คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ตอนที่1] :: สู่ Llama ji land! เมืองแห่งลามะ และ เมืองแห่งความสมดุล
ตอนที่1
สู่ Llama ji land! เมืองแห่งลามะ เมืองแห่งความสมดุล
เพราะความงี่เง่าของนายลูฟี่ ที่คิดจะเอากาน้ำชาของฉันไปซ่อน!! มันเลยเป็นเหตุทำให้แผนที่ใหม่ที่ฉันพึ่งวาดเสร็จได้ไม่นานเละไปหมด! มันน่าตัดคอทิ้งจริงๆ อ๊ากก!
“นามิ... นามิ... นาเม้” เสียงของลูฟี่โหยหวนน่ารำคาญอยู่น่าห้องของฉัน ตอนนี้ฉันปิดล็อคประตูห้องแล้วนั่งมองแผนที่วาดใหม่ของตัวเอง โดยมีนายลูฟี่กระโดดไปมาอยู่รอบๆ ห้อง...
น่ารำคาญเป็นบ้า อ๊ากกก =[]=!!
“นาเม้... โอยๆ นามิ!” ลูฟี่ก็ยังไม่หยุดโหยหวน ขนาดฉันทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนะเนี่ย -__-
“นามิ... นามิเฮ้! นามิโฮ้! นามิ๊!!” ลูฟี่
“โอย! อะไร!!!” ฉันตะโกนกลับไปอย่างเหลืออด
“เย้ ตอบแล้วๆ >O<” ลูฟี่เอาหน้าแนบกับกระจกห้องฉันด้วยความดีใจ... เพื่อ?
“มีอะไรหรอลูฟี่ -__-” ฉัน
“เธอโกรธที่ฉันทำแผนที่เธอเสียหรอ? ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นน้า T^T” ลูฟี่
“...เฮ้อ ช่างมันเถอะ” ฉันพูดแบบปัดๆ แล้ววางแผนที่นั่นลงกับโต๊ะ แล้วเดินออกไปนอกห้อง เดินออกมายังไม่ถึงก้าว นายลูฟี่ก็วิ่งมาหาซะแล้ว -__-
“หายโกรธแล้วใช่ม๊า *O*” ลูฟี่
“... ใครพูด -__-” ฉัน
“ง่ะ! เธอหายโกรธฉันซะทีเส้ โกรธอะไรนักหนา T^T” ลูฟี่
ก็แผนที่นั่นน่ะ มันวาดยากนะโว้ย จะไม่ให้โกรธได้ยังไง แถมรอยลบของมันก็ประณีตสุดๆ เอาซะมองไม่เห็นโครงเดิมเลย -__-!!
“หายโกรธๆๆๆๆๆ!” ลูฟี่พูดรัวๆ ซ้ำไปซ้ำมา ซักห้าสิบรอบได้แล้วมั้ง ฉันเดินไปทางไหนลูฟี่ก็จะเดินตามแล้วพูดอะไรแบบนี้ซ้ำๆ อ๊ากกก!
“เออๆ! หายโกรธๆ!” ฉัน
“เฮ้ย จริงอะ O_O” ลูฟี่
“เออ” ฉัน
“เฮ้ย ง่ายดี O_O” ลูฟี่
หมอนี่ด่าฉันง่าย?
“หรือจะให้โกรธต่อล่ะเจ้าบ้า -___-^” ฉัน
“ไม่ๆๆๆ หายแหละดีแล้ว ดีแล้วว >O<” ลูฟี่
“อืม งั้นก็เลิกตามฉันซะที ไปกินข้าวได้แล้วไป” ฉันออกปากไล่นายลูฟี่ให้ออกไปไกลๆ
“อ่า ดีเลย หิวอยู่พอดี ไปละน้า!” แล้วนายลูฟี่ก็กระโดดเข้าห้องอาหารไปเลย... เฮ้อ -__-
“ขึ้นเกาะครั้งนี้ซื้อโคล่าด้วยนะ มันจะหมดแล้ว” แฟรงกี้เดินมาหาฉัน
“อื้ม ซื้อให้เต็มที่เลย” ฉัน
“ตะเกียบก็แทบจะไม่มีแล้วด้วย” แฟรงกี้
“อ้าว มันหายไปไหนหมดล่ะ ก็ซื้อมาตั้งเยอะ” ฉัน
“ลูฟี่เอาไปยัดจมูกเล่นหมดแล้ว -O-” แฟรงกี้
“อ้อ งั้นซื้อเลย -__-” ฉัน
“โรบิน ถ้าถึงเกาะใหม่แล้ว ไปช็อปปิ้งกันนะ อยากได้เสื้อผ้าใหม่มาก >O<!” ฉันวิ่งไปหาโรบินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เธอละสายตาจากหนังสือแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“จ้ะ ^^” โรบิน
“เทียบท่าแล้ว” โซโลเดินมาบอกฉันที่พึ่งจะนั่งคุยกับโรบินเสร็จ
“อื้ม งั้นลงไปกันเถอะโรบิน” ฉันหันไปหาโรบิน
“จ้า” โรบินลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วค่อยๆ เดินไปที่เกาะ
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ” ซันจิที่อยู่ข้างล่างเรือพูดขึ้น ระหว่างที่ฉันกับโรบินกำลังจะกระโดดลงจากเรือ เราสองคนยิ้มให้ซันจิ แล้วจับมือซันจิแล้วกระโดดลงจากเรือ
“ขอบคุณนะ” ฉันหันไปยิ้มให้ซันจิ
“คร้าบ ได้เสมออยู่แล้ว ถ้าเป็นคุณนามิ ♥” ซันจิ
เกาะที่พวกเราอยู่กันตอนนี้ถูกต้องชื่อว่าเกาะ ‘Llama ji land’
...เมืองแห่งลามะ =__=?
“โห้ ดูนั่นเส้ๆๆ >O<” ช๊อปเปอร์ที่พึ่งลงมาจากเรือชี้ไปทางลามะตัวสีขาวที่อยู่กันเป็นฝูงๆ เต็มไปหมด... เมืองแห่งลามะ =[]=!!?
“ลามะเต็มไปหมดเลย” ซันจิ
“ฉันไปหาพวกเขาได้มั้ย >__<!” ช๊อปเปอร์หันมาถามฉัน
“อื้ม ไปสิ เรียกเมื่อไหร่ก็มานะ” ฉัน
“อ่าห๊า ลามะๆๆๆ >O<” ช๊อปเปอร์วิ่งตรงไปที่ฝูงลามะสีขาวสะอาดตา อะไรเนี่ย ทำไมลามะมันเยอะอย่างนี้ =[]=!!
ลามะมีทั้งสีขาว สีน้ำตาลและสีดำ เต็มไปหมด โห้วววว =O=!
“ยังไงเราก็หาเมืองก่อนเถอะ จะซื้อของไม่ใช่หรอ” โซโลพูดขึ้น
“นั่นสิ อ๊ะ นั่นไงเมือง” ซันจิชี้ไปที่เมืองที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
เฮือก! เมืองนี้น่ารักเป็นบ้า=[]=!! กรี๊ดดดด เมืองที่บ้านเรือนมีสีสันสดใส มีต้นไม้ ดอกไม้อยู่ด้วยกัน การจัดเรียงที่สวยงาม อะไรกัน! ทำไมเกาะลามะนี่ถึงได้สวยงามขนาดนี้! ต้นไม้สีเขียว ดอกไม้สีสด... สวยเกินไปแล้ว!!
“เมืองนี้สวยมาก” โรบินพูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างตะลึงกับเมืองที่เรากำลังเดินอยู่
มันเป็นเมืองที่สวยมาก ผู้คนอยู่กันไม่หนาแน่นเกินไป แถมยังมี... ลามะเดินกันตามเมืองซะด้วย -__- เหมือนพวกเขาจะรักลามะจังนะ? เป็นสัตว์เลี้ยงงั้นหรอ?
“เฮ้ย... เฮ้ยๆๆๆๆๆ!!”
เสียงที่คุ้นหู ร้องโวยวายดังลั่นเกาะ ทำเอาฉันตกใจมากๆ พอหันไป...
“อ๊ากกกก =[]=!!”
“ถอยไปๆๆๆ อ๊ากกกกกกก!!” ลูฟี่ที่ขี่ลามะสีน้ำตาลวิ่งมาแต่ไกล เฮ้ย! นายไปทำอะไรกับลามะนั่น! บ้าไปแล้วหรอฟะ!!
“ลูฟี่!!” ฉัน
“ฉันหยุดมันไม่ได้ อ๊ากกก =[]=!!” ลูฟี่
“กระโดดสิ ลูฟี่!” โซโล ตะโกนบอกลูฟี่
“กระโดด? อ๋อ เออ =O=” ลูฟี่ตัดสินใจกระโดดลงจากตัวของลามะ แต่เพราะความฉลาดของหมอนั่น ทำให้หมอนั่นกลิ้งเป็นลูกขนุนเข้าไปชนกับร้านขายผลไม้ที่อยู่ไม่ไกลทันที!
กรี๊ดดด! นายจะสร้างหนี้ให้ฉันอีกเยอะมั้ยยย! ฉันมองอนาคตออกเลย! ต้องชดใช้ค่าเสียหายแน่ๆ =[]=!!
“ว้ายยย!” เสียงของผู้หญิงแก่ ที่เป็นเจ้าของร้านขายผลไม้ร้องอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ นายลูฟี่พุ่งเข้ามาทำลายร้านของตนวอดวาย... อืม...
“ลามะตัวนั้นดุจริงๆ เลยน้า =O=” ลูฟี่
“นายไปทำอะไรลามะตัวนั้นน่ะฮะ =[]=^ !!” ฉันรีบเดินไปเอาเรื่องนายลูฟี่ทันที
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ก็แค่เดินไปใกล้ๆ... ก็แค่นั้น =O=” ลูฟี่
“ถ้านายแค่เดินไปใกล้ๆ นายจะขี่หลังมันวิ่งมาเมืองมั้ยยะ =[]=!!” นามิ
“ก็... ก็ เออ ไม่ได้แค่ใกล้ ก็ไปจับมัน ขี่มันก็แค่นั้น มันก็วิ่งเตลิดอย่างกับฉันจะไปฆ่ามันน่ะ =.....=” ลูฟี่
“แล้วนายจะไปขี่มันทำไม -__-” ฉัน
“ช๊อปเปอร์ยังขี่ได้เลย ฉันก็อยากขี่บ้างหนิ” ลูฟี่
“เฮ้อ เอาเถอะๆ ไปซื้อของดีกว่า นายจะเอาอะไรมั้ยลูฟี่” ฉันถามลูฟี่
“เนื้อ” ลูฟี่ตอบมาอย่างไม่รีรอ... อะ -__-
ตอนที่ฉันกำลังจะรีบโกยหาซื้อของ แต่ก็โดนดึงไว้จนได้! นั่นไง!
“นี่แม่หนู!”
ป้าเจ้าของร้านที่เสียหายเรียกหาฉันทันที เมื่อเห็นฉันกำลังจะหันหลังเดินหนีความผิด... ที่ฉันไม่ได้ก่อซะด้วย -__-
“เพื่อนหนูทำร้านป้าเสียนะ ค่าเสียหายล่ะ!” เจ๊แกแบมือขอตังทันที อึ๋ย =[]=!
“เอ่อ... เท่าไหร่ล่ะคะ ^^;;” ฉันยิ้มเนือยๆ ให้กับป้า แล้วหันหน้าไปมองลูฟี่อย่างกินเลือดกินเนื้อ... หน๊อย เจ้าลูฟี่ =[]=^^^
“อะไรหรอนามิ” ลูฟี่หันหน้ามามองฉันเหมือนไม่รู้ความผิดของตัวเอง... เจ้าบ้านี่หนิ =[]=!!!
“สองร้อยเบรี!” ป้าเขาเรียกร้องทันที
“...ค่ะ TT^TT” ฉันควักเงินจำนวนสองร้อยเบรีแล้วยื่นไปให้ป้าแก โฮ! เงินสองร้อยเบรีของช้านนน! มันบินไปแล้ววว มันบินไปไกลแล้วว TOT!
“ลูฟี่!!” ฉัน
“หา” ลูฟี่
“นายทำฉันเสียเงินอีกแล้ว เห็นมั้ย นายทำอะไรก็หันคิดบ้างสิยะ =[]=!!” ฉันรีบแขวะทันที
“อ่า เงินเธอเยอะจะตาย ไม่เป็นไรหรอกๆ ^O^” ลูฟี่
ฆ่าซะเลยดีมั้ยเนี่ย =___=!!
“โอ๊ยยย!!!”
เสียงร้องโอ๊ยดังมาแต่ไกล มันไม่ใช่เสียงของนายลูฟี่หรอกนะ เสียงของใครหว่า? ทำไมถึงร้องดังขนาดนั้น
“ใครทำให้ลามะตัวนี้โมโหเนี่ย!!!”
เสียงนั่นทำให้คนหลายคนสนใจ นั้นก็รวมถึงฉันด้วย
ฉันหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น? ลามะอะไร? ตัวไหนหรอ?
“ใครทำให้ลามะตัวสีน้ำตาลนี้โกรธ!!!”
“โอ๊ะ ตัวนั้นไง ที่ฉันขี่มา” ลูฟี่ชี้ไปทางลามะตัวสีน้ำตาลที่เดินมาพร้อมชายแก่คนหนึ่ง เฮ้ย! แล้วแกจะพูดทำม๊ายยย =[]=!!!
“เธองั้นหรอ ที่ทำให้ลามะตัวนี้โมโห!” ชายแก่คนนั้นเดินเข้ามาหาลูฟี่
“ป่าว ไม่ได้ทำซะหน่อย (‘ ‘)” ลูฟี่
“ก็ลามะตัวนี้มันบอก!” ชายแก่คนนั้นตะโกนใส่หน้าลูฟี่
“ลาละ ลาละ ลาละ”
เจ้าลามะสีน้ำตาลตัวนั้น หันมาหาชายแก่ แล้วเหมือนจะพูดอะไรกันซักอย่าง... หรือว่ามันจะฟ้อง =O=?
“ใช่เลย! ลามะตัวนี้บอกว่าเธอเป็นคนทำให้มันโมโห เธอไปเหยียบเข้าที่หญ้าสีเขียวสะอาดที่มันกำลังจะกิน แถมยังเสียมารยาทโดยการดึงหูมันอีก!!” ชายแก่คนนั้น... ฟังภาษาลามะรู้เรื่อง =[]=!!?
“โห้ววว! ลุงฟังภาษาลามะออกด้วยหรอ *[]*!!” ลูฟี่พูดพร้อมตาเป็นประกาย
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันเป็นผู้ใหญ่ของเมืองนี้ เมืองแห่งลามะ ฉันก็ต้องฟังภาษาลามะได้อยู่แล้ว -O-” ลุง
“สุดยอดดดด! สอนให้ผมบ้างสิ *[]*!!” ลูฟี่
“ไม่ได้หรอกเจ้าหนู ภาษาลามะต้องเรียนอย่างน้อยห้าสิบปีถึงจะพูดได้นะ แต่เพราะฉันฉลาดและเก่งมากๆ ทำให้เข้าใจภาษาของมัน ทั้งๆ ที่อายุแค่สี่สิบเอ็ดปี โฮะๆๆ” ลุงแก
“ว้าวว ลุงนี่สุดยอดจริงๆ *[]*!!” ลูฟี่
“ใช่มั้ยล่ะๆ โฮะๆๆ”
เอ่อ... เป็นพวกเดียวกับลูฟี่สินะ บ้าบอเหมือนกันเด๊ะๆ -__-
“ลาละ!!!”
เหมือนเจ้าลามะนั่นจะไม่พอใจที่ลุงแกมีความสุขกับการคุยกับลูฟี่ มันจึงประท้วงใหญ่ โดยการร้องเสียงดัง แล้วกัดที่ชายเสื้อของลุงคนนั้นไว้
“โอ้ๆ! เจ้าใจเย็นๆ ก่อนนะ เดี๋ยวจะจัดการให้ๆ” ลุงแก่รีบดึงชายเสื้อออกมาจากปากของเจ้าลามะนั่น ก่อนที่มันจะเขมือบชุดของลุงไปซะหมด
“ยังไงก็เถอะ เจ้าหนูทำมันโมโห เจ้าหนูขอโทษมันซะ” ลุงเขาหันมาหาลูฟี่
“ขอโทษลามะเนี่ยนะ =O=” ลูฟี่
“สำหรับเกาะนี้มันไม่ใช่แค่ลามะนะ...” ลุงเขาเข้าสู่โหมดดราม่าทันที ทำเอาฉันตามไม่ทัน
“เกาะแห่งนี้ ที่ได้ชื่อว่าเกาะแห่งลามะน่ะ ไม่ได้มองว่าลามะเป็นแค่สัตว์ชนิดหนึ่งเท่านั้นหรอกนะ แต่พวกมันคือชีวิตของธรรมชาติทั้งหมดบนเกาะนี้ พวกมันคอยถ่วงสมดุลของเกาะเรามาช้านาน ตำนานบอกไว้ว่า ลูกลามะหนึ่งตัวแทนต้นไม้วิเศษหนึ่งต้น ต้นไม้วิเศษคือต้นไม้ที่คอยทำให้เกิดความสวยงามบนเกาะของเรา ดอกไม้ต่างๆ ต้นไม้ต่างๆ ก็เกิดมาจากต้นไม้วิเศษทั้งนั้น ความสวยงามนี้เกิดขึ้นเพราะลามะทุกตัวบนเกาะนี้” ลุงเขาพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข โห ลึกซึ้งอะ
“มันมีงี้ด้วยหรอลุง =O=” ลูฟี่
“ก็ใช่น่ะสิ! เพราะงั้น เจ้าขอโทษมันซะ! เร็วๆ เข้า” ลุงเขาชี้นิ้วสั่งลูฟี่
ลูฟี่ที่ยืนทำหน้างงอยู่ หันหน้ามาหาฉัน ฉันจึงเดินไปหาหมอนั่นแล้วใช้มือกดหัวของลูฟี่ให้ก้มลงแล้วพูดว่า
“ขอโทษนะลามะจัง... พูดสิลูฟี่ -__-” ฉัน
“หา?” ลูฟี่
“พูดไปเส้!” ฉัน
“เอ่อ... ขอโทษนะเจ้าลามะ =__=” ลูฟี่
“ลาละ! ลาละๆๆๆ!” เหมือนเจ้าลามะตัวนั้นจะยังโกรธอยู่ เฮ้ย ได้คืบจะเอาศอกนะแก เดี๋ยวก็จับไปทำซุปซะหรอก =[]=!!
“มันไม่ชอบที่เธอเรียกมันว่าเจ้าลามะ มันอยากให้เธอเรียกมันว่า ลาละจัง” ลุงเขาแปลศัพท์ของลามะให้พวกเราฟัง
“เรื่องมากจริงๆ ขอโทษนะลาละจัง -O-!” ลูฟี่
“ลาละ” เจ้าลามะตัวนั้นเหมือนจะพอใจแล้ว มันจึงหันหลังแล้วเดินออกจากเมืองไปทันที เป็นลามะที่เรื่องมากมากเลยแฮะ =...=;
“ว่าแต่ หน้าตาพวกเธอไม่คุ้นเลยนะ เป็นนักเดินทางหรอ” ลุงเขา
“ป่าว เราเป็นโจรสลัด ^O^!” ลูฟี่ตะโกนออกมาอย่างภูมิใจ แต่ก็สามารถทำให้คนทั้งหมู่บ้านเหวอกันได้ จะพูดทำม๊ายย =[]=!!!
“ปะ... ปะ... เป็นโจรสลัดงั้นเหรอ!!!” ลุงเขาร้องสุดเสียง
“ใช่ๆ ฮ่ะๆ ^O^” ลูฟี่
“พวกแกเข้ามาบนเกาะของเราทำไม จะมาปล้นหมู่บ้านหรอ! ฉันไม่ยอมหรอกนะ =[]=!!” ลุง
“ป่าวค่ะๆๆๆ พวกเราไม่ได้มาปล้นหมู่บ้านหรอก แค่จะมาหาซื้ออาหาร แล้วขึ้นเรือไปต่อน่ะค่ะ ลุงใจเย็นๆ นะ TOT” ฉัน
“อ้าวเหรอ แล้วก็ไม่บอกกัน -O-” ลุง
แล้วเว้นช่องว่างให้ฉันบอกมั้ยล่ะ =[]=!!?
“ว่าแต่นะลุง ทำไมเกาะนี้ถึงสวยจัง” ลูฟี่
“ก็บอกไปแล้วไงว่าเป็นเพราะลามะพวกนี้น่ะ” ลุงเขา
“อ้อ งี้นี่เอง” ลูฟี่
งี้นี่ไหนยะ -__-
“โอ๊ะ นั่นอะไรอะ” ลูฟี่ชี้ไปทางบนท้องฟ้า
พอฉันหันไปมองบ้าง ก็เห็นเป็นประกายสีทอง ที่ระยิบระยับเต็มท้องฟ้า ทั้งๆ ที่ยังเป็นตอนกลางวันอยู่ แล้วประกายสีทองนั้นก็ตกลงสู่ต้นไม้ต่างๆ ทำให้ต้นไม้พวกนั้นโตขึ้นมาอีกนิดหน่อย และมันก็ทำให้เป็นประกายสวยงามมากๆ ด้วย... นี่มันอะไรกัน O_O!
“อ๋อ นั่นน่ะเหรอ โกลลามิ มาแล้วล่ะ” ลุง
“โกลลามิ?” ฉันกับลูฟี่ประสานเสียงถาม
“มันคือลามะทองคำน่ะ...” ลุง
“ลามะทองคำ!!” ฉันเผลอขึ้นเสียงดังทันที ที่ได้ยินคำว่า ‘ทองคำ’ กรี๊ดดด! ก็คนมันอดใจไม่ไหวหนิ >O<!!
“เอ่อ... ใช่ มันเป็นลามะทองคำเพียงตัวเดียวในเกาะนี้ และเป็นตัวเดียวในโลกนี้” ลุงเขา
“โห งั้นมันก็ราคาแพงมากน่ะสิ ลามะทองคำ... เป็นทองจริงๆ เหรอ เป็นรูปปั้นหรอ หรือประกายจากท้องฟ้า เป็นเงินหรือป่าว ฿O฿!!” ฉัน
“เอ่อ... มันเป็นตัวลามะนี่แหละหนู แต่ขนมันเป็นทองคำจริงๆ... เอ๊ะ จะไปไหนกันน่ะ?” ลุง
ถามได้น่าลุง ไปจับไอ้ลามะทองคำนั่นไปขายไง โห่ -___-
“งั้นมันก็ราคาแพงจริงๆ สินะ ลามะทองคำนั่นน่ะ” ฉัน
“แพงมากเลยด้วยล่ะ” ลุงเขา
“ว้าว! แล้วไม่มีคนจับไปขายบ้างหรอ เช่นคนในหมู่บ้านลุงงน่ะ” ฉัน
“พวกเราไม่ทำแบบนั้นหรอก ก็บอกไปแล้วไง ว่าลามะทุกตัวคือสมดุลของเกาะนี้ แล้วยิ่งเป็นลามะทองคำ ยิ่งมีความสำคัญใหญ่ เพราะมันเป็นเหมือน... แม่ของลามะทุกตัวเลยแหละ” ลุง
“แม่ของลามะทุกตัว...” ฉัน
“ใช่ มันจะเป็นตัวกำเนิดลามะทุกตัวบนเกาะนี้ แล้วเมื่อตอนที่มันกำลังจะหมดลมหายใจ ลูกตัวสุดท้ายของมันที่จะออกมา ก็จะเป็นลามะทองคำตัวต่อไป แล้วเมื่อมันตาย ขนของมันก็จะกลายเป็นหญ้าสีทอง แล้วหญ้านั้นจะปลิวไปตามสายลม ทำให้ต้นไม้ทุกชนิดเติมโตอย่างเต็มที่น่ะ เรียกได้ว่า มีความสำคัญที่สุดเลยล่ะ” ลุงเขา
“...แล้วถ้ามันหายไปล่ะคะ” ฉัน
“ไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้นเลยล่ะ” ลุง
“ทำไมล่ะคะ” ฉัน
“เพราะสมดุลขอลเกาะนี้จะหายไปทันที เมื่อลามะทองคำหายตัวไป ต้นไม้ทุกชนิดจะหยุดเจริญเติมโต แล้วยังเดินทางถอยกลับอีกแล้ว ต้นไม้พวกนั้นจะค่อยๆ ตาย แล้วลามะในเกาะทุกตัวจะหลับใหล ไม่ตื่นอีกจนกว่าลามะทองคำจะกลับมา” ลุงเขา
“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ =O=!!” ฉัน
“ใช่” ลุงเขา
“แล้วเคยเกิดเหตุการณ์ที่... ลามะทองคำหายไปบ้างมั้ยคะ” ฉัน
“ก็... ไม่เคยมีมาก่อน ไม่เคยพบว่าลามะทองคำจะหายตัวไป ไม่เคยมีเลยนะ” ลุง
“ทำไมล่ะคะ เราสามารถเห็นตัวของลามะทองคำได้หรือป่าว” ฉัน
“ลองตามลุงมาสิ ^^” ลุงเขาฉีกยิ้มน้อยๆ ให้กับความอยากรู้อยากเห็นของฉัน แล้วเดินนำพวกฉันไป ฉันค่อยๆ เดินตามลุงไปอย่างงงๆ โดยมีลูฟี่ที่เดินตามมาอย่างงงๆ เช่นกัน... ลุงจะพาเราไปไหน?
“ตรงนั้นไง” ลุงเขาชี้ไปทางต้นไม้สีฟ้า สีชมพู มีม่วงสว่างทั้งหลาย... เป็นต้นไม้ที่สวยมากอะ =[]=!!
“มันทำไมงั้นหรอลุง” ลูฟี่
“ลามะทองคำอยู่ตรงนั้นน่ะสิ” ลุง
“โห้ววว สุดยอด!! ขอไปดูก่อนนะ >O<!” ลูฟี่ยืดแขนของเขาไปจับที่ต้นไม้ที่อยู่ไกลเป็นกิโล แล้วเด้งตัวไปที่ต้นไม้พวกนั้นด้วยความเร็วสูง สำหรับฉันมันไม่น่าแปลกใจอะไรหรอกนะ แต่กับลุงเขาน่ะเหรอ...
“เฮ้ยย! ทำไมเด็กคนนั้นถึงยืดแขนได้ =[]=!!!” ลุงเขาตกใจสุดขีดเลยล่ะ...
“เขามีพลังของผลปีศาจน่ะค่ะ เราก็ไปกันเถอะ อยากเห็นลามะทองคำแล้วว ฿O฿!!” ฉันวิ่งตามลูฟี่ไป
“เป็นไงลูฟี่ เห็นลามะทองคำหรือป่าว OoO” ฉันวิ่งไปหาลูฟี่ที่วิ่งเข้าไปในดงต้นไม้ซะแล้ว เฮ้ยย! รอด้วยย =[]=!!
“ลูฟะ... !!!” ฉันที่กำลังจะเรียกชื่อลูฟี่ ก็โดนลูฟี่ยื่นมือมาปิดปากฉันไว้ แล้วค่อยๆ เดินพาฉันไปใจกลางของต้นไม้พวกนี้
“ซู่ๆ” ลูฟี่ทำนิ้วซู่ๆ ที่ปาก เป็นสัณญาณบอกให้เงียบๆ นะ แล้วกวักมือเรียกฉันให้ไปนอนราบกับพื้นกับเขาด้วย
ลูฟี่เอามือโอบที่ไหล่ฉันแล้วใช้อีกมือชี้ไปที่... ลามะทองคำ!!
ว่าแต่... เขาจะเอามือโอบฉันทำไมนะ? ประมาณว่าให้ก้มลงล่ะมั้ง ช่างมันเถอะ
ลามะทองคำกำลังนอนอยู่ท่ามกลางดอกไม้สีสวย แล้วข้างๆ ตัวมัน มีลามะตัวน้อยสีขาว น้ำตาล และดำอยู่อย่างละตัว กำลังดูดนมของมันอยู่ ประกายสีทองรอบๆ ตัวของมันทำให้ฉันกับลูฟี่ทึ่งมาก... มันสวยมากๆ เลย!
“สวยมากเลย” ฉัน
“ใช่ สวยมากๆ อยากไปจับแล้ว!” ลูฟี่ดึงมือที่โอบไหล่ฉันไว้ออก แล้วทำท่าจะกระโดดไปจับลามะสีทองตัวนั้น แต่ฉันก็รีบดึงชายเสื้อของลูฟี่ไว้ก่อน
“นายจะบ้าหรอลูฟี่ =[]=!” ฉัน
“อะไรเล่า =[]=!” ลูฟี่
“นายอย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า มันกำลังให้นมลูกอยู่นะ =O=!!” ฉัน
“ยุ่งไม่ได้หรอ” ลูฟี่ถามหน้าตาใสซื่อ... ฉันเข้าใจควมรู้สึกของลามะสีน้ำตาลนั่นแล้วล่ะ -__-
“ไม่ได้ย่ะ อย่าไปยุ่ง” ฉัน
“ง่ะ ก็อยากจับนี่” ลูฟี่
“อย่าไปจับมันเลยลูฟี่ รบกวนเขา เราไปกันดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาดูใหม่ เรียกพวกโรบินมาดูด้วยไง” ฉัน
“ง่ะ ก็ได้ๆ” ลูฟี่ยันตัวลุกขึ้น และเพราะเขาทำแบบนั้นแหละ ทำให้ลามะทองคำรู้ตัว มันรับหันหน้ามามองทางลูฟี่นิ่ง ตัวลูฟี่เองก็ตกใจ รีบหันหน้าไปมองมันเหมือนกัน...
( ‘ ‘)- - > < - -(‘ ‘ )
แย่แล้วไง =__=!!
พรึบ!
ลามะทองคำลุกขึ้น แล้ววิ่งตรงมายังลูฟี่ทันที ลูฟี่เหวอหลุดร้องว๊ากออกมาเชียวแหละ
“ลูฟี่!” ฉัน
“เฮ้ยๆๆๆ! ลามะใจเย็นๆ =[]=!!” ลูฟี่พยายามดึงตัวลามะทองคำที่ตอนนี้จะกินเสื้อของลูฟี่ไปหมดแล้ว!!
“หยุดๆๆ เสื้อฉันๆๆ >O<!!” ลูฟี่
“ลูฟี่!” ฉันพยายามจะวิ่งไปดึงตัวลามะทองคำออกมา แต่ก็โดนขัดด้วยเสียงของลุงท่ำทางเรามา
“ลามิ...” ลุงเขาเรียกลามะตัวนั้น ทำให้ลามะตัวนั้นถึงกับนิ่งไปเลย
“ลามิ อย่าทำร้ายเขา เขาไม่ได้จะมาทำร้ายแกหรอกนะ” ลุงเขาเดินไปใกล้ๆ ลามะทองคำ แล้วลูบที่หัวของมัน ลามะทองคำเชื่อฟังอย่างว่าง่าย จึงปล่อยชายเสื้อของลูฟี่ออก แล้วเดินไปคลอเคลียกับลุงคนนั้น
“เป็นไง ลูกแกสบายดีมั้ยเนี่ย” ลุงเขายิ้มให้ลามะทองคำ แล้วเดินไปดูลูกๆ ของลามะทองคำตัวนั้น
“ครั้งนี้สามสีเลยหรอ ดูแลให้ดีๆ นะลามิ ต้นไม้วิเศษเกิดขึ้นีกสามต้นแล้วสินะ ^^” ลุงเขาลูบหัวลามะทองคำที่ชื่อลามิอย่างรักไคร่ แล้วให้มันนอนลงให้นมลูกของตนอีกครั้ง
“เมื่อกี้มันจะกินเสื้อผม =[]=!” ลูฟี่
“ลามิตกใจน่ะ” ลุงเขา
“ตกใจแล้วต้องกินเสื้อกันด้วยหรอ -O-” ลูฟี่
“มันคงตกใจมากๆ นั่นแหละนะ ^^ มานี่สิแม่หนู” ลุงเขามองมาทางฉัน แล้วกวักมือเรียก ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาลุง แล้วนั่งลงกับพื้นหญ้าข้างๆ ลามะทองคำ
“ลองจับมันดูสิ มันน่ารักมากนะ” ลุงเขายิ้มแล้วพูดกับฉัน
ฉันค่อยๆ เอามือลูบที่หัวของลามะทองคำช้าๆ แค่ลูบหัวของมันเท่านั้น ประกายระยิบระยับสีทองก็ออกมาแล้ว ขนของมันเป็นสีทองจริงๆ สวยมากๆ ไม่เคยเห็นลามะตัวไหนสวยขนาดนี้มาก่อนเลย
“ผมขอจับบ้างได้มั้ย =__=” ลูฟี่ทำหน้าไม่พอใจที่เห็นฉันจับลามะทองคำอยู่แค่คนเดียว
“ได้สิ” ลุงเขาพูดแล้วยิ้มให้ลูฟี่
ลูฟี่เอื้อมมือไปลูบตามหลังของลามะทองคำ แล้วยิ้มออกมา
“มีประกายออกมาด้วย” ลูฟี่
“ใช่ สวยใช่มั้ยล่ะ” ลุงเขา
“อืม... ลามะตัวนี้... ชื่อลามิหรอลุง” ลูฟี่
“หืม?” ลุง
“ก็เห็นลุงเรียกมันว่าลามิ” ลูฟี่
“ใช่ มันชื่อลามิ” ลุงเขา
“ผมอยากให้เพื่อนๆ ของผมเห็นลามิน่ะ เอามันไปให้เพื่อนผมดูได้มั้ย” ลูฟี่
“เพื่อนๆ เธอ... อยู่ที่ไหนกันล่ะ” ลุง
“ในเมืองมั้ง...” ลูฟี่
“ตรงนี้ไงๆๆ”
ฉัน ลูฟี่ กับลุงรีบหันไปมองตามต้นเสียงที่ไม่ได้อยู่ด้วย พอมองไปดีๆ ก็พบเป็น...
“ช๊อปเปอร์!” ลูฟี่
“อ้าว! ลูฟี่ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ช๊อปเปอร์ถามอย่างงงงวย ข้างหลังของช๊อปเปอร์มีทุกคนอยู่ ทั้งโรบิน ซันจิ โซโล บรู๊ค แฟรงกี้และ อุซป
“นายน่ะหรอ ลามะทองคำที่นายพูดถึงจะช๊อปเปอร์” อุซปพูดพร้อมหันหน้าไปมอง
“ใช่ เขาน่ารักมากเลยใช่มั้ยล่ะ เขาชื่อลามิล่ะ >__<!” ช๊อปเปอร์
“ตะ... ตัว... ทานุกิพูดได้ =[]=!” ลุงพูดอย่างตกใจ
“ฉันไม่ใช่ตัวทานุกินะเฟ้ย =[]=^!!” ช๊อปเปอร์เถียงกลับมาทันควัน
“พูดได้ด้วย =[]=!!” ลุงเขา
“ฉันเป็น เรนเดียร์ นะ!” ช๊อปเปอร์
“เรนเดียร์พูดได้ =[]=!” ลุงเขา
“เนี่ยน่ะเหรอลามะทองคำ สวยจังนะ” โรบินเดินมามองดูลามะทองคำด้วย
“สวยจริงๆ เลยคร้าบ แต่ก็สวยไม่เท่าโรบินจังหรอก โรบินจังสุดสวยย ♥O♥” ซันจิ
“ว้าว! ลามะ ทองคำ! ซูปเปอร์! มาก >O<” แฟรงกี้เดินมาดู ลามะทองคำ
“ลามะทองคำ สวยจริงๆ คร้าบ โยะโฮะโฮ!” บรู๊คร้องตามมา
“ทองคำจริงหรือป่าวเนี่ย -__-” โซโล
“ของจริงสิเจ้าบ้า!!” ซันจิ
“เออๆ” โซโล
“พวกเธอมากันเยอะแบบนี้ ลามิจะกลัวเอานะ” ลุงเขา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมขอลามิแล้ว... เออ ว่าแต่ ลุงเป็นใครเนี่ย” ช๊อปเปอร์
“อ๋อ ฉันเป็นผู้ใหญ่ของเมืองนี้น่ะ... พวกเธอก็รู้จักกับหนูสองคนนี้หรอ” ลุงเขาชี้มาทางฉันกับลูฟี่
“ก็ต้องรู้จักสิ เราเป็นเพื่อนกันอะ!” ลูฟี่
“ใช่ๆ” อุซป
“เนี่ยน่ะหรอ เพื่อนที่เธอพูดถึงน่ะ... ว่าแต่... เธอชื่ออะไรเหรอพ่อหนุ่ม” ลุงเขาหันไปถามทางลูฟี่
“อ๋อ... ชื่อ ลูฟี่” ลูฟี่ตอบ
“พวกเธอ เป็นโจรสลัดกันอย่างนั้นหรอ” ลุงเขา
“ใช่ พวกเราคือโจรสลัด!” ลูฟี่
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น