อัลกอ(ริทึม)หรือจะทึม ภาคสายลับ

ลำดับตอนที่ #1 : รับคำสั่ง

คอมพิวเตอร์สีเขียววางอยู่บนโต๊ะในห้องทำงานที่ถูกแบ่งโดยรั้วเล็กอย่างเป็นสัดส่วน 

การประมวลผลข้อมูลดังขึ้นอย่างแผ่วเบา  ก่อนที่เสียงประกาศจะดังขึ้น

            “พยูนจะเกยตื้น  อาหารขาดตลาด  เศรษฐกิจตกต่ำ  ทรัพย์สินที่ให้ ใช้จนคุ้ม” 

            “มาแล้วเหรอ”  เสียงอุทานอย่างเบื่อ ๆ  ดังขึ้นจากในครัว

            ตื้ด....   ตื้ด...

            “มะลิมีข้อความถึงคุณค่ะ”  เสียงเรียกหาคนมาตอบกลับ

            “รู้แล้วจ้า  เร่งอยู่ได้”  มะลิวางตะหลิวลงบนจานข้างกระทะ  เดินผ่านม่านลายกระต่ายมาที่คอมพิวเตอร์สุดโปรด

            “แกร็ก  แกร็กแกร็ก .....” เสียงพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างคล่องแคล่วจากที่ได้ฝึกฝนมาแต่ยังเล็ก

เห็นพยูนเกือยตื้นแล้ว  กำลังหาของสู่ตลาด  ปรับตัวเข้าสู่เศรษฐกิจตกต่ำอยู่  ทรัพย์สินที่ได้จะคุ้ม

ประโยคตอบกลับถูกส่งไปในทันทีที่พิมพ์เสร็จ

            “อืมม  ได้เวลาทำงานซะที”  มะลิบิดขี้เกียจอย่างเป็นเอกลักษณ์จากการเรียนศิลปะการป้องกันตัวหลายชนิดมาแต่เด็ก

            ท่าออกกำลังการที่ต้องยกแขนขึ้นแล้วเอียงตัวไปข้างหลังทำเป็นสะพานโค้ง  พาให้สายตามองขึ้นไปบนเพดานดูสติกเกอร์สะท้อนแสงที่เธอเป็นคนนำไปติดระหว่างฝึกฝนอยู่ในบ้าน  เพื่อเก็บแต้มความก้าวหน้าของตนเอง

            “พรึ่บ  พรึ่บ..”  ด้วยหูที่ดีกว่าคนอื่นทำให้มะลิได้ยินเสียงอันแผ่วเบามาจากทางหน้าต่างบานเล็กบนประตู  ขณะทำสะพานขึ้นลง

            “เฮ้ย  บินมาติดได้เกือบทุกวันสิน่า”  ท่าตีลังกากลับหลังจากท่าสะพานโค้งเปลี่ยนไปได้อย่างรวดเร็วตามความชำนาญของผู้ผ่านการฝึกฝนมานาน

            มะลิย้ายตัวเองไปช่วยนกด้วยความเร็วแทบมองตามไม่ทันว่าช่วยนกลงมาด้วยวิธีใด

            “ระวังหน่อยสิ  เจ้านกน้อย”  มือขาว ๆ ลูบหัวสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ อย่างแผ่วเบา  จนมันมีแรงพอจะบินกลับรังไป

            เป็นนิสัยที่เธอได้มาจากพ่อผู้เป็นแพทย์อัฉริยะผู้พร้อมที่จะช่วยรักษาผู้ป่วยได้ตลอดเวลา  ทุกสถานการณ์ 

มือสองข้างที่ช่วยผู้คนมามากมาย  สามารถช่วยให้ลูกสาวคนสวยเพียงคนเดียวมีความคิดคล้ายแพทย์ฝึกหัดที่กำลังจะบินสู่โลกกว้างเพื่อช่วยเพื่อนมนุษย์อีกมากมาย 

ฝีมือการรักษาอันอ่อนหัดของลูกสาวในสายตาพ่อ  กลับเป็นฝีมืออันยอดเยี่ยมในสายตาแพทย์ทั่วไป  ถึงแม้นลูกจะไม่ได้รับความเป็นอัฉริยะมาจากพ่อเต็ม ๆ  แต่ก็มีบางส่วนที่ได้มาจากการอบรมสั่งสอนที่ต้องพร่ำสอนเป็นร้อย ๆ รอบก่อนที่ลูกตัวเล็กจะเติบโตมาได้อย่างที่พ่อต้องการ 

การมีใจเป็นกลาง  มีความเสียสละที่จะช่วยมนุษย์ได้ทุกคนอย่างเต็มความสามารถ  ไม่แบ่งเชื้อชาติ  ชนชั้น  หรือความสำคัญในด้านที่เป็นประโยชน์

“ได้เวลาทานข้าวแล้วค่ะ  มะลิ”  เสียงไพเราะที่ได้จากการผสมเสียงดังมาจากคอมพิวเตอร์เครื่องเดิม

            “จ้า  จะรีบกินรีบไปทำงาน  หาเงินเข้าบ้าน”  คำตอบเหมือนล้อเวลาคุยอยู่กับเพื่อนสนิทแว่วมาจากสาวน้อยที่กำลังวิ่งเข้าไปจัดการอาหารในครัวให้เรียบร้อย

            “ค่ะ  อย่าให้สายเหมือนเวลาตื่นนอนตอนเช้าที่สาย  2  นาทีนะคะ”  เสียงขำปนย้ำความไม่ตรงเวลาเมื่อเช้า

            “จ้า  คอมพิวเตอร์ตรงเวลา”  มะลิประชดไปงั้น ๆ แก้เหงาเหมือนทุกทีก่อนจะรีบไปทำหน้าที่ของตน

            ช่างเป็นคอมพิวเตอร์พิเศษจริง ๆ ที่สามารถตั้งเวลาหัวเราะให้เข้ากับบทสนทนาได้  ทั้งโลกตอนนี้ที่นี่คงเป็นที่เดียวที่มีคอมพิวเตอร์พิเศษนี้  ด้วยแม่ที่เป็นอัฉริยะด้านคอมพิวเตอร์ได้สร้างคอมพิวเตอร์นี้มาเพื่อเป็นเพื่อนคุยกับลูก  ขณะที่ตนกับสามีออกไปทำงาน 

บ้านแสนดีที่พร้อมไปซะทุกอย่างด้านเทคโนโลยีนี้จะมีที่ไหนในโลกอีก  ทั้งยังความอบอุ่นของครอบครัวที่จะมาอย่างเต็มเปี่ยมเป็นบางครั้งที่  พ่อ  แม่  ลูก  มาอยู่กันพร้อมหน้าเมื่อทุกคนทำงานของตนเองเสร็จ

=========== *o* ============

            เมื่อกินข้าวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วมะลิเดินไปตามทางที่มุ่งไปยังสระว่ายน้ำหลังบ้านที่เล็กกว่ามาตรฐาน  ด้านข้างสระมีบันไดให้เดินลงไปเล่นน้ำง่าย ๆ

            จ๋อม...   รองเท้าคู่สวยเข้ากับขาเรียวขาวพาเดินหาทางไปกดปุ่มกระเบื้องที่ก้นสระ

            “กรุณาบอกรหัสผ่าน”

            “OCNK พยูน”  มะลิตอบได้โดยไม่เสียเวลาคิดมากนัก

            “เชิญครับ”  ประตูกว้างเปิดออกต้อนรับ

            “รายการมาหรือยัง”  จอหย่นลงมาจากเพดานเมื่อเจอเสียงถาม (ไม่ต้องตกใจ!  เหมือนของหล่นมาจากโต๊ะนั่นแหละ)  พร้อมปรากฎหน้าตาชายหนุ่มหล่อขยับหน้าขยับปากไปมาคล้ายความเมื่อยที่ต้องทนเกร็งท่าเดิมมานาน

            “อรุณสวัสดิ์ครับ  มะลิตื่นสายนะวันนี้  ทำเอาผมเมื่อยหน้าเก็กรอตั้งนาน”  เสียงหล่อพอ ๆ กับหน้าตาเอ่ยออกมา 

            “น่านะ  สายนิดหน่อยเอง  ข้อความมาช้าเหมือนกันนะ ไม่ใช่ความผิดมะลิคนเดียว”  ตาสีดำปนน้ำตาลอ่อนมองไปที่หน้าจอคอมอย่างตรงไปตรงมา

            “โธ่  มะลิอย่าจ้องแบบนี้สิ  แมวน้อยอย่างผมก็กลัวแย่สิ”  หน้าบนจอคอมเปลี่ยนเป็นกลัวนิด ๆ  เขินหน่อย ๆ อีกทั้งอมยิ้มชวนให้น่าหมั่นไส้

            “หึ  ไม่คุยล่ะ  เอาเรื่องงานก่อนดีกว่า   เดี๋ยวไม่ทันโดนดุอีก”  หน้าสวยหันไปอีกทางพร้อมตั้งใจทำงาน 

แต่จะมีใครกล้าดุสาวน้อยคนเก่งนี้หรือ  ถ้าขาดเธอซะ  งานหลายอย่างต้องหยุดชะงัก  จะไม่คุ้มกว่าหรือกับแค่รอเวลาอีกนิดหน่อย  งานจะสำเร็จอย่างสวยงาม

            “สารส่งมาแล้ว              กรุณาก้าวไปตรวจสอบที่   12 , 24  ครับ” 

            “อืม”  ตาใสมองไปรอบห้อง 

มะลิเดินไปยืนที่จุดเริ่มต้นที่มีเครื่องหมาย start ปรากฏอยู่ตรงมุมห้องด้านขวา

สองเท้าพาเดินไปข้างหน้า  ไปข้าง ๆ  

แล้วกระโดดบนกระเบื้องแผ่นสุดท้ายที่เดินมาถึง 

กลางห้องถูกพลิกกลับเป็นโต๊ะสีขาวสะอาดขนาดโต๊ะหมากรุกพร้อมกระเป๋าสีชมพูวางอยู่ข้างบน (แล้วกระเป๋ามันติดโต๊ะได้ไงเนี่ย  +=+ )

            ห้องที่เคยเป็นกระเบื้องสีขาวถูกเปลี่ยนพลิกกลับเป็นสีชมพูตามตารางที่ตั้งไว้ ข้าวของที่เคยเป็นอยู่เมื่อเดินเข้ามาอยู่เปลี่ยนเป็นอีกสไตล์หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด 

            “อืม  เหมือนห้องมหัศจรรย์จริง ๆ มารับงานครั้งหนึ่งเปลี่ยนแบบห้องครั้งหนึ่ง”  ลูกกวาดสีสวยวางอยู่บนโซฟาสีชมพูเข้าชุดกับห้อง  ยั่วน้ำลายเด็กน้อยให้เดินไปหยิบ

            “อ่ะ  เลือกสีดี ๆ นะ  มะลิ  ถ้ากินผิดสีอาจตายได้นะจ๊ะ”  เสียงหล่อเตือนทันทีที่มะลิหยิบลูกกวาดสีเขียวขึ้นมาแกะ

            “ว่าล่ะ  งั้นจะให้กินสีอะไรล่ะ”  หน้าง้ำถาม  ขณะสองเท้าสวยพาเดินไปหน้าจอคอม

            “ใจเย็นจ้า  คนสวย”  ความอารมณ์ดีตลอดเวลากล่าวอย่างใจเย็น

            ตามหลักศาสนาธรรมะสอน                 หากเจ้าวอนจะทำการตามประสงค์

            ควรพินิจพิจารณามิงั้นคง                    ตกวังวนนรกร้ายมิพ้นภัย”

            “จากกลอนนี้จะบอกเองว่าควรกินสีอะไร  มีแค่ไม่กี่สีเอง  ชมพู  เขียว  ขาว  ดำ  แค่นี้  คิดเองนะ เป็นการบริหารสมองไปในตัวไง  ไปล่ะนะจ้ะ  มะลิคนสวย  จุ๊บ”   เสียงหล่อลาโดยให้จูบแปลก ๆ เป็นการส่งท้าย

            “เฮ้อ  คอมพิวเตอร์ยังติ๊งต๊องเหมือนเดิม   แม่นะแม่(=o=)  ตั้งโปรแกรมอะไรไว้เนี่ย !!”  หน้างอง้ำเดินมาอ่านกลอนบนหน้าจออีกหลายรอบก่อนจะรู้ว่าควรกินลูกกวาดสีอะไร

############ ^O^ #############

ความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ จากตอนรับคำสั่ง

รู้ไหมคะว่ารหัสผ่านที่มะลิตอบก่อนจะผ่านประตูที่สระน้ำคืออะไร

OCNK พยูน 

วิธีถอดรหัส  คือ  cipher text  จากบทสนทนาระหว่างมะลิกับคอมพิวเตอร์ค่ะ

ตื่นสาย  คือ  เลื่อนอักษรภาษาอังกฤษไปข้างหลัง

2 นาที  คือ  เลื่อนไป  2  ตัว

            อักษรปกติ       

A  B  C  D  E  F  G  H  I   J   K   L  M  N  O  P  Q  R  S  T  U  V  W  X  Y  Z

C  D  E  F  G  H   I   J  K  L  M  N  O   P  Q  R  S  T  U  V  W  X  Y  Z  A  B

            อักษรที่เลื่อนไปข้างหลัง  2  ตัว

ดังนั้น  OCNK  =  MALI   ชื่อมะลินั่นเอง  ส่วนพยูน คือ รหัสแทนตัวตนค่ะ

ส่วนพื้นกระเบื้องที่มะลิกระโดดเหยียบนั้น  นับจาก 12 , 24

เริ่มจาก start  แล้วเดินไปข้างหน้า  12  กระเบื้อง  ที่เดินไปข้างหน้าก่อนเพราะว่าที่จุดเริ่มอยู่ที่มุมขวาของห้องค่ะ  จะไปทางซ้ายก่อนแล้วเดินเหมือนปูก็กระไรอยู่ (*-*)

ไปทางซ้าย  24  กระเบื้อง

อันสุดท้ายที่เดินถึงนั่นแหละ  เป้าหมาย                                                                                             start

õ

õ

õ

ต่อมาคือมะลิจะกินลูกกวาดสีอะไรให้ไม่เป็นพิษ

จากกลอนจะตีความได้ว่า 

ตามหลักศาสนาแล้ว  การจะกระทำสิ่งใดควรมีการพิจารณาให้ดีเสียก่อนที่จะทำ  เพราะหากทำโดยไม่คิดอาจพาตนเองลำบากได้

ฉะนั้น  ลูกกวาดที่กินได้ไม่เป็นพิษนั่นคือ  สีขาว  ค่ะ  ก็สีขาวแทนความสะอาดบริสุทธิ์ตามธรรมะนี่นา