คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.2 (100%]
..เมื่อกลับถึงบ้าน..
“เฮ้ออออ เหนื่อยจังเลยยย หิวด้วยยย~..เห? แกรหิวแล้วเหรอ?” ฮยองจุนที่พูดพลางเดินบิดขี้เกียจไปมา รู้สึกได้ถึงอุ้งเท้าปุกปุยที่สะกิดที่ขาของเขาอย่างเป็นจังหวะจากทางด้านหลัง จึงลดตัวลงนั่งยองๆดั่งจะเสวนากับเจ้าสิ่งมีชีวิตสี่ขา
โฮ่งงงง โฮ่งๆ ~! (ใช่ หิวไส้จะขาดแล้ววว~!: ฮยอนจุง)
“โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปเอาอาหารมาให้แกรดีกว่า” พูดจบก็พลางยืดตัวลุกขึ้นแล้วยืนไปหยิบชามอาหารสำหรับสุนัข
(เย๊ววว ได้กินซะทีเถอะ~: ฮยอนจุง)
“อ่ะ กินเยอะๆเลยนะ” พูดพร้อมเทอาหารใส่ชามจนพูน
เจ้าสุนัขก็ดมฟุตฟิตแล้วก็สะบัดหน้าหันหนีชามอาหารของตัวเองไปเสียอย่างนั้น ฮยองจุนที่นั่งสังเกตพฤติกรรมของมันอย่างสนอกสนใจก็ยังอดแปลกใจไม่ได้
(อาหารหมา!? แหวะ - -* จะอ้วกก! : ฮยอนจุง)
“อ้าวว ทำไมไม่กินเนี่ย? แปลกจริง! เอาไงดีล่ะ ในตู้ก็มีแต่ยากิโซบะแค่สองกล่อง ลองดูละกัน ไม่เสียหาย!” พูดเองเออเองพลางหยิบยากิโซบะสองกล่องสุดท้ายในบ้านเข้าเตาไมโครเวฟ
.
“อ้ะ เสร็จแล้ว” พูดพลางวางกล่องยากิโซบะที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นหน้าเจ้าสิ่งมีชีวิตสี่ขาแสนประหลาด แล้วยังไปยกโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กมากางตั้งอยู่หน้าเจ้าสี่ขา เพื่อที่จะได้กินและสังเกตพฤติกรรมมันไปด้วย
(เฮ้อออ ได้กินแบบนี้ค่อยเหมือนคนหน่อย~: ฮยอนจุง)
“เอ่ะ แปลกจริงๆแฮะ แกรนี่ ไม่กินอาหารตัวเองแล้วดันมาชอบกินอาหารคนซะอย่างนั้นล่ะ~…” ฮยองจุนนึกในใจพลางคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก เมื่อเห็นเจ้าสี่ขาก้มหน้าก้มตากินยากิโซบะด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย
.
.
ลัลลล ลาาาาา~ ฮยองจุนเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ปกปิดเพียงส่วนล่างไว้ด้วยการนุ่งผ้าขนหนู เผยให้เห็นอกขาวผ่อง ผิวขาวเนียน ยิ่งในตอนนี้ซึ่งด้วยน้ำที่เกาะกราวบนแผงอกนั่นแล้ว ฮยอนจุงในร่างสุนัขจึงได้ใช้อุ้งเท้าคู่หน้าของตัวเองเขี่ยบนพรมไปมา พร้อมเสหน้าไปทางอื่น... (ระวังหน่อยได้มั้ยเนี่ย? >.,< :ฮยอนจุง) ((น่านนน เอาแล้วๆ เฮียคิดอะไรกะน้องน่ะ 555+ :writer))
“แกรนี่หล่อดีเหมือนกันนะ” พูดพลางเอนตัวลงนอนบนเตียง พลางอุ้มเจ้าสี่ขาไว้ทั้งทียังนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัว
“น่ารักด้วยยย ^^” (เฮ้ย อย่าบอกนะ.. ตอนนี้ไม่ดีมั้ง - -*:ฮยอนจุง) ด้วยเหตุอะไรไม่ทราบ หรืออาจเป็นเพราะความน่ารักของเจ้าสี่ขาขนปุยก็เป็นได้ ฮยองจุนจึงจุมพิตเบาๆที่ปากของเจ้าสี่ขาอย่างเอ็นดู(ป๊าดดดด ตูว่าแล้วไง~ - - : ฮยอนจุง)
ทันใดนั้นก็มีแสงขาวสว่างจ้าปรากฎขึ้น ทำให้ฮยองจุนถึงกับตาพร่าไปหลายวินาที แล้วแสงก็ดับลง เมื่อปรับสายตาได้ เขาก็ต้องตกอยู่ในอารามตกใจสุดขีด ที่จู่ๆ มีชายหนุ่มแปลกหน้าในชุดฟอร์มนักเรียนมาอยู่ในห้องเขา แถมตอนนี้ ยังอยู่ในสถานการณ์สุดจะน่าหวาดเสียว ก็หมอนั่นนอนคร่อมอยู่บนตัวเขานี่สิ! ฮยองจุนจึงออกแรงถีบชายหนุ่มตกลงไปจากเตียงแล้วลงไปกองอยู่ที่พื้น
“โอ๊ยยยยย ทำไมทุกครั้งที่เจอนาย ฉันต้องเจ็บตัวทุกทีเลยสิน่าาา” ฮยอนจุงร้องโวยวาย
“ผะ..ผมต้องถามมากกว่า..วะ..ว่ารุ่นพี่เข้ามาอยู่ในห้องนอนผมได้ไง แล้วเจ้าหมาน้อยของผมมันหายไปไหน?”
“ใจเย็นๆ ฉันจะตอบนายทุกคำถาม แต่นายจะหาว่าฉันบ้าไปแล้วก็ได้ ถ้าฉันเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้นายฟังน่ะ”
“ตอบมาก่อน เจ้าหมาน้อยของผมหายไปไหน?”
“เฮ้อออออ~ มันก็คือ ฉันนี่ไง!!”
“หื้มมมม? อย่ามาหลอกผมน่าาา~ รุ่นพี่จะบอกว่า รุ่นพี่โดนสาปให้เป็นหมา ว่างั้นเถอะ! ผมไม่เชื่อหรอก!!” (เฮ้ยยย มันเป็นความจริง เชื่อเถ๊ออะ!~ - -“: ฮยอนจุงคิด)
“นายช่วยนั่งนิ่งๆ..แล้วฟังฉันเล่าหน่อยได้ไหม” ฮยอนจุงเอ่ยตอบอย่างใจเย็น
“ก็ได้..”
“เรื่องน่ะมันมีอยู่ว่า.. ตอนวัยรุ่นน่ะ ฉันซนไปหน่อย ตอนไปเที่ยวอียิปต์ ดันไปเตะบอลเล่นในพิพิธภัณฑ์แล้วดวงซวยพลาดไปโดนรูปปั้นเทพเจ้าที่เป็นสุนัขนั่นแหละ..”
“แค่นี้น่ะนะ?”
“เรื่องน่ะมันเพิ่งจะสำแดงก็ตอนฉันกลับมาที่เกาหลี.. คิดแล้วยังขนลุก ไอ้หมาบ้านั่นตามมาหลอกหลอนฉันในฝันแทบทุกคืน และถ้าฉันไม่ได้คิดไปเองล่ะก็ ไอ้หมาบ้านั่นมันมีเก้าหาง!! ...แล้วพอวันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นเงาตัวเองในกระจก ก็ต้องสะดุ้งเฮือก ก็ใบหน้าแสนหล่อเหลาของฉัน! กลายเป็น..หน้าเจ้าตูบขนปุกปุย!! ...ฉันใช้มือลูบไปที่หน้าตัวเอง มันก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่ขน..แต่ก่อนจะได้คิดอะไร ตาฉันมันดันเหลือบไปเห็นไอ้หมาบ้ามีเก้าหางที่อยู่ในฝัน!!.. ”
“มันยืนด้วยขาหลัง..แล้วขาหน้าข้างหนึ่งก็ชี้มาที่ฉัน ปากเหรอก็อ้าพะงาบๆ พูดกับฉันว่า .. ‘เจ้าลบหลู่ข้า ร่างกายของเจ้า จิตใต้สำนึกของเจ้าจะเปลี่ยนแปลง เจ้าจะเหมือนสุนัขมากขึ้นทีละน้อย ตามระยะเวลา ...แต่ข้าก็จะให้โอกาสแก่เจ้า เจ้าต้องตามหาลูกหลานของข้า แล้วทำให้เขาพอใจ คำสาปถึงจะถูกแก้..แต่ถ้าเมื่อใดที่เจ้าอายุครบ 22ปีแล้ว แต่ยังทำให้ลูกหลานของข้าพอใจไม่ได้ เจ้าจะต้องกลายเป็นสุนัข..ไปตลอดกาล..ตลอดกาลลล ….. ’ เรื่องนี้มันก็เป็นแบบนี้ล่ะ เฮ้อออ แต่จนป่านนี้ ฉันก็ยังหาหมาที่เป็นลูกหลานของเทพเจ้าไม่เจอ... ”
“เอ่อออ...อืมมม” คนฟังนั่งนิ่งด้วยว่าอึ้งกิ่มกี่ ไม่รู้จะเอ่ยอะไร
“เฮ้ออออ เล่าจบซะที เปลืองพลังงานไปตั้งหลายร้อยแคลลอรี่!” (แล้วจะท่าเยอะทำไม? - -*)
“แล้วรุ่นพี่จะทำยังไงต่อล่ะ ผมช่วยอะไรได้บ้าง”
“ก็ช่วยฉันหาทายาทของเทพเจ้าไง~”
“พูดเหมือนง่าย..แล้วจะเริ่มยังไงมิทราบ”
“ก็..เพ็ตช้อป!”
“เอ้ออ เอาเถอะ ..ผมไปแต่งตัวแล้วจะนอนแล้ว พรุ่งนี้มีพรีเซ็นต์งาน”
“อ้าวว แล้วฉันล่ะ? .. แต่ไอ้ตระกร้าที่นายเตรียมไว้ให้ ฉันลงไปนอนไม่ได้หรอกนะ” คนเป็นรุ่นพี่เอ่ยพลางใช้นิ้วชี้ไปทางตระกร้าใบไม่ใหญ่นัก และมีเบาะนุ่มๆบุอยู่ด้านใน
“ฮ่าๆๆๆๆ รุ่นพี่ ถ้ารุ่นพี่ลงไปนอนในนั้นได้จริงๆ ผมก็ว่าคงแปลกมากเลยล่ะ! กร๊ากกก ..”คนเป็นเจ้าของห้องซึ่งแต่งเสร็จแล้ว พอได้ยินแล้วเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยถึงก็ถึงกับหลุดขำพรืด
“ไม่รู้ล่ะ แต่ฉันไม่ยอมโดนไล่ออกไปนอนนอกบ้านแน่ๆ”
“ผมไม่ใจร้ายไล่พี่ไปหรอกน่า เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อของคุณพ่อมาให้พี่ละกัน แล้วก็ที่นอน โซฟานั่น เดี๋ยวผมเอาผ้าห่มมาให้” เจ้าของบ้านเอ่ยพลางชี้ไปที่โซฟาตัวยาวที่อยู่ตรงข้ามกับเตียงนอนแล้วเดินหายออกจากห้องไป
.
.
“อ่ะ ได้แล้วว ส่วน..เอ่อ..ผ้านวม ผมจะเอาไปวางไว้ให้บนโซฟานะ ไปล่ะ” เจ้าของห้องที่พอกลับมาถึงหน้าห้องตัวเอง ก็ถึงกับหน้าระเรื่อสี หันหลังกลับแทบไม่ทัน เมื่อเห็นแผ่นอกกว้างแล้วยังกล้ามเนื้อหน้าท้องนั่นอีก หุ่นที่สมบูรณ์แบบราวพระเจ้าสรรค์สร้างได้ถูกเกาะพราวไปด้วยหยดน้ำนั้นยิ่งทำให้คนมองใจเต้นระส่ำได้ง่ายๆ
“อืมมม ขอบใจนะ” ร่างสูงที่ตอนนี้มีแค่ผ้าขนหนูปกปิดส่วนล่างไว้สาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กจากทางด้านหลังพร้อมรับชุดนอนมาไว้ในมือแล้วจึงโน้มตัวลงกระซิบขอบคุณที่ข้างหู ... ยิ่งเห็นเป็นแบบนั้น ยิ่งอยากแกล้ง...
“ไม่.ไม่เป็นไรฮะ ผมเอาผ้าห่มไปวางให้ล่ะนะ” ร่างเล็กเอ่ยพร้อมเดินเข้าห้องทั้งที่ยังหันหลัง
“คิคิคิคิคิคิคิ” ร่างสูงที่เบี่ยงทางให้ร่างเล็กเดิน พอเห็นสิ่งร่างเล็กกระทำอยู่ก็ถึงกับกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กก็ได้ยินเสียแล้ว
“รุ่นพี่ขำอะไรไม่ทราบ” ร่างเล็กที่ตอนนี้หมดแล้วซึ่งความเขินกลับมายืนจ้องหน้าร่างสูงตาเขียวปั๊ด
“ก็ขำนายไง..นี่คิดว่าตัวเองเป็นไมเคิล แจ๊คสันเหรอ? มูนวอร์คพร่ำเพรื่อนะ ฮ่าๆๆๆ”
“เหรอออ งั้นก็เอาไปเลยละกัน ผ้าห่มน่ะ”ร่างเล็กเอ่ยพลางโยนผ้าห่มผืนใหญ่ใส่เต็มหน้าร่างสูงพร้อมเดินกลับไปยังเตียงนอนของตัวเองด้วยอาการงอนๆ
“เอ่ออ ฉันแต่งตัวแล้ว จะนอนแล้ว ปิดไฟนะ” ร่างสูงเอ่ยพลางเอื้อมมือหนาไปที่สวิตซ์ไฟ
“อย่านะ ห้ามปิด” ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงแหวกลับเสียงดัง
“ทำไมเล่า เปิดไฟทิ้งไว้ ฉันนอนไม่หลับนะ”
“งั้น..ปิดก็ได้”ร่างเล็กเอ่ยอย่างจำใจ
“แน่ใจ หรือว่า นายกลัวเหรอ??” ร่างสูงเอ่ยคำถามจี้ใจดำ
“ป่าววว ปิดเลย ผมไม่กลัวอยู่แล้ว”
“งั้นปิดล่ะนะ” ร่างสูงเอ่ย พร้อมกดสวิตซ์เพื่อปิดไฟ พรึ่บ!แล้วจากนั้นจึงล้มตัวลงนอน
.
“เอ่ออ รุ่นพี่..”
“อืมมม..”
“ผมรู้ว่ามันรบกวนเวลานอนของพี่ ผมขอโทษ แต่ว่า..ช่วยเดินไปเปิดไฟในห้องน้ำทิ้งไว้ก็ยังดีนะครับ” ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยความต้อมการของตัวเองออกมา
ร่างสูง : (=__=”
ความคิดเห็น