คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 - Come back to me,Please
“หึ ในที่สุด แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างนายก็จนมุมจนได้” ปาร์คจองมิน ฮันเตอร์หนุ่มพูดขณะจ่อปืนพร้อมที่จะลั่นไก
“เจ้าฮันเตอร์ชั่ว แกปล่อยพี่ข้าเดี๋ยวนี้” แวมไพร์หนุ่มน้อยเปล่งเสียงอย่างเคืองแค้น
เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ฮันเตอร์หนุ่มจึงได้เสหันไปมอง แล้วเขาก็ถึงกับตกตะลึง แวมไพร์หนุ่มน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ มีดวงหน้าสวยหวานราวหญิงสาว บวกกับหุ่นอันบอบบาง สูงไม่มากนักและผิวขาวเกือบจะซีด แต่กลับเหมือนมีเลือดฝาด และบวกกับเสียงหวานๆนั้น ยิ่งทำให้เขาถึงกับตกอยู่ในภวังค์
“เฮ้ยย สวยไปไหนวะน่ะ แต่ นั่นมัน ฮยอนจุง ใช่มั้ย?” ฮันเตอร์หนุ่มพึมพำเบาๆ
ระหว่างที่ฮันเตอร์หนุ่มยังคงไม่หลุดจากภวังค์ แวมไพร์หนุ่มหน้าสวยอีกตนก็ถือจังหวะมาช่วยแวมไพร์ที่บาดเจ็บซึ่งเป็นน้องรอง
“พี่ฝากด้วยนะ ฮยอนจุง” แวมไพร์หนุ่มที่พยุงคนเจ็บไว้ด้วยกล่าว และหายตัวไป
ฮันเตอร์หนุ่มจึงตื่นจากภวังค์ แต่ตอนนี้ถึงเหยื่อของเขาจะหนีไปได้ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก
เขาดีใจมาก ในที่สุด เขาก็ได้พบกับคนที่เขาอยากพบมากที่สุด...
แต่..นี่มันอะไรกัน คนที่เขาหลงรัก คือ แวมไพร์ สิ่งมีชีวิตที่ผู้เป็นฮันเตอร์อย่างเขาต้องสังหารอย่างนั้นเหรอ? เขาจะยอมทรยศต่อหน้าที่ ได้ไหมนะ ...
แวมไพร์หนุ่มน้อยเห็นฮันเตอร์ที่เป็นศัตรูมองตนด้วยสายตาแปลกๆ ก็เกิดความระแวงขึ้นจึงโพล่งถามขึ้นมา
“เจ้าจ้องมองข้าเช่นนี้ เจ้าคิดจะทำอันใด”
“แล้วนายคิดว่าชั้นจะทำอะไรล่ะ จุง” ฮันเตอร์หนุ่มพูดพร้อมก้าวเท้าเขยิบตัวเข้าไปใกล้
“เจ้ากล้าดียังไง เอ่ยชื่อข้าแบบนั้น” แวมไพร์หนุ่มกล่าวพร้อมถอยห่าง
“ฉันจะเรียกนายแบบนี้ จะทำไม?” ฮันเตอร์หนุ่มพูดพร้อมไล่ตาม
“เจ้าไม่รู้จักข้า และข้าไม่ชอบให้ผู้ใดที่มิใช่คนในตระกูลข้าเรียกข้าแบบนี้” แวมไพร์หนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
“อ่อ อย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวเราก็จะได้รู้จักกัน” (คำว่า “ไม่รู้จัก”เขา ของร่างเล็กมันช่างทำร้ายจิตใจของเขาจริงๆ ร่างเล็กจำเขาไม่ได้เหรอ ทำไมกัน: คิดในใจ) ฮันเตอร์หนุ่มยังคงกล่าวหยอก แสร้งหน้าเป็น และสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆร่างเล็ก
“แกจะเดินเข้ามาใกล้ข้าทำไมกัน” แวมไพร์หนุ่มน้อยกล่าวพร้อมถอยห่าง
“ฉันก็อยากเข้าไปพินิจคนที่ด่าว่าฉันเมื่อกี้นี้ใกล้ๆไง” ฮันเตอร์หนุ่มพูดพร้อมไล่ตาม เมื่อเห็นแวมไพร์หนุ่มกำลังจะจนมุมก็กระหยิ่มยิ้มย่อง
“พะ..เพื่ออะไร?” แวมไพร์หนุ่มพูดตะกุกตะกักและรู้ตัวว่าเขาได้จนมุมเสียแล้ว
“ก็พี่อยากจะพินิจใบหน้างามๆของน้องสาวไงล่ะจ๊ะ” ฮันเตอร์หนุ่มพูดกวนประสาททั้งๆทีก็รู้ว่าแวมไพร์ที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นบุรุษ
“ข้าเป็นบุ-รุ-ษ!” แวมไพร์หนุ่มพูดออกมาอย่างเดือดแค้น
“อ้าวเหรอ ไม่เป็นไร มีของสวยๆมาถึงที่ เรื่องนั้นฉันไม่สน” ฮันเตอร์หนุ่มพูดพร้อมเริ่มลวนลามแต่เพียงเป็นการหยอกเล่นไม่ได้จริงจัง
แวมไพร์หนุ่มถึงกับเหวอ เมื่อได้สติจึงผลักร่างฮันเตอร์หนุ่มให้ออกห่างจากร่างของตนพร้อมสบถ
”เจ้ามันวิปริต”
“โอเคๆครับ คนสวย ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว ถ้าคุณทำตามข้อเสนอของผมน่ะนะ” ร่างสูงพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
“ก็บอกไปแล้วไง ข้าเป็น บุ-รุ-ษ เว้ยย! แล้วข้อเสนออะไรของเจ้า ว่ามา”
“วันนี้น่ะมีเทศกาลขนมไหว้พระจันทร์ ฉันอยากเดินแต่ยังหาคนไปเดินด้วยไม่ได้ นายต้องไปเดินกับฉัน” ร่างสูงเผยข้อเสนอ
“ธุระอะไรของข้ามิทราบ ห๊ะ ทำไมข้าต้องไปเดินกับเจ้ากัน ไม่มีทาง! ร่างเล็กปฏิเสธทันควัน”
“จะแค่ไปเดินเป็นเพื่อนฉันคืนนี้ หรือ อยากกลายเป็นเมียฉันตั้งแต่คืนนี้ล่ะครับ คนสวย“ฮันเตอร์
หนุ่มพูดพร้อมเชยคาง กำลังจะจุมพิตประทับลงบนเรียวปากคู่สวย แต่..
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ ขะ..ข้ายอมแล้ว ยอมไปเป็นเดินงานเทศกาลเป็นเพื่อนเจ้าแล้ว ปล่อยสิเว้ยย!”
“ก็ได้ๆ” ฮันเตอร์หนุ่มพูดพร้อมปล่อยมือออก ด้วยท่าทีเสียดายเล็กน้อย แต่จู่ก็ลากมือเล็กไปยังลานเทศกาลกับตน
ขณะที่จับมือร่างเล็กและเดินไปนั้น สัมผัสนุ่มเนียนของมือร่างเล็กทำให้เขาหลงไหล ร่างเล็กแม้ตอนแรกจะไม่พอใจอยู่บ้างในตอนแรก แต่ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของร่างสูงจนถึงกับเผลอยิ้มออกมา
เมื่อทั้งสองเดินผ่านหน้าร้านที่ทำขนมไหว้พระจันทร์จากไอศรีม ร่างเล็กดูสนใจ ร่างสูงจึงเดินเข้าไปซื้อมาให้
“อ่ะ เอาไป” ร่างสูงยื่นซองขนมให้
“อะไรน่ะ”
“ก็นายอยากกินไม่ใช่รึไง ฉันเลยซื้อมาให้” ร่างสูงพูดขณะแกะห่อขนมของตนเอง
“อะไร ใครบอกเจ้า” ร่างเล็กแสร้งทำไม่รู้เรื่อง
“ก็ฉันเห็นอยู่ แล้วจะกินไหม ถ้าไม่กิน ก็เอามาให้ฉัน” ร่างสูงยังคงกวนประสาท
“กิน ข้ากิน!” ร่างเล็กพูดพร้อมแกะห่อขนมและกินอย่างมีความสุข ร่างสูงเมื่อเห็นท่าทีของร่างเล็กก็อดที่จะเผลอยิ้มออกมาไม่ได้
...ทั้งสองเดินทอดน่องชมงานเทศกาลไปจนถึงริมแม่น้ำฮัน...
“เอ่ออ เจ้า ข้าถามจริงๆเถอะ ทำไมเจ้าถึงอยากชวนข้ามาเดินงานเทศกาลล่ะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยในตัวร่างสูง และเพราะเขาก็รู้สึกคุ้นๆหน้าฮันเตอร์คนนี้อยู่ เหมือนประหนึ่งว่าเคยพบ เคยรู้จัก แต่เขานึกยังไงก็นึกไม่ออก
“เฮ้ออ นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ” ฮันเตอร์หนุ่มพูดออกแนวตัดพ้อ
“ข้าจำไม่ได้จริงๆ อุบัติเหตุทำให้ความทรงบางส่วนของข้าสูญหายไป” ร่างเล็กชี้แจงเหตุผล
“อุบัติเหตุ? นายประสบอุบัติเหตุ?” ร่างสูงถามด้วยความแปลกใจ
“ในครั้งที่ข้าศึกษาอยู่ชั้นปีที่2ข้าประสบอุบัติเหตุค่อนข้างร้ายแรง ข้าบาดเจ็บมากและสมองก็ถูกกระทบเทือนเสียด้วย ซึ่งมันคือเหตุผลที่ทำให้ความทรงจำบางส่วนของข้าหายไป” ร่างเล็กชี้แจง
“เอ่ออ อย่างงั้นหรอกเหรอ อืมม ฉันบอกนายก็ได้” ร่างสูงเห็นแล้วว่าสิ่งที่ร่างเล็กพูดคงเป็นเรื่องจริงจึงคิดกระทำบางสิ่งให้ร่างเล็กนึกขึ้นได้เอง เขาจะพูดบอกเองก็ได้ แต่เขาคงจะรู้สึกดีกว่า ถ้าร่างเล็กนึกมันขึ้นมาได้เอง....
ร่างสูงนำกระดาษใบหนึ่งออกมา นำมันไปสัมผัสที่เรียวปากของร่างเล็ก และทำให้มันตกลงบนพื้น
การกระทำของร่างสูงทำให้ร่างเล็กนึกถึงเหตุการณ์ได้ ภาพเหตุการณ์ในอดีตครั้งเมื่อเขาเป็นนักศึกษาชั้นปีที่2 ภาพเหตุการณ์ที่เขาเป็นพี่เลี้ยงประจำกลุ่มในการรับน้อง ต้องร่วมเล่นเกม และจะต้องใช้ปากคาบกระดาษที่อยู่ที่ปากของจองมินเพื่อจะส่งต่อไปให้คนอื่นในกลุ่มต่อไปเรื่อยๆ แต่กระดาษที่ปากของจองมินได้ร่วงหล่นลงพื้นไป ริมฝีปากของเขาจึงไปสัมผัสกับริมฝีปากของจองมิน เมื่อหันไปเห็นหน้าร่างสูงเขาจึงแอบเขินเล็กน้อย
“รู้แล้วใช่มั้ย? นายน่ะคือจูบแรกของฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงไม่ลืมมันไป และรู้สึกดีทุกครั้งที่นึกถึงมันน่ะ” ร่างสูงพูดแบบนี้ทำให้ร่างเล็กยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
“แล้วยังไงล่ะ?” ร่างเล็กแอบสงสัย
“ก็ นายจะให้โอกาสฉันสักครั้งได้ไหม” ร่างสูงพูดออกไปตามตรง
“โอกาสอะไรของเจ้า จองมิน”
ร่างสูงไม่ตอบอะไร แต่เข้าไปจุมพิตที่เรียวปากคู่งามของร่างเล็กอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่นแทนคำตอบ และถอนออกมา ได้ไหม? ฉันไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักรึป่าว แต่ฉันไม่อยากเห็นนายจากฉันไปไหน อยากให้นายอยู่ใกล้ๆฉัน ร่างสูงระบายความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อร่างเล็กออกมา
“จะ..เจ้าจูบข้า เอ่ออ ไม่ มันเป็นไปไม่ได้หรอก จองมิน เจ้ากับข้าไม่มีวันที่จะอยู่ด้วยกันได้ เจ้าเป็นฮันเตอร์ ข้าเป็นแวมไพร์ โชคชะตาน่ะ เราฝืนมันไม่ได้ ข้าต้องไปแล้ว พี่ๆของข้าคงจะกังวลกันไปใหญ่แล้วที่ข้าหายไปนาน” ร่างเล็กรีบกล่าวอย่างตัดบท และเดินออกห่างจากร่างสูงไปเรื่อยๆ โดยที่มีน้ำใสๆเอ่อคลอที่ดวงตาคู่สวยจนแดงก่ำ ร่างเล็กร้องไห้อย่างที่ตัวเขาก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม? เช่นกัน
ฉันจะฝืนโชคชะตา ฉันจะไม่ยอมแพ้มัน ฮยอนจุง ร่างสูงตะโกนตามหลังก่อนที่ร่างเล็กจะหายตัวไป
ความคิดเห็น