มายาล่ารัก

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่สี่ - อีหนูแผลงฤทธิ์ (ปฐมบท) (100%)

“ใบนั้นพี่ขอนะคะ” เสียงหวานเอ่ยถามเหมือนจะสุภาพแต่แอบห้วนในที สโรชาที่ยังถือกระเป๋าหนังพิสดารและพิจารณาเหมือนไม่เคยเห็นของมีค่าเงยหน้ามองผู้พูด จากนั้นก็อึ้งตะลึงงันไป เพราะอีกฝ่ายช่างดูดีมีสไตล์ไปทุกกระเบียดนิ้ว

“ค่ะ เชิญค่ะ” หญิงสาวยื่นกระเป๋าในมือให้คนตรงหน้าด้วยอาการประหม่า ดวงตากลมโตจ้องมองหญิงสาวราวกับเห็นนางสาวไทยมายืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาแห่งความชื่นชม กิริยาท่าทางก็ดูดีเป็นผู้ดีมีสง่าราศี ผู้หญิงคนนี้ช่างมีเสน่ห์น่ามองไปทุกสัดส่วน

สโรชาเผลอร้องออกมาเมื่อปฏิกิริยาที่รับกระเป๋าไปเป็นกระชาก ไม่เข้าใจการกระทำของคนสวยที่ไร้มารยาทแถมยังทำลอยหน้าลอยตาราวกับว่าตนนั้นไม่ได้ทำความผิดอันใดออกมา ส่งสายตาเป็นคำถามให้ฝ่ายตรงกันข้ามว่า...

            หรือจะไฝว้?

            ดวงตาวาววับจ้องจับที่หญิงสาวแสนสวยผู้มาใหม่และไร้มารยาท รู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรที่อีกฝ่ายแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง พยายามนึกหาเหตุผลว่าเป็นเพราะอะไรเหตุใดถึงถูกคนตรงหน้าทำเช่นนี้ เธอไม่มีศัตรูที่ไหน รู้จักคนก็ไม่ได้มากมายอะไร นอกจากเพื่อนชายในมหา’ลัยและเพื่อนสาวหนึ่งเดียวที่เป็นรูมเมท ถึงแม้ตัวเธอจะเรียนคณะที่มีผู้ชายเรียนส่วนใหญ่ และแต่ละคนจะเข้าขั้นหล่อลากไส้กระชากหัวใจสาว ๆ กันทั้งนั้น แต่กระนั้นในความสนิทสนมก็ไม่เคยมีคำว่าเกินเพื่อนเข้ามาแทรกกลาง ทุกคนเห็นเธอเป็นเพียงนาวสาวสโรชาหรือไอ้กล้วย สาวไม่ค่อยสวยหน้าจืดที่ถูกบดบังด้วยแว่นตาหนาเตอะ บางครั้งก็ถูกเข้าใจผิดไปบ้างจากบรรดาสาว ๆ ของเพื่อนในแก๊ง แต่เท่าที่ผ่านมาไอ้เพื่อนคาสโนว่าทั้งหลายก็ไม่เคยมีประวัติคบกับผู้หญิงแก่กว่าสักราย          

            แล้วยัยป้าคนนี้เป็นผู้ใด?

            แต่แล้วทุกปริศนาที่สโรชาคิดเองเออเองจนหัวปั่นพลันได้รับการคลี่คลายจากสายตากัดจิกราวกับไก่จิกข้าวสารก็จากผู้หญิงหน้าสวยแต่อยากมีเรื่อง เมื่อได้เห็นดวงตาคมสวยเสมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังคุยโทรศัพท์ไม่สนดินฟ้าอากาศที่กำลังแปรปรวนอันใดด้วยสายตาหวานเชื่อมราวกับจะกินผู้ชายคนนั้นลงท้องอยู่รอมร่อ จากนั้นก็หันมามามองเธอเหมือนจะท้าทายประกาศศึกไทยไฟลท์แย่งผู้ชายระดับชาติให้จงได้

            “เด็กใหม่คุณภพเหรอ หน้าเด็กดีนี่” สาวสวยเอ่ยถามดูถูกเต็มที่ มือเรียววางกระเป๋าที่แย่งมาวางไว้เข้าที่เดิมอย่างไม่ใยดีเพราะไม่ได้มีความสนใจกับมันตั้งแต่แรก ตาคมสวยด้วยอายไลเนอร์กรีดซะยาวสาวไปถึงใบหูกวาดมองขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับจะแสกนกรรมทั้งชาตินี้และชาติหน้า สายตาดูหมิ่นและเหยียดหยามถูกส่งไปให้กับร่างบางที่กำลังยืนทำหน้าเฉยอย่างเปิดเผย ไม่หลงเหลือความเป็นผู้ดีและความงามตามรูปกายภายนอกเลยสักนิด

            “ค่ะ เพิ่งเป็นสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อไม่นานมานี้” สโรชาเอ่ยตอบไม่ทุกข์ร้อนและหน้ามึนสุดติ่ง

            “ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนรสนิยมถึงขนาดนี้ คุณภพกล้าบริโภคเด็กกะโปโลอย่างเธอไปได้ยังไง” น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามและลามปาม “เด็ก” อย่างเธอเป็นที่ยิ่ง แต่สโรชาหาได้สะทกสะท้านใด ๆ กลับชอบใจที่โอกาสทองกำลังจะมาถึง

            “สงสัยจะเบื่อคน “แก่” แล้วมั้งคะ หนังเหนียว ๆ เคี้ยวไปเดี๋ยวฟันจะหัก” น้ำเสียงติดจะห้าวหาญเกินรูปลักษณ์ภายนอกที่เปรี้ยวลากไส้จนคนฟังถึงกับผงะ

            พอเห็นอาการตกใจของอีกฝ่าย มองเธอเหมือนเห็นผีตานีตามดงกล้วย หญิงสาวที่เพิ่งปล่อยมาดโหดราวกับวินหน้าปากซอยรีบปรับอารมณ์ให้เข้าสู่สภาวะเด็กเสี่ยอย่างรวดเร็ว

            ลื๊มมมมม! ต้องกระแดะเข้าไว้สิไอ้กล้วย

            “เด็กอย่างเธอมันไร้สมอง ภพเขาเอาไว้ใช้บำบัดความใคร่มากกว่า อย่ามาทำเป็นพูดดี” วาจาเหลือร้ายไม่เข้ากับใบหน้างดงามปานนางสาวไทยไม่ทำให้ชลธิชาที่หน้าหนาอยู่แล้วต้องตกใจหรือโวยวายออกไป เพราะแต่ละคำที่อีกฝ่ายพูดมามันก็จริงไปซะทุกคำ แต่ให้ทำจริงนี่ก็ไม่ใช่แล้ว ในเมื่อเธอตั้งใจจะรูดทรัพย์แล้วชิ่งตับแล่บ เพราะฉะนั้นข้อกล่าวหาว่าเธอไร้สมองนั้นมันก็ทำให้จี๊ดได้อยู่เหมือนกัน

            “ก็ดีนะคะ เพราะเด็กไร้สมองคนนี้ทำให้คุณภพติดหนึบยังกับตังเมมาแล้ว ทำไมคุณไม่ทำตัวให้ไร้สมองบ้างล่ะคะ เผื่อคุณภพจะได้หันไปสนใจบ้าง ไม่ใช่มากรีดร้องเป็นอีป้าโบท็อกซ์ละลายกับเด็กใหม่ของเขา เราก็โต ๆ กันแล้วนะคะ ถ้ามีปัญญาจริงผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้แต่งงานคุณก็มีสิทธิ์แย่งคืนไปไม่ใช่เหรอ” อีหนูคนใหม่ร่ายยาวเหมือนจะด่าแต่ก็เปิดช่องทางให้ คนฟังถึงงงงวยและเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ ทั้งโดนหลอกด่า แถมยังโดนเด็กมันสั่งสอนอย่างหน้าตาเฉย แต่ประโยคเหล่านั้นมันเหมือนยัยเด็กนี่มันเปิดโอกาสให้ยังไงชอบกล แทนที่จะทำท่าหวงและภาคภูมิใจที่ได้ควงผู้ชายสุดเพอร์เฟกแห่งทศวรรษอย่างครองภพ สิทธิธรรม ซึ่งผู้หญิงส่วนมากที่ได้ควงกับเขาก็ล้วนแล้วแต่คิดเช่นนั้นกันทุกรายไม่เว้นแม้แต่ตัวเธอเอง แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อข้อตกลงที่อีกฝ่ายให้ไว้ นั่นคือห้ามมายุ่งวุ่นวายต่างฝ่ายต่างได้ความสุขแล้วก็จบกันไป ใครมีทีเด็ดก็ได้ยืดอกชูคอต่ออีกหน่อย แต่ร้อยทั้งร้อยไม่เคยอยู่นานเกินสามเดือน บางคนทำใจกล้าประกาศต่อหน้าว่าเป็นตัวจริง หลังจากนั้นก็โดนสลัดทิ้งอย่างกับถุงเท้าเก่า ๆ ทันที ผู้หญิงทุกคนที่รู้ทันจึงรีบหุบปาก แล้วใช้ทุกกลเม็ดเผด็จศึกผู้ชายคนนี้เต็มที่ แต่ก็ไม่เคยมีใครทำได้...

            ยัยเด็กหน้าจืดคนนี้ก็คงไม่ต่างจากคนอื่นนักหรอก...

            “ฉันจะคอยดูน้ำหน้าเธอว่าจะอยู่ได้สักกี่น้ำ” เฮอะ! ไม่ได้สักน้ำหรอกโว้ย!

            “น่าจะนานนะคะ เพราะคุณภพหลงเด็กอย่างฉันอย่างกับอะไร” สโรชาพยายามหว่านล้อมยั่วเย้าหวังจะให้หญิงสาวแสนสวยตรงหน้าอิจฉาริษยาตามประสาผู้หญิงที่เคยได้กินของดีแล้วออกอาการหวงก้าง ซึ่งเธอก็เคยเห็นมาแล้วตามละครหลังข่าวและในหนังสือนิยายตามที่ท่านกุนซือมีนายัดเยียดให้อ่านจนอ้วกจะแตกตายวันละหลายรอบ การที่เธอทำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าต้องการจะประกาศความอวดดีของตนเอง เพียงแต่ต้องการกระตุ้นให้อีกฝ่ายหมายจะแย่งผู้ชายของตนกลับคืนไปก็เท่านั้น เธอจะได้ไม่เสียแรงสวมจิตวิญญาณนางอิจฉาให้เสียเวลาทำมาหากิน

จากนั้นเธอก็จะชิ่งหนีอย่างแนบเนียน...

แต่แล้วศึกระหว่างสาวใหญ่วัยใกล้โบท็อกซ์กับอีหนูผู้เป็นเด็กเสี่ยหมาด ๆ ก็ถูกขัดจังหวะโดยผู้ชายตัวต้นเหตุของเรื่อง และมันก็เหมือนได้ดูละครน้ำเน่าเหล่านั้นจริง ๆ เมื่อหญิงสาวที่กัดเธออย่างกับหมาล็อตไวเลอร์ มาตอนนี้ท่าทีกลับอ่อนหวาน เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังฝ่าเท้าได้เหมือนกับเปิดสวิทช์

ช่างน่ากลัวดีแท้...

“อ้าว นิลเพิ่งเห็นว่าภพก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน ภพรู้จักกับน้องคนนี้ด้วยเหรอคะ พอดีเห็นว่าน้องเขาสนใจกระเป๋าใบนี้นิลก็เลยว่าจะยกให้ เพราะเด็กในร้านบอกว่าเป็นใบสุดท้าย พี่ขอโทษนะคะ” บร๊ะ! หล่อนช่างร้ายกาจยิ่งนัก นับถือ นับถือ

สโรชาแทบอ้าปากค้าง เมื่อเห็นคุณป้าที่เพิ่งด่าเธอปาว ๆ เปลี่ยนโหมดมาเป็นหญิงสาวผู้โอบอ้อมอารี แถมยังทำทีเชิดหยิ่งได้อย่างไม่สนโลกอีกด้วย ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาที แทบอยากจะตะครุบผู้ชายข้างกายเธอใจแทบขาด

นิลนารถแสร้งทำหน้าสลดเหมือนรู้สึกผิดเสียเต็มประดา จากนั้นก็ใส่สีตีไข่ไปว่าอีกฝ่ายอยากได้ของที่อยู่ในมือใจแทบขาดแล้วมาอาละวาดเอากับเธอ ส่วนตนเองก็เล่นบทผู้ใหญ่ใจดียกกระเป๋าใบนี้ให้ง่าย ๆ แน่นอนล่ะว่าคนอย่างก้องภพไม่ชอบผู้หญิงเอาแต่ใจและไร้สมอง การจะทำตัวเช่นนั้นต่อหน้าผู้ชายที่เธอหมายปองมันก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายชัด ๆ ถึงแม้จะอยากอาละวาดเมื่อได้เห็นกิริยาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขาที่แสดงออกอย่างชัดเจนกับยัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็ต้องพยายามข่มอารมณ์ไม่แสดงอาการซึ่งมันอาจจะสร้างความฉิบหายในภายภาคหน้าได้ โอกาสที่มีอยู่น้อยนิดอาจหลุดลอยไปตลอดกาล

แต่สุดท้ายผู้หญิงอย่างนิลนารถที่อยากเป็นนางเอกละครจนตัวสั่น กลับไม่ทันเกมของเด็กไร้สมองคนนี้ที่เคยปรามาสไว้...

สโรชาหรี่ตาลงมองคุณป้าที่หน้ายิ้มระรื่นอย่างรู้ทัน กะจะทำตัวเป็นนางเอกแล้วให้เธอแสดงบทนางร้ายแทนสินะ ชิชะ...ถ้าต้องการเช่นนั้นก็จัดไปอย่าให้เสีย เข้าทางอีหนูเป๊ะ!

หญิงสาวหันไปออดอ้อนเสียงหวานกับเสี่ยหมาด ๆ อย่างดัดจริต “คุณภพคะ ป้าคนนี้เป็นใครเหรอคะ เห็นบอกว่ารู้จักคุณภพแล้วก็มาแย่งกระเป๋าใบนั้นไป บุ้งกี๋อยากได้ค่ะคุณภพซื้อให้บุ้งกี๋หน่อยนะคะ”

นิลนารถอยากจะกระชากแล้วตบล้างน้ำยัยเด็กเมื่อวานซืนตรงหน้ายิ่งนัก ยิ่งได้เห็นอาการดัดจริตกระมิดกระเมี้ยนเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาราวกับลูกหมาอ้อนเจ้าของก็ให้หมั่นไส้ขึ้นมาตงิด ๆ แต่ถ้าทำอย่างใจคิดภาพพจน์นางเอกที่สร้างขึ้นอย่างยากลำบากคงจะแหลกเหลวอย่างกับโจ๊กฮ่องกงอย่างแน่นอน

มุมปากบางเฉียบเคลือบด้วยสิปสีนู้ดลอบยิ้มยินดีเพียงชั่วครู่ จากนั้นก็เลือนหายไปเหลือแต่สีหน้ากระอักกระอ่วนไม่โต้เถียงราวกับกุลสตรีไทย ทั้ง ๆ ที่ในใจอยากจะกรีดร้องดัง ๆ ที่นังนั่นเล่นตามเกมที่วางไว้

ทางด้านครองภพที่ยังยืนเฉยสีหน้าเรียบนิ่งราวกับถูกสต๊าฟไว้เหลือบมองหญิงสาวข้างกายที่ส่งสายตาปริบ ๆ เหมือนจะยั่วเย้าแต่เป็นประกายอย่างกับได้เล่นอะไรสนุกขึ้นมา ก็ชวนให้คิดว่ามันน่าสงสัยยิ่งนัก...

ดวงตาคมกริบจ้องมองหญิงสาวแน่นิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจขึ้นมาวูบหนึ่ง จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นสีหน้าแสดงความรำคาญออกเล็กน้อย มือหนาเข้าไปควานหากระเป๋าสตางค์ยี่ห้อดังแล้วหยิบเครดิตการ์ดไม่จำกัดวงเงินขึ้นมาส่งให้พนักงานที่ยืนรอรับอยู่ก่อนหน้าอย่างกระตือรือร้น

และด้วยปฏิกิริยาที่แสดงออกมาว่ารำคาญเต็มทนของคุณป๋าที่สโรชาพยายามจับสังเกตและเล่นไปตามเกมที่มีเธอเป็นผู้ควบคุมก็เริ่มรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องว่าแผนการโดนสลัดทิ้งดูมีทีท่าว่าจะตั้งเค้าขึ้นมาราง ๆ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เสียแผนการและขัดศรัทธาเมื่อได้โอกาส อีหนูหมาด ๆ จึงรีบชี้ไปที่กระเป๋าที่ตั้งเรียงรายเป็นแนวยาวราวกับอีหนูผู้ขาดแคลนทุนทรัพย์จนพนักงานรับมาถือไว้แทบไม่ทัน แต่กระนั้นชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่งมองเด็กของตนชี้นิ้วสั่งราวกับมันเป็นของถูกก็ไม่มีทีท่าอื่นใด นอกจากดวงตาคมกริบที่ไม่ละไปไหนจากร่างระหง จนบุคคลที่สามที่ยืนหัวโด่อยู่ถึงกับเต้นเร่า ๆ อยู่ในใจ เพราะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยสนใจว่าใครจะทำอะไรแม้คน ๆ นั้นจะสวยปานนางสาวไทยก็ตาม

แม้ราคาเบ็ดเสร็จที่คิดออกมาแล้วจะมีหลักเป็นแสนก็ตาม แต่ป๋าหน้าหล่อที่รวยล้นฟ้าและขนหน้าแข้งที่มากมายร่วงเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมดก็ไม่สะดุ้งสะเทือนใด ๆ กับการที่ต้องจ่ายให้กับออฟชั่นเสริมบารมีแก่อีหนูผู้ยากไร้คนนี้ ชายหนุ่มตวัดลายมือชื่อเซ็นลงไปบนกระดาษสีขาวมีรายละเอียดจำนวนเงินที่ต้องจ่ายไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่คนที่เพิ่งชี้นิ้วอยากได้ไม่สนผู้ใดก็แทบหน้าซีดเป็นไก่ต้มเมื่อได้เห็นชัด ๆ แล้วว่าการกวนประสาทในแบบฉบับของตนมันมีผลเป็นตัวเลขหลายหลักจนอยากจะเป็นลมล้มพับให้มันรู้แล้วรู้รอด ตอนแรกก็คิดว่าแค่จะชี้ไปงั้น ๆ และอีกฝ่ายก็คงจะยับยั้งความบ้าระห่ำของเธอบ้าง แต่ที่ไหนได้...ควักจ่ายราวกับพาเธอมาซื้อกระเป๋าสะพายใบละร้อยเก้าเก้าก็ไม่ปาน

แล้วมันจะเป็นหนี้บุญคุณไปกี่ชาติกันวะเนี่ย

คนไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณโดยเฉพาะอาเสี่ยที่หล่อนอยากให้เขาสลัดทิ้งโดยไวอยากจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว หันไปมองอีป้าที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงด้วยความอิจฉาริษยาถลึงตามาที่เธอก็เลยคิดว่าปล่อยไปตามยถากรรมเสียดีกว่า ไหน ๆ ก็กะว่าจะผลาญเงินให้หนำใจอยู่แล้วนี่ และมันก็เป็นหนึ่งในวิธีที่ท่านกุนซือมีนาอุตส่าห์คิดหัวแทบแตก

            ใบหน้าสวยคมของนิลนารถคู่ขาลำดับที่เท่าไหร่ไม่ทราบของครองภพสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างอัดอั้นตันใจ แต่จะให้โวยวายก็ไม่ได้ในเมื่อยังไม่อาจตัดใจจากผู้ชายคนนี้ สักวันมันต้องมีวันของเธอมั่งล่ะน่า

            เมื่อไร้ซึ่งสิ่งรบกวนและได้กวนคุณป๋าสมใจอยาก สโรชาที่ยังมึนงงกับตรรกะการจับจ่ายใช้สอยของผู้ชายที่ชื่อครองภพ สิทธิธรรมก็ถูกถูลู่ถูกังไปที่รถซุปเปอร์ราคาหลายล้านอย่างงงงวยช่วยตัวเองไม่ได้ และตอนนี้ที่สองมือก็ยังมีกระเป๋าที่กวาดมาแทบจะหมดทั้งร้าน เลยทำให้การขัดขืนเป็นไปได้ยากลำบากเต็มทน แต่เธอก็ฝืนหอบหิ้วสัมภาระด้วยเพราะไม่อยากให้เกิดความเสียหาย เพราะถ้าเอาไปขายอาจได้ราคาดีแล้วเอาไปใช้หนี้ที่เหลือจนหมด...

            เออ...ความคิดเข้าท่า

หญิงสาวที่ยังขบคิดหาทางเอาตัวรอดเพราะท่าทางจะไม่รอดแน่ ๆ คืนนี้ ได้แต่เสหน้ามองไปทางอื่นพลางขมวดคิ้วมุ่นครุ่นคิด แต่พออัดอั้นตันใจจนทนไม่ไหว เลยทำใจกล้าถามออกไปเพื่อตอกย้ำความมั่นใจถึงแผนการของอีกฝ่าย

            “คุณภพคะ เราจะไปต่อที่ไหนกันดีคะ” เสียงหวานพลันออดอ้อนหันหน้ามาทำตาปริบ ๆ ได้อย่างเย้ายวนที่สุดในชีวิต มือน้อยเกาะเกี่ยวพลางซบใบหน้าลงบนท่อนแขนกำยำที่กำลังบังคับพวงมาลัยอย่างแข็งขัน ถึงแม้ท่าทางจะดูอ่อยเหยื่ออยากจะชวนอีกฝ่ายกินตับสักแค่ไหน แต่ข้างในใจกลับร่ำร้องอยากจะลงจากรถให้ได้เพราะความหวาดหวั่นพลันบังเกิด

            ด้านคุณป๋าที่กำลังโดนออดอ้อนเหลือบมองกลุ่มผมดำขลับที่ซุกซบเบียดชิดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันด้วยประกายตาลึกล้ำพลางตอบ “คอนโดของผม”

            เท่านั้นอีหนูก็เกิดอาการช็อคซีนีม่าทันใด เพราะยังไม่ได้เตรียมใจจะเสียตัวในวันนี้!

            ลมหายใจแอบสะดุดเพียงครู่ จากนั้นจึงรีบปรับสภาพให้เป็นปกติดังเดิม ค่อย ๆ เอนกายอย่างเชื่องช้ากลับไปนั่งในท่าตัวตั้งหลังตรงโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอประหม่าเพียงไร พลางส่งยิ้มสดใสให้เหมือนเต็มใจ๊ เต็มใจที่จะโดนกินตับ...

            ถ้าเธอตาไม่ฝาดและไม่ฝ้าฟางเท่าใดก็อาจจะเห็นสีหน้าเคร่งขรึมนั้นออกอาการพอใจแล้วสลายหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “คอนโดของคุณภพอยู่ตรงไหนคะ” พยายามหาเรื่องมาพูดคุยเพื่อเบี่ยงเบนอารมณ์หื่นของอีกฝ่าย ตากลมโตเหลียวมองไปรอบกายด้วยความตื่นเต้นได้อย่างแนบเนียน

            “ถึงแล้ว” ยังไม่สิ้นคำดีรถสปอร์ตสุดหรูก็เทียบท่าจอดตรงหน้าสิ่งก่อสร้างที่แสนจะอลังการงานสร้างจนสโรชาแทบอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นชัดถนัดชัดตา

            อะไรวะ! นี่ขับรถหรือวาร์ปมากันแน่

            คนที่ยังไม่ได้เตรียมใจกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหลือบมองตึกระฟ้าที่อยู่ตรงหน้าก็ให้พานคิดไปว่ามันก็คือลานประหารดี ๆ นี่เอง ในหัวสมองน้อย ๆ พยายามคิดหาวิธีเอาตัวรอดให้กับตัวเอง และมันก็ยิ่งตีบตันแทบกลั้นหายใจเมื่อใบหน้าคมคายเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้กับใบหน้าของเธอ

            สโรชาจ้องมองดวงตาคมกริบที่ทอดมองมาที่เธอแน่นิ่งด้วยความรู้สึกที่อ่านยาก และมาดสาวมั่นก็ขาดสะบั้นเมื่อกำลังจะโดนรุกรานเอกราชในไม่ช้า ในเมื่อกรุงศรียังไม่สิ้นคนดี ส่วนพรหมจรรย์นี้ก็ยังไม่อยากถูกฝ่ายข้าศึกตีแตกในเร็ววัน เพราะฉะนั้นเธอจึงขอรักษาดินแดนต้องห้ามจนกว่าจะถึงหยดสุดท้ายให้จงได้!

            ใบหน้านวลแทบเผือดสีเมื่อร่างระหงในชุดเดรสสั้นกุดน่าฉุดไปข่มขืน ถูกมือหนาของป๋าดึงรั้งจนขึ้นไปเกยนั่งบนตักกว้างอย่างง่ายดาย ทั้ง ๆ ที่สีหน้าของผู้ชายที่ชื่อครองภพไม่มีความเปลี่ยนแปลงใด ๆ คงไว้ซึ่งความเฉยชาได้อย่างดีเยี่ยม แต่ทว่าการกระทำที่อุกอาจและประกายตาวาววับที่จ้องมองไปที่หญิงสาวราวกับจะจับกินตรงนี้ ส่งผลให้หญิงสาวเกือบจะหวีดร้องออกมาแต่ก็ยั้งปากไว้ได้ทัน

            มือน้อยยกขึ้นยันแผ่นอกหนาเต็มไปด้วยมัดกล้ามโดยอัตโนมัติ ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกทำอะไรแทบไม่ถูก พยายามขืนต้นคอที่โดนมือหนาเหนี่ยวรั้งไว้อย่างสุดความสามารถ จากนั้นก็โพล่งปากออกไปโดยไม่ต้องคิดอื่นใดให้มากความ

            “คะ คุณภพคะ ช่วยเปิดกระโปรงให้บุ้งกี๋หน่อยได้มั้ยคะ!”