อัลกอ(ริทึม) หรือจะทึม ภาคอนาคต

ลำดับตอนที่ #1 : แมวงก กัน ขนมพิเศษ

ฟังเพลงเก่า ๆ ค่ะ (^^)


########### ^0^ #################

                    เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าไปมากทำให้คนไม่ค่อยได้ใช้ความคิดของตนเองเท่าไหร่  เมื่อนานไปความคิดที่เคยได้ใช้มากมายในอดีตเพื่อช่วยแก้ปัญหาที่จะเจอในประจำวันถูกลืมเลือน  ผู้คนต่างคิดว่ามีเครื่องจักรคอยช่วยไม่จำเป็นต้องใช้ความคิด  ความสวยงามที่อยู่ในความคิดบริสุทธ์เริ่มไม่มีให้เห็น  สังคมที่เคยสวยงามหายไปตามกาลเวลา

          จนกระทั่งผู้นำของประเทศไทยที่เต็มไปด้วยความสามารถ  เที่ยงธรรม  รู้จักนำธรรมะมาใช้ในชีวิตได้มีอำนาจเต็มตัวไม่มีมารร้ายคอยขัดขวางได้พัฒนาประเทศเรื่อยมา  ศาสนาพึ่งพิงใจที่เคยถูกลืมเลือนฟื้นกลับมาอย่างรวดเร็ว  การส่งเสริมแกมบังคับให้เยาวชนเรียนหลักธรรมของศาสนาประจำชาติ   มีมหาวิทยาลัยที่พร้อมรับผู้ที่ฝักใฝ่ในด้านธรรมะและมีการทำงานวิจัยเกี่ยวกับเรื่องที่เล่าสืบกันมาแต่อดีตอีกทั้งในหนังสือธรรมก็บันทึกไว้  นั่นคือ  การใช้จิตในการเคลื่อนย้ายและทำงานต่าง ๆ แทนเครื่องจักร 

แต่ผู้ที่จะทำได้จะต้องศึกษาในด้านนี้อย่างจริงจัง 

          "แมวม่วง  งานวิจัยที่ให้ทำน่ะไปถึงไหนแล้ว" เสียงใจดีถาม

          "หาข้อมูลบ้างแล้วครับอาจารย์  ตอนนี้กำลังจะออกสำรวจจำนวนผู้ใช้จิตในมหาลัยว่ามีเท่าไหร่ครับ"  ดวงตาสีน้ำทะเลมองผู้ถามอย่างเคารพนับถือ

          "อืม  ถ้างานวิจัยนี้สำเร็จจะเป็นหน้าเป็นตาให้แก่มหาลัยมากเลยนะ  ถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็ไปถามดีดี้ได้เลยนะ"  มือขาว ๆ เหี่ยว ๆ  ตามวัยยื่นขนมชนิดพิเศษที่หาซื้อที่ไหนในโลกไม่ได้อีกแล้ว 

          นั่นคือ  ลูกกลมรสขนมไทยชนิดต่าง ๆ   ที่อาจารย์บรรจง  วิจิตรผลิตขื้นมากับมือ

สิ่งนี้เป็นผลงานจากการทำงานวิจัยเครื่องเคลือบขนมให้อยู่ได้นานโดยไม่ต้องแช่เย็นหรือแปรรูป  ที่สำคัญคือไม่ต้องใส่สารกันเสีย  แต่นี่ไม่ใช่งานวิจัยโด่งดังอะไรนะ  เป็นแค่งานอดิเรกของอาจารย์ใจดีคนนี้เท่านั้นเอง (ทำไมจารย์เก่งอย่างนี้เนี่ย)

เหตุจูงใจให้ทำน่ะหรือ  ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกเช่นกัน 

แค่คุณตาที่แสนดีหาเครื่องมาเก็บขนมให้หลานสาวตัวน้อยที่ชอบกินขนมอย่างล่ะนิดล่ะหน่อยแล้วเหลือทิ้งนั่นแหละ  ประมาณว่ากินไปได้คำสองคำก็จะเปลี่ยนไปกินอันใหม่เรื่อยไป  

อันที่เหลือน่ะเหรอ  ก็ต้องเก็บไว้น่ะสิจะมีใครไปช่วยกินล่ะ  ก็คุณเธอเล่นกินแต่ขนมที่คนแก่กินไม่ค่อยได้นี่มีแต่ของหวานแถมคอสเลสเตอรอลสูงอีกต่างหาก 

          "ขอบคุณครับ  ขนมอาจารย์นี่อร่อยมาเลยครับ  อาจารย์ไม่คิดจะทำขายเหรอครับ"  แมวม่วงชวนคุยเป็นการค้าเผื่อจะหารายได้พิเศษได้อีกทางหนึ่ง

          "หึหึ  แมวม่วงจะมาเรียนทำขนมกับครูไหมล่ะ  เผื่อจะไปเปิดร้านไม่ต้องมาเป็นอาจารย์พิเศษให้เหนี่อย  แถมมีเวลาทำงานวิจัยเพิ่มขึ้นอีกนิด"  อาจารย์ตาสีน้ำตาลอ่อนหันมามองตรง ๆ หลังจากวางของหนังสือทั้งหลายไว้บนโต๊ะแล้ว

          "โห  อาจารย์แล้วจะมีเงินพอกินข้าวเหรอครับแค่ขายขนม  ผมว่าสอนพิเศษที่นี่ดีแล้วจะได้ทบทวนสิ่งที่เรียนไปพร้อมกับสอบคนอื่นด้วยครับ  เงินเดือนก็เยอะดี"  นั่นไงแววงกนิด ๆ แสดงออกมาจนได้สินะ 

บรรจง  วิจิตรที่เป็นทั้งอาจารย์และเพื่อนร่วมงานของแมวม่วง  ความสนิทที่ได้อยู่ใกล้กันมานั้นทำให้ไม่ยากเลยที่จะมีเรื่องสัพเพเหระมาคุยกันได้เรื่อย ๆ  จนจะได้เวลากลับบ้าน