สาวเอ๋อ.....เผลอไปเป็นซูเปอร์โมเดล

ลำดับตอนที่ #8 : เสียงตอบรับ ( จากสวรรค์ 555 )

ในเช้าวันอาทิตย์  ซาโยเมะที่ตื่นนอนก่อนอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบายๆ  คอกลมแขนสั้น กางเกงขาสั้นย้วยๆ  ซึ่งเธอคิดว่ามันธรรมดามากๆ ( แต่แสนจะซกมกในสายตาคนอื่น )

ก็นั่งลงที่เตียง  เธอดึงขาเอมินะให้ออกจากผ้าห่ม

" ฮึบ.....ตื่นได้แล้ว  สายแล้วนะ "

" อืม   กี่โมงแล้วเนี่ย "  เสียงอู้อี้ตอบกลับมา

" โมงครึ่ง  "

" โอย   พึ่งโมงครึ่งเอง  ขออีกสักงีบ สองงีบ สามงีบ น้า..."

" ไม่ได้นะ  ไหนเธอว่าจะติวให้ฉันไงล่ะ "

ซาโยเมะลากขาเพื่อนออกมาได้ครึ่งนึงแล้ว

"   ติวตอนบ่ายก็ได้  "

" เฮ้อ....ก็ได้  งั้นฉันลงไปล่ะ  รีบๆหน่อยนะ "

ซาโยเมะเดินลงมาข้างล่างด้วยความเหนื่อยใจ  ทำม้ายยยย  ทำไม  เพื่อนผู้แสนจะหน้าตาดีและเก่งอย่างเอมินะ  จึงได้ขี้เซานัก

ซาโยเมะเดินลงมาในครัวพบชายคนหนึ่งนั่งอยู่  และกำลังคุยกับแม่ของเธอ

" คุณป้าครับ  ความจริงให้ผมช่วยก็ได้นะครับ  ผมว่ากว่าซาโยเมะจะลงมาคงอีกนานแน่เลย ^^ "

" แหม....ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ  นั่งนั่นแหละ  ซาโยะน่ะนอนดึกไปหน่อย  แต่เธอก็ตื่นช่วงนี้ประจำแหละ "

" เหรอครับ  ผมนึกว่าปกติเธอตื่น สี่โมงซะอีก ^_^"

" เสียมารยาท  มาบ้านคนอื่นยังมานินทาอีกนะ -_-+"

" อ้าววว  มาตอนไหนเนี่ย OoO;"

" เมื่อกี้  นายมาทำไม "

" ใจร้ายจัง  ฉันเห็นว่าเอมินะจะติวให้เธอเลยมาขอติวด้วยอะ "

" ไม่อนุญาต -_-+"

ซาโยเมะหันไปมองต้นเสียง  เอมินะเปลี่ยนชุดลงมาแล้ว  ทาคุมะลุกขึ้นและเดินไปหาเธอ  พอเห็นเอมินะที่แหงนหน้ามองทาคุมะแล้วช่างเหมือนหมากับเปรต เอ้ย....แมวน้อยกับเสากระโดงเรือจริงๆ

" นายมาถูกได้ยังไงนะ  --O--"

" คนมันหล่อก็งี้แหละ ^_^ "

" เกี่ยวอะไรกัน --_--^  "

" เกี่ยวกับความเก่งของชั้น  ^o^ "

" แหวะ ~_~^^ "

" เอ่อ....ไปห้องนั่งเล่นเถอะจ้ะ  ตรงนี้แม่ทำงานไม่สะดวก  VOV+"

" แหะๆ  ค่ะ/ครับ "

" บ้านเธอก็สวยดีนะ  ดูน่ารักดี " ทาคุมะหันไปมองรอบๆ  แล้วหย่อนก้นลงไปที่โซฟา 

เอมินะที่เดินตามหลังเขาเข้ามาเบะปากหมั่นไส้

" ใครจะเหมือนบ้านนาย  อีกหน่อยก็คงมีสิงโตโดดมาขบหัว "

" เอมิน้า...  อย่าพูดอย่างงี้ได้ม้ายยย  สงสารสิงโต  5555 " ทาคุมะยิ้มกว้าง

" ยัยพวกนี้  "

" แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว  "

" ใช่ๆ  ถ้าชั้นเรียนพร้อมนายมันจะไม่มีสมาธิ "

" เพราะเธอจะเอาแต่จ้องช้านล่ะซี่ "

ทาคุมะแม้จะพูดเล่นๆแต่ซาโยเมะกลับนิ่งเงียบไป  ทำให้เขานึกว่าเธอโกรธ

" เอ่อ...ขอโทษที "

เอมินะเห็นเพื่อนเงียบไปก็เลยคุยกับเขาแทน " ยังไงชั้นก็ไม่สอนให้นาย "

" ไม่รู้ล่ะ  ถ้าเธอไม่สอน  ชั้นก็จะอยู่ต่อจนกว่าจะยอมสอน "

" นายยยย   ไ อ้บ้า "

ในวันนั้นเลยจบลงที่เอมินะต้องสอนลิงโง่ถึงสองตัว  ( ตัวเดียวก็จะตายอยู่แล้ว )

ในวันที่ 1  มิถุนายน  นิตยสารพลาเต้ก็ออกวางแผง

ภาพปกเป็นภาพที่ทุกคนในชั้นเรียนม.ปลาย ปี 2  คุ้นตาเป็นอย่างดี  เพราะซาโยเมะนั้นมีบทบาทที่เด่นพอสมควรในชั้นปี

ทำให้มีแต่คนมาสอบถามเรื่องที่เธอได้ถ่ายแบบ

" เฮ้  นี่เธอเป็นนางแบบในสังกัดเลยรึเปล่า "

" เธอได้ค่าตัวมากม้า "

" ครั้งก่อนเธอก็ถ่ายไม่ใช่เหรอ "

" เฮ้....นี่ใช่เธอจริงเหรอ "

" ในหนังสือดูผอมจังเลยนะ "

" คนนั้นเค้าชื่อเหมือนกับเธอเลยเนอะ แปลกจัง "

               ฯลฯ

" โอย....กว่าจะหลุดออกมาได้ นชมล "

ซาโยเมะหอบแฮ่ก  เมื่อเธอโดนรุมถามและจับโพสท่าจนเอวแทบเคล็ดไปหมด

" อะไรของเธอ นชมล "

" ก็  'เหนื่อยชะมัดเลย ' ไง "

" บ้า "

ทั้งสองคนหลบมานั่งเล่นที่ห้องพยาบาลเพื่อความสบายใจ  แต่ก็ยังไม่วายมีตัวป่วนจนได้

" คราวนี้  เธอจะได้เป็นนางแบบในสังกัดจริงแน่ๆเลย " ----   ^o^

" โอ...เอมินะ  ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้น  "  --------    -_-

" ฮ้าว  เบื่อชะมัด  ใครมันมาคุยกันวะ  คนจะนอนสักหน่อย "  -----    =_=+

" หือ "  ------------    ^o^ / -_-

" เสียงเจ้าทาคุมะ ไม่ใช่เหรอ " -----   ^o^

" ไอ้คนไม่มีมารยาท  มาแอบฟังคนอื่นคุยกันได้ยังไง "  ------ ^o^

" ใครอยากฟัง " --------------=_=+

------------------------------

วันที่ 3 มิถุนา

" กลับมาแล้วค่ะ "

" ซาโยะ !!!  มานี่เร็วเข้า>o<;    "

" มีอะไรคะ !?! "

ซาโยเมะได้ยินเสียงร้อนรนของแม่เธอก็ทิ้งกระเป๋าลงทันทีและรีบวิ่งเข้าไปหาแม่ที่อยู่ในครัว

แม่ของเธอกำลังเปิดอ่านจดหมายมากมายที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้า

" หา !?!    แม่คะ  นี่เรามีหนี้มากขนาดนี้เลยเหรอ OoO;    โอยตาย!  ใช้เขาไม่ทันมีหวังติดคุกหัวโตแน่เลยงานนี้   แม่อย่าบอกนะว่าแม่จะเอาหนูไปใช้หนี้พวกนี้น่ะ >O<;;    ฮื๊อ ฮือ  ให้หนูตายซะเถอะค่ะ M^M  "

=_=^

" ยัยเด็กบ้านี่  ใครบอกว่าจดหมายแจ้งหนี้  เข้ามาดูจดหมายของแกสิ "

" ฮะ!  หนูไม่เคยกู้เงินนะคะ >o<;    โอ๊ยยย  >O< !   แม่เขกหัวหนูทำไมอ่า T_T "

ซาโยเมะหยิบจดหมายขึ้นมาหนึ่งฉบับ  มาจากฮอกไกโด

" คุณซาโยเมะคะ  ดิชั้นชอบคุณมากๆเลยตั้งแต่ฉบับก่อน  พอได้ดูเล่มนี้  ยิ่งชอบคุณมากกว่าเดิม  คุณสวยจังค่ะ  อยากเจอคุณจัง   ....จาก เจริริน "

เมื่ออ่านจบ  ซาโยเมะก็ร้องไห้ออกมา

" โฮ   แม่คะมีคนชอบหนูด้วย  ดีใจจัง "

" ใช่  แม่ดีใจแทนลูกด้วยนะ  "

" ดีใจจัง   "

จดหมายกว่าสามร้อยฉบับถูกเปิดอ่านในเวลาไม่ถึงชั่วโมง  ซาโยเมะตื้นตันใจมากที่เธอเป็นที่ยอมรับ

เธอนั่งอ่านจดหมายและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ซาโยริเดินเข้ามาในชุดนอน  หน้าตาไม่สดใส  ทำให้แม่แปลกใจ  เมื่อจับดูจึงรู้ว่าซาโยริไม่สบาย

" แม่จะพาน้องไปหาหมอ  ลูกอยู่บ้านดีๆนะ "

แล้วแม่ก็พาซาโยริไปเปลี่ยนชุดและออกจากบ้านไป

กริ๊งงงงง~~

" คะ "

" เอ่อ  ขอสายซาโยเมะหน่อยครับ "

" กำลังพูดค่ะ "

" อ้าว  เธอเหรอ  นึกว่าแม่ซะอีก  ...เสียงแก่นะ  ^O^ "

" เหรอคะ  ลาก่อน สวัสดีค่ะ   -O-+ "

" เฮ้ ขอโทษๆ  อย่าเพิ่งวางนะ  ชั้นล้อเล่นน่ะ "

" เอ่อ  ว่าแต่ทาคุมะโทรมามีธุระอะไรรึเปล่า "

" ทำไมเธอรู้ว่าชั้นล่ะ "

ซาโยเมะอยากตอบว่า  ก็เสียงคนที่ชอบก็ต้องจำได้อยู่แล้ว   แต่เธอก็ไม่ตอบ

" ตกลง ทาคุมะมีธุระอะไรเหรอ "

" แหะๆ  คือว่ามันเป็นธุระที่สำคัญมากเลย  ตั้งใจฟังนะ "

" อื้มๆ! "

" คือ  ......ถ้าเธอไปถ่ายแบบอีก   เธอไปขอลายเซ็นของไอเนะจังให้ด้วยได้เปล่า  นะๆๆๆ  ถ่ายรูปด้วย  แล้วก็เขียนว่า  ให้ทาคุมะคุงที่แสนน่ารักอะ  นะๆๆ "

ซาโยเมะรู้สึกผิดหวังนิดๆ 

" เออ  ก็ได้  แค่นี้ล่ะ! "

แล้วซาโยเมะก็วางหูโดยไม่ฟังเขาอีก

กริ๊งงงงงง ~~

กริ๊งงงงงง~~

" บอกว่ารู้แล้วไงล่ะ!!!!!!  "

" ขอโทษค่ะ  เอ่อ...ฉันคงโทรผิด  ลาก่อนค่ะ "

" เดี๋ยวๆๆๆ  ว่าแต่คุณโทรหาใครเหรอคะ "

" ...คุณซาโยเมะค่ะ  เอดะ ซาโยเมะ "

" อ๋อ  ฉันกำลังพูดค่ะ "

เสียงปลายสายนั้นเงียบลงไปนานมาก  จนซาโยเมะนึกว่าเธอทิ้งหูโทรศัพท์ไปแล้วซะอีก 

" เอ่อ... "

" จริงเหรอคะ  ทำไมคุณเสียงโหดจัง TOT"

" คือ  ฉันนึกว่าเพื่อนโทรแกล้งอีกนะค่ะ "

" เหรอคะ  ถ้าคุณเป็นคนขี้หงุดหงิดแบบนั้นจริง  ฉันคงรับไม่ได้ "

" แหะๆ "

" คือฉันชอบคุณมากเลยค่ะ   เห็นปุ๊บก็รู้สึกว่าคุณน่ะ  อ่อนโยน น่ารัก และคุณก็สวยมากเลย  "

" ขอบคุณ "

" เอ่อ  ฉันจะติดตามผลงานของคุณนะคะ  ลาก่อนค่ะ "

แกร็ก

กริ๊งงง ~~~

" ค่ะๆ  "

" คุณซาโยเมะใช่มั้ยคะ  ว้าว...ฉันชอบคุณมากเลย  คุณสวยจังนะคะ  สู้ๆๆ  "

แกร็ก

อะไรกัน  นึกจะวางก็วางงั้นเหรอ  ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้เราจะทำให้ทุกคนพอใจในผลงานชิ้นนี้  แต่ภาพที่ถ่ายออกมาก็ดูดีจริงๆ  นี่คงไม่หลงตัวเองเกินไปนะ

วันรุ่งขึ้นเมื่อซาโยเมะมาถึงโรงเรียน  เธอเดินตรงเข้าไปที่ล็อกเกอร์ของตัวเอง  เอมินะก็มาถึงพอดี  เธอเดินมาพร้อมกับทาคุมะ 

" อรุณสวัสดิ์ " เอมินะทักเสียงเบา

" อรุณสวัสดิ์จ้ะ " ซาโยเมะยิ้ม  ไม่ได้แปลกใจที่เธอเสียงค่อย

ส่วนทาคุมะนั้นเปิดล็อกเกอร์เสร็จแล้วก็เอาของเก็บไม่แม้จะทักทายซาโยเมะ  เอมินะยืนรอซาโยเมะอยู่ข้างๆ

" ว้าย!! "

" อะไร  เกิดอะไรขึ้น!?! "

วาดเองน่ะ  ไม่ค่อยสวยเลย  เอ้ย...สวยมั่กเลย
5555
เป็นไงก็ช่วยติชมหน่อยนะ