คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 ความรู้สึกนี้...คืออะไร?
หลังจากที่มัลฟอยจูบรอนแล้ว รอนก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่สนใจเขาเลย ซึ่งการกระทำดังกล่าวสร้างความหงุดหงิดใจให้แก่มัลฟอยไม่น้อย เขาอยากให้รอนสนใจเขา พูดคุยอย่างสนุกสนานเหมือนที่ทำกับพอตเตอร์ แต่นี่...แม้แต่เดิน รอนยังไม่รอเขาเลย คิดได้ดังนั้น มัลฟอยจึงตัดสินใจหยุดฝีเท้าทันที
ด้านรอน เมื่อมีความรู้สึกว่าเสียงฝีเท้าที่ตามหลังมาเงียบไป เขาจึงหันกลับไปมอง และพบว่ามัลฟอยกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา แววตาที่มองมายังเขานั้น ดูช่างหลากหลายความรู้สึก มีทั้งความโกรธ น้อยใจ และไม่เข้าใจแสดงออกมาทางสายตา รอนจึงตัดสินใจเอ่ยปากถาม
“มีอะไรรึเปล่า มัลฟอย ทำไมนายถึงไม่เดินต่อล่ะ” รอนเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ทำไมนายไม่สนใจชั้นบ้างเลยล่ะ ไม่คิดจะพูดจะจากับชั้นบ้างหรอ นายจะทำเหมือนชั้นไม่มีตัวตนแบบนี้ไม่ได้นะ”
“นายพูดเรื่องอะไร ชั้นแค่กลัวว่ามันจะมืดซะก่อน ก็เลยรีบเดิน นายเป็นอะไรมากไหม”
“เพราะชั้นไม่ใช่พอตเตอร์ใช่มั๊ย นายถึงได้ทำท่าไม่สนใจ ไม่คิดอยากจะพูดคุยกับชั้น” มัลฟอยพูดอย่างรู้สึกน้อยใจ ซึ่งมันก็แสดงออกจากมาทางสีหน้าและน้ำเสียงอย่างชัดเจน ชนิดว่าถ้าใครได้ฟังต้องเข้าใจถึงความรู้สึกเขาแน่ แต่บังเอิญว่าคนนั้นคือ “รอน” ซึ่งไม่มีความสามารถในการรับรู้ความรู้สึกผู้อื่น ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในใจของรอน หลังจากที่เห็นท่าทางของมัลฟอยคือ
‘วันนี้หมอนี่กินยาผิดหรือไง หรือว่ากลัวมากจนเพี้ยน ตอนแรกก็จูบเรา นี่ก็ทำท่าอย่างกับจะขาดใจตายที่เราไม่สนใจ ป่าต้องห้ามทำนายเปลี่ยนนิสัยไปได้ขนาดนี้เลยหรอ อ๋อ...คงจะกลัวล่ะสิ ลืมไปว่าพวกสลิธิรีนขี้ขลาดตาขาว’
“นายกลัวเหรอมัลฟอย โทษทีนะ ชั้นลืมไปว่าพวกสลิธิรีนน่ะขี้ขลาด นายกลัวว่าตัวเองจะมีอันตรายใช่มั๊ยล่ะ”
“นายนี่มันสมองถั่วจริง ๆ วีสลีย์ ชั้นไม่ได้กลัว ชั้นแค่...” มัลฟอยตัดสินใจกลืนคำพูดทันที
“แค่อะไร นายพูดให้จบสิ ถ้านายไม่พูด ชั้นจะถือว่าที่ขั้นเข้าใจน่ะถูกต้องแล้ว จริง ๆ มันก็ไม่ได้ผิดไปจากที่ชั้นคิดไว้หรอก นายไม่ได้เก่งกล้าเหมือนเวลาอยู่ในโรงเรียน เพราะที่นี่ นายไม่มีเจ้าโง่ 2 คนนั้นคุ้มครอง นายต้องดูแลตัวเอง ก็ไม่แปลกหรอกที่คุณหนูแบบนายจะกลัว” รอนพูดออกไปโดยไม่ได้สังเกตเลยว่า หน้าของมัลฟอยเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะอารมณ์โกรธ
“วีสลีย์ ชั้นเตือนนายนะ หยุดพูดดูถูกชั้นเดี๋ยวนี้”
“ชั้นจำไม่ได้ว่าชั้นต้องเชื่อฟังนายตั้งแต่เมื่อไหร่มัลฟอย นายนี่สงสัยจะออกคำสั่งจนเคยตัวนะ จนไม่รู้ว่าตอนนี้นายพูดอยู่กับใคร ชั้นไม่ใช่แครบหรือกอยล์นะที่ต้องฟังคำสั่งนาย ชั้นไม่ใช่ลูกน้องนาย”
“งั้นก็ตามใจ ขั้นถือว่าเตือนนายแล้วนะ ถ้านายอยากโดนเหมือนเมื่อตอนกลางวันอีก ก็เชิญพูดต่อตามสบาย” มัลฟอยพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ซึ่งทำให้หน้ารอนเป็นสีเดียวกับสีผมของเขาทันที
“นายอย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกนะ มัลฟอย”
“ก็ถ้านายยังไม่เลิกดูถูกชั้น ชั้นจะไม่แค่พูดนะ ชั้นจะทำเลย แล้วก็จะทำมากกว่าเมื่อตอนกลางวันด้วย ถ้านายไม่เชื่อ จะลองดูก็ได้นะวีสลีย์”
เมื่อได้ยินดังนั้น รอนรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที เพราะสีหน้าของมัลฟอยจริงจังมาก แต่ด้วยศักดิ์ศรีของบ้านกริฟฟินดอร์ เค้าจึงต้องรักษามาดผู้กล้าไว้ ทั้ง ๆ ที่ความจริงก็รู้สึกหวั่นใจไม่น้อย เพราะเขารู้สึกว่าวันนี้มัลฟอยดูไม่ปกติเอาซะเลย หมอนั่นต้องกล้าทำอย่างที่พูดแน่ ๆ
“ชั้นหยุดก็ได้ แต่ไม่ใช่เพราะชั้นกลัวนายนะ ชั้นแค่รู้สึกว่ามันไร้สาระแล้วก็เสียเวลาด้วย ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว ชั้นเหนื่อยแล้วก็อยากพักเต็มทีแล้ว ถ้านายจะยืนอยู่ตรงนั้นก็ตามใจ ชั้นไปล่ะ” พูดจบรอนก็รีบจ้ำอ้าวออกไปทันที (ความจริงคือกลางคืนแมงมุมออกหากิน เค้ากลัว T_T) เป็นเหตุให้มัลฟอยต้องเร่งฝีเท้าตามไป (เป็นห่วงน่ะ)
เมื่อเดินมาได้สักระยะ มัลฟอยจึงเสนอให้หยุดพักตั้งเต็นท์ตรงบริเวณนี้ ตัวเขาก็เริ่มลงมือร่ายคาถาเพื่อป้องกันอันตราย รอนเห็นดังนั้นก็รู้สึกทึ่งในความสามารถของมัลฟอยไม่น้อย
‘หมอนี่เก่งเหมือนกันนี่นา นึกว่าจะไม่ได้ความ ว่าแต่...หมอนั่นร่ายคาถาอะไร ทำไมเราไม่คุ้นเลย ฟลิตวิกเคยสอนคาถานี้ด้วยหรอ’ (สอน...แต่นายหลับในอยู่ รอนนี่)
“เก่งเหมือนกันนี่นาย ชั้นคิดว่าจะเป็นพวกคุณหนูไม่เอาถ่านซะอีก เห็นปกติเอาแต่คอยชี้นิ้วสั่งคนนู้นคนนี้”
“ชั้นยังทำอะไรได้อีกมาก เพียงแต่นายไม่เคยสังเกต ก็แค่นั้น”
‘ใช่...เพราะในสายตานายไม่เคยมีชั้นเลย’ มัลฟอยคิดอย่างขมขื่น
“ก็นายทำตัวน่ามองนักนี่ เจอกันทีไรนายก็เอาแต่หาเรื่อง ทำท่าทางรังเกียจเฮอร์ไมโอนี่ ชอบหาเรื่องแฮร์รี่ แถมยังชอบดูถูกชั้น นายแสดงท่าทางรังเกียจชั้นกับเพื่อนซะขนาดนั้น นายว่าชั้นควรจะสนใจนายหรอ”
“ก็ถ้าชั้นไม่ทำอย่างนั้น ชั้นจะมีโอกาสได้คุยกับนายหรอ”
“แล้วทำไมนายต้องอยากคุยกับชั้นด้วยล่ะ นายรังเกียจชั้นไม่ใช่หรอ” รอนถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
เงียบ...!!!
“ว่าไงล่ะ มัลฟอย นายเงียบทำไม ตอบมาสิ”
“แล้วนายจะให้ชั้นตอบยังไง วีสลีย์ ในเมื่อชั้นเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าทำไมชั้นต้องสนใจนาย ทำไมต้องอยากคุยกับนาย ทำไมทุกครั้งที่นายเดินผ่าน ชั้นต้องคอยมองตาม ทำไมชั้นต้องรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่เห็นนายพูดคุยหยอกล้อกับพอตเตอร์ ตัวฉันเองนี่แหละ...คือคนที่อยากรู้คำตอบมากที่สุด”
มัลฟอยพูดโพล่งออกมา และใบหน้าก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้สึกขายหน้ามาก ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยรู้สึกอายขนาดนี้มาก่อน แถมหมอนั่นยังไม่พูดอะไรซักคำ เอาแต่นั่งอ้าปากหวอ ทำหน้าเอ๋ออยู่ได้ มัลฟอยจึงต้องแก้เขินด้วยการรีบเดินเข้าเต็นท์ไปในทันที โดยไม่หันกลับมามองรอนอีกเลย
เมื่อเห็นมัลฟอยเดินเข้าเต็นท์ไปอย่างรวดเร็ว สติรอนก็กลับมา พลางคิดทบทวนว่าที่มัลฟอยพูดหมายความว่ายังไงกันแน่ แต่ความที่สมองรอนเล็กกว่าเมล็ดถั่ว เขาจึงไม่เข้าใจอะไรเลย
“แล้วสรุป ฃั้นจะรู้มั๊ยเนี่ยว่านายเป็นอะไร โถ่...นี่ถ้าเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยล่ะก็คงจะดีหรอก เฮอร์ไมโอนี่ต้องบอกเราได้แน่ว่าหมอนั่นเป็นอะไร โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว หิวด้วย หาอะไรกินแล้วรีบนอนดีกว่า” ว่าแล้วรอนก็ทำการควานหาของกินใส่ปากทันทีด้วยความว่องไว เมื่ออิ่มแล้วก็เดินเข้าเต๊นท์ ล้มตัวลงนอนที่เตียง เมื่อหัวถึงหมอน เขาก็หลับไปทันที
แต่มัลฟอยกลับนอนไม่หลับ ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง พลางครุ่นคิด ‘นั่นสิ เราเป็นอะไรกันแน่ ทำยังไงเราถึงจะรู้ จะมีใครบอกได้บ้างว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันคืออะไรกันแน่’ เขาคิดไปเรื่อย ๆ จนผล็อยหลับไปในที่สุด
TBC
ความคิดเห็น