เรื่องเล่าเตือนใจ

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 20 เด็กชายวัย 25

เด็กชายวัย 25

Hassan Aero แปลและเรียบเรียง

ชายชราคนหนึ่งพร้อมกับลูกชายอายุ 25 ปีของเขากำลังอยู่ในรถไฟซึ่งใกล้จะออกจากสถานี และขณะนี้ผู้โดยสารกำลังนั่งลงตรงที่นั่งของตัวเอง ขณะที่รถไฟกำลังเคลื่อนออกจากสถานี ชายหนุ่มคนนั้นดูสนุกสนานและมีความอยากรู้อยากเห็นมาก เขานั่งติดกับหน้าต่างบานใหญ่ และได้ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปจากรถไฟและสัมผัสกับลมที่วิ่งผ่านแล้วตะโกนออกมา

“ป๊ะป๋า ดูสิต้นไม้พวกนั้นกำลังวิ่งไปข้างหลังแล้ว” ชายชรานั่งยิ้มและมองดูลูกชายของเขา ข้าง ๆ ชายหนุ่มได้มีคนคู่หนึ่งนั่งฟังการสนทนาของชายชรากับลูกชายของเขา พวกเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยต่อท่าทีที่ชายหนุ่มวัย 25 ปีแสดงพฤติกรรมราวกับตัวเองเป็นเด็ก

ทันใดนั้นชายหนุ่มได้ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

“ป๊ะป๋าครับ ดูนี่สิ บ่อน้ำและก็สัตว์เยอะแยะไปหมดเลย เมฆบนท้องฟ้าก็กำลังวิ่งไปกับรถไฟด้วย”

คนคู่นั้นก็ยังคงได้แต่นั่งมองชายหนุ่มอย่างรู้สึกน่าอับอาย

ตอนนี้ฝนเริ่มตกและน้ำฝนก็ได้หยดลงบนมือของชายหนุ่ม เขารู้สึกสนุกสนานมากแล้วเขาก็ปิดตา จากนั้นก็ได้ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

“ ป๊ะป๋าครับ ฝนกำลังตก น้ำฝนมาโดนผมด้วย ดูสิ ป๊าป๋า”

คนคู่เดิมก็ไม่สามารถทนดูอยู่ได้ จึงถามชายชราไปว่า

“ทำไมคุณไม่พาลูกชายคุณไปพบแพทย์ เขาจะได้รับการรักษา”

ชายชราตอบกลับไป

“ใช่แล้ว เราเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล วันนี้ดวงตาของลูกชายผมเพิ่งมองเห็นครั้งแรกในชีวิต”

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าเพิ่งด่วนสรุปอะไรจนกว่าคุณจะรู้ความจริงทั้งหมด”