Reborn!รับแต่งฟิค ฟรี!

ลำดับตอนที่ #7 : [FicY]R27 ได้โปรดกลับมา Si prega di tornare in classe

เขาคนนั้น....จากไปแล้ว.....

จากไปอย่างไม่หวนคืนมาอีก

ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว   ตัวผมจะอยู่ไปเพื่อใคร.......

 

 “เจ้าห่วยสึนะ!! แกจะนอนไปถึงไหน!!”เสียงทุ้มต่ำของผู้มาเยือนตะโกนเสียงดังพยายามปลุกร่างเล็กให้ตื่นจากภวังค์ฝัน

          “นายจะมาปลุกชั้นทำไม.....วันนี้วันหยุดไม่ใช่รึไง”น้ำเสียงงัวเงียของคนร่างเล็กพูดขึ้นแต่ตัวก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้น

          “แกลืมแล้วรึไง....ว่าวันนี้ต้องไปเยี่ยมพ่อกับแม่นายที่อิตาลีนะ”ผู้ได้ชื่อว่าเป็นอัลโกบาเลโน่ที่แข็งแกร่งที่สุดและยังเป็นครูสอนมาเฟียนามรีบอร์น

          เดินเข้าไป(จ้อง)มองคนร่างเล็กที่มีหน้าเป็นบอสใหญ่แห่งแก๊งมาเฟียวองโกเล่นาม ซาวาดะ  สึนะโยชิ

 

เงียบ~

 

เงียบ~

 

และเงียบ~

          ผึง!!!!!!

          เสียงอะไรบางอย่างขาดก่อนที่จะเกิดสงคราม(น้ำลาย)ระหว่างลูกศิษย์และครูขึ้น

          “ไอ้ห่วยสึนะ!!! แกอยากนอนไม่ตื่นตลอดไปเลยใช้มั้ย!!!”รีบอร์นระเบิดอารมณ์ก่อนที่กระโดดขึ้นเตียงไป(คร่อม)คนร่างเล็กและตบหน้าเรียกร่างเล็กให้ตื่น

          “โอ๊ย!!!เจ็บนะ รีบอร์น! ชั้นตื่นแล้ว.....พอซะที  อ๊ะ!”สึนะตกใจที่เห็นสภาพของเขาและคนตรงหน้าก่อนที่ตัวเองจะหน้าแดง

          “นายจะทำอะไรเนี่ย!!-////-“”

          “อืม....อย่างที่นายคิดนั่นล่ะ.....ถ้านายไม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า   นายคงรู้ว่านายจะโดนอะไร    ไปซะทีเซ่!!”รีบอร์นทำหน้าเหมือนคนหื่นก่อนที่จะชี้อย่างโมโหไปที่ห้องน้ำ

          “ช่วยด้วย!!~~ รีบอร์นจะปล้ำชั้น!!~~”คนร่างเล็กร้องอย่างสนุกสนานก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้ร่างสูงบ่นที่คนร่างเล็กทำตัวไม่รู้จักโต

          “ทำตัวไร้สาระไม่รู้จักโตเหมือนเด็กๆไปได้.....นี่นายอายุ 20 กว่าๆ แล้วนะเฟ้ย!!”

 

   แต่ถึงอย่างนั้น.....ชั้นก็รักนายที่นายเป็นแบบนี้

ถ้าชั้นมีอายุที่ยาวกว่านี้ล่ะนะ

ชั้นคง.....ได้บอกรักนายอย่างแน่นอน

 

                     “ไม่!!!!!!!! รีบอร์นนายห้ามตายนะ!!!!”เสียงของเจ้านั่น......คนที่เป็นเด็กม.ต้นธรรมดาๆคนนั้นกลับกลายมาเป็นบอสใหญ่

          และเป็นคนที่เรารัก

          “รีบอร์น....ฮึก.....รีบอร์น....นะ...นาย.....ถ้าตายชั้น.....แล้วชั้นจะรักใครเล่า!!!”เจ้านั่นให้ผมนอนตักก่อนที่จะประคองคอของผมและกอดเอาไว้

          เจ้านั่น.....รักผม.....

          “อย่าขี้แยได้มั้ย...นิสัยนายมันแก้ไม่ได้จริงๆนะ......สึนะ....โยชิ”

 

 

Ciao amore ... la classe.

ลาก่อน...ที่รักของชั้น

 “ชั้นมาหานายแล้วนะ....รีบอร์น...”เสียงหวานของสึนะกล่าวหน้าป้ายหลุมศพของรีบอร์น

          “ผ่านไปปีนึงแล้วนะ.....วันนี้วันเกิดนาย...ชั้นเอาของขวัญมาให้นะ...เป็นปืนที่จางนินีทำให้   ชั้นไปล่ะนะ”คนร่างเล็กเดินไปขึ้นรถคันสีดำที่จอดอยู่และรถก็แล่นออกไป

 

           “สึนะ....ปืนนั่นน่ะ....ใช้ดีมากเลย”

          “รีบอร์น!!”ผมวิ่งไปสวมกอดคนที่ผมอยากเจอที่สุด   ผมไปยืมกระสุนที่เคยใช้ตอนนั้น(คู่2727อ่ะมี)จากจางนินีเพื่อที่จะเจอกับรีบอร์น

          “ฉลาดขึ้นนะเนี่ย...”ผมไม่พูดอะไรก่อนที่จะเขย็งตัวขึ้นไปจูบเขา

 

   ยิ่งคิดถึง.....ก็ยิ่งโหยหา

ยิ่งโหยหาก็ยิ่งอยากเจอ..........

ในที่สุดก็ได้เจอแล้ว...............

 

 

       “พอแล้ว.......นายจะไม่ทักทายกันเลยรึไง”

          “ไม่เอา....ถ้าทำอย่างนั้น.....เสียเวลา (?)......เพราะชั้นคิดถึง....นาย ฮือๆ”ผมร้องไห้อีกแล้ว   เพราะคิดถึง   คิดถึงมาก.....

          “ยังแก้นิสัยไม่หายจริงๆนะ...เอาแต่เนี่ย”และเขาก็จูบผม   จากนั้นก็ทำสิ่งที่คนรักทำกัน

 

   เมื่อได้เจอ................

ก็ไม่อยากจาก...........

เมื่อจากกัน........ก็ยิ่งคิดถึง.....

ยิ่งคิดถึง.........ก็ยิ่งโหยหา

ยิ่งโหยหาก็ยิ่งอยากเจอ..........ในที่สุดก็ได้เจอแล้ว...............

.

.

.

.

.

.

.

ยังไง.....ก็เป็นเพียงฝันเท่านั้นเอง

Mi manchi.

.

.----------------------------------------------------------------------------------------

.เคโกะ - เย้*** 
โมชิ - ขึ้นคร่อม ขึ่นคร่อม(พึมพำๆ)
เคโกะ - โมชิกำลังตกใจตรวขึ้นคร่อมอ่ะค่ะ
Ciao amore ... la classe.

ลาก่อน...ที่รักของชั้น

ภาษาอิตาลีอีกแล้ว.....ฮ่าๆ

สึนะพูดว่า Mi manchi.

ซึ่งมันแปลว่า ชั้นคิดถึงนาย   คู่ต่อไป 6927

R27 บันไซ! ----->>-->> สำหรับแม่ยกคู่นี้

 SA YO NA RA   DE SU~! 

Mam mon