น้ำตาแห่งความสุข (โกเอ็นจิxเฮียวกะ)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ใครไม่ชอบวาย โปรดกด x มุมซ้ายครับ

ฟิคนี้ผมแต่งให้คนบางส่วนที่ชอบ

โกเอ็นจิxเฮียวกะ

ผมจะแต่งได้ไม่ดีนักเพราะนี้เป็นฟิคสั้นเรื่องแรกที่ผมแต่งครับ

เนื้อเรื่อง

   ไทโย ทำไม...ทำไมนาย ถึงทิ้งฉันล่ะ ฉันไม่ดีตรงไหน นายถึงไม่รักฉัน นายทิ้งฉันไปแล้วสินะ ทำไมโชคชะตาถึงทำร้ายผมขนาดนี้   ผมไม่รู้หนทางที่จะเดินต่อไปแล้ว มันจบแล้วสินะ ผมควรที่จะมีชีวิตอยู่รึป่าว ผมจะต้องลืมไทโยให้ได้ แต่ยิ่งอยากลืมมากเท่าก็ยิ่งคิดถึงมากเท่านั้น ทำไมกันนะ

พลั่ก!!!

“โอ๊ย เจ็บจัง”รู้สึกว่าผมจะเดินชนใครสักคนนี้แหละ แต่ตอนนี้ผมเจ็บมากเลยล่ะ

“เป็นอะไรรึป่าว เจ็บมากไหม”เอ๋?? เสียงนี้คุ้นๆ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่า

“คุณโกเอ็นจิ!!!”

“เฮียวกะ!!! ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆเจ็บมากไหม”คุณโกเอนจิท่าทางจะรุกรี่รุกรนมาก เค้ามาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น

“ม...ไม่เป็นอะไรครับ แค่นี้เอง”ผมพยายามพูด เพื่อไม่ให้คุณโกเอนจิเป็นห่วง

“งั้นเหรอ ค่อยยังชั่วนะ งั้นไปโรงเรียนกันเถอะเฮียวกะ”

“ค...ครับ โอ๊ย!!”ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ขาของผมมันเจ็บไปหมด รู้สึกจะขาแพลง

“เป็นอะไรน่ะเฮียวกะ ขาแพรงหรอ”

“ค...คงจะใช่ครับ โอ๊ย!”

“งั้นไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ”คุณโกเอนจิพูดแล้วก็ ก็...อุ้มผมท่าเจ้าสาว!!! =[ ]=  ม...ไม่จริงน่า แต่ตอนนี้หน้าของผมเริ่ม....เริ่มร้อนจนไปถึงใบหูเลยล่ะตอนนี้ ผ...ผมเป็นอะไรไป เหมือนกับครั้งแรกที่พบกับไทโยเลย น...นี้มันอะไรกานนนนนนน!!!!!

ณ โรงพยาบาล (มาแบบสายฟ้าแลบ)

Goenji

ทำไมกันนะ เราถึงได้เป็นห่วงเด็กคนนี้นักหนา รู้สึกเวลาที่ได้อยู่ใกล้เด็กคนนี้ เพราะอะไรกันนะ ตอนนี้ผมรู้สึกสนุกหรือไม่ก็ดีใจล่ะมั้ง ก็เฮียวกะหน้าแดงซะขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ น่ารัก! ก็ไม่ได้ล่ะนะ รึว่าความรู้สึกนี้จะเรียกว่า ความรัก รึป่าวนะ ถึงจะไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันหมายถึงอะไรก็เถอะ แต่ต้องพาเฮียวกะไปหาหมอก่อน ไม่งั้นฟุบุคิฆ่าผมตายแหงๆ (ไม่โดนฆ่าก็เว่อร์ล่ะ)

“แค่ขาเพรียงน่ะครับ ไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็ต้องให้เค้าพักผ่อนมากๆ”หมอพูด

“งั้นเหรอครับ ขอบคุณมากครับ”ถึงหมอจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่ผมก็ยังห่วงเฮียวกะอยู่ดี ก็เด็กคนนี้น่ารักซะขนาดนี้ ให้อยู่คนเดียวได้ยังไงกัน ผมต้องดูแลเฮียวกะนี้เนอะ ผมเป็นคนทำให้เค้าเจ็บเองนี้นา  สงัสยต้องให้เฮียวกะอยู่ที่บ้านของผมล่ะนะ ผมอุ้มเฮียวกะท่าเจ้าสาว(?)เดินออกจากโรงพยาบาล 

2วันผ่านไป (มันไปเร็วจังว่ะ = =)

Hyouga

“รู้สึกดีขึ้นรึยังเฮียวกะ”

“ค...ครับ รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วล่ะครับ”ผมตอบแบบเขิลอาย ก็หลังจาก2วันที่ผ่านมาก ผมน่ะรู้สึกกับคุณโกเอ็นจิแบบ... (แบบอัลไล) คิดเอาเองครับ >///<  (อ้าว! เฮ้ย!)

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ จะอยู่ที่นี่ต่อไป หรือจะกลับบ้านดีล่ะ”ท...ทำไมถามแบบนั้น

“ม...ไม่กลับครับ ผมอยากอยู่กับคุณโกเอ็นจิ” สาเหตุที่ผมไม่ไปก็ ผมก็จะบอกเค้าอยู่แล้วล่ะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่กล้าพูด ผมกลัวที่จะถูกเค้าปฏิเสธ ผมกลัวที่จะต้องเสียใจอีก ผมกลัว เมื่อคิดเรื่องในอดีตของผมกับไทโยน้ำตาก็เริ่มไหลรินลงมา ผมรู้ว่าการถูกทิ้งมันเจ็บปวด การถูกปฏิเสธก็เจ็บปวด ผมเลือกที่จะไม่บอกเค้าจะดีกว่าไหม

(ต่อไปเป็นการบรรยายของไรมั้ง)

“ฮ...เฮียวกะ เป็นอะไรไปน่ะ ร้องไห้ทำไม”ร่างสูงโอบกอดร่างตรงหน้าเมื่อเห็นน้ำใสๆที่ไหลรินออกมาจากตูกลมโตของร่างบาง

“ผ...ผมกลัว”ร่างบางกอดร่างสูงเพราะความกลัวว่าร่างสูงจะจากไป (เพราะอัลไลผมยังไม่รู้เลย) อดีตที่พระอาทิตยตัวน้อยทำให้ร่างบางเจ็บปวดนั้น  ร่างสูงของโกเอ็นจิจะลบมันไปได้หรือไม่

“กลัวอะไรเฮียวกะ บอกฉันมาสิ”ร่างสูงพยายามเช็ดน้ำใสๆที่ไหลรินออกมากจากตากลมโตของร่างบาง และกอดร่างบางให้แน่นยิ่งกว่าเดิม เพื่อไม่ให้ร่างบางกลัว

“ถ...ถ้าผมพูดไป...ค...คุณป..ปฏิเสธ...ผมแน่ๆ ฮือๆๆๆ”น้ำใสๆที่ไหลรินออกมานั้นเริ่มมากขึ้น

“พูดมาสิ”

“ผ...ผมรักค...คุณครับ”ร่างสูงเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำบอกรักจากร่างบางตัวน้อย และนิ่งไปชั่วชณะ

“เฮียวกะ...คือ...ฉัน”

“ผ...ผมขอโทษครับ...ผม...มไม่น่าพูดมันออกมา...เลย...เพราะย...ยังไงผมก็รู้ว่า....ผ...จะถูกค...คุณปฏิเสธ ผมขอโทษครับ”ร่างบางพูดด้วยน้ำตา ถ้อยคำที่พูดออกมานั้นแฝงไปด้วยความเศร้าหมอง และเสียใจ ร่างบางไม่รอคำตอบของร่างสูง ร่างบางจึงวิ่งออกจากบ้านของร่างสูงเพื่อไปให้ไกล ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ นี้คือสิ่งที่ร่างบางคิด พอร่างสูงรู้ว่าร่างบางกำลังวิ่งออกไป ร่างสูงจึงวิ่งตามออกไป เพื่อที่จะบอกคำตอบที่มีอยู่ในตลอด2วันมานี่

“เฮียวกะ!!! เดี่ยวก่อน!!!”ร่างสูงตามแขนที่แสนบอบบางของร่างร่างไว้ แล้วดึงร่างบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดของตน

“ป...ปล่อยผมนะ”ร่างบางพยายามดันร่างสูงออก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะพลังของร่างบางนั้นเทียบเท่าพลังของร่างสูงไม่ได้แม้เพียงนิดเดียว (เด็กจะสู้ผู้ใหญ่ได้ยังไงกันล่ะ = =)

“เฮียวกะ เธอยังไม่ได้ฟังคำตอบของฉันเลยนะ”

“ผ...ผมไม่อยากฟัง ฮือๆๆ”ร่างบางหยุดความพยายามที่จะดันร่างสูงออก น้ำใสๆเริ่มไหลรินขึ้นและเหมือนจะมากขึ้นกว่าเดิม

“เฮียวกะ ฉันน่ะ ก...ก็...”ร่างสูงหยุดพูด

“ก็...อะไรครับ แล้วอะไรต่อล่ะครับ บอกผมมาสิ!!!”เฮียวกะรอฟังคำตอบจากปากของร่างสูงเพื่อหวังคำตอบที่ตนอยากจะฟัง

“ฉันก็รักเธอนะเฮียวกะ รักมากด้วย”ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อได้ฟังคำพูดของร่างสูง เพราะนั้นเป็นคำที่ร่างบางต้องการ  ร่างสูงเชยคางร่างบางและร่างสูงก็ประกบริมฝีปากบนริมฝีปากของร่างบาง  ร่างสูงพยายามหาความหวานในโพรงปากของร่างบาง

“อ...อือ”ร่างบางเริ่มขาดอากาศหายใจก็เพราะจูบที่เร้าร้อนที่ร่างสูงมอบให้ มันจึงทำให้ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้น  เมื่อร่างสูงได้ยินเสียงครางหวาน(?)ของร่างบาง จึงถอนริมฝีปากออกเพื่อให้ร่างบางสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด ถึงอยากนั้นร่างสูงก็อยากจะค้นหาความหวานในโพรงปากของร่างบางอยู่ดี

“เป็นยังไงบ้างเฮียวกะ”

“ผ...ผมไม่เคยคิดเลย...ว่าความรู้สึกของผม...จะตรงกับความรู้สึกของคุณโกเอนจิ  ฮือๆ”ร่างสูงกอดร่างบาง แล้วจึงจุมพิษที่หน้าผาก และอยู่ดีๆน้ำตาที่น่าจะหายไปจากตากลมโตของร่างบางก็ไหลรินอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวด แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุข

“ต่อจากนี้ไปฉันจะอยู่กับเธอนะเฮียวกะจะไม่ทำให้เธอเสียใจเลยล่ะ ฉันรักเธอนะ”

“ผมก็รักคุณครับคุณโกเอนจิ”จบคำกล่าวนี้ ทั้ง2ก็มอบจูบที่แสนหวานและเร้าร้อน

จบเหอะ เรื่องนี้ผมแต่งให้แฟนเพจบางส่วนที่ชอบ โกเอ็นจิxเฮียวกะ เท่านั้นนะครับ นี้เป็นครั้งแรกของผมที่แต่งนิยายสั้นอาจจะไม่สนุกล่ะนะ แหะๆ