คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หวงของ...ของหวง
รถบีเอ็มับบลิวสีำปลออเทียบฟุบาหน้าร้านบะหมี่เี๊ยวเ้าั ร้านึ้นื่อในเรื่ออ วามอร่อย หน้าา้นผยอม หรือ ลา้นผยอม ร้านประำอนนอนึ โยเพาะนัท่อรารี ย่านนิมมานเหมินทร์ ถนนที่ไม่มีวันหลับ ลาวันถนนสายนี้ะเป็นแหล่เศรษิ ยาม่ำืนะเ็มไป้วยแหล่ร้านอาหาร และวามบันเทิ อนัศึษา และหนุ่มสาววัยทำานที่้อารลายเรียให้ีวิในสัมปัุบันที่มีารแ่ันลอเวลา
หนุ่มสาวสอน้าวลารถ ึูวามสนใาผู้นที่นั่รับประทานอยู่บริเวนั้นทันที ฝ่ายายออร่าพุ่มาแ่ไล(นอะไระหน้าาวปาแไ้นานั้น..) ฝ่ายหิหน้าสวยหวาน หุ่นสะบึม น่าหมั่นเี้ยว ระับวามสูอทั้สอแ่าันอย่าเห็นไ้ั ฝ่ายหิสูแ่ระับไหล่ฝ่ายายเท่านั้นแ่เป็นวามเหมาะสมที่ลัว
สอหนุ่มสาวเลือนั่้านนอสุอร้านิริมถนน อัิาอบเวลาทานแล้วมอรถสัรไปมามันให้วามเพลิเพลินไปอีแบบ
“อัะินอะไร”
“อัเอาบะหมี่เี๊ยวหมูรอบพิเศษ”
“ินเยอะ าให่” เมธรรศบ่นเบาๆ ่อนลมือรายารที่้อารลบนระาษเพื่อส่ให้พนัานร้าน
“ไ้ยินนะ เี่ยวเหอะ! ” วหน้าหวานสวยส่้อนมาให้
ใร ใรบอว่า เมธรรศไม่่อยพู ลอมาถามอัิานนี้สิ เมธรรศนะอบบ่นอบว่าเธอะาย โน้นไม่ี นี้ไม่ไ้ เธอ้อใ้มารยาหิอ้อนแล้วอ้อนอีว่าะยอมามใ ูอย่าราวนี้สิมาว่าาเธอให่ ่อนสายาะ้มมอาัวเอใ้โ๊ะอย่าอใไม่ไ้ ่อนระิบถามพอไ้ยินันสอน
“เม าอัให่ริเหรอ” นหน้าหวานทำหน้าแบบ ‘พระเ้า!อให้เป็นเรื่อไม่ริ’
“ริ” เมธรรศอบ อัิาไ้ยินไม่ั ะถาม้ำอีรอบ
เป็นัหวะเียวับพนัานนำบะหมี่เี๊ยวมาเสิร์ฟ ที่โ๊ะเบี่ยเบนวามสนใออัิาไปที่ามบะหมี่ทั้สอามทันที บะหมี่เี๊ยวเส้นสีเหลือนวล มีหมูรอบวาเรียมาเ็มาม ลิ่นหอมน้ำมันเียวลอยเะมูวนให้น้ำลายสอ
“เ็น้ำลายหน่อย”
“บ้า!” อัิาส่้อนให้ พร้อมทั้ยมือเ็น้ำลายแบบไม่รู้ัว
“รีบินะไ้ลับ” เมธรรศลมือินทันทีหลัพูบ
อัิา่อยๆเลื่อมามอัวเอเ้าใล้ามอายหนุ่ม รีบัหมูรอบใส่ามร้ามทันที เมธรรศเยหน้ามอนหน้าหวานที่ส่ยิ้มแบบประบมาให้
“อัว่า าอัให่ริแหละ ่วนี้มีแ่นมอาอัแปลๆ เม่วยอัินหน่อยนะ” ัหมูรอบใส่ามร้ามเสร็ เลื่อนามอัวเอลับไปินเียบๆ
เมธรรศแอบมอเห็นสายาอาลัยอาวร์มอหมูรอบในามอนเป็นระยะๆ
อย่าอำไม่ไ้ ามริาอัิาไม่ไ้ให่หรือน่าเลียเลย มันออะน่ามอ้วย้ำ าเล็เนียนเรียวาวสวย เหมาะับเ้าัว แ่เาไม่อบเวลามีผู้ายนอื่นมอาออัิาแล้วทำหน้าหื่นๆ ใส่หิสาว
สายาอหนุ่มๆโ๊ะรอบ้ามอมาที่โ๊ะสอหนุ่มสาว้วยวามอิาาร้อน ทำไมสวรร์้อส่นสวยหล่อมาู่ัน้วยไม่ยุิธรรมเลยให้าย ่อนหันมามอทีู่่โ๊ะนเอ ป้าอ้วนๆที่นั่อยู่นี้ใร อนีบใหม่ๆ็ว่าสวย ูอนนี้สิ นี้มันแม่พันธุ์หมูัๆ
“ินเสร็แล้ว ลับัน”
“อืม”
เมธรรศ ่ายเินเสร็ ่อนเินนำไปึ้นรถที่ออยู่้าน้า รอนอัิาึ้นนั่เรียบร้อย ับรถบีเอ็มับบลิวสีำ ยานพาหนะู่ใ ออัวมุ่ลับหอทันที โยทิ้สายาอิายำลัสอไว้เบื้อหลั หล่อไปพอรวยอีพ่อุทำบุมา้วยอะไรให้าย
เมธรรศับรถมาถึหอพัหรืออมโนาลาั้นบนสุที่มีเพียสอห้อึ่รอบรัวอหนุ่มสาวื้อไว้ให้
รอบรัวอทัู้่ื้ออนโแห่นี้ทันทีหลัทราบ่าวว่าเมธรรศและอัิาสอบิมหวิทยาลัยื่อัอภาเหนือ โยพื้นเพรอบรัวอหนุ่มสาวเป็นนเียราย รอบรัวอเมธรรศ เป็นรอบรัวนัธุริอสัหาริมทรัพย์ รายให่อเียราย ส่วนรอบรัวอ อัิา เป็นรอบรัวรูบาอาารย์ทั้บ้าน
ุพ่อออัิา เป็นนห่วลูสาวลัวโนนมาหลอลูสาวนเียว ึไว้วาใให้ลูายเพื่อน้าบ้านที่สนิทันมานาน ่วยูแลระหว่ามาเรียนไลบ้าน
“เม พรุ่มนี้อัมีเรียน 08.00 น. นะ ”
“อืม” เมธรรศ ส่เสียอบในลำอ ่อนเปิประูเ้าห้ออนเอ
อัิา้อ่อยให้เมธรรศ ไปรับไปามำสั่อแม่เธอที่ เ้าีเ้าารสั่ายหนุ่มไว้มามาย ลัวโน้นนี้นั้นไปหม ั้แ่เรียนมัธยมศึษาปีที่หนึ่ ถึ ปีที่ห เา้อ่อยไปลับโรเรียน พร้อมเธอ นโนใร่อใรเ้าใผิ ส่ผลให้เธอไม่มีแฟนนถึปัุบัน
ถ้าำไม่ผิเหมือนอนมัธยมศึษาปีที่ห้า มีรุ่นพี่นัฬาโรเรียนมาีบอยู่วันสอวันแล้ว็เียบหายไปเลยไม่รู้เป็นเพราะสาเหุใเหมือนัน รึเธอะไม่มีโ้านวามรั เฮ้ย!ลุ้ม
พอเ้าห้ออัิารีบอาบน้ำ ่อนเ้านอน อไม่ไ้ที่ะมอสำรวานเอหน้าระ ที่โนเมธรรมหาว่ามันให่ พอมอีๆ็ไ้แ่ถอนหายใ
“เฮ้ย! รึมันะให่ริ พรุ่นี้ลอถามเมอีลอีว่า”
“่วนี้ใส่าสั้นไป่อนละัน”
อัิาเินไปปิไฟลาห้อลับมาึ้นเียหนานุ่มอัวเอ แล้วหลับสนิททันที โยไม่รู้เลยว่าน้าห้อยันอนา้าหลับไม่ล
ความคิดเห็น