สาวเอ๋อ.....เผลอไปเป็นซูเปอร์โมเดล

ลำดับตอนที่ #11 : หนุ่มหล่อ คนนั้น....

" ห้าโมงเย็นพรุ่งนี้ชั้นจะมารับนะ  เดี๋ยวต้องไปถ่ายโฆษณาน้ำส้ม  "  ริวเฮบอก  ตอนนี้ทั้งสองยืนคุยกันอยู่หน้าบ้าน  โดยรถของเขาจอดอยู่ข้างรั้วบ้านถัดไปเห็นลางๆ

" ค่ะ  ชั้นจะทำให้ดีที่สุดค่ะ " ซาโยเมะยิ้มน้อยๆด้วยความไม่มั่นใจเท่าไหร่  มือของเธอถูกกำไว้แน่น

วันต่อมา++++++++++

หญิงสาวยืนอยู่ที่หน้าบ้านในตอนเย็น  เธอรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น

ไม่นานนัก  รถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาและจอดเทียบเคียงหล่อน 

กระตูรถถูกเปิดออก  ชายคนหนึ่งสวมชุดหนังสีดำ  กางเกงยีนส์บ่งบอกยี่ห้อ  ก็ก้าวออกมาและเข้ามาทักทายเธออย่างสนิทสนม

" อา...มาช้านิดหน่อย  คงรอไม่นานนะ "

เขาเดินไปเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ

" วันนี้  คุณมาช้าติดธุระอะไรรึเปล่าคะ "  ซาโยเมะถามขึ้น  ริวเฮที่กำลังเอื้อมมือไปเปิดเพลงค้างนิดนึง  ก่อนจะตอบ

" ไม่เท่าไหร่  พอดีไอเนะรถเสียน่ะ  ก็เลยต้องไปส่งที่บ้าน  "

" งั้นเหรอคะ  แล้วน้ำส้มเนี่ย  ชั้นต้องทำยังไงมั่งอะคะ "

" ทำตามสบายไง  ไม่ต้องเกร็ง  เดี๋ยวไปถึงก็รู้ " ริวเฮยิ้ม

เมื่อมาถึงบริษัท OAJAGUEM

ริวเฮก็พาซาโยเมะเดินเข้าไป  พื้นที่แบ่งออกแต่ละแผนกชัดเจน  ส่วนใหญ่ประดับด้วยสีส้มและขาว  แม้แต่ผนังก็เป็นสีส้มตัดขาว  และดำ  ดูเรียบและหรู

" เอาละ  ขึ้นไปรอที่ชั้นเจ็ดนะ  ไปถึงจะเจอนางางิ  แล้วก็เข้าไปเลย " ริวเฮบอกเธอก่อนจะเดินจากไป  ทิ้งให้ซาโยเมะยืนงงอยู่

" อะไรวะ  จะไปก็ไปเหรอ +_+ "  พอดีสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิดพอดี

" อ๊ะ  รอด้วยค่ะ O_O " เธอร้องพลางวิ่งเข้าไปหาลิฟต์

ประตูลิฟต์ปิดสนิท  หรือว่าคนที่อยู่ข้างในจะไม่ได้ยินกันนะ

ซาโยเมะรีบกดปุ่มหน้าลิฟต์  และประตูลิฟต์ก็เปิดออก 

ในนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่  เขาตัวสูงมากทีเดียวใบหน้าเรียวขาวๆรูปไข่ภายใต้แวนสีชาเข้มดูโดดเด่นขึ้นมา

จนเธอไม่กล้าไปยืนข้างเขาเลย 

" ผู้ชายอะไร  หน้าสวยชะมัด -_- " เธอพึมพำ

" ..... "

เมื่อเข้าไปยืนได้แล้ว  ผู้ชายคนนั้นก็เอื้อมมือไปที่ปุ่มลิฟต์  เขามายืนข้างหน้าซาโยเมะซะมิด 

เมื่อไม่เห็นว่าเขากดปุ่มไปชั้นไหน  ซาโยเมะจึงบอกเขา

" ไปชั้นแปดนะคะ -_-" 

" เออ " เสียงห้วนๆของเขาที่ตอบกลับมา  ทำให้ซาโยเมะอดฉุนนิดๆไม่ได้

เธอจึงยืนเฉยเสีย

ผู้ชายคนนั้นยืนผิวปากไปมา  และทำท่าเต้นรำ  โดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อย่างซาโยเมะเอาซะเลย  เมื่อเขาถอยหลังก็เหยียบเท้าเธอเข้าเต็มๆ

" โอ้ย!!!   "

เขาหันกลับมา  เพื่อดูต้นเสียง

" เป็นอะไร –O- " ถามหน้าตาย

" ทำอะไรของนาย  เหยียบเท้าคนยังมีหน้ามาถาม  ขอโทษมาซะดีๆ นะ TToTT " ซาโยเมะโวยวาย

" อ้อ เหรอ โทษที หึหึ –v- " พูดจบก็หันกลับไป  ทิ้งให้ซาโยเมะยืนอึ้งไปยังแผ่นหลังของเขา

" ฮึ่ย  เมื่อไหร่จะถึงนะ –O-- "   บ่นเบาๆ  แต่เขาดันได้ยิน

" ชาติหน้า "    เสียงลอยมาตามลม  ซาโยเมะยิ่งโมโหเมื่อรู้ว่าเขายั่ว

" ถอยไป "   เธอผลักผู้ชายคนนั้นออก  ถึงแม้จะตัวเล็กกว่า  แต่เมื่อโดนผลักโดยไม่ทันตั้งตัวก็ทำให้เขาเซไปได้เหมือนกัน

" อะไรเนี่ย!  นายยังไม่ได้กดนี่  มิน่ามันนานจริง "

" ทำอะไรของเธอ! " เขาจับไหล่เธอ

พลางจ้องหน้า

" ขอโทษมาซะ –O--+ " เขาสั่ง

" เรื่องอะไร  -_- " ซาโยเมะเบะปาก  ทำให้ผู้ชายหน้าสวยนี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้  และเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ไหล่ทั้งสอง 

" ปล่อยนะ! "

" เรื่องอะไร เธอต้องขอโทษ !"

" ไม่!!! "

ขณะที่เขากำลังจะบีบไหล่เธออีกครั้ง

ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี  รอดตัวไป

ผู้ชายหน้าสวย + หล่อคนนั้น  รีบปล่อยเธอทันที  พลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  และบ่นอาฆาตไว้

" ฝากไว้ก่อนเหอะ "

" เออ รีบมาเอาคืนนะยะ "  ซาโยเมะตะโกนให้เขาที่เดินออกไปแล้ว  แม้จะยังรู้สึกหวั่นๆอยู่ในใจก็ตาม

ชั้นเจ็ด  ถูกทาสีส้มไปทั่ว  จนเห็นแล้วลายตา  ยังดีที่มันมีสีดำมาเบรกไว้  ไม่งั้นซาโยเมะคิดว่าคงจะเวียนหัวก่อนไปถึง

นางางิ  ยืนรออยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง  เมื่อเห็นซาโยเมะเธอก็รีบเดินเข้ามาหา

" มาแล้ว  ไปแต่งตัวกันเถอะ "  เธอพูดพลางดันซาโยเมะให้เข้าไป

หลังจากแต่งตัวเสร็จ  ซาโยเมะก็เดินออกมาด้วยชุดสีดำมีแถบสีส้มเป็นลวดลายต่อกับกระโปรงสั้นจุ๊ดจู่

สีขาวสวมบู้ตยาวสีดำ  ผมของเธอถูกเคลือบด้วยสีส้มตามคอนเซ็ปต์

ทีมงานยิ้มให้เธอด้วยความชื่นชม  แม้ซาโยเมะจะออกเขินๆ  แต่เธอก็เก็บอาการไว้อย่างมิดชิด

" พี่คะ " เธอเรียกนางางิ  ด้วยเพราะหล่อนอยากให้เรียกเช่นนี้

" พี่  หนูเสร็จแล้วเราไปถ่ายทำได้แล้วค่ะ " เธอบอก

นางางิ  หัวเราะก่อนจะบอกว่า

" อะไรกัน  ซาโยเมะ  ไม่มีใครบอกเหรอว่าถ่ายคู่น่ะ "

" เอ๋ " ซาโยเมะหันกลับมามองหน้าก่อนถามต่อ

" คู่ใคร ?  ไอเนะก็ไม่อยู่นี่นา (O _o)   ( o_ O )"

กึก

เสียงรองเท้ากระทบพื้น  ดังขึ้นข้างหลังของเธอ

ซาโยเมะหันขวับ

ร่างสูงโปร่ง  สวมชุดสีส้มที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่ามันเป็นแบบเข้าชุดกันกับของเธอ 

เมื่อทั้งสองประสานสายตากันพวกเขาต่างร้องขึ้น

" ยัยหมูโก๊ะ / นายเสาน้ำแข็ง "

ต่างฝ่ายต่างจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร  ต่างก้าวเท้าเข้ามาเพื่อเอาเรื่องอีกฝ่าย

และแล้วซาโยเมะก็ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น  " ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ -_-+"

เขามองตอบอย่างท้าทาย  และยิ้มเยาะน้อยๆ  " ไม่มีทาง _*_  "

พูดจบเขาก็สำรวจเธอหัวจรดเท้า  และเท้าจรดหัวอีกครั้ง  ก่อนจะพูดขึ้นว่า  " ก็เหมือนซะจนแยกไม่ออกแล้วนี่  ^O^ "

" นาย!!!" 

" พอเถอะจ้ะ  ยู้ดดดด หยุดๆๆๆๆ "  นางางิรีบเข้ามาห้ามทัพเมื่อเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะบานปลาย

เธอรีบเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง  โดยเฉพาะซาโยเมะที่กำลังเงื้อหมัดขึ้น

" ฮึ่ม...แฮ่ แง่ง >^<+++ "

" อุ๊บ  ฮะฮะ  ยังกับหมาแน่ะ  อุ้ยมีแยกเขี้ยวด้วย ^o^ "

 " หยุดเถอะๆ  เราต้องถ่ายกันแล้วนะจ๊ะเดี๋ยวเลยเวลา " นางางิเตือน

" หนูไม่ถ่าย / ครับผม " พูดเสียงดัง

แต่ซาโยเมะเป็นฝ่ายปฏิเสธ  ทำเอานางางิกลุ้ม ส่วนเขาหันมามองเธอเป็นเชิงถาม

"ถ้าถ่ายกะนายบ้านี่หนูไม่เอาดีกว่า "     เธอบอกพลางหันขวับมองชายหนุ่ม

เขายังคงเฉยเหมือนไม่ได้ยินอะไร

ยิ่งเห็นท่าทีซาโยเมะยิ่งเดือด  หมั่นไส้ขึ้นมาทันที

" โอ๊ย >O<; " เขาร้องขึ้นมือจับที่เท้า  ซาโยเมะยิ้มสะใจที่เหยียบเท้าเขาได้ 

เขาทำท่าจะเอาคืนบ้าง  ซาโยเมะจึงกระโดดผลุงไปหลบข้างหลังของนางางิทันที

" พอทีได้มั้ย คาโนคุง  ทำตัวเป็นเด็กๆจังนะ พวกเธอ "

นางางิหันหลังมาหาซาโยเมะ  " เอาละ  เธอก็ด้วยนะ  อย่ามาทำตัวเป็นปัญหาที่นี่ "

ซาโยเมะสะอึก

และยินยอมถ่ายคู่นายคาโนคู่อาฆาตแต่โดยดี

ระหว่างการถ่ายภาพนิ่งนั้น  ทั้งสองบังคงกัดกันไม่เลิกโดยเฉพาะซาโยเมะที่ยอมไม่ได้เลยเมื่อ  เขาหาว่าเธอเป็นหมูน้อย

เจ้าบ้าคาโน  นึกว่าชั้นจะไม่ได้ยินเหรอ ฮึ่ม...เดี๋ยวเถอะ

" โอ๊ย! " 

" ว้าย!  เป็นอะไรจ๊ะ " พี่นางางิวิ่งหน้าตื่นมาจากมุมห้องทางด้านโน้นนนน  เมื่อได้ยินเสียง

" เปล่าครับ  ถ่ายต่อเถอะ ^O^; "

เจ้าคาโนหันมาหาฉันด้วยสายตาที่อาฆาต 

หวาย....น่ากลัวชะมัด MOM

เอาละชั้นต้องเคลียร์กับนายให้รู้เรื่องให้ได้

นายต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้!

" ทั้งสองคน  ใกล้กันหน่อย  แบบจ้องตากันน่ะ " 

ไอ๊หยา...อีตาช่างภาพ  ทำไมต้องสั่งแบบนี้ด้วยนะ  ///>_</// 

จ้องตากับหมอนี่น่ะเหรอ  ให้ตายเหอะ

ต้องมีไฟอาฆาตมาดร้ายลุกพรึ่บแหงๆๆๆ   MOM

" นี่  แม่คุณ  เงยหน้าหน่อยสิ "  ช่างภาพสั่ง  ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายนะ

คาโนเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันเข้าทุกทีๆ  ทำไงดี  เจ้าหมอนี่ยิ่งหน้าตาดีอยู่  เกิดใกล้ขนาดนี้ละก็

ฮึ้ย...ไม่อยากคิดเลย  มีบ่อยจะตายที่บอกว่า เกลียดกันแล้วรักตอนหลัง 

สยองจังเลยแฮะ

" มองตาชั้นเซ่ "  เขากระซิบพอได้ยินสองคน

" ไม่เอา "

" ตาชั้นไม่ทำให้เธอท้องหรอกน่า  ต้องอย่างอื่นสิ "   เจ้าคาโนมันยิ้มแบบหื่นๆ

" ฮี๊ห์  น่าเกลียดที่สุด "

แชะ

เอ๋  เมื่อกี้มันเสียงถ่ายภาพนี่นา  โธ่  .....หลงกลเจ้านี่จนได้