คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Bad Guy lv.3:Meet you agian
ตึก ตึก
เสียงเร่งฝีเท้ากระทบกับพื้นกระเบื้องดังถี่ขึ้นตามจังหวะการย่ำของหญิงสาวสวยน่ารักจิ้มลิ้ม วันนี้เธอรีบมากเป็นพิเศษ และก็แต่งตัวน่ารักเป็นพิเศษด้วยเพราะวันนี้เป็นวันพิเศษของเธอ
วันนี้เป็นวันเกิดของแฟนหนุ่มของเธอยังไงล่ะ
เธอเตรียมของขวัญสุดพิเศษไว้ให้แฟนหนุ่มของเธอด้วย นั่นก็คือฮอทเค้กของโปรดของเขา เธอยิ้มแก้มปริเมื่อเธอทำมันสำเร็จเพราะเธอไม่เคยทำอาหารให้ใครทานเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอทำให้คนที่เธอรัก เธอลงทุนที่จะไปเรียนทำเค้กกับคุณป้าที่ต่างจังหวัดเพื่อวันนี้
รอก่อนนะฟรานเดลิกซ์ ฉันเอาของขวัญมาให้นายแล้ว^o^
ติ๊งต่อง
เธอกดออดหน้าห้องของฟรานเดลิก แต่ก็ปราศจากเงาของเขาเธอจึงกดอีกหลายรอบ
ติ๊งต่องๆๆๆ
ดวงตาของสาวน้อยเริ่มคลอไปด้วยน้ำตาเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร เธอจึงใช้กุญแจสำรองที่เขาเคยให้เธอไว้ไขเข้าไปในห้องอย่างไม่ลังเล
เธอวิ่งไปตามห้องต่างๆ และหยุดที่ห้องนอน เธอไม่ลังเลที่จะเปิดมัน แต่เสียงอะไรบางอย่างทำให้เธอชะงัก
‘ฟรานเดลิกซ์คะ....มันไม่ดีนะ...ตรงนั้นน่ะ’
อะไรนะ เสียงผู้หญิงนี่ เขาเรียกว่าฟรานเดลิกซ์หรอ อะไรกันไม่จริง
น้ำตาที่เคยคลอบัดนี้ไหลลงมาอาบแก้มแล้ว แต่เธอก็ยังจะเชื่อใจแฟนเธอถึงวินาทีสุดท้าย เธอจึงค่อยๆเปิดประตู แต่ภาพตรงหน้าของเธอทำให้เธอปล่อยเค้กที่ตั้งใจทำมาให้เขาลงพื้น ดวงตาของเธอเบิกกว้าง แขนขาหยุดชะงัก
‘วิสกี้’
แฟนหนุ่มที่เปลือยทั้งท่อนบนและท่อนล่างกับหญิงสาวหน้าสวยที่เปลือยทั้งร่างเช่นกันกำลังคลอเคลียกันบนเตียง
‘ใครกันคะฟราน’
สาวสวยที่นั่งอยู่บนเตียงคว้าผ้าห่มข้างตัวมาปกปิดกาย และหันไปพูดกับชายหนุ่มที่กำลังใส่เสื้อผ้าด้วยท่าทางสบายไม่ทุกข์ร้อน
‘แค่คนรู้จัก’
‘….!!!’
ฟรานเดลิกซ์ตอบด้วยเสียงสบายๆไม่ต่างจากท่าทาง
ฟุ่บ!!
ขาของฉันไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรแล้ว น้ำตาที่ไหลอาบแก้มทำให้มองอะไรไม่ชัดนัก แต่เธอก็ยังอยากจะถามเหตุผลของคนตรงหน้า
‘ฟรานเดลิกซ์นายบอกสิว่านายไม่ได้ทำอย่างที่ฉันเห็น’
เขาหันมามองฮันแวบหนึ่งก่อนจะตอบฉันเสียงเรียบ
‘ก็ทำอย่างที่เห็นนั่นแหละ’
‘ไม่จริงใช่ไหม?ตอบฉันสิว่ามันไม่จริง!!!!’
ฉันวิ่งตรงไปทุบแผ่นอกกว้างที่เคยอบอุ่นสำหรับฉันคนเดียวอย่างแรง เขาไม่ตอบโต้อะไรและปล่อยให้ฉันทุบจนหมดแรงจนต้องล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
‘มันเป็นความจริง และอีกอย่างที่ฉันจะบอกเธอก็คือ ฉันไม่ได้รักเธอ อย่ามายุ่งกับฉันอีก’
‘ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!’
ฉันตะโกนลั่นใส่หน้าของเขา อย่างหมดความอดทน เขาทำได้ยังไง ? ช่วยบอกฉันที
‘ฉันรักนายนะ อย่าทำกับฉันแบบนี้ ฮือๆๆ’
ฉันเริ่มพูดเสียงแผ่วลงเพราะร้องไห้มากจึงไม่มีแรงแม้แต่จะพูด คำพูดของฉันทำให้เขาแสยะยิ้มที่มุมปากสวยได้รูปและพูดประโยคที่ทำให้ฉันถึงกับช็อค
‘ความรักเหรอ? อย่ามาทำตัวเป็นนิยายน้ำเน่าหน่อยเลย บนโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความรักหรอก’
ฉันเบิกตากว้างมองหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อคำพูดที่ออกจากปากของเขา
‘และที่ฉันพูดมันเป็นความจริง’
เขาพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วคว้ามือสาวสวยที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยรออยู่ก่อนแล้วออกไปจากห้องอย่างไม่คิดจะหันมามองข้างหลังอีก
ฉันร้องไห้อยู่กับที่อยู่อย่างนั้น ได้แต่พร่ำร้องในใจว่ามันไม่จริง แต่ทุกอย่างก็แสดงชัดอยู่แล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมันได้
‘ไม่จริงๆๆๆๆ’
ฉันกล่าวคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาไม่หยุด มันเจ็บปวดจนพูดไม่ออก เหมือนเขาเอาค้อนหนักๆมาทุบที่หัวใจฉันจนแตกไม่เหลือชิ้นดี ฉันคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาแล้วยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง
ถ้าผิดก็ผิดที่ฉัน.....ที่ไปรักเขา
มันก็สมควรแล้ว สมควรแล้วจริงๆ
3 ปีต่อมา
ห้องแต่งตัวนางแบบ
“เธอนี่สวยจริงๆเลยวิสกี้ หน้านี่โคตรเนียนเจ๊ล่ะอิจฉา”
เจ๊ช่างแต่งหน้าพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่พอใจกับนางแบบคราวนี้
ที่นี่คือห้องแต่งตัวนางแบบระดับชั้นนำของประเทศ เป็นแหล่งสะสมอุปกรณ์แต่งหน้า ช่างเสริมสวยระดับแนวหน้ารวมตัวกัน เพื่อแต่งหน้า แต่งตัวให้กับนางแบบที่เหมาะสม งานครั้งนี้เป็นการถ่ายแบบกับนายแบบระดับแนวหน้าเช่นกัน ได้ยินข่าวมาว่า เขาหล่อมากและก็รวยมากๆนี่ล่ะ ได้ยินมาอีกด้วยว่าอยู่กลุ่มBumBuzอะไรซักอย่าง ช่างเขาเถอะ และคนที่เป็นนางเบบก็คือ
ฉันนี่แหละ.....
ถ้าให้เล่าตั้งแต่แรกก็ ตั้งแต่ฉันโดนฟรานเดลิกซ์ทิ้งฉันก็ผันตัวเองมาเป็นนางแบบตามคำเสนอของคุณป้าญาติห่างๆของฉัน ฉันเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง จากผมที่เคยดำสนิทเส้นผมเท่ากันทุกเส้นแล้วก็หน้าม้าเต่อๆ บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีทองและสไลด์เป็นชั้นหน้าม้าเต่อนั่นก็ถูกเปลี่ยนเป็นหน้าม้าเอียงที่ทันสมัยมากขึ้น และหน้าตาที่เคยจืดชืด ซีดๆเหมือนผี บัดนี้ได้ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางมากมาย และสุดท้ายเมื่อก่อนเสื้อผ้าที่เคยเฉิ่มๆ ก็ถูกปรับเปลี่ยนเช่นกัน ให้เป็นชัดที่วาบหวิวมากขึ้น ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปทำให้ฉันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ใช่...เปลี่ยนไปจริงๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะเจ๊”
ฉันตอบอย่างอายๆ และแอบพูดในใจว่า‘เคยเห็นตัวจริงๆของฉันสมัยก่อนของฉันรึยังเจ๊’
“ขนาดนั้นเลยล่ะวิสกี้ ไม่ต้องมาถ่อมตัวเลย บอกสวยก็สวยสิ”
“ค่าๆ สวยค่ะสวย”
“ดีมากลูกแม่ ไปแต่งตัวได้แล้วแต่งหน้าเสร็จแล้วค่ะ”
เจ๊พูดพร้อมเก็บเครื่องสำอางที่เกลื่อนกลาดรอบตัว ฉันจึงเดินไปหยิบที่ราวที่แขวนเสื้อผ้าอยู่และเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดที่อยู่ตรงข้ามห้องนี้ แต่ก็ได้ยินเสียงจากห้องเปลี่ยนชุดของนายแบบข้างๆก็ถึงกับหยุดนิ่ง
“เออดิ ไม่ค่อยอยากมาเท่าไหร่เลยหัวหน้า น่าเบื่อจะตาย”
เสียงคุ้นเคยพูดกับคนในโทรศัพท์ด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย
“ครับๆ ไม่บ่นครับ แค่นี้ก่อนละกัน”
กิ๊ก!
เสียงปลดล็อกห้องแต่งตัวจากห้องนั้นทำให้ฉันต้องเข้าไปหลบในห้องข้างและเปิดประตูนิดๆเพื่อดูว่าเสียงคุ้นเคยจะใช่คนคนนั้นรึป่าว
ขอให้ไม่ใช่ด้วยเถอะ....แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง
เมื่อเขาเปิดประตูออกมาก็เผยร่างสูงที่คุ้นเคย แม้ว่าผมและการแต่งตัวจะเปลี่ยนไปแต่ฉันก็ยังจำได้แม่นยำ สีผมที่เมื่อก่อนเคยเป็นสีช๊อคโกแลตบัดนี้ได้เปลี่ยนสีทองซอยรากไทรทำให้ดูเท่ขึ้น แต่ให้มองยังไงก็เป็นเขา
คนที่เคยทิ้งฉันเมื่อสามปีก่อน.....ฟรานเดลิกซ์ ใช่เขาแน่ๆ
ฟุ่บ!
จู่ๆขาของฉันก็หมดแรงขึ้นมาเฉยๆ ทำให้ร่างของฉันต้องกองลงไปที่พื้น น้ำตาที่เคยสร้างตัวตอนนี้ไหลหลงมาอาบแก้มช้าๆอย่างหยุดมันไม่ได้
ทำไม....ทำไมฉันต้องเป็นคนที่เจ็บปวดอยู่คนเดียว
พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของฉันอยู่กับแน่
ความคิดเห็น