คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ep.1 (100%)
“ไอ้หนู นี่ก็ใกล้จะหมดเวลาแล้วนะ ยังหาทางแก้คำสาปไม่ได้ มันจะแย่เอานาาา” หมอดูหญิงชราที่ตั้งโต๊ะรับดูดวงอยู่หน้าศาลเจ้าซึ่งกำลังเก็บข้าวของเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย
“ง่าาา แล้วผมจะทำยังไงล่ะฮะ ส่วนคำสาปนี่ก็แก้ยากจริงๆเล้ยยย” เจ้าสุนัขตัวน้อยขนปกปุยน่ารักทำหน้ายู่พร้อมใช้ขาหน้าเกาหัวและตอบกลับมา
“เอ่ออ..ไอ้หนู เราจำหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักๆคนนั้นได้มั้ยล่ะ?”
“ที่เดินกลับบ้านผ่านตรงนี้ประจำ ที่ชื่อคล้ายๆผมน่ะเหรอฮะ ?”
“ใช่~ โชคดีนะ ไอ้หนู ^^” หญิงชราเอ่ยจบก็เดินจากไป..
“ไอ้น้องลิงเผือก ปัญญาอ่อนนั่นน่ะนะ เนื้อคู่ฉัน? ม่ายยยยยยย.ยยย!!!!” ฮยอนจุงในร่างสุนัขร้องโวยวายแต่เสียงที่คนอื่นได้ยินเป็นเพียงเสียงเห่าของสุนัขธรรมดาเท่านั้น
...
“กลับก่อนนะ บายยยย ^^” เสียงคนหน้าตาน่ารักเอ่ยลาเพื่อนๆ
“อ้าวว ฮยองจุน จะกลับแล้วเหรอ? มันดึกแล้ว ฉันไปส่งมั้ย?” คนเป็นเพื่อนอาสาไปส่งด้วยความหวังดี
“ไม่ต้องหรอกก คยูจง ฉันกลับทางนี้ทุกวันนะ ไม่มีอะไรหรอกน่า ขอบคุณนะ^^” ฮยองจุนเอ่ยพร้อมยิ้มหวานแล้วสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องชมรมไป
..
เดินทอดน่องไปซักพัก
“ทำไมพอมันมืด แล้วมันน่ากลัวแบบนี้นะ เฮ้ๆๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่มีอะไร รีบๆเดินเดี๋ยวก็ถึง เอ่ะ อะไรอ่าาา?” ฮยองจุนที่กำลังเร่งฝีเท้าพร้อมบ่นพึมพำปลอบใจตัวเอง พอเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ข้างหน้าก็สะดุดกึก
“ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!?” ฮยองจุนหน้าเริ่มเบะออกด้วยความกลัว เนื่องด้วยบรรยากาศรอบมันเอื้ออำนวยเสียนี่ หนำซ้ำมายืนอยู่ตรงไหนไม่ยืน มายืนหน้าศาลเจ้าด้วยนะ
เสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งซึ่งกลาดเกลื่อนอยู่เต็มพื้นที่ดังขึ้นเพราะการถูกเหยียบกำลังดังขึ้นเรื่อยๆ เข้ามาใกล้เค้าเรื่อยๆจากทางด้านหลัง ลมที่พัดก็ค่อยๆทวีความรุนแรง และแล้วฮยองจุนก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่เท้า…
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ใครก็ได้ ช่วยด้วยยยย!!” จึงแหกปากร้องขอความช่วยเหลือพร้อมสะบัดขาเต็มแรง ผลที่ได้คือ เสียงบางสิ่งกระทบพื้นดัง ตุ๊บ! แล้วก็มีเสียง เอ๊ง! ลอยตามมา
(โอ๊ยยยยย! :ฮยอนจุง)
“เห? อะไรหว่าาา” ฮยองจุนว่าแล้วจึงหันกลับไปดู และก็ได้เห็นลูกสุนัขขนสีขาวปุกปุยหน้าตาน่ารักนอนหงายเงิบจุกแอ่กอยู่ที่พื้น
“อ้าวววว แกรเองเหรออออ? แหะๆ ฉันขอโทษน้าาา ก็ฉันกลัวนี่ ช่วยไม่ได้นี่นาาา” พูดพร้อมอุ้มลูกสุนัขขึ้นมาปลอบ
(นี่ฉันคิดผิดหรือถูกวะเนี่ยยย?? ที่ให้ไอ้หมอนี่เป็นคนแก้คำสาป - -“:ฮยอนจุงในร่างสุนัขคิดในใจ)
.
“อ่า .. มันดึกมากแล้ว ฉันไปก่อนล่ะนะ” เมื่อมองเวลาบนนาฬิกาแล้วจึงเอ่ยพร้อมวางเจ้าสุนัขตัวน้อยลง และหยัดตัวยืนขึ้นพร้อมก้าวขาออกเดินแต่ถูกดึงตัวเอาไว้
“เอ่ อย่าดื้อสิ อยากกลับไปกับฉันเหรอ ไม่ได้หรอกนะ!” ฮยองจุนเอ็ด เจ้าสุนัขจึงได้ปล่อย แต่พอออกเดิน ก็เดินตามมาไม่หยุด (เอาวะ เดินตามนี่แหละ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!:ฮยอนจุง)
“เอาไงดีเนี่ย??? - -*” ฮยองจุนคิด
.
.
กริ๊งงงงงง~
“ไอ้บ้าจุนนนน! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ยย แกรรู้บ้างมั้ย ห๊ะ!??” จองมินที่อารมณ์เสียมากอยู่แล้วพอเปิดประตูออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนตัวแสบก็แว้ดใส่ทันที
“แหะๆ ฉันจำเป็นจริงๆน้า ก็เจ้านี่อ่าแหละ มันตามฉันมาตลอดทางเลยย~”(ทำหน้าออดอ้อนพร้อมชี้ไปที่ฮยอนจุง)
“แล้วนายไปให้มันตามมาทำไม? มาๆๆ เข้ามาในบ้านฉันก่อนๆ” หลังจากเทศน์ครบ5กัณฑ์ได้ จองมินก็เหมือนเพิ่งจะนึกออกว่าควรชวนเพื่อนเข้าบ้าน
...หลังจากตกลงเจรจากันเสร็จ...
“ไม่ได้ๆ ไม่ได้เว้ยย ไอ่จุน แกรเอามา แกรก็เลี้ยงเองสิ! แกรก็เห็นสภาพฉันตอนนี้~” จองมินพูดพร้อมบุ่ยหน้าไปทางร่างของคิมฮีชอลที่นอนสลบไสลพร้อมฤทธิ์แอลกอฮอล์ พร้อมมีเจ้าฮีบอมกับเบงซิลกำลังวิ่งเล่นด้วยเท้าที่เลอะคราบอาเจียนไปทั่วบ้าน ((พูดสั้นๆ คือ “โคตรเละ” - -*: writer))
“เอ่อออ ฉันไม่ได้เอามาซะหน่อย มันตามมาเองนะ แต่ฉันก็เข้าใจว่ายังไงวันนี้นายเลี้ยงมันไว้ไม่ไหว แล้วฉันจะเอาไงเนี่ย?? นายก็รู้ ว่าฉันน่ะเลี้ยงมันเองไม่ได้ จองมิน~~” ฮยองจุนยังคงคร่ำครวญ (เห?: ฮยอนจุง)
“อะไร ทำไมแกรจะเลี้ยงมันไม่ได้ ก็แกรเคยเลี้ยงอยู่นี่~”
“จองมิน นี่แกรจำไม่ได้ใช่มั้ย? ว่าตัวที่ฉันเลี้ยงตัวที่แล้วมันอดข้าวตายน่ะ เพราะตอนฉันไปทัศนศึกษาเมื่อปีที่แล้ว ฉันลืมแล้วขังมันไว้ในบ้านไง” (ห๊าาาา เจรินนนนนนนนนน ชีวิตกุจะเป็นยังไงวะเนี่ย? TT”: ฮยอนจุง)
“ไม่เป็นไรน่าา ฉันว่าแกรคงไม่ทำสถิติเลี้ยงหมาแล้วตายซ้ำสองหรอกน่าา ฮ่าๆๆ เดี๋ยวนายแบ่งอาหารของมันจากฉันไปก็ได้ เพื่อนฉันมันทิ้งไว้น่ะ” จองมินพูดปลอบพร้อมกลั้วหัวเราะ
“ไม่ตลก ปาร์คจองมิน ฉันกลัวมันตายจริงๆนะเว้ย!~” (นั่นสิ แล้วกุจะปลอดภัยมั้ย? - -*:ฮยอนจุง)
“เฮ้ยยย อย่าซีเรียสดิวะ ฉันล้อเล่น ..ฉันว่าแกรทำได้ มันต้องรอดสิวะ ฉันไปเอาอาหารของมันมาแบ่งไว้ให้นายเลยก็แล้วกัน” จองมินเอ่ยจบก็เดินหายไปหลังบ้าน
“อืมมมมมม” ฮยองจุนพยักหน้ารับคำอย่างช้าๆ
.
.
..ฮยองจุนออกมายืนรอหน้าประตูบ้าน..
“เสร็จแล้ววว” จองมินพูดพร้อมยัดถุงกระดาษขนาดพอสมควรที่บรรจุอาหารสุนัขไว้เต็มถุงใส่มือของฮยองจุน
“อืมมมม ขอบใจๆ ฉันไปล่ะ มันดึกแล้ว บายยย”
“ไม่เป็นไรๆ แต่แกรควรคิดได้ก่อนมากดกริ่งหน้าบ้านฉันนะ!”
“ไอ่ม้าบ้าาาา!”
“ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นเว่ยๆ ...เฮ้ๆๆ ไอ่เจ้าตัวนี้นี่มันรูปหล่อใช้ได้เลยนะนี่ยยย” จองมินเอ่ย เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าสุนัขอย่างใกล้ๆเต็มตา (แน่นอนนนนน! ^^: ฮยอนจุง)
“ฉันไปล่ะ บาย”/ “บายเว้ยย เดินกลับบ้านดีๆล่ะ”
. .
“หล่อเหรอออ?” ฮยองจุนนึกสงสัย จึงจับเจ้าสุนัขตัวน้อยประจังหน้าจ้องตากับเขา
(อะไรของเจ้านี่เนี่ยยย ><: ฮยอนจุง)
“เอ้อออ หล่อเหมือนกันนะเราาา ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน เจ้ารูปหล่อของฉัน~~ ^^”
(เอ่ออ...เจ้านี่มันก็ ..น่ารักดีเหมือนกันแฮะ ^^: ฮยอนจุง)
…TBC…
ความคิดเห็น