อัลกอ(ริทึม)หรือจะทึม ภาคสายลับ

ลำดับตอนที่ #3 : ซื้อของ!! ทำไมมันยากยังงี้

 “โอ้ย  ทำไมคนเยอะอย่างนี้นี่”  มะลิบ่นขณะกำลังเบียดเลือกเสื้อลดราคาแข่งกับคนอื่นอยู่

            “แล้วจะทำไงล่ะจ๊ะ  หนูมะลิ”  เสียงเรียกซะหวานเลี่ยนมาจากด้านหลังที่คอยกันไม่ให้คนอื่นเบียดเข้ามาโดนตัวคนที่เกือบจะเป็นแฟนตน

            “ไม่ต้องพูดมากเลยนะ  พี่วัตมาช้านี่”  มะลิแว้ดใส่แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร  ในเมื่อ

วิวัต  รัตนชัยภิรมย์  เด็กหนุ่มเจ้าของร้าน  สัญญา ณ กอหญ้า  ตามจีบมะลิตั้งแต่ยังเรียนด้วยกัน

            เรียนรุ่นเดียวกันแต่อายุต่างกันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคณะอัฉริยะของมหาวิทยาลัยมีไว้เพื่อสอนผู้เป็นอัฉริยะ  มีสมองที่เรียนรู้ได้เร็วกว่าคนอื่น  (ชื่อคณะ อัฉริยะ  มหาวิทยาลัย รัตนปัญญา)

            “พี่วัตช่วยกันเลือกหน่อยสิ  เอาอันที่มันเป็นผ้ายืด  เรียบ ๆ ไม่มีลายน่ะ”  มือเลือกควานหาไปทั่วกระบะขณะสั่งไปด้วย

            “จ้า  แต่ผ้าร้านพี่ก็มีนะ  ทำไมจะต้องมาซื้อผ้ามือสองด้วยนะเนี่ย”  เหงี่ยพราวจากที่ต้องใช้แรงเยอะ  ทั้งกันคนให้มะลิและมือข้างที่ว่างเลือกเสื้อ 

คนเป็นเจ้าของร้านใหญ่ต้องมาเบียดซื้อของด้วยเหรอเนี่ย

            “น่า  ซื้อเสร็จจะเล่าให้ฟัง” 

            หลังจากเลือกกันอยู่นานก็ได้ของที่ต้องการ  ทั้งสองจึงมานั่งทานไอศครีมร้านประจำก่อนจะออกไปซื้อของรายการต่อไป

======= -^- ==========

            “เหลืออีกกี่รายการคะ  มะลิ”  วิวัตหันหน้ามาถามเมื่อเดินออกมาจากร้านขายอาหารกระป๋อง

            “อืม  ไปซื้ออุปกรณ์คอมอีกสองสามอย่างก็ครบแล้วค่ะ”  ใบรายการถูกคว้าขึ้นมาสำรวจอีกรอบ

            “เฮ้อ  พี่ว่าของแต่ละอย่างไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกันเลยนะคะ”

            “หุหุ  เดี๋ยวตอนกลับถึงบ้านแล้วมะลิจะเล่าให้ฟังค่ะ”  คำตอบสุดท้ายก่อนจะเดินเข้าร้านมานะคอมพิวเตอร์  อันเป็นร้านเก่า ๆ อยู่มุมสุดของห้างทางที่จะเดินออกไปที่จอดรถ

            ร้านมานะคอมพิวเตอร์นี้  รับซื้ออุปกรณ์คอมพิวเตอร์เก่า ๆ ทุกชนิด  การตกแต่งร้านไม่ค่อยจะต่างไปจากร้านรับซื้อขยะซักเท่าไหร่

            “พี่วัตทำตัวลีบ ๆ นะคะ  เดี๋ยวของที่วางข้างทางเดินจะร่วงลงมาทับแบน”  มะลิบอกอย่างขำ ๆ เมื่อวิวัตแกว่งแขวนไปชนฮาร์ดดิสก์ที่วางเรียงสูง

            “โอ้ย  ทำไมต้องมาซื้อแต่ร้านที่ขายของเก่าอย่างนี้ทุกอย่างล่ะคะ  ทั้งเสื้อผ้า  อุปกรณ์คอม”

เสียงเบื่อ ๆ บ่นไป  สำรวจของที่วางขายรอบ ๆ ร้านไป

            “สวัสดีค่ะ  พี่มานะ”  มะลิยกมือไหว้ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาที่ง่วนอยู่กับของหลังเคาเตอร์

            “โอ๊ะ  ตาย  ตาย!!”

            “โครม....” เสียงของตกเป็นทางหลังจากคนเรียงของหันหน้ามาดูตามเสียงเรียก

            “เฮ้อ  มะลิเอ้ย  มารยาทดีซะไม่มีนะ”  เหมือนพี่ล้อน้องเล่น

            “อ้าว  ก็ดีสิคะ  บุพการีสั่งสอนมาดี  มะลิเป็นเด็กดีจำคำสอนของท่านได้” ยิ้มปนเสียงหัวเราะถูกส่งไปให้มานะ  ชัยพิทักษ์  เด็กกำพร้าที่มีความขยันเป็นตัวดันให้มีช่องทางทำมาหากินที่ไม่เหมือนใคร

            “เอ๊ะ  น้องมะลิรู้จักคนนี้ได้ยังไงคะ  พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง”  ด้วยอำนาจล้นเหลือจึงไม่เป็นการยากเลยที่วิวัตจะสืบความเป็นไปของผู้เป็นที่รัก

            “หึหึ  พี่วัตอย่าคิดนะคะ  ว่านักสืบที่ตามมะลิตลอดน่ะจะเห็นทุกความเคลื่อนไหวได้”  เด็กสาวคนเก่งรู้อยู่ตลอดว่าไม่มีความเป็นส่วนตัว 

แต่ด้วยความสงสารที่ลูกจ้างจะไม่มีอะไรไปรายงานเจ้านายจึงทำตัวให้ติดตามได้ง่าย ๆ ถ้าเมื่อใดที่รู้สึกเบื่อ  อย่าหวังเลยว่าจะได้เห็นแม้แต่เงา

            “อ่ะ  มะลิรู้ด้วยเหรอคะ”  วิวัตถามไปงั้น ๆ ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ในเมื่อรู้จักนิสัยกันดี

            “พี่มานะมีของตามรายการนี้ไหมคะ”  มะลิยื่นรายการให้อย่างไม่ปิดบัง

            ผู้เชี่ยวชาญไล่สายตาไปเรื่อย ๆ ก่อนจะตอบ  “อืม  มีนะ  แต่รอหน่อยได้ไหม  บางอย่างมันต้องใช้เวลาหน่อย  กว่าจะเอามาได้  ของที่เอามาลงใหม่ยังไม่ค่อยเรียบร้อยน่ะ”

            “ค่ะ  งั้นส่งไปให้ที่บ้านเลยล่ะกัน  จะให้คนเอารถมารับในอีกสองชั่วโมง”

            “จะบรรจุลงกล่องให้นะ  ระวังอย่าให้กระแทกล่ะ” 

            ใบสัญญาซื้อของเซ็นเรียบร้อยเพื่อความแน่ใจของทั้งสองฝ่าย

######  == #############################

ขอโทษนะค้าาาา
ตอนนี้มันสั้นมากเลย  เพราะตอนแต่งไม่ค่อยมีเวลาน่ะคะ
งานก็เยอะ  โอ๊ยยย  ชีวิตฉัน ^^
อันนี้มาแต่งแก้เครียดน่ะค่ะ อิอิ
ถ้าอ่านแล้วไม่ดียังไง  ติชมมาได้นะค้าาา
ไงก็กรุณาติดตามตอนต่อไปด้วยค้าาา

อ้อ  แต่ล่ะตอนจะพยายามแทรกความรู้เข้าไปนะคะ
เป็นความรู้เกี่ยวกับการทำงานของคอมพิวเตอร์น่ะค่ะ
อิอิ
ไว้อันต่อไปจะอธิบายให้ฟังนะคะ 
ว่าความหมายของชื่อเรื่องน่ะคืออะไร
เพื่อบางคนยังไม่รู้นุ่ะค่ะ
คำว่า "อัลกอริทึม" เป็นคำเฉพาะน่ะค่ะ
^=^  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ