ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Reborn!รับแต่งฟิค ฟรี!

    ลำดับตอนที่ #20 : [FicY]10069 น้ำตาคลั่งในสมอง (Rewrite)

    • อัปเดตล่าสุด 8 เม.ย. 54





    Byakuran Part :

    (Don’t cry) คอยเตือนตัวเองไว้
    (Don’t cry) ไม่มีเธออีกแล้ว
    ชั้นน่าจะเชื่อที่พูดนะมุคุโร่คุง...
    ทำไมชั้นถึงไม่ใส่ใจเลยนะ..?


    (Don’t cry) จะต้องอดทนไม่ร้องไห้
    (Don’t cry) ก็น้ำตายังคงไหลรินไป
    เหมือนคนบ้าเลย
    ที่ยังคงจะรั้งแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


    คั่งในสมองจนแทบตาย เจ็บเกินกว่าใครจะทน
    ฮาๆ...คิดได้ไงเราเนี่ย งี่เง่าสิ้นดี..



    ย้อนไปเมื่อ 3ชั่วโมงก่อน....

    ฉันสูญสิ้นทุกอย่าง ตั้งแต่เธอทิ้งแล้วเดินหนีจาก
    "นี่คุณเบียคุรันครับ..."
    "หือ?"


    เวลาหยุดเดินไปแล้ว ไปพร้อมเธอ
    "คุณยังจำสิ่งที่ผมบอกได้มั้ย?"
    "...อะไรหล่ะ? หืม?"
     

    ชีวิตเหลืออยู่ ให้จำเรื่องเดียวเสมอ
    "คุณไม่ใส่ใจเลยนี่น่า...
    ผมน่ะจะหายไปแล้วนะ...."


    ก็คือเธอ มีเพียงเธอ ยังรักเธอ
    "เห..มุคุโร่คุงอย่าแกล้งพูดแบบนี้สิ"
    ชั้นน่ะก็ยังคงคิดว่าเธอพูดเล่น


    จะพยายามยังไง (ก็ลืมเธอไปไม่ไหว)
    จะพยายามตัดใจ (ยังคงเป็นไปไม่ได้)
    "แต่ไม่เป็นไรหรอกนะครับ...
    ยังไงคุณก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมอยู่แล้ว"


    ภาพของเธอยังทำร้าย เรื่อยไป
    "ล้อเล่นแรงจังเลยนะมุคุโร่คุง"
    ชั้นก็คงยังไม่เชื่อ


    เธอคงไม่คิดว่าฉัน (จะเจ็บปวดใช่ไหม)
    ชั้นได้กอดเธอเป็นครั้งสุดท้ายๆจริงแล้วหรอเนี่ย?


    เธอคงจะคิดว่าฉัน (อาการไม่นานเท่าไร)
    การกอดเธอที่เหมือนเธอจะแลกสลายคาอ้อมกอด


    ทั้งที่จริง แผลมันคาใจ
    "ลาก่อนครับคุณเบียคุรัน..."


    (Don’t cry) คอยเตือนตัวเองไว้
    (Don’t cry) ไม่มีเธออีกแล้ว
    'คุณไม่ต้องตามหาผมนะ...'


    (Don’t cry) จะต้องอดทนไม่ร้องไห้
    (Don’t cry) ก็น้ำตายังคงไหลรินไป
    'ถึงคุณจะหาในพาลาเรลไหนคุณก็หาผมไม่เจอหรอก...'


    คั่งในสมองจนแทบตาย เจ็บเกินกว่าใครจะทน
    'ทั้งๆที...ผมน่ะ...เตือนคุณแล้วแท้ๆ..'
    ทำไมนะ คราวนี้ถึงเช็ดน้ำตาของเธอไม่ได้...?



    Rap

    จะพยายามยังไง (ก็ลืมเธอไปไม่ไหว)
    จะพยายามตัดใจ (ยังคงเป็นไปไม่ได้)
    ตรงหน้าของชั้นตอนนี้เธอไม่อยู่สะแล้วหล่ะ...


    ภาพของเธอยังทำร้าย เรื่อยไป
    เห..เดี๋ยวสิ น้ำตาทำไมถึงไหลล่ะ....

     

    เธอคงไม่คิดว่าฉัน (จะเจ็บปวดใช่ไหม)
    เธอคงจะคิดว่าฉัน (อาการไม่นานเท่าไร)
    ก็ทั้งๆที่...?


    ทั้งที่จริง แผลมันคาใจ
    "มุคุโร่คุง เธอยังไม่ให้โลกที่สมบูณร์แบบของชั้นเลยนะ!"


    (Don’t cry) คอยเตือนตัวเองไว้
    (Don’t cry) ไม่มีเธออีกแล้ว
    "นี่มุคุโร่คุงอย่าล้อเล่นกับชั้นแบบนี้นะ ไม่งั้นชั้นลงโทษหนักเลยจริงๆด้วย"


    (Don’t cry) จะต้องอดทนไม่ร้องไห้
    (Don’t cry) ก็น้ำตายังคงไหลรินไป
    "อย่าล้อลเ่นกันแบบนี้สิ...."
    ตอนนี้เธอได้กลายเป็นแค่หมอกไปแล้ว...


    คั่งในสมองจนแทบตาย เจ็บเกินกว่าใครจะทน
    "คงต้องพูดจริงๆสินะ..."

    "ลาก่อนที่รักของฉัน..."




    ....ถ้าโลกนั้นจะชำล้างใหม่นั้นขาวสะอาด....

    .......ถ้าโลกนั้นจะถูกออกแบบใหม่นั้นจะดีเลิศเลอ....

    ............ถ้าโลกนั้นเปลี่ยนเป็นแบบที่ฉันต้องการ.............

    ...............แต่..ถ้าโลกนั้นไม่มีเธอ..........................................

    ..................โลกนั้นก็จะไม่มีความหมายสำหรับฉัน...........................





    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


    Taik :

    จริงๆอยากจะเขียนให้ยาวมากกว่านี้

    เพราะเพลงมันเข้าดีแต่มันต้องบรรยายด้วยเลยค่อนข้างจะหนักใจ

    เลย Re-write ไปเลยดีกว่า

    เป็นการแต่งคู่นี้เศร้าเลยนะเนี่ย

    ไม่แน่อาจจะมีตอนพิเศษของฟิคนี้เพิ่มขึ้นมา

    ไม่ค่อยปลื้มเลยแหะอันนี้

    เม้นๆกันด้วยล่ะ 


    ❥ Free theme mouse. naru



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×