คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเรื่องสู่ตำนาน!(อิอิ...ฝากด้วยนะ..^-^)
"เจ้ามิใช่สายลม หากแต่เป็นเพียงวิหคเพลิงเเห่งความวิบัติในกรงขังเท่านั้น"
คำพูดประโยคนี้คอยวนเวียบอยู่ในสมองข้าตลอดเวลา เหตุการณ์เมือ 10 ปีก่อนที่ได้พลิกทางเดินชีวิตขอขาอย่างสิ้นเชิง....!
------------------10 ปีที่แล้ว หมู่บ้านเลนโดซัส , เซานท์วินทาเนีย---------------
สายลมยามค่ำคืนช่างหนาวเหน็บเย็นลึกเข้าไปในกระดูกเสียจริง ต้นหญ้าที่ลู่ตามกระแสลมโอนเอียงไปมาราวกับนักเต้นระบำ คืนนี้เป็นเวรของพระจันทร์สีแดงที่ต้องออกมาสาดส่องแสงสว่างให้เหล่ามนุษย์โลกพร้อมกับเหล่าเทพธิดาตัวน้อยๆๆที่ส่องแสงแวววาวระยิบระยับ แม้อากาศจะดียิ่ง แต่ทว่า!!
ถึงต้นไม้ไปหญ้าจะลู่ขึ้นสูงทั้งสองข้าง และแม้ดวงอาทิตย์จะสาดส่องผู้คนก็ตาม
สัตว์อสุรกายบินฉวัดเฉวียนรวดเร็วประดุจลมร้าย ความน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ออกมาจากตัวของพวกสัตว์เดรัจฉาน น่าขยะแขยง..พร้อมกับเสียงร้องบาดหู
.".....ก๊าๆๆๆๆๆ....."
เสียงอันน่าสะพรึงกลัวของสัตว์อมนุษย์เบื้องบนท้องฟ้าแห่งหายนะ หมู่บ้านเลนโดซัสถูกคุกคามโดยพวกมันมาหลายเดือน ไม่มีใครกล้าที่จะต่อกร และไม่มีใครรอดถ้าคิดจะสู้ ---------- เขี้ยวเล็บอันคมกริบที่พร้อมจะฉีกกระขากเนื้ออันโอชะสำหรับพวกมันไปเป็นอาหาร ปีกฉวัดเฉวียนอันน่ากลัวทีโฉบเร็วยิ่งกว่าสายลมใดๆๆ ร่างกายใหญ่โตน่าขยะแขยง______________สัตว์อสุรกายการ์เกีย
หลังต้นไม้สูงข้างทาง มีเด็กน้อย 2 คน หลบหนีจากความตายเบื้องบนซ่อนตัวอยู่ ______ ข้าและเด็กชายที่อายุมากกว่าข้าเพียงเล็กน้อย เด้กชายผู้นั้นมองข้าด้วยสายตาที่ดุดันและจริงจัง
"อีกนิดเดียว..... อีกนิดเดียวเท่ากัน ถ้าข้ามาช่วยเจ่าไม่ทัน เจ้าคง-----"
เด็กชายหยุดพูดภาพที่ข้าจะถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นฉีกกระชากเนื้อเป็นชิ้นๆๆ ไปเป็นอาหารมันน่ากลัวเกินไป
"ข้าขอโทษ"
"ไว้บอกกับยมบาลดีมั๊ย"
เด็กชายมองข้าด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ ถามข้าว่า
"ทำไมเจ้าไม่เข้าไปที่หลุมหลบภัย ไม่สิเจ้าชอบหลบหนีมากกว่า ทำไม...ที่นั่นสงบสุขและปลอดภัยกว่าภายนอกยิ่งนัก"
"......ข้าไม่ปารถนาความสุขที่อึดอัดแบบนั้นหรอก....."
เด็กชายมองข้าอย่างสงสัย แม้ข้าจะพูดเปรยๆๆ แต่เขาก็ยังคงได้ยินที่ข้าพูด ข้าพูดด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
"ข้าปารถนาความมั่งคั่ง ปารถนาที่จะเป็น สายลม ปารถนาอิสระเสรีที่แท้จริง ข้าคิดว่านั่นคือสวรรค์สำหรับข้า"
เด็กชายว่า
.
"แต่ความมั่งคั่งมิอาจใช้ซื้อสรวงสวรรค์ได้"
ข้ายิ้มด้วยความมั่นใจ ตอบว่า
"ความมั่งคั่งมิอาจซื้อสรวงสวรรคได้ แต่ใช้สร้างสรวงสวรรค์ได้"
เด็กชายมองข้าแล้วยิ้มอย่างเทนา รอยยิ้มที่ข้าจงเกลียด จงชังยิ่งนัก รอยยิ้มที่คล้ายดูแคลนและเย้ยหยันความคิดของข้า พร้อมกับคำพูดที่เสียดแทงใจ
"ถืงครานั้นเจ้าก็จะไม่ใช่สายลม หากแต่เป็นเพียงวิหคเพลิงแห่งความวิบัติเท่านั้น"
ประโยคที่ ณ บัดนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจ---------------------------
ความคิดเห็น