คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : some time. I love u. [ fic sj] 1.นายว่าไงนะ o_o
-s b-
“ฮันคยองๆ ไอ้ฮัน ไอ้ป๋าฮันโว้ยยยยยยย” ผมถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงของคุณเจ๊คิม ฮีซอล อะไรกันๆ คนกำลังหลับอยู่ดีๆ มาปลุกกันซะอย่างนั้น ว่าแต่ไปทะเลาะกับซีวอนมันรึไงถึงได้มาปลุกผมแต่เช้าแบบนี้น่ะ
“อารายยครับพี่ ปลุกผมมาทำไมกันน่ะฮะ” ผมถามก่อนจะลุกขึ้นมาจากเตียงนุ่มนิ่มของผม นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งที่ผมได้นอนเดียวแบบนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ ตอนแรกผมต้องนอนกับซีวอนแต่บังเอิ๊น บังเอิญ ว่าช่วงนั้นซีวอนกับพี่ฮีซอลดันคบกันพี่ฮีซอลเลยลากไอ้วอนไปนอนด้วยนั้นเอง ผมก็เลยได้นอนสบายใจคคนเดียวอย่างงี้ไงล่ะ
“ รีบๆออกไปข้างนอนเร็วมีฉากหวีทจะให้ดูแหละ” พี่ฮีซอลพูดก่อนจะกวักมือเรียกผม ฉากหวีทหรอ คู่ไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่คังทึก เยเรียว คิเฮ ผมไม่ดูนา
“คู่ไหนอาพี่”
“คยูมินๆ เร็ซๆดิ เดี๋ยวอดเห็นหรอก”
“คยูมิน ไม่เอาอะ ผมนอนก่อนล่ะ” คยอย่างฮันคยองไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการนอนหลับ เมื่อคืนเล่นดูบอร์ดเยอะไปหน่อย นอนซะดึกดียังโชกดีที่วันนี้ไม่ต้องไปทำงานไม่งั้นล่ะก็ผมคงเป็นหมีแพนด้าแข่งกับไอ้เยมันโน้น ว่าแต่ไอ้เยมันเป็นหมีแพนด้าตั้งแต่เมื่อไรหว่า
“มีอะไรดูก็บุญแล้ว ถ้านายไม่ไปตามชั้น ชั้นคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร” พี่ฮีซอลพูดก่อนจะยืนเท้าสะเอว ถึงผมจะอยากนอนมากแค่ไหนแต่ถ้ามันเป็นคำสั่งของพี่ฮีซอลผมควรจะไปทำ ถ้าผมยังอยากจะมีชีวิตอยู่ดูโลกนี้ต่อ ผมไม่ตอบอะไรก่อนจะเด่งลงมาจากเตียงแล้วเดินออกไปข้างนอก
หน้าห้องคยูมิน
ตอนนี้ผมมาสถิตอยู่ที่หน้าห้องคยูมินมัน ไม่เห็นจะมีสองคนนั้นเลยนี่เท่าที่เห็นก็มีแค่สมาชิกทุกชีวิตมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูและด้วยความฉลาดของผมที่มันมีเยอะเกินไปจึงสรุบออกมาได้ว่า พวกมันมานั่งวิปัดสนากันหน้าห้องคยูมินนั่นเอง แต่สุภาษิตของผมมันบันญัติไว้ว่า เข้าเมืองตาริ่วก็ต้องริ่วตาตาม เห็นสมควรว่าถ้าผมไม่อยากตายด้วยฝีมือพี่ฮีซอลก็ควรจะไปนั่งฟังคยูมินพร้อมๆกับทุกคนนั้นเอง ผมช่างเป็นคนที่มีไอคิวเลิศล่ำซะจิงๆเน๊อะ ^^ คนหล่อก็งี้แหละ
“อ๊ะ คยูอย่าสิ” เสียงของซองมินดังออกมาจากประตูมันยิ่งทำให้พวกเราลิงแสม ไม่ใช่ๆ ลิงผู้น่ารักทุกตัว(คน)ยิ่งแนบหูชิดประตูเข้าไปอีก ทำไมประตูมันเล็กอย่างงี้วะ ถ้าว่างๆผมจะไปซื้อประตูขนาดที่พวกเราสามารถเงียหูฟังได้ครบทุกคนโดยไม่ต้องเบียดกันแบบนี้
“ซองมิน ชั้นไม่ไหวแล้วนะ ขอ….ของร้อง…ล่ะ” คยูพูดกับซองมินด้วยน้ำเสียงกระเส่า ผมพึ่งรู้ว่ามันก็หื่นใช่ย่อยแฮะ
“ไม่เอาคคยู ชั้นยังไม่พร้อมนะ”
“ทุกทีเราก็ทำแบบนั้นไม่ใช่หรอฮะ ทำไมคราวนี้มินถึง..” อ่าวๆ มันพูดต่อว่าไงวะ ผมถูกหมาตัวไหนไม่รู้ดึงตัวผมไป และด้วยความที่ผมจะต้องรักษาหน้าที่เป็นนายทวารประตูผมเตรียมหันหลังจะไปด่าไอบ้าตัวนั้นที่ทำให้ผมพลาดการฟัง
“อะไรของนายเนี่ย มาลากชั้นทำไม” ผมพูดก่อนจะหันหลังกับไปที่ประตูอีกครั้ง
“พี่ฮัน ผมมีเรื่องจะคุยน่ะ” เสียงไอ้วอนนี่หว่า อะไรของมันอีกเล่า คนกำลังทำภารกิจลับเฉพาะอยู่โว้ย ถึงผมจะคิดอย่างนั้นแต่ผมก็เดินหันหลังกับไปพูดกับซีวอนต่อ
“มีอะไรก็ว่ามาสิ ชั้นมีเวลาไม่มากนา”
“เราไปคุยกันที่อื่นได้มั้ยฮะ”
“อะไรกันนักหนาวะ เคๆ ไปก็ไป” ผมพูดก่อนจะเดินนำหน้าซีวอนไปยังห้องครัว ทำไมต้องมาคุยกันที่ห้องครัวด้วยวะแล้ว คนอย่างฮันคยองทุกเวลามันมีค่ามากและแน่นอนว่าถึงผมจะพลาดการฟังคยูมินแต่ผมก็ไม่พลาดการหาของกินเช่นกัน^^
“มีอะไรก็ว่ามาสิ่”
“คือว่า…..เอ่อ ผม”
“มีอะไรของนายเล่า พูดมาสิ”
“คือผมมีเรื่องจะบอกพี่ฮะ”
“เอ้า ถ้านายไม่มีเรื่องจะบอกชั้นนายคงไม่ลากชั้นออกมาหร้อก พูดมาสิ”
“คือผม …..ผม ผมเอ่อ…..”
“แกจะบอกรักชั้นเป็นภาษาเขมรรึไงถึงพูดไม่ออกเนี่ย” อะไรของมัน อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ ผมไม่เข้าใจนะเนี่ย
“ผม…..ผมเอ่อ ผมแอ….บ “ อะไรคือ แอ….บ หว่า และด้วยความที่ผมฉลาดกว่าไอ้สิงโตผมจึงไม่เข้าใจว่าเมื่อกี้มันพูดว่ายังไง
“ถ้านายไม่พูด ชั้นไปล่ะ” ผมพูดก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินออกไปถ้าไอ้วอนมันไม่โพล่งประโยคนั้นขึ้นมาเสียก่อน
“ผมแอบชอบพี่ฮะ” ตอนนี้ในหัวผมมันเกิดอาการประท้วงขึ้นมาว่า ผมงงไปหมดแล้ว
“เฮ้ยๆ นายเป็นแฟนพี่ฮีซอลไม่ใช่รึไง”
“เราเลิกกันแล้ว”
“เลิกปั๊บนายก็มาบอกชอบชั้นงั้นหรอ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นนะพี่ ผมแอบชอบพี่มานานแล้ว”
“มันเอ่อ….มันไม่จริงใช่มั้ย”
“ผมไม่รู้ว่าพี่จะเชื่อที่ผมพูดมั้ย แต่ผมแค่อยากให้พี่รับรู้ความรู้สึกของผมเฉยๆ พี่จะแกล้งลืมมันไปก็ได้ ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมคิดยังไง”
“นายให้ชั้นลืมมันงั้นหรอ”
“ฮะ”
ผมไม่พูดอะไรก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง อ๊ากกก!!!~อยากจะแหกปากให้โลกรู้ว่าผมอึ้งมาก ต่อหน้ามันเมื่อกี้ก็ทำเป็นเก่งอยู่หรอก แต่ต่อนี้หัวผมมันงงไปหมดแล้ว เชว ซีวอน ไอ้เด็กบ้าพลังแถมยังติดเชื้อบ้าบอของพี่ฮีซอลมาอีกมาแอบชอบผม ฮันคยอง คนน่าตาดี มาดเท่ ฉลาดเป็นเลิศคนนี้เนี่ยนะ ผมคิดยังไงก็คิดไม่ตกซักที ไอ้วอนชอบผม …..
“ฮัน ทำข้าวผัดให้กินหน่อยดิ” ชินดงที่เข้ามาในห้องของผมเมื่อไรไม่รู้พูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไป ส่วนผมก็เกิดอาการเซ็งจิตขึ้นมาอย่างจับใจ ไอ้บ้านนี้มีคนทำอาหารเป็นคนเดียวรึไงกันนะ ผมปิดคอมก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง และสิ่งที่ผมพบคือ ไอ้วอนมันกำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องผมด้วยท่าทางที่ไม่น่าไว้ใจ ข้อเน้นว่าไม่น่าไว้ใจ
“นะ นายมีอะไรรึป่าว”
“______________”
“มีอะไรก็พูดมาสิ”
“______________”
“นายจะพูดอะไรเล่า”
“______________”
“จะพูดไม่พูดเนี่ย” ความรู้สึกตอนนี้คือผมอยากจะบินเป็น จะได้หนีมันทัน -_-
“__________”
“ถ้าไม่มีอะไรงั้นชั้นก็ไปล่ะ” ผมยังไม่ทันที่จะพูดอะไรก็ถูกไอ้ซีวอนที่ตัวโตอย่างกับช้างพลักให้ชิดติดกับกำแพง ด้วยความที่ผมช่างเป็นคนมีไอคิวล้นเหลือตอนนี้รางสังหรณ์มันบอกว่าให้ผมรีบเผ่นๆไปจากมัน แต่ไอ้หอยฉ่อยนั้นมันกับล็อกประตูห้องเรียบร้อยแล้วน่ะสิ เวรกรรมมาทรงโปรดแล้วฮันคยอง เวรกรรม เวรกรรม เพลงเวรกรรมที่ผมบันญัติขึ้นเองมันกำลังดังก้องอยู่ในหัวสมองผม และทุกครั้งที่มันดังมันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับผมซะด้วยสิ
“นายจะทำอะไรน่ะ^^” ผมแสร้งยิ้มไปให้ซีวอนอย่างยากเย็นเพราะตอนนี้ลำพังจะยืนยังไม่มีเล้ย ขาผมมันสั่นไปหมด ซ่ำแล้วไอ้วอนมันยังดันผมมันซะติดกำแพงส่วนตัวมันก็สาวเท้าเดินเข้ามาอย่างไม่มีคำพูดใดๆ
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก”
“แล้วไอ้ที่นายทำอยู่นี้มันเรียกว่าอะไรเล่า” ผมพูดอย่างนั้นออกไปเพราะตอนนี้ไอ้วอนมันกำลังเอาหน้ามาอยู่ตรงซอกคอผมอยู่ สยิวโว้ยยยย!!!~ >o<
“ขอร้องล่ะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“ซีวอน นายทำอะไรของนายเนี่ย มันไม่ตลกนะ” ซีวอนเริ่มไล่ใบหน้าของมันลงต่ำเรื่อยๆส่วนมือของมันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของผมออกทีละเม็ด ใครก็ด้ายยยยยยย ช่วยตูด้วย
“พี่แค่อยู่นิ่งๆ แล้วจะดีเอง” กรูไม่ดีกับเมิงด้วยโว้ย ชั้นยังอยากมีอนาคตที่สดใสกว่านี้นะเว้ย เอาหน้าแกออกปายยย O[]O
“เฮ้ย ซีวอนมันไม่ตลกเลยนะ นายเอาหน้าของนายออกไปจากอกชั้นซักทีได้มั้ย” ซีวอนที่ตอนนี้กำลังรุกรานอยู่ที่ยอดออกของผมอยู่เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ จะทำหอยอะไรขอมันอีกล่ะ
“พี่รังเกียดผมมากเลยหรอ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วทำไมพี่ถึงไม่ยอมผมล่ะ” แกพูดออกมาได้ยังไงกัน ชั้นขอดูเซลล์สมองที่มันคิดให้แกพูดหน่อยเถ่อะ
“คือชั้นต้องไปทำข้าวผัดให้ชินดงไง ^^ งั้นชั้นขอตัวนะ” ผมแสร้งพูดไปก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดประตูแต่ไอ้วอนที่มันเป็นหมาบ้าไปแล้วกับดักหน้าผมไว้เสียก่อน
“ฮันคยองงงง นายจะทำข้าวผัดให้ชั้นได้รึยังห๊ะ” เสียงชินดงผู้เป็นเหมือนอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยผมให้รอดจากไอ้หมาป่าบ้าตัวนี้ ชิงดง!!!ชั้นรักแกน้า T^T
====================================================
โฮะๆ ฟิคเรื่องใหม่จ้า ฝากอ่านกันด้วยเน้
ถูกใจอะป่าวค่ะ
จ่ะไม่กวนต่อแระ ใครคิดยังไงบอกเราด้วยน้า
ความคิดเห็น