MM รับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #15 : ส่งงาน osvaldo แห่งเอลทิลลิสเตียร (พลอย)

บทวิจารณ์เรื่อง osvaldo แห่งเอลทิลลิสเตียร

นามปากกา แสงไร้เงา

แนว แฟนตาซี (โรงเรียน)

หมายเหตุ : บทวิจารณ์นี้มีการสปอยล์เนื้อเรื่องค่ะ

เนื้อเรื่อง [9/10] เป็นแนวแฟนตาซีโรงเรียนทั่วไปที่ไม่ได้แปลกแยกหรือแตกต่าง เนื้อหาเบาสมองชวนให้อ่านได้เรื่อยๆ ไม่เครียดเคร่ง นับว่าผู้แต่งทำได้ดี เขียนสนุก ชวนให้เปิดอ่านบทต่อได้ไม่ยากเย็นค่ะ(สารภาพว่าพลอยอ่านเองก็เกิดอาการติดนิดๆ ฮ่าๆ)

การดำเนินเรื่อง [7/10] การดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็วถึงเร็วมากค่ะ บางเหตุการณ์ถูกตัดไปมากเสียจนปรับอารมณ์ไม่ทัน การตัดฉากยังไม่เนียน ควรลดความเร็วลง  ใส่รายละเอียดเหตุการณ์แต่ละเหตุการณ์เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยจะดีขึ้นค่ะ

การใช้ภาษา [5.5/10]

การบรรยาย การบรรยายในเรื่องเหมือนพยายามจะทำให้สละสลวย แต่ยังไม่สละสลวย ยังขาดองค์ประกอบในสถานการณ์นั้นๆ ที่จะทำให้คนอ่านอินตาม ประกอบกับมีการใช้คำความหมายใกล้เคียงไว้ข้างกัน และข้อผิดพลาดอื่นๆ ด้านหลักภาษาจึงทำให้คะแนนในส่วนนี้ลดฮวบลงไปเยอะค่ะ

-          มีการเรียงรูปประโยคสลับ ประโยคที่ควรไว้ข้างหน้ากลับอยู่ข้างหลัง ประโยคที่ควรไว้ข้างหลังกลับวางไว้ข้างหน้า เช่น

‘หมู่ดาวบนท้องฟ้าในยามราตรี ยามนี้ถ้าใครที่ได้มานั่งหรือนอนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารโรงเรียนก็จะต้องรู้สึกเช่นเดียวกันกับเด็กหนุ่มเป็นแน่ เพราะคนที่เจอเรื่องวุ่นวายในแต่ละวัน ถึงจะไม่เหมือนกัน แต่ถ้าได้มานั่งหรือนอนที่นี่ก็จะต้องรู้สึกว่ามันผ่อนคลายมากแค่ไหน’

ควรเรียงใหม่และจัดความสละสลวย เช่น

‘หมู่ดาวบนท้องฟ้าในยามราตรีฉายชัดแก่สายตา ความผ่อนคลายมากมายโอบอุ้มจิตใจเด็กหนุ่มผู้นอนอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียนอย่างเดียวดาย ไม่ว่าใครคนใดที่พบปะกับความวุ่นวายในชีวิต หากได้มาเห็นภาพนี้ ในยามนี้ คงรู้สึกไม่ต่างกันกับเขานัก’

สั้นลงใช่ไหมล่ะคะ สละสลวยขึ้นด้วย พลอยแนะนำว่าหากอยากทำให้สละสลวยก็ทำไปเลยค่ะ เต็มที่ไม่มีกั๊กเนาะ ระดับท่านทำได้อยู่แล้ว^ ^

-  ปัญหาการใช้บุรุษสรรพนาม เช่น ในบทสอง มีการใช้บุรุษสรรพนามทั้งสองแบบคือแบบบุรุษที่ 3(ผู้เขียนเล่า) กับแบบบุรุษที่ 1(ตัวละครเล่า) ควรเลือกใช้อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้นเพื่อป้องกันความสับสน และความถูกต้องค่ะ

- การใช้ sound effect ในเรื่อง เช่น เสียงเคาะประตูดังก๊อก ก๊อก ก๊อก ในบทที่สองท่านไม่มีบรรยายประกอบว่าคือเสียงอะไร ควรบรรยายต่อท้ายไว้ว่า ‘เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดต่อกัน’ หรือประโยคแนวๆ นี้ เพื่อความสมบูรณ์ค่ะ

- รูปประโยคบางประโยคสับสน อ่านแล้วรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เช่น ในบทสอง

‘เสียงเรียกของผู้เป็นน้าสาวไม่สามารถทำให้เจ้าของที่ไม่มีทีท่าจะตื่นได้ง่ายๆ และซึ่งเป็นตามที่เธอคาดไว้อยู่แล้ว’

แนะนำ เป็นประโยคที่อ่านแล้วงุนงง ใจความไม่ครบ ท่านบรรยายเพียงแค่ว่าพระเอกเป็นคนตื่นยากเท่านั้น ไม่ได้บอกต่อว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ตื่น น้าจึงต้องเข้ามาปลุก

ส่วนคำว่าและ,ซึ่ง,เป็น ไม่ควรนำมาวางติดต่อกัน ควรตัดคำว่าและออก เหลือแค่คำว่า ซึ่งเป็น จะดีกว่า

- ใช้การบอกเวลาเป็นตัวเร่งเนื้อเรื่องให้ไปไวมาก แนะให้เปลี่ยนเป็นบทบรรยายเหตุการณ์ช่วงนั้นๆ เพิ่มรายละเอียดเหตุการณ์เข้าไปแทนจะดีกว่าค่ะ

- มีการใช้คำความหมายใกล้เคียงวางใกล้กันบ่อยครั้ง อีกทั้งยังมีการใช้คำซ้ำในประโยคใกล้กัน ซึ่งจะมีบอกรายละเอียดในส่วนตรวจคำผิดค่ะ

- บรรยายลักษณะตัวละครโดยใช้สีผมเยอะมาก แนะให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นด้วยก็ดีค่ะ สารภาพว่าจำรูปพรรณสัณฐานอย่างอื่นอื่นไม่ได้เลยนอกจากสีผม

- มีการเว้นวรรคผิดบ่อยถึงบ่อยมาก มีทุกบทในแปดบทที่อ่านมาค่ะ เช่น ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งยืน ทอดมองผ่านบานหน้าต่างใหญ่ แก้เป็น ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งยืนทอดมองผ่านบานหน้าต่างใหญ่ ในบทอื่นๆก็เช่นเดียวกัน ท่านมีการเว้นวรรคผิดประปราย ลองตรวจทานแล้วแก้ดูนะคะ

คำผิด ออกตัวก่อนว่ามีตาเป็นเครื่องสแกน กระทั่งนิยายตัวเองยังแก้แล้วแก้อีกจนยังไม่ได้ลงเลยค่ะ 555 การตรวจไม่ได้มีเจตนาว่าร้าย แต่อยากให้นำคำแนะนำไปปรับปรุงในฐานะนักเขียนด้วยกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นพลอยอ่านไปได้ทั้งหมดแปดบทนะคะ (นับว่าเยอะมากแล้วสำหรับคนขี้เบื่อค่ะ 555)

บทหนึ่ง พ้น-พัน ซะอย่าง-ซักอย่าง สิน่ะ-สินะ ชายวัยกลาง-ชายวัยกลางคน คริสตัส-คริสตัล เวทมนต์-เวทมนตร์

โดยท่าทางกังวาน กังวานใช้กับเสียงเท่านั้นค่ะ แก้เป็น ด้วยเสียงกังวาน ประมาณนี้ค่ะ

ในบทบรรยาย - บทพูด ไม่ควรใช้ตัวเลขค่ะ แนะให้เขียนเป็นตัวอักษรจะดีกว่า เช่น หนึ่ง สอง สาม

อีกด้านมิติหนึ่ง แนะให้เติมคำว่า ใน หน้าคำว่า มิติ ค่ะ

บทสอง เนียม-เนียน(?) ทรง-ทรงผม กระเดาะ-สะเดาะ(?) น้าน่ะน้า-น้านะน้า หมั่นเขียว-หมั่นเขี้ยว ป่าวจ้ะ-เปล่าจ๊ะ ซะหน่อย-ซักหน่อย/สักหน่อย ชั่ง-ช่าง เด็กหนึ่ง-เด็กหนุ่ม ระแวง-ละแวก ตรี-ราตรี แสงสีรุ่ง-แสงสีรุ้ง สีรุ่ง-สีรุ้ง แหละ-แล้ว

ตกคำว่า ‘ก็’ ตรงท่อนเดินตามน้าลงไปค่ะ

คำว่า ‘นู้นโน่น’ ควรตัดออกนะคะ ไม่ได้ทำให้ประโยคเสียเลย

คำว่า ‘แล้ว’ ในตอนตักบาตรใช้ซ้ำกันสองที่ แนะให้ตัดที่ใดที่หนึ่งออกค่ะ

‘นางปฏิเสธปัดเบาๆ ที่มือเรียวของเด็กหนุ่ม’ ควรปรับเป็น ‘นางปัดมือปฏิเสธเบาๆ ที่มือเรียวของเด็กหนุ่ม’

‘แสงของตะวันแสดงให้เห็นว่ากำลังลับฟ้าในอีก 5 นาที’ อ่านประโยคนี้แล้วรู้สึกตะขิดตะขวงใจนะคะ รู้ได้อย่างไรคะว่าดวงอาทิตย์จะตกลงภายในห้านาที พลอยแนะให้ปรับเปลี่ยนเป็น ‘ดวงตะวันค่อยๆ เคลื่อนคล้อยไปทางทิศตะวันตก แสงที่เริ่มริบหรี่ลงเรื่อยๆ บ่งบอกว่าคงตกดินในไม่ช้า’ แนวๆนี้ค่ะ

คำว่า ‘หญิงสาว’ ในท่อนที่น้ากำลังจะเดินไปหน้าประตูบ้าน มีการใช้ซ้ำกันถึงสามครั้ง แนะให้ใส่ชื่อตัวละครตัวนี้ลงไปบ้างก็ได้ค่ะ อ่านมาตั้งแต่บทแรกมีแทรกชื่อยู่ไม่กี่จุดเอง เจอแต่คำว่า ‘น้าสาว’ ไม่ก็ ‘น้า’ เฉยๆ ตรงนี้ลองนำไปพิจารณาดูนะคะ

บทสาม คฤสหาน์-คฤหาสน์ คณา-คทา ชายวัยกลาง-ชายวัยกลางคน ติดดัก-ติดกับ/ติดกับดัก หนุ่มชาย-ชายหนุ่ม ทุ่มเข้ม-ทุ้มเข้ม หมั่นใจ-มั่นใจ เจ้านี้-เจ้านี่ ชั่ง-ช่าง หายชื้นใจ-ชื่นใจ นี้เจ้า-นี่เจ้า อย่างงี้-อย่างนี้ พำพึม-พึมพำ กระพริบ-กะพริบ แต่งตัง-แต่งตัว เขิลอาย-เขินอาย

ลูกบอลกำลังจะพุ่งมา ควรเติมคำว่า ‘ที่’ หน้าลูกบอล

คำว่า ‘ปรากฏ’ และ ‘บริเวณ’ ในย่อหน้าที่คุณตาโผล่มานั้นมีมากเกินไปค่ะ ตัดออกสักที่สองที่ก็ได้นะคะ

แล้วเธอยิ้มให้หลานชาย เป็น แล้วเธอก็ยิ้มให้หลานชาย

ภายใต้นอกกรอบลายสีทอง อันนี้ไม่รู้จะแก้ยังไงค่ะ ประโยคดูสับสน ท่านลองไปตรวจดูใจความแล้วเขียนใหม่ให้ถูกต้องแล้วกันนะคะ

‘ยืนมองเด็กหนุ่มแล้วโค้งอย่างนอบน้อมให้เขาแล้วผายมือไปยังประตูไม้ขนาดกลาง’ แนะนำให้เปลี่ยนเป็น ‘ยืนมองเด็กหนุ่ม โค้งให้เขาอย่างนอบน้อมแล้วผายมือไปทางประตูไม้ขนาดกลาง’

แนะนำ เราไม่จำเป็นต้องใช้คำสันธานเชื่อมประโยคให้ต่อกันเสมอๆ ก็ได้ค่ะ ใช้การเว้นวรรคก็ได้ เห็นได้จากประโยคข้างต้นที่ยกตัวอย่างมาให้ พลอยตัดคำว่าแล้วออกไปจุดหนึ่งแล้วใส่วรรคแทนค่ะ

‘ชื่อ เจฟฟรีย์ ฮาซินโต้เซีย’ หรือประโยคอีกประโยคที่เดลล์จะแนะนำตัวลูกน้อง ตามความคิดเห็นและธรรมชาติของคนส่วนใหญ่ที่พลอยเห็นมา (ย้ำนะคะ ที่พลอยเห็นมา) เวลาแนะนำตัวเขาจะไม่ค่อยนำหน้าด้วยคำว่าชื่อค่ะ ส่วนมากก็บอกว่า ‘ผม [ชื่อตัวเอง] ยินดีที่ได้รู้จักครับ’ หรือ ‘ผม [ชื่อตัวเอง] เป็นลูกน้องท่านเดลล์ครับ’ อะไรก็ว่าไป ลองพิจารณาดูนะคะ จะทำตามหรือไม่ก็เป็นสิทธิ์ของท่านเนาะ

‘ผู้เป็นตาเตือน’ คำว่าเตือนส่วนใหญ่จะใช้กับกรณีที่กำลังจะมีคนทำผิดจึงเอ่ยขัดขึ้นเพื่อกันไม่ให้ทำค่ะ ในกรณีที่อ่านนี้ควรจะใช้คำว่า ‘ปราม’ ที่มักใช้ในประโยคที่ทำผิดไปแล้วและต้องการให้หยุดค่ะ

*มีจุดสงสัยนิดหน่อยตอนสถานการณ์บนโต๊ะกินข้าวค่ะ อานนท์ถูกคนอื่นแกล้งอ่านความคิดใช่ไหมคะ แต่น้าแคทเธอรีนกลับบอกว่าเป็นเวทปิดกั้นความคิด ทั้งที่น่าจะบอกว่าเป็นเวทอ่านใจคนมากกว่า จุดนี้ลองตรวจสอบดูนะคะ*

*อ้อ อีกจุดหนึ่ง คือน้ากับหลานมีตาคนเดียวกันหรือคะ? แก้ด่วนจ้าแก้ด่วน*[หรือเข้าใจอะไรผิดไปก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ]

‘คนที่หลานไม่อยากให้คนนั้นได้ยิน’ ประโยคกำกวมแนวนี้มีประปรายถึงมากนะคะ กรณีนี้ควรแก้เป็น ‘คนที่หลานไม่อยากให้ได้ยิน’ ค่ะ

บทสี่  อ้ะ-อ่ะ แหละ-แล้ว ล่ะกัน-ละกัน โครต-โคตร ปริดชีพ-ปลิดชีพ ตัวปลอบ-ตัวปลอม

น่าสงสารรร ตามความเห็นพลอย การใส่ตัวอักษรตัวท้ายต่อยาวเป็นพรืดไม่ได้เพิ่มอารมณ์คนอ่านให้อินไปด้วยเลยค่ะ แล้วแต่ท่านนะคะ จะทำตามคำแนะนำหรือไม่ก็ได้

‘ชายอีกคนยืนก้มหน้าให้ผู้เป็นนาย’ ควรเติมคำว่าที่หน้าคำว่ายืนค่ะ

‘มือด้านขวาปรากฏแสง’ ควรเติมคำว่าก็หน้าปรากฏค่ะ

*ประโยคตกหล่นในเรื่องมีเยอะมาก ส่วนมากจะตกไปประมาณคำสองคำ (แต่ทำความหมายเปลี่ยนไปเลยค่ะ ต้องระวัง) บางส่วนกลับมีคำส่วนเกินแทรกเข้ามาเยอะ (คำที่ความหมายใกล้เคียงกันตามข้างต้นค่ะ) อ่านทวน ปรับแก้ให้สมดุลแล้วอารมณ์เรื่องจะไม่ติดขัดนักค่ะ*

บทห้า กัน-กับ นั้น-นั่น นั้นแหละ-นั่นแหละ เวทมนต์-เวทมนตร์ เดี๋ยวซะ-เดี๋ยวซัก นิ-นี่

เรียกเรียบ ควรตัดคำใดคำหนึ่งออก

บทหก ชั่ง-ช่าง

บรรยายว่าด้านซ้าย แต่ประโยคต่อมาก็ด้านซ้าย ตรวจสอบดูนะคะ

*ถึงกลับเลยรีบ เป็นหนึ่งในกรณีประโยคที่มีคำเพิ่มขึ้นมาแล้วไม่มีความหมายค่ะ ผนวกกับเขียนผิดด้วย แก้เป็น ถึงกับรีบ*

บทเจ็ด ซะ-ซัก เวทมนต์-เวทมนตร์(คำนี้ผิดเยอะนะคะ)

ใช้ไม้ยมกเยอะไปในย่อหน้ารก ลดทอนแล้วใส่คำอื่นลงไปก็ย่อมได้ค่ะ หรือจะใช้วรรคช่วยก็ได้อีกนั่นแหละ

บทแปด ใช้คำว่าขนาดใหญ่ในประโยคใกล้กัน แนะให้ตัดออกคำใดคำหนึ่งค่ะ

นะค่ะ ต้องเป็น นะคะ คำว่า นะค่ะไม่มีบัญญัติใช้ในภาษาไทยค่ะ

และ เป็น แล้ว

หน่ะ เป็น น่ะ

แหล่ะ เป็น แหละ

*คั่นสักนิด สงสัยมากๆ ยัยอ้วนดินแดนคือไรอ่ะคะ?#โดนตบ 555*

มิติ [6/10] ตัวละครเอกในเรื่องนี้แทบไม่มีมิติเลยค่ะ จะว่าอย่างไรดี เอาเป็นว่าขอวิเคราะห์และชี้แจงแต่ละตัวตามความเข้าใจนะคะ

อานนท์/รีคาเทล พระเอกผู้หล่อเหลาประดุจดั่งเทพบุตรจุติมาเกิด (ยอมรับว่ากรี๊ดภาพตัวละครค่ะ หุๆ) มีความเป็นเด็กในตัวเองสูงนะคะจากที่อ่านมา แต่สิ่งเดียวที่ทำให้พลอยตงิดใจ(มากๆ) ในตัวละครเอกตัวนี้เลยคือ เขาดูไม่แปลกใจที่ได้เจอโลกใหม่ ไม่แปลกใจที่หลุดเข้ามาในโลกเวทมนตร์ ไม่แปลกใจที่น้าหรือกระทั่งตาก็ใช้เวทมนตร์ได้ ยังไม่นับที่ต้องไปเรียนโรงเรียนเวทหรือพ่อแม่ตายเพราะปกป้องโลกเวทมนตร์นี่อีก ปรับตัวได้เร็ว ทำตัวตามปกติได้ไวมากค่ะ ติดใจจริงๆ ว่าไวเกินไปไหม?

แคทเธอรีน/น้าหลิว น้าสาวสุดสวยแอบแฝงความร้าย ตัวละครนี้ทำได้ดียกเว้นจุดเดียวคือความเป็นเด็กและผู้ใหญ่ที่ตีกันอยู่ในตัวเอง เข้าทำนองเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เจอพี่ชายก็อีกอย่าง เจอตาก็อีกอย่าง เจอศัตรูก็อีกอย่าง บุคลิกยังไม่นิ่ง พยายามอีกนิดก็จะเยี่ยมแล้วค่ะในส่วนนี้

ส่วนตัวละครอื่นๆ อาทิคุณตา เดลล์ เจฟ ยู ฮารัส อมรา หรือแอรีส ถือได้ว่ามีบุคลิกค่อนข้างอยู่ตัว แยกนิสัยออกได้ว่าใครเป็นใคร แต่อีกจุดที่จะติเลยคือส่วนของตัวร้ายค่ะ ตัวร้ายยังขาดความขลังอย่างมาก ไม่ได้รู้สึกน่ากลัวหรือเกรงขามอะไรกับตัวร้ายเลย เหมือนตัวร้ายละครไทยที่ออกมาเพื่อตายหรือโฉบไปโฉบมาให้งงเล่นมากกว่า นายใหญ่ก็เช่นเดียวกัน ยังขาดความขลัง พัฒนาตรงนี้อีกสักนิดนะคะ

รวมคะแนน 6.875/10 ค่ะ

สรุปรวมแล้ว นิยายเรื่องนี้ไม่ได้แปลกใหม่ ไม่ได้หวือหวา แต่เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตาม (ดึงพลอยให้อ่านแนวโรงเรียนได้ก็สุดยอดแล้วค่ะ ปกติไม่ได้อ่านแนวนี้เลย จริงๆนะ) ขาดเพียงการใช้ภาษาที่ยังไม่สมบูรณ์ ยังขาดๆ เกินๆ อยู่ ตัวละครมีเสน่ห์ในตัวของมันเอง แต่ยังตีบทไม่แตก รายละเอียดยังไม่เป๊ะ ภาพรวมดีแต่หากมองโดยละเอียดจะพบช่องโหว่ การดำเนินเรื่องติดจะเร็วเกินไป ยังไม่รู้อะไรเป็นอะไรก็ตัดจบเสียแล้ว แนะนำให้รวบหลายๆ ตอนที่สั้นมาเป็นตอนเดียวกันดีกว่า หาจุดพีคที่จะจบให้ได้แล้วค่อยขึ้นบทใหม่ พยายามเข้านะคะ

หวังว่าบทวิจารณ์นี้จะช่วยให้นักเขียนได้นำคำติชมไปปรับปรุงเพิ่มเติมในนิยายได้ไม่มากก็น้อย ทั้งนี้ทั้งนั้นพลอยเป็นนักวิจารณ์มือใหม่แกะกล่อง หากวิจารณ์อะไรผิดพลาดไปก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ ^^

 

 ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ