[ Vampire & Wolf รักต้องห้ามของสองเผ่าพันธ์ ]{KH HH etc.}

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ::: พี่ชายขี้ลืม & พี่น้องสู้กัน

        ณ.วังหมาป่า

   ทางด้านฮยอกแจที่ถูกส่งออกมาให้ดูหน้าวังก็เดินออกมาถึงหน้าประตูพร้อมกับสั่งให้เปิดประตูออกก่อนที่จะมีลูกหมาป่าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามานั่งใกล้ฮยอกแจ และนอนหมอบมองฮยอกแจอยู่ข้างหน้าพอฮยอกแจได้เห็นก็ได้อุ้มลูกสุนัขขึ้นมาแนบอก ก่อนที่จะส่งให้สาวรับใช้คนนึงไป และตนนั้นก็ได้แปลงร่างเป็นหมาป่าก่อนจะวิ่งลุยหิมะออกไป

"ลูกหมาป่ามันมาจากไหนเยอะแยะนะ มันต้องมีไอ้ตัวปล่อยไข่เรี่ยราดแน่นอน ถ้าหาไม่ได้วันนี้เราไปกลับแน่นอน"ฮยอกแจพูดกับตนไว้ แต่ตอนนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าใครคนนึงก่อนจะหันไปมอง

"อย่ามองข้าอย่างนั้น ท่านหมาป่าผู้เกรียงไกร"

"เจ้ามีอะไร ไอ้พวกแวมไพร์!"

"ข้าหรอ?ไม่มีหรอก แต่คนอื่นอ่ะไม่แน่นะท่าน"พอพูดจบก็ปรากฏร่างของแวมไพร์หลายตัวยืนอยู่รอบๆฮยอกแจ ก่อนฮยอกแจจะพูดว่า...

"พวกชั้นต่ำ!!พวกเจ้าหน่ะ ไม่คนามือข้าหรอก เข้ามาได้เลย!"ฮยอกแจประกาศออกไปก่อนที่ทั้งหมดจะเข้ามารุมฮยอกแจ ฮยอกแจได้กระโดดกัดคออย่างเลือดเย็นก่อนที่เลือดของพวกแวมไพร์จะซึมสู่พื้นหิมะ

"เห็นมะ ข้าบอกแล้วว่า พวกเจ้าหน่ะไม่คนามือข้าหรอก"ฮยอกแจพูดก่อนจะกระโดดประปปหน้าแวมไพร์ตัวสุดท้าย ซึ่งฮยอกแจคิดว่าออกไปตอนนี้คงไม่เหมาะแน่เลยตัดสินใจกลับวัง พอวิ่งมาถึงวังฮยอกแจก็จัดการบอกให้คนไปเก็บศพให้หมด ก่อนจะขึ้นไปชำระร่างกายให้เรียบร้อย พร้อมกับมานั่งพูดกับพี่ๆของตนอีกครั้ง

"พี่คยู ท่านปู่ไปไหนแล้วหล่ะ?"

"กลับไปแล้วหล่ะ ว่าแต่เราเหอะให้ออกไปดูแค่เนี้ยไปซะนานเลย"

"ก็มีลูกหมาป่าตัวนึงวิ่งเข้ามาผมก็เลยให้เด็กในวังไปดูแลแล้วหล่ะ แต่เสียงฝีเท้าที่พี่ดงเฮได้ยินหน่ะคือ เสียงฝีเท้าของแวมไพร์"

"อย่าบอกนะว่าแก...!?"ดงเฮพูดอย่างตกใจเล็กน้อย

"ทำไงได้พวกมันเอาพวกมารุมผมก่อนนี่"

"งั้นก็แล้วไป ว่าแต่ฮยอกพวกพี่มีอะไรจะขอร้องเราหน่ะ ได้มั้ย?"

"ว่ามาสิครับ สำหรับพวกพี่ผมทำได้"

"คือเราหน่ะอยากจะ..........."

        ณ.ปราสาทแวมไพร์

"พี่ฮันๆมีคนมาหา"คิบอมเดินออกมาบอกพี่ชายตนเอง ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก ก่อนจะทักกันเสียดิบดี

"อ้าว!ว่าไงสบายดีหรอเจ๊สุดสวย?"

"ไม่สบายฉันจะมาหาแกมั้ย แล้วเวลาอยู่ต่อหน้าธารกำนัลทั้งหลายให้เกรียติฉันหน่อยนะ"

"ก็ไดๆมาหาข้ามีไรหล่ะ?"

"แกล้งลืมหรือยังไง พรุ่งนี้เป็นวันเชื่อมสัมพันธ์แล้วนะ"

"เฮ้ย!!ลืม เอาไงดี จะส่งใครไป แล้วจะเอาไงดี"

"พ่อคุณใจเย็นๆค่อยๆคิดเหลือเวลาตั้งคืนนึง"

"เจ๊จะบ้าหรอ!แค่วันเดียวเอง ผมว่าผมส่งซองมินไปดีกว่า"

"ห๊ะ!!พี่ฮันจะส่งผมไป แน่ใจหรอครับ"

"หูดี มาไวมากเลยน้องฉัน นะซองมินช่วยพี่หน่อยเราหน่ะตัวดีเกลียดหมาป่า พี่จะให้เราไปอยู่กับหมาป่า"

"แต่...มันจะดีหรอพี่ฮันผมไม่ค่อยถูกกับหมาป่านะ"

"แต่พี่มั่นใจมากกว่าว่าถ้าน้องไปอยู่น้องจะเข้าใจหมาป่ามากขึ้น ทำเพื่อพี่ไม่ได้หรอ?"

"เฮ้อ~ก็ได้ครับ อ้อ!สวัสดีครับพี่ฮีชอล พี่ซีวอนไม่มาด้วยหรอครับ?"

"อ๋อ ซีวอนไปลาดตระเวณหน่ะเลยไม่มากับพี่ ว่าแต่ซองมินไปอยู่นู่นดีๆนะ"

"ครับๆผมจะพยายามไม่เขม้นพวกเค้านะครับ พี่คิบอมพี่ไม่มาพูดกับพวกเราหน่อยหรอ?"

"เฮ้อ~ถ้าพูดถึงพี่ๆก็ต้องมาแหละนะ จะดีหรอพี่ฮันให้ซองมินไปอยู่"

"เคารพในการตัดสินใจของพี่หน่อยสิ ใช่มั้ยเจ๊?"

"ทำตัวน่าเคารพมาก แต่ก็นะพี่ก็เห็นด้วยแหละ"

"เห็นมะๆไปๆเตรียมตัวเก็บของได้แล่วเดี๋ยวพี่ไปส่ง แล้วจะได้ไปรับฝั่งนู้นมาด้วย"

"คร้าบๆ งั้นผมไปเก็บของนะ"

"จ้าๆแล้วถ้ามาเร็วเดี๋ยวมาคุยกับพี่อีกนะ"

"ครับ!พี่ฮีชอล"

"เหมือนเป็นการเชื่อมสายสัมพันธ์ของสองเผ่าจริงๆ ทั้งๆที่เป็นญาติฝั่งพ่อ แม่กันแท้ๆแต่กลับไม่ถูกกันเองซะงั้นหล่ะ"ฮันคยองพูดขึ้นมาก่อนที่จะเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยๆ

"อื้ม มันต้องมีสงครามในสองฝั่งบ้างแหละ เดี๋ยวก็หมาป่าบ้าเลือด กับ แวมไพร์หิวโหย พวกมันจะอดใจกันไหวได้ไง"ฮีชอลพูดขึ้นก่อนจะยกน้ำชาขึ้นมาจิบ แก้คอแห้ง

"เฮ้อ!เพราะ อย่างงี้สินะถึงมีการเชื่อมสายสัมพันธ์กันขึ้น"คิบอมที่นั่งเงียบมานานได้พูดขึ้นมาบ้าง

"ก็อย่างที่เข้าใจ แต่ถ้าเราไปคืนนี้ได้จะยิ่งดีเพราะ พวกเราโดนแดดไม่ได้ถ้าไปตอนเช้าจะไม่สะดวกเอานะ"

"ครับเจ๊พวกผมเข้าใจ"

        ณ.วังหมาป่า

"พี่จะบ้าหรอ!!ให้ผมไปอยู่กับพวกแวมไพร์เนี่ยนะ!!!!??"ฮยอกแจหลังจากที่รู้เรื่องก็เกิดอาการโวยวายขึ้นมาทันที

"โอ๊ย!ใจเย็นๆสิฮยอกแจ มันเป็นกฏนะ"ดงเฮรีบพูดห้ามฮยอกแจทันที ก่อนที่จะใหญ่โตไปมากกว่านี้

"นั่นสิ พี่ก็เห็นว่ามันดีออกนะฮยอกแจ เราจะได้เข้าใจพวกแวมไพร์บ้างนะ"คยูช่วยพูดอีกแรง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

"เข้าใจหรอ ก่อนที่จะเข้าใจมันคงจะไม่มาดูดเลือดที่คอผมก่อนนะ"ฮยอกแจไม่ยอมเลยทำท่าจะหาเรื่องพี่ของตนอยู่ไม่น้อย

"คิดแง่ร้ายไปแล้วนะฮยอกแจ!!อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังกับแกนะแกก็รู้อยู่ว่าใครจะชนะ!"ดงเฮเริ่มขึ้นเสียงกับฮยอกแจบ้าง แต่ดูเหมือนฮยอกแจจะไม่ยอมหรอก

"พี่ดงเฮก็ลองมาสู้กับผมซักตั้งเอามั้ยหล่ะ ดูไปเลยว่าใครจะชนะ!!!"ฮยอกแจมองดงเฮ อย่างไม่ยอมเพราะ คิดว่าตนนั้นไม่แพ้แน่นอนอยู่แล้ว

"ได้!!!ตามพี่มาเลย"ดงเฮแปลงร่างเป็นหมาป่าก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าของวัง ก่อนที่ฮยอกแจจะตามขึ้นมาติดๆ ตามด้วยคยูฮยอนที่วิ่งขึ้นมาติดๆแต่คงห้ามไม่ทันเพราะ ห้ามไปเค้าก็แพ้ แถมโดนลูกหลงอีกต่างหาก

"เข้ามาเลยพี่เปิดโอกาศให้เราแล้วนะ"ดงเฮพูดก่อนจะเดินไปรอบตัวฮยอกแจ

"งั้นผมก็ขอไม่เกรงใจพี่นะพี่ดงเฮ!!"ฮยอกแจพูดก่อนจะกระโดดเอามือที่มีกรงเล็บตระปปเข้าที่คอของดงเฮอย่างแรง มีหรอที่ดงเฮจะยอมเลยกัดคอฮยอกแจ จนเลือดซึมออกมาทั้งคู่

"เก่งเหมือนกันนี่ฮยอกแจ แต่พี่ว่ายังไงก็สู้พี่ไม่ได้อยู่ดี"ดงเฮพูดก่อนจะกระโจนดันฮยอกแจตกลงไปข้างล่างวัง คยูฮยอนมองด้วยความตกใจก่อนจะมองลงไปข้างล่างพร้อมกับมองที่ดงเฮ

"ดงเฮทำแรงกับน้องไปหน่อยมั้ย?"ดงเฮมองมาที่คยูก่อนจะขู่อยู่ไม่น้อย ทำให้คยูต้องถอยหนี พร้อมกับดงเฮที่กระโดลงไปข้างล่างของวัง

"เป็นไงหล่ะขาไม่หักใช่มั้ย?"

"ไม่แน่นอนอยู่แล้ว พี่อ่ะแหละที่แพ้"ฮยอกแจที่แกล้งนอนอยู่ ลุกขึ้นมาผลักดงเฮลงไปนอนกับพื้น แต่อย่างดงเฮหน่ะไม่สะท้านแต่กลับพลิกฮยอกแจลงไปอยู่ข้างล่างพร้อมกับกับคอฮยอกแจจนเลือดไหลเป็นทาง

"โอ๊ย!!พี่ดงเฮปล่อยผมๆ ผมยอมแล้วๆ"ฮยอกแจต้องยอมแพ้ในที่สุด ใครๆก็รู้ว่าในปราสาทนี้ดงเฮเก่งเรื่องนี้ที่สุด ค่อยรองลงมาด้วยฮยอกแจ

"ใครกันแน่ที่แพ้น้องเอ๊ย เป็นไงอยู่ดีๆไม่ชอบต้องมีแผลก่อนใช่มะถึงจะไปดีๆ"ดงเฮพูดในขณะที่ล้มตัวลงนอนทับฮยอกแจอยู่

"พี่ก็รู้ว่าผมสู้ไม่ได้ ทำไมยังจะทำแบบนี้กับผมอยู่อีก?"ฮยอกแจพูดในขณะที่หอบไปด้วย

"หึ!พี่รักเรานะพี่ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้เรา ไม่ใช่ไปจมปลักอยู่กับความคิดแค่นั้น"ดงเฮพูดในขณะที่ลุกขึ้นเลียแผลให้ฮยอกแจเบาๆ

"ผมก็รักพี่ แล้วก็...ขอบคุณนะครับ"ฮยอกแจพูดก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับที่ทั้งคู่เดินเข้าไปในวังพร้อมกัน พอเดินเข้าไปก็มีคยูฮยอนรอก่อนแล้ว

"เป็นไงหล่ะ สนุกมั้ย?"

"พี่คยูจะมาลองกับพวกผมมั้ยหล่ะ?"

"ไม่หล่ะ ฮยอกแจรีบไปเก็บเสื้อผ้า ข้าวของให้เรียบร้อย เค้าจะมาส่งตัววันนี้พร้อมกับรับตัวแกไปพร้อมๆกัน"

"โอเคๆ ผมกับพี่ดงเฮไปล้างตัวก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวมาใส่ยา"ฮยอกแจกับดงเฮรีบขึ้นไปล้างตัว

   ผ่านไป 20 นาทีทั้งคู่ก็ลงมาข้างล่างพร้อมกับที่สาวใช้ทั้งหลายมาใส่ยาให้แต่คงจะลำบากหน่อยเพราะ มีทั้งรอยเล็บของฮยอกแจ รอยฟันอันแหลมคมของดงเฮ ไหนจะแถวๆข้างลำตัวอีก ทั้งวังนี่วุ่นใส่ให้นานอยู่ไม่น้อยพอทั้งคู่ใส่เสร็จก็ลงมารวมตัวกับคยูฮยอน

"พร้อมนะฮยอกแจ เค้ามาเราจะได้พร้อมที่จะส่งน้องไปเลย"คยูเอ่ยถามอย่างกลัวๆนิดๆเพราะ เค้าเห็นแผลที่คอฮยอกแจแล้วเสียวแทน

"พี่คยูผมไม่ได้สะเพร่าอย่างงั้นนะแล้วอีกอย่าง เวลาพูดกับผมไม่ต้องทำหน้าแหยงขนาดนั้นก็ได้นะครับ"ฮยอกแจเอ่ยบอกก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟา

"ฮยอกแล้วไปอยู่นู่นอย่าทำวู่วามหล่ะ เข้าใจมั้ย?"ดงเฮถามกระชับฮยอกแจ

"ครับๆเข้าใจ พี่ดงเฮผมขอลูกหมาป่าตัวที่วิ่งเข้ามาหาผมไปด้วยนะ ส่วนองครักษ์ไม่ต้องหรอก"

"ตามใจพี่เห็นฝีมือเราแล้ว ไม่น้อยไปกว่าพี่หรอกตามสบาย"

"ขอบคุณมากครับพี่"ฮยอกแจพูดก่อนจะสวมกอดพี่ชายน้อย

"ไปเหอะเราไปรับพวกเค้ากัน ดูเหมือนพวกเค้าจะมาถึงแล้ว"คยูบอกก่อนจะไล่น้องๆออกไปรับพวกเค้ากัน

        หน้าวัง

"วังใหญ่เนอะ ทำตามที่พี่บอกเข้าใจนะซองมิน"ฮันคยองบอกก่อนจะหันไปพูดกับซองมิน

"นี่กระชับซองมินอยู่นี่แหละ ซองมินโตแล้วนะคิดอะไรได้แล้ว"ฮีชอลที่ตามมาด้วยเลยช่วยพูดให้ซองมินบ้าง ในขณะนั้นประตูก็เปิดออก

"ยินดีต้อนรับสู่วังหมาป่าของพวกเรา ข้าพี่ชายคนโตคยูฮยอน และพระอนุชาทั้งสองดงเฮและฮยอกแจ"

"ยินดีที่ได้รู้จักพะยะค่ะ ข้าองชายคนโตฮันคยอง และน้องๆทั้งสองของข้าคิบอมและซองมิน"

"เอาเถอะ เรามาถึงนี่กันแล้วจะพูดคุยกันก่อนมั้ย หรือจะขอกลับเลย"คยูฮยอนถามก่อนจะมองเพล่าแวมไพร์ที่อยู่ตรงหน้าตน

"พวกผมขอกลับเลยดีกว่า ผมขอส่งซองมินมาอยู่ที่แห่งนี้"

"ได้ครับ พวกเราจะดูแล้ให้เป็นอย่างดี ดงเฮพาซองมินไปดูห้องหน่อยสิ"คยูฮยอนบอกก่อนจะให้ดงเฮพาซองมินไปดูห้อง พร้อมกับที่ฮยอกแจหายตัวไป

"ส่วนทางผมขอส่งน้องชายคนเล็กฮยอกแจครับ อ้าว!หายไปไหนแล้วนะน้องคนนี้"คยูฮยอนพูดก่อนจะมีเสียงฮยอกแจแทรกขึ้น

"แค่ผมไปเอาลูกหมาป่าที่พี่ยูริลืมเอามาให้ผมเองพี่คยู ไม่เป็นต้องบ่นถึงผมเลย"ฮยอกแจเดินออกมาจากทางที่มืดๆพร้อมกับอุ้มลูกหมาป่าแนบอก แล้วก็โค้งน้อย

"ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมทำให้เสียเวลาท่านฮันคยอง เราไปกันได้เลยครับ"ฮยอกแจบอกก่อนที่จะโค้งลาพี่ชายของตนแล้วตามทั้งสองคนไปขึ้นรถม้า

   ทางด้านดงเฮกับซองมินที่ต้องพาซองมินมาดูห้องส่วนตัว ดงเฮก็ได้ชวนซองมินพูดคุยอะไรมากมายแต่ดูเหมือนซองมินจะไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไหร่แต่ก็ต้องทนฝืนตอบออกมา

"นี่ห้องของซองมินนะ เราให้แม่บ้านมาดูแลทำความสะอาดให้แล้วนะคงจะอยู่ได้นะถ้ามีอะไรก็เรียกใช้ได้เสมอเราเต็มใจช่วยซองมินนะ ^^"ดงเฮพูดร่ายยาวก่อนที่จะยิ้มให้ แต่ไม่นาก็หุบยิ้มลงก่อนจะพูดออกมาว่า...

"ถ้าไม่ชอบอ่ะก็บอกเราก็ได้ถ้าเราวุ่นวายกับชีวิตซองมินมากเกินไป เราก็ต้องขอโทษด้วยแต่เราอยากเป็นเพื่อนกับซองมินนะ เราจะช่วยซองมินเอง พักผ่อนให้สบายเถอะเราไม่กวนแล้วหล่ะ"ดงเฮพูดก่อนจะเปิดประตูออกไปแต่ซองมินก็ได้เรียกไว้ก่อน

"เดี๋ยวสิ...ดงเฮเราขอบใจมากนะ"ซองมินบอกด้วยใบหน้านิ่งๆพร้อมกับยิ้มที่มุมปากนิดๆ

"ไม่เป็นไรหรอก"ดงเฮพูดแล้วออกไปข้างนอก ก่อนที่คยูฮยอนผู้ซึ่งรู้ใจน้องชายจะเดินมาพูดด้วย

"ไม่ได้ลาฮยอกแจเลยนะ ไม่คิดจะตามไปหน่อยหรอ?"

"ซักหน่อยก็ดี ผมไม่อยากอยู่ให้ใครเค้าไม่ชอบหน้าผมหรอกนะ พี่คยูผมฝากด้วยนะ"ดงเฮที่พูดออกมาจากใจจริงก็เลยแปลงเป็นหมาป่าวิ่งไปตามลาฮยอกแจก่อนซักนิด ถึงจะทำให้ฝั่งนู้นเสียเวลาแต่มันก็แค่นิดเดียวเองไม่ใช่หรอ หมาป่าแบบพวกเราวิ่งเร็วจะตายไป

        บนรถม้า

"เฮ้อ~พี่ดงเฮไปไหนนะไม่คิดจะลาน้องเลยหรอไง"ฮยอกแจบ่นน้อยๆถึงดงเฮ ฮันคยองที่นั่งอยู่บนรถม้าด้วยดูเหมือนจะได้ยินกับคิบอม

"ผมรู้ว่าท่านได้ยินจะพูดอะไรกับผมท่านก็พูดมาเถอะ"ฮยอกแจบอกก่อนที่ฮันคยองจะพูดออกมา

"อยากหยุดมั้ยหล่ะ ข้าจะได้ให้รอก่อน?"

"ไม่ต้องหรอกครับ หมาป่าหน่ะไวกว่าแวมไพร์เยอะวิ่งแปปเดียวก็ถึงตัวผมแล้วหล่ะ จอดซักครู่นะครับพี่ผมอยู่ข้างหลัง"ฮยอกแจบอกก่อนที่ฮันคยองจะจอดรถม้า

"อ้อ ไปก่อนได้เลยนะครับ ผมไม่อยากนั่งในรถทั้งคืนหรอกนะค ผมกะว่าจะขอนั่งหลังรถดีกว่า"ฮยอกแจบอกก่อนจะเดินลงจากรถพร้อมกับที่รถม้าของฮันคยองก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปด้วย

"พี่ดงเฮออกมาวิ่งตามใจอีกแล้วนะ เดี๋ยวแผลเลือดก็ไหลอีกหรอก"ฮยอกแจพูดก่อนจะวางลูกหมาข้างตัวพร้อมกับสวมกอดพี่ชายสุดที่รักของตน

"แค่เนี้ยพี่ไม่ตายหรอกนะ ดูแลตนเองนะแล้วก็อย่าลืมดูแลเจ้าตัวน้อยด้วยหล่ะ"ดงเฮบอกในร่างหมาป่าที่ขนสีขาวพริ้วตามลมที่พัด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าอีกไม่นานหิมะก็จะตกแล้ว

"ครับๆผมหน่ะไม่อยากไปเลยจริงๆถึงเค้าจะญาติฝ่าพ่อ แม่ก็เถอะครับ ผมไม่ค่อยอยากสุงสิงหรอกถ้าไม่จำเป็น"

"ฮยอกแจแล้วแผลเนี่ย พวกเราหายช้านะระวังอย่าให้แผลปรินะ ถ้าพวกเค้าได้กลิ่นเลือดมันจะแย่เอา"

"ผมรู้ครับ พี่ดงเฮไปได้แล้วหล่ะ ผมก็ต้องไปแล้วนะ หวังว่าลูกหมาป่าตัวนี้จะวิ่งเร็วเท่าผมนะ"

"คิดผิดแล้วฮยอก ลูกหมาป่าตัวนี้อีกไม่นานก็จะโตขึ้นนะ ขาแข็งแรงวิ่งเร็วอยู่แล้ว"

"ผมก็หวังอย่างงั้น งั้นผมไปก่อนนะพี่ดงเฮ"ฮฮยอกแจบอกก่อนจะแปลงร่างเช่นเดียวกับดงเฮ ก่อนจะดันลูกหมาให้ลุกขึ้นยืน พร้อมกับวิ่งไปพร้อมฮยอกแจ แล้วทั้งคู่ก็วิ่งไปตามรถม้า

        ณ.วังหมาป่า

   ซองมินที่ออกมาเดินเล่นรอบๆวังก็เจอเข้ากับคยูฮยอนที่ดาดฟ้า ก่อนที่คยูฮยอนจะมองมาที่ซองมินพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

"เป็นไงครับชอบมั้ยห้องนั้นเป็นของดงเฮหน่ะ ดงเฮบอกจะยกให้ซองมินแล้วไปอยู่ห้องฮยอกแจแทน เป็นไงครับพออยู่ได้มั้ย?"

"ได้ครับ ว่าแต่นี่ดงเฮไปไหนหรอครับ?"

"วิ่งไปตามฮยอกแจหน่ะ เดี๋ยวก็มายังไงก็เชิญมาทานอาหารเย็นกับพวกเราด้วยนะครับ"คยูฮยอนบอกพร้อมกับเดินสวนซองมินออกไปข้างนอก

"ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดนี่ สงสัยเราจะมองพวกเค้าในแง่ลบเกินไป ขอบใจมากนะดงเฮ"

   ฮยอกแจที่ลากับดงเฮเรียบร้อยแล้วก็ได้วิ่งไปกับลูกหมาป่าจนมาถึงรถม้าก่อนจะคาบลูกหมาป่ากระโดดขึ้นไปบนรถม้าอย่างเบาๆ ไม่ให้เกิดการสะเทือนก่อนจะหมอบลงบนรถม้าพร้อมกับลูกหมาป่าที่มาอิงแอบฮยอกแจเหมือนเป็นแม่ที่ต้องให้ความอบอุ่นแก่ลูก พร้อมกับหิมะที่ปรายโปรยลงมา

"ปล่อยฮยอกแจไว้อย่างนั้นจะดีหรอพี่ฮัน?"

"ปล่อยเค้าไปเหอะ หมาป่าหน่ะมีขนที่หนาและร่างกายก็อบอุ่นเสมอแค่เนี้ยเค้าไม่มีทางเป็นอะไรไปหรอก เดี๋ยวเดียวก็ถึงแล้วหล่ะไม่ต้องกังวลไปหรอก"

"หลับให้สบายนะเจ้าตัวเล็ก"ฮยอกแจที่อยู่ข้างบนก็นำลูกหมาป่ามานอนข้างๆก่อนจะอวยพรให้ แล้วเข้าสู่นิทราไป

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ครบแล้วค่ะ โมแต่งเองงง?เองอ่ะ

คำพูดไม่ค่อยดี ไม่ค่อยรู้ราชาศัพท์เท่าไหร่แต่จะพยายามทำให้ดีนะคะ