ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [FicY]2727 ในฝันของสองเรา In due dei nostri sogni.
เหงา.....บางครั้งผมก็รู้สึกอย่างนั้น
ถึงแม้ว่าจะมีผู้พิทักษ์เยอะแยะ(ที่น่ารำคาญ)
ส่งเสียงคอยเป็นห่วง แต่ผมก็ยังรู้สึก [เหงา]
“กริ๊งก่อง!!~~”(กรุณาคิดว่าเป็นเสียงออด)
“จ้าๆมาแล้วจ้า >0<”เสียงของหญิงสาวผู้เป็นแม่ของหัวหน้าแก๊งมาเฟียบอกคนด้านนอกก่อนที่จะวิ่งมาเปิดประตู
“สวัสดีครับท่านแม่ของรุ่นที่ 10”เสียงของมือขวาหัวหน้าแก๊งมาเฟียกล่าวทักทายผู้เป็นแม่ของหัวหน้าตน
“สวัสดีครับคุณน้า^0^”เสียงของ [เจ้าพ่อจอมเนียน] ที่ใครๆหลายคนชื่นชอบดังขึ้นกล่าวทักทายแม่ของเพื่อนตน
“อ้าว! โกคุคุง ยามะคุง เข้ามาเลยจ้า สึนะอยู่ข้างบนโน่นแน่ะ เดี๋ยวน้าจะเอาน้ำชากับของว่างไปให้นะ” เมื่อกล่าวเสร็จศัพท์กันแล้วก็แยกย้ายไปที่ๆของตน
“เฮ้~~สึนะเรามาแล้วนะ!” น้ำเสียงที่ฟังแล้วสดชื่นตลอดเวลาดังขึ้นเมื่อมาถึงที่หมาย นั่นก็คือห้องของหัวหน้าแก๊งมาเฟียวองโกเล่ แฟมิลี่นามซาวาดะ สึนะโยชิ
เมื่อพวกเขาทั้ง 2 คนเข้าไปก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าห้องนั้นดูเรียบร้อยเพราะ หนังสือต่างๆเก็บเข้าชั้น เสื้อผ้าก็พับเรียบร้อยเป็นระเบียบ แถมเจ้าของห้องก็นอนอยู่บนเตียงอีก
“ว้าว! ห้องเรียบร้อยกว่าปกติอีกนะ”
“รุ่นที่10ครับ รุ่นที่10 ตื่นเถอะครับ”โกคุเทระ ฮายาโตะผู้ที่ (คิดว่า) เป็นมือขวาของสึนะเรียกหัวหน้าให้ตื่นแต่ทำยังไงคนร่างเล็กก็ไม่ตื่น
“สงสัยจะตื่นยากแฮะ! งั้นเรามา........”
“เฮ้ยๆ! แกอย่ามาเนียน ชั้นไม่ทำเด็ดขาด ไปนั่งรอรุ่นที่ 10 ตื่นเลยไป๊!!”คนร่างโปร่งบางหัวสีเงินไล่คนร่างสูงกว่าหัวสีดำให้ไปนั่งรอก่อนที่ตนจะตามไปนั่งด้วย
“นายเป็นใครน่ะ แล้วมาทำอะไรที่นี่”เสียงหวานถามคนที่หันหลังให้กับเขา และเขาก็ต้องตกใจเมื่อคนๆนั้นหันมา
“ตัวชั้นนี่!!”เมื่อคนๆนั้หันมากลับมีหน้าตาที่เหมือนกับคน แต่ต่างกันตรงที่มีไฟดับเครื่องชนอยู่ที่หัว
“นายเป็นใครกันแน่น่ะ”เสียงหวานยังคงถามต่อ ก่อนที่ร่างๆนั้นจะเดินเข้ามาใกล้และคนร่างบางก็เดินถอยหลังอัตโนมัติทันที
“ชั้นก็คือนาย......ต่างกันที่ชั้นกำลังดับเครื่องชน แต่นายไม่”เสียงที่เหมือนจะคล้ายกันแต่ก็ต่างกันตอบขึ้น
“ทะ...ทำไมเรา...ถึงเจอกันได้ล่ะ”ร่างเล็กทำหน้าสงสัยเพราะตนไม่เข้าใจ ก็สึนะโยชิที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเขาตอนที่ดับเครื่องชนไม่ใช่หรอ
“ในความฝัน...อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ จริงไหมรีบอร์น”ร่างๆนั้นกล่าวถามบุคคลผู้มาใหม่ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปหาบุคคลนั้น
“ใช่!! ที่ชั้นยิงใส่แกเมื่อกี้เป็นกระสุนความฝันที่ได้จากจางนินี ถ้าหากคนที่อยากเจอแต่เจอไม่ได้ก็จะเจอในความฝัน ยังไงพวกแกก็คุยกันไปแล้วกัน”
“ดะ...เดี๋ยว รีบอร์น!!”=[ ]= แย่แล้ว......ทำไมเจ้านั่นถึงชอบทำตัวแบบนี้ฟ่ะ!! ร่างเล็กบ่นก่อนที่จะหันไปคุยกับสึนะโยชิอีกคน
“แล้วนายมีอะไรกับชั้นรึไง?”
“ไม่มี...แค่อยากเจอ”
“อะไรนะ.....แค่อยากเจอ.....”เป็นคนที่ไร้เหตุผมจริงๆ
“ก็อยากเจอไม่ได้หรอ.....”ร่างที่พอๆกันเดินเข้าไปหาสึนะ(โมเอะ)อย่างเชื่องช้าก่อนที่เอามือจับที่แก้มซ้าย
“เพราะว่าห้ามใจตัวเองไม่ได้จึงอยากเจอ”จากนั้นสึนะที่ดับเครื่องชนแล้วก็จูบลงไปที่ริมฝีปากบาง
พยายามสอดแทรกดิ้นเข้าหาความหวานจากโพรงปากเล็กๆ และร่างด้านล่างก็ได้แต่ร้องครางห้ามไม่ให้คนตรงหน้าทำอะไร
“อื้อ....อื้อ...”
“เพราะว่าชั้นรักนาย.......ถึงได้ให้รีบอร์นช่วย”สึนะดาร์กกล่าวเมื่อถอนริมฝีปากออก
“เพี๊ยะ!!!”เสียงฝ่ามือเล็กๆของสึนะ(โมเอะ)ประทับลงบนแก้มซ้ายของสึนะดาร์กแล้วก็วิ่งหนีไป
การที่ผู้ชายทำแบบนี้กันนะ มันไม่น่าเกลียดหรอไง
ที่พูดมาว่ารักน่ะ ผู้ชายที่ไหนเค้สพูดกันเล่า
อย่าได้เจอกันอีกเลยเถอะ ชั้นขอร้อง........
“ฮือๆ...ฮึก..ฮือ”
“สึนะเป็นอะไร”ร่างสูงของยามาโมโตะรีบลุกขึ้นมาดูเพื่อนร่างเล็กที่อยู่ๆก็ร้องไห้ ทำให้พวกเขาตกใจมาก
“ปละ....เปล่า...แค่ฝันร้ายเฉยๆน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“เหมือนเด็กๆเลยนะ ฝันร้ายก็ร้องไห้น่ะ ฮ่าๆๆ”
“ห้ามหัวเราะรุ่มที่ 10 นะเฟ้ย!!”มือขวามาขัดจังเพราะไม่ต้องการให้สึนะเป็นตัวตลก
“มะ....ไม่เป็นไรหรอก....โกคุเทะรคุง”เกือบได้ทำสงครามให้บ้านชั้นเละอีกแล้ว ทำไมโกคุเทระคุงถึงใจร้อนแบบนี้นะ
เอ๊ะ! แบบนี้มันก็เหมือนเราน่ะสิ ที่ไปตบหน้าเขาแบบนั้นนะ รู้สึกผิดชะมัดเลย ทำไงดีล่ะ ไปขอโทษดีมั้ยเนี่ย?
“เขาอุตส่าห์บอกความรู้สึกกับแกไป แต่แกกลับไปวิ่งหนีเขามาแบบนั้น ระวังเขาจะหายไปนะ”เสียงเล็กๆแหลมๆของเด็กทารกนามรีบอร์นดังขึ้น ทั้งสามหันไปตามเสียง
“ก็หมอนั่นมาทำแบบนั้นกับชั้นก่อนนี่ ชั้นทำแบบนั้นไปก็ถูกแล้ว”คนร่างเล็กเถียงผู้เป็นอาจารย์ที่ตัวเล็ก
“บอกไว้ก่อนนะว่ากระสุนนั่นนะ มีฤทธิ์แค่วันเดียว ถ้าอยากไปขอโทษก็รีบๆซะ ก่อนทีมันจะหมดฤทธิ์”และครูร่างเล็กก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“ถึงจะรู้สึกผิด...เราคงทำอะไรไม่ได้หรอก”สึนะพึมพำเบาๆกับตัวเองและหันไปทางยามาโมโตะกับโกคุเทระ
“โทษทีนะ....พวกนายกลับไปก่อนก็แล้วกัน....วันนี้ชั้นตัวร้อนนิดหน่อยนะ”
“อือๆ....เข้าใจแล้ว....ไปเถอะโกคุเทระ ปล่อยให้สึนะพักผ่อนเถอะ”
“งั้นผมไปก่อนนะครับรุ่นที่ 10”และทั้ง 2 คนก็หายไป
เราจะยอมรับความรู้สึกของใจเราได้แค่ไหนกันนะ
ถ้าหากว่าเขาไม่ยอกโทษให้เรา แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ
เรารู้สึกผิด.....และอยากขอโทษ.......
เราจะทำยังไงดีล่ะ............
“สึนะ!!! นายอยู่ที่นี่ใช่มั้ย?”เมื่ออยู่ๆเขาก็เผลอหลับไปและก็มาอยู่ในความฝัน เขาก็เรียกหาคนที่เขาอยากเจอที่สุด
“เมื่อกี้ชั้นขอโทษ.......ชั้นตกใจที่อยู่ๆนายก็....ทำแบบนั้น....ชั้นเลย....”
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว.....ชั้นเข้าใจ.....ไม่มีใครไม่ตกใจหรอกนะ.......ถ้าหากว่ามีคนทำแบบนั้นนะ” สึนะ (โมเอะ) สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสึนะ (ดาร์ก) มากอดจากด้านหลัง สึนะ (โมเอะ) ดิ้นเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองหน้าตัวเขาอีกคน
“หน้านาย....เป็นรอยมือ.....เจ็บมากสินะ”
“ไม่หรอก.....ถ้าเทียบกับที่ชั้นทำแล้ว......มันไม่หนักหนาขนาดนั้นหรอก”สึนะพูดปลอบใจคนที่เขารักก่อนที่ร่างเล็กจะหอมแก้มร่างตรงหน้า
“นี่คือ...คำขอโทษของชั้นนะ”
“หายโกรธเลยล่ะ ฮะ ฮะ”สึนะโหมดดับเครื่องชนยิ้มหวานให้กับสึนะอีกคนหนึ่ง แม้ช่วงเวลานี้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่พวกเขาก็มีความสุข
“Amore per sempre ....”
“L'amore fino alla morte ci farà a distanza”
เหงา......ผมเคยรู้สึกอย่างนั้น
แต่เมื่อผมได้รักใครสักคน
ความเหงาก็เป็นเหมือนเครื่องทดสอบใจก็เท่านั้น
สึนะโหมดดับเครื่องชนพูดว่า รัก...ตลอดไป
ส่วนสึนะโมเอะ(มั้ง?)พูด รักจนกว่าความตายจะมาพรากเราไป
------------------------------------------------------------------------------
เคโกะ - แต่งเสร็จแล้วค่ะ >o</
โมชิ - เคโกะจะเก่ง ภาษาอิตาลี ไปถึงไหนนนน >.<
เคโกะ - ก็เคโกะมี ดิก อ่ะสึนะโหมดดับเครื่องชนพูดว่า รัก...ตลอดไป
ส่วนสึนะโมเอะ(มั้ง?)พูด รักจนกว่าความตายจะมาพรากเราไป
โมชิ - เราก็อุสาชม
โมชิ/เคโกะ - ฝากคู่R27ด้วยค่ะ
2727 บันไซ! ----->>-->> สำหรับแม่ยกคู่นี้
SA YO NA RA DE SU~!
Mam mon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น