ห้องวงกลม

ลำดับตอนที่ #5 : FOOL'S FAKE TEAR : oori1

 

1. นิยามตัวละคร :: หนุ่มใบ้ ใส บื้อ ซื่อ มึน พ่วงด้วยดีกรีความเป็นพ่อทะลุปรอท

2. ภาพตัวแทน :: #

3. อธิบายลักษณะเพิ่มเติมจากภาพ :: สูง 183 ซม. หนัก 59 กก. สังกัตสายเคะ(จะหญิงจะชายก็เคะหมด) ผมสั้นประบ่า เป็นโรคติดผ้าพันคอ แต่งกายด้วยชุดสีหม่นเท่านั้น ที่ภายใต้ผ้าพันคอมีแผลเป็นที่เหมือนถูกกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

4. ชื่อ - นามสกุล :: ดีวาน ฟอร์เซสโซ่

5. อายุ ::  22  ปี

6. เพศ/ รสนิยมความรัก :: ชาย / รับได้หมดขอแค่เป็นคนดีและรักเขาจริง

7. นิสัย :: ดีวานเป็นคนที่ใบ้แดกจึงสื่อสารกับคนอื่นได้ยาก เขามักจะพกสมุดเปล่าติดตัวไว้หลายๆ เล่มเพื่อเขียนคำพูดสื่อสารกับคนอื่นเป็นแบบง่ายๆ แต่ถ้าสมุดที่มีพวกคำตายตัวอย่างเช่นแนะนำตัว ขอบคุณ ขอโทษ จะมีแยกไว้เป็นเล่มต่างหาก ชอบแต่งกายด้วยชุดสีมืดมนเพราะตามที่เจ้าตัวเขียนบอกคือมันเป็นการไล่โชคร้ายอย่างหนึ่งที่ทางครอบครัวให้ทำ ถึงจะบื้อ ชอบทำหน้ามึนและใสซื่อแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าดีวานจะโง่ เขารู้ว่าสิ่งไหนจริงสิ่งไหนไม่จริงและคิดไตร่ตรองเองได้ เป็นพวกมีความเป็นผู้นำแบบเก็บเงียบ เป็นแยวหลังคอยสนับสนุนคนอื่นอยู่ห่างๆ ก็พอ มีดีดรีความเป็นพ่อสูง เรื่องงานประนีตแบบฉับไวงี้ล่ะถนัดนัก เป็นห่วงเป็นไยคนอื่นจนบางครั้งอาจจะไปกระตุกต่อมขี้รำคาญเขาเข้าได้ ความอดมนสูงพอควร ชอบเรื่องเฮฮาปาร์ตี้ พรรคพวกตัดสินใจยังไงก็จะขอช่วยเหลือให้ถึงที่สุด หากพบเจอกับเรื่องที่ประดังเข้ามาติดๆ อาจทำให้สมองช้าลงจนมึน ซุ่มซ่ามสะดุดโน่นนี่เอาได้ สิ่งที่ชอบคือเสียงหัวเราะของคนอื่น และเมื่อไหร่ที่ดีวานนึกคึกเขาจะลุกขึ้นมาเต้นรำ หรือไม่ก็เคาะจังหวะ เป่าใบไม้หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้มีเสียง แต่ถึงดีวานจะซื่อ บื้อ มึน ใจดีมีเมตตาขนาดไหน เขาก็ยังโกรธเป็นและโกรธขึ้นมาเมื่อไหร่คงไม่ฟังอะไรเป็นแน่แท้(ถ้าไม่อาละวาดก็ร้องไห้เงียบหนีกลับไปเลย)

8.1 สิ่งที่ภูมิใจสุดๆ :: ความสามารถในการเต้นรำ กับผ้าพันคอถักเองยาว 30 เมตร(แม่เอ้ย!?)

8.2 มันคือความรันทด :: สื่อสารกันไม่รู้เรื่องและถูกปฏิเสธจากผ้าพันคอที่ให้ไป

8.3 สิ่งที่ทำให้ดีใจ :: มีคนรับผ้าพันคอ คนชื่นชมในการเต้น สื่อสารกับคนอื่นได้สำเร็จเสียที

8.4 สิ่งที่ทำให้โกรธ :: พวกที่บังอร เอ้ย! บังอาจมารังแกพรรคพวกของเขาอย่างสาหัส และพวกที่มันมากระตุกผ้าพันคอออกไปจากคอของเขา

8.5 สิ่งที่ทำให้เสียใจ/ร้องไห้ :: สมเพศกับความไร้น้ำยาของตัวเอง กับการที่ถูกปฏิเสธความหวังดีอย่างไร้เยื่อไย(แบบมากๆ)

8.6 สิ่งที่ทำให้เขินอาย :: เมื่อเป็นเป้าสายตามากเกินไป(ถ้าไม่ได้กำลังเต้นน่ะนะ)

8.7 ด้านน่ารักสุดๆ :: ยามเมาในเวลาด้านอื่นๆ คนอื่นอาจจะคิดว่าหมอนี่จุ๊กจิ๊ก ซุ่มซ่ามน่ารำคาญ แต่ถ้าได้เมาแล้วนอกจากจะปั้นหน้ายิ้มเอ๋อเป็นหนุ่มรูปงามแล้วยังพ่วงมาด้วยความสามารขี้อ้อนขี้ตื้อที่ถ้าได้จับเกาะจะไม่ปล่อยหลุดเลยทีเดียว

8.8 เจอแบบนี้มาดหลุด :: ถ้ามีสาวๆ มาอ้อล้อป้วนเปี้ยนจะลุกลี้ลุกลน เมื่อถึงขีดสุดจะถึงขั้นถล่มทุกอย่างที่ขวางหน้าแล้ววิ่งฉิวหายไปเลย(สักสองชั่วโมงเดี๋ยวมันก็หาทางมารวมกลุ่มได้เองล่ะ)

9. เผ่าพันธุ์ :: มนุษย์

10. ความสามารถ :: งานเย็บปักถักร้อย การเต้นรำ พิเศษสุดๆ คือการทำให้สัตว์เชื่องงายกว่าคนอื่น

11. ข้อเสีย/ปมด้อย :: มีความใจอ่อนมากเกินไปนิด ถ้าไม่แต่งกายด้วยชุดสีหม่นจะกลายเป็นคนที่ไร้ความมั่นใจ และถ้ามีคนมาสะกิดแผลเก่าเรื่องแผลที่คอจนมีการละรึกเรื่องย้อนหลังจะมีโอกาศช็อกได้

12. เล็งบทแบบ... :: ตัวฮาร่อนไปร่อนมากับพวกตัวเอก

13. เสนอแนะตัวเอง :: รับไปแล้ว แกล้งได้ ยำได้ ฆ่าได้(พรวด!) เอาไปรุมโทรมยังได้ เป็นสาธารณะประทานเลยครับ

>> อันเชิญตัวละครสแตนด์บายดูซิ ใส่คำตอบของตัวละครเลย <<

หน้าม้าคนที่ 1 หนุ่มหล่อดูดีมีชาติตระกูลเดินเข้ามายืนขรึม

“สวัสดี เจ้าคือคนที่อาณาจักรเมเจสต้าตามหาให้วุ่นใช่ไหม?”

# (ชี้ตัวเอง ทำหน้ามึน ส่ายหัวดิกๆ)

“....งั้นดูเหมือนข้าจะไม่มีธุระกับคนอย่างเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะพูดจริงหรือเท็จ ข้าก็ไม่ชอบหน้าเจ้าเอาเสียเลย”

# (ยิ้มเอ๋อ เอียงคอ ยังเมาอยู่)

หน้าม้าคนที่ 1 เมินแล้วจากไป

หน้าม้าคนที่ 2 สาวน้อยน่ารัก เดินจ้ำเข้ามาจ้องตาด้วยดวงตาไร้เดียงสา ทำแก้มป่อง

“นี่ๆ ช่วยซื้อตุ๊กตาหมีกระซวกไส้ที่ข้าทำเองหน่อยสิ”

# //กำลังเขียน "ตอนนี้ข้ายังไม่มีเงิ....."

“อยากได้แบบอื่นไหม กระต่ายกระซวกไส้ก็มีนะ”

# //รีบเขียน "...เงินขอดูก่อนได้ไหม" (เงยหน้ามาจะชูป้ายแต่ไม่ทันละ)

หน้าม้าคนที่ 2 ต๊อกแต๊กจากไป...

หน้าม้าคนที่ 3 หญิงแก่ๆ แลยากจน เดินกระย่องกระแย่งตัวงอ ขาสั่นพั่บๆ ผ่านมา

“โอย... ข้าว่าข้าเดินไปไม่ถึงสถานที่แห่งนั้นแน่... ข..ข้าควรทำอย่างไรดี”

# (วิ่งรี่ไปประคอง)

“ล..แล้วเจ้าเป็นใครหรือ”

# (ชูป้ายแนะนำตัว)

“อ๋อ แล้วข้า...นี่ข้าจะไปไหน?”

# (ส่ายหัวพั่บๆ)

“อ๋อ ว่าแต่เจ้าเป็นใคร?”

 # (ชูป้ายอีกที)

“อ้าว ถ้าเจ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว...แล้วข้าเป็นใคร?”

# (ยิ้มเงียบ เหงื่อแตก)

“เฮ้อ เจ้านี่พูดไม่รู้เรื่องเลย ข้าไปดีกว่า เอ้อ แล้วนี่ข้าจะไปไหนนะ ดูสิเจ้าชวนคุยข้าเลยลืมเลย”

# (เอ๋อ...ตะลึง)

...จบการนำเสนอ...

คุยกับหม่ามี๊ของตัวละคร

Jin L. :: เอ่อ เหมือนมันเป็นธรรมเนียมที่ควรปฏิบัติ ข้าขอทราบนามท่าน

# ชินครับ

Jin L. :: สมมติว่าท่านมีบทแบบที่เล็งเอาไว้ แต่พอประกาศผลแล้วไม่ใช่ ท่านจะถอนตัวไหม

# ไม่เป็นไรครับ รับลูกผมไปยำเถิด

Jin L. :: กล้าพอที่จะเปลี่ยนแปลงคุณลูกสักเล็กน้อยเพื่อให้เกิดความสมดุลกับเรื่องไหม

# ได้สิครับ

Jin L. :: ถ้าข้าจะเป็นแม่สื่อให้ลูกท่านไปเกี่ยวดองกับใครโดยที่ท่านไม่รู้มาก่อน จะเป็นอะไรไหม

# ไม่เป็นไรเพราะมันเป็นเรื่องสำคัญนี่ครับ

Jin L. :: ถ้าข้าส่งคำถามไปถามในไอดีหรือในข้อความลับ ห้ามรำคาญนะเออ

# ว่างครับไม่ต้องห่วง//หัวเราะ

Jin L. :: เอาล่ะ ข้าขอจบความยืดยาวของการสมัครเพียงเท่านี้ จ่ายค่าสมัครออดิชั่นมา (ห๊ะ!!) ล้อเล่น!!~

# .....(ยิ้ม)

 ...เสร็จสิ้น ปิดประเด็น ขอบคุณ...