามิจัง ลามะทองคำประจำเกาะของเราแล้วนะคร้าบ!” ชายหนุ่มคนเดิมตะโกนบอกอีกครั้งหนึ่ง
“ลุกขึ้นหยิบผัก ผลไม้ของตัวเองได้เลย! เราจะเอาไปให้ลามิกันแล้วนะครับ เข้าแถว แล้วเดินถามผู้ใหญ่หมู่บ้านไปเลยคร้าบบบ ^^!!”
ลุงผู้ใหญ่หมู่บ้าน ยิ้ม แล้วถือตะกร้าแอปเปิ้ลสีเขียวและแดงนำอยู่หน้าสุด
“ลูฟี่คุง มาต่อแถวสิเร็วๆ” ลูฟี่ที่ยืนกินสายไหมและเนื้ออยู่ หันไปมองอย่างงงๆ แล้วก็ตั้งสติได้ เดินไปต่อท้ายลุงเขา
“แล้วอาหารของลามิที่เธอจะเอาไปให้ล่ะ” ลุงเขาหันมาถามลูฟี่
“นี่ไง!” ลูฟี่ชูเนื้อก้อนโตที่เขาดึงมาจากโต๊ะอย่างภูมิใจ ลุงแกเหวอไปเล็กน้อย แล้วหัวเราะออกมา ฉันจึงเดินไปต่อหลังของลูฟี่ พร้อมถือส้มจำนวนหลายลูกไว้ในแขน แล้วก็ต่อตัวช๊อปเปอร์ที่ถือสมุนไพรรสชาติหวาน ซันจิที่ถือฝักทองยักษ์ที่เขาแบกมา โซโลถือผักกาด อุซปถือเกาลัด โรบินถือผักบุ้ง แฟรงกี้ถือโคล่า บรู๊คถือเค้กก้อนน้อย แล้วทุกคนในหมู่บ้านก็มาต่อแถวกันต่อ คุณลุงเดินนำทางไปอย่างมีความสุข จนถึงต้นไม้ใหญ่ที่ฉันพึ่งไปมาเมื่อตอนกลางวัน
เมื่อเดินไปถึงคุณลุงยิ้มร่า ทุกคนในหมู่บ้านก็ยิ้มอย่างมีความสุข จนกระทั่ง...
ปึง!
ตะกร้าแอปเปิ้ลที่คุณลุงถืออยู่ล่วงลงพื้น สีหน้าช็อคสุดขีดของลุงเขาทำให้ฉันตกใจ
“ละ... ลา... ลามิ” ลุงเขาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“อะไรหรอลุง!” ลูฟี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง วิ่งแซงหน้าเข้าไปดูที่ที่ลามิเคยนอนอยู่
“มัน... หายไป!!” ลูฟี่
nu eng
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
เม้นนิดนึง...
ความคิดเห็น