อัลกอ(ริทึม)หรือจะทึม ภาคสายลับ

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มปฏิบัติการ

            กระเป๋าสีชมพูวางอยู่ข้างสาวน้อยในชุดแส็คสีเดียวกันยืนเด่นอยู่กลางลานหน้าห้าง  จากท่าทางการยืนและตำแหน่งเป็นเป้าสายตาผู้คนที่ผ่านไปมาได้ไม่น้อย 

            “พรหมลิขิตบันดาลชักพา  ดลให้มาพบกันทันใด  ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล  พรหมลิขิตดลจิตใจ”  เสียงโทรศัพท์อันไม่ค่อยเข้ากับชุดเจ้าของดังขึ้น

            “สวัสดีค่ะ”

            “...”

“อะไรเนี่ย  ไหนว่าจะมารอรับไง  มะลิมารอตั้งนานแล้วนะ”  มะลิรับสายอย่างอารมณ์เสีย

            “หา  จะไม่ว่างอีกสามชั่วโมง”  ความผิดหวังอย่างแรงทำให้มะลิอารมณ์ขึ้นไม่น้อย

            “เออ  เออ  ไม่ต้องมาเลย  มะลิไปเองก็ได้”  โทรศัพท์ถูกวางสายอย่างกระแทกกระทั้น

            “ไปคนเดียวก็ได้  โธ่เอ้ย  จะจีบกันทั้งทีทำตัวให้ว่าง ๆ มาดูแลกันหน่อยก็ไม่ได้”  เสียงบ่นอู่อี้  ขณะเดินถือกระเป๋าเข้ามาในห้างเพื่อไปยังร้านที่คิดไว้

            “สวัสดีค่ะ  คุณหนู”

“สวัสดีค่ะ  พี่สาว”  การทักทายอย่างคุ้นเคยเกิดขึ้นในร้านที่มาประจำ

“สินค้าตัวใหม่มาแล้วนะคะ  เชิญด้านในค่ะ”  พนักงานขายในชุดสีเหลืองนวลเดินนำไปห้องลองชุดที่จัดไว้เป็นสัดส่วน

            “เดี๋ยวมะลิลองเสร็จแล้วจะบอกนะคะ  ว่าจะเอาตัวไหน”  หน้าขาวหันไปสบตาอย่างสุภาพ

            “กดกริ่งที่อยู่บนโต๊ะก็ได้นะคะ”  พนักงานชี้ให้ดูกริ่งสีเขียวน่ารักบนโต๊ะ

            “ค่ะ  คงอีกนานไม่ต้องรอนะคะ  ถ้ามีงานอื่นต้องทำ”  รอยยิ้มหวานบาดใจส่งให้

            “ค่ะ  เชิญคุณหนูตามสบายนะคะ”  คำพูดสุภาพถูกส่งมาก่อนที่มือจะปิดประตูกั้นเพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้าพิเศษ

            “เฮ้อ  น่าเบื่อจริงเลยต้องมาตีหน้าดี ๆ หวาน ๆ ใส่คนอื่นเนี่ย”  คุณหนูชุดสีชมพูกลับมาทำท่าสบาย ๆ  ไม่สมกับคำเรียกเมื่อซักครู่เท่าไหร่เมื่ออยู่คนเดียว

            กระเป๋าสีชมพูคู่กายวางลงอย่างทะนุถนอมบนโต๊ะกระจกใสกลางห้อง  ก่อนที่มะลิจะเดินไปเลือก ๆ ชุดที่แขวนอยู่มาดูขนาดเสื้อ

            มีเพียงชุดสีชมพูเท่านั้นที่ถูกเลือกมาแขวนเรียงกันบนราวที่ว่างอยู่อีกอันหนึ่ง

            การสลับชุดไปมาทำอยู่หลายครั้งพร้อมกับการล้วงหาบางสิ่งในกระเป๋า

ชุดที่ใส่ออกจะประหลาดซักนิด  แบบชุดกึ่งงานราตรีกึ่งชุดไปเที่ยวทั่วไป  ซึ่งปกติกระโปรงจะไม่มีกระเป๋าข้างแต่ชุดของมะลินี่นะ  จะเหมือนของคนอื่นได้ยังไง

การค้นหาของในกระเป๋ากระโปรงนานพอควรจนได้สิ่งที่ต้องการ  (^o^  เหมือนกระเป๋าโดเรมอนเลย)

            โทรศัพท์เครื่องที่เคยโดนมะลิวางสายอย่างไม่ค่อยปรานีปราศรัยเท่าไหร่  ร้องดังเป็นเพลงขึ้นเมื่อมือซ้ายกดไปที่ปุ่มฟังเพลง (ปุ่มที่เป็นรูปตัวโน้ตลอยไปลอยมา  ถ้าคนอ่านโน้ตเป็นคงเป็นได้ซักเพลงล่ะนะ)

            “ช้าง  ช้าง  ช้าง  น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า  ช้างมันตัวโตไม่เบา  จมูกยาว ๆ เรียกว่า งวง  มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่า งา  มีหู  มีตา  หางยาว”           

เสียงเงียบไปเล็กน้อยก่อนที่จะมีเสียงตะโกนให้ตกใจเล่น  “เอาช้างติดกันนะ”

จากการฟังเพลงและชุดสีชมพูที่เลือกมาแขวน  มะลิต้องใช้เวลาในการคิดหารหัสเปิดกระเป๋าอยู่นาน

            “ใครตั้งรหัสเนี่ย”  บ่นไปงั้นแหละ  จะมีใครตั้งได้อีกล่ะ  นอกจากแม่ของมะลินั่นเอง

            สองมือที่ว่างอยู่จัดการเรียงชุดสีชมพูใหม่  ก็ขนาดเสื้อร้านนี้เหมือนชาวบ้านเค้าที่ไหน

            “ชุดร้านนี้มีขนาดเป็น  สัญญา  ณ  กอ  หญ้า  แทนขนาด S M L XL ซินะ”  นี่มันชื่อร้านนะ  เอามาตั้งเป็นขนาดเสื้อซะได้ 

            เจ้าของร้านจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าหนุ่มหน้าสวยเหมือนผู้หญิงที่ตามจีบมะลิมาตั้งแต่เรียนปริญญาระดับพิเศษที่มหาวิทยาลัยด้วยกัน 

            ความร่ำรวยที่พ่อแม่สร้างมาให้บวกกับหัวด้านธุรกิจของหนุ่มหล่อที่ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับการสอนแบบพิเศษ  ช่วยส่งเสริมให้ธุรกิจที่ใหญ่อยู่แล้วขยายไปได้กว้างขวางเกือบทั่วโลก

            จากชุดสีชมพูที่มี  คือ  สัญญา 2 ตัว  ณ 5 ตัว  กอ 1 ตัว หญ้า 3 ตัว

            “เฮ้อ  รหัสอะไรล่ะเนี่ย” 

            มะลิต้องกลับไปคิดทบทวนระหว่างเพลงที่ฟัง  และนับจำนวนชุดอยู่นานก่อนที่จะตาพราวเป็นประกาย 

มือข้างที่อยู่ใกล้กระเป๋าชมพูเอื้อมไปหยิบ

            “แกร็กแกร็ก  แกร็กแกร็กแกร็ก”  เสียงจากการหมุนรหัสเกิดขึ้นอย่างช้า ๆ

            “ตึง”  ฝากระเป๋าเปิดขึ้นในที่สุด

            “เฮ้อ  ช้าซะไม่มี”  สิ่งที่ปรากฏในกระเป๋าเป็นเพียงใบรายการสีชมพูเช่นเดียวกับสีกระเป๋า

            “โอ้พรหมลิขิตบันดาลชักพา  ดลให้มาพบกันทันใด  ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล  พรหมลิขิตดลจิตใจ”  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

            “สวัสดีค่ะ  ว่างแล้วเหรอ  ทิ้งมะลิไปตั้งนาน”  เสียงงอน ๆ กรอกลงไป

            “มะลิเสร็จแล้วนะ  เดี๋ยวออกไปซื้อของได้เลย  เจอกันที่หน้าร้านข้าวหลากสีล่ะกันนะ”  เหมือนคำสั่งบอกก่อนวางโดยไม่ฟังเสียงอีกฝ่าย

            มะลิกดกริ่งหลังจากเก็บของเข้ากระเป๋าเหมือนเดิมแล้ว ชุดชมพูที่เลือกขนาดจนพอใจวางไว้บนโต๊ะรอพนักงาน

            “ค่ะ  จะให้ส่งที่บ้านเลยไหมคะ”  พนักงานถามขณะเดินเข้ามาในห้อง

            “เอาตัวที่วางอยู่บนโต๊ะส่งไปเลยค่ะ”  พลางส่งเงินพอดีราคาชุดที่เลือกให้

            “ขอบคุณค่ะ  คุณหนู”  เสียงตามมารยาทแว่วตามมาหลังจากมะลิเดินจากร้านไปที่เป้าหมายต่อไป

########### *=* #################

 
 เนื้อเรื่องอาจจะน่าเบื่อนิดหน่อย  ก็ขอโทษด้วยนะค้าา ^=^
มือใหม่น่ะค่ะ  เพิ่งจะแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก

ความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ จากตอน  เริ่มปฏิบัติการ

เจอรหัสอีกแล้ว  จะใช้รหัสอะไรเปิดกระเป๋าเนี่ย

จากเพลงที่มะลิเปิดฟังขณะเลือกชุดนั้น  จะนับตามจำนวนคำว่า “ช้าง”  ที่ติดกัน

ช้าง  ช้าง  ช้าง  น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า  ช้างมันตัวโตไม่เบา  จมูกยาว ๆ เรียกว่า งวง  มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่า งา  มีหู  มีตา  หางยาว

จะได้  3  1  1

แล้วมานับจำนวนชุดที่มีตามแต่ละขนาด  คือ  กอมี 1 ตัว  หญ้ามี 3 ตัว 

มะลิจึงหมุนรหัสเป็นคำว่า  “กอหญ้า” 

ถ้าหมุนเป็น “หญ้ากอ”  จะไม่มีความหมาย

หรือจะดูจากตอนหมุนรหัสก็ได้ค่ะ

“แกร็กแกร็ก  แกร็กแกร็กแกร็ก” 

จะหมุน 2 คือ “กอ”  มีอักษรสองตัว  และ 3 คือ “หญ้า”  มีอักษรสามตัว

**อันนี้ไม่นับสระ  หรือวรรณยุกต์ที่อยู่ข้างบนนะคะ 

กระเป๋าจะเปิดได้อย่างง่ายดาย