สาวเอ๋อ.....เผลอไปเป็นซูเปอร์โมเดล

ลำดับตอนที่ #9 : ภายในโรงเรียน

น้ำสีแดงที่พุ่งออกมาจากในล็อกเกอร์เปื้อนตัวของซาโยเมะ  ดูราวกับว่าตัวเธอไปอาบน้ำเลือดมาก็ไม่ปาน  เอมินะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  เธอจึงเปิดล็อกเกอร์แล้วเอาชุดพละออกมาให้ซาโยเมะที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก

" ซาโยเมะ  มานี่เถอะ "  เอมินะปิดตู้แล้วดึงเพื่อนสาวออกมาจากที่ตรงนั้น

" มานี่เร็ว " เอมินะพาซาโยเมะเข้ามาในห้องน้ำก่อนเอาป้ายติดว่า " ทำความสะอาด "  แขวนไว้หน้าห้องน้ำหญิง

" เปลี่ยนชุดเถอะ  อ๊ะ...รึจะอาบน้ำด้วยดี "

" อะไรกัน  ใครทำ "

" อย่าไปคิดเลยน่ะ  เปลี่ยนชุดเถอะ  เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอหาคนที่มันแกล้งเธอเอง "

เอมินะช่วยซาโยเมะเปลี่ยนเสื้อไปก็พูดไป

" อย่างว่าละนะ  ก็เธอดังแล้ว  ก็มีคนอิจฉาเป็นอย่างนี้แหละ  แต่เดี๋ยวเขาก็เลิกแกล้งไปเอง  เอ่อ...ฉันไม่ได้หมายความว่า ให้เธอออดทนไปก่อนนะ  แต่คือ...ทุกคนที่เริ่มเข้าวงการเขาก็เป็นอย่างนี้ทุกคนนั่นแหละนะ  อย่าไปคิดมากเลย "

" อื้มๆๆ " ซาโยเมะยิ้มเพื่อให้เอมินะสบายใจ  แต่ว่าเธอก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนเดิม

เริ่มเข้าเรียนแล้ว  เอมินะกับซาโยเมะเข้ามานั่งที่  ทุกคนในห้องรู้เรื่องเมื่อตอนเช้าแล้ว  จึงเข้ามารุมถามเธอพร้อมทั้งบอกว่าจะช่วยหาคนร้ายให้ได้

" ซาโยเมะ  เธอไม่เป็นไรนะ "

" เธอคงไม่ได้ไปแย่งใครเขาถ่ายแบบนะ "

" บ้าเหรอ  ซาโยเมะต้องทำอย่างนั้นทำไม "

" ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ  เราจะช่วยเธอหาคนที่แกล้งให้ได้ "

 ฯลฯ

ในตอนพักเที่ยงเอมินะบอกซาโยเมะว่าจะไปซื้อขนมปังให้  ให้เธออยู่ที่ห้อง  ซาโยเมะจึงนั่งรอ  ระหว่างนั้นเธอก็เหลือบไปมองที่โต๊ะของทาคุมะ   พอว่าทาคุมะนั่งหลับอยู่ที่โต๊ะ

" ทาคุมะ "  เธอกระซิบ

.....

" หลับเหรอเนี่ย "

......

" นายหลับจริงรึเปล่า "

....

" นี่  ตอนนี้มีเราในห้องสองคน  ถ้านายหลับไม่กลัวฉันแอบหอมแก้มรึไง "

.....

" ฮ่าฮ่าฮ่า "

.....

ซาโยเมะก้มลงไปมองเขา  เธอเปลี่ยนใจนั่งลงข้างๆเขา  แล้วค่อยๆขยับแขนเขาออก  ใบหน้าของเขาก็เผยให้เธอเห็น

ซาโยเมะยิ้ม  เวลาอยู่กับทาคุมะแล้วไม่อึดอัดเหมือนอยู่กับริวเฮ  อยู่กับทาคุมะแล้วเธอสามารถพูดอะไรก็ได้ที่ต้องการพูด  แต่กับริวเฮ  เธอกลับรู้สึกว่าต้องคอยระวังตัวเองว่าจะพูดโง่ๆออกไป

อยู่กับทาคุมะเธอกลับไม่ประหม่าแต่พออยู่กับริวเฮ  เธอกลับมักแสดงความเปิ่นออกมาให้เขาเห็นเสมอ

ซาโยเมะค่อยๆใช้มือลูบใบหน้าของเขาช้าๆและแผ่วเบา 

โครม~~

ทาคุมะขยับตัวทำให้ซาโยเมะรีบลุกขึ้น  เธอจึงทำเก้าอี้ล้มลง

ทาคุมะจึงลืมตาขึ้นมองเธอ

" อ้าว  แล้วเอมินะไปไหนเนี่ย  ปล่อยให้เธอมากวนชั้นอยู่ได้  ฮ้าว "

" เอ่อ  เอมินะไปซื้อหนมปังน่ะ  โทษที "

" ทำอะไรอยู่น่ะ  ทั้งสองคน "

" เอมินะ  เธอปล่อยยัยนี่มากวนชั้นได้ไง  เอาไปล่ามเดี๋ยวนี้เลย "

" ฉันไม่ใช่หมานะยะ >O<+"

" เอ๊ะ  เหรอ " - - - - - - นี่เป็นเสียงของเอมินะ

" ยัยนี่เนี่ย  ไม่เข้าข้างกันบ้างเลย " ซาโยเมะเดินตรงเข้ามาหาเอมินะ  พลางรับขนมปังใส้ถั่วแดง

เพล้ง!!!~~

เศษกระจกกระเด็นลงพื้น  พร้อมกับลูกฟุตบอลที่พุ่งเข้ามาใส่เอมินะและซาโยเมะ  เอมินะร้องในขณะที่ซาโยเมะยกมือขึ้นบังหัวตัวเอง

ตุบ!!

" โทษทีนะ  มีใครเป็นไรรึเปล่า "  รุ่นพี่ซากุระอิยื่นหน้าเข้ามาริมหน้าต่างที่กระจกแตกพลางมองหาลูกบอล

ตุบ!!

" อุ๊บ "

" ทีหน้าทีหลังหัดดูซะมั่ง  แล้วอย่าลืมซ่อมกระจกด้วย " ทาคุมะปาลูกบอลคืนไป

" เป็นอะไรรึเปล่า  " ทาคุมะรีบเข้ามาถาม

" ไม่เลยๆ  ขอบใจนะ  ดีนะที่นายรับลูกได้  ไม่งั้นมีหวังพวกเราแย่แน่เลย  เนอะ "

" อะ..อืม " 

เอมินะก้มหน้าตอบ  ส่วนทาคุมะก็เอาแต่จ้องเอมินะ  ซาโยเมะนึกแปลกใจในท่าทีของทั้งคู่มาก  แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

ตอนบ่ายวันนั้น  ซาโยเมะที่นั่งเรียนอยู่ก็ไม่ได้ฟังอาจารย์ที่สอนอีกเช่นเคย  ตอนนั้นเป็นคาบวิทยาศาสตร์ที่เธอสุดเกลียดมั่ก  เธอเลยได้แต่นั่งฟัง ( หูซ้ายทะลุหูขวา ) ตาปริบๆ

แต่ทว่าดูเหมือนเอมินะจะสังเกตเห็น  เธอดีดหูเพื่อนสาวเข้าให้ 

" โอ๊ย! "

O_O?   ?O_O  O?O

" แหะๆ  ไม่มีอะไรค่ะ "  ซาโยเมะยิ้มหน้าแหยๆ  ก็เธอดันทำเสียงดังขึ้นมาในขณะที่ทั้งห้องเงียบกริบราวกับป่าช้านี่นา

" เอมินะ  เธอทำอะไรของเธอ "  ซาโยเมะเอียงหน้าเข้ามาใกล้ๆเอมินะ  พร้อมพูดลอดไรฟัน

"ก็เธอไม่ตั้งใจเรียนนี่ "เอมินะตอบหน้าตาย

ซาโยเมะเอียงเก้าอี้มาหาเอมิยะอีก  เพื่อที่จะได้เข้าไปใกล้เธอให้มากขึ้น 

ซาโยเมะรู้สึกว่า ชักจะหมั่นไส้ยัยนี้จริงๆ  ถือดียังไงมาบังคับกันเนี่ย

" คอยดูเถอะ  เดี๋ยวฉันจะแก้แค้นคืน "

" จ้าๆ "

" นี่เธอไม่คิดระวังตัวเลยเหรอ "

" เธอต่างหากที่ต้องระวัง "

" หา? "

โครม!!~~

OoO;  O_O?  =_=?  +O+  >O<;;

นักเรียนทั้งชายและหญิง  ที่รวมกันกว่า 30 คน  ทั้งชั้นลุกขึ้นมาพร้อมกันเมื่อเกิดเสียงประหลาดดังขึ้น

ภาพของหญิงสาวในชุดนักเรียน  นอนกลิ้งกับพื้น  กระโปรงถลกขึ้นมาถึงเอวและสวมกางเกงชั้นในแบบฟูฟ่องสีโอโรส  ข้างๆกันมีเก้าอี้ขาหักนอนตะแคงอยู่ 

" ก๊าก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า "

เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบๆห้อง  มันช่างมีเสียงดังและยาวนานเหลือเกินในความรู้สึกของซาโยเมะ  เธอรีบลุกขึ้นยืนและจัดชุดให้เข้าที่เข้าทางอยู่  หน้าแดงก่ำด้วยความอายและขายหน้าเป็นที่สุด