HATE [ YAOI ]

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : ESCAPE

ESCAPE

               “แลกกับอิสระของข้า ตกลงไหม” มนตร์สะกดแห่งเสียง แค่เสียงที่เปล่งออกมาเท่านั้นผู้คุมร่างยักษ์ก็แทบจะประเคนกุญแจให้แก่คนสวยตรงหน้า หากแต่หน้าที่ยามเฝ้าเชลยกลับเป็นชนักติดหลังไม่ให้ทำได้ตามใจคิด

 

                “ไม่สนใจรึ?” ไอ้ยักษ์ไร้สมองตัวนี้เล่นด้วยไม่ยาก เขาค่อยๆแหงนหน้าขึ้น ประกายตาเชื่อมหวานอย่างเสแสร้งทำเอาคนกักขฬะตรงหน้าลอบกลืนน้ำลาย มือเรียวขาวเริ่มโลมไล้กล้ามอกคนตรงหน้า เสื้อตัวโคร่งใหญ่ที่สวมเริ่มหลุดลุ่ยเพราะการขยับตัวที่จงใจยั่วยวน

 

                “ข้าไร้เสน่ห์ขนาดนั้นเชียวงั้นหรือ” ร่างบางยกยิ้มยั่ว โชคเข้าข้างเขาที่ห้องขังใหญ่นี้มีผู้คุมแค่สามคน มือบางกระชากต้นคอคนสูงกว่าลงมาแล้วจุมพิตอย่างดูดดื่ม

 

                แม้ขยะแขยง....แต่ก็เต็มใจที่จะกระทำ

 

                โอกาสรอดอยู่แค่เอื้อม

 

                แค่กล้าที่จะเสี่ยง

 

                จะอยู่หรือตายเป็นโชคชะตาที่ไม่อาจกำหนดได้

 

                แต่มันก็ภูมิใจกว่าไม่ใช่หรือ...ถ้าจะดิ้นรนให้ถึงที่สุด

 

                ริมฝีปากหนารุกไล่อย่างตะกละตะกลาม หลงใหลในความหวานที่ถูกมอบให้ ลืมสิ้นว่าเป็นสัมผัสจากบุรุษเพศด้วยกันเอง ลืมสิ้นว่าตอนนี้มือเรียวบางที่เคยโอบรอบคอเลื่อนมาอยู่ตรงเชิงกรานของตน

 

                ปัดพวงกุญแจที่ห้อยอยู่ที่เข็มขัดให้หล่นลงพื้นอย่างแผ่วเบา

 

                ปรารถนาเหลือเกินให้เพื่อนร่วมห้องขังกับเขาไม่โง่งมเกินไปจนไม่ได้เก็บกุญแจแห่งอิสรภาพนี้

 

                ร่างเล็กถอนริมฝีปากออกโดยไม่ลืมที่จะแลบลิ้นเลียริมฝีปากอีกฝ่ายเป็นการส่งท้าย

 

                หวังว่าคงจะเจอกันอีกทีในนรก!!

 

                มือเขาคว้าคอของอีกฝ่ายทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไร กดเน้นย้ำหนักๆลงไปบนต้นคออีกฝ่ายก่อนที่จะปล่อยมือเมื่ออีกคนแน่นิ่งไปแล้ว

 

                กระจอก!!

 

                เสียงก๊อกแก๊กจากการไขกุญแจให้หลุดออกจากที่พันธนาการเกิดขึ้นอยากเงียบๆ หลายสิบชีวิตสลัดโซ่ตรวนทิ้งลงข้างกาย สบสายตากันอย่างเงียบเชียบรอสัญญาณจากชายคนสำคัญตรงหน้า

 

                “เราจะไม่ช่วยพวกเขา” เสียงกระซิบส่งผ่านมาแผ่วเบา ทุกคนในที่นี้เข้าใจดี พวกเขาที่หมายถึงคือพวกเราที่อยู่อีกที่ บรรยากาศถูกคลุมด้วยความผิดหวังเศร้าใจ ทุกคนห่วงพี่ ห่วงน้อง ห่วงเพื่อนที่อยู่อีกที่หนึ่ง

 

                “เราไม่มีเวลาแล้ว” เสียงของชายหนุ่มติดจะเย็นชา ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องมานั่งรักษาน้ำใจใคร

 

                ร่างโปร่งเดินออกไปจากห้องขัง แว่วเสียงเจ็บปวดก่อนจะเงียบลงไปภายในพริบตา

 

                “องค์ชายไรซิซ” เสียงจากชายข้างหลังเรียกอย่างเป็นห่วง ดวงตาสะท้อนความเทิดทูนบูชาอย่างปิดไม่มิด

 

                “เอล...เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะโง่ปล่อยให้คนฆ่าง่ายๆ” ร่างบางหันกลับมายิ้มเล็กๆให้

 

                “แต่พระองค์”

 

                “แล้วจะติดต่อไป”

                ดินแดนของเราก็คือศักดิ์ศรีของเรา พวกมันไม่มีสิทธิเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเรา......