คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [FicY]1827 เงียบ 静かな
“แย่แล้ว!!สาย แน่ๆเลย เพราะนายแหละรีบอร์น”
“เพราะชั้นที่ไหน เพราะแกมันมัวแต่นอนนะสิ เรียกยังไงก็ไม่ ยอมตื่น”
“ก็เพราะเมื่อคืนนะสิ แกมัวแต่ไปแกล้งแรมโบ้ ชั้นเลย ไม่ต้องนอนส่วนแกก็นอนสบายใจเฉิบอยู่คนเดียว!!”
“อย่ามัวแต่พูดมาก เดี๋ยวก็โดนฮิบาริขย้ำหรอก”ซาวาดะ สึ นะโยชิหัวหน้าแก็งมาเฟียวองโกเล่รุ่นที่ 10 วิ่งอย่าง เร่งรีบ
“เพราะงั้นแหละชั้นถึงได้รีบ วิ่งอยู่นี่ไง!! โอ๊ย!!”
“นอกจากจะมาสายแล้ว ยังวิ่งมาชนชั้นแล้วไม่ขอโทษอีกหรอ”คนร่างบางวิ่งมาด้วยความเร็วบวกกับไม่ ทันได้มองข้างหน้าเพราะมัวแต่เถียงกับอาจารย์ตัวเล็ก เลยไปชนเข้ากับหัวหน้ากรรมการรักษากฎแห่งนามิโมริ ฮิบาริ เคียวยะ
“อว๋า!!ผะ…ผมขอโทษครับ คุณฮิบาริ!!”
“ชั้นไม่ยกโทษให้!!”
“อึ๋ย!!”คน ร่างบางตกใจจนเผลอสะดุ้งเพราะอยู่ๆฮิบาริก็ทำหน้ายักษ์ใส่พร้อมๆกับชูทอนฟา ขึ้นมาเตรียมเสยคางของคนร่างบาง
“นะ…นี่มันอะไรครับเนี่ย?”
“ชั้นจะให้นายมาเป็นคนดูแลห้อง พยาบาลชั่วคราว เพราะคนที่อยู่ประจำกำลังจะตายใน เร็วๆนี้”
“อะ…เอ่อ…ครับ แล้วผมต้อง ทำอะไรบ้างครับเนี่ย”สึนะถามด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมพลางก้มลงต่ำมองพื้นไม่ กล้าสบตากับฮิบาริ
“ก็ทำอย่างที่หมอ รึพยาบาลเค้าทำก็พอแล้ว”
“อะ…เอ่อ…ครับ แต่ว่าผมต้องไปเรียนแล้ว…”
“ชั้นไปบอกกับครูประจำชั้นนายมา แล้ว ว่านายต้องมาอยู่เป็นคนดูแลห้องพยาบาล ฉะนั้นนายไม่ต้องไปเรียนแล้ว”ฮิบาริอธิบายอย่างรวดเร็ว สึนะจึงต้องเดินกลับไปนั่งที่เดิมแล้วนำกระเป๋าไปวางที่ โต๊ะประจำของห้อง
“ขะ…เข้า ใจแล้วครับ เฉพาะวันนี้วันเดียวใช่ไหมครับ?”
“อือ...แต่ว่าถ้านายอยากจะมาดูแลที่นี่ทุกวันก็ได้ ไม่ มีใครว่าหรอก”ฮิบาริว่าจบแล้วก็เดินออกจากห้องพยาบาลแล้วปิดประตู ปล่อยให้สึนะอยู่คนเดียว
“โชคดีจังเลยนะวันนี้ ไม่ต้องเรียนแถมยังได้นอนเล่นในห้องนี้ได้อีก”
“ระ…รุ่น ที่สิบครับ!!”
“อ๊ะ โกคุเทระคุง!!”สึ นะมองไปที่ประทางเข้าห้องพยาบาลก็พบกับคนสนิทของตนโกคุเทระ ฮายาโตะ
“มะ…มา ทำอะไรที่นี่หรอโกคุเทระคุง”
“เมื่อกี้เจ้าหมอนั่นไม่ได้ทำ อะไรรุ่นที่ 10 ใช่ไหม ครับ?”
“อ่ะ…อื้อ เปล่า คุณฮิบาริไม่ได้ทำอะไรชั้นหรอก สบายใจได้ ว่า แต่โกคุเทระคุงมาทำอะไรที่นี่นะ”
“ออดเข้าเรียนไปตั้งนานแล้วแต่ ผมก็ไม่เห็นท่านจะเข้ามาในห้องก็เลยเดินตามหา บังเอิญ มาเจอกับเจ้าฮิบารินั่นพอดี ก็เลยถามมันแล้วมันก็ บอกว่าท่านอยู่ที่นี่ผมเลยมาหานี่เพราะเป็นห่วงว่าท่านจะเป็นอะไรไปนะครับ”
“ขอบใจนะโกคุเทระคุง วันนี้คงไปเรียนไม่ได้หรอก ชั้น ต้องมาเฝ้าห้องพยาบาลนะ ยังไงนายก็กลับไปเรียนก่อน เถอะนะ”
“แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับรุ่นที่ สิบแล้ว…ใครจะรับผิดชอบล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นก็เก่งขึ้นพอจะปกป้องตัวเองได้แล้ว โก คุเทระคุงหายห่วงได้เลย กลับไปเรียนเถอะนะ”สึนะว่า พลางเดินมาดันหลังให้โกคุเทระเดินออกจากห้อง
ว่าที่มือขวาทำหน้าไม่สบายแต่ก็ ไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นนายได้จึงเดินออกมาจากห้องพยาบาลแต่ก็ยังคง เหลียวกลับไปมองและเดินกลับห้องเรียนไป
“เฮ้อ…ที นี้คงได้นอนซะทีล่ะนะ”
ใช่ว่า…ปัญหาจะหมดลง
สึนะเดินไปนั่งที่เก้าประจำห้อง และฟุบหน้าลงพร้อมกับปิดตาลงเพื่อจะพักผ่อน จากนั้น สติก็เลือนราง…
.
.
.
.
.
.
“โอ๊ย!?เจ็บ”เสียง หวานร้องด้วยความตกใจก่อนจะเปิดตาเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
สิ่งที่พบคือ…
ฮิบาริกำลังไซร้ซอกคอขาวของสึนะ และขบเม้มจนเป็นรอยแดงทำให้สึนะต้องลืมตาขึ้นมาดูเพราะความเจ็บปวด
“คุณ…ฮิ บาริ ทำอะไรนะครับ”
“เงียบซะ ไม่ อย่างนั้นแล้วนายจะโดนชั้นขย้ำ”ฮิบาริถกเสื้อของสึนะขึ้น และเลียไปที่ปุ่ม 2 ปุ่มทั้งสองข้างของสึนะ ทำ ให้คนร่างต้องหน้าแดง ร่างบางจึงผลักฮิบาริสุดแรงจนฮิบาริเกือบจะตกเตียง
“คุณจะทำอะไรกันแน่นะครับ ผมไม่เข้าใจคุณ”
“เงียบซะ!!”
เพี๊ยะ!!!!
ฮิบาริตบหน้าของสึนะอย่างแรง จนใบหน้าหวานนั้นหันไปตามแรงของฮิบาริ สึนะเบิกตากว้างอย่างงุนงง และหันมามองฮิบาริด้วยสายตาที่บอกว่าคุณ ทำอะไร?
“เพราะว่านาย…เอา แต่พลอดรักกับเจ้ามือระเบิดนั่น ชั้น เลยหมันไส้นายน่ะสิ!!”
“เดี๋ยวสิครับ…ผม ไม่ได้พลอดรักกับโกคุเทระคุง แต่ เราแค่คุยกันในฐานะเพื่อนเท่านั้…”ฮิบาริประกบปากจูบกับสึนะและ กัดไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของสึนะ ทำ ให้ริมฝีปากของสึนะมีเลือดไหลออกมา
“ผม…เจ็บ นะครับ”
“ชั้นบอกให้นายเงียบไง!!!!”ฮิบาริว่าสึนะด้วยอันดังมาก ทำให้ตัว ของสึนะสั่นเทาด้วยความกลัว ใบหน้าหวานซีดเผือด สายตาถูกวางที่เตียงสีขาวยับเพราะการกระทำของทั้งคู่
“สายตาของนาย…ไม่ เคยมองมาที่ชั้นเลยสักครั้ง นายไม่เคยมองชั้นเลย แม่แต่วินาทีเดียว”
“…”สึ นะยังคงสั่นเทาและสายตาก็เลื่อนขึ้นมามองหน้าฮิบาริ คน ร่างใหญ่กว่านั้นมีสายตาที่เศร้าแต่ไร้ซึ่งน้ำตา จ้องมองมาที่ร่างบาง
“ชั้นรักนาย…”
“คุณฮิบาริหยุด…หะ…อึก…ไม่”
“ไม่!!!”
“ฮึก”ฮิบาริขยับเข้า-ออกอย่างเป็นจังหวะสร้างความเจ็บปวดให้สึนะ เพราะ สึนะไม่ได้เต็มใจทำเรื่องแบบนี้
“ถ้านายยังพูดมากกว่านี้อีก นายจะไม่เจ็บเพียงแค่นี้แน่”
สึนะใช้ มือบางที่สั่นเทาของตัวเองปิดปากปล่อยให้ฮิบาริทำตามใจชอบกับร่างกายของตน
“ผมนะ…เคย เข้าใจว่า…คุณฮิบาริเป็นคนดีสำหรับผม”
“?...”ฮิบาริเบิกตากว้างหยุดการกระทำของตัวเองลงเพราะสึนะได้พูดบาง สิ่งบางอย่างขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“คุณไม่รังแกผม ทั้งยังช่วยผม แต่ว่า…ที่ คุณทำแบบนี้ ทำให้ผมเชื่อไม่ลงว่าคุณคือคนที่ผมเคยรู้จัก”
“นายว่า…อะไร นะ”
“…”สึ นะเงียบเสียงลง ใบหน้าหวานหันหนีหันหนีไปมองทางอื่น
“นายว่าชั้นไม่ใช่คนที่นาย รู้จักหรอ!!”ฮิบาริบีบใบหน้าของสึนะแล้วจับหันมา ทางตนเอง ฮิบาริต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าสึนะ ร้องไห้
“นายร้องไห้…”
“คุณบอกว่าผมไม่เคยรู้เรื่อง อะไรเลย คุณต่างหากล่ะครับ…ที่ ไม่เคยรู้อะไรเลย…ฮึก”
“ชั้นแค่เห็นนายอยู่กับเจ้านั่น…อยู่ๆหัวใจของชั้นก็เต้นแรงและเร็วมากจนชั้นรู้สึกเจ็บขึ้นมา ชั้นไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองได้จึงต้องไประบาย กับพวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำพวกนั้น”
“ผมบอกไปแล้วนี่ครับ…ว่าโกคุเทระคุงเป็นแค่เพื่อนของผมเท่านั้น”สึนะว่าเสียงอ่อนโยน ก่อนจะประทับจูบลงที่ริมฝีปากของฮิบาริ
“申し訳ありませんが...間違い”
“ไม่เป็นไรครับ”
“愛。”
“ผมรู้แล้วล่ะครับ…ผม ก็…愛してる”ฮิบาริประทับจูบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ่อนโยน จากบรรยากาศที่เคยกดดันให้ทั้งคู่แทบจะต่อสู้กัน ก็ เปลี่ยนมาเป็นบรรยากาศแห่งความรักและความอบอุ่นของคู่รักแทน
“ทำไม…คุณ ถึงทำแบบนั้นกับผมล่ะครับ”
“เพราะชั้น…โมโห นายมากจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้นะสิ ชั้นขอโทษนะ”
“ไม่ เป็นไรครับ…恩赦”
มาถึงภาษาญีปุ่นวันละคำของเคโกะ
ว้าว!!จบไปแล้วหลังจากดองมาเดือนนึงเห็นจะ ได้
ภาษาญี่ปุ่นเยอะจัดมึนเลย
เอาล่ะนะ คำแรก申し訳ありませんが...間違い ถ้าจำไม่ผิดน่าจะแปลว่า “ชั้นขอโทษ…ที่เข้าใจนายผิด”
ส่วนคำต่อไปก็愛。 แปลว่า “รัก” ส่วนอีกคำที่สึนะพูดคือ 愛してる แปลว่า “รักคุณ”
คำสุดท้าย恩赦 แปลว่า “ผมให้อภัย”
เดี๋ยวจะกลับมาอีก(ถ้าว่าง)อ่านแล้วเม้นด้วยจ้า
มี้จัง(มันคำวิญญาณเร่ร่อนที่ชอบตามโมชิ) : ทำไมโมชิถึงเขียนยาวๆแบบเคจังไม่ได้หา!!
โมชิ : ก็เค้าดองอ่ะ (. . )
เคโกะ : แหะๆพอกัน
1827บันไซ!------->>>>----->>>สำหรับแม่ยกคู่นี้
SA YO NA RA DE SU~!
Mam mon
ความคิดเห็น