ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บันทึกหน้าที่ 3
ณ บ้านที่มีขนาดใหญ่เท่ากับวังของมินโฮ
"เมื่อไรที่เราจะกลับมา...พี่คิดถึงเรามากนะ" ร่างสูงเอ๋ยพลางหยิบรูปที่เขาถ่ายไว้กับคนรักก่อนที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกา
"พี่อยากแนะนำเราให้ไอ้จงกับไอ้อนมันรู้จักสักที" ร่างสูงเอ๋ยกับรูปถ่ายเช่นเดิม
"มันจะโกรธพี่ไหม..ที่พี่ไม่เคยบอกมันระหว่างเรื่องของเราสองคน...พี่ขอให้มันไม่โกรธพี่ก็แล้วกัน"
"วันนี้ฝันดีนะครับ..คนดีของพี่" ร่างสูงเอ๋ยก่อนที่จะวางรูปของตนเองกับคนรักไว้ที่โต๊ะข้างๆ เตียงนอน
.........................................................................
กริ้ง....กริ้ง....กริ้ง
เสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงของร่างเล็กดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นเวลา 7.00 เช้าแล้ว
"อืม.." เสียงบิดขึ้เกียดเล็กน้อยของร่างเล็ก
"สวัสดีครับ..พี่มินโฮ" เอ๋ยขึ้นพลางหยิบรูปที่อยู่ข้างๆ เตียงขึ้นมา
"วันนี้ผมมีสอบแต่เช้า..พี่ช่วยอวยพรให้ผมหน่อยสิ"
"ผมคิดถึงพี่จังเลย...ผมยังไม่ลืมสัญญาระหว่าเราสองคนนะ" พูดพลางยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กับรูปถ่ายด้วยท่าทีที่เขิลๆ
"สายมากแล้ว...ผมไปอ่านน้ำก่อนนะ..จุ๊ฟ" พูดจบพร้อมกับจูบลงไปที่รูปของคนรักราวกับว่าเป็นคนรักที่มีชีวิจริงที่กำลังพูดคุยด้วย
...........................................................................
"แทคยอน..เดี๋ยววันนี้พาชั้นไปที่บ้านริมทะเลก่อนนะ" ร่างสูงเอ๋ยกับลูกน้องคนสนิด
"ครับ..คุณมินโฮ" แทคยอนเอ๋ย
"ป่านนี้เราจะทำอะไรอยู่นะ" ร่างสูงพลางคิดในใจก่อนที่จะเดินขึ้นรถเพื่อไปยังบ้านริมทะเล
เพียงเวลาไม่นานรถลีมูซีนสีดำก็แล่นมาจอดที่บ้านหลังสีขาว..ที่มีต้นไม้สีชมพูกับสีเหลืองปลูกคู่กันอยู่..ที่ใต้ต้นไม้ก็มีชิงช้าผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ทั่งสองที่ตอนนี้ดอกของต้นไม้ทั่งสองได้ร่วงลงมาบ่นกันอยู่กับพื้น..ราวกับว่าโรยเป็นทางเดิน...ตัวบ้านที่ปลูกอยู่ริมทะเล..ทำให้สัมผัสกับลมทะเลแบบเต็มๆ..
รอยยิ้มของร่างสูงเกิดขึ้นบนใบหน้าที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างนี้มีความสุขมากแค่ไหน...
"นายว่า...บ้านหลังนี้ดูเป็นไงบ้างแทคยอน" ร่างสูงเอ่ยถามลูกน้องคนสนิด
"ผมว่า..คุณแทมิน! ต้องชอบบ้านหลังนี้แน่นอนครับ" แทคยอนเอ่ย
"อืม..ฉันหวังว่าอย่างนั้นนะ...ถึงมันจะไม่ตรงตามที่แทมินต้องการทั้งหมดแต่มันก็คือความตั้งใจที่ฉันทำให้กับเขา....คนที่ฉันรัก!" มินโฮเอ่ยขึ้น
ร่างสูงยืนมองบ้านในฝันของคนรักที่ตนเองเป็นคนสร้างให้เพื่อรอคนตัวเล็กกลับมาพลางยืนนึกถึงเรื่องที่ได้คุยกับคนรักไว้เมื่อ 2 ปีก่อนที่แทมินจะไปเรียนต่อ...
"นั่งวาดอะไรอยู่ห่ะเราอ่ะ" ร่างสูงเอ๋ยถามคนตัวเล็กที่นั่งวาดรูปอย่างตั้งใจบนโต๊ะทำงานของร่างสูง
"หืม..อ่อ..กำลังวาดบ้านในฝันอยู่ฮะ" คนตัวเล็กเอ่ยทั้งที่ยังไม่เงยหน้ามามองร่างสูง
"บ้านในฝัน!" ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาอย่างช้าๆ
"ใช่ครับ..บ้านในฝันของแทมินเอง...ใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวแทมินเอาให้พี่มินโฮดูนะ" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น
"อ่ะ..เสร็จแล้ว..สวยมั้ยฮะ" คนตัวเล็กเอ่ยพลางหยิบภาพสแก็ตรูปบ้านมาให้ร่างสูงที่นั่งตรงโซฟาดู
"สวยดีนิ...ว่าแต่เราชอบทะเลหรือไงหึ.." ก็ในภาพที่คนตัวเล็กวาดเป็นบ้านที่ติดอยู่ริมทะเล
"ครับ...ก็เวลาที่ตื่นแต่เช้าเราก็จะได้รับลมทะเลที่สดชื่นไง" คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ใครเห็นแล้วก็คงต้องลงไปดิ้นตายกับความน่ารักของคนตัวเล็ก(เห็นด้วยกับไรเตอร์มั้ย)
"หึ...เรานิ...ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ" ร่างสูงเอ่ยพลางยืนมือไปหยิกแก้มคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ฮึ..น่ารักแล้วพี่มินโฮรักมั้ยล่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น
"รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วเนี้ย..ฟื้ด." ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กไปฟอดใหญ่
"พี่มินโฮอ่ะ..เล่นทีเผลอทุกทีเลยนะ" คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับทำแก้มปองบอกให้รู้เป็นนัยๆ ว่างอน
"ฮึ..ฮึ.." ร่างสูงหัวเราะในความน่ารักของคนที่อยู่ข้างๆ ที่มีท่าว่าจะไม่หายงอนแต่กับจะเพิ่มขึ้นด้วย
LA..LA..LA
เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น...จนทำให้ร่างสูงหลุดออกจากความคิดตัวเอง
"มีไร.."ร่างสูงเอ๋ย
"(มึงอยู่ไหนเนี้ยไอ้มินโฮ)" เสียงของจงฮยอนดังกรอกมาตามโทรศัพท์
"กูอยู่ข้างนอก..มาทำธุระนิดหน่อยกำลังจะกลับ..มีอะไรรึป่าว" ร่างสูงเอ่ยถามเพื่อนสนิด
"(ก็..ไม่มีไรมากแค่กูสองคนมารอมึงที่บริษัทเกือบสองชั่วโมงแล้ว..และมึงจะให้กูรออีกนานมั้ย)" จงฮยอนเอ่ย
"รอแป๊ปนึ่ง..เดี่ยวกูไป" ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับกดวางสายเพื่อนรักและหันไปพูดกับลูกน้องคนสนิดแทน
"กลับกันเถอะ..แทคยอน"
"ครับคุณมินโฮ" ลูกน้องคนสนิดเอ่ย
......................................................................................
ระหว่างทางกลับไปที่บริษัทของร่างสูง
เอียดดดดด.....
"เกิดอะไรขึ้น"ร่างสูงเอ่ย
"มีคนวิ่งตัดหน้ารถครับ..ผมขอลงไปดูก่อนนะครับ" แทคยอนเอ่ย
"อืม" ร่างสูงเอ่ย
"นี่มาวิ่งตัดหน้ารถไม่กลัวตายรึไง..หา!" แทคยอนเอ่ยถามร่างบางที่นั้งนิ่งเหมือนกำลังช๊อคขึ้น
"ช่วยผมด้วย..ช่วยผมด้วยนะ..มีคนกำลังตามทำร้ายผมอยู่" ร่างบางเอ่ย
"ผู้ชายหรอกเหรอน่าสวยเหมือนกับผู้หญิงเลย" ความคิดแทคยอน
"มีอะไรรึป่าวแทคยอน" มิโฮถามขึ้นเพราะรู้สึกว่าแทคยอนนั้นลงจากรถมานาน
"เอ่อ..คือ..น้องคนนี้เขาบอกว่ากำลังมีคนตามทำร้ายครับ..เลยขอให้ผมช่วย" แทคยอนเอ่ย
"ครับ..ช่วยผมด้วย..ช่วยผมด้วยนะ..มีคนกำลังตามทำร้ายผมอยู่จริงๆ " ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่กลัวไม่ใช่น้อย
"อืม..ขึ้นมาบนรถสิ..จะนั่งอยู่กลางถนนอีกนานมั้ย" ร่างสูงเอ่ยขึ้นกับร่างบาง
"ครับ..ครับ..ขอบคุณครับ" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปบนรถทันที
........................................................................................
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะเพราะเราง่วงมาก
ยังไงคงถูกใจคนที่ปลื้ม 2Min นะ
^_^ยังไงก็เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะ^_^
"เมื่อไรที่เราจะกลับมา...พี่คิดถึงเรามากนะ" ร่างสูงเอ๋ยพลางหยิบรูปที่เขาถ่ายไว้กับคนรักก่อนที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกา
"พี่อยากแนะนำเราให้ไอ้จงกับไอ้อนมันรู้จักสักที" ร่างสูงเอ๋ยกับรูปถ่ายเช่นเดิม
"มันจะโกรธพี่ไหม..ที่พี่ไม่เคยบอกมันระหว่างเรื่องของเราสองคน...พี่ขอให้มันไม่โกรธพี่ก็แล้วกัน"
"วันนี้ฝันดีนะครับ..คนดีของพี่" ร่างสูงเอ๋ยก่อนที่จะวางรูปของตนเองกับคนรักไว้ที่โต๊ะข้างๆ เตียงนอน
.........................................................................
กริ้ง....กริ้ง....กริ้ง
เสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงของร่างเล็กดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นเวลา 7.00 เช้าแล้ว
"อืม.." เสียงบิดขึ้เกียดเล็กน้อยของร่างเล็ก
"สวัสดีครับ..พี่มินโฮ" เอ๋ยขึ้นพลางหยิบรูปที่อยู่ข้างๆ เตียงขึ้นมา
"วันนี้ผมมีสอบแต่เช้า..พี่ช่วยอวยพรให้ผมหน่อยสิ"
"ผมคิดถึงพี่จังเลย...ผมยังไม่ลืมสัญญาระหว่าเราสองคนนะ" พูดพลางยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กับรูปถ่ายด้วยท่าทีที่เขิลๆ
"สายมากแล้ว...ผมไปอ่านน้ำก่อนนะ..จุ๊ฟ" พูดจบพร้อมกับจูบลงไปที่รูปของคนรักราวกับว่าเป็นคนรักที่มีชีวิจริงที่กำลังพูดคุยด้วย
...........................................................................
"แทคยอน..เดี๋ยววันนี้พาชั้นไปที่บ้านริมทะเลก่อนนะ" ร่างสูงเอ๋ยกับลูกน้องคนสนิด
"ครับ..คุณมินโฮ" แทคยอนเอ๋ย
"ป่านนี้เราจะทำอะไรอยู่นะ" ร่างสูงพลางคิดในใจก่อนที่จะเดินขึ้นรถเพื่อไปยังบ้านริมทะเล
เพียงเวลาไม่นานรถลีมูซีนสีดำก็แล่นมาจอดที่บ้านหลังสีขาว..ที่มีต้นไม้สีชมพูกับสีเหลืองปลูกคู่กันอยู่..ที่ใต้ต้นไม้ก็มีชิงช้าผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ทั่งสองที่ตอนนี้ดอกของต้นไม้ทั่งสองได้ร่วงลงมาบ่นกันอยู่กับพื้น..ราวกับว่าโรยเป็นทางเดิน...ตัวบ้านที่ปลูกอยู่ริมทะเล..ทำให้สัมผัสกับลมทะเลแบบเต็มๆ..
รอยยิ้มของร่างสูงเกิดขึ้นบนใบหน้าที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างนี้มีความสุขมากแค่ไหน...
"นายว่า...บ้านหลังนี้ดูเป็นไงบ้างแทคยอน" ร่างสูงเอ่ยถามลูกน้องคนสนิด
"ผมว่า..คุณแทมิน! ต้องชอบบ้านหลังนี้แน่นอนครับ" แทคยอนเอ่ย
"อืม..ฉันหวังว่าอย่างนั้นนะ...ถึงมันจะไม่ตรงตามที่แทมินต้องการทั้งหมดแต่มันก็คือความตั้งใจที่ฉันทำให้กับเขา....คนที่ฉันรัก!" มินโฮเอ่ยขึ้น
ร่างสูงยืนมองบ้านในฝันของคนรักที่ตนเองเป็นคนสร้างให้เพื่อรอคนตัวเล็กกลับมาพลางยืนนึกถึงเรื่องที่ได้คุยกับคนรักไว้เมื่อ 2 ปีก่อนที่แทมินจะไปเรียนต่อ...
"นั่งวาดอะไรอยู่ห่ะเราอ่ะ" ร่างสูงเอ๋ยถามคนตัวเล็กที่นั่งวาดรูปอย่างตั้งใจบนโต๊ะทำงานของร่างสูง
"หืม..อ่อ..กำลังวาดบ้านในฝันอยู่ฮะ" คนตัวเล็กเอ่ยทั้งที่ยังไม่เงยหน้ามามองร่างสูง
"บ้านในฝัน!" ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาอย่างช้าๆ
"ใช่ครับ..บ้านในฝันของแทมินเอง...ใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวแทมินเอาให้พี่มินโฮดูนะ" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น
"อ่ะ..เสร็จแล้ว..สวยมั้ยฮะ" คนตัวเล็กเอ่ยพลางหยิบภาพสแก็ตรูปบ้านมาให้ร่างสูงที่นั่งตรงโซฟาดู
"สวยดีนิ...ว่าแต่เราชอบทะเลหรือไงหึ.." ก็ในภาพที่คนตัวเล็กวาดเป็นบ้านที่ติดอยู่ริมทะเล
"ครับ...ก็เวลาที่ตื่นแต่เช้าเราก็จะได้รับลมทะเลที่สดชื่นไง" คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ใครเห็นแล้วก็คงต้องลงไปดิ้นตายกับความน่ารักของคนตัวเล็ก(เห็นด้วยกับไรเตอร์มั้ย)
"หึ...เรานิ...ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ" ร่างสูงเอ่ยพลางยืนมือไปหยิกแก้มคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ฮึ..น่ารักแล้วพี่มินโฮรักมั้ยล่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น
"รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วเนี้ย..ฟื้ด." ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กไปฟอดใหญ่
"พี่มินโฮอ่ะ..เล่นทีเผลอทุกทีเลยนะ" คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับทำแก้มปองบอกให้รู้เป็นนัยๆ ว่างอน
"ฮึ..ฮึ.." ร่างสูงหัวเราะในความน่ารักของคนที่อยู่ข้างๆ ที่มีท่าว่าจะไม่หายงอนแต่กับจะเพิ่มขึ้นด้วย
LA..LA..LA
เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น...จนทำให้ร่างสูงหลุดออกจากความคิดตัวเอง
"มีไร.."ร่างสูงเอ๋ย
"(มึงอยู่ไหนเนี้ยไอ้มินโฮ)" เสียงของจงฮยอนดังกรอกมาตามโทรศัพท์
"กูอยู่ข้างนอก..มาทำธุระนิดหน่อยกำลังจะกลับ..มีอะไรรึป่าว" ร่างสูงเอ่ยถามเพื่อนสนิด
"(ก็..ไม่มีไรมากแค่กูสองคนมารอมึงที่บริษัทเกือบสองชั่วโมงแล้ว..และมึงจะให้กูรออีกนานมั้ย)" จงฮยอนเอ่ย
"รอแป๊ปนึ่ง..เดี่ยวกูไป" ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับกดวางสายเพื่อนรักและหันไปพูดกับลูกน้องคนสนิดแทน
"กลับกันเถอะ..แทคยอน"
"ครับคุณมินโฮ" ลูกน้องคนสนิดเอ่ย
......................................................................................
ระหว่างทางกลับไปที่บริษัทของร่างสูง
เอียดดดดด.....
"เกิดอะไรขึ้น"ร่างสูงเอ่ย
"มีคนวิ่งตัดหน้ารถครับ..ผมขอลงไปดูก่อนนะครับ" แทคยอนเอ่ย
"อืม" ร่างสูงเอ่ย
"นี่มาวิ่งตัดหน้ารถไม่กลัวตายรึไง..หา!" แทคยอนเอ่ยถามร่างบางที่นั้งนิ่งเหมือนกำลังช๊อคขึ้น
"ช่วยผมด้วย..ช่วยผมด้วยนะ..มีคนกำลังตามทำร้ายผมอยู่" ร่างบางเอ่ย
"ผู้ชายหรอกเหรอน่าสวยเหมือนกับผู้หญิงเลย" ความคิดแทคยอน
"มีอะไรรึป่าวแทคยอน" มิโฮถามขึ้นเพราะรู้สึกว่าแทคยอนนั้นลงจากรถมานาน
"เอ่อ..คือ..น้องคนนี้เขาบอกว่ากำลังมีคนตามทำร้ายครับ..เลยขอให้ผมช่วย" แทคยอนเอ่ย
"ครับ..ช่วยผมด้วย..ช่วยผมด้วยนะ..มีคนกำลังตามทำร้ายผมอยู่จริงๆ " ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่กลัวไม่ใช่น้อย
"อืม..ขึ้นมาบนรถสิ..จะนั่งอยู่กลางถนนอีกนานมั้ย" ร่างสูงเอ่ยขึ้นกับร่างบาง
"ครับ..ครับ..ขอบคุณครับ" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปบนรถทันที
........................................................................................
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะเพราะเราง่วงมาก
ยังไงคงถูกใจคนที่ปลื้ม 2Min นะ
^_^ยังไงก็เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะ^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น