กำลังใจที่ยิ่งใหญ่จากเธอ

ลำดับตอนที่ #5 : กำลังใจที่ยิ่งใหญ่จากเธอ

พร้อมบอกว่า "แจนไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่ล้มแล้วไม่ลุก" เธอร้องไห้ไปแล้วพูดไป ในตอนนั้นผมไม่ได้สนใจเธอเพราะผมมัวแต่คิดถึงเรื่องนั้น "สู้สิ เพ เพสู้สิ สู้อ่ะ สู้ๆๆๆ" "สู้เว้ยยยยย สู้" เธอบอกให้ผมสู้ต่อไป แต่ตอนนั้นจิตใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวผมจึงเดินหนีไป ผมได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของเธอและมันก็เบาลงๆๆๆๆๆ
ผมเห็นเธอยืนพิมเสื้อสีขาวอยู่หลายตัว เมื่อตกบ่ายผมก็เห็นเธอขนเสื้อสีขาวที่มีลายสีแดงไปวางขายที่เดิมที่ผมเคยนั่งขายตรงหน้าตึกแถวตึกหนึ่ง ผมเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ ที่ให้การต้อนรับลูกค้าอย่างดี ผมเหลือบไปเห็นลายเสื้อที่เธอพิมพ์ มันเขียนว่า "สู้โว้ย" เมื่อผมเห็นภาพนั้น ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที ว่าเราต้องสู้ๆ เราจะยอมแพ้ได้ไงเมื่อล้ม เราก็ต้องลุกก ลุกขึ้นสู้ต่อไป เราต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงไม่ว่าอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด มันทำให้ผมมีกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ "ใช่สิผมมันไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้นิ ผมต้องสู้ สู้ สู้โว้ย" ผมเดินไปหาเธอและช่วยเธอขายเสื้อ
     เหตุการณ์ในครั้งนั้นเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้เห็นถึงจิตใจลึกๆของหญิงแกร่งผู้หนึ่ง ถึงแม้เธอจะเสียใจแค่ไหนแต่เธอก็ไม่มีวันยอมแพ้ เธอจะสู้ๆ และ สู้ ส่วนผมก็ได้รับกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ จาก"แจน"เพื่อนที่แสนดีของผม และประสบการณ์ครั้งสำคัญที่ผมจะไม่มีวันลืม...