ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความจ็บปวด
ออกมาหาฉันหน่อยที่โรงแรม
Control มีเรื่องจะคุยด้วย...จะรออยู่ที่ห้อง 092 มินโฮ
.....
.........
.............
...................
“ ห้อง 091 เอ๊ะนี่ไง 092” คนตัวเล็กเดินดูตัวเลขห้องของโรงแรมเพื่อความแน่ใจและก็ที่จะไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่ตนเองหาอยู่
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
“มีใครอยู่ข้างในมั้ยฮะ ....ประตูไม่ได้ล็อคนิ” เมื่อมาถึงหน้าห้องแล้วแต่กลับไม่มีใครมาเปิดประตู...ร่างบ้างจึงถือ
วิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องเนื่องจากประตูไม่ได้ล็อค
“มีใครอยู่มั้ย” เอ่ยเรียกอีกครั้งเมื่อเข้ามาภายในห้องแล้ว
“อะ..ปล่อยนะ..ปล่อย..บอกให้ปล่อยไง!!!!” ร่างบางร้องลั่นเมื่อมีใครอีกคนเข้ามาสวมกอดตน
“อย่าดิ้นเลย...ยังไงซะวันนี้ก็ไม่รอดหรอก”
“ไม่!!! ปล่อยเดี่ยวนี้นะ..ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยที..ช่วยด้วย” ร่างบางพยายามร้องให้สุดเสียงแต่ก็ไม่เป็นผล
“ฤทธิ์มากนักใช่มั้ย”
“โอ๊ะ..ปะ ปล่อย”
“ไม่!!!!!!! อย่าขอร้อง”
“หึ..ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาสิ”
สิ้นสุดเสียงนั้น.....ก็ได้กลายเป็นฝันร้ายสำหรับ อี แทมิน ไปตลอด....ฝันร้ายที่ไม่ว่าจะหลับตาลงครั้งใดก็ตามมาคอยหลอกหลอน....คอยติดตัวอยู่ตลอดเหมือนเงาตามตัวที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถลบฝันที่โหดร้ายนี้ไปได้ซะที
....
....
....
....
“ไปไหนมา..กลับมาซะดึกป่านนี้” เสียงของคนที่โตกว่าเอ่ยถามร่างบางทันทีที่ก้าวพ้นประตูบ้านมา
“คุณปู่!! ผมไป...ไปทำรายงานบ้านเพื่อมาฮะ” ร่างบางตอบแบบปัด ๆ เพื่อเป็นการเลี่ยงความสนใจของคนตรงหน้า
“อืม..นี่ก็ดึกแล้วไปอาบน้ำอาบท่าซะ แล้วกินอะไรมารึยังละ” เสียงของคนเป็นปู่เอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง..
นี้เป็นครั้งแรกที่ตนเองยอมเชื่อคำโกหกของหลานชายตนเอง....และก็เป็นครั้งแรกที่แทมินโกหกตนเองเพราะโดยปกติแล้ว แทมินเป็นเด็กที่ค่อนข้างเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไรจึงทำให้คำตอบที่แทมินบอกกับคนเป็นปู่นั่นฟังดูไม่ขึ้นเลย....แต่ก็นะถ้าหลานไม่อยากที่จะตอบ คนเป็นปู่ก็ไม่อยากจะคาดคั้น
“ผมทานมาแล้วฮะ..ขอตัวก่อนนะฮะ” ร่างบางตอบพลาดเดินเลี่ยงขึ้นห้องนอนไป
......
......
......
......
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนั้นมา ก็ไม่มีวันใดที่ร่างบางจะได้หลับอย่างเต็มตื่นซักที เพราะแค่หลับตาลงได้ซักพัก ภาพของความเลวร้ายก็วนเวียนมาหลอกอยู่ตลอด จนบางครั้งก็ต้องใช้ยานอนหลับเพื่อช่วยให้ลืมเรื่องพวกนี้ไปได้
......
......
......
......
“วันนี้เลิกเรียนแล้วเวะไปหาปู่ที่บริษัทหน่อยนะ” คนเป็นปู่เอ่ย
“ฮะ....แต่เดี๋ยวผมไปรถเมย์เองไม่ต้องให้คนมารับก็ได้” ร่างบางเอ่ย
“อืม..ก็ได้แล้วก็ตั้งใจเรียนหล่ะ”
“ครับ..ผมไปก่อนนะ..เดี๋ยวสาย” ร่างบางเอ่ย
.ใช่ว่าคนเป็นปู่จะไม่รู้ว่าหลานสุดที่รักของตนเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหน..จากคนที่ช่างพูด ช่างคุย ยิ้มง่ายและเป็นคนที่สนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้นก็กลายเป็นคนที่เงียบ ไม่ค่อยพูดเหมือนก่อนและกลับจากเลิกเรียนก็ได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ร่างบางเป็นอย่างนี้มาเกือบจะอาทิตย์แล้วจึงทำให้คนที่เป็นปู่ต้องพยายามดึงหลานชายของตนเองให้ออกมาจากด้านที่มืดมนนั้น โดยการชวนไปไหนมาไหนบ่อยขึ้น
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
มาอัพต่อให้แล้วนะแต่ตอนแรกอาจจะสั้นหน่อยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น